เรื่องราวเริ่มต้นที่ **แคว้นฟู่ปาชิน** แคว้นที่อยู่บนหุบเขาทางตะวันตก ที่เต็มไปด้วยป่าไม้พืชผลอุดมสมบูรณ์ และเป็นสถานที่ ที่เต็มเป็นด้วยสัตว์เวทมนตร์ระดับกลางลงมา แต่แคว้น ฟู่ปาชินนั้นยังติดกับเขตหุบเขาโกลาหล ดินแดนต้องห้ามที่ผู้มี

ชิวิตไม่อาจอยากเข้าไป คนตายไม่สามารถออกมา แคว้นฟู่ปาชินมีตระกูล ช่าน เป็นเจ้าแคว้นแห่งนี้ และยังมีพันธมิตรทั้ง 3 ตระกูลหลักที่ค่อยเหลือกัน นั้นคือ ตระกูล จาง ผู้ค่อยช่วยทางการเงินและการค้าขายกับเมือง ตระกูล ตือ ช่วยเหลือด้านกำลังทหาร ตระกูล เฉิน ผู้ค่อยช่วยเหลือด้านการแพทย์ ทั้ง 3 นั้นเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกันมาโดยตลอด ทั้ง 3 ตระกูลยังคงมีนักรบชั้นนำมากมายภายในตระกูลและมีศิลปะการต่อสู้ที่แตกต่างกันไป และภายในทุกๆปี จะมีการจัดแข่งขัน ล่าสัตว์เวทย์มนต์ ของทั้ง 4 ตระกูลและร่วมถึงคนภายนอกสามารถ เข้าร่วมได้ ผู้ชนะจะได้ของรางวัลที่จัดไว้ให้

ใช่แล้ว เรื่องราวของข้าเริ่มต้นจากการแข่งขันครั้งนี้ ตัวข้าคือ เฉิน หลิง บุตรชายของตระกูลการแพทย์ เฉิน ข้านั้นได้เรียนวิชาการแพทย์ของตระกูลเพียงอย่างเดียว เพราะร่างกายของข้านั้นอ่อนแอ ข้ามักจะถูกดูถูกอยู่เสมอ ข้าได้มีคู่มั่น คือช่าน หลิน เพราะพ่อของข้ามีบุญคุณกับตระกูล ช่าน พ่อของ ช่าน หลิน นั้นคือ ช่าน เที๋ยน เค้าได้ให้สัญญากับตระกูลเฉินว่าจะยก บุตรีของเค้าให้เป็นคู่ครองกับบุตรของตระกูล ผู้ที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของ ช่าน เที๋ยน ซึ่งพ่อของข้าได้ทำการหาวิธีรักษาอาการบาดเจ็บของ ช่าน เที๋ยน ได้สำเร็จ เค้าจึงยกบุตรี ให้กับตระกูลจาง ซึ่งเป็นของมั่น ของข้า "ถึงจะพูดอย่างนั้น นั้นเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ได้ทำการคุยตกลงกันเอาเอง" ซึ่งข้าก็รู้ว่านางไม่ค่อยจะชอบข้าสักเท่าไหร่ เพราะข้าอ่อนแอ่เกินไป เดิมทีหลังจากการแข่งขันที่ข้าถูกให้เข้าร่วม เพราะตระกูลอยู่แล้ว หลังจากจบข้าจะยกเลิกงานมั่นเพื่อไม่ให้นางเสียหน้า แต่ใครจะคิดว่าพวกเค้าจะวางแผนลงมือสังหารข้า ให้ตายในหุบเขาโกลหลกันละ ตอนที่ข้าจะโดนโยนลงจากหน้าผา นาง

ได้กล่าวว่า "เจ้ามันไม่คู่ควรกับข้า ข้าเป็นคนวางแผนให้พวกเขาต้อนเจ้ามาจนอยู่ที่หน้าผา เพื่อจะได้โยนเจ้าลงไปจะได้ไม่มีใครหาเจ้าเจอเองละ เจ้าขยะ" สิ้นเสียงของ ช่าน หลิน พวกเขาได้โยนข้าลงจากหน้าผา

"ไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่!

หลังจากเหตุการณ์ที่ เฉิน หลิน ตกลงมาจากหน้าผาเส้นเขตแดนระหว่าง สถานที่มนุษย์อยู่

กับสัตว์อสูรระดับสูง ที่เคยเป็นเขตแดนของปีศาจอยู่ เฉินหลิง ได้ตกลงไปในบ่อน้ำสีเลือด

" อ้าก !!!! นี้ข้าตกมาจากความสูง ขนาดนั้นข้ายังรอดมาได้นี้ปาฏิหารย์งั้นเหรอ "

เสียงของเฉิน หลิง ที่พูดได้น้ำเสียง แผ่วๆ จากการบาดเจ็บ ที่ตกลงมาจากที่สูง

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ตัวของเฉิน หลิง นั้นยังไม่สามารถ ขยับตัวได้มากนัก ตัวของเขา เริ่มรอยไปตามกระแสน้ำ ลำธารที่มีสีแดงฉานเหมือนดั่งเลือด เฉินหลิงได้เริ่มลอยไปตามกระแสน้ำ ที่เชียวโดยที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้

"ถึง ข้าจะรอดจากการตกหน้าผาขนาดนั้น แต่ข้าไม่อาจ จะรอดจากการโดนกระแสน้ำที่เชียวกาด ขนาดนี้สินะ"

หลังจากสิ้นเสียงของเฉินหลิง เข้าก็ตกลงไปภายในน้ำตก สีเลือด หลังจากนั้นเขาก็ได้สลบไป

* มิติความคิดของเฉิน หลิง ภายในใจ *

"นี้ข้าต้องมาตายในที่แบบนี้ เพราะยัยผู้หญิงโสกโครกนั้น กับ เจ้าหมอนั่น ที่เห็นผูหญิงดีกว่าเพื่อนงั้นเหรอ"

เสียงภายในใจที่เปลี่ยนเป็นความเกลียดชั่ง มาขึ้น ในหัวของเขาเริ่มที่อยากจะแข็งแกร่งมากกว่านี้

เขาอยากจะเริ่ม แก้แค้นต่อทุกคน ที่ทำร้ายเขา

"เจ้าอยากแข็งแกร่งงั้นเหรอ ข้าสามารถทำให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้นได้นะ "

เสียงปริศนาที่เริ่มดังกึกก้องภายในจิตใจ

หลังจากนั้น เฉินหลิงได้ตื่นขึ้นภายในถ้ำใต้น้ำตก

"อ่า! นี้ข้ายังไม่ตาย เสียงเมื่อกี้ คงเป็นแค่ความคิดข้าสินะ"

***เสียงปริศนา*

"เมื่อกี้มันเสียงของข้าต่างหากล่ะ เจ้าเด็กอ่อนแอ่*

*เสียงของเฉิน หลิง*

"แก่ ว่าใครอ่อนแอ่นะ เจ้าเสียง โง่ๆนี้ "

*เสียงปริศนา*

"สามารถโต้ตอบกับข้าได้แบบนี้ หมายความว่ารายการกายของเจ้าหลอมกับเลือดของอสูรได้ดีที่เดียวเลยนี้"

*เสียงของเฉิน หลิง*

"หมายความว่าไง ที่เจ้าพูดนะ แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่ บอกมา**"

เฉิน หลิงกล่าวด้วยความมึนงง

*เสียงปริศนา*

"เจ้าเข้ามาข้างในสิเจ้าจะได้รู้ว่าข้าเป็นใคร และถ้าเจ้าอยากแข็งแกร่งขึ้นละก็ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้"

เสียงปริศนาที่กล่าว ด้วยถ้อยคำเชื่อเชิญ

*เสียงของเฉิน หลิง*

"ได้ข้าจะเข้าไป ยังไงข้าไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี้"

เสียงเฉินหลิงที่กล่าวพูดด้วยความไปเกรกลัวสิ่งใด

อีกแล้ว ราวกับอสูรที่อยากชนะเหยื่อของมัน

สายธารที่เปลี่ยนให้เฉิน หลิง เปรียบดั่งสัตว์อสูรดุร้ายนี้คืออะไรกันแน่

*เฉิน หลิง*

"เดิน เข้ามาตั้งนานแล้วนะ ไอ้เจ้าเสียงเจ้าเล่ห์ "

เขากล่าว ด้วยความโมโหและเหนื่อย ตั้งแต่การเดินเข้ามาภายในถ้ำใต้น้ำตกนี้

*เสียงปริศนา*

"เจ้าว่าใครเจ้าเล่ห์กันนะ เจ้ามนุษย์อ่อนแอ่ " 

เสียงปริศนาที่ตอบกลับมาทันที ด้วยความโมโห เล็กน้อย

" แล้วเจ้าคิดว่า ข้าอยากอยู่ในที่มืด ลึกขนาดนี้งั้นเหรอ ไอ้เจ้ามนุษย์จอมโกหก"

เสียงปริศนาเริ่มกล่าวด้วยความโมโหมากกว่าเดิม ร้าวกับมีความโกรธแค้นต่อมนุษย์อย่างมาก

*เฉิน หลิง*

" นี้เจ้าโกรธแค้น มนุษย์อะไรกันหนักหนานะ ทั้งที่เจ้าก็พาข้ามาข้างในนี้"

เฉิน หลิง พูดด้วยความมึนงง จากคำพูดและการกระทำของของเสียงปริศนา

*เสียงปริศนา*

" นั้นสินะ ถ้าเจ้าอยากรู้ข้าจะบอกก็ต่อเมื่อ เจ้าพร้อมที่แบกรับโชคชะตา ที่เจ้ามิอาจจะยอมรับ"

เสียงพูดปริศนาที่กล่าวคำพูดด้วยความหวังอย่างยิ่ง ที่เฉิน หลิง นั้นจะแตกต่างจากมนุษย์ที่แสนโสโครกนั้น

หลังจากที่เฉิน หลิงและเสียงปริศนาเดินและคุยกันมา ในสุดเฉิน หลิงก็เดินมาถึงข้างในใต้ถ้ำน้ำตก ข้างในเป็นดั่งราชวังโบราณ ที่ยิ่งใหญ่

รายล้อมอยู่กลางระหว่าง ห้วงลึกที่มืดมิดทึ่มีน้ำตกผ่านรอบข้าง มีรูปปั้นของเราราชาอสูรในอดีตอยู่ตรงทางเดินก่อนถึงราชวังศ์โบราณ

"เสียงคำราม โฮกกกกกกกกก"

เสียงคำรามของสัตว์อสูรขนาดใหญ่ที่คอยเฝ้าราชวังโบราณแห่งนี้ มันคือเสือเพลิงดำ สัตว์อสูรระดับ4ดาว สัตว์อสูรตัวนี้มีทั้งความไวดั่งเงา 

หลังจากนั้นเสือเพลิงดำ กำลังจะกระโจนใส่เฉิน หลิง 

*เสียงปริศนา*

" หยุด นะเจ้าแมวโง่"

เสียงปริศนาได้กล่าวให้ เสือตัวนั้นหยุดลง

"นี้เจ้าไม่ต้องกลัวหรอก เจ้านี้เป็นเสือที่ถูกเลี้ยงให้ปกป้องที่นี้นะ"

"เข้ามาข้างในได้แล้วเจ้ามนุษย์ "

หลังจากที่เฉินหลิงเดินมาข้างในเขาก็ได้พบกับศพของอสูรตนหนึ่ง ที่ตายอยู่บนบัลลังก์ ในขณะนั้นเขาได้หยุดเดินและมองดูรอบก็ได้พบอีกศพ ที่อยู่ตรงเสาร์ห้องโถง เฉิน หลิง จึงได้คิดที่จะเดินไปดูศพทั้งสอง 

*เฉิน หลิง*"

"ศพที่อยู่บนบัลลังก์ น่าจะเป็นราชาของที่นี้ แต่จากศพบนตัวไม่มีรอยถูกใช้อาวุธ แต่เหมือนมีรอยดำภายในกระดูกเหมือนโดนพิษ ตายมากกว่า"

"ส่วนศพที่อยู่ตรงเสาร์น่าจะถูกวรยุทธ ของคนที่อยู่บนบัลลังก์ จากการที่รอยกระดูกตรงซี่โครงหักอย่างกว้าง แต่ดูจากการแต่งกายแล้วเขาน่าจะเป็นหมอยาระดับสูงจากแผ่นสลักข้างเอว"

*เสียงปริศนา*

"เจ้านี้ก็ฉลาดนี้ สามารถรู้ถึงการตายได้แบบชัดเจน และยังวิเคราะห์ได้ดีนี้ เจ้าก็ไม่ได้โง่ซะทีเดียว"

    ทันใดนั้นเฉิน หลิง ได้เห็นหนังสือแปลกตกอยู่ข้างบัลลังก์ เขาจึงจะเดินเข้าไปเก็บมาดู ทันใดนั้นเองเสียงของเสียงปริศนาก็ดังขึ้นจากหนังสือเล่มนี้

ใช่แล้วเสียงปริศนาตลอดมา คือเจ้าคัมภีร์นี้

*เสียงคัมภีร์*

"หยุดถ้าเจ้าเปิดอ่านเจ้าจะหันหลังกลับไปไม่ได้แล้วนะ"

*เฉิน หลิง*

 "นี้เจ้าเป็นคัมภีร์เก่าเล่มนี้งั้นเหรอ"

*เสียงคัมภีร์*

"ใช่แล้ว เดิมทีข้าก็ไม่ใช่คัมภีร์มาก่อนอยู่แล้ว ถ้าเจ้าอยากแข่งแกร่งข้าจะสอนวรยุทธ์ของข้าทั้งหมดให้เจ้า"

*เฉิน หลิง*

"ข้าจะไปเชื่อคัมภีร์ที่ไม่มีที่ไปอย่างเข้ากันละ ไม่ใช่เจ้าต้องการร่างกายของข้างั้นเหรอ"

*เสียงคัมภีร์*

"ก็ได้ยังไงข้าจะบอกแล้วกัน เพราะยังไงข้าก็พาเจ้าเข้ามาที่นี้นี่ ยังไงการจะหาคนแบบเจ้าอีกพันปีจะมีอีกหรือเปล่าก็ไม่อาจรู้"

"ข้า คือ คัมภีร์วรยุทธของราชันอสูรวรยุทธของราชวงศ์เผ่าอสูร คัมภีร์โบราณต้องห้ามสำหรับเรามนุษย์ ที่หวาดกลัว"

หลังจากนั้นคือการเริ่มกล่าวก่อนจะกลายเป็นคัมภีร์ ให้เฉิน หลิงฟังก่อนจะร่วมวิณญาณกับคัมภีร์