บทที่ 1 : สายฝนกลางคืน

ฝนตกโปรยปรายหนักเป็นจังหวะบนหลังคาเมืองเล็ก ๆ ที่เงียบสงัด ถนนเปียกชื้นสะท้อนแสงไฟสลัวจากโคมไฟริมทาง ทุกย่างก้าวของผู้คนที่รีบร้อนกลับทิ้งเพียงเสียงรองเท้ากระทบแผ่นหินเปียกเป็นจังหวะเดียวกับหยดฝน

ขวัญ นายอำเภอหนุ่มร่างสูงโปร่ง กำลังเดินกลับจากการตรวจงานในเขตชานเมือง มือถือในกระเป๋าสูทสั่นแจ้งเตือนข้อความเข้ามาอีกครั้ง เขาหยุดก้าวเท้าและหยิบขึ้นดู เป็นข้อความจากกลุ่มข่าวออนไลน์ของจังหวัดเกี่ยวกับคดีขโมยทรัพย์สินประหลาดที่กำลังเป็นกระแสในโซเชียล

> “นายอำเภอขวัญครับ! มีเหตุการณ์ประหลาดอีกแล้วที่ซอยท่าฝน…คนเห็นเงาปริศนาปรากฏในกล้องวงจรปิด!”

ขวัญยกยิ้มบาง ๆ อดไม่ได้ที่จะคิดในใจ “ฝนตกกลางคืน และเรื่องประหลาดแบบนี้อีกแล้วสินะ…” เขาหยิบร่มจากรถแล้วเปิดกางขึ้น แม้จะเป็นงานที่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

ขณะเดินผ่านถนนเปียกชื้น ใต้แสงไฟสลัว ขวัญเหลือบตามองไปฝั่งตรงข้าม และทันใดนั้น…

สายตาของเขากับชายหนุ่มในชุดสูทสีเข้มสบกัน ชายคนนั้นยืนสงบ ราวกับไม่หวั่นแม้ฝนที่โปรยปรายลงมาจะเย็นเฉียบ สายตาคมลึกจับจ้องขวัญเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับสร้างแรงสะเทือนบางอย่างในอกของเขา

ขวัญยืนนิ่ง ไม่อาจละสายตาได้ ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนรอบตัว

ชายหนุ่มยกมือปรับปกเสื้อสูทช้า ๆ ก่อนจะก้าวเดินผ่านฝนไปโดยไม่หันหลัง ขวัญมองตามจนร่างนั้นเลือนหายไปในความมืด

หลังเหตุการณ์นั้น ขวัญกลับมาที่บ้านพักนายอำเภอ กำลังนั่งจิบกาแฟร้อน ๆ บนระเบียง มองฝนที่ยังคงโปรยปรายไม่หยุด มือถือสั่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความจากเพื่อนร่วมงาน

> “นายอำเภอครับ! มีโพสต์ในโซเชียลเกี่ยวกับคดีเมื่อคืน คนแชร์ว่ามีเงาลึกลับในกล้องวงจรปิด…”

ขวัญถอนหายใจลึก และคิดในใจว่า “ไม่ใช่แค่ฝนที่เปียกชื้นคืนนี้…ราวกับความลึกลับกำลังไล่ตามเราอยู่”

กลางดึก ขวัญนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตรวจสอบกล้องวงจรปิดที่ส่งมาจากจุดเกิดเหตุ

ภาพควันฝนและไฟสลัวทำให้เงาที่อยู่ในซอยเลือนลาง แต่…มีบางสิ่งในภาพเคลื่อนไหวเหมือนใครบางคนกำลังยืนจ้องมาที่กล้อง

ขวัญขมวดคิ้ว น้ำเสียงในหัวตนเองเริ่มสั่น “เหมือน…สายตานั้น…เหมือนคนที่ข้าเจอตอนฝนตกกลางคืน”

เขาก้มหน้าลงพิมพ์ข้อความสั้น ๆ ลงในกลุ่มไลน์ทีมงาน “ต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเอง…คืนนี้”

ฝนยังคงโปรยปรายหนักขึ้น

ขวัญหยิบเสื้อกันฝนออกมาสวม มือยึดร่มไว้แน่นก่อนจะออกจากบ้าน

ขณะเดินผ่านถนนที่เปียกชื้น เสียงฝีเท้าเขากับเสียงฝนรวมกันเป็นจังหวะเดียว

หัวใจเต้นแรง ไม่ใช่เพราะกลัวฝน…แต่เพราะความสงสัยและแรงดึงดูดที่เกิดขึ้นจากสายตาคู่นั้น

ในระหว่างทาง ขวัญสังเกตเห็นมือถือสั่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นการแจ้งเตือนจากโซเชียลมีเดีย

โพสต์หนึ่งแชร์คลิปจากกล้องวงจรปิดพร้อมข้อความ:

> “เงาปริศนาปรากฏอีกแล้ว…เหมือนใครบางคนกำลังมองเราอยู่”

ขวัญเงยหน้าขึ้นไปยังท้องฟ้า มองฝนที่โปรยปรายและแสงไฟริมถนน

“ทุกสิ่งที่เห็น…เหมือนโชคชะตากำลังพาเราไปพบกันอีกครั้ง”

ทันใดนั้น…ชายหนุ่มชุดสูทคนนั้นปรากฏตัวอีกครั้ง เพียงแค่เสี้ยววินาที

สายตาทั้งสองสบกันเหมือนครั้งแรก แต่คราวนี้…ขวัญรู้สึกแรงดึงดูดและความลึกลับทวีคูณ

ขวัญรีบเดินตามร่างนั้น แต่เมื่อก้าวเข้าไปใกล้…ชายหนุ่มกลับหายไป

ฝนโปรยปรายลงบนใบหน้าขวัญ น้ำตาไหลพร่าเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นปนสงสัย

เขารู้แล้ว…คืนนี้ไม่ใช่แค่ฝนที่เปียกชื้น แต่เป็นสายตา…สายตาที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล

บทที่ 2 : สัญญาณในสายฝน

รุ่งเช้าวันถัดมา เมืองเล็ก ๆ ที่เพิ่งผ่านพายุฝนเมื่อคืนเหมือนถูกชะล้างให้สะอาดขึ้น ท้องฟ้าโปร่งสลับเมฆหม่น แสงแดดอุ่นอาบทาบหลังคาบ้านไม้และร้านรวงริมทางที่เพิ่งเปิดกิจการใหม่ ๆ กลิ่นหอมของข้าวต้มและปาท่องโก๋ทอดลอยมาตามลมเช้าสะท้อนความเรียบง่ายของเมืองนี้

นายอำเภอขวัญก้าวออกจากบ้านพักในชุดเครื่องแบบสีกากีเรียบร้อย ท่ามกลางเสียงทักทายจากชาวบ้านที่เดินผ่าน

“สวัสดีค่ะท่านนายอำเภอ”

“วันนี้จะไปตรวจงานที่ไหนหรือครับ”

ขวัญยกยิ้มบาง ส่งยิ้มทักทายกลับอย่างอบอุ่น “สวัสดีครับ ไปตลาดเช้าสักหน่อยครับ เดี๋ยวแวะสถานีตำรวจด้วย”

แม้เขาจะเป็นคนขี้เล่นเวลาอยู่นอกงาน แต่ทุกย่างก้าวที่ใคร ๆ มองก็เต็มไปด้วยความน่าเชื่อถือ ทำให้ผู้คนทั้งเมืองยกให้เขาเป็น “คนของชุมชน” จริง ๆ

---

ข่าวเช้าที่ไม่ปกติ

ที่ร้านกาแฟกลางตลาด ขวัญนั่งจิบกาแฟดำพลางเปิดมือถือ ข่าวจากเพจท้องถิ่นพาดหัวเต็มฟีด

> “เงาปริศนาในสายฝน? กล้องจับภาพชายแปลกหน้าสายตาเย็นชา!”

ใต้โพสต์มีคอมเมนต์มากมาย

“ใครก็ไม่รู้ แต่ตาจริงจังมากกกกก”

“หรือเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ? ฝนตกทีไรมีเรื่องทุกที”

“หรือจะเป็นคดีใหญ่ที่ทางการปิดบัง?”

ขวัญถอนหายใจยาว ส่ายหัวเบา ๆ “โลกโซเชียล…ไวเหมือนสายฟ้า” เขาคิดในใจ แม้จะรู้ว่าข่าวออนไลน์มักแต่งสี แต่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดใจคือ…คำบรรยายเรื่อง “สายตา” ที่ตรงกับสิ่งที่เขาเจอเมื่อคืน

เขาเลื่อนดูต่อ พบภาพเบลอ ๆ จากกล้องวงจรปิดที่แพร่หลายไปในกลุ่มต่าง ๆ ภาพนั้น…แม้จะมัว แต่แววตาที่จับกล้องไว

ข่าวเช้าที่ไม่ปกติ

ที่ร้านกาแฟกลางตลาด ขวัญนั่งจิบกาแฟดำพลาง เปิดมือถือ ข่าวจากเพจท้องถิ่นพาดหัวเต็มฟีด

“เงาปริศนาในสายฝน? กล้องจับภาพชาย แปลกหน้าสายตาเย็นชา!"

ใต้โพสต์มีคอมเมนต์มากมาย

"ใครก็ไม่รู้ แต่ตาจริงจังมากกกกก"

"หรือเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ? ฝนตกทีไรมีเรื่อง ทุกที"

"หรือจะเป็นคดีใหญ่ที่ทางการปิดบัง?"

ขวัญถอนหายใจยาว ส่ายหัวเบา ๆ "โลกโซเชียล... ไวเหมือนสายฟ้า” เขาคิดในใจ แม้จะรู้ว่าข่าว ออนไลน์มักแต่งสี แต่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดใจคือ...คำ บรรยายเรื่อง "สายตา” ที่ตรงกับสิ่งที่เขาเจอเมื่อคืน

เขาเลื่อนดูต่อ พบภาพเบลอ ๆ จากกล้องวงจรปิดที่ แพร่หลายไปในกลุ่มต่าง ๆ ภาพนั้น....แม้จะมัว แต่ แววตาที่จับกล้องไว้อย่างแม่นยำกลับเหมือนเดิมเป๊ะ

↓

หัวใจขวัญเต้นแรงอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ

ถามอะไรก็ได้

บทที่ 3 : เงาลึกลับและข้อความลึกลับ

รุ่งเช้าวันใหม่ หลังฝนตกหนักเมื่อคืน เมืองเริ่มคึกคักขึ้นอีกครั้ง เสียงคนเดินตลาดดัง ผสมกับเสียงรถที่วิ่งผ่านถนนเปียก ขวัญ นายอำเภอหนุ่ม ก้าวเข้ามาที่สำนักงานตำรวจจังหวัด ข้อมือยังสั่นเบา ๆ จากความคิดเรื่องชายลึกลับเมื่อคืน

“ท่านนายอำเภอครับ ข่าวโซเชียลเมื่อคืนมีคนแชร์คลิปซ้ำอีกแล้ว” หมิง ผู้ช่วยหนุ่ม กระซิบขณะยื่นแท็บเล็ตให้

ขวัญมองภาพนิ่งจากกล้องวงจรปิดอีกครั้ง แม้ภาพจะเบลอ แต่ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มชัดเจน และสายตาเย็นชานั่น…เหมือนจะมองทะลุเข้าไปในใจเขา

> “เรื่องนี้…ไม่ใช่แค่เรื่องเล็ก ๆ ในซอยท่าฝนแน่” ขวัญพึมพำ

ข้อความลึกลับในโซเชียล

ทันใดนั้น ขวัญได้รับข้อความไม่ทราบผู้ส่งบนแอปพลิเคชันแชทส่วนตัว

> “คืนนี้…เราจะเจอกันอีกครั้ง…ที่ฝนโปรยปราย”

เขาขมวดคิ้ว พยายามวิเคราะห์ แต่ก็ไม่พบเบาะแสของผู้ส่ง ขวัญรู้สึกว่าข้อความนี้เกี่ยวข้องกับชายลึกลับที่เจอเมื่อคืนแน่ ๆ

หมิงพยายามพูดให้บรรเทาความกังวล

“ท่านครับ…จะบอกว่าผีหรือคนจริงก็ไม่รู้… แต่ถ้าเป็นคนจริง ก็น่าสนุกนะครับ”

ขวัญหันไปมองน้องหมิง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้น

“สนุก? เรื่องแบบนี้ไม่สนุกเลยหมิง…ต้องระวังทุกย่างก้าว”

การสืบสวน

ขวัญตัดสินใจลงพื้นที่ซอยท่าฝนอีกครั้ง คราวนี้นำทีมงานไปด้วย

กล้องวงจรปิดหลายตัวถูกติดตั้งไว้รอบซอย ภาพที่ได้แม้ยังเบลอ แต่บางเฟรมก็จับเงาร่างสูงได้ชัดเจน

ขวัญพิจารณารูปร่างท่าทาง และลักษณะการเดิน

“คนแบบนี้…ไม่ธรรมดา ก้าวยาว แต่เบาเหมือนคนที่ฝึกมา”

หมิงมองภาพด้วยความตื่นเต้น

“ท่านครับ…อัปโหลดในเพจดีไหม?”

ขวัญส่ายหัว

“ห้าม…เรื่องนี้ยังไม่ชัดเจน อย่าให้ใครเก่งกว่าข้าใช้ข้อมูลนี้ก่อน”

ความบังเอิญที่ชวนใจสั่น

ค่ำคืนอีกครั้ง ฝนโปรยปรายเหมือนเช่นเคย ขวัญออกตรวจสอบพื้นที่เพียงลำพัง

เขาพบชายชุดสูทอีกครั้ง ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างออกไปไม่เกินสิบเมตร

สายตาทั้งสองสบกันอีกครั้ง คราวนี้แรงดึงดูดมากกว่าครั้งก่อน

ขวัญรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระชาก

แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไปใกล้…ชายลึกลับหายไปกับฝนอย่างไร้ร่องรอย

ขวัญหยุดก้าว มือกำร่มแน่น น้ำฝนสาดเข้าหน้า แต่ความรู้สึกไม่ใช่ความหนาว

“เขา…เป็นใคร…และทำไม…สายตานั่นถึง…”

ความอบอุ่นของเพื่อน

เช้าวันถัดมา ขวัญนั่งวางแผนกับหมิงและเพื่อนร่วมงาน

“เรื่องนี้…ต้องหาวิธีจับตาดูให้ดี แต่ไม่ให้ใครตื่นตระหนก”

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเสริม

“ใช่ครับ…เราต้องระวังไม่ให้ข้อมูลรั่วไหล แต่ก็ต้องรู้ว่าเขาเป็นใครจริง ๆ”

หมิงพยายามผ่อนคลายบรรยากาศ

“ท่านนายอำเภอครับ…ผมว่าเรื่องแบบนี้สนุกนะ เหมือนได้เล่นเกมสืบสวนจริง ๆ”

ขวัญยิ้มเบา ๆ แต่ในใจกลับคิดหนัก

“สนุก…แต่ไม่ใช่กับชีวิตของคนอื่น”

การทิ้งปริศนา

ค่ำคืนมาถึงอีกครั้ง ฝนไม่ตกหนักเหมือนทุกครั้ง

แต่ความลึกลับไม่เคยหายไป

ขวัญนั่งอยู่ที่ระเบียงสำนักงานตำรวจ มองไฟถนนสะท้อนบนถนนเปียก