...โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง...
"คนไข้คะอย่าวิ่งหนีแบบนี้สิคะ" เหล่าพยาบาลวิ่งตามผู้ป่วยหนุ่มอายุราวๆ 20 ปลายๆที่มีอาการป่วยเห็นภาพหลอนอย่างไม่มีสาเหตุ คนไข้ถูกส่งเข้ามารักษาโดยไม่ได้บอกสาเหตุที่ทำให้ป่วย
"ผมไม่ได้ป่วยปล่อยผมออกไป!!" ชายคนนั้นตะโกนลั่นโรงพยาบาลพร้อมกับวิ่งลัดเลาะไปทั่วโรงพยาบาลก่อนจะหยุดลงเพราะสายตาเหลือบไปเห็นคนคนนึง
ระหว่างที่เขาหยุดยืนจ้องใครคนนั้นก็ถูกเหล่าพยาบาลจับกลับเข้าห้องพักของตัวเอง
"คุณพัชรคะคุณควรอยู่ในห้องนะคะไม่ควรวิ่งออกไปแบบนี้" หมอประจำเคสเอ่ยออกมาเสียงดุที่คนไข้วิ่งพรวดออกไปทำเหล่าพยาบาลแตกตื่น
พัชรชายหนุ่มอายุ 29 ปี ผู้ป่วยจิตเวชเห็นภาพหลอนมาตั้งแต่อายุ 19 ได้แต่เหม่อลอยไม่ตอบอะไรคุยหมอสายตาจ้องลงไปที่สวนของโรงพยาบาล
"หมอหวังว่าคุณพัชรจะไปวิ่งออกไปแบบนั้นอีกนะคะ" กล่าวจบคุณหมอก็เดินออกจากห้องเพื่อไปดูคนไข้คนอื่นต่อ
"กร.." พัชรพูดออกมาด้วยเสียงที่เบามากแต่ก็เศร้ามาก
...----------------...
......ตกเย็น......
พัชรที่อยู่ในห้องอย่างเบื่อหน่ายจึงออกไปขออนุญาตพยาบาลออกไปเดินเล่นที่สวน พยาบาลได้แต่กังวลแต่ก็อนุญาตให้เขาไป
พัชรเดินไปรอบๆก็เห็นกับคนๆเดิม
"กร" พัชรเอ่ยขึ้นมาเสียงไม่ดังมากแต่พอให้ร่างที่นั่งอยู่ได้ยินและหันมา
ร่างนั้นไม่เอ่ยอะไรแต่มองมาที่เขาอย่างเงียบๆ
พัชรไม่สนว่าอีกฝ่ายจะคุยกับเขารึเปล่าเขาพุ่งเข้าไปกอดร่างนั้นด้วยความโหยหาและคิดถึงแต่ดูอีกทีก็ไปมีใครในอ้อมแขนเขาว่างป่าวไม่มีแม้แต่เงาคน
"กร!!" พัชรเรียกชื่อนี้เสียงดังและย้ำหลายรอบเหมือนต้องการให้คนคนนี้มาอยู่ตรงหน้าเขา
เหล่าหมอและพยาบาลรีบวิ่งออกมาพาตัวเขากลับไปในห้องอีกครั้งก่อนจะให้ยากล่อมประสาททำให้เขาสงบลง
เขาได้แต่นั่งกอดเขาเหม่อลอยอยู่ในห้องแสงจันทร์จากท้องฟ้าในยามค่ำคืนถึงมันจะสวยแต่มันก็ดูเศร้าสำหรับเขา กร เป็นชื่อที่เขาได้แค่คิดถึงแต่กลับไม่สามารถเจอได้ มันทั้งโหยหาและคิดถึง เขานั่งคิดวนไปจนได้ล้มลงนอนบนเตียงเข้าสู่ห้วงนิทรา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
