สายหมอกยามค่ำคืนคลี่คลุมเหนือท้องถนนปูหินเก่าแก่ของนครอัศดารา แสงตะเกียงแก๊สตามตรอกซอกซอยส่องสลัวรางพอให้เห็นเงาอาคารสูงเรียงรายดุจปราการมืดทึบ เสียงฝีเท้าของยามเมืองดังสะท้อนก้อง ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อพวกเขาพบสิ่งที่ไม่น่าจะพบในค่ำคืนนี้

ศพชายหนุ่มวัยกลางคน นอนแน่นิ่งอยู่กลางตรอก สภาพร่างกายสมบูรณ์ดี…ยกเว้นสิ่งหนึ่ง หัวใจหายไป

ไม่มีบาดแผล ไม่มีเลือดไหล มีเพียงร่องรอยเวทมนตร์สีฟ้าจาง ๆ ลอยวนรอบอก เหมือนมีใครสักคน “ดูดเอาชีวิต” ออกไป

“คดีที่สามในรอบเดือน…แบบเดียวกันเป๊ะ” ยามคนหนึ่งพึมพำ น้ำเสียงสั่นพร่า “ใครมันจะทำเรื่องอัปรีย์ขนาดนี้”

ประตูไม้เก่า ๆ เปิดออกช้า ๆ จากปลายตรอก หญิงสาวร่างสูงโปร่งก้าวออกมา ใบหน้าเรียบเฉียบ ดวงตาสีเขียวประกายเหมือนมรกต เธอสวมหมวกปีกกว้างสีดำกับเสื้อโค้ตหนังยาว มือถือกระเป๋าหนังใบเล็กที่มีตราสัญลักษณ์รูปเกล็ดหิมะซ้อนทับดวงตา

“หลีกทางให้หน่อย” เสียงของเธอนิ่ง เรียบ แต่แฝงแรงกดดันจนยามทุกคนเผลอก้าวถอยหลัง

นี่คือ ลิร่า เวเรน นักสืบพิเศษของสภานครา ผู้มีพรสวรรค์ประหลาด — สามารถได้ยินเสียงความทรงจำจากสิ่งของ

เธอคุกเข่าลงข้างศพ แตะปลายนิ้วกับกระดุมเสื้อของผู้ตาย หลับตา ลมหายใจแผ่วเบา…

เสียงกระซิบเลือนลางดังขึ้นในโสตประสาท “ข้า…กำลังหนี…แสงสีฟ้า…มันแทรกเข้ามา…หัวใจของข้า—”

ลิร่าเบิกตาขึ้นทันที ความทรงจำถูกตัดขาดด้วยความมืดว่างเปล่า

“มันคือเวทมนตร์โบราณ” เธอกล่าวเบา ๆ แต่หนักแน่น “ไม่ใช่ฝีมือฆาตกรธรรมดา”

ทันใดนั้น เงาร่างสูงใหญ่ก้าวออกจากความมืด เขาสวมเสื้อคลุมยาว ดวงตาสีน้ำเงินเรืองแสงเล็กน้อย ราวกับเปลวเพลิงซ่อนอยู่ข้างใน

“ข้าเตือนแล้วใช่ไหม ว่าเงาแห่งราชาโบราณกำลังตื่น” ชายหนุ่มเอ่ย เสียงทุ้มต่ำก้องสะท้อนในตรอก

เขาคือ ไคเอล นักเวทผู้ถูกขับไล่จากสภาเวทมนตร์

ลิร่าหันไปสบตาเขา สายตาเธอเต็มไปด้วยคำถาม แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ลมหนาวก็พัดแรงราวกับคำเตือนจากความมืด…

และที่ปลายตรอก เงาดำรูปร่างคล้ายมนุษย์กำลัง “มอง” มาทางพวกเขา

เงาดำนั้นยืนนิ่งอยู่ปลายตรอก รูปร่างคล้ายคนแต่ไร้ใบหน้า แสงตะเกียงแก๊สส่องไม่อาจทำให้มันชัดเจนขึ้น มีเพียงหมอกมืดหมุนวนรอบกาย ราวกับเป็นสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่บนโลกนี้

ลิร่าเอื้อมไปคว้าปืนสั้นที่เหน็บไว้ใต้เสื้อโค้ต “มันคืออะไร?” เธอถามโดยไม่ละสายตา

ไคเอลก้าวมาข้างหน้า ยกมือขึ้น เปลวเพลิงสีฟ้าโผล่ขึ้นจากฝ่ามือ ส่องให้เห็นเสี้ยวความจริง—เงานั้นไม่ใช่แค่ควัน หากแต่เป็นร่างเวทมนตร์ที่ถูกสร้างจาก จิตวิญญาณของใครบางคน

“วิญญาณที่ถูกดึงออกมา…ไม่ผิดแน่” ไคเอลกัดฟัน “ฆาตกรกำลังใช้พิธีดูดกลืนหัวใจ เพื่อสร้างกองทัพเงา”

ก่อนที่ใครจะได้ขยับ เงาดำพุ่งเข้าใส่ราวกับสายลม ลิร่าลั่นกระสุนหนึ่งนัด เสียงปืนสะท้อนก้อง แต่กระสุนทะลุร่างเงาไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ

“มันไม่ใช่ของจริง!” เธอสบถ

ไคเอลก้าวไปข้างหน้า วาดวงเวทด้วยมือข้างเดียว เปลวเพลิงพุ่งออกไปปะทะเงาดำ แสงสว่างเผาไหม้ส่วนหนึ่งจนแหว่งหายไป แต่เงาก็ฟื้นคืนร่างทันที เหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตาย

“ไปกันเถอะ!” ไคเอลคว้าแขนลิร่า ลากเธอวิ่งออกจากตรอก

ทั้งคู่พุ่งทะลุซอยแคบที่คดเคี้ยว หัวใจเต้นระรัว เสียงฝีเท้าเงาตามติดดังอยู่ด้านหลังไม่ห่าง พวกมันไม่เหนื่อย ไม่หยุด และไม่หวั่นไฟ

ลิร่าเหลือบมองถนนที่วกวน “เราหนีไปได้ไม่ไกล มันจะตามจนกว่าหัวใจเราจะถูกมันดึงไป”

ทันใดนั้น สายตาเธอเหลือบไปเห็น ตราประทับเวทมนตร์ บนกำแพงเก่า รอยสลักโบราณที่เคยถูกสภาเวทมนตร์ใช้ปิดผนึกพลังงานต้องห้าม

“ตรงนั้น!” ลิร่าตะโกน เธอดึงแขนไคเอลให้หักเลี้ยวเข้าไป

ทั้งสองหยุดยืนหน้ากำแพงหิน ผนึกสลักรูนแผ่วเรืองแสงจาง ๆ เงาดำหลายร่างโผล่ตามมาทันที มันพุ่งเข้ามาจากทุกทิศ

ไคเอลหลับตา วางมือลงบนรูนเวท เสียงภาษาลี้ลับหลุดจากริมฝีปากเขา ผนึกเริ่มสว่างขึ้นราวกับเปลวไฟสีเงิน

“เจ้าบ้า! นั่นมันผนึกห้ามแตะต้องนะ!” ลิร่าตะโกน

“ไม่มีทางเลือกแล้ว” ไคเอลกัดฟัน

ทันใดนั้น แสงสว่างก็ปะทุออกมา แรงระเบิดแห่งเวทมนตร์ผลักเงาดำทั้งหมดสลายไปกับหมอกควัน เงียบงันกลับคืนสู่ตรอกอีกครั้ง

…แต่เมื่อฝุ่นจางลง ลิร่าก็เห็นบางอย่างที่ทำให้เธอขนลุก

ตรงกลางผนึกหินโบราณ มี รอยแตกใหม่ กว้างพอจะให้มือหนึ่งข้างสอดผ่านเข้าไปได้

เธอหันขวับมาทางไคเอล “เจ้าเพิ่งไปปลุกบางสิ่งที่ไม่ควรตื่นขึ้นมา ใช่ไหม?”

แววตาของไคเอลมืดมน เขาไม่ตอบคำถาม เพียงเอ่ยเบา ๆ

“นี่…มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

รุ่งเช้า แสงอาทิตย์สีหม่นลอดผ่านหน้าต่างกระจกสีของห้องทำงานลิร่า กลิ่นหมึกและกระดาษเก่าอบอวลราวกับกลบความเหน็บหนาวจากเมื่อคืน

บนโต๊ะไม้โอ๊ก มีแฟ้มคดีวางซ้อนกันสามเล่ม — คดีหัวใจหายไปสามราย

พ่อค้าอัญมณี

นักบวชหญิงประจำวิหารจันทรา

ชายหนุ่มคนล่าสุด ที่เป็นเพียงช่างตีเหล็กธรรมดา

สามชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย…หรือจริง ๆ แล้วมีสิ่งที่เชื่อมโยงอยู่?

ลิร่าลูบปลายนิ้วไปตามแฟ้ม ราวกับจะฟังเสียงความทรงจำจากเอกสาร แต่กระดาษไม่ได้บอกอะไรนอกจากตัวอักษรที่ไร้ชีวิต

เธอถอนหายใจ ก่อนจะหยิบ ล็อกเก็ตเงิน ที่เก็บได้จากศพนักบวชหญิงขึ้นมาในมือ หลับตา…

เสียงกระซิบดังขึ้นทันที “เรา…ปกป้องกุญแจ…อย่าให้ใคร…ปลุกมัน…”

ดวงตาสีมรกตของลิร่าเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง กุญแจ? กุญแจของอะไร?

ทันใดนั้น เสียงประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเปิดออก ไคเอลยืนพิงกรอบประตู มือหนึ่งถือกระดาษแผ่นเล็ก ๆ

“ข้าไปตรวจสอบร่องรอยเวทมนตร์ที่ศพเมื่อคืนมา” เขากล่าวเสียงต่ำ “พบสัญลักษณ์เดียวกับที่อยู่บนผนึกที่เราเจอ…เป็นตราของ คณะนักเวทเงา ที่ถูกลบชื่อออกจากบันทึกประวัติศาสตร์เมื่อพันปีก่อน”

ลิร่าหันมองเขาทันที “หมายความว่า…ฆาตกรเกี่ยวพันกับคนพวกนั้น?”

“หรือไม่ก็เป็นใครบางคนที่กำลังฟื้นพิธีของพวกมัน” ไคเอลตอบ แววตาเข้มขึ้น “และถ้าใช่…ทุกศพที่หัวใจหายไป ไม่ใช่การฆ่าสุ่ม มันคือการรวบรวมชิ้นส่วนสำหรับพิธีบูชา”

ลิร่ากำหมัดแน่น ความเย็นวาบไหลผ่านสันหลัง หากเป็นจริง แปลว่าเหยื่อรายต่อไป…ยังมีชีวิตอยู่ ณ ตอนนี้ และกำลังถูกเลือก

เธอหยิบแฟ้มคดีขึ้นมา ไล่สายตาไปตามรายชื่อพยานที่เกี่ยวข้องทันที

มีอยู่หนึ่งชื่อที่สะดุดสายตา — เด็กกำพร้าจากตรอกเหนือ ผู้เคยถูกนักบวชหญิงอุปการะ

“เราต้องหาตัวเด็กคนนี้ให้เจอ ก่อนจะสายเกินไป” ลิร่ากล่าว

ไคเอลสบตาเธอครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้าอย่างจริงจัง “คืนนี้…เราจะไปที่ตรอกเหนือด้วยกัน”

แต่ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่า ที่มุมมืดของห้องทำงาน แสงสีฟ้าจาง ๆ กำลังเรืองขึ้นจากเงาบนพื้น — และ บางสิ่งกำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่…