เสียงนาฬิกาเรือนหรูดังขึ้นเบาๆ ในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์กลางเมืองหลวง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านกระจกสีแพรวพราว เผยให้เห็นเฟอร์นิเจอร์หรูหราที่ประดับตกแต่งด้วยศิลปะจากทั่วโลก โต๊ะไม้โอ๊กแกะสลักจากยุโรป พรมเปอร์เซียที่ปูอย่างประณีต และโคมไฟระย้าคริสตัลที่เปล่งประกายเหมือนแสงดาวบนท้องฟ้า

แต่ท่ามกลางความสมบูรณ์แบบนั้น อานิส กลับนั่งอยู่เพียงลำพัง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้หนังแท้ ดวงตาคมทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นถนนใหญ่ที่เต็มไปด้วยรถรา เห็นผู้คนเดินไปมาอย่างเร่งรีบ และที่ไกลออกไป เขาเห็นตลาดสดที่ชาวบ้านใช้ชีวิตกันอย่างเรียบง่าย

ใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามกลับเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย เขาสูดลมหายใจยาวก่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

> “เงินทองมากมายก็จริง…แต่ทำไมมันกลับไม่ทำให้ฉันเจอคนที่รักด้วยหัวใจจริงๆเลยสักคน”

อานิสคือมหาเศรษฐีหนุ่มวัยสามสิบต้นๆ เจ้าของกิจการขนาดใหญ่ที่สืบทอดจากครอบครัวและขยายต่อด้วยฝีมือของตัวเอง เขามีทุกสิ่งที่ผู้ชายหลายคนฝันหา—รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา การศึกษาเลิศ เงินทองมหาศาล รถยนต์หรู เรือยอชต์ส่วนตัว และบ้านพักตากอากาศในต่างประเทศ

แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยได้พบเลย คือ รักแท้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตล้วนแต่ถูกดึงดูดด้วยชื่อเสียงและฐานะของเขา รอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้กลับซ่อนแววตาแห่งความคาดหวังในทรัพย์สิน บทสนทนาที่ควรจะอบอุ่น กลับเต็มไปด้วยการพูดถึงกระเป๋าแบรนด์เนม ทริปหรู หรืออนาคตที่สะดวกสบายหากได้แต่งงานกับเขา

หลายครั้งที่เขาพยายามบอกตัวเองว่า “อย่างน้อยก็ยังมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง” แต่ไม่นานทุกอย่างก็จบลงด้วยความจริงอันเจ็บปวด ความรักที่สร้างบนเงินทองไม่เคยยั่งยืน มันคือความสัมพันธ์ที่ว่างเปล่า

อย่างไรก็ตาม อานิสไม่ใช่เพียงเศรษฐีผู้เย่อหยิ่ง เขาเป็น คนมีน้ำใจ ที่มักช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ ตั้งแต่เด็กเขาก็ชอบแบ่งปัน ขนมเล็กๆ ที่แม่บ้านซื้อมา เขาก็มักแบ่งให้เด็กคนงานในบ้าน ต่อมาเมื่อโตขึ้น เขาใช้เงินของตัวเองบริจาคสร้างโรงเรียนเล็กๆ ให้เด็กในชนบท สนับสนุนทุนการศึกษาให้เยาวชนที่ยากจน และแม้กระทั่งลงพื้นที่ช่วยเหลือผู้ประสบภัยน้ำท่วมด้วยตัวเอง เขาไม่เคยบอกใคร ไม่เคยออกสื่อ เพราะเขาไม่ต้องการชื่อเสียง สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเห็นรอยยิ้มของผู้คน

แต่ไม่ว่าเขาจะช่วยเหลือผู้คนมากเพียงใด สิ่งที่เขา渴望ที่สุดกลับไม่มี—คนที่จะรักเขาเพราะหัวใจ ไม่ใช่เพราะตัวเลขในบัญชี

คืนนั้น หลังจากคิดทบทวนอยู่นาน เขาตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต—ปลอมตัวเป็นชายหนุ่มธรรมดา

เขาเปิดตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยชุดสูทแบรนด์เนมราคาแพง แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีซีด กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบธรรมดาแทน รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ในโรงรถถูกคลุมผ้า เขาเลือกมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่ซื้อมาแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่วันนี้มันจะเป็นยานพาหนะคู่ใจของเขา

อานิสยิ้มบางๆ ให้กับภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ชายหนุ่มหล่อเหลาคนเดิมยังคงอยู่ แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งในเมืองใหญ่

---

เช้าวันรุ่งขึ้น เขาขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่าไปยัง ตลาดชุมชน กลิ่นอาหารยามเช้าลอยตลบอบอวล ผู้คนพลุกพล่าน แม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้า เสียงหัวเราะ เสียงต่อรองราคา ทั้งหมดเป็นบรรยากาศที่เขาไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดมาก่อน

เขาเดินผ่านร้านข้าวแกงเล็กๆ ที่มีคิวลูกค้ายาว กลิ่นแกงกะหรี่หอมฟุ้งจนทำให้เขานึกอยากลองชิม แม้ว่าในคฤหาสน์จะมีเชฟระดับห้าดาวคอยทำอาหารให้ทุกวันก็ตาม แต่ในวันนี้เขาอยากลิ้มรสชาติแบบบ้านๆ ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ระหว่างที่เขากำลังรอคิวซื้อข้าวแกง เขาเห็นชายชราคนหนึ่งเดินสะดุดจนถุงของตกกระจาย อานิสรีบก้าวเข้าไปช่วยเก็บผลไม้ที่กลิ้งเกลื่อนไปตามพื้น พร้อมยื่นคืนให้อย่างสุภาพ

“ลุงเป็นอะไรรึเปล่าครับ ระวังหน่อยนะครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ชายชราหันมายิ้มตอบด้วยใบหน้าเปื้อนเหงื่อ “ขอบใจมากหนุ่ม สมัยนี้ไม่ค่อยมีใครช่วยกันง่ายๆ แบบนี้แล้วนะ”

อานิสเพียงยิ้มบางๆ โดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม นั่นคือสัญชาตญาณของเขา—การช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังผลตอบแทน

---

และแล้ว…สายตาของเขาก็หยุดลงที่หญิงสาวคนหนึ่ง

เธอกำลังยกถุงผักสดในมือข้างหนึ่ง และอีกข้างหนึ่งช่วยคุณป้าแม่ค้าที่พยายามขยับลังผลไม้ขนาดใหญ่ เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวพรรณสดใส ร่างกายเปล่งประกายพลังงานแห่งชีวิต ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเมตตา

เธอคือมีนะ

หญิงสาวธรรมดาที่ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงชีพ เธอไม่ได้แต่งตัวหรูหรา เสื้อเชิ้ตสีอ่อนและกระโปรงเรียบง่ายที่เธอสวมใส่กลับทำให้เธอดูมีเสน่ห์ในแบบที่แตกต่าง รอยยิ้มที่เธอมอบให้กับแม่ค้าและผู้คนรอบตัวทำให้บรรยากาศโดยรอบสดใสขึ้นทันตา

อานิสยืนมองเธออยู่เงียบๆ หัวใจที่เคยเย็นชากลับสั่นไหวอย่างไม่คาดคิด

> “ผู้หญิงคนนี้…เธอดูไม่เหมือนใครเลย”

เมื่อมีนะหันมา เธอสบตากับอานิสเพียงแวบเดียวก่อนส่งรอยยิ้มบางๆ ให้ มันเป็นรอยยิ้มที่ธรรมดา แต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด

หัวใจของอานิสเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่เคยเจอผู้หญิงมากมายในงานเลี้ยงหรู เขารู้สึกเหมือนรอยยิ้มของเธอกำลังส่องแสงลงบนความมืดในใจเขา

เขายืนเงียบอยู่อย่างนั้นนานกว่าที่ควร ก่อนจะหันกลับไปซื้อข้าวแกง แต่ในความคิดกลับเต็มไปด้วยใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น

---

ตลอดทั้งวัน อานิสไม่สามารถลบภาพรอยยิ้มของมีนะออกจากใจได้ เขากลับไปที่ห้องเช่าธรรมดาที่เขาจัดเตรียมไว้เพื่อใช้ชีวิตใหม่ หัวใจของเขายังคงเต้นแรง

นี่คือครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขารู้สึกว่า…อาจมีใครบางคนที่รักเขาเพราะสิ่งที่เขาเป็น ไม่ใช่สิ่งที่เขามี

และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่จะพิสูจน์ว่า รักแท้มีอยู่จริง

เสียงนาฬิกาดิจิทัลดังขึ้นในเช้าวันใหม่ มีนะ ลุกจากเตียงเล็กๆ ในห้องเช่าธรรมดา เธอรีบจัดเตรียมตัวไปทำงาน เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงเข้ารูปสีกรมท่า—ยูนิฟอร์มประจำบริษัท MP หยินฉาง จำกัด บริษัทขนาดใหญ่ระดับสามของประเทศ ที่เธอสามารถสอบเข้าทำงานได้เมื่อหนึ่งปีก่อน

สำหรับมีนะ การได้ทำงานที่นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กเลย มันคือความภาคภูมิใจ เธอเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่เติบโตมาในครอบครัวฐานะไม่ดีนัก ต้องพึ่งพาเงินเดือนเล็กๆ เพื่อเลี้ยงชีพ แต่เธอไม่เคยย่อท้อ มีนะเชื่อว่าหากขยัน อดทน และทำงานด้วยความซื่อสัตย์ สักวันหนึ่งเธอจะมีชีวิตที่มั่นคงและสามารถดูแลครอบครัวได้

---

อีกด้านหนึ่ง…

เช้าวันเดียวกันนั้น อานิส กำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานใหญ่บนชั้นสูงสุดของตึกสำนักงานใหญ่ของ MP หยินฉาง จำกัด เขาสวมสูทเรียบหรูที่ไม่ค่อยได้หยิบมาใส่บ่อยนัก ตั้งแต่เขาตัดสินใจใช้ชีวิตในคราบชายหนุ่มธรรมดา เขามักหลีกเลี่ยงโลกธุรกิจ แต่วันนี้เขามีประชุมสำคัญจึงจำเป็นต้องกลับมา

ระหว่างที่เขาเดินตรวจงานและลงไปยังชั้นพนักงาน เสียงหัวเราะสดใสก็ดังเข้าหู เขาหยุดชะงัก เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดยูนิฟอร์มของบริษัท

หัวใจเขาเต้นแรงทันที

เธอคือมีนะ …หญิงสาวจากตลาดเมื่อวันก่อน!

อานิสถึงกับตกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกเช่นนี้ หญิงสาวธรรมดาที่ทำให้หัวใจเขาหวั่นไหว กลับเป็นพนักงานของบริษัทตนเอง—บริษัทยักษ์ใหญ่ที่เขาเป็นเจ้าของ

> “นี่มันอะไรกัน…เธอทำงานที่นี่เหรอ?”

เขาพยายามเก็บอาการ ไม่ให้ใครสังเกตเห็นความตื่นเต้นในแววตา

---

หลังประชุมเสร็จ อานิสกลับไปยังห้องพักของตัวเองในคราบชายหนุ่มธรรมดา เขายังคิดวนเวียนถึงภาพมีนะในชุดยูนิฟอร์ม ใบหน้าสดใสที่เขาได้เห็นอีกครั้งทำให้หัวใจอบอุ่นอย่างประหลาด

“ฉันเจอเธออีกแล้ว…โชคชะตาคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่” เขาพึมพำเบาๆ

ตั้งแต่นั้น เขาก็เริ่มหาข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับแผนกของมีนะ แต่เขาเลือกที่จะไม่เปิดเผยฐานะที่แท้จริง เขายังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายในมาดชายหนุ่มธรรมดา เพราะอยากให้แน่ใจว่า หากมีนะรู้สึกดีกับเขา มันต้องเป็นเพราะ “ตัวเขา” ไม่ใช่เพราะ “เจ้าของบริษัท”

---

เย็นวันนั้น หลังเลิกงาน มีนะเดินออกมาหน้าตึกใหญ่ของบริษัทพร้อมเพื่อนร่วมงาน เธอกำลังจะตรงไปที่ป้ายรถเมล์ แต่สายตาเธอก็สะดุดกับใครบางคนที่คุ้นเคย

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตเรียบๆ กางเกงยีนส์ และมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่ข้างทาง—อานิส

เธอแปลกใจที่ได้พบเขาอีกครั้งหลังจากเจอกันที่ตลาด เขายิ้มให้เล็กน้อยราวกับคนรู้จักเก่า ทั้งที่แท้จริงแล้วนี่เป็นเพียงการพบกันครั้งที่สอง

> “บังเอิญจังนะครับ…เราเจอกันอีกแล้ว” อานิสเอ่ยขึ้น น้ำเสียงสุภาพแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

มีนะหัวเราะเบาๆ พลางตอบ “ใช่ค่ะ บังเอิญจริงๆ โลกมันกลมกว่าที่คิดนะคะ”

หัวใจของอานิสยิ่งเต้นแรง เขารู้แล้วว่าต่อจากนี้ เขาจะหาทางเข้าใกล้เธอให้มากขึ้น แม้จะต้องซ่อนฐานะที่แท้จริงเอาไว้ก็ตาม

---

คืนนั้น เขากลับไปที่ห้องเช่าเล็กๆ ที่ใช้สำหรับชีวิตปลอมตัว ความรู้สึกในใจพุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม

นี่ไม่ใช่แค่ความชอบชั่วครู่ แต่เป็นความรู้สึกที่จริงจัง—เขาอยากรู้จักมีนะมากขึ้น อยากเจอเธออีก อยากอยู่ใกล้เธอโดยไม่ต้องอาศัยฐานะใดๆ

และนี่คือก้าวแรกของความรัก ที่ชายหนุ่มผู้เป็นมหาเศรษฐีเลือกจะใช้หัวใจธรรมดาๆ เข้าหาหญิงสาวธรรมดา…

หลังจากการพบเจอมีนะเป็นครั้งที่สอง หัวใจของ อานิส ก็ไม่อาจสงบได้อีกต่อไป ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอยังคงดังวนอยู่ในหัว เขารู้แล้วว่า หากอยากเข้าใกล้เธอมากกว่านี้ เขาจำเป็นต้องทำมากกว่าการบังเอิญเจอ

เช้าวันหนึ่ง ในห้องทำงานหรูหราของชั้นผู้บริหารสูงสุด เขานั่งลงพร้อมกวักมือเรียก เลขาคนสนิท ที่ติดตามเขามานานหลายปี

“ผมอยากลองลงไปทำงานในบริษัท…แต่ในฐานะพนักงานธรรมดา”

เลขาสาวเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ “คะ? ท่านประธานจะลงไปเป็นพนักงานธรรมดา? นี่มัน—”

อานิสยกมือห้าม “ใช่ ผมพูดจริง และที่สำคัญ ผมต้องการให้คุณจัดการเรื่องเอกสารการทำงานของผม ให้ผมอยู่ในตำแหน่ง เจ้าหน้าที่ฝ่ายไอที ของบริษัท”

เลขาสาวถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ “แต่…ทำไมต้องเป็นไอทีคะ?”

อานิสยิ้มเล็กน้อย “เพราะมันเป็นตำแหน่งที่ไม่โดดเด่นเกินไป สามารถซ่อนตัวได้ง่าย และผมมีความรู้ด้านนี้พอสมควร ไม่ทำให้ใครสงสัยว่าผมไม่มีความสามารถ”

เลขาสาวกัดริมฝีปากเล็กน้อยเหมือนจะคัดค้าน แต่แววตาของอานิสแน่วแน่เกินกว่าจะห้ามได้

เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“และจำไว้ให้ดี ห้ามบอกใครเด็ดขาด—โดยเฉพาะพนักงานในบริษัท ว่าผมคือเจ้าของที่แท้จริง ถ้ามีใครสักคนล่วงรู้เรื่องนี้ แผนทั้งหมดก็จบสิ้น”

เลขาพยักหน้าช้าๆ แม้จะยังไม่เข้าใจเหตุผลทั้งหมด แต่เธอก็รู้ดีว่าท่านประธานของเธอไม่เคยตัดสินใจสิ่งใดเล่นๆ

---

สองสัปดาห์ต่อมา ข่าวเล็กๆ ในแผนกบุคคลถูกส่งต่อกันแบบเงียบๆ—มีพนักงานใหม่เข้ามาในฝ่ายไอที หนุ่มหน้าตาดี แต่งตัวเรียบง่าย ไม่ต่างอะไรจากพนักงานทั่วไป

ไม่มีใครรู้เลยว่า แท้จริงแล้ว…ชายคนนั้นคือเจ้าของบริษัทที่พวกเขาทำงานอยู่

อานิสสวมบทบาทใหม่ของตนเองได้อย่างแนบเนียน เขาแนะนำตัวกับหัวหน้าแผนกไอทีอย่างถ่อมตัวว่า “ผมชื่ออานิสครับ เพิ่งย้ายมาจากบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง อยากเรียนรู้งานใหม่ๆ ที่นี่”

เพื่อนร่วมงานบางคนหัวเราะทักทาย บางคนพยักหน้ารับโดยไม่สนใจอะไรมากนัก เพราะในบริษัทใหญ่เช่นนี้ พนักงานใหม่ย่อมเข้ามาเป็นเรื่องปกติ

---

ในเช้าวันแรกของการทำงาน เขาเดินไปยังโรงอาหารพนักงาน ที่นั่นเขาเห็น มีนะ กำลังนั่งกับเพื่อนร่วมงานสองสามคน เธอยังยิ้มสดใสเหมือนเคย เสียงหัวเราะของเธอยังคงสะกดสายตาของเขาให้อยู่กับที่

เขาเลือกนั่งโต๊ะไม่ไกลนัก พยายามเก็บอาการให้เป็นชายหนุ่มธรรมดา ไม่ใช่ประธานบริษัทผู้ทรงอำนาจเหมือนที่เคยเป็น

หัวใจของเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม เขาคิดเพียงอย่างเดียว—

> “นี่แหละ…โอกาสของฉันที่จะได้อยู่ใกล้เธอในทุกๆ วัน”

แต่สิ่งที่ยากที่สุดคือ…จะทำอย่างไรให้ มีนะ มองเห็นตัวตนแท้จริงของเขา โดยไม่รู้เลยว่าเขาคือเจ้าของบริษัทที่เธอกำลังทำงานอยู่