ในห้องสี่เหลี่ยมมืดสลัว เสียงนาฬิกาปลุกยังคงดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ ไคล์ ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปทำงานที่เงินเดือนไม่พอกิน แม้กระทั่งค่าเช่าห้องก็ไม่พอจ่าย แถมยังโดนกลั่นแกล้งและใช้งานอย่างหนักจากเพื่อนที่ทำงานแทบทุกวัน

ไคล์สูญเสียพ่อไปตั้งแต่ยังเล็ก ส่วนแม่ก็ทิ้งเขาไปมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่เขาอายุ 12 ทำให้เขาต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวมาโดยตลอด จนกระทั่งวันนี้ ในวัย 29 ปี ที่ควรจะมีชีวิตอีกยาวนาน แต่สำหรับเขาแล้วมันได้จบลงแล้ว...

คืนนั้นหลังจากกลับมาจากทำงาน ไคล์ยังคงนั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์จนกระทั่งเสียงท้องร้องเตือนถึงความหิวโหย เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางเดินไปหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในห้องครัวเล็กๆ ทันใดนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งบนโต๊ะกินข้าว มันเป็นจดหมายเตือนค่าเช่าห้องที่เขาค้างจ่ายมาสามเดือนแล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะค่อยๆ หยิบจดหมายขึ้นมาดู แสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าของไคล์ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวลและความเหนื่อยล้า เขาพับจดหมายเก็บลงในกระเป๋าเสื้อคลุม ก่อนจะเดินออกจากห้อง

ไคล์เดินออกมาจากห้องเช่าของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปไหน แต่มันก็ดีกว่าการอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในวังวนของชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายและไร้ซึ่งความหมาย ในวัย 29 ปี แทนที่จะใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานกลับต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาใช้ในแต่ละเดือน เขารู้สึกท้อแท้กับชีวิต และไม่เข้าใจว่าตัวเองจะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์ที่ชั้นล่างของตึก ก่อนจะคิดบางอย่างแล้วตัดสินใจเดินไปที่บันไดแทน ชายหนุ่มค่อยๆ เดินขึ้นไปทีละขั้นด้วยฝีเท้าอันหนักอึ้ง จิตใจของไคล์ล่องลอยไปกับอดีตที่ไม่น่าจดจำ

จนกระทั่งมาถึงชั้นดาดฟ้า เสียงลมที่พัดผ่านร่างของเขานั้นช่างเย็นยะเยือกเสียจริง ไคล์ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ขอบตึกมากขึ้น ก่อนจะยืนพิงราวเหล็กที่กั้นตัวเขาและพื้นถนนด้านล่างเอาไว้ คืนนี้ชั่งเงียบสงบเหลือเกิน... เขาสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดแรงจนเส้นผมและเสื้อผ้าของเขาปลิวไสว จิตใจของไคล์ว่างเปล่า

ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจยื่นมือออกไปพร้อมกับปล่อยกุญแจห้องในมือทิ้งลงไปด้านล่างอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเอนตัวลงพิงราวเหล็กกั้นไว้ช้าๆ แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงใครบางคนเรียกชื่อของเขาจากด้านหลัง

"ไคล์ นายทำอะไรน่ะ!"

ชายหนุ่มหันกลับไปมองช้าๆ ก่อนจะพบกับใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่าง อีเรียส ที่อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าว เพื่อนของเขาคนนั้นวิ่งมาหาเขาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะจับตัวของเขาไว้ แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนล้าของไคล์บวกกับร่างกายของเขาที่เอนไปด้านหลังมากแล้ว ทำให้เขาไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ ชายหนุ่มหันไปมองเพื่อนของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เศร้าหมองที่สุด

"ขอโทษนะ ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระแล้วนะอีเรียส..."

ก่อนที่ตัวของเขาจะร่วงหล่นลงมาจากตึกอย่างช้าๆ ต่อหน้าต่อตาของเพื่อนสนิทที่ไม่ทันได้คว้าตัวของเขาเอาไว้ เขาหลับตาลงรับรู้ถึงแรงโน้มถ่วงที่พาร่างของเขาดิ่งลงสู่พื้น ไคล์รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่มาแทนที่ความรู้สึกทุกอย่างก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวดที่เคยมีอยู่ตอนนี้มันหายไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกต่อไป มีเพียงความสงบเท่านั้นที่โอบล้อมเขาไว้ในตอนนี้

วินาทีที่ร่างกายของเขากระแทกกับพื้นถนนด้านล่าง ทุกสิ่งรอบตัวก็ดับลงไป... เหลือไว้เพียงความเงียบสงบ ความเศร้าเสียใจ และกุญแจห้องที่ตกอยู่ข้างๆ ร่างไร้วิญญาณของไคล์ที่แน่นิ่งไปแล้ว

จบลงแล้วนะชีวิตที่แสนบัดซบของฉัน...

ฉากทั้งหมดมืดดับลงไป ความรู้สึกเจ็บปวดใดๆ มลายหายสิ้น ไคล์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่าที่ไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่แล้วทุกอย่างก็เริ่มสว่างขึ้นช้าๆ

เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากตัวของเขาเอง ชายหนุ่มรู้สึกสับสน ก่อนจะก้มลงมองมือของตัวเองที่เปลี่ยนไปเป็นขนาดเล็กจิ๋วอย่างน่าประหลาดใจ ร่างกายของเขากลายเป็นเด็กชายวัยประมาณ 6 ขวบ เขาพยายามลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปเสียก่อน

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านบน "โย่ว! เป็นยังไงบ้าง? งงล่ะสิ"

ไคล์เงยหน้ามองขึ้นไป พลันเห็นชายร่างท้วมคนหนึ่งสวมชุดคลุมสีขาวกำลังนั่งยองๆ ห้อยหัวลงมาจากเพดาน เขาดูเหมือนเทพเจ้าในนิทานปรำปรา แต่กลับมีท่าทีเปิ่นๆ ชวนขำ

"ไม่ต้องตกใจนะ! ข้าชื่อ เทพมูมู่ ผู้มอบชีวิตให้แก่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายเอง! ส่วนที่นี่น่ะเหรอ... ก็คือมิติที่คั่นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกใหม่ที่เจ้ากำลังจะไปไงล่ะ!" เทพมูมู่กล่าวอย่างร่าเริง

ไคล์ยังคงนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร เทพมูมู่จึงพูดต่อ "คือ... ข้ากำลังจะส่งเจ้าไปเกิดใหม่น่ะ แต่... ข้าทำพลาดไปหน่อย เลยทำให้วิญญาณของเจ้ากลับเข้าร่างเดิมไม่ได้ ข้าเลยต้องสร้างร่างใหม่ให้แทน"

ไคล์ยังคงไม่เข้าใจ ก่อนที่เทพมูมู่จะอธิบายต่อว่า "เจ้าจะไปเกิดใหม่ในโลกที่เรียกว่า 'โลกแห่งเวทมนตร์' ที่นั่น... ทุกคนล้วนแต่มีเวทมนตร์ติดตัวกันทั้งนั้น! แต่ว่านะ... พอดีข้าสร้างร่างให้เจ้าผิดพลาดไปหน่อย ทำให้พลังเวทของเจ้าไม่เสถียร"

ไคล์อยากจะต่อว่าเทพมูมู่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะร่างของเขาเป็นเพียงเด็ก 6 ขวบเท่านั้น ก่อนที่เทพมูมู่จะชี้ไปที่กระจกบานใหญ่ด้านหลังเขา ไคล์หันไปมองในกระจก พบว่าในกระจกนั้นคือเด็กชายคนหนึ่งในชุดที่ขาดวิ่น เนื้อตัวมอมแมม แต่ใบหน้าของเขานั้นงดงามราวกับเด็กหญิง ผมยาวสีดำขลับ ดวงตาสีฟ้าใส แต่สิ่งที่ทำให้ไคล์ต้องตกใจก็คือ... ใบหน้าของเขาในกระจกมันเหมือนกับเด็กหญิงจริงๆ แต่ไคล์กลับรู้ดีว่าเขาคือเด็กชายคนหนึ่ง

"เอาล่ะ! เตรียมตัวให้พร้อมนะ! อีกไม่นานเจ้าจะได้ไปผจญภัยในโลกใหม่แล้ว! ขอให้โชคดีนะ ฟราเซียร์! ฮ่าๆๆ"

"เดี๋ย-"

สิ้นคำพูดของเทพมูมู่ ร่างของไคล์ก็ถูกดูดเข้าไปในช่องมิติ ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมามืดมิดอีกครั้ง

ไคล์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยกองขยะและกลิ่นเหม็นอับ เขามองดูตัวเองในสภาพที่มอมแมมและใบหน้าที่งดงามราวกับเด็กสาว มันทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เขาได้ชีวิตใหม่ตามที่เทพมูมู่ได้กล่าวเอาไว้ แต่ชีวิตของเขาก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย มันยังคงแย่เหมือนเดิม...

...ท่ามกลางตรอกซอกซอยที่เต็มไปด้วยขยะและกลิ่นเหม็นอับ ฟราเซียร์พยายามลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่เล็กจิ๋วของเด็ก 6 ขวบ เขาเดินโซซัดโซเซไปตามทางที่มืดมิดอย่างไร้จุดหมาย เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นและสกปรกทำให้เขาดูไม่ต่างจากเด็กเร่ร่อนคนอื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้...

เมื่อเขาเดินออกมาจากตรอกมืดๆ ก็พบกับตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คนจอแจ ฟราเซียร์หยุดยืนมองดูผู้คนเหล่านั้นที่กำลังจับจ่ายซื้อของกันอย่างมีความสุข บางคนถือถุงขนมหวานใบโต บางคนกำลังหัวเราะคิกคักกับเพื่อนฝูง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ฟราเซียร์ไม่เคยเห็นมาก่อน

ทันใดนั้นเองท้องของเขาก็ส่งเสียงร้องเตือนถึงความหิวโหย เขาก้มลงมองท้องตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

ขณะที่ฟราเซียร์กำลังยืนซึมอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง "นี่เจ้าหนู! ไม่สนใจขนมปังของข้าหน่อยเหรอ?"

ฟราเซียร์หันกลับไปมอง พบกับชายชราคนหนึ่งในชุดพ่อค้ากำลังยืนอยู่หน้าแผงขายขนมปังอบใหม่ๆ ชายชราส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะยื่นขนมปังชิ้นหนึ่งให้ ฟราเซียร์รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เคยได้รับความเมตตาจากใครมาก่อนเลยในชีวิต เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะยื่นมือไปรับขนมปังจากชายชรา

ชายชรายิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อเห็นฟราเซียร์รับขนมปังไป "เจ้าชื่ออะไรเหรอ?"

"ฟราเซียร์ครับ" เด็กชายตอบเสียงเบา

"ฟราเซียร์... เป็นชื่อที่ไพเราะดีนะ" ชายชรากล่าวพลางลูบหัวของเด็กชายอย่างอ่อนโยน "ถ้าเจ้าหิวก็มาหาข้าได้นะ ข้าจะให้ขนมปังเจ้ากิน"

ฟราเซียร์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ได้รับความเมตตาจากคนแปลกหน้า เขากล่าวขอบคุณชายชราก่อนจะหันหลังเดินจากไปพร้อมกับขนมปังในมือ

ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ฟราเซียร์นั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของตรอกมืดๆ เขาค่อยๆ ฉีกขนมปังออกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะค่อยๆ กินมันอย่างช้าๆ ขนมปังที่แห้งและแข็งชิ้นนี้เป็นอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมาในชีวิตเลยก็ว่าได้

ฟราเซียร์มองดูดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่เศษธุลีในจักรวาลอันกว้างใหญ่ แต่เขาก็ยังคงมีความหวังเล็กๆ ว่าในสักวันหนึ่ง ชีวิตของเขาจะดีขึ้นกว่านี้ และเขาจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขเหมือนคนอื่นๆ