'มิน' ลูกสาวเจ้าของบริษัทซอฟท์แวร์คอมพิวเตอร์

เป็นสาวนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจปี 2 อายุ 20 ปี

รูปร่างภายนอก: เป็นคนสูง 170 หุ่นนางแบบ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม

นิสัย: เป็นคนใจร้อน หงุดหงิดง่ายเจ้าอารมณ์ แต่ใจดีเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอ

เอกลักษณ์: กลิ่นกาแฟติดเสื้อผ้าแทบจะทุกชุดที่ใส่ ดาวมหา'ลัยที่บริษัทถ่ายแบบจับตามอง

ความชอบ: ชอบดื่มกาแฟไม่ก็ชาเขียวเป็นชีวิตจิตใจ ง่ายๆคือเสพติดคาเฟอีน

.

'ธาร์ม' ลูกชายเจ้าของธุรกิจส่งออกรถยนต์

หนุ่มนักศึกษาวิศวะช่างกล ปี 2 อายุ 20 ปี

รูปร่างภายนอก: ผมสีดำขลับ ตาสีเทา คมเข้ม หุ่นระดับนายแบบ

เอกลักษณ์: กลิ่นบุหรี่จางๆติดเสื้อผ้า / สายตาคมดุ แต่ยามยิ้มทีเดียวทำเอาใจเต้น หล่อ รวย

ความชอบ: แต่งรถ เกม เที่ยวกลางคืน

.

'ไข่มุก'

นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจเช่นเดียวกับ'มิน' อายุ 20 ปี

รูปร่างภายนอก: ผมดำ ตาดำ ตัวเล็กน่าถนุถนอม

นิสัย: เป็นคนเอาแต่ใจ ใช้เงินฟุ่มเฟือย ชอบใช้แต่ของแบรนด์เนม มักจะอ้อน'ธาร์ม'เวลาอยากได้ของ เช่น กระเป๋า เสื้อผ้า ชอบคบเพื่อนผู้ชายและชอบเป็นจุดสนใจของคนรอบข้างแทบจะตลอดเวลา

"โอ๊ย!"เสียงร้องที่ทำให้ทุกคนต่างหันมาสนใจ

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งรุมกันผลัก'มิน'เด็กสาววัย 14 ปีจนชนกับกำแพง

แม้จะเจ็บมากแต่เธอก็ต้องทนเอาไว้ เพราะอีกฝ่ายมีกันถึง 6 คน

แต่แล้วก็มีชายหนุ่มร่างกายได้สมส่วน เข้ามาห้ามไว้ แล้วหยุดเหตุการณ์ไว้ได้ทัน จากนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนเผยให้เห็นร่างกายหุ่นนางแบบ เสยผมเล็กน้อย จนดูเท่กว่าผู้ชายบางคน แล้วพูดขึ้นมาว่า "ขอบใจนะ" แล้วก็รีบถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ออก

"ดีนะไม่เปียกไปถึงข้างใน" เธอบ่นกับตัวเองแล้วเช็คเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะหันมาหาชายหนุ่ม "นาย...ชื่ออะไรหรอ"

เธอถามด้วยท่าทางสดใสจนดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งถูกลังแกไปเมื่อสักครู่

ชายหนุ่มมีท่าทางกังวลกับเหตุการณ์ก่อนหน้าเล็กน้อยแต่เห็นหญิงสาวที่ดูแล้วจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันไม่เป็นอะไรมากเลยโล่งใจขึ้น แล้วตอบคำถามเมื่อสักครู่ "เรา 'ธาร์ม' แล้วเธอล่ะ"

"เรา'มิน'" เธอยิ้มให้

"ทำไมพวกผู้หญิงเมื่อกี้ถึงรุมสาดน้ำใส่เธอล่ะ" เขาถามด้วยความสงสัยและต้องการรู้จากใจจริง

"ไม่รู้สิ พวกเธอคงคิดว่าฉันไปอ่อยแฟนเขามั้ง" เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับหัวเราะเบาๆอย่ากับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

"เราเป็นเพื่อนกันไหม?" จู่ๆเธอก็ถามขึ้นมา แม้จะเป็นคำพูดลอยแต่อีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบ แล้วยังพูดอีกว่า "ยังไงฉันก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว"

.

.

.

ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่นั้นมา มักจะด่ากันบ้างหรือบางทีก็ทะเลาะกัน จนกระทั่งขึ้นมัธยมปลาย

'มิน'ได้เจอเพื่นใหม่ เธอชื่อว่า'ไข่มุก' เธอเป็นคนน่ารักมีเส้นผมและนัยน์ตาสีดำขลับ ตัวเล็กและน่าถนุถนอม

ทำให้'ธาร์ม'อยากรู้จักและอยากเข้าใกล้เธอมากกว่านี้จนไปขอร้อง'มิน'ที่เป็นเพื่อนสนิทให้ช่วยเขา

ถึงแม้'มิน'จะมีความรู้สึกให้'ธาร์ม'อยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังตกลงช่วย จนทั้งคู่ได้คบกัน

กระทั่งขึ้นมหา'ลัย 'มิน'ก็ยังคงเป็นเพื่อนที่ดีให้ทั้ง'ธาร์ม'และ'ไข่มุก' ทั้งยังสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ขัดขวางและสนับสนุนทั้งคู่พร้อมจะอยู่ให้กำลังใจทั้งสองฝ่าย

.

.

.

รุ่งเช้าของอีกวันมาถึง

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา

หญิงสาวรู้สึกตัวก่อนเลยค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นมา มองไปรอบๆ เห็นห้องที่ข้าวของกระจัดกระจาย ขวดเหล้าและขนมที่ตกเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น

พอจะขยับตัวก็รู้สึกถึงแขนแกร่งที่พาดกายมาโอบกอดรอบเอวไม่ยอมปล่อยไปได้อย่างง่ายดาย

สำรวจร่างกายตัวเองแล้วหันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนสนิทของตนและเดาได้คร่าวๆ ว่าหลังจากดื่มจนเมาเกิดเรื่องอะไรขึ้นโดยไม่ต้องถาม

"อืม..."เสียงครวญครางขอคนหลับทำเธอสะดุ้งเล็กน้อยกลัวคนที่นอนอยู่จะถูกปลุกให้ตื่น แล้วจะยิ่งปวดหัวไปมากกว่าเดิม

มือเล็กค่อยๆ ย้ายแขนแกร่งออกให้ลุกไปทำธุระส่วนตัวได้สะดวก

สองเท้ารีบเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างคราบสกปรกเหนียวเหนอะที่เกาะบนร่างกาย ความเหนื่อยล้าและความไม่สบายตัว ให้กลับมาสดชื่นพร้อมออกไปเผชิญสงครามที่เรียกว่าความป่วนประสาทที่ชื่อว่า'ธาร์ม'เพื่อนสนิทของเธอที่ถ้าตื่นมาคงโวยวายถามนู่นถามนี่แน่นอน

หลังอาบน้ำเสร็จเธอรีบแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ พร้อมทางยาคุมฉุกเฉิน ไปชงกาแฟแล้วเก็บกวาดขยะที่กองอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนเธอตื่น

แต่เจ้าตัวดันตื่นขึ้นมาก่อนหน้าแล้วเพราะกลิ่นกาแฟที่ตลบอบอวลภายในห้อง แต่จำต้องนอนต่อเพราะปวดหัวจนลุกไม่ไหว

พอ'มิน'รู้ว่าเพื่อนตื่นแล้วเลยรีบไปหาผ้าชุบน้ำเย็นมาแปะหน้า

ใช่"แปะ"แต่แทนที่จะเรียกอย่างนั้นให้เรียกว่า"ฟาด"จะดีกว่า

คนนอนอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงไม่ทันได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย

แต่แล้วศีรษะก็เหมือนมีแรงมหาศาลมาบีบอัดอย่างแรง เขาพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ทุกอย่างก็พร่าเลือนไปหมด

จำได้แค่ว่าเราแค่นั่งดื่มกันที่ห้องของมิน ตั้งแต่หัวค่ำจนดึกดื่น พูดคุยเรื่องความฟุ่มเฟือยของแฟนสาวของเขา แล้วก็กระดกขวดแล้วขวดเล่า...แต่หลังจากนั้นล่ะ? ความทรงจำขาดตอนไปอย่างน่าตกใจ

ธาร์มแล้วมองไปทั่วห้องด้วยอารมณ์ที่สับสนและวุ่นวายสำรวจตัวเองก็พบแค่ร่างเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่อะไร พอก้มลงมาก็เห็นเสื้อผ้าของตัวเองกองอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยับแต่ถูกพับอย่างเรียบร้อย กางเกงยีนกับเข็มขัดก็วางอยู่คู่กันอย่างเรียบร้อย

"ตื่นสักทีนะมึง" หญิงสาวใส่กางเกงขาสั้นจนเห็นต้นขาอ่อนกับเสื้อยืดแขนสั้นโอเวอร์ไซซ์เดินมาพร้อมกับถือแก้วกาแฟในมือแล้ววางไว้ข้างๆ กับเสื้อผ้าให้คนที่นอนอยู่ดื่มจะได้ตาสว่าง

"เกิดเชี่ยไรขึ้นวะ ทำไมกูมานอนแก้ผ้าในห้องมึงได้" เขาหยิบแก้วกาแฟร้อนๆ ขึ้นมาจิบแล้วพยายามนึกย้อนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่ก็นึกอะไรไม่ออก

"ก่อนจะถามอะไร มึงไปอาบน้ำอาบท่าให้มันกลิ่นมันหายไปก่อนได้มะ มันเริ่มตุๆ แล้วเดี๋ยวกลิ่นติดโซฟากู" เธอรีบไล่เขาให้ไปเข้าห้องน้ำ แล้วหันกลับมาทำความสะอาดโซฟารับแขกสุดหวงของเธออย่างรีบร้อนเหมือนมีอะไรบนนั้นที่เธออยากปกปิดไม่ให้ใครรู้

มือหนาเปิดน้ำเพื่อชำระร่างกายให้หัวโล่ง ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มีเพียงภาพรางๆ ในหัวว่าเขาได้ไปมีเพศสัมพันธ์กับใครบางคนแล้วคนคนนั้นคือไข่มุกแฟนสาวของเขา แต่ห้องนี้ตอนนั้นมีแค่ธาร์มกับมินสองคนเท่านั้น และเขามั่นใจเป็นอย่างมาก ว่าไม่มีทางไปทำอย่างนั้นกับเพื่อนสนิทของตัวเองแน่นอน

แม้นึกไม่ออกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นแต่ความรุ่มร้อนที่ผ่านมาทำเอาเขาเริ่มติดใจ จนโหยหาและปรารถนาที่จะได้สัมผัสมันอีกครั้ง ไม่สิ อีกหลายครั้งเลยดีกว่า

ธาร์มกลับออกมาจากห้องน้ำด้วยความต้องการที่จะได้สัมผัสกับมินอีกครั้ง เขาตัดสินใจที่จะทำตามความหัวใจของตัวเองและค่อยๆ เข้าหาเธอมากขึ้น

ทั้งสองคนอาจไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่การกระทำและการแสดงออกก็แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของพวกเขา และจากความสัมพันธ์แบบเพื่อนก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและน่าค้นหามากขึ้น

"ทำความสะอาดไปถึงไหนแล้ว" เสียงธาร์มดังขึ้นจากทางด้านหลังของมินที่กำลังก้มตัวทำความสะอาดโซฟาอย่างรีบร้อน

เขาเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นจนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รดต้นคอ ทำให้เธอตกใจจนตัวแข็งทื่อ

"ให้กูช่วยไหม" เขาถามเสียงแหบพร่า แล้วหันหน้ามามองมินพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ หญิงสาวถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าอะไรพูดแบบนี้ออกมา

"ไม่ต้อง! มึงไปแต่งตัวเถอะ" มินบอกปัดอย่างรีบร้อนแล้วพยายามที่จะเดินหนีแต่ก็ถูกมือหนาดึงรั้งเอาไว้

"เดี๋ยวสิ" เขาพูดแล้วดึงตัวของเธอเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเธอ "มึงรู้ไหม ว่ากูรู้สึกยังไง" ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของเธอแล้วมองลงมาที่ใบหน้าของมินที่ขึ้นสีแดงระเรื่อจนจำต้องหลบสายตา

"ไม่รู้แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย ปล่อยซะ" มินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่ก็ยังพยายามที่จะสลัดมือออกเพื่อรักษาระยะห่างจากเขา

"มึงไม่ต้องรู้หรอก แค่อยากจะบอกว่า...กูชอบที่เรามีอะไรกันเมื่อคืนนะ" เขากระซิบเบาๆ อีกครั้ง แล้วก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

มินหันหลังเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ส่วนธาร์มก็ได้แต่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่พับไว้อย่างเรียบร้อยเพื่อไปแต่งตัว

หลังจากที่ธาร์มแต่งตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินเข้าไปหามินที่กำลังชงกาแฟให้อีกครั้ง เขาหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบแล้วจ้องมองไปที่มือน้อยๆ ของเธอที่ตั้งใจชงกาแฟอย่างประณีต

"มึง...อยากทำอีกครั้งไหม?" เขาถามขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้มินที่กำลังทำความสะอาดห้องอยู่นิ่งงันไปทันที

"อะไรนะ..." มินถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักปนเปไปกับความงุนงง

"ก็...เมื่อคืนไง" ปากหนายกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้ามาใกล้มินอีกครั้ง "มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ? กูจำเสียงครางของมึงได้นะ"

"ไอ้...." มินยกมือทำท่าจะตบเขาแต่ก็ห้ามตัวเองไว้แม้จะโกรธเพียงใดแต่มันก็เป็นเรื่องจริง

ใช่เธอชอบสัมผัสนั้น แต่มันเป็นความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้และไม่ควรก้าวข้ามเส้นนั้นไป

"มึงไม่ต้องปฏิเสธหรอก เรารู้กันดีอยู่แล้วนี่" เสียงนุ่มเอ่ยออกมาแล้วใช้มือหนาดึงเอวของเธอให้เข้ามาใกล้ "เรามาทำอะไรสนุกๆ กันไหม...แบบไม่ต้องผูกมัด แค่เราสองคน"

มินไม่ได้ตอบอะไรแต่เธอกลับเงยหน้าขึ้นไปมองธาร์มด้วยสายตาที่สั่นไหว เขาเลยใช้โอกาสนั้นโน้มตัวลงไปจูบเธออย่างแผ่วเบา มินลังเลแต่ไม่ได้ปฏิเสธและตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ

"ตกลงตามนี้นะ" ธาร์มพูดขึ้นหลังจากผละออกจากจูบ แล้วกระซิบเบาที่ข้างใบหูที่แดงจากความเขิน

"..." แม้เธอจะยังคงเงียบอยู่ แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธมันได้อีกต่อไป