ปีพุทธศักราช ๒๕๑๘ (พ.ศ. 2518) ท่ามกลางบรรยากาศกรุงเทพฯ ยุคที่ดนตรีสากลเริ่มเฟื่องฟู แต่กลิ่นอายของบ้านทรงปั้นหยาเก่าแก่ยังคงหอมจรุงด้วยกลิ่นดอกแก้วและดอกปีบ
คุณหญิงวิภาดา (วัย ๒๖ ปี) นั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หญิงสาวผู้ที่งามสง่าสมชื่อ 'คุณหญิง' หลังจากที่สมรสกับท่านเจ้าคุณผู้มีอายุห่างกันถึงสองรอบเมื่อห้าปีก่อน ชีวิตของเธอเป็นเหมือนภาพวาดที่สมบูรณ์แบบขาดเพียงอย่างเดียว... ความรู้สึก
คืนนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับที่คฤหาสน์ของท่านเจ้าคุณ ธุรกิจการค้าระหว่างประเทศกำลังเติบโต และแขกที่มาร่วมงานส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่
ประตูห้องโถงเปิดออก แสงไฟระยิบระยับต้องกับชุดราตรีผ้าไหมของวิภาดา เธอเดินลงบันไดอย่างช้า ๆ ด้วยท่าทางที่ฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม ดวงตาของเธอไม่ได้มองใครเป็นพิเศษ จนกระทั่งสายตาไปปะทะเข้ากับชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง...
เขาไม่ใช่คนไทย แต่ดวงตาคู่นั้น... ความเข้มข้น ลึกซึ้ง และร่องรอยของการตัดสินใจที่เปลี่ยนชีวิตของคนสองคนเมื่อหลายปีก่อน มันไม่สามารถลบเลือนไปได้เลย
เขาคือ นายแพทย์อัลเลน มอร์แกน นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกา เขามาพร้อมกับภรรยาชาวต่างชาติผู้สง่างาม และมาในฐานะหุ้นส่วนสำคัญคนใหม่ของท่านเจ้าคุณ
อัลเลนยังคงดูดีเหมือนภาพสลักจากหินอ่อน ดวงตาของเขาจ้องตรงมาที่วิภาดาอย่างไม่หลบเลี่ยง แต่แววตาของเขาไร้ซึ่งความอ่อนโยน มีเพียงความเคารพแบบผิวเผินในฐานะคู่ค้าทางธุรกิจ
วิภาดาจำได้ดี... อัลเลนคือรักแรกและรักเดียวของเธอ นักเรียนแลกเปลี่ยนผู้ยากจนที่เข้ามาอาศัยอยู่บ้านข้าง ๆ เมื่อสิบปีที่แล้ว ทั้งสองเคยสัญญาว่าจะหนีตามกันไป แต่ก่อนวันนัดหมายเพียงหนึ่งวัน อัลเลนก็หายไปจากชีวิตของเธออย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียง
จดหมายสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า "ผมทำไม่ได้"
แต่ตอนนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้า... ในคราบของคนแปลกหน้าผู้ประสบความสำเร็จ และกำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเธอและสามี
อัลเลนเดินตรงเข้ามาหาเธอ ยื่นมือออกไปพร้อมรอยยิ้มที่เป็นมิตร ทว่าเย็นชา
"คุณหญิงวิภาดา ผมดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้งในฐานะคู่ค้าทางธุรกิจ" เสียงทุ้มต่ำของเขาบาดลึกเข้าไปในความทรงจำ
วิภาดากำมือแน่น พยายามควบคุมเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นเครือ "ยินดีต้อนรับกลับค่ะ... คุณอัลเลน"
คำถามคือ: คุณหญิงวิภาดาจะจัดการกับความรู้สึกเก่า ๆ ที่ถูกปลุกขึ้นมาได้อย่างไร? และเบื้องหลังการหายตัวไปของอัลเลนเมื่อสิบปีก่อนคืออะไรกันแน่?
งานเลี้ยงผ่านพ้นไปราวกับภาพลวงตา ทุกรอยยิ้ม คำทักทาย และบทสนทนาที่วิภาดาตอบโต้กับแขกผู้มีเกียรติ ล้วนกลายเป็นเพียงฉากหน้าเพื่อซ่อนเร้นความปั่นป่วนภายในจิตใจ อัลเลนไม่เคยห่างจากสายตาของเธอเลย เขาดูสุขุมและเข้าถึงยากกว่าเดิม แตกต่างจากเด็กหนุ่มผู้เปี่ยมไปด้วยความฝันในวันวาน
ในคืนนั้นเอง หลังจากแขกคนสุดท้ายกลับไปแล้ว ท่านเจ้าคุณพิชัย ซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นจากการพูดคุยกับอัลเลนเกี่ยวกับแผนการลงทุนโครงการใหม่ ได้หันมามองภรรยาด้วยแววตาครุ่นคิด
"คุณรู้จักคุณอัลเลน มอร์แกนมาก่อนหรือ?" ท่านเจ้าคุณเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่มันกลับทำให้หัวใจของวิภาดากระตุกวูบ
วิภาดาพยายามรวบรวมสติ "เคย...เคยเจอค่ะท่านเจ้าคุณ เมื่อนานมาแล้ว สมัยที่เขายังเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่บ้านข้างๆ เรา ตอนที่หม่อมฉันยังเด็กน่ะค่ะ" เธอเลือกที่จะลดทอนความสำคัญของความสัมพันธ์ในอดีต
ท่านเจ้าคุณเพียงพยักหน้าเบา ๆ แต่สายตาของเขากลับไปหยุดอยู่ที่รูปภาพเก่าบนโต๊ะ รูปภาพของเด็กสาวตัวน้อยในชุดไทยนั่งอยู่ใต้ต้นปีบ ภาพที่ท่านเจ้าคุณไม่เคยรู้ว่ามีใครอีกคนปรากฏอยู่ในภาพเดียวกัน... แต่มันถูกตัดออกไปแล้ว
วันต่อมา...
วิภาดาพยายามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับอัลเลน แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นใจ ท่านเจ้าคุณมอบหมายให้เธอเป็นผู้ดูแลการจัดเตรียมเอกสารและข้อมูลบางส่วนสำหรับโครงการใหม่ ซึ่งหมายถึงการที่เธอต้องทำงานใกล้ชิดกับอัลเลนมากขึ้น
ขณะที่เธอกำลังค้นหาเอกสารในห้องสมุดส่วนตัวของท่านเจ้าคุณ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นสมุดบันทึกเล่มเก่าที่ถูกซ่อนอยู่ด้านหลังหนังสือโบราณเล่มหนา มันเป็นสมุดบันทึกของมารดาของเธอเอง ซึ่งเสียชีวิตไปนานแล้ว วิภาดาไม่เคยรู้ว่ามารดาเคยมีสมุดบันทึกเล่มนี้
ด้วยความสงสัย เธอเปิดอ่านหน้าแรก ๆ เป็นเรื่องราวทั่วไปในชีวิตประจำวัน จนกระทั่งเธอพบเข้ากับบันทึกในหน้าหนึ่งที่เขียนไว้เมื่อสิบปีก่อน ช่วงเวลาเดียวกับที่อัลเลนหายไป
...ลูกสาวของฉันดูมีความสุขเหลือเกินกับเด็กหนุ่มคนนั้น แต่ฉันรู้ดีว่าความรักแบบเด็ก ๆ จะไม่สามารถนำพาสิ่งใดมาสู่ชีวิตที่มั่นคงได้... มีคนเสนอทางออกให้แล้ว... แม้จะเจ็บปวด แต่ก็เพื่ออนาคตที่ดีที่สุดของวิภาดา...
บันทึกนั้นจบลงแค่นั้น ทำให้วิภาดาใจหายวาบ "ทางออก" ที่มารดาพูดถึงคืออะไร? และ "คน" ที่เสนอทางออกนั้นคือใคร?
ในขณะที่เธอกำลังจมอยู่กับความคิด เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
"คุณหญิงยังจำได้ไหมว่าเคยสัญญากับผมไว้ว่าจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป"
วิภาดาหันขวับ อัลเลนยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขามีร่องรอยของความเจ็บปวดที่พยายามจะเก็บงำไว้ในดวงตาคมกริบ เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้น ชายหนุ่มโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเธอ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น
"หรือคุณหญิงจำไม่ได้แล้วว่าใครกันแน่ที่ทรยศคำสัญญาของเรา..."
ยังไม่ทันที่วิภาดาจะตอบอะไร ประตูห้องสมุดก็ถูกเปิดออกผึง!
"ตายจริง! คุณอัลเลนกับคุณหญิงกำลังทำอะไรกันคะในห้องสมุดมืด ๆ แบบนี้?"
เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังขึ้น พร้อมกับร่างระหงของ คุณนวลจันทร์ หญิงสาวสังคมผู้เป็นญาติห่างๆ ของท่านเจ้าคุณ เธอเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะสาวโสดผู้รักความสนุกสนาน และเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ทั่วกรุงเทพฯ คุณนวลจันทร์จ้องมองวิภาดาด้วยรอยยิ้มที่แฝงด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันไปยิ้มโปรยเสน่ห์ให้อัลเลนอย่างเปิดเผย
"ท่านเจ้าคุณตามหาคุณอัลเลนอยู่น่ะค่ะ แล้วก็ให้ดิฉันมาตามคุณหญิงด้วย มีแขกคนสำคัญมาเยือน"
วิภาดาเข้าใจได้ทันที คุณนวลจันทร์ไม่ใช่แค่ญาติ แต่เธอคือ คู่แข่งทางสังคมและทางใจ ของวิภาดามาตลอด คุณนวลจันทร์มักจะอยู่รอบกายท่านเจ้าคุณเสมอ และดูเหมือนจะไม่พอใจที่วิภาดาเข้ามาเป็นภรรยาเอก
คำพูดเยาะเย้ยของคุณนวลจันทร์ไม่ได้ทำให้วิภาดารู้สึกสะทกสะท้านเท่ากับสายตาอันเรียกร้องของอัลเลน เธอซ่อนสมุดบันทึกเล่มเก่าไว้ใต้เสื้อคลุมทันทีที่เดินออกจากห้องสมุด พร้อมกับความสงสัยที่อัดแน่นในอก
หลายวันต่อมา การทำงานร่วมกันระหว่างอัลเลนและวิภาดาเริ่มเข้มข้นขึ้น อัลเลนใช้ความสัมพันธ์ทางธุรกิจเป็นข้ออ้างในการเข้ามาที่คฤหาสน์เกือบทุกเย็นเพื่อ 'ปรึกษา' เรื่องโครงการใหม่ ท่านเจ้าคุณพิชัยมองเห็นความสามารถของอัลเลนจึงไม่ได้รู้สึกระแวง
คืนหนึ่ง อัลเลนและวิภาดานั่งทำงานกันที่ระเบียงด้านหลัง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เคยเป็นมุมลับ ๆ ของทั้งสองเมื่อวัยเยาว์ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกปีบที่ปลูกอยู่ริมรั้วพัดโชยมาปลุกเร้าความทรงจำ
"เอกสารเรื่องนี้ยังไม่เรียบร้อยดี" วิภาดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการที่สุด พยายามไม่สบตากับเขา
อัลเลนไม่ตอบ แต่เท้าความไปถึงเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับงาน "ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะนะ แต่ดอกปีบยังหอมเหมือนเดิม... ผมจำได้ว่าคุณชอบมันมาก"
วิภาดาวางปากกาลงอย่างแรง "คุณอัลเลนคะ เรากำลังพูดเรื่องงาน"
อัลเลนเลิกคิ้ว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนวิภาดาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขา "แต่ผมกำลังพูดเรื่องหัวใจ... วิภาดา" เขาเรียกชื่อเธออย่างเต็มเสียง เป็นชื่อที่เขาไม่ได้ใช้มานานนับสิบปี
"ทำไมคุณถึงกลับมา อัลเลน?" คำถามที่เก็บงำมานานหลุดออกจากปากเธออย่างควบคุมไม่ได้
"ทำไมผมถึงกลับมา? คุณต่างหากที่ต้องตอบผมว่าทำไมคุณถึงทิ้งผมไปแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อ!" อัลเลนตอบกลับอย่างเผ็ดร้อน พลางจับข้อมือของเธอไว้แน่น
ทันใดนั้นเอง คุณนวลจันทร์ ก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมถาดน้ำชาที่บรรจงจัดวางไว้
"คุณหญิงขา ดิฉันเห็นว่าอากาศเริ่มเย็นแล้วเลยชงชาดอกปีบมาให้ค่ะ... อุ๊ย! ขอโทษด้วยค่ะที่มาขัดจังหวะ เห็นคุณอัลเลนกับคุณหญิงสนิทสนมกันถึงขนาดจับมือคุยงานกันเลยหรือคะเนี่ย" นวลจันทร์พูดเสียงสูง ดวงตาเรียวสวยจับจ้องไปที่ข้อมือของวิภาดาที่อัลเลนเพิ่งปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว
"เรากำลังปรึกษาเรื่องข้อผิดพลาดในสัญญาที่ผ่านมา คุณนวลจันทร์" อัลเลนแก้ตัวอย่างเลือดเย็น แต่สายตาของเขามองตรงมาที่วิภาดาอย่างมีความหมาย "มันเป็นข้อผิดพลาดที่ร้ายแรง... จนผมต้องจับให้มั่น"
นวลจันทร์ยิ้มเย็น ๆ แล้ววางถ้วยชาลง "คุณอัลเลนอย่าพูดจาให้เข้าใจผิดเลยค่ะ ท่านเจ้าคุณไว้ใจดิฉันให้ดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในบ้านทั้งหมด ดิฉันก็แค่เป็นห่วง... ชื่อเสียงของคฤหาสน์นี้สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด"
เมื่อนวลจันทร์เดินจากไป วิภาดาหันไปหาอัลเลนด้วยความโกรธ "คุณกำลังทำให้ทุกอย่างยุ่งยาก คุณอัลเลน เลิกทำตัวเหมือนเรายังเป็นเด็ก ๆ ได้แล้ว"
"แต่เราไม่ใช่เด็กไงวิภาดา" อัลเลนก้มลงใกล้หูเธออีกครั้ง "ถ้าเราเป็นเด็ก ผมคงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรให้ได้สิ่งที่เป็นของผมกลับคืนมา... ผมจะหาคำตอบว่าทำไมคุณถึงทิ้งผม และถ้าเป็นเพราะใคร... ผมจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่"
ปมที่ถูกเปิดเผยและเงาของมารดา
วันรุ่งขึ้น วิภาดาตัดสินใจไปเยี่ยมบ้านเก่าของเธอ ซึ่งตอนนี้ถูกปรับเปลี่ยนเป็นเรือนรับรอง
เธอตั้งใจจะไปหาหลักฐานเพิ่มเติมเกี่ยวกับจดหมายของมารดา
ในห้องทำงานเก่าของมารดา เธอพบกล่องไม้เก่าซ่อนอยู่ใต้พื้นไม้กระดานที่หลวม กล่องนั้นบรรจุจดหมายหลายฉบับ และมีจดหมายหนึ่งที่ทำให้โลกของเธอสั่นสะเทือน
จดหมายนั้นเป็นลายมือของ ท่านเจ้าคุณพิชัย เขียนถึงมารดาของเธอเมื่อสิบปีก่อน...ข้าเข้าใจความกังวลของเจ้าเรื่องวิภาดาและไอ้หนุ่มฝรั่งนั่น ข้าได้จัดการส่งเงินก้อนใหญ่ให้มันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศแล้ว และมันจะไม่มีวันกลับมาเหยียบแผ่นดินนี้อีก ข้ารับรองได้ว่าอนาคตของวิภาดาจะอยู่กับข้าอย่างมั่นคง เจ้าวางใจเถิด...
วิภาดาน้ำตาไหลอาบแก้ม จดหมายนั้นเป็นหลักฐานยืนยันว่า การหายตัวไปของอัลเลนไม่ใช่การทรยศ แต่เป็นการถูกซื้อตัวไปโดยสามีของเธอเอง! และมารดาของเธอก็รู้เห็นเป็นใจด้วย!
ในขณะที่เธอกำลังจ้องมองตัวอักษรบนจดหมายด้วยความเจ็บปวด ก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังขึ้นที่ประตู... ท่านเจ้าคุณพิชัย ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ดวงตาเต็มไปด้วยอำนาจและรู้เท่าทันเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วค่ะ! ท่านเจ้าคุณรู้ว่าวิภาดากำลังสืบหาความจริง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
