เสียงเตือนดังขึ้นในหัว ติง! ติง!

> 【ยินดีต้อนรับผู้เล่น เข้าสู่โลกแห่ง Eternal Romance!】

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นตา—เพดานสูงประดับลายทองวิจิตร ผ้าม่านลูกไม้สีครีมพลิ้วไหวไปตามสายลมจากหน้าต่างกว้าง โต๊ะเครื่องแป้งไม้โอ๊คแกะสลักงดงาม และตรงกลางห้องคือเตียงสี่เสาขนาดใหญ่ที่ฉันนอนอยู่

กลิ่นดอกกุหลาบอ่อนๆ ลอยอบอวลในอากาศ…ทุกอย่างหรูหราเกินกว่าที่เด็กสาวธรรมดาอย่างฉันเคยสัมผัส

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง สายตาเหลือบไปยังบานกระจกเงา และ…แทบจะหัวใจหลุดออกจากอก

ในกระจกนั้นไม่ใช่ฉัน—ไม่ใช่เด็กสาวนักศึกษาไทยผมดำธรรมดาที่นั่งเล่นเกมเมื่อคืน! แต่เป็นหญิงสาวผมยาวสีเงินนวลระยับ ดวงตาสีม่วงสว่างที่เปล่งประกายเย็นชา ใบหน้างดงามแต่แฝงความหยิ่งทะนง

“ เอ๋…นี่มันไม่ใช่ฉันนี่นา?! ”

ฉันกะพริบตาปริบๆ มือยกขึ้นแตะปอยผมที่ไม่ควรมีอยู่จริง ความเย็นยะเยือกของเส้นผมเงินนั้นตอกย้ำความจริง ฉันไม่ได้ฝัน…

ชื่อของร่างนี้ก็ผุดขึ้นมาในสมองอย่างอัตโนมัติ—

คาเรน วินเทอร์ส

ตัวร้ายอันดับหนึ่งแห่งเกมจีบหนุ่ม Eternal Romance!

> 【ภารกิจหลักของผู้เล่น : ทำหน้าที่นางร้ายจนกว่าจะถึงจุดจบ】

【คำเตือน : หากบทบาทล้มเหลว ผู้เล่นจะ ‘ถูกลบ’ และไม่สามารถกลับสู่โลกเดิมได้】

“ หาาาา?! ถูกลบงั้นเหรอ?! ไม่ๆๆ ฉันยังอยากมีชีวิตต่อไปนะ! ” ฉันอ้าปากค้าง

หัวใจฉันเต้นรัว มือสั่นเทา สมองประมวลภาพจากเกมที่เคยเล่น—ใช่แล้ว ฉันจำได้ชัดเจน! คาเรน…นางร้ายตัวหลักที่ทำทุกวิถีทางเพื่อกลั่นแกล้งนางเอก หวังจะชิงเจ้าชายและตัวละครชายคนอื่นๆ มาเป็นของตัวเอง ผลลัพธ์คือ…

ทุกเส้นทางของเธอจบลงด้วย ความตาย หรือไม่ก็ การถูกลบออกจากเรื่อง อย่างน่าสมเพช!

บางเส้นทางถูกเนรเทศออกจากตระกูล ถูกโจรป่าลอบฆ่า บางเส้นทางถูกพระเอกจับได้ว่าร้ายกาจก็ลงโทษอย่างโหดร้าย และแม้แต่เส้นทางที่เธอ “ทำตัวดี” ก็ยังจบลงด้วยการถูก “เขียนทิ้ง” เพื่อให้พระเอกกับนางเอกได้แฮปปี้เอนด์…

“ ไม่เอา! ฉันจะไม่ยอมตายง่ายๆ แน่! ”

ฉันกำมือแน่น สูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในหัวใจ—ถ้าระบบอยากให้ฉัน “ร้าย” ฉันก็จะเล่นบทนั้น แต่…ฉันจะไม่ยอมเดินตามเส้นทางที่ถูกกำหนด!

“ ถ้าจะให้เป็นนางร้าย…ฉันก็จะเป็นนางร้ายที่ใจเป็นนางฟ้าเอง! ”

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ก๊อก ก๊อก

“ ท่านหญิง คาเรน คะ…นายท่านให้มาตามไปทานอาหารเช้าค่ะ ” เสียงสาวใช้เอ่ยอย่างนอบน้อม

ฉันสะดุ้งเฮือก—ท่านหญิง ? อ๋อใช่สิ คาเรนเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่ร่ำรวยและทรงอำนาจ แต่ขึ้นชื่อเรื่องอุปนิสัยหยิ่งผยอง เอาแต่ใจ ใครๆ ก็เกลียด!

ฉันรีบปรับสีหน้าให้เย็นชา—ตาม คาแรก เตอร์นางร้าย—ก่อนตอบกลับไป

“ เข้าใจแล้ว! บอกท่านพ่อว่าฉันกำลังจะไป! ”

“ คะ ท่านหญิง ” สาวใช้เปิดประตูเข้ามาเล็กน้อย ก้มศีรษะ

ฉันเหลือบตามอง…เด็กสาวผมสีน้ำตาลดวงตากลมโต น่าจะอายุราวๆ 14–15 ปี หน้าตาซื่อๆ แบบนี้ ถ้าฉันเป็น คาเรน ตัวจริงล่ะก็ คงดุด่า กดขี่ หรืออาจจะตบตีแน่นอน

แต่ฉัน…ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก! พอเห็นเธอก้มหัวอย่างกลัวๆ

“ เธอชื่ออะไรเหรอ? ” ฉันก็ใจอ่อน เผลอหลุดคำพูดออกมาเบาๆ

“ เอ๊ะ…เอ่อ ดิฉันชื่อ มีร่า ค่ะ ท่านหญิง ” สาวใช้เงยหน้าขึ้นมาด้วยแววตาตกใจ

“ อืม…มีร่า งั้นเหรอ ขอบใจนะที่มาปลุกฉัน ” ฉันยิ้มบางๆ ก่อนที่จะพูด

ดวงตาของมีร่ากลมโตขึ้น ริมฝีปากสั่นระริกเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง…คงไม่ชินที่ คาเรน ใจดีกับเธอแบบนี้

ฉันรีบยกมือขึ้นแตะปาก แย่แล้ว! ฉันหลุดบท!

ถ้าระบบจับได้ว่าฉันไม่ทำตัวเป็นนางร้าย อาจโดน ' ลบ ' ก็ได้…

> 【การกระทำ : ใจดีต่อสาวใช้】

【คะแนนความเป็นนางร้าย -5】

' เฮ้ยยยย!! หักคะแนนเหรอเนี่ย?! ' ฉันแทบร้องลั่นในใจ แต่รีบกลบเกลื่อนด้วยการเชิดหน้าขึ้น

“ เอ่อ…แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ อย่ามาคิดว่าฉันจะทำตัวใจดีกับเธอบ่อยๆ ล่ะ! ”

“ ค…ค่ะ! ” มีร่าพยักหน้าแรงๆ

แต่ฉันเห็นได้ชัดเลยว่า เธอยิ้มบางๆ ออกมา…รอยยิ้มที่สดใสจริงใจจนฉันอดยิ้มตอบในใจไม่ได้

มื้ออาหารเช้าวันนั้น ฉันได้นั่งร่วมโต๊ะกับ ดยุกวินเทอร์ส—พ่อของคาเรน ชายร่างสูงผมสีเงินเข้ม มีแววตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง—และ เลดี้ไอลีน น้องสาวของฉันในเกม เด็กสาวผู้แสนดีที่เป็นเหมือน ' เงาของนางเอก '

โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารหรูหรา—ขนมปังอบใหม่ เนื้อย่างซอสไวน์แดง และผลไม้สีสันสดใส แต่ฉันกลับกินไม่ค่อยลง เพราะบรรยากาศช่างอึดอัดเหลือเกิน

“ คาเรน ” ดยุควางมีดลง น้ำเสียงเข้ม

“ พรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปงานเลี้ยงเปิดภาคเรียนที่ Royal Academy จงจำไว้—เจ้าคือตัวแทนของตระกูลวินเทอร์ส อย่าทำให้ตระกูลขายหน้า ”

“ แน่นอนค่ะ คุณพ่อ ” ฉันเกือบจะพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่ต้องรีบปรับเป็นรอยยิ้มเชิดๆ

' Royal Academy…ใช่แล้ว! นั่นแหละจุดเริ่มต้นของเส้นทางหายนะทั้งหลาย! ' ในใจฉันกลับร้องโวยวาย

เพราะที่นั่น…คือที่ที่ฉัน—ไม่สิ คาเรน—จะต้องปะทะกับ 'นางเอกของเรื่อง ' เป็นครั้งแรก!

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ไม่ว่าเกมจะบังคับแค่ไหน ฉันจะไม่ยอมตายหรอก!

' ฉันจะหาทางรอดให้ได้…ไม่ว่าจะต้องเล่นบทนางร้ายไปอีกนานแค่ไหนก็ตาม "

รุ่งเช้าวันถัดมา แสงแดดอุ่นส่องผ่านม่านลูกไม้ ฉัน—คาเรน วินเทอร์ส—ถูกสาวใช้แต่งตัวตั้งแต่เช้ามืด

ชุดเดรสสีม่วงอ่อนประดับลูกไม้เงินวิบวับ รองเท้าส้นสูงแก้ว และสร้อยเพชรที่แสดงฐานะขุนนางสูงศักดิ์ ทุกอย่างดูหรูหราจนฉันแทบหายใจไม่ออก

“ คุณหนูงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ… ” มีร่าพูดพลางมองด้วยแววตาแปลกๆ ราวกับไม่เชื่อว่าคุณหนูผู้หยิ่งผยองในตำนาน จะยอมให้นางแต่งตัวให้โดยไม่ด่าเลยสักคำ

“ ก็แน่อยู่แล้ว…ฉันคือคาเรน วินเทอร์ส นี่นา ” ฉันเพียงยิ้มเล็กน้อยในใจ ก่อนเชิดหน้าตามแบบฉบับนางร้าย

🚪ที่ Academy สถานที่งานเลี้ยงถูกจัดขึ้น

โถงใหญ่ประดับระยิบระยับด้วยโคมระย้าคริสตัล เสียงดนตรีคลอเบาๆ ผสมกับเสียงหัวเราะสนทนาของเหล่าขุนนางหนุ่มสาว ทุกคนแต่งตัวหรูหราแย่งกันเปล่งประกาย

ฉันก้าวเข้าสู่ห้องอย่างเชิดๆ ตามบท แต่ข้างในใจเต้นตึกตัก—เพราะรู้อยู่แก่ใจว่า วันนี้…จะได้เจอทั้งพระเอก และนางเอกของเกม

สายตาผู้คนหันมามองพร้อมเสียงซุบซิบ—

“ นั่นคุณหนูคาเรน วินเทอร์สใช่ไหม…? ”

“ ใช่ นางที่ขึ้นชื่อเรื่องความหยิ่งผยองน่ะสิ ”

“ ระวังไว้เถอะ ได้ยินว่าใครที่ขวางทางนาง…ต้องลำบากทุกราย ”

ฉันฝืนยิ้มเย็นให้พวกนั้น ดีแล้วล่ะ ที่ทุกคนคิดว่าฉันร้าย…ยิ่งภาพลักษณ์นางร้ายแข็งแรงเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ต้องทำอะไรมากก็ยังรอดได้!?

ไม่ทันไร เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นใกล้หู

“ ท่านหญิงคาเรน ช่างงดงามสมคำร่ำลือ ”

ฉันเงยหน้าขึ้น เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดเครื่องแบบราชสำนัก—เจ้าชายเอ็ดเวิร์ด เลอองฮาร์ท พระเอกหลักของเกม!

ดวงตาสีทองสว่างจับจ้องฉันราวกับมองทะลุทุกสิ่ง แถมรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำเอาหญิงสาวรอบข้างกรี๊ดกร๊าด แต่ในความทรงจำ…เขาคือชายที่เกลียดคาเรนเข้าไส้ และสุดท้ายจะเป็นคนตัดสินชะตาฉันเอง

โอ๊ยยย ทำยังไงดีเนี่ย ฉันยังไม่อยากตาย!

“ ฝ่าบาท…ทรงชมเกินไปแล้วเพคะ ดิฉันเพียงทำหน้าที่ของตระกูลเท่านั้น ” ฉันรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มร้าย

เอ็ดเวิร์ด เลิกคิ้วเล็กน้อย คงไม่ชินที่ คาเรน ไม่โผเข้าหาเหมือนในเกม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงพยักหน้าแล้วเดินต่อไป…

รอดไปที!

แล้วไม่ทันเสียงรองเท้าของ เจ้าชายเอ็ดเวิร์ด เลอองฮาร์ท จะหายไปก็มีเสียงหวานใสก็ดังขึ้นจากอีกมุม

“ ข…ขอโทษค่ะ! ฉันทำแก้วน้ำหกใส่คุณหรือเปล่า?! ”

ฉันก้มลง มองเห็นเด็กสาวผมสีน้ำตาลทอง ดวงตาสีฟ้าสดใส กำลังย่อตัวเช็ดน้ำบนพื้นอย่างรนราน—

เอลเลียส เวโรนิก้า นางเอกของเกม!

ฉันชะงัก…ในเส้นทางดั้งเดิม คาเรน จะตบหน้า เอลเลียสทันทีที่เจอครั้งแรกในงานเลี้ยง อ้างว่าเธอไร้มารยาท ทำให้เกิดความบาดหมางตั้งแต่นั้น

แต่ถ้าฉันทำตามบท…ก็เท่ากับขุดหลุมฝังตัวเอง!

ฉันหันไปเห็นสายตาผู้คนรอบๆ เริ่มจับจ้อง… บ้าล่ะสิ ทุกคนกำลังรอฉันทำอะไรสักอย่าง!

“ หึ…โชคดีนะที่น้ำยังไม่เลอะชุดฉัน ไม่งั้นล่ะก็… ” ฉันกัดฟัน ก่อนเชิดหน้าขึ้น

เอลเลียส เงยหน้าขึ้น ตาใสๆ นั้นเต็มไปด้วยความกลัวและประหม่า

หัวใจฉันกระตุก—นี่คือเด็กสาวที่ฉันเคยกดข้ามในเกมงั้นเหรอ? ทำไมพอเห็นตัวจริงกลับน่าสงสารขนาดนี้…

“ คราวหน้าก็ระวังให้มากกว่านี้ละกัน ” ฉันรีบพูดต่อ

แล้วฉันก็หันหลังเดินออกมา ทิ้งให้ผู้คนซุบซิบเบาๆ ว่าฉัน “ แค่ตำหนิ ” ไม่ได้ทำร้าย

> 【การกระทำ : เลือกไม่ทำร้ายตัวเอก】

【คะแนนความเป็นนางร้าย -3】

“ อีกแล้วเหรอ!! ” ฉันแทบร้องไห้ ระบบเอ๊ย จะให้ฉันเลวขนาดนั้นเลยเรอะ!

งานเลี้ยงดำเนินไปจนค่ำ ฉันแทบหมดแรงเพราะต้องคอยสวมบทนางร้าย แต่ก็พยายามไม่สร้างศัตรูร้ายแรงเกินไป

ระหว่างทางกลับ ฉันแอบมองเอลเลียสที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง เธอกำลังยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ที่เข้ามาทัก แววตาเปล่งประกายเหมือน “ นางฟ้า ” จริงๆ

ฉันกำหมัดแน่น—

“ ฉันจะไม่กลายเป็นคนที่ทำลายรอยยิ้มนั้นเด็ดขาด ต่อให้ต้องเล่นบทนางร้ายไปตลอดชีวิตก็ตาม… ”

> 【เควสต์เสริมเปิด : เอาตัวรอดโดยไม่ทำลายความสุขของนางเอก】

ฉันถอนหายใจยาวๆ

โอเค…เส้นทางนี้คงไม่ง่าย แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอก!

รุ่งเช้าอากาศสดใส ขบวนรถม้าสีเงินประดับตราสัญลักษณ์ตระกูลวินเทอร์สเคลื่อนเข้าสู่รั้ว Royal Academy อย่างสง่างาม

ฉัน—คาเรน วินเทอร์ส—ก้าวลงจากรถท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่จับจ้องมา

เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบๆ ราวกับเป็นลมพัดผ่าน—

“นั่นคุณหนูคาเรนจริงๆ …”

“นางที่ขึ้นชื่อเรื่องความร้ายกาจใช่หรือไม่?”

“น่ากลัวชะมัด…”

ฉันเชิดหน้าขึ้น สูดหายใจลึกๆ โอเค คาเรน…ภายนอกต้องร้าย ต้องแสดงให้คนกลัว แต่ในใจ…เราต้องหาทางรอด!

Royal Academy ใหญ่โตโอ่อ่า ทั้งสวนกุหลาบและหอคอยสูงตระหง่าน ห้องเรียนสลักหินอ่อนขาวสวยงามจนฉันเกือบลืมหายใจไปครู่หนึ่ง

แต่ความจริงก็คือ…นี่แหละเวทีประหารของนางร้ายทุกเส้นทาง!

ฉันยังจำได้ดีว่าในเกม คาเรนจะเริ่มต้นสร้างความเกลียดชังโดย—

ดูถูกเพื่อนร่วมชั้น

หาเรื่องนางเอกต่อหน้าคนอื่น

เอาตัวเข้าไปแทรกกลางระหว่างนางเอกกับเจ้าชาย

ทุกเหตุการณ์นำไปสู่ “BAD END” ไม่มีข้อยกเว้น…

“นักเรียนทุกคน เชิญนั่งตามที่นั่งที่จัดไว้” เสียงอาจารย์ดังขึ้น

ฉันเดินไปยังที่นั่งด้านหน้า—ตำแหน่งที่คู่ควรกับตระกูลวินเทอร์ส—และไม่ลืมแผ่รังสีความหยิ่งแบบนางร้ายเต็มที่

แต่แล้ว…ที่นั่งข้างๆ ฉันกลับเป็นของ เอลเลียส เวโรนิก้า นางเอกของเกม!

บ้าเอ๊ย…ระบบตั้งใจแกล้งฉันแน่ๆ!

เอลเลียสเงยหน้ามายิ้มบางๆ ให้ฉัน “เอ่อ…ยินดีที่ได้ร่วมชั้นเรียนนะคะ ท่านหญิงคาเรน”

หัวใจฉันแทบละลาย—ดวงตาสีฟ้าใสๆ ของเธอช่างไร้เดียงสาเกินไป!

แต่ไม่ทันที่ฉันจะตอบ เสียงระบบก็ดังขึ้น

> 【ภารกิจย่อย : สร้างความเกลียดชังกับนางเอกใน 3 วัน】

【หากล้มเหลว : คะแนนนางร้าย -20】

“หาาาาาาา?! จริงจังเหรอ!” ฉันเกือบเผลอตะโกนออกมา แต่รีบกัดปากกลบเกลื่อน

“ก็…อย่ามาทำตัวเกะกะก็แล้วกัน”ฉันปรายตามองเอลเลียส แล้วเชิดหน้า

เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า “ค่ะ…”

> 【การกระทำ : ดุเบาๆ】

【คะแนนนางร้าย +2】

“โอเค…ถือว่าผ่าน!” ฉันถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยก็ไม่ต้องลงไม้ลงมือ

ระหว่างพักกลางวัน ฉันถูกล้อมรอบด้วยบรรดาลูกขุนนางหญิงที่ปรารถนาจะเป็นเพื่อนกับตระกูลวินเทอร์ส แต่ที่ทำให้ฉันสะดุดตาคือหญิงสาวผมบลอนด์ยาวเป็นลอน ดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกาย—

เลดี้เซเรน่า เฟลิสตัน

หนึ่งในตัวละครรองที่เป็น “คู่แข่ง” ของคาเรน และในบางเส้นทางเธอคือคนที่เปิดโปงความผิดของนางร้ายจนพังพินาศ!

เซเรน่ายิ้มหวาน เดินตรงมาหาฉัน “คุณหนูคาเรน…ได้พบกันเสียที ข้าเฝ้าอยากทำความรู้จักท่านมานานแล้ว”

ในเกม คาเรนจะด่ากลับทันทีเพราะไม่อยากให้ใครมาแย่งความเด่นของตน แต่ฉัน…ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอก!

ฉันแสร้งหัวเราะเย็นๆ “หึ…งั้นหรือ? งั้นก็อย่ามาทำให้ข้าผิดหวังก็แล้วกัน”

เซเรน่าหัวเราะน้อยๆ แต่ในแววตาฉันสัมผัสได้ถึงความท้าทายบางอย่าง…

แย่แล้ว! นี่มันไม่ใช่แค่เกมอีกต่อไป ทุกคำพูดคือเดิมพันชีวิตฉันเลยนะ!

ช่วงบ่ายมีการฝึกเวทมนตร์ขั้นพื้นฐาน อาจารย์สั่งให้นักเรียนแต่ละคนแสดงคาถาโจมตีที่ตนถนัด

ฉันกัดฟัน—เพราะในเกม คาเรนใช้เวทไฟได้รุนแรงเกินไปจน “พลาด” ทำให้นางเอกบาดเจ็บ แล้วก็กลายเป็นจุดเริ่มต้นของความหายนะ!

“ต่อไป…คุณหนูคาเรน”

ฉันก้าวออกไปกลางสนาม ทุกสายตาจับจ้อง…หัวใจเต้นแรง ฉันต้องควบคุมมันให้ได้!

ฉันยกไม้กายสิทธิ์ขึ้น เสกเปลวไฟเล็กๆ ลอยขึ้นกลางอากาศ—ตั้งใจจำกัดพลังสุดๆ ไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ

แสงไฟสีส้มวาบส่องกลางห้อง ทุกคนอ้าปากค้าง—แต่คราวนี้ไม่มีใครบาดเจ็บ!

“น่าทึ่งมาก คุณหนูคาเรน” อาจารย์พยักหน้า “หากควบคุมได้เช่นนี้ต่อไป ท่านคงก้าวหน้าได้เร็วมากทีเดียว”

ฉันถอนหายใจโล่งอก รอดแล้วววว!

แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็สังเกตเห็นว่า เอลเลียสยิ้มกว้างให้ฉัน…รอยยิ้มใสซื่อที่เหมือนกำลังพูดว่า “ท่านก็ไม่ได้ร้ายอย่างที่ใครๆ พูดนี่นา”

> 【การกระทำ : ไม่ทำร้ายนางเอก】

【คะแนนนางร้าย -3】

“ อ๊ากกกก! อีกแล้วเหรอ! ” ฉันแทบกรีดร้องในใจ

ค่ำวันนั้น ฉันนั่งลงบนเตียงในหอพัก หัวหมุนไปหมด

ระบบบังคับให้ฉันเป็นนางร้าย แต่ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะ “ร้ายจริงๆ” ก็ทำไม่ลง และผลลัพธ์คือ…คะแนนนางร้ายค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ

ถ้าลดไปมากๆ จะโดนลบออกจากเกมไหมนะ…?

ฉันกัดฟันแน่น กำหมัดกับอก—

“ไม่ว่าอย่างไร ฉันก็ต้องหาสมดุลให้ได้…จะร้ายพอเอาตัวรอด แต่จะไม่ร้ายจนทำลายใครเด็ดขาด”

ฉันเงยหน้ามองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง ราวกับตั้งคำสัตย์—

นี่คือเส้นทางใหม่ของ “คาเรน วินเทอร์ส”…

นางร้ายที่ใจอยากเป็นนางฟ้า!