วันนี้ฉันกำลังออกไปซื้อมาม่าเเล้วก็เกิดเรื่องไม่คาคฝันขึ้น

ลิซ: นี่ มาเรียเดี๋ยวฉันไปซื้อมาม่าก่อนนะเว้ยเเกอยู่หอคนเดียวได้นะ?

มาเรีย: เออจ้าาา  ใช่ว่าเเกจะไม่เคยทิ้งฉันไว้ที่หอคนเดียวงั้นเเหละ ไปดีมาดีเว้ย

ลิซ: เเหมม เเค่ไปเเดกเหล้าคนเดียวเองประชดเก่งนะเราอ่ะ

มาเรีย:ไปได้เเล้วไป ฝากซื้อปีโป้มาโด้ยย

ลิซ: อาๆจ่ายด้วยบิดกูมานานล่ะ

มาเรีย: จ้าา

ในขณะที่ลิซได้ซื้อของอยู่นั้นก็มีข้อความเเจ้งเตือนขึ้น

ระบบ: มีการอัปเดตตอนใหม่

ลิซ: เอ้ยยในที่สุดก็อัปเเล้วเว้ยรอมาตั้งอาทิตย์นึง

ลิซ: อาาาปีโป้ของเรียมันอยู่ไหนหว่าาา

ลิซ: เจอเเล้วๆไปจ่ายตังค์ดีกว่าอยากอ่านนิยายเเล้วว

ในขณะที่ข้ามถนนนั้นกลับเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นมีรถสิบล้อพุ่งมาอย่างรวดเร็วพาร่างกายอันเล็กผอมของหญิงสาวกระเด็นไปไกล

ลิซ: เจ็บจัง โอ้ยย ความรู้สึกที่ชาไปทั้งตัวนี่มันฉันกำลังจะตายเเล้วงั้นหรอ

ระบบ: ติ้ง (ข้อความเข้า)

ระบบ: ได้ทำการเชื่อมต่อกับนายท่านเเล้ว

ลิซ: เสียงใครกัน(ปวดไปทั้งหัว)

ระบบ: ย้ายสถานที่เรียบร้อย

ลิซ:โอ้ยยยปวดหัวจัง(ตื่นขึ้น)

ลิซ:ห้ะ(ตบหน้าตัวเอง)เดี๋ยวที่นี่ที่ไหนใครเอาฉันมาไว้นี่จำได้ว่าโดนรถสิบล้อนั่นชนไม่ใช่หรอ

(งง งวย)ทำไมสถานการณ์มัน......คุ้นเคยจังนะ

สาวรับใช้ส่วนตัวเดินเข้ามา:คุณหนู! คุณหนูเจ้าขาตื่นเเล้วรื ท่านรู้รึไม่ท่านทำข้าตกใจมากเลยเหตุใดจึงคิดกระโดดลงบ่อน้ำเยี่ยงนั้นเหล่าเจ้าค่ะ

เธอคือ....ใคร 

ฝางฝาง: คุณหนูนี่ท่าน....จำข้ามิได้รึข้าสาวใช้ส่วนตัวท่านไง

ลิซ: ห้ะ!

ฝางฝาง: มิได้การเเล้วต้องไปตามนายท่านมาดูอาการคุณหนูเเล้ว(วิ่งเเบบไม่คิดชีวิต)

ลิซ:นี่มัน.  ชื่อตัวละครในนิยายที่ฉันเคยอ่านไม่ใช่หรอห้องนี้มัน.....ใช่เลยชั้นทะลุมิติมาในนิยาย!

ระบบ: ติ้ง(เสียงดังจากที่ใดที่นึงในห้อง)

ระบบ: ยินดีต้อนรับนายท่านเข้าสู่นิยายเรื่องมังกรผงาดฟ้า เราจะส่งผู้ช่วยตัวน้อยเพื่อช่วยเหลือท่าน

หลงหลง: เเต่นเเต้นนนน~สวัสดีนายท่านข้าคือผู้ช่วยตัวน้อยของท่านในการทำภารกิจส่งองค์ชายผู้พิการขึ้นเป็นจักรพรรดิเเห่งอาณาจักร ตงเฉิน

ลิซ:อะไรว่ะะะนี่มันระบบไม่ใช่ว่ามันมีเเค่ในนิยายหรอกหรออนี่ฉันหลุดเข้ามาในนิยายที่ชอบหรอเนี้ยยย อร้ายยย(กรี้ดอย่างตื่นเต้น)

ว่าเเต่ฉันเป็นตัวละครอะไรในเรื่องหรอ~เเล้วเจ้าผู้ช่วยตัวน้อยนายชื่ออัลลายยยย

หลงหลง:กระผมมีนามว่าหลงหลงครับนายท่านเป็นผู้ช่วยให้นายท่าน

เอาจริงหรอเนี้ยยยย(ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก)

หลงหลง: ตอนนี้ท่านคือ จวิน จิ๋ว เเละท่านนั้นคือคุณหนูเก้าเเห่งตระกูลจวินตระกูลที่ค้าขายร่ำรวยเป็นที่สามของเขตเฝิ่งซานซึ่งเป็นย่านการค้าที่ใหญ่เเห่งนึงเลยหล่ะ

เอาดีนี่ทะลุมิติมาก็กลายเป็นลูกเศรษฐีเลยหรอออฉันนี่มันดีจริงๆ เเต่เดี๋ยวก่อนนะ!

ฉันคือจวิน จิ๋ว คุณหนูที่ไร้ประโยชน์ของตระกูลงั้นหรอ.

ม่ายจริงงงงงงงงงง!//ตะโกน

โปรดติดตามตอนต่อไป~~~

ลิซ: “ไม่จริงงงงงงงง!”

อะไรนะ!!!(ผิดหวังอย่างเเรง)

เข้ามาทั้งทีจะให้เป็นนางเอกไม่ได้หรอฆร่ะะ

หลงหลง: อะไรกันหน่ะนายท่าน(พูดอย่างเหนื่อยหน่าย)

หลงหลง: ข้าจะรายงานภารกิจของท่านอีกครั้งนะขอรับ

หากท่านทำภารกิจสำเร็จท่านจะได้โควต้าในการเกิดใหม่ในโลกเก่าของท่านนั่นคือการพาองค์ชายผู้พิการขึ้นเป็นจักรพรรดิหากท่านทำไม่สำเร็จจะถูกระบบลงโทษ(คนตัวเล็กพูดอย่างจริงจัง)

จวินจิ๋ว: จะว่าไปมันก็ไม่ได้เเย่หรอกนะถ้าว่าที่สามีของฉันหน้าตาดีหน่ะ ฮิๆ (ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์)

ตอนนี้ฉันพึ่งตกน้ำไปหลังจากที่รู้ว่าต้องเเต่งงานกับองค์ชายพิการนั่นเเต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกสนุกเเล้วหล่ะ

จวินจิ๋ว: หลังจากนี้คงต้องพึ่งร่างของเธอเเล้วนะจวินจิ๋วเเละฉันจะใช้มันในเเบบของฉันขอบคุณเธอมาก(คุยกับตัวเอง)

ใช่! ฉากนี้พ่อของฉันในชาตินี้ก็จะเข้ามาเเล้วจับตัวฉันไปลงโทษนิ่  5555หรอใครจะยอมกันหล่ะ

(กระโดดออกทางหน้าต่าง) ฮึ้บ!

คนใช้เข้ามาอย่างมากมาย: ให้ตายสิหายไปไหนเเล้ว

คนใช้อีกคน: ตัวเเค่นี้วิ่งไวจังว่ะ!

จวินเฉินจาง พ่อของเจ้าของร่างเดิม: จับนางมาให้ได้! หากนางไม่ได้เป็นพระชายาองค์ชาย ลูกชายของข้าจะไม่ได้เลื่อนขั้นเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่

จวินจิ๋ว: (เดินเข้ามา)

จวินเฉินจาง: นี่เจ้า!  ไม่ได้หนีไปรึ

จวินจิ๋ว: ท่านพูดอันใดกันท่านพ่อ?

ข้างั้นรึ?  หนี?  เพราะอะไรเหล่า

จวินเฉินจาง: ขะ ข้าคิดว่าเจ้าจะหนีไป(คนเป็นพ่อพูดอย่างตกใจ)

จวินจิ๋ว: ไม่หรอกเจ้าค่ะ ท่านพ่อ เเละหลังจากนี้ลูกจะไม่หนีการเเต่งงานเเล้ว....ลูกคิดว่าจริงๆเเล้วมันก็ดี

จวินเฉินจาง: จริงหรอ...ลูกยอมเเล้วจริงหรอ

จวินจิ๋ว: จริงสิเจ้าคะ~ท่านพ่อ

(งั้นหรอไอ้เเก่รู้เเล้วหล่ะว่าเเค่ต้องการให้ลูกชายสุดที่รักของตัวเองได้ดีก็เเค่นั้น  ยังมีอีกหลายเรื่องที่เเกทำไว้กับเจ้าของร่างเดิม.  ชั้นจะค่อยๆชำระหนี้เเค้นนี้ทีล่ะนิด)

จวินจิ๋ว: ข้าขอพักผ่อนก่อนนะ ท่านพ่อช่วยพาคนพวกนี้ออกไปด้วยเจ้าค่ะ

จวินเฉินจาง: อา ได้ๆๆ นี่พวกเจ้าออกไปจากห้องลูกสาวข้าได้เเล้ว ไปๆ!

ในห้อง

อีกกี่วันถึงจะถึงวันจัดพิธีเเต่งงานหล่ะ หลงหลง?

หลงหลง: อีกเพียง 7 คืนนายท่านท่านต้องรีบวางเเผนเเล้ว

เเค่เจ็ดวันงั้นหรอ  ในชาติก่อนชั้นเป็นเพียงเเค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีทั้งพ่อทั้งเเม่โตมาในสถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้าจนอายุสิบเเปดโดยไม่มีใครกล้ารับชั้นไปดูเเลเลย เพียงเพราะชั้นมีอดีตที่เลวร้าย

ในคืนที่พ่อเเม่ของชั้นจะประสบอุบัติเหตุท่านได้ปกป้องชั้นอย่างสุดชีวิตจนทั้งสองนั้นถูกไฟเผาในรถมีเพียงชั้นที่รอดมาได้.  ทุกคนต่างคิดว่าชั้นคือตัวซวย ชั้นจึงโหยหาความรักจากพ่อเเม่มากๆมาในชาตินี้ชั้นเองก็ยังคงไม่สมหวัง... (นั่งเงียบ)

หลงหลง: นายท่าน  นายท่าน. นายท่านนนนน!!//  ตะโกน

คิดอะไรอยู่รึขอรับ (ถามอย่างสงสัย)

จวินจิ๋ว: อ๊ะ ป่าวๆ ชั้นเเค่คิดไรไปเรื่อยหน่ะ

หลงหลง: เเล้วท่านนึกออกรึยังว่าจะวางเเผนต่อไปอย่างไร

จวินจิ๋ว: คิดไว้เเล้วหล่ะ ฮึๆ

ข้าได้ยินมาว่าที่นี่เป็นย่านการค้าที่เจริญมากเลยมิใช่รึ?  ทำไมถึงไม่ลองทำกิจการเป็นของตัวเองเลยหล่ะ หากข้ารวยขึ้นมาก็อาจจะไม่จำเป็นต้องกลับไปในโลกเดิมเลยก็ได้ 5555555 (ขำอย่างผู้ชนะ)

จวินจิ๋ว: เอาหล่ะไปเที่ยวกัน.  เฮ้! (วิ่ง)

หลงหลง: นายท่านนน รอข้าด้วยยย//ตะโกน

คนลึกลับจากบนต้นไม้: พระชายาของข้าคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ  คงจะปล่อยนางไปไม่ได้เสียเเล้ว.

โปรดติดตามตอนต่อไป~~~

-------------ณ สวนดอกโบตั๋น-----------------

ในขณะที่ฉันกำลังคิดหนีเที่ยวกลับพบคนที่รังเเกเจ้าของร่างเดิมมาตลอด 15ปี จู่ๆความรู้สึกโกรธก็เริ่มประทุขึ้น

นี่คงเป็นความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมสินะในนิยายจำได้ว่าเธอคนนี้คือ.....

จวินเฉียนเฉียน: อ๊าวววว นี่มันจวินจิ๋วนี่นาาาเเล้วมาทำอะไรที่นี่หรอจ๊ะ?(ดันเเขน)

จวินจิ๋ว: เฉียนเฉียน! ปล่อยนะ เธอจะทำอะไร

จวินเฉียนเฉียน: เดี๋ยวนี้เริ่มสู้เเรงข้าเเล้วหรอ! ห้ะ!

(ฉันไม่ใช่คุณหนูขี้ขลาดอีกเเล้วในเมื่อนี่คือร่างของฉันเเล้วเรื่องของตัวละครนี้ก็คือเรื่องของฉันเเล้ว)

จวินจิ๋ว: (ผลักกลับ) ช่วยหลบทางฉันด้วยเป็นเเค่คุณหนูตระกูลรองอย่ามาเรียกชื่อฉัน เรียบๆสำเนียกไว้ว่าชั้นเป็นคุณหนูเก้าของตระกูลหลัก

ตำเเหน่งสูงกว่าที่คนเเบบเธอจะเอื้อมถึง!

จวินเฉียนเฉียน: กล้าดี! ยังไง! มาพูดเเบบนี่กับข้าห้ะ! เป็นเเต่เศษสวะที่ตันเถียนอุดตันจนฝึกไม่ได้เเล้วยังกล้าดี! มาสอนข้าคนนี้งั้นหรอ!!

สมควรตาย!

จวินฉินซาง: หยุด!!

ทั้งสองคน: ท่านปู่!(ตกใจ)

เจ้าจะทำอะไร! จวินจิ๋ว ห้ะ!

จวินเฉียนเฉียน: ขะ..ข้า ข้าไม่กล้า ท่านปู่ข้าผิดไปเเล้ว >~<

จวินฉินซาง: เอาเฉียนเฉียนไปลงโทษ!โบยนาง สิบ ครั้ง!

ข้ารับใช้ : รับทราบ !

เจ้าไม่เป็นอันใดใช่รึไม่เจ้าเด็กดื้อ(ถามอย่างอ่อนโยน)

จวินจิ๋ว: ไม่เจ้าค่ะ..

(ในเรื่องมีเเค่เพียงท่านปู่คนนี้เท่านั้นที่ค่อยปกป้องชั้นจากพี่น้องคนอื่นๆ) ทำไมถึงดีกับชั้นขนาดนี้กันนะ

จวินฉินซาง: เด็กดี ข้าไปฝึกตนที่หุบเขานานหลายปีไม่มีคนค่อยปกป้องเจ้า....

ปู่คนนี้ของเจ้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ที่หลายปีมานี้ไม่ได้มาเยี่ยมเจ้า

ในใจ: (เด็กคนนี้ต้องจากจากพ่อเเม่นางมาทั้งชีวิต ท่านผู้นั้นจะเป็นห่วงเด็กคนนี้มาเเค่ไหนกันนะ เพื่อชีวิตเเละความปลอดภัยของเจ้า จวินจิ๋ว เมื่อถึงวันนั้นท่านผู้นั้นจะมารับเจ้าด้วยตัวเอง )

จวินฉินซาง: หลานข้า เจ้าอยู่ที่ในตระกูลรองมาหลายปีเเล้วอยากกลับไปในเมืองหลวงรึไม่?

จวินจิ๋ว: ข้าใกล้ได้ไปเเล้วหล่ะท่านปู่ อีกเพียงสามคืนก็ใกล้งานเเต่งข้ากับองค์ชายสี่เเล้ว

สักพักก็จะย้ายข้าวของไปเมืองหลวงเเล้วเจ้าค่ะ.  ท่านจากเรือนนี้ไปนานคิดถึงกับฝีมือเเม่ครัวรึไม่?

จวินฉินซาง: คิดถึงอยู่หรอก งั้นเจ้าก็มาทานข้าวกับข้าเเล้วกัน จะได้จิบชาคุยกันสักที

จวินจิ๋ว : เจ้าค่ะ

จวินเฉียนเฉียน: อิจฉานักเหตุใดสวะเช่น นั้นโดนท่านปู่ค่อยปกป้องด้วย  ข้าสู้นางไม่ได้ตรงไหน!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป~~~

ตายเเล้วเจอตัวอิจฉาค่ะทุกคนนนนน

ระวังบักเคมเบ๊ะกันน๊าาาาาาา~~~

สปอยล์

ถึงท่านปู่จะรู้ความจริงว่าจวินจิ๋วนางไม่ใช่คนจากตระกูลหลักและนางเอกนางก็ไม่รู้ว่านางไม่ใช่คนในตระกูลแต่เขาก็ยังคงปกป้องนางแม้จะด้วยชีวิตเพื่อคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับท่านผู้นั้น