ตอนที่ 1 : รักที่ไม่สมหวังแต่ไม่อาจลืม😭

ค่ำคืนที่ลมหนาวพัดแรงในลานกว้างของมหาวิทยาลัย

หวัง ยืนอยู่ข้างหญิงสาวคนหนึ่งเธอสวยและเป็นดาวโรงเรียนที่เขาไม่กล้าจะเอื้อมถึงเกินกว่า “เพื่อน”

“จันเอ๋ยจันเจ้า…” เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อเธอแผ่วเบา

หญิงสาวหันมามอง รอยยิ้มที่สดใสยังเหมือนเดิม แต่ในดวงตากลับมีบางสิ่งที่หวังไม่เข้าใจ “เราสองคน…เป็นเพื่อนกันตลอดไปดีกว่านะ(เธอพูดด้วยน้ำเสียง ที่เสียใจและเศร้า)หวัง”

คำพูดนั้นเหมือนคมมีดกรีดกลางใจหวังแต่ หวังก็รู้…รู้มาตลอดว่าเธอคือความรักคือชีวิตและรักแรก แต่โลกนี้ไม่ได้ใจดีกับคนทุกคนหวังพอเข้าใจ

เหตุผลที่พวกเขาไม่อาจคบกันได้คือ “พันธะจากครอบครัวของจันเจ้า”

ครอบครัวของจันเจ้ากำหนดเส้นทางชีวิตเธอไว้แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์เลือกใครตามใจ

หวังยืนเงียบอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกมากมายปะทะกันในใจ — อยากกอด อยากยื้อ แต่ก็รู้ว่าต่อให้เขาร้องไห้จนฟ้าแตก ดวงดาวกระจายหรือร้องให้จนตายก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโชคชะตานี้ได้

“หวังถ้าวันหนึ่งเราได้เจอกันอีก…” จันเจ้ากล่าวเบา ๆ “…อย่าลืมว่าเราเคยเป็นความทรงจำที่สวยงามของกันและกันนะ”

เธอเดินจากไป ทิ้งให้หวังยืนอยู่ในลมหนาวที่หนาวยิ่งกว่าเดิมหวังเดินไปตลอดทั้งคืนและร้องให้เสียใจเขาเหมือนบ้าไปแล้ว

ความทรงจำครั้งนั้นฝังลึกในหัวใจเขาไม่เคยเลือน แม้เวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตามหวังยังคิดถึงและฝันถึงเธอคนนั้นตลอดมาถึงจะรู้ยื้อก็คงไม่ได้เเต่ก็แอบคิดว่าถ้าตอนนั้นยื้อเธอไว้กอดเธอไว้รั้นเธอไว้จะเป็นยังไงคิดเรื่องนี้ทีไรน้ำตาหวังยังไหลอยู่ตลอดมาถึงจะจากกันไปหลายปีก็ยังไม่เคยลืมไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆแค่ไหนก็ตามขอแค่เกียวกับเธอหวังจำได้หมดทุกรอยยิ้มทุกการกระทำทุกๆการพูดคุยหวังยังมีความหวังกับการ รอค่อย

---

👉 ตอนนี้คือการเปิดตัว “บาดแผลในใจ” ของหวังและเรื่องราวของจุดเริ่มต้นอันแสนเจ็บปวดของเขาทั้งสามคนฝากติดตามต่อและกดไลค์ให้เราด้วยนะ

ตอนที่ 2 : การพบเจอริรินครั้งแรก

หลายปีผ่านไปหลังจากวันที่หวังสูญเสียจันเจ้าไปจากชีวิต

เขาเรียนจบ เดินเส้นทางที่ครอบครัววางไว้ให้ และเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้สวย—ยกเว้นเรื่องหัวใจเรืองเดียวที่หวังไม่ไปไหนเลย

แม้จะมีผู้หญิงหลายคนเข้ามาใกล้และบอกรักหวัง แต่หัวใจของเขายังเชื่อสัตและยังถูก “เงาของใครบางคน” กักขังเอาไว้

คืนนั้น เขานั่งดื่มกับเพื่อนสนิทชื่อแวที่เป็นเหมือนพี่ชายของหวัง

“หวัง นายต้องเลิกจมปักอยู่กับอดีตได้แล้ว ถึงเวลาเปิดใจของนายได้แล้ว” เพื่อนพูดพลางตบบ่าแรง ๆ

หวังหัวเราะแห้ง ๆ “ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ...”

เพื่อนจ้องหน้าเขานิ่ง “งั้นฉันจะหาแฟนให้แกเอง ฉันเอาจริงนะเอาจริงนะ”

หวังไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ แค่ยิ้มจาง ๆ แล้วปล่อยให้บทสนทนานั้นหายไปกับเสียงเพลงในร้าน

—

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เพื่อนคนนั้นก็พา ริริน เข้ามาในชีวิตของเขา

หญิงสาวในชุดเรียบง่าย รอยยิ้มอ่อนโยน แววตาสดใสจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเธอน่ารักมาก

“นี่ ริรินคนนี้คือ…เพื่อนฉันเอง หวัง”

หวังเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ เธอโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณหวัง”พร้อมกับยิ้มให้

เสียงนั้นไม่เหมือนจันเจ้าเลย…

ไม่เหมือนแม้แต่น้อย แต่หัวใจเขากลับสั่นเล็กน้อยเหมือนถูกกระตุกที่ตรงกลางหัวใจ

ตลอดเวลาที่นั่งพูดคุย ริรินเป็นคนเปิดบทสนทนาเสมอ เธอเล่าเรื่องราวของตนอย่างจริงใจ ไม่เสแสร้ง ไม่พยายามทำให้ตัวเองดูดีเกินจริง

หวังมองเธอด้วยสายตาที่เผลออ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

คืนนั้นก่อนจากกัน ริรินยื่นมือออกมา “ไว้เจอกันอีกนะคะคุณหวัง”

หวังลังเลชั่วครู่ แต่ก็ยื่นมือออกไปจับ

ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นผ่านหัวใจเขา — อบอุ่น แต่ก็ยังมีเงาเย็นยะเยือกของ “ใครอีกคน” ซ่อนอยู่ในความทรงจำที่ไม่อาจลืมได้

และในใจลึก ๆ เขารู้…

ว่าไม่ว่าจะเริ่มต้นใหม่กี่ครั้ง เงาของ จันเจ้า ก็ยังไม่เคยจางลงไปเลยเงาของเธอยังคงตามหลอกหลอนเสมอ

---

จบตอนที่ 2 🖤

ตอนที่ 3 : ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้น

ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกัน ริรินก็กลายเป็นคนที่เข้ามาเติมเต็มชีวิตของหวังอย่างช้า ๆ

เธอมักส่งข้อความทักทายทุกเช้า คอยถามไถ่ว่าเขาเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง เหมือนเป็นแสงอุ่นในวันที่เหน็บหนาว

หวังไม่ใช่คนพูดเก่ง แต่เมื่ออยู่กับริริน เขากลับรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

เธอไม่เร่งรัด ไม่คาดหวังเกินไป แค่ยิ้มและอยู่เคียงข้างก็เหมือนเพียงพอแล้ว

ค่ำวันหนึ่ง ทั้งคู่ไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ ริรินหอบขนมปังมาเลี้ยงนก

เธอหัวเราะอย่างสดใสเมื่อฝูงนกบินมาแย่งอาหารจากมือหวังและพูดว่า “คุณหวัง ดูสิ มันกล้ากว่าที่คิดนะคะ”

หวังยิ้มบาง ๆ มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอ

เขาไม่ได้หัวเราะดังมานานแล้ว — ตั้งแต่วันที่จันเจ้าเดินออกไปจากชีวิตของเขา

…แต่ทว่า ภาพในใจกลับแวบขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

วันหนึ่งที่สวนมหาวิทยาลัย จันเจ้าก็เคยหัวเราะให้เขาด้วยดวงตาเปล่งประกายแบบนี้

หัวใจของหวังเจ็บจี๊ดเหมือนมีหนามทิ่มแทงใจ

ริรินหันมามอง สังเกตเห็นสีหน้าของเขาแปลกๆไป “เป็นอะไรหรอคะพี่หวัง?”

“เปล่าหรอกคับ…แค่คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ” หวังฝืนยิ้มตอบ

ริรินยิ้มอ่อน ไม่ซักไซ้ต่อ เธอรู้ว่าเขามีเรื่องที่ไม่อยากพูด แต่เธอก็พร้อมรอรอวันที่หวังบอกเธอเพราะเธอเชื่อว่าหัวคงมีเหตุผลของหวัง

ความเงียบระหว่างพวกเขาไม่ได้ทำให้อึดอัด กลับกลายเป็นความสบายใจที่ค่อย ๆ เติมเต็มหวัง

—

คืนนั้น ก่อนนอน หวังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

มือของเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนที่ปลายนิ้วจะกดไปยังชื่อที่คุ้นเคยในแอปแชท

“จันเจ้า”

ข้อความสั้น ๆ ถูกพิมพ์ขึ้นมา

> “เป็นไงบ้างสบายดีไหม?”

เขาลังเลอยู่นาน กดส่งหรือไม่ส่งดี?

ในที่สุด หวังก็เผลอกดส่งออกไป

ขณะเดียวกัน ริรินที่เพิ่งวางโทรศัพท์ลง ยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นข้อความสุดท้ายจากหวังว่า “ฝันดี”

เธอไม่รู้เลยว่าในค่ำคืนเดียวกัน ชายที่เธอกำลังหลงรัก…ยังคงยื่นหัวใจส่วนหนึ่งให้กับเงาในอดีตของเขา

---

จบตอนที่ 3 🖤