"ณแคว้นเยียนใหญ่โต บ้านเมืองที่ดูสงบสุขพวกเราขุนนางที่อยู่ในห้องท้องพระโรงมีจักรพรรดิแคว้นเยียนคอยดูแลบ้านเมืองมีฮองเฮาที่คอยคุม 8ตำหนัก"
เมื่อสิบสี่ปีก่อน...
บ่ายวันนั้น ท้องถนนในนครคึกคักไปด้วยเสียงผู้คน เด็กน้อยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างไป๋เจี๋ยเอ๋อร์ชี้ไปยังร้านข้างทาง พลางส่งเสียงออดอ้อนพี่ชาย
"พี่ ข้าอยากได้อันนั้น!"
ไป๋เฉิงหัวเราะเบา ๆ ลูบศีรษะน้องสาวอย่างเอ็นดู ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยน "ได้ ๆ แต่เจ้าต้องรออยู่ตรงนี้ ห้ามวิ่งไปไหน เข้าใจหรือไม่"
"อื้ม~" เด็กน้อยพยักหน้าหงึกหงัก
แต่พอร่างสูงของพี่ชายก้าวลับหายไปเพียงไม่กี่ก้าว เด็กน้อยกลับเดินตามใจตนเองไปเรื่อย ๆ จนสายตาเหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กอายุไล่เลี่ยกันกำลังรุมทุบตีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งอยู่กลางซอยเปลี่ยว
สัญชาตญาณของเจี๋ยเอ๋อร์พลุ่งพล่านทันที นางวิ่งเข้าไปผลักเด็กที่ยกมือขึ้นทำร้าย พร้อมตวาดเสียงใส
"รังแกคนอ่อนแอกว่า คิดว่าต้องเก่งมากหรือไง!"
เด็กที่ถูกต่อว่าชะงักไป ก่อนตวาดกลับด้วยความโมโห "เจ้า...เจ้ากล้ามาแตะข้า! เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!"
เจี๋ยเอ๋อร์เชิดหน้า "ไม่รู้! และไม่อยากรู้ด้วย! คนที่มีวรยุทธแค่นี้ยังเอาชนะข้าไม่ได้ จะมารังแกคนอื่นอีกทำไม ถุย!"
คำพูดตรงไปตรงมาของเด็กหญิงทำเอาอีกฝ่ายหน้าแดงด้วยโทสะ แต่สุดท้ายก็ต้องวิ่งหนีไปพร้อมพวกพ้องอย่างเสียหน้า
เจี๋ยเอ๋อร์หันกลับไปประคองเด็กหนุ่มที่นั่งแผ่หอบอยู่กับพื้น ยื่นมือเล็ก ๆ ให้เขาจับพลางเอ่ยด้วยความห่วงใย
"ไม่เป็นอะไรนะ เจ้าเป็นคนจวนใด ทำไมถึงถูกพวกนั้นรังแก ดูจากเสื้อผ้าเจ้าน่าจะมาจากบ้านมีฐานะมิใช่หรือ"
เด็กหนุ่มก้มหน้าเสียงแผ่ว "ยิ่งอยู่ในนั้น ข้ายิ่งโดนรังแก... เลยหนีออกมา แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะยิ่งตามมา"
เจี๋ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วสงสัย—ดูท่าทาง เด็กคนนี้คงเป็นบุตรอนุ จึงถูกกดขี่ดูถูกไม่น้อย นางพยักหน้าราวกับตัดสินใจได้
"ถ้าเจ้าถูกใครรังแก ก็มาหาข้าที่จวนตระกูลไป๋เถอะ พี่ชายข้าทั้งเก่งทั้งใจดี เขาต้องปกป้องเจ้าแน่นอน!"
เด็กหนุ่มช้อนตามองด้วยแววสั่นไหว "เจ้าพูดแล้วนะ... ถ้าข้าไปจริง เจ้าจะไม่รังเกียจข้าหรือ"
"สัญญา!" เด็กหญิงยิ้มตาหยี
ไม่นานนัก เสียงเรียกคุ้นเคยดังขึ้น "เจี๋ยเอ๋อร์!"
พี่ชายเดินตามหานางจนเจอ สีหน้าทั้งโล่งใจทั้งกังวล
ไป๋เฉิงปรายตามองเด็กหนุ่มครู่หนึ่งก่อนเอ่ยให้น้องสาวหลบไป "เจ้าไปตรงโน้นก่อน พี่มีเรื่องต้องคุยกับเขา"
เจี๋ยเอ๋อร์แม้จะค้อนใส่นิด ๆ แต่ก็ยอมเดินออกห่าง เอามือปิดหูอย่างไม่สนใจว่าเขาคุยอะไรกัน
"ไป๋เฉิง คารวะองค์ชายสาม"
"ไม่ต้องพิธีหรอก" เด็กหนุ่มที่เพิ่งถูกช่วยเอ่ยเสียงเรียบ "สภาพข้าแบบนี้ เจ้าเห็นออกหรือ ว่าข้าเป็นองค์ชาย"
"ป้ายหยกของท่านมีคำว่า ‘เยียน’ อยู่ กระหม่อมเดาไม่ยากหรอกพ่ะย่ะค่ะ" ไป๋เฉิงยิ้มบาง ๆ "น้องสาวกระหม่อมเสียมารยาทนัก อย่าถือโทษเลย นางยังเด็ก"
องค์ชายสามเพียงหัวเราะเบา "ข้าเหมือนองค์ชายตรงไหนกัน... เอาเถอะ ข้ามานานแล้ว ควรกลับวังได้แล้ว ไม่อย่างนั้นท่านแม่ของข้าคงเป็นห่วง"
หลังสนทนากันอยู่พักหนึ่ง เด็กหนุ่มร่างผอมก็เดินจากไป ทิ้งให้เจี๋ยเอ๋อร์มองตามด้วยความสงสัย
"พี่... เขาเป็นใครหรือ"
ไป๋เฉิงเพียงส่ายหน้า "เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่ต้องรู้ วันนี้เจ้าเจออะไรมาบ้าง ต้องเล่าทุกอย่างให้ข้าฟัง"
เมื่อกลับถึงจวนตระกูลไป๋ ทั้งบิดาและมารดาก็เพิ่งเดินทางกลับมาเช่นกัน พวกท่านให้เจี๋ยเอ๋อร์เข้าห้องไปก่อน แล้วเรียกไป๋เฉิงเข้ามาสอบถามสิ่งที่เกิดขึ้น
"ดูเหมือนองค์ชายรองจะคิดกำจัดองค์ชายสาม..." ไป๋เฉิงรายงานเสียงเคร่ง
ท่านแม่ขมวดคิ้วทันที "แต่องค์ชายสามเป็นโอรสของฮองเฮา เหตุใดจึงถูกใครรังแกได้ง่ายดายนัก"
บิดาส่ายหน้า "ถึงจะเป็นโอรสฮองเฮา แต่พระองค์กลับไม่มีจุดเด่น เรื่องราวในราชสำนักแทบไม่มีชื่อขององค์ชายผู้นี้ อีกทั้งฮ่องเต้ยังทรงพระเยาว์ ไม่คิดแต่งตั้งรัชทายาทเร็ว ๆ นี้แน่ หากองค์ชายรองนิสัยหัวร้อนอารมณ์ร้ายได้เป็นรัชทายาท วันข้างหน้าบ้านเมืองคงวุ่นวาย"
ไป๋เฉิงเสริม "ข้าก็เคยลองหยั่งเชิงองค์ชายรองอยู่บ้าง เขาใจร้อนและหลงอำนาจไม่น้อย เกรงว่าสนมจีนคงดันเขาเต็มที่ หากได้เป็นรัชทายาท วังหลวงต้องปั่นป่วนแน่"
"ถ้าเจี๋ยเอ๋อร์ได้เข้าไปวังหลวงแล้วก็...."
อยู่ๆท่านแม่ก็ขึ้นเสียงขึ้นมา
"มันจะไม่มีวันนั้น! ข้ามีลูกสาวเพียงคนเดียวเรื่องในวังหลังซับซ้อนอันตรายข้าจะไม่ยอมให้ลูกสาวข้าไปอยู่ที่นั่นเด็ดขาดและจะไม่ให้นางได้ตกอยู่ในกำมือของใครทั้งนั้น"
"ถือว่าวันนี้พวกเราอยู่แต่ในจวนไม่ได้ไปที่ไหนทั้งนั้นพวกเราไม่ได้เจอใครจวนตระกูลไป๋ไม่ต้องการอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพียงต้องการชีวิตสงบสุข"
หลายวันต่อมา
อากาศแจ่มใสในวันนั้นเหมาะแก่การเดินเล่นยิ่งนัก ลมอ่อนพัดกลีบดอกเหมยร่วงโรย ข้าเพียงวิ่งไล่จับผีเสื้ออยู่ในสวน ท้องฟ้าสีครามสดใสแผ่คลุมไปทั่วจนข้าเผลอยิ้มออกมาอย่างร่าเริง ขณะที่กำลังวิ่งเล่นอยู่เพลิน ๆ พลันเสียงผู้เรียกดังขึ้นจากด้านหนึ่งของสวน ข้าเงยหน้ามองแล้วเดินตามเสียงนั้นไป—
และพบว่าเป็นเด็กหนุ่มที่เคยช่วยเขาเมื่อวันก่อนนั่นเอง
“มาทำอะไรที่นี่” ข้าเอ่ยถาม น้ำเสียงทั้งประหลาดใจทั้งระแวดระวัง
เขาเพียงยิ้มบาง ๆ พลางแย้มเสียงเรียบ “เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือ ว่าจะมาเมื่อไรก็ได้... ที่แท้เจ้าก็ลืมไปแล้ว”
“ข้าไม่ได้ลืม!” ข้าแย้งทันที “เพียงแต่... ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมาจริง ๆ ต่างหาก”
ข้าสบตาเขาอย่างอยากรู้ “ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรหรือ”
เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนเอ่ย “ข้าชื่อ...เยียนฉือ”
ชั่วขณะที่ได้ยินชื่อนั้น หัวใจข้าสะท้านวาบ ความรู้สึกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง มันเป็นชื่อที่ข้าได้ยินจากบิดามารดามาก่อน—ไม่ใช่คนธรรมดาแน่!
“หะ!? เยียน... ไหนกัน? เดี๋ยว ๆ เจ้า...เจ้าเป็นคนในราชวงศ์หรือ!”
เด็กหนุ่มไม่ตอบเพียงพยักหน้าเบา ๆ เท่านั้น แต่กลับทำให้หัวใจข้ากระตุกวูบ
“ท่านแม่เคยบอก... คนในวังล้วนแต่น่ากลัว” ข้าพึมพำเสียงสั่น
เยียนฉือกลับยิ้มอย่างสงบ “สิ่งที่แม่เจ้าว่าก็จริง วังหลวงไว้ใจยาก ทว่าก็มิใช่ว่าจะไม่มีคนซื่อสัตย์เสียเลย—เช่นพ่อของเจ้า และท่านพ่อของข้า ที่ต่างคอยดูแลบ้านเมือง ถึงแม้ขุนนางไป๋จะเป็นเพียงขุนนางเล็ก ๆ แต่ก็นับเป็นขุนนางเนื้อดี เป็นที่ยกย่อง”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจข้าอบอุ่นขึ้น ข้ายิ้มกว้าง “ข้าชอบคำพูดนี้ อย่างน้อยในวังก็ยังมีคนที่ไว้ใจได้... เยียนฉือ! ข้าชอบท่าน ตั้งแต่วันนี้ไปข้านับถือท่านเป็นพี่ชาย!”
ท้องฟ้าที่เคยสดใสเริ่มเปลี่ยนสีคล้ำ แสงยามเย็นสาดลงบนพื้นสวนเงียบสงัด เสียงฝีเท้าหนักหลายคู่ดังมาแต่ไกล ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลแผ่ซ่านอยู่รอบตัว เยียนฉือหันขวับไปทางเสียงนั้น แววตาเย็นลงทันที
“ข้าต้องไปแล้ว” เขากล่าวสั้น ๆ “เจ้ารีบกลับเรือนเถอะ ระวังตัวด้วย”
ข้าไม่ทันถามอะไรต่อ เขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งเพียงเงาหลังสูงผอมที่ค่อย ๆ จางหายไปกับแสงสนธยา
ข้าหันกลับวิ่งสุดแรงสู่จวนตระกูลไป๋ แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น—ทหารในเครื่องแบบสีดำยืนล้อมจวนเราไว้แน่นหนา โลหะของหอกและดาบสะท้อนแสงเย็นเยียบ บรรยากาศราวกับกำลังรอคอยคำสั่งลงทัณฑ์
บิดาและมารดารีบพาข้าเข้าไปในห้อง สั่งเสียงเข้มให้อยู่แต่ภายในและห้ามออกมาโดยเด็ดขาด พี่ชายของข้ายืนเฝ้าประตูห้อง สีหน้าตึงเครียดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
ไม่นาน เสียงโต้เถียงดังก้องจากลานหน้าเรือน เสียงบิดาของข้าหนักแน่นแฝงความกร้าว
“พวกท่านมีเจตนาอันใด! เหตุใดจึงนำทหารมาล้อมจวนตระกูลไป๋! หากมีเรื่องใดก็พูดกันตรง ๆ เหตุใดต้องใช้กำลัง!”
เสียงฝีเท้าหนักกระทบพื้นหิน ก่อนเสียงบุรุษอีกผู้หนึ่งดังกังวานขึ้นเย็นเยียบ
"จวนตระกูลไป๋คิดกบฏลอบทำร้ายว่าที่รัชทายาทและยังเอาตัวเขาไปซ่อนฝ่าบาทรับสั่งประหารทันที!!"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
