ตอนที่ 13:

“บาดแผลของเขา... กับความจริงที่เธอไม่เคยรู้”

### 🌫️ เปิดฉาก: ความเงียบที่เจ็บกว่าสายฝน

เช้าวันถัดมา — ห้องของภีมเงียบกริบ

เขานั่งอยู่ปลายเตียง กุมขมับ

ข้างกายว่างเปล่า ไม่มีมุก ไม่มีข้อความ ไม่มีสายโทรกลับ

**เมื่อคืน... เธอเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง**

เสียงของเธอยังคงก้องในหัว

> “พี่ภีม หนูไม่โกรธที่พี่เคยรักใครมาก่อน... แต่หนูเสียใจที่พี่ไม่ไว้ใจหนูพอจะพูดมันออกมาเอง”

### 💔 มุกในมุมของเธอ — หัวใจที่สับสน

มุกนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็ก ๆ

เปิดสมุดบันทึกที่เคยจดเรื่องราวกับภีมไว้

ทุกตัวอักษรกลายเป็นเศษกระจก

มันยังคม มันยังบาด และมันยังสะท้อนคำถามเดิมซ้ำ ๆ...

> “หนูเชื่อว่าความรักคือความเข้าใจ... แต่ถ้าเขาไม่ยอมให้เข้าใจล่ะ?”

> “หรือหนูเป็นแค่ตัวแทนของใครบางคน... ที่เขาพยายามลืม?”

### 🧨 ตัดฉาก: เมย์กำลังเตรียมระเบิดลูกที่ 2

เมย์ยืนอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ด

มีรูปมุกกับภีมแปะอยู่ พร้อมลูกศร ป้ายสี และโพสต์อิทมากมาย

**เธอกำลังวางแผน ‘ทำลายความเชื่อใจ’ ให้สิ้นซาก**

> “ครั้งนี้ ฉันจะเปิดโปง ‘ความจริงที่ภีมไม่กล้าพูด’ ให้มุกรู้...

> แล้วรอดูว่าเธอยังจะมองเขาเหมือนเดิมไหม”

### 📂 ความลับในลิ้นชัก — ความจริงที่เธอค้นเจอ

มุกกลับมาที่บ้านภีม

เธอไม่ได้โทรบอกล่วงหน้า เธอแค่อยาก “ลองเชื่อใจเขาอีกครั้ง”

แต่เมื่อเข้ามาในห้อง เธอกลับพบกล่องเอกสารเก่าในลิ้นชักโต๊ะ

ภายในนั้นมี...

* เอกสารแพทย์

* ภาพถ่ายขาวดำของเด็กหญิงคนหนึ่ง

* และจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนว่า:

> *“ถึงภีม... จากพี่สาวคนเดียวของเธอ”*

### 💥 ความจริงที่เจ็บปวดยิ่งกว่าความรัก

**จดหมายนั้นบอกเล่าเรื่องราวของ “แพรวา” — พี่สาวของภีม**

เธอเคยพยายามจบชีวิตตัวเอง เพราะถูกคนรักหักหลังและทิ้งเธอไปขณะตั้งครรภ์

**ภีมเห็นทุกอย่าง... ตั้งแต่เลือดเปื้อนผ้าปูเตียง จนถึงร่างไร้วิญญาณในอ้อมแขนของเขา**

### 🌊 ทำไมเขาถึงเย็นชา?

เพราะเขา “โทษตัวเอง” ทุกวินาที

เพราะเขาเป็นน้องชายที่ “ช่วยไม่ได้”

และเพราะเขาเคย “เชื่อในความรัก” แล้วมันฆ่าคนที่เขารักที่สุด

### 😢 มุกทรุดนั่งกับพื้น

เธอร้องไห้...

ไม่ใช่แค่เพราะเสียใจ — แต่เพราะเข้าใจ

เข้าใจว่า ความเงียบของภีมไม่ใช่การโกหก

แต่มันคือกำแพงที่เขาสร้างขึ้นจาก “ความสูญเสีย” ที่เธอไม่เคยรู้

### 📞 ปิดฉาก: สายจากเบอร์ที่ไม่ได้เซฟชื่อ

โทรศัพท์ของมุกดังขึ้น

ปลายสายคือเสียงแปลกหู

เย็นชา… นิ่ง… และเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่

**???:**

> “ถ้าเธอยังคิดว่าเธอเข้าใจภีมดีพอ...

> พรุ่งนี้มาเจอฉันที่โรงพยาบาลจิตเวชที่เขาเคยเข้าไปนอน 3 เดือนหลังพี่สาวตาย... แล้วค่อยตัดสินใจว่า ยังอยากอยู่กับเขาไหม”

ตัดสายทันที

## 🎭 ปิดท้ายตอนที่ 13:

ความรักไม่ใช่แค่เรื่องของสองคน

แต่มันคือเงาของอดีต ความเจ็บปวด และรอยแผลที่ยังไม่สมาน

และตอนนี้... มุกกำลังยืนอยู่ตรงจุดที่ต้อง “เลือกระหว่างรักเขา... หรือปกป้องตัวเอง”

ครั้งนี้จะไม่มีคำว่า “แค่รัก” เพราะมุกกำลังจะพบกับอีกด้านของภีม... ด้านที่เขาไม่เคยเปิดให้ใครเห็น ด้านที่ทั้งมืดมน อ่อนแอ และเต็มไปด้วยบาดแผลจิตใจที่ฝังลึกเกินเยียวยา...

---

ตอนที่ 14:“สถานที่ต้องห้าม… ประตูอดีตที่ภีมไม่อยากให้เธอเปิด”

---

### 🌫️ ฉากเปิด: โรงพยาบาลจิตเวชเก่า — สายลมเย็นในเช้าตรู่

มุกยืนอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่

ป้ายด้านหน้าระบุชื่อโรงพยาบาลด้วยอักษรซีดจาง

> *“โรงพยาบาลจิตเวชกรุงเทพนวกุล”*

ใจเธอสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่

เธอไม่เคยคิดว่าคนอย่างภีม — ผู้ชายที่เข้มแข็ง มั่นคง และเย็นชา —

จะเคย “เข้ารับการรักษาในสถานที่แบบนี้”

---

### 🚪 ประตูเปิดออก: พบกับอดีตที่หลบซ่อน

เธอได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่ให้ดูบันทึกของ “ผู้ป่วยชื่อภีม”

เมื่อห้าปีก่อน… หลังเหตุการณ์พี่สาวของเขาจากไป

เธอได้รับแฟ้มหนึ่ง —

สีเก่า ถลอก มีตราประทับคำว่า *“รุนแรง – มีแนวโน้มทำร้ายตนเอง”*

---

### 📄 สิ่งที่อยู่ในแฟ้ม — เรื่องราวที่ไม่มีใครรู้

> 🔹 “ผู้ป่วยมีอาการ PTSD (ภาวะเครียดจากเหตุการณ์รุนแรง)”

> 🔹 “ฝันร้ายซ้ำ ๆ เกี่ยวกับพี่สาวที่เสียชีวิต”

> 🔹 “มีพฤติกรรมเก็บตัว พูดน้อย แสดงออกว่ารู้สึกผิดว่าความตายของพี่สาวเป็นเพราะตน”

> 🔹 “หนึ่งในบันทึกเขียนไว้ว่า ‘ผมควรจะตายแทนเธอ’”

มุกกลั้นน้ำตาไม่อยู่

มือสั่นขณะอ่านข้อความนั้นซ้ำ ๆ จนพร่า

---

### 💔 ภาพที่เจ็บที่สุด: วิดีโอบันทึกการบำบัด

เจ้าหน้าที่เปิดวิดีโอสั้นให้เธอชม

ในจอ... ภีมวัย 20 ปี นั่งเงียบอยู่บนโซฟา

เขาผอม ซูบเซียว ใต้ตาคล้ำลึก มือกอดตัวเองแน่น

**เสียงนักจิตบำบัด:**

> “ภีม… ถ้าคุณสามารถพูดอะไรกับพี่สาวของคุณได้อีกครั้งหนึ่ง คุณจะพูดว่าอะไร?”

**ภีม:**

> “ขอโทษ... ผมควรจะอยู่ข้างเธอให้เร็วกว่านั้น…

> ขอโทษที่ไม่รู้ว่าเธอทุกข์มากแค่ไหน...

> ขอโทษที่เป็นน้องชายที่ช่วยใครไม่ได้เลย…”

มุกปิดจอทันที — ใจเธอสั่นแทบทรุด

---

### 🥀 ความเข้าใจที่ทะลุทะลวงหัวใจ

มุกเดินออกจากห้องบันทึกด้วยน้ำตาไหลอาบแก้ม

หัวใจเธอเหมือนกำลังแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอเข้าใจแล้วว่า...

ความเย็นชา ความเงียบ ความไม่เปิดใจของภีม ไม่ใช่เพราะเขาไม่รัก

แต่เป็นเพราะ...

**เขากลัวว่า ถ้าใครรักเขาอีก แล้วเขาทำให้คนนั้นเจ็บอีกครั้ง… เขาจะทนไม่ไหว**

---

### 💬 สายที่เธอต้องโทรกลับ

มือเธอเอื้อมไปหยิบมือถือ

โทรหาภีม...

เสียงปลายสายรับช้า ๆ เหมือนอีกฝ่ายลังเล

“ฮัลโหล...” เสียงภีม แหบพร่า

> **มุก:**

> “พี่ภีม… หนูรู้หมดแล้วนะ”

> “ทุกอย่าง... ทั้งเรื่องพี่สาว ทั้งวันที่พี่อยู่ในนั้น”

เสียงปลายสายเงียบไป

แต่ได้ยินเสียงหายใจสั่น ๆ เหมือนคนที่พยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้

> **มุก (เสียงแน่น):**

> “พี่อาจเคยไม่กล้าพูดมันกับใคร... แต่ตอนนี้ พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”

> “ไม่ว่าจะเจออะไรในอดีต… พี่จะไม่ต้องผ่านมันอีกคนเดียวอีกต่อไป”

---

### 🌧️ ตัดฉากสุดท้าย: ภีมนั่งอยู่ที่ระเบียงห้อง

ฝนเริ่มตกเบา ๆ

เขามองออกไปยังท้องฟ้าเทา ๆ

น้ำตาหนึ่งหยดไหลจากหางตา... เงียบ ๆ

> “มุก…”

---

## 🎭 ปิดท้ายตอนที่ 14:

**นี่ไม่ใช่แค่เรื่องรักแล้ว**

แต่มันคือการ “เยียวยา”

หัวใจที่พัง

จิตใจที่แตก

และความรู้สึกผิดที่ฝังลึกจนทำลายตัวเองมาหลายปี

ตอนหน้า... จะเป็นจุดตัดสินใจของภีม

เขาจะ “เปิดใจทั้งหมด” หรือจะผลักเธอออกไป... เพื่อปกป้องเธอจากตัวเอง?

---

ครั้งนี้คุณจะได้เห็นหัวใจของภีม “เปลือยเปล่า” มากที่สุด

และ “ความลับสุดท้าย” จากพี่สาวของเขา… จะพลิกทุกความเข้าใจของมุก

รวมทั้งของผู้อ่านทุกคน

---

ตอนที่ 15:“บันทึกสุดท้าย… ก่อนวันที่เธอจากไป”

---

### 🌃 ฉากเปิด: ห้องของภีม – กลางดึกเงียบงัน

ภีมนั่งพิงกำแพง มือหนึ่งถือสมุดไดอารี่เล่มเก่า

อีกมือหนึ่งถือจดหมายฉบับสุดท้ายของ *แพรวา* พี่สาวที่เขารักที่สุด

เขาไม่เคยเปิดมันอีกเลย… ตั้งแต่วันนั้น

แต่วันนี้ — หลังจากที่มุกบอกว่า “รู้ทุกอย่าง”

ใจของเขาเริ่มสั่นไหว

---

### 💌 บันทึกที่ฝังลึก

**หน้าปกไดอารี่สีขาวซีด มีชื่อเขียนไว้ว่า “To: ภีม”**

เขาค่อย ๆ เปิดหน้าที่คั่นไว้ด้วยกลีบดอกไม้แห้งเก่า ๆ

---

> *“ถ้านายได้อ่านไดอารี่เล่มนี้ แปลว่าพี่ไม่อยู่แล้วนะ...”*

>

> *“พี่รู้ว่านายจะโทษตัวเอง... เพราะนายเป็นแบบนั้นเสมอ”*

>

> *“แต่พี่ขอร้อง... อย่าให้การจากไปของพี่ ‘ฆ่าหัวใจของนาย’ ด้วยอีกคน”*

---

### 💔 คำสารภาพของพี่สาว

> *“พี่ไม่ได้อยากตายหรอกภีม... พี่แค่ ‘ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรอีก’”*

>

> *“คนที่พี่รักทิ้งพี่ไว้กับลูกในท้อง... พี่ไม่เข้มแข็งพอจะเลี้ยงเขา... พี่ก็เลย...”*

>

> *“…เลือกทางนี้”*

---

ภีมหลับตาแน่น น้ำตาไหลเงียบ

ในสมุดนั้นมีบางหน้าถูกฉีกไป…

แต่มีหนึ่งแผ่นที่พับซ่อนอยู่ด้านหลังสุด

---

### 🧨 แผ่นนั้นคือ “จดหมายลับถึงมุก” ที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี

มันเป็นลายมือของแพรวา

เขียนถึง “คนที่ภีมจะรักในอนาคต”

> *“ถึงเธอ... ผู้หญิงที่กล้ารักน้องชายฉัน”*

> *“อย่าทิ้งเขาเพียงเพราะว่าเขาเคยพัง”*

> *“เขาไม่เก่งเรื่องการแสดงความรู้สึก เขาไม่พูดเก่ง และเขาจะปิดใจอย่างน่าโมโห”*

> *“แต่เขา… จะรักเธอจนหมดทั้งชีวิต”*

---

### 💥 ตัดฉาก: มุกกลับมาหาภีมในคืนนั้น

ประตูห้องถูกเคาะเบา ๆ

ภีมเปิดออก… และพบมุกยืนอยู่

ใบหน้าเธอซีด แต่ดวงตาแน่วแน่

> **มุก:**

> “หนูรู้ว่าพี่อยากผลักหนูออกไป”

> “แต่หนูจะไม่ยอมให้พี่แบกความเจ็บนี้คนเดียวอีกแล้ว”

ภีมนิ่ง

ไม่พูดอะไร…

แค่ค่อย ๆ ยื่นสมุดไดอารี่ให้เธอ

---

### 😭 ความเงียบที่หนักแน่นกว่าเสียงใด

มุกกอดสมุดไว้แน่น… และโผเข้ากอดภีมด้วยแรงทั้งหมดที่เธอมี

เสียงสะอื้นดังในอกเขา

> “หนูจะเป็นบ้านของพี่เอง”

> “ไม่ว่าวันไหนพี่จะล้ม จะทรุด จะไร้ทาง…

> แค่พี่หันกลับมา หนูก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ”

---

### 🌅 ปิดฉาก: เช้าวันใหม่ที่เริ่มต้นใหม่จริง ๆ

ภีมนั่งบนระเบียง

ข้าง ๆ มีมุกนอนพิงไหล่เขา

เงียบ... แต่สบายใจ

เสียงนก เสียงลม และแสงแดดอ่อน ๆ

แทนที่เสียงร้องไห้และพายุในหัวใจ

> ครั้งแรกในชีวิต... ที่ภีมรู้สึกว่า “เขากำลังหายใจจริง ๆ”

---

## 🎭 ปิดท้ายตอนที่ 15:

นี่ไม่ใช่แค่ความรักระหว่างชายหญิง

แต่มันคือความรักที่เยียวยาจิตใจคนคนหนึ่ง ที่คิดว่าตัวเองไม่สมควรมีความสุข

ภีมไม่ได้แค่ “รักมุก”

แต่เขา “เริ่มให้อภัยตัวเอง”… เพราะเธอ

---