🐓 เรื่องสั้น : งานบุญอลหม่านแห่งบ้านทุ่งฮาเฮ
เช้าวันจันทร์ที่แดดออกแรงราวกับอยากเผาคนให้กลายเป็นปลาปิ้ง “บ้านทุ่งฮาเฮ” หมู่บ้านเล็ก ๆ กลางทุ่งนาเงียบสงบ…แต่ไม่เคยสงบจริง ๆ เพราะชาวบ้านขยันสร้างเรื่องป่วน ๆ กันแทบทุกวัน
วันนี้ลุงเปี๊ยกตื่นเช้ามาเหมือนปกติ เปิดประตูเล้าไก่หวังจะเก็บไข่ไปขายตลาด ทันใดนั้น…
“เฮ้ยยยย ไก่ตรู๊หายหมดเล้าอีกแล้วววว!!” 🐔💨
เสียงลุงเปี๊ยกดังลั่นไปทั่วซอย คราวก่อนก็มีคดี “ไก่พาเหรด” ที่เด็ก ๆ ปล่อยไก่ไปเดินแฟชั่นรอบหมู่บ้าน คราวนี้ลุงเปี๊ยกถึงกับหน้าแดง ตะโกนเรียกผู้ใหญ่บ้านเสียงดังเหมือนลำโพงงานวัด
“ผู้ใหญ่วาดดดด! ช่วยด้วย ไก่ข้าหายอีกแล้ว!”
ผู้ใหญ่วาดซึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่หน้าบ้านถอนหายใจ
“เปี๊ยก…เอ็งจะทำเล้าให้แน่นหนาหน่อยได้มั้ยวะ ข้ากำลังจะได้กินกาแฟหมดแก้วทุกที ก็ต้องออกไปตามหาไก่เอ็งทุกครั้ง!”
ทันใดนั้นเอง เสียงเจ๊สำราญ แม่ค้าเจ้าของร้านชำในหมู่บ้านก็ดังขึ้น
“ไก่มันไม่ได้หายไปไหนหรอกลุง! มันไปเดินอยู่ในร้านข้านี่แหละ กำลังคุ้ยกองข้าวสารกินอย่างเอร็ดอร่อยเลย!”
ทั้งหมู่บ้านระเบิดเสียงหัวเราะทันที ลุงเปี๊ยกทำหน้าบูด
“ไอ้พวกนี้นี่! ข้าวสารข้าไม่ได้กินเองเลย ดันไปให้ไก่กินฟรี ๆ”
เจ๊สำราญยักไหล่ “ก็ถือว่าไก่ลุงกินก่อนคนละกันนะ ฮ่า ๆ ๆ”
แผนการใหญ่ของผู้ใหญ่วาด
หลังจากเหตุการณ์ไก่กินฟรี ผู้ใหญ่วาดจึงคิดขึ้นมาว่า ถึงเวลาแล้วที่หมู่บ้านทุ่งฮาเฮควรมี “กิจกรรมรวมหมู่บ้าน” เพื่อให้ทุกคนมีอะไรทำ จะได้ไม่เอาแต่ปล่อยไก่คนโน้น คนนี้ให้วุ่นวาย
“งั้นเอาแบบนี้พวกเอ็ง! เรามาจัด ‘งานบุญประจำปีบ้านทุ่งฮาเฮ’ ให้ยิ่งใหญ่เลยดีกว่า จะได้มีของกิน มีการแสดง แล้วไก่ลุงเปี๊ยกก็จับมาประกวดแฟชั่นโชว์ซะเลย!”
ทุกคนเฮลั่นทันที
“ดี ๆๆ เอาเลยผู้ใหญ่!!”
การซ้อมประกวดแฟชั่นโชว์ไก่
ข่าวแพร่กระจายอย่างรวดเร็วทั้งหมู่บ้าน เด็ก ๆ รีบมัดผ้าเช็ดหน้าสีสดให้ไก่ บ้างก็เอากระป๋องน้ำอัดลมมาตัดเป็นมงกุฎใส่หัว บ้างถึงขั้นเอากางเกงในเก่า ๆ มาตัดทำเสื้อ (ไก่เดินโงนเงนจนเกือบล้ม)
ลุงเปี๊ยกเห็นแล้วแทบจะร้องไห้
“พวกเอ็งนี่มันไม่ใช่แค่ปล่อยไก่แล้วเว้ย นี่มันทำไก่ตรูเป็นนางแบบไปแล้ว!”
เจ๊สำราญเดินผ่านมาพอดี เห็นเข้าก็ตะโกนแซว
“ลุง ๆ ไก่ตัวนี้ใส่กางเกงในแล้วหล่อมากนะ ขาดแต่ถ่ายลงเฟซบุ๊ก ฮ่า ๆๆๆ”
การซ้อมรำวงชุลมุน
ไม่ใช่แค่ไก่เท่านั้นที่ต้องเตรียมการประกวด ชาวบ้านยังต้องซ้อมรำวงด้วย งานบุญหมู่บ้านถ้าไม่มีรำวงถือว่าขาดอะไรไปบางอย่าง
ป้าทองมี หัวหน้าทีมรำวงยืนคุมเข้ม
“เอ้า! ก้าวซ้าย ก้าวขวา มือบน มือบน! ไม่ใช่มือบนแล้วเอ็งยกมือซ้ายขึ้นข้างเดียว! มันไม่ใช่ปลาคาร์ปนะยะ!”
ลุงเพียรที่ไม่ค่อยถนัดรำวงเลยยกมือมั่วไปหมด สุดท้ายสะดุดล้มทับเจ๊สำราญจนทั้งคู่กลิ้งไปกับพื้น คนดูแตกฮากันทั้งแถว
วันงานมาถึง
หลังจากการซ้อมชุลมุนอยู่หลายวัน วันงานบุญบ้านทุ่งฮาเฮก็มาถึงจริง ๆ เวทีเล็ก ๆ ถูกตั้งไว้กลางลานวัด มีธงสามเหลี่ยมสีสดห้อยระโยงระยาง ลำโพงเปิดเพลงลูกทุ่งดังสนั่น
คนทั้งหมู่บ้านต่างแต่งตัวเต็มยศ บ้างใส่ผ้าไทย บ้างใส่เสื้อฮาวายจนเหมือนจะไปทะเลมากกว่างานบุญ
เจ๊สำราญทำหน้าที่แม่ครัวใหญ่ ตักแกงฮังเล หมูทอด ไก่ย่างแจกชาวบ้านเต็มโต๊ะ (ลุงเปี๊ยกยืนหวง ๆ ไม่อยากให้ใครกินไก่ย่าง เพราะกลัวคนคิดว่าเป็นไก่ตัวเองที่หายไป ฮ่า ๆ)
ไฮไลต์ : ประกวดแฟชั่นโชว์ไก่
เสียงพิธีกรดังขึ้น
“ต่อไปนี้คือการประกวดแฟชั่นโชว์ไก่ครั้งแรกของบ้านทุ่งฮาเฮ ขอเสียงปรบมือด้วยคร๊าบบบ!”
เด็ก ๆ รีบอุ้มไก่ขึ้นเวที ไก่ตัวแรกใส่ผ้าขาวม้าเป็นผ้าคลุมไหล่ เดินเชิดหน้าเหมือนนายแบบสุดมั่น ไก่ตัวถัดมาใส่แว่นตากันแดดอันใหญ่จนมองไม่เห็นทาง เดินตกเวทีไปเลย
ทั้งหมู่บ้านหัวเราะจนท้องแข็ง ผู้ใหญ่วาดพูดเสียงดัง
“นี่แหละ! บ้านทุ่งฮาเฮของเรา!”
ป่วนส่งท้าย
ขณะที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างสนุกสนาน จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาไม่ลืมหูลืมตา ทุกคนวิ่งหาที่หลบ ฝูงไก่วิ่งกรูลงจากเวทีตะกุยดินเล่นกลางฝน เด็ก ๆ วิ่งตามกันอลหม่าน กลายเป็นภาพสุดวุ่นวาย
แต่แทนที่ชาวบ้านจะโวยวาย ทุกคนกลับหัวเราะลั่น บางคนบอกว่า
“ฝนตกก็ช่างมันเถอะ อย่างน้อยงานบุญปีนี้พวกเรามีความสุขกันทั้งหมู่บ้านจริง ๆ”
ลุงเปี๊ยกยืนมองไก่ตัวเองวิ่งเล่นกลางสายฝน แล้วถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“เออว่ะ…ถึงมันจะป่วนไปหน่อย แต่ข้าก็รักพวกมันจริง ๆ นี่แหละ ไก่บ้านทุ่งฮาเฮของข้า!”
บทสรุป
งานบุญปีนั้นแม้จะไม่สมบูรณ์แบบ แต่กลายเป็น “ตำนานฮา ๆ” ที่ถูกเล่าขานต่อไปอีกหลายปี ทุกครั้งที่ใครพูดถึงบ้านทุ่งฮาเฮ คนก็จะหัวเราะทันทีว่า…
“อ๋อออ บ้านที่มีแฟชั่นโชว์ไก่ใช่มั้ย!” 🐓✨
" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "
< นิยายทุกเรื่องเค้าตังใจแต่งมาก ๆ นะ >
ดวงดาวที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง เช่น ดาวเคราะห์ (planet) ที่ต้องอาศัยแสงจากดวงอาทิตย์ในการสะท้อนแสง จึงจะแสดงให้เห็นบนท้องฟ้า
Novel toon นามปากกา ฟอ ฟองเบียร์
Read A write✍️ นามปากกา ดวงจันทร์เจ้าจอม
จอยลดา นามปากกา ดวงดาวไร้แสง💡🌠
- THE END -
🍉 เรื่องสั้น : วุ่นวายตลาดนัดบ้านหนองส้ม
บ้านหนองส้ม เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ แถวทุ่งกว้าง มีตลาดนัดทุกวันเสาร์ แต่ตลาดนัดที่นี่ไม่เหมือนใคร…เพราะ คนขายของและคนซื้อมักป่วนกันเอง
เช้าวันเสาร์ ฟ้าแจ่มใสเหมาะแก่การเดินตลาด “ตาเกรียง” ชายสูงวัยหน้าตาบูดบึ้ง เจ้าของร้านผลไม้ชื่อดังของหมู่บ้าน ตื่นแต่เช้าเพื่อตัดแตงโม เตรียมขาย
แต่ทันทีที่ตาเกรียงเปิดร้าน ปรากฏว่ามี แตงโมแหว่งครึ่งลูก วางอยู่บนโต๊ะ
“ห๊า! ใครมาขโมยแตงโมข้าไปกินก่อน!” เขาตะโกนเสียงลั่น
เจ๊ดวง ร้านขายขนมปังข้าง ๆ หัวเราะ
“อ้าว…ตาเกรียง ตัวเล็ก ๆ พวกเด็ก ๆ แอบมากินแน่ ๆ หรือไม่ก็หมาแถวนี้ละ ฮ่า ๆ”
แต่ตาเกรียงไม่พอใจ
“ไม่มีใครแตะต้องแตงโมของข้าได้ทั้งนั้น! วันนี้ข้าจะตั้งกล้องวงจรปิดซะเลย!”
ป่วนตั้งแต่เช้า
เด็ก ๆ ในหมู่บ้านวิ่งเล่นในตลาด แอบเอาผลไม้ที่วางไว้บนโต๊ะไปวางซ่อน แล้วเอาแตงโมที่แหว่งครึ่งลูกใส่ตะกร้าเป็น “ของปลอม” ให้ตาเกรียงเห็น
ตาเกรียงเห็นแล้วแทบหลั่งน้ำตา
“เฮ้ย! นี่มันสวรรค์ของโจรหรือไงวะ!”
เจ๊ดวงเห็นเข้าก็หัวเราะไม่หยุด
“เอาน่า ๆ ตาเกรียง…ตลาดนัดบ้านเราต้องป่วนแบบนี้แหละถึงสนุก”
การแข่งขันประกวดผลไม้
ผู้ใหญ่บ้านประกาศว่า “ปีนี้เราจะมีการแข่งขันประกวดผลไม้ใหญ่ที่สุดในตลาด ใครชนะจะได้ของรางวัลพิเศษ”
ชาวบ้านเตรียมตัวกันยกใหญ่ มีทั้งแตงโมลูกโตมโหฬาร สับปะรดสูงเท่าคน มะพร้าวลูกกลมเหมือนโลกใบเล็ก
เด็ก ๆ เจ้าเล่ห์แอบเอาแตงโมครึ่งลูกของตาเกรียงไปวางบนเวที แต่พอกรรมการเดินมาตรวจ…
“โอ้โห! ลูกแตงโมนี้…มีหน้าตาคล้ายมนุษย์ยิ้มด้วย!”
คนทั้งตลาดหัวเราะลั่น ตาเกรียงแทบล้มทั้งยืน
การแสดงฮา ๆ ของชาวบ้าน
นอกจากผลไม้ การแสดงก็เป็นไฮไลต์ประจำตลาด บ้านหนองส้มมีวงดนตรีพื้นบ้าน แต่ปีนี้ถูกเด็ก ๆ ยกเครื่องประดับใหม่ให้กลายเป็น วงดนตรีฮาโลวีน ใส่หมวกฟักทอง ใส่หน้ากากไก่ เต้นไปตีปี่ไป
ผู้ใหญ่บ้านเดินผ่านหน้าวงดนตรี มองไปมองมาหัวเราะ
“นี่ตลาดนัดหรือสวนสนุกกันแน่วะ!”
ตาเกรียงยืนบ่น
“แตงโมข้าไม่เหลือความศักดิ์สิทธิ์เลย ไอ้พวกเด็กนี่!”
เหตุการณ์ชุลมุน
ขณะที่ชาวบ้านสนุกสนาน เด็กชาย “ต้นข้าว” เผลอผลักตะกร้าผลไม้หล่นลงพื้น ลูกแตงโมกระเด็นโดนหัวลุงเพชร ทำให้ลุงเพชรรีบวิ่งไล่จับลูกแตงโมเหมือนวิ่งไล่บอล
ตาเกรียงเห็นแล้วโวย
“ใครทำลูกแตงโมข้าเลอะพื้น!!”
เจ๊ดวงยืนยิ้ม
“เอาน่า…ถือว่าเป็นการแสดงสดเลย ฮ่า ๆๆ”
แมวของเจ๊ดวงกระโดดขึ้นโต๊ะ เลือกลูกแตงโมที่กลิ้งไปกลิ้งมาเล่นต่อ จนคนทั้งตลาดหัวเราะไม่หยุด
การขายของสุดอลหม่าน
ไม่ใช่แค่ผลไม้ ตลาดนัดบ้านหนองส้มมีของขายสารพัด แต่ทุกอย่างมักมีเหตุฮา ๆ
ร้านผักของป้าแดง ปลูกผักเล็ก ๆ ไว้เต็มกระถาง แต่วันนี้ลูกวัวตัวหนึ่งแอบมาหยิบกิน ทำให้ป้าแดงต้องไล่วัววิ่งไปทั่วตลาด
ร้านไก่ย่างของลุงทอง เจอไก่ตัวจริงมาหลบอยู่ใต้โต๊ะ แถมล้วงข้าวเหนียวไปกิน
ร้านขนมปังของเจ๊ดวง เจอหมาในตลาดมาขโมยขนมปังลูกโตไป 3 ชิ้น เด็ก ๆ ตามไปแย่งมาเล่นเป็นลูกบอล
ชาวบ้านบอกเป็นเสียงเดียวกัน
“ตลาดบ้านเรานี่ไม่เหมือนที่ไหนจริง ๆ!”
ความอลหม่านสู่ความอบอุ่น
แม้ตลาดจะวุ่นวาย แต่ชาวบ้านทุกคนกลับสนุกสนานและช่วยกันเก็บกวาด
ตาเกรียงยืนมองแตงโมที่เหลืออยู่เพียงครึ่งลูก แล้วถอนหายใจ
“เออ…ก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ แม้จะหายไปครึ่งลูกก็เถอะ ฮ่า ๆ”
เจ๊ดวงตบบ่าเขา
“เห็นมั้ยล่ะ? ตลาดนัดบ้านหนองส้ม…ฮาเฮและอบอุ่นที่สุดแล้ว!”
เด็ก ๆ ล้อมรอบตาเกรียง ยกแตงโมครึ่งลูกขึ้นชูมือ
“นี่ครับตาเกรียง! ครึ่งลูกก็ยังมีค่าเหมือนเดิม!”
ตาเกรียงถึงกับยิ้มออกมา ลูบหัวเด็ก ๆ และคิดในใจ
“เออ…บ้านหนองส้มไม่เหมือนใครจริง ๆ แต่ข้าก็รักบ้านนี้มากที่สุด”
บทสรุป
ตลาดนัดบ้านหนองส้มปีนั้นเป็นที่จดจำไปอีกนาน ทั้งความฮา ความป่วน และความอบอุ่นของชาวบ้าน ทุกคนกลับบ้านพร้อมรอยยิ้ม และเรื่องราวตลก ๆ ของแตงโมครึ่งลูกก็ถูกเล่าขานต่อไป
ใครไปตลาดนัดบ้านหนองส้ม จะได้หัวเราะทั้งตลาด และรู้สึกว่า…แม้ของจะหายไปบ้าง คนก็ยังอยู่ครบหัวเราะกันได้ไม่ขาดสาย
Novel toon นามปากกา ฟอ ฟองเบียร์
Read A write✍️ นามปากกา ดวงจันทร์เจ้าจอม
จอยลดา นามปากกา ดวงดาวไร้แสง💡🌠
ดวงดาวที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง เช่น ดาวเคราะห์ (planet) ที่ต้องอาศัยแสงจากดวงอาทิตย์ในการสะท้อนแสง จึงจะแสดงให้เห็นบนท้องฟ้า
< นิยายทุกเรื่องเค้าตังใจแต่งมาก ๆ นะ >
" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "
- THE END -
🎪 เรื่องสั้น : วุ่นวายงานประเพณีบ้านคลองกระปุก
บ้านคลองกระปุก เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ ที่ขึ้นชื่อเรื่อง ประเพณีแข่งขัน “ตกปลาริมน้ำใหญ่ที่สุด” ซึ่งจัดทุกปี แต่ละปีชาวบ้านจะฮากันไม่เลิก เพราะไม่ใช่แค่แข่งปลา แต่รวมถึง “ป่วนและปั่นหัวกันไปด้วย”
เช้าวันเสาร์ ฟ้าแจ่มใส พระอาทิตย์กำลังขึ้น สีทองสาดไปบนแม่น้ำ
ตัวละครหลัก
ลุงสมชาย – ชายวัย 60 หนวดเครางอกยาว ขี้หวงเรือ แต่ใจดี ป่วนง่าย
ป้าอำไพ – แม่ค้าขนมริมแม่น้ำ ใจดีชอบแกล้งเด็ก ๆ
เด็กชายต้นน้ำ – เด็กป่วนประจำหมู่บ้าน ขี้สงสัย ชอบจับปลามากกว่าทำการบ้าน
ผู้ใหญ่พงษ์ – ผู้ใหญ่บ้าน ขรึมแต่มีมุกแฝงเสมอ
ชาวบ้านอื่น ๆ – รวมทั้งคนแก่ คนหนุ่มสาว และนักท่องเที่ยวที่มาชมงาน
การเตรียมงานวุ่นวาย
ลุงสมชายตื่นเช้ามาเปิดร้านขายอุปกรณ์ตกปลา แต่ทันทีที่เอาเบ็ดออกจากลัง…
“ห๊า! เบ็ดข้าหายไปไหนหมดวะ!”
เด็กชายต้นน้ำหัวเราะแห้ง ๆ
“ลุง…ข้าเอาไปตกปลากับเพื่อน ๆ ครับ ฮ่า ๆ”
ลุงสมชายทำหน้างอ
“เด็กสมัยนี้…ข้าต้องไปเอาคืนให้หมดก่อนแข่งเริ่มนะ!”
ป้าอำไพเดินผ่านมาพอดี เห็นเข้าก็หัวเราะ
“ลุงสมชาย ใจเย็น ๆ สิ เดี๋ยวเด็กมันก็คืนเองแหละ ข้าจะให้ขนมมันแทนเบ็ด”
ชาวบ้านเริ่มมารวมตัวกัน เตรียมขนม กองไม้ไผ่ทำเวทีเล็ก ๆ และตั้งป้าย “แข่งขันตกปลาฮาเฮบ้านคลองกระปุก”
ความอลหม่านของนักท่องเที่ยว
ปีนี้มีนักท่องเที่ยวจากเมืองกรุงมาชมงาน หลายคนไม่เคยเห็นการตกปลาประเภทนี้
เด็กชายต้นน้ำชี้ไปที่นักท่องเที่ยว
“คุณลุงครับ…ปลาใหญ่ที่สุดนี่ อาจจะโดดใส่หัวคุณได้ครับ ฮ่า ๆ”
นักท่องเที่ยวหน้าแดง แต่ก็หัวเราะตาม มองไปรอบ ๆ เห็นลุงสมชายกำลังไล่จับเบ็ดที่เด็กเอาไปเล่นอย่างวุ่นวาย
การแข่งขันตกปลาสุดอลหม่าน
ผู้ใหญ่พงษ์เป่านกหวีด เริ่มสัญญาณแข่งขัน
ชาวบ้านต่างพายเรือออกไปกลางน้ำ ปลาเริ่มตอดเบ็ด เด็กชายต้นน้ำแอบใส่เบ็ดปลอมไว้ในน้ำ
ทันใดนั้น…เบ็ดปลอมก็กระเด้งขึ้น! ปลาใหญ่กระโดดออกจากน้ำ หลายคนตกใจจนเกือบล้มลงเรือ
ลุงสมชายตะโกน
“ปลาข้า! ปลาข้า! นี่มันปลาอะไรเนี่ย!?”
ป้าอำไพหัวเราะลั่น
“ก็เบ็ดปลอมไงลุง ฮ่า ๆๆ”
นักท่องเที่ยวถ่ายรูปไม่หยุด หัวเราะชอบใจการแกล้งกันของชาวบ้าน
การแสดงตลกกลางงาน
หลังจากการแข่งขันเริ่มมีความป่วนแล้ว ชาวบ้านก็เริ่มโชว์การแสดง
เด็กชายต้นน้ำ แสดงมายากลปลอม ๆ เอาปลาจริงแอบไว้ใต้เสื้อ ทำให้ผู้ใหญ่พงษ์ตกใจทุกครั้ง
ป้าอำไพ ทำขนมทอดปลอมเป็นปลาจริง แต่พอชาวบ้านกัด…มันเป็นแป้ง! ทุกคนหัวเราะจนท้องแข็ง
ลุงสมชาย แกล้งเอาปลาใหญ่ที่ตกได้ใส่เรือเพื่อนบ้าน ทำให้เพื่อนบ้านพายเรือไปชนตอไม้เต็ม ๆ
ทุกคนหัวเราะกันลั่นแม่น้ำ
ช่วงฮา ๆ กับการแข่งขันปลาพิเศษ
ผู้ใหญ่พงษ์ประกาศ
“ต่อไป…การแข่งขันปลาพิเศษ! ใครตกปลาได้แปลกที่สุดชนะ!”
เด็กชายต้นน้ำวางแผนใส่หมวกตุ๊กตาให้ปลาตัวเล็กก่อนปล่อยลงน้ำ
ปลาตัวเล็กวิ่งไปกระโดดใส่เรือ ลุงสมชายถึงกับหน้าซีด
“นี่มันไม่ธรรมดาแล้ววะ!”
นักท่องเที่ยวหัวเราะลั่น จับกล้องถ่ายคลิปปลากระโดดใส่เรือ
ความอลหม่านของชาวบ้าน
ไม่ใช่แค่ปลา การแข่งทั้งหมดวุ่นวายไปหมด
เรือชนกันกลางน้ำ
เบ็ดพันกันเองจนลากทั้งเรือล่ม
นักท่องเที่ยวตกน้ำ แต่ก็หัวเราะและถ่ายรูปสนุกสนาน
เด็กชายต้นน้ำแอบใส่ปลาตุ๊กตาสีสันลงไป ให้คนตกแล้วตกใจ
ลุงสมชายยืนบนฝั่ง มองภาพทั้งหมดแล้วถอนหายใจ
“เออ…ปีนี้ตลาดประเพณีวุ่นกว่าเดิมอีก ฮ่า ๆ”
ป้าอำไพเดินมาบอก
“ลุง…เห็นมั้ย? แม้จะอลหม่าน แต่ทุกคนก็สนุกสนานและหัวเราะด้วยกันนะ”
การประกาศผลสุดฮา
ผู้ใหญ่พงษ์ประกาศรางวัล
ปลาใหญ่ที่สุด – ลุงสมชาย (แต่โดนปลาตกลงน้ำตอนท้าย ฮ่า ๆ)
ปลาแปลกที่สุด – เด็กชายต้นน้ำ (ปลาตัวเล็กใส่หมวกตุ๊กตา)
การแสดงยอดเยี่ยม – ป้าอำไพ (ขนมปลอม)
ทุกคนตบมือ ร้องฮา และนักท่องเที่ยวยกมือให้คะแนนด้วย
ความอบอุ่นท้ายงาน
เมื่อทุกอย่างจบลง ชาวบ้านช่วยกันเก็บขยะ ล้างเรือ และนำปลาที่ตกได้จริง ๆ ไปแบ่งกัน
ลุงสมชายยิ้มให้เด็กชายต้นน้ำ
“เออ…ถึงจะป่วนขนาดนี้ แต่ข้าก็ภูมิใจที่เห็นทุกคนสนุกสนานกันนะ”
เด็กชายต้นน้ำยิ้มกว้าง
“ขอบคุณลุงครับ ปีหน้าผมจะคิดมุกใหม่ให้สนุกกว่านี้!”
ป้าอำไพหัวเราะ
“ขอให้ปีหน้าฝนไม่ตกก็พอ ฮ่า ๆ”
แม่น้ำที่สงบหลังงาน กลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความทรงจำอบอุ่นของชาวบ้านคลองกระปุก
บทสรุป
งานประเพณีตกปลา บ้านคลองกระปุก แม้จะวุ่นวาย ฮา ๆ และมีปัญหานิดหน่อย แต่ก็สร้างความสุขและรอยยิ้มให้กับชาวบ้าน นักท่องเที่ยว และเด็ก ๆ ทุกคนที่มาเห็น
“บางที…ความอลหม่านนี่แหละคือเสน่ห์ที่แท้จริงของหมู่บ้านเรา” – ลุงสมชาย
และทุกคนก็หัวเราะกันอีกครั้ง ท่ามกลางแม่น้ำและแดดอ่อน ๆ ของเช้าวันเสาร์
" โปรดใช่วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ "
< นิยายทุกเรื่องเค้าตังใจแต่งมาก ๆ นะ >
Novel toon นามปากกา ฟอ ฟองเบียร์
Read A write✍️ นามปากกา ดวงจันทร์เจ้าจอม
จอยลดา นามปากกา ดวงดาวไร้แสง💡🌠
ดวงดาวที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเอง เช่น ดาวเคราะห์ (planet) ที่ต้องอาศัยแสงจากดวงอาทิตย์ในการสะท้อนแสง จึงจะแสดงให้เห็นบนท้องฟ้า
- THE END -
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
