ผมชื่อ อคิน นักศึกษาปีสามที่ใช้ชีวิตไปวัน ๆ อย่างธรรมดา
สิ่งเดียวที่ทำให้ผมตื่นเต้นกว่าการไปเรียนก็คือ…การอ่านนิยายวายออนไลน์
คืนนั้นผมกำลังไล่อ่านเรื่อง “รักร้ายใต้เงาใจ” เรื่องดังที่ติดท็อปเว็บ—
แต่บอกเลยว่าผมไม่ได้หลงเสน่ห์พระเอกหรอก ตรงกันข้าม ผมอินกับการด่าตัวร้ายที่ชื่อ เว่ยหลง ต่างหาก
“โคตรโง่ ทำตัวเองแท้ ๆ” ผมสบถใส่จอมือถือขณะเลื่อนอ่านฉากที่เว่ยหลงหึงหวงจนทำลายตัวเอง
“ถ้าเป็นกูนะ ไม่มีวันเดินเข้าหาตายแบบนั้นหรอก!”
พูดจบก็เผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น
เมื่อรู้สึกตัวอีกที ผมตื่นขึ้นในห้องกว้างโอ่อ่า แสงไฟอุ่น ๆ ส่องจากโคมไฟดีไซน์หรู
ไม่ใช่ห้องเช่าหลังมอที่ผมนอนประจำแน่ ๆ
ผมลุกพรวดแล้วมองรอบตัว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงขึ้นมา
ชื่อเจ้าของเครื่องที่ขึ้นบนหน้าจอทำให้ผมแทบทำมันหลุดมือ—
[Wei Long]
“เชี่ย…อย่าบอกนะว่า…”
ผมรีบวิ่งไปหน้ากระจกในห้องน้ำ สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือชายหนุ่มหน้าตาคมสัน แต่งกายหรูหราจนเกินวัย
ใบหน้าหล่อเหลาที่ผมจำได้ขึ้นใจจากคำบรรยายในนิยาย—
“เว่ยหลง…” ผมพึมพำแทบไม่เชื่อสายตา
ใช่แล้วครับ ผมทะลุเข้ามาอยู่ในร่างตัวร้ายของนิยายเมื่อคืนจริง ๆ!
เสียงเปิดประตูดัง แกร๊ก
ผมสะดุ้งหันไปทันที
ชายร่างสูงในชุดเชิ้ตขาวก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม ใบหน้าคมคาย ดวงตาเรียบนิ่งแต่ทรงพลัง—
เซียวอวิ๋น พระเอกของเรื่อง!
“เจ้ายังยืนเหม่อทำหน้าประหลาดอีกหรือ เว่ยหลง?” น้ำเสียงทุ้มเย็นเอ่ยออกมาเหมือนมีคมมีดซ่อนอยู่
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สมองแทบประมวลผลไม่ทัน
เพราะถ้าตามพล็อต ตอนนี้คือจุดเริ่มต้นที่เว่ยหลงเริ่มหาเรื่องพระเอก และกลายเป็น “คู่กัด” ของกันและกันจนถึงฉากดราม่าใหญ่
แต่ในเมื่อผมรู้อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้…
ผมไม่มีวันปล่อยให้เรื่องดำเนินไปแบบเดิมแน่!
“เอ่อ…ฉันไม่คิดจะหาเรื่องนายหรอกนะ” ผมโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิด
เซียวอวิ๋นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“…อะไรนะ?”
โอ้โห พระเอกแม่งยิ่งหล่อกว่าที่บรรยายไว้ในนิยายอีก ใจผมสั่นไม่หยุดเลยให้ตายเถอะ!
แต่ก็ต้องแสร้งทำหน้าหยิ่งตามบท
“ก็บอกว่าไม่อยากมีเรื่องด้วย! ฟังไม่ออกหรือไง!”
ผมรีบเบือนหน้าหนี กลัวใจเต้นแรงจนโป๊ะแตก
แต่ดูเหมือนคำพูดนั้น…กลับทำให้เส้นเรื่องเริ่ม “บิดเบี้ยว” ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันแล้ว
...****************...
เว่ยหลงเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทีมั่นใจเหมือนทุกครั้ง เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัว เนคไทหลวม ๆ คล้ายตั้งใจโชว์ความเท่ 😏 ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบห้อง ก่อนจะหยุดที่เซียวอวิ๋น
เซียวอวิ๋นที่นั่งอยู่กับกองหนังสือเลกเชอร์ยกตาขึ้นสบตา เขายังคงใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเคย 😐 แต่แววตากลับวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเจอคู่ปรับเก่า
......เว่ยหลง: (ยิ้มมุมปาก) "ไม่คิดว่าจะมาเจอกันอีกในที่แบบนี้นะ... คู่ปรับคนเก่งของฉัน" 😉......
...เซียวอวิ๋น: (ถอนหายใจเบา ๆ) "คู่ปรับ? นายยังคิดว่าเรื่องพวกนั้นสำคัญอยู่รึ" 🙄...
บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่เหมือนตึงเครียดจนเพื่อนร่วมห้องมองกันเงียบ ๆ 👀
เว่ยหลงเลิกคิ้วเล็กน้อย 🤨 เหมือนแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่ตอบโต้แรง ๆ อย่างที่เคยเป็นในนิยายที่เขาอ่านก่อนมาเกิดใหม่ เขาเริ่มสงสัยว่า "เนื้อเรื่อง" อาจไม่ได้ดำเนินไปตามเดิมทั้งหมด
เว่ยหลงยื่นมือไปหยิบชีทสรุปการเรียนจากโต๊ะเซียวอวิ๋นแบบกะทันหัน ✋📄
เซียวอวิ๋นขมวดคิ้วทันที 😠 "เอามาคืน"
แต่แทนที่เว่ยหลงจะยั่วยุ เขากลับส่งชีทคืนให้อย่างรวดเร็ว พลางยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนโยน 🙂
...เว่ยหลง (คิดในใจ): ไม่เหมือนในเรื่องเลย... ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากจะชนะเขาอีกต่อไป แต่กลับอยากรู้จักตัวตนจริง ๆ ของเขามากกว่า ❤️...
เซียวอวิ๋นมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเว่ยหลงแล้วเผลอชะงักไปเล็กน้อย 🤔
เขารู้สึกได้ว่า... รอยยิ้มนี้ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งเหมือนเมื่อก่อน
......................
อากาศยามบ่ายในมหาวิทยาลัยร้อนอบอ้าวจนหลายคนพากันหลบเข้าห้องสมุด เซียวอวิ๋นก็นั่งอ่านตำราอยู่เงียบ ๆ เหมือนเคย 📚
เขาก้มหน้าจดโน้ต ใบหน้าเคร่งขรึม จนคิ้วเข้มขมวดแน่นเล็กน้อย 🖊️
เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนเบา ๆ ดังขึ้นข้างตัว เซียวอวิ๋นเงยหน้าขึ้นก็พบเว่ยหลงที่นั่งลงโดยไม่ถามก่อน 😏
......เซียวอวิ๋น: (ขมวดคิ้ว) "นาย... มานั่งตรงนี้ทำไม"......
เว่ยหลงเอนพิงเก้าอี้หลวม ๆ ไหล่กว้างทอดตัวอย่างสบาย 🛋️ แววตาเจือรอยยิ้มขี้เล่นเล็กน้อย
...^^^เว่ยหลง: "ที่นี่เงียบดี ฉันก็แค่หาที่อ่านหนังสือ..."^^^...
เขาพูดจบก็ก้มลงเปิดหนังสือ แต่แทนที่จะตั้งใจอ่าน ดวงตากลับเลื่อนไปมองริมฝีปากของเซียวอวิ๋นที่เม้มแน่นเล็กน้อยทุกครั้งเวลาใช้สมาธิ 🤍
มือของเซียวอวิ๋นเลื่อนไปหยิบปากกา แต่บังเอิญไปชนกับมือของเว่ยหลง ✋✋ ทั้งคู่ชะงักไปชั่วขณะ
...:เซียวอวิ๋นเบือนสายตาหลบเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสีแดงจาง ๆ 🫢...
...:ส่วนเว่ยหลงกลับหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงทุ้มต่ำติดขี้เล่น 😌...
...เว่ยหลง: "ไม่คิดเลยนะว่า นายจะหน้าแดงง่ายแบบนี้"...
เซียวอวิ๋นสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจ้องกลับด้วยสายตานิ่ง 🫥 แต่หูของเขายังแดงไม่หาย
บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังชัดเกินไปสำหรับทั้งคู่ 💓
เสียงฟ้าร้องครืน 🌩️ ดังสนั่นเหนือท้องฟ้า มหาวิทยาลัยถูกปกคลุมด้วยความมืดและสายฝนที่เทลงมาอย่างหนัก ☔ นักศึกษาหลายคนรีบกลับหอพัก แต่เซียวอวิ๋นยังติดทำรายงานที่ห้องสมุด
เขาเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกมา แต่พอถึงทางเดินกลับหอพัก ฝนกลับเทลงมาแรงกว่าเดิม ร่างสูงถอนหายใจอย่างหงุดหงิด 😤 เพราะไม่ได้เตรียมร่มมา
ทันใดนั้น… เสียงฝีเท้าและร่มสีดำกางออกข้าง ๆ 🎩
เว่ยหลงยืนอยู่ตรงนั้น — สูทของเขาเปียกเล็กน้อยจากการเดินตากฝนมา แต่เขาก็ยังดูสง่างามราวกับพระเอกละคร หยดน้ำเกาะอยู่บนผมดำเงางาม เขายื่นร่มมาให้เซียวอวิ๋นโดยไม่พูดอะไร
เซียวอวิ๋นชะงักไปครู่หนึ่ง 🫢 ก่อนจะรับร่มมาใช้ร่วมกัน ทั้งคู่จึงต้องเดินใกล้กันมากกว่าปกติ บ่าชนบ่า แทบได้ยินเสียงหัวใจเต้น
...เว่ยหลง: (เสียงเรียบแฝงความอุ่น) "เดินช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวลื่น"...
...เซียวอวิ๋น: (เบือนหน้าไปอีกทาง) "ฉันไม่ใช่เด็กหัดเดิน" 🙄...
ถึงพูดอย่างนั้น แต่หัวใจของเซียวอวิ๋นกลับเต้นแรงกว่าปกติ 💓 เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ ๆ เว่ยหลงถึงแสดงท่าทีแบบนี้
เมื่อทั้งคู่เดินถึงหอพัก กลับพบว่าน้ำท่วมขังเล็กน้อยบริเวณทางเข้า ทำให้ต้องถอดรองเท้าเดินลุยเข้าไป เว่ยหลงก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง 🦶 แต่หันกลับมาเห็นเซียวอวิ๋นกำลังชะงัก
...เว่ยหลง: (ยื่นมือออกมา) "จับสิ เดี๋ยวลื่น"...
...เซียวอวิ๋น: (ชะงัก มองมือคู่นั้นนิ่ง ๆ) "...ฉันเดินเองได้"...
แต่พอทำท่าจะก้าวจริง ๆ เท้าเซียวอวิ๋นกลับไถลนิดหน่อย 😳
เว่ยหลงคว้าข้อมือไว้ทัน ดึงเข้ามาในอ้อมแขนแรงกว่าที่ตั้งใจ 🤲
ร่างของเซียวอวิ๋นแนบชิดอกกว้างของเว่ยหลง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และไออุ่นแทรกเข้ามา จนเขาหน้าแดงจัด 🫣
...เว่ยหลง: (ก้มมองด้วยแววตาละมุน) "บอกแล้วไงว่าต้องจับฉันไว้"...
...เซียวอวิ๋น: (หลบตา พึมพำ) "ปล่อยได้แล้ว..."...
เว่ยหลงยิ้มบาง ๆ 🙂 แต่กลับปล่อยช้า ๆ เหมือนไม่อยากปล่อยจริง ๆ
...----------------...
คืนนั้นฝนยังคงตกไม่หยุด ห้องของเว่ยหลงอยู่ตึกเดียวกับเซียวอวิ๋น และโชคชะตาก็เล่นตลก — ไฟดับทั้งตึก 🔌 ความมืดและเสียงฟ้าร้องทำให้บรรยากาศกดดัน
เว่ยหลงเคาะประตูห้องของเซียวอวิ๋นเบา ๆ 🚪
...เว่ยหลง: "ฉันมีไฟฉาย... จะมานั่งด้วยสักพักมั้ย เผื่อจะได้ไม่อึดอัด"...
เซียวอวิ๋นลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดประตู เขานั่งบนเตียง ขณะที่เว่ยหลงนั่งเก้าอี้ตรงข้าม แสงไฟฉายส่องให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้าที่หล่อเหลาคมคาย
ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ความเงียบกลับเต็มไปด้วยความหมาย 🖤
สายตาเว่ยหลงมองเซียวอวิ๋นราวกับกำลังมองสิ่งล้ำค่า ส่วนเซียวอวิ๋น... ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าหัวใจของเขากำลังสั่นไหว
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
