ท่านหมอเผิงของข้า
一
เผิง เย่าเวย
ให้ข้าไปตีสนิทกับเสิ่น ตงหลี่เพื่อสืบคดี?
เผิง เย่าเวย
ทำไมข้าต้องทำ?
เซวีย กว่างเทา
ก็เจ้าเคยสนิทกับเขาหนิ
เผิง เย่าเวย
นั่นมันตอนเด็ก
เซวีย กว่างเทา
เหมือนกันแหละน่า
เผิง เย่าเวย
นี่ เจ้าลืมไปหรือว่าข้าเป็นหมอไม่ใช่สายสืบ
เซวีย กว่างเทา
เรื่องนี้แม้แต่สายสืบที่เก่งที่สุดยังทำไม่ได้เลย มีแต่เจ้านั่นแหละที่ทำได้
เซวีย กว่างเทา
อีกอย่างเจ้าเป็นคนเดียวในเมืองหลวงนี้ที่เคยสนิทกับเขา
เผิง เย่าเวย
แต่มันตั้งหลายสิบปีมาแล้วนะ
เซวีย กว่างเทา
ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าจะตอบแทนอย่างงามเลย
เซวีย กว่างเทา
คดีนี้มันสำคัญจริงๆถ้าปิดคดีนี้ไม่ได้ ฝ่าบาทต้องทรงกริ้วอย่างมากแล้วไม่แน่อาจจะยุบหน่วยสืบคดีของข้า
เซวีย กว่างเทา
ความหวังของข้าอยู่ที่เจ้าแล้ว
หมอเผิงเงียบไปซักพัก จริงอยู่ที่เขาเคยสนิทกับเสิ่น ตงหลี่ ซึ่งเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีนี้ แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้ว เวลาผ่านไปความสัมพันธ์ก็เปลี่ยน จากสนิทก็กลับกลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ช่วยหน่อยเถอะนะ...ข้าขอร้องด้วยอีกคน
เผิง เย่าเวย
อาตี๋นี่เจ้าก็ด้วยหรือ?
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ถ้าปิดคดีนี้ไม่ได้ พวกข้าถูกตำหนิแน่
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ไม่แน่อาจถูกปลดเลยก็ได้
เผิง เย่าเวย
ไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือไม่
เผิง เย่าเวย
ตั้งแต่ที่เขาออกจากเมืองหลวงไปในปีนั้น พวกเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย
เซวีย กว่างเทา
ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้!!
หัวหน้าหน่วยสืบคดีส่งยิ้มเชื่อมั่นให้ท่านหมอหนุ่ม ความหวัง ชีวิต และตำแหน่งของเขาขึ้นอยู่กับหมอหนุ่มผู้นี้แล้ว
เผิง เย่าเวย
ไม่อยากจะเชื่อว่าข้าจะทำแบบนี้...
หมอเผิงในชุดสีขาวสะอาดเดินปะปนกับผู้คนบนถนน สายตามองไปรอบๆเพื่อหาเป้าหมายที่ต้องการจะเจอในคืนนี้
เผิง เย่าเวย
'หรือว่าจะไม่มา'
หมอหนุ่มค่อยๆขยับกายแหวกผู้คนเข้าไปในโรงเตี๊ยม แสงสีแดงจากโคมไฟภายในโรงเตี๊ยมสาดปะทะกับใบหน้าขาวนวลจนรู้สึกแสบตาไม่น้อย
:นายท่าน มีสิ่งใดให้รับใช้หรือขอรับ?
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร สายตาก็พลันสบเข้าก็คนผู้หนึ่ง ผู้ที่เขาคุ้นเคยอย่างดี ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองไปยังมือของอีกฝ่ายที่จับมือหญิงนางหนึ่งเอาไว้หลวมๆ หมอเผิงรีบหลบตาก่อนจะรีบเดินออกมาจากโรงเตี๊ยม
เขาไม่ต้องการให้ใครได้เห็นว่าเขารู้สึกอย่างไร หรือแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากรู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไร โหยหา เสียใจ คิดถึง เขาไม่ต้องการจะรับรู้สิ่งใดทั้งนั้น
หมอเผิงรีบเช็ดน้ำสีใสที่เปรอะเปื้อนใบหน้าออกไป ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียก
เสิ่น ตงหลี่
ไม่ได้คุยกันหลายปี ยังจำข้าได้อยู่หรือไม่?
เผิง เย่าเวย
จำได้สิ ข้าจะลืมได้อย่างไร
เสิ่น ตงหลี่ กักเก็บความดีใจเอาไว้ไม่อยู่จนเผลอตัวยิ้มออกมา ตั้งแต่ที่เขาออกจากเมืองหลวงไปก็ไม่ได้คุยกับคนตรงหน้าอีกเลย ในเมื่อวันนี้คนผู้นี้อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาก็ไม่อยากจะปล่อยโอกาสนี้ไป
เสิ่น ตงหลี่
เช่นนั้น ไปดื่มกับข้าได้หรือไม่
เสิ่น ตงหลี่
ดื่มไปคุยไปเหมือนเมื่อก่อน
หมอเผิงเม้มริมฝีปากแน่น ในใจอยากจะปฏิเสธ หากแต่นึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าคือเป้าหมายที่ทำให้เขามาที่นี่
ภายในจวนตระกูลเสิ่น ในสวนดอกไม้มีโต๊ะไม้ชั้นดีวางอยู่ โดยรอบมีโคมไฟถูกจุดให้แสงสว่าง เสียงดนตรีบรรเลงคลอเคล้าไปกับบรรยากาศ หมอเผิงเหลือบตามองไปโดยรอบอย่างระวังตัว เขาไม่อาจไว้ใจคนตรงหน้าได้อย่างเต็มอกนัก ด้วยไม่รู้ว่าตอนนี้ เสิ่น ตงหลี่ยังเป็นคนเดิมหรือเปลี่ยนไปแล้ว
สุราชั้นดีถูกรินใส่จอกยื่นให้หมอหนุ่ม มือขาวบางรับมาก่อนจะยกขึ้นจิบเล็กน้อย
เสิ่น ตงหลี่
ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ
เสิ่น ตงหลี่
เมื่อก่อนเจ้าบอกข้าว่าอยากดูแลโรงเตี๊ยมต่อจากบิดา
เสิ่น ตงหลี่
มาวันนี้...เจ้ากลายเป็นหมอไปเสียแล้ว น่าแปลกใจจริงๆ
เผิง เย่าเวย
ว่าแต่ข้า เมื่อก่อนเจ้าก็ไม่ได้อยากเป็นขุนนางไม่ใช่หรือ?
เผิง เย่าเวย
ยังบอกข้าอีกว่าต่อให้ตายก็ไม่เป็นขุนนาง
ใต้เท้าเสิ่นยิ้มพลางยกจอกสุราขึ้นดื่ม
เสิ่น ตงหลี่
ข้ามีเหตุผลนะ~
เผิง เย่าเวย
เหตุผลใดหรือขอรับ ใต้เท้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่?
เขากวักมือเรียกหมอหนุ่มให้เข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าคมกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
เสิ่น ตงหลี่
ได้เงินเยอะน่ะ
เสิ่น ตงหลี่
หึๆ ตอนนี้ข้ารวยพอที่จะเลี้ยงเจ้าได้ทั้งชาติเลยนะ~
เผิง เย่าเวย
เก็บไว้เลี้ยงภรรยาเถิด
เสิ่น ตงหลี่
เก็บไว้จนมันล้นออกมาแล้ว
เสิ่น ตงหลี่
แต่คนผู้นั้นจนป่านนี้ก็ยังไม่เป็นภรรยาข้าเสียที
เสิ่น ตงหลี่
อกข้าจะแตกตายอยู่แล้ว...
หมอเผิงยกจอกสุราขึ้นมาดื่มพลางหลบตา ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใดถึงได้รู้สึกว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่ได้หมายถึงใครอื่นไกล
เผิง เย่าเวย
เจ้าหมายปองใครไว้ด้วยหรือ
เสิ่น ตงหลี่
ใช่ หมายปองมานานนัก
เสิ่น ตงหลี่
หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านั้นข้ามีเรื่องต้องสะสางจนมีหมามาคาบไปก่อน ข้าคงสมหวังแล้ว
เสิ่น ตงหลี่
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิม ข้าจะต้องได้คนผู้นั้นมาเป็นภรรยาให้ได้
เสิ่น ตงหลี่
ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรข้าก็ยอม
เผิง เย่าเวย
รสรักของเจ้าคงร้อนแรงน่าดู ทำเอาข้านึกสงสารคนที่เจ้าหมายปองเสียแล้ว
เสิ่น ตงหลี่
เห็นแบบนี้ข้าอ่อนโยนมากนะ
หมอหนุ่มกรอกตามองบนอย่างไม่เชื่อในคำพูดนั้นนัก
เสิ่น ตงหลี่
ถ้าเจ้าไม่เชื่อข้าพิสูจน์ให้เจ้าดูได้
เผิง เย่าเวย
จะพิสูจน์อย่างไร?
เสิ่น ตงหลี่
เดี๋ยวเจ้าก็รู้
เสิ่น ตงหลี่
ไม่นานนักหรอก
เผิง เย่าเวย
คำพูดคำจาเช่นนี้...คงมีหญิงงามไม่ขาด
เสิ่น ตงหลี่
หากเป็นข่าวลือก็เป็นเช่นนั้น
เสิ่น ตงหลี่
แต่แท้จริงแล้วข้าไม่มีใครเลย
เผิง เย่าเวย
หืม? แล้วคุณหนูเซียวเล่า?
เผิง เย่าเวย
คนเขาลือกันไปทั้งเมืองหลวงว่าเจ้ากับนางมีสัมพันธ์ลับกัน
เผิง เย่าเวย
แล้วยังลือไปทั่วว่าเจ้าฆ่านางเพราะต้องการปกปิดเรื่องนี้
ใต้เท้าเสิ่นหุบยิ้มดวงตาสอประกายบางอย่างที่หมอเผิงไม่อาจเข้าใจ
เสิ่น ตงหลี่
เจ้าเชื่อหรือไม่?
หมอเผิงนึกขำในใจ ยามนี้คนตรงหน้าเหมือนลูกหมาไม่มีผิด
เสิ่น ตงหลี่
ข้าไม่อยากให้เจ้าเข้าใจผิด
หมอเผิงชะงักไปเล็กน้อย นี่ถือเป็นโอกาสที่จะหลอกถามเกี่ยวกับคดี
เผิง เย่าเวย
งั้นเจ้าลองอธิบายมาสิ
ใต้เท้าเสิ่นยิ้มร่า พลางขยับเข้าไปใกล้หมอเผิงอีกเล็กน้อย
เสิ่น ตงหลี่
ข้าเคยรู้จักกับนางอยู่ช่วงหนึ่ง
เสิ่น ตงหลี่
นางมาตามติดข้าเพราะเราสองคนมีสัญญาหมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก ซึ่งข้าไม่อาจยอมรับ...
เสิ่น ตงหลี่
พ่อของนางต้องการให้ข้ารับผิดชอบ ส่งคนมาก่อกวนที่หน้าจวนทุกวัน
เสิ่น ตงหลี่
ข้าเลยหนีไปนอนที่อื่นไม่กลับจวนหลายวัน นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินข่าวการตายที่น่าเวทนาของนาง
เผิง เย่าเวย
'เป็นแบบนี้นี่เอง...'
เสิ่น ตงหลี่
เจ้าเชื่อข้า...ใช่หรือไม่?
หมอเผิงหันไปมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะหลุดขำออกมา ยามนี้เจ้าของดวงตาคมกำลังจ้องเขาไม่วางตา นัยน์ตามีประกายเหมือนเด็กที่อยากออดอ้อน
ไม่รู้ว่าเพราะสุราที่ดื่มเข้าไปหลายจอกหรือไม่เขาถึงได้คิดว่าเจ้าดวงตาตรงหน้าดูน่าเอ็นดูขึ้นมา
เผิง เย่าเวย
'นึกไม่ถึงว่าจะยังเป็นเหมือนเดิม'
ใบหน้างามเผยรอยยิ้มออกมา เสิ่น ตงหลี่จ้องมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาราวกับตนได้ของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดมาครอง
เซวีย กว่างเทา
เจ้าไปไหนมา?
เซวีย กว่างเทา
พ่อเจ้าบอกว่าเจ้าพึ่งกลับบ้าน
เซวีย กว่างเทา
แถมใครก็ไม่รู้มาส่งถึงหน้าบ้าน
เผิง เย่าเวย
ก็ไปสืบคดีให้เจ้าไงเล่า
หมอเผิงหาวออกมาพลางบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง
เมื่อคืนเขาเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงเดียวกับเสิ่น ตงหลี่เสียแล้ว
เจี่ยง เซิ่งตี๋
สืบยังไง?เจ้าตีสนิทกับเสิ่น ตงหลี่ได้แล้วหรอ?
เผิง เย่าเวย
อืม ไม่ยากอย่างที่คิด
เผิง เย่าเวย
เขาเข้าหาข้าเองเลย
เจี่ยง เซิ่งตี๋
แล้วเมื่อคืน...
เซวีย กว่างเทาคุกเข่าลงตรงหน้าสหายสนิท
เซวีย กว่างเทา
ข้าขอโทษ...ข้าผิดเอง..
เจี่ยง เซิ่งตี๋
พวกเราไม่ควรบังคับเจ้าเลยจริงๆ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะทุ่มเทขนาดนี้...
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ถึงขนาดเอาตัว-
ฝ่ามือขาวฟาดลงบนหลังเจ้าสหายตัวดีทั้งสอง
เผิง เย่าเวย
ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอกน่า
เผิง เย่าเวย
หยุดเพ้อเจ้อกันได้แล้ว
เซวีย กว่างเทา
อ้าว ไม่มีหรอกเหรอ
เผิง เย่าเวย
ทำไมเจ้าดูผิดหวัง?
เจี่ยง เซิ่งตี๋
แล้วเรื่องคดี...
เขาเอ่ยตัดบทสนทนาขึ้น ถึงจะรู้สึกแปลกใจ แต่คงต้องปล่อยความสงสัยนี้ไปก่อน
เผิง เย่าเวย
เขาเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว
หมอเผิงเล่าเรื่องที่รู้มาให้สหายทั้งสองฟัง
เซวีย กว่างเทา
เชื่อได้หรือ?
เซวีย กว่างเทา
ไม่ใช่ว่าเขาหลอกเจ้านะ
เผิง เย่าเวย
เสิ่น ตงหลี่ไม่เคยหลอกข้า
เจี่ยง เซิ่งตี๋
มั่นใจได้แค่ไหน
เซวีย กว่างเทา
ข้าเหมือนจะเคยได้ยินอยู่นะ เรื่องที่เขาไม่กลับจวนหลายวันน่ะ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ถ้าเขาไม่ได้ฆ่าคุณหนูเซียว...แล้วใครกันที่ทำแบบนั้น
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ตระกูลเซียวบาดหมางกับใครอีก
เผิง เย่าเวย
หรือจะเป็นการฆ่าแบบสุ่ม
เซวีย กว่างเทา
แต่ชิ้นส่วนของนางถูกแยกออกจากกันหมดเลยนะ
เซวีย กว่างเทา
ต้องโหดร้ายถึงเพียงนั้นเชียว?
เผิง เย่าเวย
ฆาตกรอาจจะแค่โรคจิต ชอบทำอะไรวิปริตเฉยๆก็ได้
เจี่ยง เซิ่งตี๋
เป็นไปได้นะ
เซวีย กว่างเทา
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็แย่แล้วน่ะสิ
เซวีย กว่างเทา
ไม่แน่ว่าฆาตกรนั่นอาจจะอยากทำอีกก็ได้
เจี่ยง เซิ่งตี๋
โอ้ย...ปวดหัว
เซิ่งตี๋ล้มตัวลงนอนบนเตียงของหมอเผิงพลางเอามือกุมหน้าตนเองแล้วไม่วายบ่นอุบอิบถึงโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือสิ่งใดก็ตามที่นึกออก
หมอเผิงส่ายหน้า ในใจก็นึกดีใจไม่น้อยที่สหายเก่าของตนไม่ใช่ฆาตกรอย่างที่ใครคิดกัน
二
หลังจากส่งสหายทั้งสองกลับแล้ว หมอเผิงก็มาร่วมทานข้าวกับบิดาอย่างเคย
เผิง ไห่โจว
เมื่อวานใครมาส่งเจ้า
หมอเผิงเม้มปากเบาๆด้วยเพราะบิดาของเขาเป็นคนหน้าตาดุดันจึงทำให้เขาเกรงกลัวอยู่ไม่น้อย
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อจำเสิ่น ตงหลี่ได้หรือไม่ขอรับ?
เผิง ไห่โจว
เสนาบดีกรมคลัง
เผิง เย่าเวย
ขอรับเขานั่นแหละ
เผิง ไห่โจว
กลับมาสนิทกันแล้วหรือ?
เผิง เย่าเวย
ยังไม่ถึงขั้นนั้นขอรับ
เผิง ไห่โจว
แต่เมื่อคืนเจ้าก็ไปนอนบ้านเขา
สายตาคมจ้องมองบุตรชายอย่างตำหนิแฝงความเป็นห่วง
มือข้างหนึ่งกำถ้วยชาแน่นเปรียบมันเป็นเหมือนกะโหลกของคนหยาบช้าที่เคยทำร้ายจิตใจของบุตรชายตน
หมอเผิงสะดุ้งเฮือก เขามองมือของบิดาที่มีเลือดสีแดงสดซึมออกมาอย่างหวาดหวั่น
สาวใช้รีบเข้ามาจัดการเศษถ้วยชาพลางเช็ดเลือดออกจากมือของผู้เป็นนาย
เขาหยิบปูขึ้นมาแล้วแกะเนื้อยื่นให้บุตรชาย
สายตาของเขาจ้องมองบุตรชายไม่วางตา ผม ปาก ดวงตา ผิวพรรณ ช่างเหมือนมารดาไม่มีผิด งดงามเสียจนอยากเก็บไว้ไม่ให้หมาขี้เรื้อนหน้าไหนมันได้ยลโฉม
เผิง เย่าเวย
จะไม่เป็นแบบครั้งที่แล้วอีกขอรับ
เผิง เย่าเวย
ลูกสัญญาว่าจะไม่โง่อีก
ผู้เป็นบิดายิ้มอ่อนโยนให้บุตรชาย
เมื่อกินข้าวเช้ากันเสร็จแล้ว สองพ่อลูกก็ออกจากบ้านมาพร้อมกัน รถม้าของสกุลเผิงหยุดที่หน้าหน่วยมือปราบ หมอเผิงโบกมือลาบิดาแล้วไปประจำที่โรงหมอในหน่วยมือปราบตามหน้าที่
:ท่านรองหัวหน้าถูกแทงมาขอรับ!!
หมอเผิงหันไปมองคนที่นั่งอยู่บนเตียง เจ้าของผ้าปิดหน้าสีดำนั่งนิ่งๆไม่ได้มีท่าทีว่าเจ็บหรือตกใจ แม้เลือดจะไหลจนแทบอาบไปทั้งตัวก็ตามต่างจากผู้คนรอบข้างที่วิ่งวุ่นไปทั่ว
หมอเผิงใช้มีดกรีดเสื้อที่ขาดอยู่แล้วให้กว้างขึ้นอีกหน่อย
หลัว ไฉ่เจียง
จริงๆแล้วข้าไม่เป็นอะไรมาก
หลัว ไฉ่เจียง
พวกเขาแค่ตกใจกันไปเอง
เผิง เย่าเวย
แต่แค่ถากๆไม่เป็นอะไรมาก
เผิง เย่าเวย
ข้าขอยาห้ามเลือดกับผ้าหน่อย
ไม่นานผู้ช่วยก็นำของที่ต้องการมาให้ หมอเผิงจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยดีแล้วหันมาตักเตือนอีกฝ่าย
เผิง เย่าเวย
ครั้งหน้าก็ระวังด้วย
เผิง เย่าเวย
ท่านบาดเจ็บมาหลายครั้งแล้วนะ
หมอเผิงนึกไปถึงอาการบาดเจ็บครั้งก่อนๆ ทั้งถูกแทง ถูกมีดปาดแขน หรือแม้แต่ถูกฟัน คนตรงหน้าก็เจอมาแล้วแต่กลับไม่เคยเห็นเขาร้องโอดโอยอย่างคนปกติเลย
หลัว ไฉ่เจียง
ขอบคุณท่านหมอ
รองหัวหน้าหน่วยมือปราบค้อมตัวให้หมอเผิง ก่อนจะขอตัวออกไปทำงานต่อ
ซู จือหย่า
เก่งจัง...ถูกแทงขนาดนั้นยังไม่ร้องสักแอะ
เผิง เย่าเวย
เขาอาจจะชินแล้วกระมัง
ซู จือหย่า
ข้าว่าจริงๆแล้วเขาอาจจะเจ็บไม่น้อย แต่เพื่องานถึงได้อดทน
ซู จือหย่า
ช่างเป็นคนที่เก่งอะไรขนาดนี้นะ~
เผิง เย่าเวย
เจ้าชอบเขาขนาดนั้นเลยหรือ?
หมอหญิงหน้าแดงพลางตอบกลับมา
ซู จือหย่า
ใครบ้างจะไม่ชอบเขา~
เผิง เย่าเวย
แต่เจ้าไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยหนิ
ซู จือหย่า
ถึงไม่เคยเห็น แต่ข้าว่าต้องชวนให้ใจอ่อนระทวยแน่ๆ~
นางว่าแล้วบิดตัวไปมาราวกับตนเป็นเด็กสาวสิบห้าหนาว
ก่อนที่สุดท้ายนางจะชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่าคนที่นางหมายปองมีลูกมีภรรยาอยู่แล้ว และนางก็น่าอิจฉามากเสียด้วย เพราะถึงภรรยาของเขาจะเสียสติไปแล้วเขาก็ไม่เคยคิดจะหย่ากับนาง
นางลุกขึ้นแล้วล้วงเสื้อเหมือนกำลังหาอะไร
ซู จือหย่า
มีคนฝากนี่มาให้เจ้า
หมอเผิงรับมา มันเป็นปิ่นหยกเนื้อดีแกะสลักเป็นรูปปีกนก
พร้อมกับข้อความในกระดาษที่เขียนว่า"ข้าเห็นมันแล้วนึกถึงเจ้า อาเวยข้ารักเจ้านะ"
ซู จือหย่า
หากไม่อยากได้เดี๋ยวข้าเอาไปทิ้งให้
เผิง เย่าเวย
เจ้าอยากได้หรือไม่?
หมอเผิงยื่นมันให้หญิงสาว นางรับมันไปแล้วยิ้มอย่างดีใจ ครอบครัวนางไม่ได้ร่ำรวยอย่างหมอคนอื่น หยกนี่หากเอาไปขายคงทำให้นางและครอบครัวอยู่สบายไปหลายวัน
ซู จือหย่า
ขอบคุณเจ้ามากเลยนะ~
หมอเผิงหันไปดูคนเจ็บที่พึ่งเข้ามา ไม่ได้หันไปสนใจปิ่นหยกนั่นอีก
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ยุ่งอยู่หรือ?
เผิง เย่าเวย
กินยานี่เช้าและเย็น แผลจะค่อยๆดีขึ้น
เมื่อจัดการกับคนเจ็บเสร็จแล้วก็หันมาหาสหายที่หยิบกระดาษไปอ่านเมื่อใดก็ไม่รู้
เขาขยำกระดาษในมือแล้วเหยียบมันลงพื้นไป
เจี่ยง เซิ่งตี๋
มันให้อะไรเจ้า?
เซิ่งตี๋หันไปมองหญิงสาวที่ยืนยิ้มพลางจัดยาให้คนไข้
เจี่ยง เซิ่งตี๋
เจ้าห้ามรับของที่มันให้เด็ดขาด
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ไม่อย่างนั้นข้าจะไปเด็ดหัวมัน
เผิง เย่าเวย
ข้าจะไม่รับอะไรทั้งนั้น
เผิง เย่าเวย
แล้วเจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?
หมอเผิงแสดงสีหน้าแปลกใจ โดยปกติแล้วหน่วยมือปราบกับหน่วยสืบคดีไม่ค่อยจะถูกกันนัก เป็นเรื่องยากที่จะมีคนจากหน่วยสืบคดีเดินไปมาที่นี่
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ข้ามาคุยเรื่องคดีคุณหนูเซียว
เจี่ยง เซิ่งตี๋
แต่เหมือนหัวหน้าหน่วยมือปราบจะไม่อยู่
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ข้าเลยเดินมาหาเจ้า
เผิง เย่าเวย
รองหัวหน้าหลัวพึ่งออกไปไม่นาน
เผิง เย่าเวย
ไม่เจอเขาหรือ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
แต่เหมือนเขาจะรีบ
เผิง เย่าเวย
แล้วมาหาข้ามีเรื่องอะไรหรือ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
จะเรื่องอะไรได้
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ก็เรื่องเจ้ากับเสิ่น ตงหลี่น่ะสิ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ตอนนี้คนเขาลือกันไปทั่วว่าเจ้ากับเสิ่น ตงหลี่มีความสัมพันธ์กัน
หมอเผิงพยักหน้า ตัวเขาเองเป็นที่รู้จักในฐานะบุตรชายคนเดียวของเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองหลวง ไม่ใช่เรื่องแปลกนักที่จะมีคนสนใจเรื่องของเขา
เจี่ยง เซิ่งตี๋
เจ้าคงไม่ได้มีความสัมพันธ์กับเขาจริงๆใช่หรือไม่?
เผิง เย่าเวย
ก็ความสัมพันธ์แบบเพื่อนอย่างไรเล่า
เจี่ยง เซิ่งตี๋
เป็นอย่างนั้นก็ดี
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ข้าอยากเห็นหน้าเจ้าคนสกุลหวงจริงๆ
เจี่ยง เซิ่งตี๋
เจ้ามีข่าวลือกับคนอื่นแบบนี้เจ้านั่นคงโมโหจนควันออกหูแล้วกระมัง
พูดแล้วก็หัวเราะออกมา หมอเผิงส่ายหน้าพลางยิ้มน้อยๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นขึ้นสหายคนนี้ของเขาจากที่เคร่งขรึมไม่สนใจอะไรก็หันมาสนใจเขาขึ้นมาก ทำให้ตอนนี้เหมือนเขามีพ่อเพิ่มมาอีกคน
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ข้าต้องไปแล้ว
เจี่ยง เซิ่งตี๋
ตั้งใจทำงานล่ะ
หมอเผิงพยักหน้าให้แล้วโบกมือลาสหาย
เมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้ว หมอเผิงเดินออกมาจากหน่วยมือปราบเพื่อมาขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่
เผิง ไห่โจว
วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง
เผิง ไห่โจว
เหนื่อยหรือไม่
กล่าวพลางยื่นขนมที่เพิ่งซื้อมาให้บุตรชาย
เผิง เย่าเวย
ไม่เหนื่อยขอรับ
เผิง ไห่โจว
นึกอย่างไรถึงอยากไปหอบุปผาหยกกับพ่อ
เผิง เย่าเวย
ลูกแค่นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ไปนานมากแล้ว
เผิง เย่าเวย
อีกอย่างลูกก็คิดถึงพวกพี่สาวด้วย
เผิง ไห่โจว
เดี๋ยวพวกนางก็จะจับเจ้าแต่งตัวอีก
นายท่านเผิงว่าพลางนึกถึงภาพที่บุตรชายถูกจับแต่งตัวเป็นหญิง ถึงเขาจะชอบเพราะดูน่ารักคล้ายภรรยา แต่ก็ไม่ชอบใจนักเพราะมันล่อตาพวกจิ้งจอกเฒ่าไม่น้อย
รถม้าหยุดที่หน้าหอคณิกาที่โด่งดังที่สุดในเมืองหลวง สองพ่อลูกก้าวเท้าลงจากรถม้าสายตาของผู้คนโดยรอบต่างเหลือบมอง โดยเฉพาะเหล่าหญิงสาว หญิงหม้ายที่มองนายท่านเผิงไม่วางตาราวกับจะจับกิน
เผิง เย่าเวย
มีผู้หญิงมองท่านพ่อเยอะขนาดนี้เลยหรือ
:เยอะแบบนี้ทุกวันเลยขอรับ
คนขับรถม้าเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้หมอเผิง
เผิง เย่าเวย
งั้นข้าคงต้องมาด้วยบ่อยๆ
เผิง เย่าเวย
ไม่งั้นท่านพ่อคงหาแม่ใหม่ให้ข้า
มือหนาขยี้หัวบุตรชายเบาๆแล้วค่อยๆดันหลังให้เข้าไปด้านใน
หลู จิ่วอวี้
เจ้าไม่มานานเลย
หลู จิ่วอวี้
เป็นอย่างไรบ้าง
หลู จิ่วอวี้
สบายดีหรือไม่?
เผิง เย่าเวย
ข้าสบายดีขอรับ
เผิง ไห่โจว
ดูแลอาเวยให้ข้าด้วย
เผิง ไห่โจว
ดูความเรียบร้อยเสร็จข้าจะมารับ
หมอเผิงมองแผ่นหลังของบิดาที่เดินขึ้นไปชั้นบน ก่อนตาจะสบเข้ากับคุณชายท่านหนึ่งที่ส่งยิ้มมาให้
หมอเผิงยิ้มตอบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจนัก
หลู จิ่วอวี้
เจ้าต้องเล่าเรื่องนี้ให้พี่ฟังนะ
เผิง เย่าเวย
เรื่องอะไรหรือ?
หลู จิ่วอวี้
ก็เรื่องที่เจ้ามีคนใหม่แล้วอย่างไรเล่า
หลู จิ่วอวี้
เสนาบดีกรมคลังชื่ออะไรนะ?
เผิง เย่าเวย
เสิ่น ตงหลี่น่ะหรือ
นางพยักหน้าส่งสายตาอยากรู้อยากเห็น
เผิง เย่าเวย
เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของข้า
เผิง เย่าเวย
ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้น
หลู จิ่วอวี้
ค่อยโล่งหน่อย
เผิง เย่าเวย
เหตุใดถึงพูดแบบนั้น?
นางลดเสียงลงแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้หมอเผิงอีกหน่อย
หลู จิ่วอวี้
ก็พวกขุนนางน่ะชอบมารวมกลุ่มกันที่นี่แล้วก็คุยเรื่องแปลกๆ
เผิง เย่าเวย
เรื่องแปลกๆที่ว่าคือ?
หลู จิ่วอวี้
ก็อย่างเรื่อง....สินค้าแปลกๆหรือบางครั้งก็มองหาคนที่งามๆไม่ว่าจะชายหรือหญิง
หลู จิ่วอวี้
ไม่รู้ว่ามองหาไปทำไมนะ แต่เคยได้ยินว่าพวกนั้นจะหาคนงามๆไปขายให้ลูกค้า
เผิง เย่าเวย
มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ
เผิง เย่าเวย
น้าชูอี๋ได้บอกท่านพ่อหรือไม่
หลู จิ่วอวี้
ท่านน้าบอกนายท่านเรียบร้อยแล้ว เห็นว่านายท่านกำลังหาทางสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างอยู่
หลู จิ่วอวี้
ไม่แน่ว่าใต้เท้าเสิ่นอาจจะเป็นหนึ่งในขุนนางชั่วพวกนั้น
:คุณชายท่านนี้ ข้าขอทราบชื่อท่านได้หรือไม่?
ติง จวิ้นไห่
ข้ามีนามว่าติง จวิ้นไห่
ติง จวิ้นไห่
เรียกข้าว่าจวิ้นไห่ก็ได้
เผิง เย่าเวย
ข้าชื่อเผิง เย่าเวย
ติง จวิ้นไห่
ที่แท้ก็ท่านหมอเผิง บุตรชายคนเดียวของนายท่านเผิง
เผิง เย่าเวย
รู้จักข้าด้วยหรือ?
ติง จวิ้นไห่
มีใครบ้างไม่รู้จัก
ติง จวิ้นไห่
ความงามของท่านถูกเล่าลือไปไกลถึงชายแดนเลยนะ
ติง จวิ้นไห่
วันนี้ข้าได้เห็นถือเป็นบุญตานัก
เผิง เย่าเวย
ข้ากลับคิดว่าหน้าตาของข้าไม่ได้โดดเด่นอะไรนัก
ติง จวิ้นไห่
ถ่อมตัวเกินไปแล้ว~
เขาพูดพลางจะขยับตัวมานั่งใกล้ๆ แต่ก็มีคนมานั่งแทนเขาซะก่อน
หลู จวิ้นอิ่ง
ไม่ได้เจอเจ้าตั้งนาน พี่สาวคิดถึงเจ้านัก
เผิง เย่าเวย
พี่จวิ้นอิ่ง ข้าก็คิดถึงท่าน~
หลู จวิ้นอิ่ง
ว่าแต่คุณชายท่านนี้?
เผิง เย่าเวย
เขาชื่อจวิ้นไห่ เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อครู่
คุณชายติงยิ้มให้หญิงสาวอย่างไม่เต็มใจนัก
หลู จวิ้นอิ่ง
ข้าว่าคุณชายนั่งห่างๆหน่อยดีกว่านะเจ้าคะ
หลู จวิ้นอิ่ง
นายท่านของพวกเราหวงแหนอาเวยมาก
หลู จวิ้นอิ่ง
ไม่อยากให้แมลงมาไต่ตอมเจ้าค่ะ
ติง จวิ้นไห่
มีบุตรที่งดงามเช่นนี้ก็ต้องหวงเป็นธรรมดา
ติง จวิ้นไห่
ข้าอยากความกรุณาท่านหมอเผิง ดื่มกับข้าคืนนี้ได้หรือไม่?
หมอเผิงรับจอกสุราที่อีกฝ่ายส่งมา แต่ยังไม่ทันได้ดื่มก็มีเงาของใครบางคนมายืนอยู่ข้างๆ
ติง จวิ้นไห่
อ้าว คุณชายหวง
ติง จวิ้นไห่
ท่านก็มาที่นี่ด้วยหรือ?
หวง ซือหยาง
ข้ามาคุยเรื่องการค้า
หวง ซือหยาง
ว่าแต่คุณชายติงเถิดเหตุใดถึงมานั่งอยู่ตรงนี้เล่า
ติง จวิ้นไห่
ท่านพูดเหมือนข้านั่งตรงนี้เป็นเรื่องผิด
หวง ซือหยาง
ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น
หวง ซือหยาง
ข้าแค่สงสัยว่าท่านรู้จักกับอาเวยตั้งแต่เมื่อใด
ติง จวิ้นไห่
ข้าจะรู้จักกับท่านหมอเผิงเมื่อใด...
ติง จวิ้นไห่จ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา
ติง จวิ้นไห่
แล้วมันเกี่ยวอันใดกับคุณชายหวงงั้นหรือ?
ติง จวิ้นไห่
ท่านเป็นญาติฝ่ายไหนหรือเป็นอันใดกับเขาหรือ?
หวง ซือหยาง
ตามข้ามาหน่อยได้หรือไม่
หวง ซือหยาง
ข้าอยากคุยกับเจ้า
เผิง เย่าเวย
มีอะไรก็พูดมาตรงนี้เถิด ข้าไม่อยากเสียเวลา
หวง ซือหยาง
อีกสามวันตระกูลหวงจะจัดงานเลี้ยง
หวง ซือหยาง
เจ้าจะไปหรือไม่
หมอเผิงจ้องหน้าอีกฝ่าย ซึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขาไม่ต่างกัน มุมปากสีระเรื่อยกยิ้ม
เผิง เย่าเวย
ถ้าท่านพ่อไปข้าก็จะไป
ได้ยินดังนั้นคุณชายหวงก็ยิ้มดีใจ
หมอเผิงหันไปคุยกับคุณชายติงไม่ได้กันกลับมาสนใจคุณชายหวงอีก ถึงจะเจ็บใจแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้เพียงเดินจากไป
เวลาล่วงเลยมาจนถึงยามซวี เมื่อนายท่านเผิงจัดการธุระเสร็จเรียบร้อยก็เดินลงมาหาบุตรชาย
เผิง เย่าเวย
จวิ้นไห่ข้าขอตัวก่อนนะ
นายท่านเผิงหันไปมองผู้ที่บุตรชายกำลังคุยด้วย เขาเคยเห็นคนผู้นี้มาที่ย่านโคมแดงอยู่บ่อยครั้งนิสัยไม่ได้น่าคบหาเท่าใดนัก ถึงจะอยากถามบุตรชายว่าไปคุยกับคนเช่นนี้ได้อย่างไร แต่ก็คงต้องรอให้อยู่กันสองคนก่อน
ติง จวิ้นไห่
ไว้เจอกันใหม่~
คุณชายติงยิ้มอ่อน ความจริงเขาอยากชวนหมอเผิงไปดื่มต่อที่จวนถึงตอนนั้นพอเขาจะทำอะไรจะได้ง่ายขึ้น แต่อีกฝ่ายฉลาดกว่าที่คิดไม่หลงกลเขาง่ายๆ มิหนำซ้ำยังมีนายท่านเผิงที่ทำหน้าราวกับจะจับเขาฉีกร่างอีก เขาจึงทำได้เพียงทำตัวเรียบร้อยเข้าไว้
เผิง ไห่โจว
ไปรู้จักกับคนแบบนั้นได้อย่างไร
เผิง เย่าเวย
เขาเข้ามาชวนลูกคุยขอรับ
เผิง เย่าเวย
ลูกไม่อยากให้มีใครเข้ามายุ่งอีกเลยนั่งคุยกับเขาไปเรื่อยๆ
เผิง ไห่โจว
หลู จิ่วอวี้ไปไหน
เผิง ไห่โจว
เหตุใดถึงปล่อยเจ้าไว้คนเดียว
เผิง เย่าเวย
พี่จิ่วอวี้นางมีแขกขอรับ
เผิง เย่าเวย
จริงๆพี่จวิ้นอิ่งก็มานั่งเป็นเพื่อนลูก
เผิง เย่าเวย
แต่แขกก็เรียกนางเหมือนกัน
เผิง ไห่โจว
เจ้าเลยนั่งคุยอยู่กับคุณชายติงสองคน
นายท่านเผิงกำลังจะเอ่ยปากดุบุตรชายแต่พอเห็นใบหน้าของบุตรชายที่ประดับด้วยดวงตาเป็นประกายออดอ้อนก็ทำเอาดุไม่ลง
เผิง ไห่โจว
อย่าไปคุยกับมันอีก
เผิง ไห่โจว
มันไม่ใช่คนดีอะไร
เผิง เย่าเวย
ลูกจะไม่คุยกับเขาอีก
หมอเผิงยิ้มให้บิดาอย่างเด็กที่เชื่อฟังพ่อแม่
เผิง เย่าเวย
ลูกขอท่านพ่อเรื่องหนึ่งได้หรือไม่
เผิง เย่าเวย
อีกสามวันตระกูลหวงจะจัดงานเลี้ยง...
เผิง ไห่โจว
งานนี้มีแต่พวกขุนนางและพวกพ่อค้ามานั่งคุยเรื่องน่าเบื่อกัน
เผิง ไห่โจว
เจ้าจะอยากไปทำไม
เผิง เย่าเวย
ลูกก็อยากออกงานสังคมบ้าง
เผิง ไห่โจว
แล้วใครบอกเจ้าเรื่องนี้
เผิง เย่าเวย
คุณชายหวงขอรับ
เผิง ไห่โจว
หน้าด้านเสียจริง
เขากล่าวพลางหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากให้บุตรชายได้เห็นว่าตอนนี้เขาโมโหจนอยากไปฆ่ามันตอนนี้เลย
เผิง ไห่โจว
แต่ห้ามคุยกับมันเด็ดขาดถ้าไม่จำเป็น
เผิง เย่าเวย
ขอรับท่านพ่อ~
หมอเผิงนั่งใจลอยได้ไม่นานก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะมีลูกธนูจากไหนไม่รู้พุ่งเข้ามาหาเขาถึงในรถม้า
แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย เมื่อมองดูดีๆก็พบว่ามือของบิดาจับไหล่เขาอยู่พร้อมกับลูกธนูที่แทงอยู่ที่มือ
แต่ไม่มีเวลาให้คิดสิ่งใดอีก ภายนอกเกิดเสียงดังขึ้นจากฝีเท้าของคนหลายคน นายท่านเผิงหันมาบอกบุตรชายให้รออยู่ในรถม้า ก่อนที่ตนจะออกไปดู
三
ผ่านไปนานเมื่อเห็นว่าบิดายังไม่กลับมา หมอเผิงทนรอไม่ไหวด้วยความเป็นห่วงจะเกิดอันตรายจึงออกไปดู
ภายนอกเงียบสงัดมีร่างของคนหลายคนใส่หน้ากากนอนนิ่งอยู่ เมื่อตรวจดูก็พบว่าไม่หายใจแล้ว
เผิง ไห่โจว
เจ้าออกมาทำไม!?
เผิง เย่าเวย
ลูกรอนานแล้วท่านพ่อก็ไม่กลับมา ลูกเป็นห่วงเลยออกมาดู
นายท่านเผิงเหลือบมองศพที่นอนระเกะระกะพลางหันมามองบุตรชาย เขาไม่อยากให้ลูกต้องมาเห็นอะไรแบบนี้เลย
เผิง เย่าเวย
จริงด้วยท่านพ่อ
เผิง เย่าเวย
ท่านอาหยางล่ะ?
หมอเผิงมองหาคนขับรถม้าที่มาด้วย
เผิง ไห่โจว
ไม่ต้องห่วงเขาหรอก
เผิง ไห่โจว
เดี๋ยวเขาก็กลับมา
หมอเผิงงุนงง อาหยางเป็นเพียงคนขับรถม้าจะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร แล้วอีกอย่างเขาไปไหน?
ไม่มีเวลาให้สงสัยมากนัก ตอนนี้คงต้องกลับให้ถึงบ้านก่อน หมอเผิงจึงปีนขึ้นไปบนหลังม้า
สองพ่อลูกควบม้ากลับมาจนถึงหน้าประตูบ้าน ก่อนจะเรียกคนให้มาเอาม้าไปเก็บ
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อ...พวกเราไม่ต้องห่วงท่านอาหยางจริงๆหรือ?
เผิง ไห่โจว
ไม่ต้องห่วงหรอก
เผิง ไห่โจว
เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วก็กลับมา
เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วก็กลับมางั้นหรือ
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อใช้ท่านอาหยางไปทำอะไรหรือขอรับ
เผิง ไห่โจว
ไม่ต้องรู้หรอกน่า
เผิง ไห่โจว
ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกันเถอะ
หมอเผิงมองเลือดที่เปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของบิดาจนชุ่ม
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ขอรับ?
เผิง เย่าเวย
ให้ลูกดูหน่อย
เผิง ไห่โจว
พ่อไม่เป็นอะไร
เผิง ไห่โจว
เจ้าไปอาบน้ำได้แล้ว
เผิง ไห่โจว
เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
นายท่านเผิงแสดงสีหน้าจริงจังออกมาหมอเผิงจึงรับรู้ว่านั่นคือคำสั่ง
หมอเผิงเดินกลับมาที่เรือนนอนของตนเอง ในใจนึกถึงเลือดที่อยู่บนตัวบิดา หากบิดาของเขาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆแล้วเหตุใดถึงได้มีเลือดเปื้อนเยอะนัก
เผิง เย่าเวย
หรือจะเป็นเลือดของผู้อื่น...
เขานึกขำตนเองที่คิดเช่นนั้น บิดาของเขาเป็นเพียงเศรษฐีคนหนึ่งจะฆ่าคนเยอะขนาดนั้นได้อย่างไรกัน
เผิง เย่าเวย
ข้าคิดถึงเจ้าจังเลย~
เว่ย ซิงรุ่ย
ข้าก็คิดถึงคุณชาย~
เผิง เย่าเวย
จัดการเรื่องศพพ่อแม่เรียบร้อยแล้วหรือ...
เว่ย ซิงรุ่ย
เรียบร้อยขอรับ
เผิง เย่าเวย
ข้าเสียใจด้วยนะแล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้ไปเป็นเพื่อน
เว่ย ซิงรุ่ย
ไม่เป็นไรเลยขอรับข้าไม่อยากให้ลำบากคุณชายหรอก
เว่ย ซิงรุ่ย
เรื่องแค่นี้ข้าจัดการได้
เว่ย ซิงรุ่ย
จะเศร้าหน่อยก็ตรงที่ข้าเหลือตัวคนเดียวแล้ว....ไม่มีญาติแล้ว...
เผิง เย่าเวย
พูดอะไรแบบนั้น
เผิง เย่าเวย
ข้านี่ไงญาติของเจ้า
หมอเผิงยิ้มเอื้อมมือไปลูบหัวคนที่อายุน้อยกว่า ซิงรุ่ยเป็นผู้ติดตามของเขาอยู่กับเขามาตั้งแต่เด็กเปรียบเป็นเหมือนน้องชายของเขาเลยก็ว่าได้
เผิง เย่าเวย
เจ้ากินอะไรมาหรือยัง?
เว่ย ซิงรุ่ย
คุณชายมาเหนื่อยๆไปพักผ่อนเถิดขอรับ
เว่ย ซิงรุ่ย
ข้าขอเอาของไปเก็บก่อนเสร็จแล้วจะตามไปดูแล
เผิง เย่าเวย
เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าแค่จะอาบน้ำหน่อยอีกเดี๋ยวจะไปหาท่านพ่อแล้ว
เว่ย ซิงรุ่ย
ขอรับ งั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ
ซิงรุ่ยค้อมตัวให้หมอเผิงแล้วเดินออกมา แต่เขาไม่ได้กลับห้องนอนตัวเอง แต่ตรงไปยังเรือนของนายท่านเผิงแทน
เผิง ไห่โจว
ติดปัญหาอะไรหรือ
เว่ย ซิงรุ่ย
ขออภัยขอรับ เจอโจรระหว่างทางเลยทำให้มาช้าขอรับ
เผิง ไห่โจว
ไม่เป็นอันตรายอะไรใช่ไหม?
เว่ย ซิงรุ่ย
บ่าวไม่เป็นไรขอรับ โชคดีที่มีมือปราบมาเจอ
เผิง ไห่โจว
ต่อไปนี้ก็ถือว่าที่นี่เป็นบ้านเจ้าก็แล้วกัน
เผิง ไห่โจว
จะถือว่าข้าเป็นพ่อเจ้าด้วยก็ได้
เว่ย ซิงรุ่ย
บ่าวขอบคุณนายท่าน
ขอรับ~
ซิงรุ่ยค้อมตัวแล้วเดินออกไป
เผิง ไห่โจว
ได้ตัวมาหรือไม่
หยาง จินถง
ข้าน้อยเอาไปขังไว้ที่เรือนด้านหลังตามคำสั่งแล้วขอรับ
เผิง ไห่โจว
ให้คนเฝ้ามันเอาไว้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปจัดการ
นายท่านเผิงแสดงสีหน้ากังวล
เผิง ไห่โจว
ซิงรุ่ยกลับมาแล้ว บอกพวกนั้นให้ถอนกำลังออกห่างจากอาเวยได้
หยาง จินถง
นายท่านดูกังวลแบบนี้...คุณชายสงสัยแล้วหรือขอรับ
เผิง ไห่โจว
อืม อาเวยเริ่มสงสัยบ้างแล้ว
เผิง ไห่โจว
ข้ายังไม่อยากให้อาเวยรู้ตอนนี้ หากเป็นเช่นนั้นไม่แน่ว่าอาเวยอาจจะกลัวข้าก็ได้
หยาง จินถง
คุณชายรักนายท่านมาก ไม่มีทางที่จะกลัวนายท่านหรอกขอรับ
หยาง จินถง
อีกอย่างคุณชายต้องเข้าใจแน่
เผิง ไห่โจว
ก็ขอให้เป็นแบบนั้น...
เผิง เย่าเวย
ลูกเห็นบ่าวจัดอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เลยมาตามท่านพ่อ
เผิง เย่าเวย
ข้าเป็นห่วงแทบแย่เลย ท่านอาไปไหนมาหรือ?
หยาง จินถง
อ่า...ข้าน้อย....ข้าน้อยไปตามมือปราบมาน่ะขอรับ
หยาง จินถง
จะได้มาจับพวกคนที่โจมตีพวกเรา
เผิง เย่าเวย
เลือดเปื้อนเยอะแบบนี้....ท่านอาไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่หรือไม่?
สองนายบ่าวมองหน้ากันพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ภายในใจเต้นรัวยิ่งกว่าเสียงพื้นดินสะเทือน
หยาง จินถง
ข้าน้อยไม่เป็นไรขอรับ แค่แผลถากๆนิดหน่อย
หยาง จินถง
ข้าน้อยอยากไปอาบน้ำแล้ว ขอตัวก่อนนะขอรับ~
ชายวัยกลางคนค้อมตัวแล้วรีบเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่เขาจะแสดงพิรุธอะไรไปมากกว่านี้
เผิง ไห่โจว
ไปกินข้าวกันเถอะ
หมอเผิงเดินตามบิดาออกไปที่ศาลาในสวนดอกไม้ ที่นี่เป็นที่ที่เขาและบิดาใช้กินข้าว เขาเองเคยนึกสงสัยพอถามบิดาจึงได้ความว่าเพราะมารดาของเขาชอบนั่งกินข้าวที่นี่
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อคิดว่าพวกที่โจมตีเราเป็นใครหรือขอรับ?
เผิง ไห่โจว
ไม่รู้สิ ก็อาจจะเป็นศัตรูทางการค้ากระมัง
เผิง เย่าเวย
ตอนลูกธนูพุ่งมาลูกตกใจแทบแย่
หมอเผิงว่าพลางนั่งลงบนโต๊ะก่อนจะนึกขึ้นได้
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อบาดเจ็บที่มือหนิขอรับ!!
เผิง เย่าเวย
ให้ลูกดูหน่อยเถิดนะขอรับ
นายท่านเผิงยื่นมือข้างที่บาดเจ็บให้บุตรชายดู
เผิง เย่าเวย
ท่านพ่อต้องเจ็บตัวเพราะข้าแท้ๆ...
เผิง ไห่โจว
พูดอะไรแบบนั้น
เผิง ไห่โจว
พ่อเป็นพ่อก็ต้องปกป้องลูกสิ
หมอเผิงก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด เมื่อนายท่านเผิงเห็นแบบนั้นก็เอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ
เผิง ไห่โจว
พ่อบาดเจ็บแค่ไหนก็ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่หากเจ้าบาดเจ็บแม้เพียงนิดพ่อจะปวดใจมากเลยนะ
เผิง ไห่โจว
ให้พ่อปกป้องเจ้าเถิด มันเป็นหน้าที่ของพ่อ
เผิง ไห่โจว
และพ่อก็อยากทำหน้าที่ของพ่อให้ดีที่สุดไม่งั้นแม่เจ้าต้องตำหนิพ่อแน่
หมอเผิงขยับตัวเข้าไปกอดบิดา
เผิง ไห่โจว
เจ้าโตแล้วนะ ยังจะมากอดพ่ออีก
เผิง เย่าเวย
ไม่อยากให้ลูกกอดเพราะจะหวงไว้ให้แม่นางที่ไหนกอดหรือขอรับ
เผิง ไห่โจว
เจ้าเด็กนี่พูดจาไร้สาระ
นายท่านเผิงยิ้มออกมา มือของเขาหยิกแก้มบุตรชายอย่างหมั่นเขี้ยว สองพ่อลูกหัวเราะออกมา ท่ามกลางสายตาของเหล่าสาวใช้ที่อมยิ้มอย่างมีความสุข
ตั้งแต่ที่นายหญิงจากใจไปนายท่านที่เคร่งขรึมอยู่แล้วก็เคร่งขรึมขึ้นอีกเท่าตัว ดีหน่อยที่มีคุณชายของพวกนางคอยออดอ้อนให้นายท่านได้ยิ้มบ้าง
หมอเผิงและนายท่านเผิง
ออกจากเรือนพร้อมกันอย่างเช่นทุกวัน เพียงแต่วันนี้ต่างออกไป เมื่อนายท่านเผิงส่งหมอเผิงเสร็จแล้วก็ไม่ได้ไปตรวจงานอย่างเคย แต่กลับมาที่บ้านแทน
เขาเดินตรงไปยังเรือนหลังลมหายใจเริ่มถี่ขึ้นหัวใจเต้นรัวอย่างคนที่กำลังโมโห เขารอแทบไม่ไหวที่จะสอบสวนคนที่จับมาได้
เผิง ไห่โจว
มันพูดอะไรบ้างหรือยัง
:ต่อให้ฆ่าข้าข้าก็จะไม่ยอมพูด!!
หลังมือของนายท่านเผิง
กระแทกเข้ากับใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ใบหน้าของเด็กหนุ่มมีเกิดอาการบวมแดงและมีเลือดออกที่มุมปาก เจ้าของใบหน้าแสดงความกลัวออกมาเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงความทนงตน
เผิง ไห่โจว
รักเพื่อนพ้องงั้นสิ
เผิง ไห่โจว
งั้นข้ามีทางเลือกให้เจ้า
เผิง ไห่โจว
เจ้าบอกข้ามาแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปหรือเจ้าจะยอมตาย
เผิง ไห่โจว
จะยอมตายงั้นหรือ?
เผิง ไห่โจว
หึ คนหนุ่มอย่างเจ้าก็แบบนี้
เผิง ไห่โจว
โง่เง่า...ตนเองจะตายแล้วยังมีหน้ามาห่วงเพื่อนพ้อง
:พวกเขาเป็นครอบครัวของข้า ข้าจะไม่ทรยศพวกเขาเด็ดขาด!!
หยาง จินถง
แหมๆ ช่างน่าทราบซึ้งใจเสียจริง
หยาง จินถง
ข้าฟังแล้วอยากจะร้องไห้~
เผิง ไห่โจว
ไอ้หนู...เจ้ามั่นใจหรือว่าพวกนั้นจะคิดเหมือนเจ้า?
เผิง ไห่โจว
ครอบครัว? ครอบครัวดีๆที่ไหนจะหนีไปแล้วทิ้งให้เจ้าโดนจับ?
:เดี๋ยวพวกเขาก็จะมาช่วยข้า...
หยาง จินถง
พวกมันจะปิดปากเจ้าล่ะสิไม่ว่า
:หุบปาก!!พวกเขาไม่มีทางทำแบบนั้น-
ลูกธนูพุ่งเข้าไปที่คอของเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว มันรวดเร็วเกินกว่าที่เขาจะพูดอะไรได้อีก
นายท่านเผิงจ้องมองศพตรงหน้าอย่างรู้สึกสมเพช
เผิง ไห่โจว
เจ้าเด็กโง่...
เขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้และเขามาที่นี่ไม่ใช่เพื่อแค่มาสอบสวนแต่มาเพื่อให้ทางรอดแก่เด็กหนุ่มด้วย แต่ในเมื่อไม่เอาก็ต้องปล่อยไป
เผิง ไห่โจว
ให้คนของเราตามไปเงียบๆ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น
หยาง จินถง
เอ่อ...นายท่านขอรับ คนของเรารายงานมาว่ามีกลุ่มนักฆ่ามาวนเวียนอยู่รอบตัวคุณชายเต็มไปเลยขอรับและเหมือนจะถูกส่งมานานแล้วด้วย
หยาง จินถง
ยังไม่ทราบขอรับ รู้แต่เพียงว่านักฆ่ากลุ่มนั้นเหมือนมาเพื่อปกป้องคุณชายขอรับ
เผิง ไห่โจว
ไม่ใช่ว่ามีหมาตัวไหนมันส่งฝูงหมาของมันมาส่ายหางเดินตามลูกข้าอีกนะ
เป็นแบบนี้เสมอมา เดี๋ยวก็มีคุณชายตระกูลนั้นตระกูลนี้ส่งคนมาคอยตาม แต่ไม่เห็นจะมีใครกล้าเปิดเผยตัวว่าชอบลูกชายของเขาซักคน มัวแต่มุดหัวอยู่ในรูกลัวอับอายว่าตนเองชอบผู้ชาย ทำตัวน่าสมเพช
เสิ่น ตงหลี่
นักฆ่าของสกุลเผิงไม่ได้อยู่รอบตัวอาเวยแล้วงั้นหรือ?
เสิ่น ตงหลี่
ท่านพ่อตาของข้าคิดอะไรอยู่กัน...
โจว เยี่ยนป๋อ
ไม่ทราบขอรับ
เยี่ยนป๋อกรอกตามองบนในใจอยากจะแย้งนักว่านายท่านของเขาไม่ได้เป็นอะไรกับท่านหมอเผิง แต่ก็กลัวหัวจะหลุดออกจากบ่า
เสิ่น ตงหลี่
ฟังจากเรื่องเจ้าเล่าให้ฟัง....ข้าว่าข้าต้องกลับเมืองหลวง
ใต้เท้าเสิ่นยกจอกสุราขึ้นดื่ม นึกแล้วก็โมโหเขาไม่อยู่แค่ไม่เท่าไหร่กลับมีคนมาวนเวียนรอบตัวอาเวยของเขาเต็มไปหมดทั้งเก่าทั้งใหม่ แถมยังกล้ามาชวนอาเวยของเขาไปงานเลี้ยงบ้าบอ
โจว เยี่ยนป๋อ
เอาอย่างนั้นเลยหรือขอรับ?
โจว เยี่ยนป๋อ
แต่ฝ่าบาทมีรับสั่งให้นายท่านไปตรวจสอบเรื่องการเงินของกองทัพนะขอรับ
เสิ่น ตงหลี่
ส่งคนของเราไปสืบเอาก็ได้
เดิมทีนี่มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาด้วยซ้ำ หากไม่ใช่เพราะฝ่าบาทไม่ไว้ใจกรมอาญาเขาก็คงไม่ต้องห่างจากหมอเผิงแบบนี้
โจว เยี่ยนป๋อ
แต่ถ้าฝ่าบาททรงกริ้วขึ้นมา...
เสิ่น ตงหลี่
ถ้ากล้าก็ให้มาตัดหัวข้านี่
โจว เยี่ยนป๋อ
ต้องขนาดนี้เลยหรือขอรับ?
เสิ่น ตงหลี่
งานเลี้ยงตระกูลหวงจะเริ่มเมื่อใด
โจว เยี่ยนป๋อ
พรุ่งนี้ขอรับ
เสิ่น ตงหลี่
งั้นหุบปากแล้วไปเตรียมม้าซะ
เสิ่น ตงหลี่
เราจะกลับเข้าเมืองกันวันนี้เลย
เยี่ยนป๋อกุมขมับ ความรักทำให้คนเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือ ทำเอาเขาอยากจะเอาหัวโขกเสาให้ตายเสียตอนนี้เลย
เสิ่น ตงหลี่
ยืนทำอะไร? ไปเตรียมม้าสิ!!
โจว เยี่ยนป๋อ
รับทราบขอรับ!!
เยี่ยนป๋อรับวิ่งออกไป หากเขาช้าแม้แต่นิดเดียวคงได้มีคนอกแตกตายเป็นแน่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
