เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นตั้งแต่ตีห้า แต่เจ้าของเตียงอย่าง รัน กลับกดปิดแล้วม้วนตัวห่มผ้าหลับต่อไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา

จนกระทั่งลืมตาขึ้นมาอีกที—

“อ๊ากกกก! แปดโมงครึ่งแล้วเหรอ!?”

หญิงสาวเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างตื่นตระหนก เธอต้องไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทโฆษณาชื่อดังภายในเก้าโมง!

ในความเร่งรีบ รันคว้าเสื้อเชิ้ต กางเกงผ้ารีบใส่แล้ววิ่งออกจากห้องหอพักด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง

เธอหอบหิ้วแฟ้มเอกสารกับแก้วกาแฟที่ซื้อติดมือไว้เป็นอาหารเช้า แล้ววิ่งตัดถนนตรงเข้าสู่อาคารสำนักงานสูงระฟ้า

แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าตึก—

ป้าดดด!

แก้วกาแฟในมือเธอก็หกกระเด็นใส่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเต็ม ๆ

“ว้าย! ขอโทษค่ะ ๆๆๆ” รันรีบรัวคำขอโทษทั้งที่ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างสุขุมแต่แฝงความเย็นชา

“คุณ…รู้ตัวไหมว่าเพิ่งทำรองเท้าหนังคู่โปรดผมพังไป?”

รันชะงัก เงยหน้าขึ้นก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทเข้ารูป หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มราวกับนายแบบ

สายตาคมกริบของเขาจ้องมองมา ทำเอาเธอถึงกับตัวแข็งทื่อ

“ขอโทษจริง ๆ ค่ะ! เดี๋ยวฉัน…จะเช็ดให้—”

รันก้มลงจะใช้ทิชชู่เช็ด แต่เขากลับถอยเท้าออกเล็กน้อยด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่จำเป็นครับ” เขาตอบเสียงเรียบแล้วเดินผ่านไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และความรู้สึกผิดเต็มหัวใจของเธอ

รันถอนหายใจแรง “ตายแล้ว…วันแรกก็ซวยแล้วสิเรา”

เธอรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นยี่สิบสองที่นัดสัมภาษณ์งาน

หัวใจเต้นแรงด้วยทั้งความตื่นเต้นและความกังวล—โดยไม่รู้เลยว่า

ชายหนุ่มคนนั้น…ก็คือ ปราชญ์ เจ้านายใหญ่ของบริษัท ที่เธอกำลังจะต้องทำงานด้วย!

รันก้าวเข้าไปในห้องสัมภาษณ์ด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ทั้งตื่นเต้น ทั้งลุ้นว่าจะได้งานหรือเปล่า เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วส่งยิ้มประจำตัว—ยิ้มที่ใครเห็นก็มักจะบอกว่าสดใสราวกับเด็กมัธยม

“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อรัน…เอ่อ…” เสียงเธอสั่นนิด ๆ ก่อนจะรีบยื่นแฟ้มเอกสารให้กรรมการสัมภาษณ์

แต่ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น…รันก็แทบอยากหายตัวไปจากห้องทันที

ชายหนุ่มในชุดสูทที่เธอเพิ่งทำกาแฟหกใส่เมื่อเช้านี้ กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหัวโต๊ะ สายตาคมกริบจ้องมาที่เธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นี่มันอะไรเนี่ย…” รันพึมพำเบา ๆ แทบจะกัดลิ้นตัวเอง

“เชิญนั่งครับ” เสียงเขาเอ่ยเรียบ ๆ แต่กลับทำให้เธอขนลุกวาบ

ตลอดการสัมภาษณ์ รันพยายามตอบคำถามให้ดีที่สุด แต่ทุกครั้งที่เผลอเงยหน้าเจอสายตาคมกริบของเขา ก็ทำเอาพูดติด ๆ ขัด ๆ จนคนอื่นแอบอมยิ้ม ส่วนเขากลับยังคงสีหน้าเย็นชาไม่เปลี่ยน

หลังการสัมภาษณ์เสร็จสิ้น รันเดินออกมาพร้อมกับความรู้สึกเครียดสุดขีด

“ตายแน่ ๆ โดนกาแฟล้างโอกาสอนาคตหมดแล้วแน่ ๆ …”

แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อได้รับโทรศัพท์ในวันถัดมา—

“คุณรันใช่ไหมคะ? คุณผ่านการสัมภาษณ์และจะเริ่มงานวันจันทร์นี้ค่ะ”

รันแทบจะกรี๊ดด้วยความดีใจ แต่ดีใจได้ไม่ถึงห้าวินาที ภาพใบหน้าคม ๆ ของเจ้านายคนใหม่ก็ลอยขึ้นมาในหัว

“โอ๊ย…แล้วเราจะรอดจากเจ้านายสุดเย็นชานั่นได้ยังไงเนี่ยยย…”

ทว่าเธอไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังคำพูดเย็นชานั้น ปราชญ์กลับเผลอคิดถึงภาพหญิงสาวซุ่มซ่ามที่ถือทิชชู่ก้ม ๆ เงย ๆ เช็ดรองเท้าให้เขาในเช้าวันนั้น…และแอบยิ้มบาง ๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว

เช้าวันจันทร์ รันรีบตื่นแต่เช้าเหมือนทุกวันด้วยความตื่นเต้นปนกังวล

วันนี้เป็น วันแรกของการทำงานจริง เธอจัดผมใส่ชุดทำงานเรียบร้อยที่สุดที่พอจะทำให้ดูเป็นมืออาชีพ แล้วเดินเข้าบริษัทด้วยหัวใจเต้นตุบ ๆ

พอเข้าออฟฟิศ รันก็พบกับบรรยากาศที่ต่างจากที่คิดไว้เล็กน้อย

“เอ่อ…นี่คือ…โถงกลางสำนักงานเหรอคะ?”

เธอกวาดสายตามองโต๊ะทำงานเรียงกันเป็นระเบียบ พร้อมพนักงานหลายคนที่จ้องเธอด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงเรียบ ๆ แต่อบอ้าวแทรกเข้ามา

“คุณรันครับ นี่คือโต๊ะของคุณ”

รันเงยหน้าขึ้น…และก็แทบช็อกอีกครั้ง

ปราชญ์ นั่งอยู่ตรงข้างโต๊ะของเธอ เหมือนจะเฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

“เอ่อ…ค่ะ…” รันตอบเสียงสั่น แล้วรีบจัดของลงโต๊ะ

วันแรกของการทำงานไม่เคยสงบเลยสำหรับรัน

ตั้งแต่เธอพยายามส่งอีเมลผิดคน ทำแฟ้มเอกสารหล่นพื้น จนต้องวิ่งเก็บด้วยความหน้าร้อนรน

แล้วก็ไม่พ้นสายตาคมกริบของปราชญ์ที่มองมาอย่างไม่พลาดสักครั้ง

“นี่…คุณจะทำงานด้วยสติหรือเปล่า?”

ปราชญ์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรันทำแฟ้มเอกสารตก

รันหน้าร้อนถึงหู

“ขอโทษค่ะ! ดิฉันพยายามแล้วจริง ๆ…”

เพื่อนร่วมงานบางคนอดขำไม่ได้ เพราะเห็นรันพยายามเช็ดปากกา หมุนแฟ้ม เรียงเอกสารพร้อมกับท่าทางตื่นตระหนก

แต่สิ่งที่รันไม่รู้…

ปราชญ์กลับ ยิ้มบาง ๆ ในใจอย่างห้ามไม่อยู่

เขาเห็นความตั้งใจและความน่ารักแบบเด็ก ๆ ของรัน แม้ว่าจะสร้างความวุ่นวายให้เขาไม่เบา

วันแรกของรันจบลงด้วยความเหนื่อยแต่ก็มีความสุขแปลก ๆ เธอรู้สึกว่า แม้เจ้านายจะปากแข็ง แต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่สบตา

“เอาเถอะ…อย่างน้อยก็รอดวันแรกมาแล้ว” รันพูดกับตัวเอง แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึง สายตาแปลก ๆ ของปราชญ์ ที่มองเธอตลอดทั้งวัน