📖 ตอนที่ 1 — หมอกแรก
“อย่าขึ้นไปบนเขาตอนหมอกลง…
ถ้าได้ยินเสียงเรียก อย่าขานรับเด็ดขาด”
คำเตือนจากคุณย่ายังคงวนเวียนอยู่ในหัวของ ธีร์ แม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เขาก้าวเท้าขึ้นมาบนบ้านไม้สองชั้นกลางหุบเขาแห่งนี้
เขาไม่ได้เชื่อหรอก แค่มองว่าเป็น “เรื่องเล่า” ที่ผู้ใหญ่ใช้หลอกเด็กๆ ไม่ให้เดินเพ่นพ่านยามค่ำคืนก็เท่านั้น
“หมอกน่ะเหรอ… ก็แค่ไอน้ำลอยอยู่ในอากาศ”
ธีร์พึมพำ ขณะมองออกไปยังทิวเขาเบื้องหน้า
สายหมอกหนาเริ่มไหลเข้ามาปกคลุมหุบเขาเหมือนม่านขาวจางๆ เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า เงียบเชียบจนน่าขนลุก
ธีร์ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ แล้วเดินออกจากบ้าน
ด้วยความเบื่อหน่าย และอยากสำรวจรอบๆ
เส้นทางเดินเท้าเข้าสู่ป่ารอบหมู่บ้านมีเพียงทางแคบๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยต้นหญ้า
เสียงใบไม้ไหวกับเสียงฝีเท้าตัวเองคือสิ่งเดียวที่เขาได้ยินในตอนนี้
ไม่รู้ว่าก้าวเดินไปไกลแค่ไหน จนกระทั่ง...
“...หนาวไหม?”
เสียงนุ่มๆ ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
ธีร์สะดุ้ง หันกลับไปมองทันที
ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้โผล่มาได้อย่างไร
เขาสวมชุดพื้นเมืองสีขาวหม่นๆ แปลกตา ท่ามกลางหมอกสีเทาจาง ร่างของเขาดูพร่าเล็กน้อยราวกับไม่ชัดเจนในภาพถ่าย
"นายเป็นใคร?" ธีร์ถามเสียงแข็ง ขณะที่คิ้วขมวดมุ่น
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ไม่ตอบคำถาม กลับมองเขาด้วยแววตาลึกซึ้งราวกับกำลังเฝ้ามองใครบางคนที่ไม่ได้พบกันเนิ่นนาน
“ในที่สุด... เธอก็มา”
“หา?” ธีร์ชะงัก “เธอรู้จักฉัน?”
แต่ไม่มีคำตอบ
เมื่อธีร์ก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว ร่างนั้นกลับค่อยๆ เลือนหายไปในหมอก…
ทิ้งไว้เพียงความเงียบ และกลิ่นหอมแผ่วเบา เหมือนกลิ่นดอกไม้แห้ง
ธีร์ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน
เขาไม่ได้เชื่อว่าตัวเองเจอผี
แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรกันแน่
และในคืนนั้นเอง ก่อนเข้านอน
คุณย่าก็เอ่ยขึ้นช้าๆ ขณะปิดหน้าต่าง
“บางครั้ง... ตำนานที่เขาเล่ากัน ก็ไม่ได้เป็นแค่เรื่องเล่า
มันอาจเป็นสิ่งที่ยังคงรอใครบางคนอยู่...”
ธีร์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงมองออกไปยังป่าที่เงียบงัน
หัวใจกลับรู้สึกหนักขึ้นอย่างประหลาด
ราวกับเขาไปสัมผัสบางสิ่งที่ไม่ควรเห็น
จบบทที่ 1
📖 ตอนที่ 2 — เขาคนนั้นในหมอก
“ในที่สุด... เธอก็มา”
คำพูดนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวธีร์ ขณะที่เขานั่งจ้องออกไปนอกหน้าต่างบ้าน
เช้านี้หมอกจางลงมากแล้ว ฟ้าเริ่มเปิด แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยคำถาม
ชายคนนั้นคือใคร?
เขาเคยเจอธีร์มาก่อนงั้นเหรอ?
เขาไม่ได้เล่าเรื่องนั้นให้คุณย่าฟัง เพราะไม่อยากโดนดุเรื่อง “ดื้อ”
และที่สำคัญ… เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองเห็นของจริงหรือแค่หลอนเพราะอากาศหนาวกับเรื่องเล่าเก่าๆ
⛰️ กลับสู่หมู่บ้าน
คุณย่าพาธีร์ไปเดินตลาดเล็กๆ ของหมู่บ้านตอนสาย
ผู้คนที่นี่มีน้ำใจดี ยิ้มง่าย และชอบทักว่า “หน้าเหมือนพ่อสมัยหนุ่มๆ เลยนะ”
ธีร์ไม่สนใจนัก จนกระทั่งหูของเขาแอบได้ยินบทสนทนาแว่วจากกลุ่มชาวบ้านข้างบ่อน้ำ
“เมื่อวานหมอกลงจัดอีกแล้วล่ะ…” “ใช่ ได้กลิ่นดอกไม้แห้งในป่าอีกแล้วด้วย…” “แบบนี้ต้องมีคนขึ้นเขาแน่ๆ… อันตรายนะ ถ้าดวงไม่แข็งพอ”
ธีร์หยุดก้าว เขาขมวดคิ้ว หันกลับไปมองพวกเขาเงียบๆ
“กลิ่นดอกไม้แห้ง…” เหมือนที่เขาได้กลิ่นตอนนั้นไม่มีผิด
🌲 ตอนบ่าย — ความลับหลังเรือน
เมื่อกลับถึงบ้าน เขาเริ่มอยากรู้มากขึ้น
ธีร์แอบเดินไปหลังบ้าน ซึ่งมีห้องเก็บของเก่าๆ ที่คุณย่าไม่ค่อยให้เข้า
ประตูไม้ปิดไม่สนิท ฝุ่นเกาะหนา และเต็มไปด้วยกล่องไม้
ในนั้น เขาพบ "หีบไม้โบราณ" ที่สลักลวดลายดอกไม้ซับซ้อน
เปิดออกมา... ข้างในมีของไม่กี่ชิ้น — ชุดพื้นเมืองชาย สีขาวหม่นแบบเดียวกับที่ชายปริศนาใส่
และภาพถ่ายเก่าๆ…
ขาวดำ เลือนลาง แต่ชัดพอจะเห็นว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่
เขาหน้าตาคล้ายๆ ชายที่ธีร์เจอ… มาก… มากจนขนลุก
“ใครกันแน่… นายเป็นใคร…”
ธีร์พึมพำ ขณะจ้องภาพถ่ายนั่น
🌫️ ค่ำคืนที่สอง
คืนนั้น ธีร์นอนไม่หลับ เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองมาจากนอกหน้าต่าง
และเมื่อเขาลุกขึ้นไปเปิดผ้าม่านออกดู
หมอกลงแล้ว…
หนากว่าคืนก่อน… และ... เงาของใครบางคนยืนอยู่ปลายป่า
มองตรงมาที่เขา
ธีร์ขยับริมฝีปากจะเรียก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า...
“ถ้าได้ยินเสียงเรียก อย่าขานรับเด็ดขาด”
…แต่ครั้งนี้ ไม่มีเสียงเรียก
มีแค่สายตาที่เหมือนจะพูดกับเขาว่า
“อย่าเพิ่งลืมฉัน...”
🔚 จบบทที่ 2 🔍 บทนี้ปู: คนในหมู่บ้าน “เชื่อ” ในตำนาน และกลิ่นดอกไม้แห้งคือสัญญาณบางอย่าง ธีร์เริ่มพบเงื่อนงำว่าชายที่เจออาจเกี่ยวข้องกับอดีตของครอบครัว คนึงกำลัง “ปรากฏตัว” บ่อยขึ้น… แต่ยังไร้คำอธิบาย
📖 ตอนที่ 3 — ชื่อของเขา
“อย่าเพิ่งลืมฉัน…”
คำพูดนั้น…หรืออาจจะเป็นแค่ความรู้สึก…ยังคงก้องอยู่ในหัวธีร์
แม้เขาจะบอกตัวเองว่าไม่มีอะไร แต่ทุกคืนหลังจากนั้น
เขาก็ยังแอบเปิดม่านหน้าต่าง มองหาหมอก… และเงาร่างของชายหนุ่มคนนั้น
🌿 เช้าวันใหม่ — การเริ่มต้นของการค้นหา
“ย่า… มีใครในหมู่บ้านชื่อว่า ‘คนึง’ ไหมครับ?”
คำถามนั้นหลุดออกจากปากธีร์แบบไม่ทันคิด
คุณย่าชะงักนิดหนึ่ง มือที่กำลังปอกมะม่วงหยุดชั่วครู่
“ชื่อแบบนี้… ไม่ค่อยได้ยินนานแล้วนะ”
“เคยมีคนชื่อแบบนี้อยู่บนเขา …แต่ก็นานมากแล้ว… ย่าจำไม่ได้หรอกลูก”
ธีร์แอบเห็นแววตาของคุณย่าเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง
คล้ายกับกำลังกลบเกลื่อนบางสิ่ง
เขาไม่ถามซ้ำ แต่ความสงสัยยิ่งเพิ่มมากขึ้น
🧾 ห้องสมุดเล็กในโรงเรียนเก่า
ตอนบ่าย ธีร์ตัดสินใจไปยังโรงเรียนเก่าที่ปิดไปแล้ว ซึ่งชาวบ้านใช้เป็นคลังเก็บหนังสือและบันทึกท้องถิ่น
เด็กหนุ่มค้นหาเอกสารเก่าๆ ในตู้ไม้ฝุ่นจับ จนพบแฟ้มรายชื่อคนในหมู่บ้านรุ่นก่อนๆ
หลายชื่อแปลกหู แต่เขาชะงักเมื่อเห็นชื่อหนึ่งบนหน้ากระดาษเหลืองกรอบ
“คนึง อินตาเวียง”
เกิดปี พ.ศ. ๒๔๘๘ — หายตัวไป พ.ศ. ๒๕๐๘
อายุขณะหายตัวไป: 20 ปี
ไม่มีข้อมูลการเสียชีวิต
ไม่มีหลักฐานใดๆ ระบุว่าพบศพ
ธีร์ใจเต้นแรงขึ้น… นี่มันมากกว่าเรื่องเล่าแล้ว
🌫️ หมอก…อีกครั้ง
คืนนั้น ธีร์ตัดสินใจกลับไปที่เดิม ที่เขาเคยพบชายลึกลับคนนั้น
เขาเดินเข้าไปในป่า ใต้แสงจันทร์สลัว หมอกเริ่มคลุมเส้นทางเหมือนทุกครั้ง
และเขาก็ปรากฏตัว…
“คนึง”
ชายหนุ่มยืนพิงต้นไม้ มองเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความโหยหา
“เธอ... กลับมาแล้ว”
“นายชื่อ คนึง... ใช่ไหม” ธีร์ถามเสียงสั่น
คนึงพยักหน้าช้าๆ ดวงตาของเขามีบางอย่างมากกว่าคำว่า "จำได้"
“ฉันเคยอยู่ที่นี่... นานมากแล้ว”
“แต่ฉันยังรอใครบางคนอยู่…”
“ใคร?”
ชายหนุ่มยิ้มจางๆ ไม่ตอบคำถาม แต่เดินเข้ามาใกล้... ใกล้จนธีร์ได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้แห้งอีกครั้ง
“ถ้าเธอจำฉันได้… ฉันก็จะยังอยู่”
“อย่าลืมนะ… ธีร์”
ธีร์เบิกตากว้าง เขาไม่เคยบอกชื่อชายคนนี้
แต่เขา “รู้”… เหมือนกับที่เขาพูดตั้งแต่วันแรกว่า “ในที่สุด… เธอก็มา”
🔚 จบบทที่ 3 🧩 ปมที่เริ่มชัด: ชายปริศนาชื่อ คนึง อินตาเวียง หายตัวไปเมื่อกว่า 60 ปีก่อน เขาไม่แก่ ไม่เปลี่ยนแปลง และยังคงอยู่ที่เดิมเหมือนเดิม เขาจำธีร์ได้ แม้ไม่เคยพบกันในชาตินี้ ประโยคสำคัญ: “ถ้าเธอจำฉันได้… ฉันก็จะยังอยู่” บอกใบ้ถึงเงื่อนงำลึกกว่านั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
