สวัสดีครับนักอ่านทุกท่าน

ขอบคุณจากใจจริงที่เปิดเข้ามาสู่โลกของ รอยด์ และการเดินทางในดินแดนแห่งความทรงจำที่แตกสลายของเขานะครับ

นิยายเรื่องนี้เป็นการเดินทางที่ผมตั้งใจและใส่หัวใจลงไปในทุกตัวอักษร และมีความฝันเล็กๆ อย่างหนึ่งคือการได้เห็นเรื่องราวนี้มี หน้าปก เป็นการผ่านภาพปกที่สวยงาม

หากนักอ่านท่านใดรู้สึกเพลิดเพลินหรืออยากร่วมเดินทางไปกับเรื่องราวนี้ต่อ การสนับสนุนเล็กๆ น้อยๆ จากทุกท่านจะเป็นพลังสำคัญที่ช่วยเติมเต็มความฝันในการสร้างภาพปกให้กลายเป็นจริงได้ครับ

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เพียงแค่คุณสละเวลาเข้ามาอ่าน ผมก็มีความสุขและขอบคุณมากๆ แล้วครับ

ขอให้สนุกกับการเดินทางนะครับ

ด้วยรัก [Genski Owl]

...คำเตือน...

...นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาที่อาจส่งผลกระทบต่อจิตใจ (Trigger Warning)...

...โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...

...เนื้อหาหลักในเรื่องกล่าวถึง การฆ่าตัวตาย และ ความพยายามฆ่าตัวตาย อย่างชัดเจน นอกจากนี้ยังมีประเด็นเกี่ยวกับ โรคซึมเศร้า, การทำร้ายตัวเอง การสูญเสีย ซึ่งอาจไม่เหมาะกับผู้อ่านที่มีความอ่อนไหวต่อประเด็นเหล่านี้...

ภาพพร่าเลือน...ก่อนจะเริ่มชัดขึ้นเป็นสีขาวโพลนจนแสบตา ดินแดนเวิ้งว้างถูกปกคลุมด้วยความเย็นเยียบ พื้นหิมะใต้ฝ่าเท้าแบนราบ และเมื่อก้มลงมอง...เด็กชายคนหนึ่งนามว่า ‘รอยด์’ กำลังยืนอยู่เพียงลำพัง

ร่างเล็กๆ ที่ดูผอมบางของเขาสั่นเทาจากความสับสนที่ถาโถมเข้ามาในหัว เส้นผมสีดำสนิทของเขาปลิวไสวไปตามแรงลม หน้าผากที่ซีดเซียวเล็กน้อย เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ฉายแววหวาดระแวง เขาอยู่ในชุดที่ดูเรียบง่ายแต่ก็ผิดที่ผิดทาง...เสื้อคอเต่าสีดำแขนยาว และกางเกงผ้าลินินสีเทาเข้ม

“ผมอยู่ที่ไหน?” เสียงของเขาแหบโหยและเบาหวิว

ไม่มีคำตอบ มีเพียงความเงียบและลมที่พัดผ่านผืนหิมะจนเกิดเป็นเกลียวคลื่นจางๆ

“...ทำไม...ผมจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ความว่างเปล่าในหัวของเขากว้างใหญ่ไม่ต่างจากทิวทัศน์รอบกาย

ท่ามกลางความขาวโพลนนั้น มีเพียงทางเดินสีเข้มสายหนึ่งที่ทอดตัวคดเคี้ยวราวกับถนนตัดผ่านพื้นหิมะ มุ่งสู่ม่านหมอกที่มองไม่เห็นปลายทาง มันคือสิ่งเดียวที่แตกต่างในดินแดนแห่งนี้

ทันใดนั้น มีเสียงหวานกังวานใสของเมโลเดทดังขึ้นในหัวของเขา

“ไม่ต้องกลัว...ที่นี่คือบ้าน...คือความสุขนิรันดร์”

“ใครน่ะ!?” รอยด์ร้องถาม หันรีหันขวางไปรอบตัว แต่ไม่พบใคร

“ความเจ็บปวดไม่มีอยู่จริง ณ ที่แห่งนี้...ความเศร้าโศกก็เช่นกัน” เสียงนั้นยังคงดังอยู่ต่อไป “มีเพียงความสงบสุข...แค่ยอมรับมันสิ”

“ไม่...” เขาส่ายหน้า “ความสุขอะไรกัน...ที่นี่มันว่างเปล่า”

เสียงหวานนั้นพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาและอำมหิต

“เลือกซะ...จะยอมรับความสุขสบาย หรือความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุด”

มือเล็กๆ ที่ขาวซีดของเด็กชายกำหมัดแน่น เขาไม่รู้ว่าเสียงนั้นคืออะไร แต่สัญชาตญาณบอกให้เขาต่อต้าน

“ไม่! ผมไม่ไป!” เขาตะโกนสวนกลับไป

วินาทีนั้นเอง...เสียงหวานเย็นชาของเมโลเดทก็เงียบหายไป และถูกแทนที่ด้วยเสียงใหม่ที่แทรกเข้ามาอย่างแผ่วเบา...เสียงที่เขาคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด เสียงที่เปี่ยมด้วยความอบอุ่น

“รอยด์...ฉันคิดถึงเธอ”

หัวใจของเขากระตุกวูบ...ความทรงจำบางอย่างพยายามจะผุดขึ้นมา

"ลิน...?" รอยด์พึมพำกับตัวเอง "นั่นเธอเหรอ... ทำไมเสียงนั่นดูคุ้นเคยจังเลย"

“อย่าไปหลงเชื่อคำหลอกลวง!” เสียงของเมโลเดทตวาดกลับมาด้วยความเกรี้ยวกราด “ความสุขที่แท้จริงรอเจ้าอยู่ตรงนี้! กลับมา!”

แต่เสียงนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้อีกต่อไป แรงผลักดันจากเสียงที่คุ้นเคยทำให้รอยด์ตัดสินใจได้ในที่สุด เขาหันหลังให้กับทิศทางที่เสียงของเมโลเดทเคยดังขึ้น และออกวิ่งสุดชีวิตไปตามทางเดินที่คดเคี้ยว มีเพียงภาพใบหน้าของลินเป็นแสงเดียวที่นำทางในใจ

“หนีไปสิ! แต่แกหนีไม่พ้นหรอก ฮะฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของเมโลเดทไล่หลังมา แต่เขาก็ไม่สนใจ

รอยด์ยังคงวิ่งต่อไปอย่างเอาชีวิตรอด...แล้วเสียงหนึ่งก็เริ่มดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท

"ติ๊ด...ติ๊ด..."

มันดังชัดขึ้นเรื่อยๆ จนกลบเสียงหัวเราะของเมโลเดท เขาเห็นบานประตูที่แง้มอยู่เล็กน้อยเผยให้เห็นลำแสงสีขาวส่องลอดออกมาท่ามกลางม่านหมอก

เขาวิ่งไปที่ประตูบานนั้นและผลักเข้าไป...ใจกลางห้องสีขาวสะอาด มีเตียงหลังหนึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ข้างเตียงคือเสาโลหะที่แขวนถุงน้ำเกลือใส และเครื่องมือแพทย์รูปทรงประหลาดที่กะพริบไฟเป็นจังหวะพร้อมส่งเสียง "ติ๊ด...ติ๊ด..." ไม่หยุด

เขาหยุดยืนหอบหายใจหนักหน่วง ก้าวเข้าไปใกล้ ยื่นมือที่สั่นเทาออกไป...ปลายนิ้วสัมผัสกับผ้าปูที่นอนเย็นชืด

ฉับพลัน! โลกสีขาวแตกร้าว...แตกสลายเป็นผุยผง และรอบกายกลายเป็นความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด ก่อนที่ภาพหนึ่งจะฉายชัดขึ้นในสมอง...กระป๋องสีที่เปิดฝาทิ้งไว้ล้มคว่ำอยู่ ของเหลวสีดำข้นหนืดไหลนองออกมาข้างขาตั้งวาดรูปที่มีผืนผ้าใบว่างเปล่า...และทุกอย่างก็เงียบสงัดลงโดยสมบูรณ์

รอยด์ลืมตาขึ้นมาในความมืดที่เย็นเยียบ เขากำลังยืนอยู่กลางโถงทางเดินยาวที่ทอดลึกเข้าไปจนมองไม่เห็นปลายทาง แสงไฟจากโคมระย้าเก่าแก่บนเพดานสาดส่องลงมาเป็นระยะ เผยให้เห็นฝุ่นละอองที่ลอยวนอยู่ในอากาศอย่างเชื่องช้า

ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน หยาดฝนโปรยปรายลงมากระทบผิวกระจกไม่ขาดสาย ทำให้ทิวทัศน์ของป่าทึบด้านนอกพร่าเลือนและดูน่ากลัว อีกด้านหนึ่งคือผนังทึบที่เรียงรายไปด้วยชั้นหนังสือไม้เก่าแก่ซึ่งดูชุ่มน้ำและมีกลิ่นอับชื้นคละคลุ้งไปทั่ว

เด็กชายเดินไปตามทางเดินอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าเล็กๆ ของเขาฟังดูโดดเดี่ยวในความเงียบ...มือเล็กๆ ของเขาเอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาจากชั้นที่อยู่ระดับสายตา

ปกของมันเป็นสีคราม ให้สัมผัสเย็นและชื้นเมื่ออยู่ในมือ เขาเปิดมันออก ตัวอักษรภายในกลับตาลปัตรและบิดเบี้ยวจนอ่านไม่ออก เป็นภาษาที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

"มันอ่านว่าอะไรล่ะเนี่ย" รอยด์พึมพำด้วยความสับสน

เขาปิดหนังสือลงแล้วมองที่หน้าปกอีกครั้ง...บนปกนั้นเป็นภาพวาดของหญิงชราคนหนึ่งกำลังนั่งผิงไฟอยู่ข้างเตาผิงในกระท่อมไม้ แม้จะเป็นเพียงภาพวาด แต่รอยด์กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากหนังสือเล่มนั้นอย่างน่าประหลาด

ขณะที่รอยด์ตัวน้อยกำลังสนใจหนังสือในมือ เสียงฝีเท้าที่เชื่องช้าก็ดังขึ้นจากด้านหลัง รอยด์หันไปด้วยความตกใจ

หญิงชรายืนมองเขาอยู่ตรงนั้น...ด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก...ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นตาอย่างน่าใจหาย

ทันใดนั้น! เปลวไฟก็ปรากฏขึ้นบนพื้นที่เธอยืนอยู่ มันลุกลามขึ้นบนร่างของเธออย่างรวดเร็ว

เธอเพียงยืนยิ้มมองรอยด์ขณะที่เปลวไฟโหมกระหน่ำ แล้วไฟสายหนึ่งก็พุ่งเป็นทางยาวมาตามพื้น...ตรงมายังหนังสือ และลามเข้าใส่ชั้นหนังสือข้างๆ อย่างบ้าคลั่ง

เด็กชายหันหลังวิ่งหนีทันที เขากอดหนังสือเล่มนั้นไว้แน่นกับอกเล็กๆ ของเขา

ภาพตรงหน้าคือบันไดทางขึ้นที่ทอดตัวสู่ความมืดมิดเบื้องบน รอยด์ไม่ลังเล เขาวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างสุดกำลัง...