สวัสดีผมชื่อพระพาย เรียกผมว่า"พาย" ก็ได้
ชีวิตผมใครๆก็อิจฉาชีวิตของผม ที่มีแทบจะทุกอย่าง
มีความรู้ความสามารถ มีพื้นฐานชีวิตที่สูง มีหน้าตาในสังคม แต่ไม่เคยมีใครรู้เลยว่าผมอิจฉาพวกเขาแค่ไหนที่ไม่จำเป็นต้องอยู่จุดที่
ผมยืน จุดที่ไม่มีใครต้องการ จุดที่ไม่มีใครสนใจ แค่กลับไปอยู่จุดที่สำคัญต่อใครซักคนยังยากสำหรับผมเลย
ผมอยากกลับไปอยู่ในจุดนั้นอีกซักครั้ง
ผมอยู่บนโลกนี้นานเกินไปแล้ว พระเจ้าให้ผมชดใช้บาปเยอะเกินไปแล้ว55
เท้าของร่างบางค่อยๆก้าวขึ้นบนบันไดของตึกร้างที่ด้านล่างมีผู้คนเดินกลับบ้านหลังจากทำหน้าที่ของ
ตัวเอง
ทีละก้าวทีละก้าวพร้อมกับไหล่บางสั่นสะท้านราว
กับสัมผัส
เพียงนิดเดียวก็ทำให้ผู้เป็นเจ้าของสลายหายไป
เสียงร้องไห้ที่มาพร้อมกับน้ำตาที่คลอเอ่อ
"ผมใช้ชีวิตมามากเกินพอแล้ว ขอบคุณสำหรับ
ทุกสิ่งอย่างขอบคุณจริงๆ"
ร่างบางกล่าวก่อนที่จะตัดสินใจทอดกายลงบน
อากาศที่อยู่เหนือผู้คน
เสียงลมที่พัดผ่านใบหู เสียงผู้คนกรีดร้องเมื่อพบ
เห็น รู้สึกถึงลมที่สัมผัสใบหน้าและร่างกาย
นี่แหละคือสิ่งที่เค้าต้องการ
สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือผู้คนกรีดร้อง
สิ่งสุดท้ายที่รู้สึกคือมันเจ็บและจุกไปทั่วร่างกาย มันเจ็บจนจะทนไม่ไหว ผมอยากจะหลับตาแล้ว
วี้หว่อๆๆ
"อย่าพึ่งหลับนะครับทำใจดีๆเอาไว้ก่อน"
เขาพูดอะไรผมไม่ได้ยิน แต่ชั่งเถอะผมไม่สนเขาอยู่แล้ว ง่วงจัง ผมหลับแล้วนะ
*นายแพทย์ฉัตรปกรณ์์ โยธาดำรงค์
อายุ 28 ปี
เกิดวันที่ 31 ธันวาคม ปี 2**
เสียชีวิต
เวลา
1 9 : 1 3 น**.
"พระพาย ตื่นได้แล้วลูกสายแล้วนะ เด็กดี แม่ทำข้าวต้มไว้ให้ในครัวแล้ว"
"พายตื่นแล้ว แม่ไปปลุกพี่พีเถอะ รายนั้นตื่นสายกว่าพายอีก****"
แวะอ่านหน่อยค่าาาา
สวัสดีคนที่หลงเข้ามาอ่านทุกคนนะคะ
เราแต่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย
ถ้ามีอะไรที่มันไม่ดีพอ เราต้องขอโทษทุกคนไว้ล่วงหน้านะคะ
เรื่องนี้ก็จะค่อนข้างดิ่งนิดนึง นิดเดียวจริงๆค่ะ
ถ้ามีคนอ่านจะมาต่อให้นะคะ บ๊ายบาย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
