1

ยัง ลิปตา

ยังคงใช้ชีวิตคนเดียว ยังคงฟังเพลงเดิมคนเดียว

ยังคงเดินต่อไปคนเดียว อย่างไม่มีปลายทาง

ยังคิดถึงแต่เรื่องเก่า ๆ ยังคงไปที่เดิมของเรา

ยังคงมีแต่ความเงียบเหงา ยังรู้สึกอ้างว้าง

อยากที่จะรู้เธอเป็นอย่างไร จะสุขหรือทุกข์ร้ายดีแค่ไหน

เธอจะคิดถึงบ้างไหม คิดถึงบ้างไหม ส่วนฉันนั้นยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น

ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง

ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ

อยากที่จะรู้เธอเป็นอย่างไร จะสุขหรือทุกข์ร้ายดีแค่ไหน

เธอจะคิดถึงบ้างไหม คิดถึงบ้างไหม ส่วนฉันนั้นยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น

ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง

ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ

มีเรื่องราวอีกเป็นร้อยพัน มีถ้อยคำอีกเป็นล้านคำ

อยากจะเล่าให้เธอได้ฟังแต่เธอไม่อยู่แล้ว

ก็คงทำได้เพียงแค่รอ ถ้าจะมีโอกาสจะขอให้ฉันอีกสักครั้ง

[Rap]

เธออาจจะลืมเรื่องเราไปแล้วมีใหม่ไปแล้วแต่ฉันยัง

ฟังเพลงเดิม ๆ เธอเคยร้องไห้ตอนนี้เธอไม่แต่­ฉันยัง

เธอพร้อมจะเดินบนทางใหม่ ๆ เธอพร้อมจะไปแต่ฉันยัง

Keep calm, stay cool เธอทำได้แต่ฉันยัง

เธอเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่ เธอ Shine bright แต่ฉันยัง

นอนคนเดียวบน king size เธอ alright แต่ฉันยัง

รูปคู่ที่เคยถ่าย เธอทิ้งไปแต่ฉันยัง เรื่องของเรามันอาจจะตาย เธอลืมได้แต่ฉัน ยัง

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ยังมีหัวใจที่มีเอาไว้ให้เธอเท่านั้น

ฉันนั้นเป็นของเธอยังคิดถึงเธอ ยังคงมีชีวิตเหมือนเธออยู่ข้างกัน

ยังคงรักเธอไม่เคยเปลี่ยนไป จะมีทางใดที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง

ฉันนั้นยังมีความหวัง ติดอยู่กับความหลังไม่ไปไหน ยังรักได้แค่เธอ

พีนั่งมองนักร้องบนเวทีร้องเพลงพลางโยกไปด้วย

สายตาของนักร้องนำที่มองมาทางเขามันไม่ได้ปิดบังเลยว่าสนใจ

แต่ช่างมัน

เขาอยากอยู่เงียบๆ

เพลงนี่ก็เหมือนกัน

นี่จงใจร้องเพลงนี้ให้เขาใช่มั๊ย

ย้ำเข้าไป

ย้ำให้เขาเจ็บใจตายไปเลยยยยย

ทัดมองคนที่ฟุบลงกับโต๊ะ เห็นตั้งแต่ร้านเปิดแล้วมานั่งกระดกเหล้ายังกะน้ำ

สั่งเปิดไปสองขวดแล้วยังไม่หยุด

แต่คอแข็งใช้ได้

สภาพอย่างนี้ไม่พ้นโดนหิ้ว

แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ก็ไม่วายเดินไปสะกิด

"กลับเถอะคุณ เมามากแล้วนะ ผมไปส่งขึ้นแท็กซี่"

"เมาตายไปเลยก็ดีนะ" เขาตอบเสียงอ้อแอ้เงยหน้าโชว์ดวงตาฉ่ำน้ำ มันโคตรเศร้า

"กลับเถอะคุณ"

"ผมอย่าปล่อยมือผมได้มั๊ย กุมกันอย่างนี้ไปตลอดอย่างที่เคยสัญญา"

"..."

"สัญญาว่าจะมีแค่คุณ สัญญาจริง"

"เห้ย อะไรวะเนี่ย" คนเมาหงายหลังไปจนเขาต้องประคอง อะไรที่ทำให้เขาประคองคนเมาที่ไม่รู้จักกันขึ้นแท็กซี่กลับคอนโดฯ

หรือเพราะคำสัญญาว่าจะมีแค่เขา

หรือหยาดน้ำตาจากใบหน้าเศร้าๆ นี่

**********************************

2

อะไรหนักๆ ที่กลางตัวพีพลิกตัวมาซุกผ้าห่ม

หมอนข้างทำไมแข็งๆ พีได้แต่คิดแล้วก็ซุกต่อ

ง่วงมากอยากนอนต่ออีก

"......" เจ้าของเตียง ผ้าห่ม หมอน และอกที่ซุกมองตาปริบๆ

นี่ซุกแล้วกอดเอาดื้อๆ ทำเอาทัดไปไม่เป็นเลยจะเอามือออกก็กลัวโวยวาย

ทำไมนอนเขาต้องมานอนมองหน้าคนขี้เมาที่เมื่อคืนแสดงความงอแงออกมาด้วยการขอร้องว่าจะจับมือเขาเอาไว้

แล้วเขาก็ยอมให้จับ คนตรงหน้าเอามือไปสัมผัสที่แก้ม แล้วยิ้มดีใจจนเขาร้อนไปทั้งหน้า

"พีดีใจที่ได้กุมมือนะ อยู่ตรงนี้จนหลับเลยได้มั๊ย" พูดแล้วทำตาวิบวับ หวานเยิ้มมาให้

ในสภาพ... เสื้อเชิ้ตสีขาวกระดุมสามเม็ดบนถูกปลด ปากแดงจัดเพราะซัดเหล้าเข้าไปมาก ผมยุ่งเหยิงชี้ไม่เข้าทรง

อดใจไม่ได้ที่จะโน้นตัวไปตามที่คนเมาเอื้อมมือมาโน้มคอไปจูบ

แต่ทำไมกันยิ่งจูบยิ่งไม่อยากถอน กลายเป็นว่าคนเมาถูกคร่อมเอาไว้ครึ่งตัว ใบหน้าขาวซีดนั่นกลายเป็นแดงระเรื่อ

ยิ่งมือไม้อยู่ไม่สุขพาลจะกอดรัดเขาเอาไว้

"อื้ม..."เขาเริ่มดิ้นแล้วหอบหายใจแรงๆ

"พีต้องอยู่ข้างบน" โอเคข้างบนก็ข้างบน ทัดพลิกตัวคนที่ผอมกว่าขึ้นมาอยู่ข้างบน ดูทำเข้าสิเหมือนจะรุกเขา ทั้งที่เมาซะขนาดนั้น

แล้วยังจะน่าฟัดขนาดนั้น... ผิดแล้วละ ทัดมองคนที่ถอดเสื้อเขาออกทางหัว แล้วปลดกางเกงอย่างเงอะงะ

เอาวะ ทัดถอดกางเกงทั้งของเขาและของคนตรงหน้า แล้วดูสินี่เหลือเสื้อเชิ้ตตัวเดียวยังจะตาเยิ้มตัวแดงเป็นปื้นๆ เพราะโดนทัดบีบเฟ้นตามตัว

แล้วนั่นเจ้าสิ่งที่เริ่มพองตัวในกางเกงในสีขาวนั่นอีก พอเขาแตะแล้วลูบหนักๆ ก็ครางไม่เป็นภาษาเงยหน้าจนคอตั้งบ่า

เขาอดดูดแรงๆ ที่ลำคอนั้นไม่ได้

"เคยทำมั๊ย" ใบหน้าเคลิ้มๆ ส่ายหัวไปมา

"เคยแต่เป็นคนทำ"เสียงตอนดูไม่มั่นคงนัก แต่เพราะความเมาหรืออะไรก็ตามมันทำให้เขาโน้มตัวลงมาจูบอีกครั้ง

"งั้นช้าๆ เดี๋ยวจะเจ็บ"

"ไม่กลัว" แววตาเอาเรื่อง ดื้อรั้นฉายออกมาก่อนที่จะยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปาก

"งั้นก็ทำสิ" ทัดปลดกระดุมจนหมดแถวแล้วรั้งไปผูกแขนด้านหลัง

"อื้ม..."ดิ้นเบาๆ ไม่ได้โวยวายเท่าไหร่นัก

"งั้นผมสอนนะ" ทัดกระซิบ บอกกับตัวเองให้ใจเย็น เขาไม่มีตัวช่วย ไม่มีอะไรเลย เพราะไม่เคยพาใครมานอนที่ห้อง

"อื้อ..."ยิ่งจูบอาร,ณ์ยิ่งทะยานสูง ทัดใช้นิ้วค่อยๆ แทรกเข้าไป

"เจ็บ อ่ะ" พีขยับตัวบิดไปมาทัดขยับมือขึ้นลงช่วยด้านหน้า พอช่องท่างด้านหลังเริ่มขยายแล้ว

"เจ็บหน่อยนะ" ทัดจูบขมับพีเบาๆ เสื้อที่พักมือตอนแรกคลาย ออก มือของพีมาวางอยู่บนที่นอน

"อื้อ...โอ่ะ"พีจิ๊กผ้าปูเสียแน่น กัดฟันน้ำตาซึม

"อื้ม...เดี๋ยว"พีหอบหายใจ ทัดจูบปากสีสดนั้น ดันลิ้นมาพันจนพีลืมออกแรงดันไหล่พอขยับไปนิดหน่อยเสียงครางหวานหูก็เริ่มดังขึ้น

"อื้อ อ๊า..." พีกอดรัดเขาเอาไว้แน่น หลับหูหลับตาขยับรับการเคลื่นไหว

พอถึงจุดสูงสุดพีกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นเสียงร้อง

ทัดจูบปลอบใจแผ่วๆ พีลืมตามาจ้องตาเขาไม่ถึงนาทีก็ผล็อยหลับไป

ทัดเช็ดเหงื่อที่หน้าผากให้คนที่หลับไปอย่างเบามือ

อะไรทำให้ฤๅษีจำศีลอย่างเขาต้องพาคนเมามานอนในอาศรมอย่างนี้กัน

รู้ถึงไหนโห่ฮาล้อกันถึงนั่น

ทัศนะจำศีลวันนี้ศีลแตกเสียแล้ว

.............................................................................

3

พีขยับตัวหนีแสงที่ลอดผ้าม่านเข้ามา

โอย... ปวดไปทั้งตัว พีขยับพลิกมาคว้าหมอนข้างพอกอดไปแล้วทำไมมันแปลกๆ

"เห้ยยยยยยยยย" พีร้องลั่น จะขยับหนีก็ไม่ได้ เพราะหมอนข้าง (?) คว้าเอวเข้าไปกอด

"อย่าเพิ่งขยับมาก" เสียงทุ้มๆ ชวนฟังนั่นมันคุ้นหูอย่างประหลาด

"ปวด..." พีขมวดคิ้วแล้วหลับตาทบทวนความจำอีกครั้ง

เมื่อคืนไปผับ

กินเหล้าไปสองขวด

ฟังเพลง

นักร้องบนเวที

.

.

.

"มึง!!! " พีตาโตจ้องคนที่แทบจะสิงเขาอยู่ตอนนี้

"พูดไม่เพราะเลยแฮะ ขัดกับหน้าตา" ทัดไล้จมูกไปตามแก้มขาวๆ

"..." พีแข็งเป็นหินไปแล้ว ภาพความทรงจำไหลย้อนกลับมา

เมาเขาเมาแล้วก็... นอนกับไอ้เวรนี่

แถมไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย

พีสัมผัสได้ว่าปวดสะโพกและเจ็บช่องทางหลังสุดๆ

"ปล่อย" พีกัดฟังพูดนิ่งๆ

ต้องลืมมันไป ลืมให้หมด

"จะไปไหน ไปไหวรึไง" พีอยากจะบัตเตอร์เฮดใส่มันให้หงาย

"..." พีผลักตัวออกเบาๆ ถึงจะเจ็บ (ตูด) โคตรๆ แต่พีก็กัดฟันเดินเข้าห้องน้ำ

มายืนอาบน้ำในห้องน้ำแคบๆ ของไอ้เวรข้างนอกนั่น พาลอยากจะตายเพราะ "ผู้ชายคนแรก"

ดันเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังเป็นฝ่าย "โดน"

พีกัดปากตัวเองแรงๆ อยากจะแกล้งบ้าฟั่นเฟือนไปซะ แค่นี้ยังแย่ไม่พอรึไง

พร้อมทิ้งเขาไปมีคนใหม่ เขาที่ยังทำใจไม่ได้ดันไปเสีย...ชิบหาย

ยิ่งไอ้คราบเหลวๆ ที่เขาต้องเอาออกมาให้ใจหายเพราะมันมีเลือดจางๆ ตามออกมาด้วย

ไหนจะรอยสีแดงๆ ตามตัวโชคยังดีที่มันทิ้งรอยไว้ตามไหล่แต่ยังไม่ถึงลำคอ ยังพอปิดไว้ได้

เจ็บใจแต่ทำไงได้เขาพลาดที่เมา... แล้วยังปล่อยให้ความอ่อนแอมันควบคุมจิตใจ

พีเดินออกจากห้องน้ำมาหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์เตรียมจะกลับบ้าน

"ไปไหน..." เจ้าของห้องถามพร้อมกับคว้ามือออกแรงกระชากพี เซแต่ก็ไม่ร้องโวยวายอะไร

"..." ไม่จำเป็นต้องเสวนาด้วย

"ถามไม่ตอบ เกิดจะเป็นใบ้ขึ้นมารึไง ทีเมื่อคืนยังร้องได้ตั้งนาน" นั่นละมั้งพีถึงได้เหวี่ยงหมัดใส่หน้าคนพูดที่ไม่ทันตั้งตัวเข้าเต็มๆ

"..." พีสะบัดข้อมือเพราะเจ็บ (...) แล้วเดินไปเตะเข้าที่สีข้างของคนล้มอย่างแรงอีกที

ใจจริงอยากกระทืบอีกที แต่ช่างมันเสียเวลา เขามองมันอย่างเหยียดๆ อีกหนก่อนเดินออกจากห้องมัน

คืนเดียวช่างมัน ให้หมากินทำบุญ เจ็บตัว (ตูด) ไม่นานก็หาย แต่เจ็บใจพีคิดว่าคงอีกนาน

อย่างน้อยขอเวลาสักนิดเขาจะลืมเรื่องเมื่อคืนให้หมด

แต่พีไม่รู้เลยว่าโชคร้ายยังไม่จบ

เพราะทันทีที่เดินข้ามถนนออกจากคอนโด

ป้ายคัตเอาท์ขนาดยักษ์ สกรีนรูปนักร้องวงร็อกที่นักร้องนำคือไอ้เวรคนที่เขาตั้งใจจะลืมมันนี่แหละ

ทัศนะยืนลูบสีข้างที่โดนเตะเต็มๆ

ตัวก็ไม่ได้ใหญ่โตแต่มือเท้าหนักเอาเรื่อง

ยืนมองคนคนนั้นยืนอึ้งเพราะคัตเอาท์ฝั่งตรงข้ามคอนโดฯ ยิ่งเห็นเขาทำท่าโมโหหนักกว่าเดิมแล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา

มุมปากที่มีรอย"ฝากรัก"กดลงเผยยิ้มทรงเสน่ห์

ทัศนะ นักร้องนำวง เอริคเอตร์ฮัมเพลงเบาๆ เดินมาหยิบนามบัตรของคนขี้โมโหมาถือไว้ในมือ

พีรนัฐ ยินดีที่ได้รู้จัก...

งานก็ยุ่งพอเข้ามาตอนเที่ยวยังมาเห็นพร้อมยืนยิ้มแฉ่งกับคนรักใหม่ พีอยากจะแสร้งตาบอดเสียให้ได้

"พี่พี" พร้อมโบกมือเรียกเขา ทั้งที่สายตาของคุณเฉินยังมองตาม แต่พร้อมก็คือพร้อม เดินไปข้างหน้าแล้วไม่คิดจะถอยหลัง

วันนี้พีเลยมายืนตรงหน้าพร้อมในตำแหน่งพี่ชายเท่านั้นเอง

"หัวยุ่งมาเชียว...งานหนักมาเหรอ" พียิ้มให้พร้อม มือน้องลูบไปตามเอผ้าแล้วยังเสยผมให้อีก

"อื้ม...."

"เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านเหรอ คุณเอิร์นโทรมาบ่นกับแม่น่ะ" พีนิ่งไปก่อนจะพยักหน้าให้น้อง ไม่จำเป็นต้องโกหก

"พีอย่าดื่มบ่อยนักนะ เป็นห่วง" พร้อมไม่ได้โกหก แต่พร้อมก็เป็นห่วงเขาน้อยกว่าคนที่เดินมาแตะเอวอย่างแสดงความเป็นเจ้าของแน่ๆ

"พีไปแล็ปก่อนนะ" ไม่รู้ทำไมน้ำตาจะไหลทุกทีเลย เจ็บทั้งใจ ปวดหนึบไปทั้งอกซ้ายเลย

"...ไปทานข้าวเถอะ" เสียงคุณเฉินบอกกับพร้อม มันควรเป็นเขานะ ที่ยืนตรงนั้น ที่โอบเอวพร้อมได้รับรอยยิ้มแล้วตาอ้อนๆ นั่น

หัวใจของพีควรจะเป็นของเขา

.................................

เพราะคอนเสิร์ตคัมแบล็คเสตจของวงทำให้ทัศนะต้องมายืนอยู่ที่ตึกของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่

"ใครๆ ก็คัมแบ็ค ลื้อก็คัมแบ็คบ้าง อั๊วขอร้อง" นี่คือประโยคที่เฮียเจ้าของค่ายบอกกับเขาและเพื่อนๆ ในวง

หกปีแล้วที่เขาหยุดทำเบื้องหน้าถอยฉากไปอยู่เบื้องหลังผลักดันให้น้องๆ คลื่นลูกใหม่บ้าง

หกปีที่เป็นโปรดิวเซอร์ เป็นนักแต่งเพลง รับจ็อบพิเศษร้องเพลงในงานพิเศษๆ บ้าง

อย่างเมื่อคืนไม่ใช่จ็อบของเขาแต่ก็แจมไปด้วยเนื่องในวันเกิดของเพื่อนรุ่นพี่

ร้องเพลงโดนใจหลายๆ คน และคนตัวขาวๆ คนนั้นก็ด้วย แววตาปวดร้าวที่มองไปเรื่อยๆ เหมือนหาจุดหมายไม่เจอ

"อาทัด ลื้อจะนั่งนิ่ง อินกะบรรยากาศอีกนานมั๊ย" เฮียวัยสี่สิบเก้ากระเซ้าเค้าที่นั่งมองสาวๆ ซ้อมเต้น

"เฮียจะให้ทำอะไร"

"อาเจิ้นจะไปไทเป ลื้อว่าอีจะไปนานมั๊ยวะ อั๊วว่าจะพาน้องยู่ยี่ไปปู้ปี้ซะหน่อย" เฮียพูดถึงเมียคนแรกและคนเดียวของตัวเองอย่างหวาดๆ

ถึงจะหวาดๆ แต่ก็มีอีหนูเยอะแยะเรื่อยมา

"ผมว่าเจ้คงได้ยินเต็มหูละเฮีย" ชี้นิ้วไปที่มือที่แอบรับสายเมื่อตะกี้

"อาเส่ย ลื้อวางแผนไปกกอีหนูอีกแล้วใช่มั๊ย" เสียงอาซ้อดังออกมานอนโทรศัพท์ของเขา

"น่อๆ ไม่ๆๆๆ รักลื้อคนเดียว"

เฮียเดินเลี่ยงๆ ไปคุย ข้างนอกแต่ส่งสายอาฆาตมาให้

แปลตรงที่ไม่มีใจจะซ้อม หรือใจมันลอยติดมือ (หรือทีน) ใครไปเมื่อตอนสายกันนะ

พีนั่งเอนๆ อยู่บนโต๊ะทำงาน ห้องแล็ปยังวุ่นวายเหมือนเดิม

"คุณพีครับมีแขกมาขอพบครับ"

"หืม... หมอลงไปแทนทีเถอะ ผมขี้เกียจ" หมอชีหัวเราะกับท่าทีของเจ้านาย

"คุณพร้อมโทรมาเรียกเองนะครับ ผมเลยไม่ได้ถามว่าเรื่องอะไร"

"พร้อมโทรมาเหรอ" ไม่รู้ว่าตัวเองลุกขึ้นยืนตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ก็ลากสังขารมาถึงหน้าออฟฟิศ

"คุณพีคะ มีแขกมาขอพบค่ะ" พนักงานหน้าเคานเตอร์เดินมาบอก แต่พอพีเปิดเข้าไปถึงกับตัวชาก่อนจะรู้สึกเหมือนจะขย้อนของเก่าออกมา

"หวัดดี" เสียงทุ้มน่าฟังแต่ท่าทางชวนให้มีเรื่อง

"..." พีหมุนตัวจะเดินออกแต่ทัดกระชากมากระแทกกับประตูที่กำลังจะปิดซ้ำยังกดล็อกให้ด้วย

"ได้แล้วจะทิ้งเหรอ" พีได้แต่หันหลบริมฝีปากที่ฉกวูบมา แม้ว่ามันจะพลาดจากปากก็ยังโดนแก้ม

พีสะบัดแขนแรงเท่าไหร่ก็ไม่หลุดเหมือนยิ่งสะบัด ยิ่งดิ้นอ้อมกอดนี่ยิ่งรัดแน่น

"หยุดดิ้นถ้าไม่อยากให้ใครรู้ว่าคุณกำลังโดนผมจูบ"

"....." พีจ้องหน้ายียวนของทัศนะ สายตาที่กรุ่นโกรธมันเหมือนเติมเชื้อเพลิงให้ไม่รู้ตัว

"จุ๊บ" พีหลับตาแน่นเอียงคอหลบ ผิดคาดที่เขาเพียงแต่แตะเบาๆ ที่ริมฝีปากเท่านั้น

"ผมชื่อทัศนะ อายุสามสิบพอดี เป็นนักร้องนักแต่งเพลง"

"..."พีเม้มปาก สายตานิ่งเฉย มันราบเรียบจนอีกคนอดหมั่นไส้ไม่ได้

"คุณชื่อพีรนัฐ เป็นเภสัชกร หัวหน้าเจ้าหน้าที่ฝ่ายแล็ปและดูแลผลิตภัณฑ์" คำถามที่พีสงสัยว่าอยู่ๆ ทัดมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเฉลยเมื่อมันยกนามบัตรชูให้เห็น

"ต้องการอะไร"

"คุณคิดว่าผมเป็นพวกวันไนท์เหรอ ผิดนะ ผมไม่ใช่คนขายตัวหรือพวกวันไนท์อย่างที่คุณคิดนะ"

"แล้วต้องการอะไร" พีจ้องตาวาว รำคาญใจอย่างที่สุด

"คุณไง" นี่แหละคนประเภทที่เขาไม่ชอบ ยุ่ง จุ้นจ้าน วุ่นวาย และไม่รู้จักพอ

"ไปตายซะ"

"ลงนรกด้วยกันมั๊ย..." รอยยิ้มกวนๆ ประกอบกับดวงตาเจ้าเล่ห์ทำเอาพีสติขาด

พีกระแทกส้นรองเท้าลงบนเท้าของอีกคนอย่างแรงแล้วตั้งใจจะต่อยหน้าแต่เหมือนคนเคยโดนจะเข็ดและตั้งรับอย่างดี

"ที่รักผมว่าถ้าคุณจะชอบความรุนแรง เอาไว้บนเตียงผมจะจัดให้" ทัดรั้งพีเข้ามาล็อกแขนและกอดจากด้านหลัง

"ชาติหน้าเถอะมึง" พีทั้งโมโห ทั้งรู้สึกขยะแขยง

"ไม่ถึงหรอก ลองแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ก็อกๆ " เสียงเคาะประตูทำให้ทัดยอมปล่อยให้พีสะบัดแขนและจัดเสื้อผ้าในขณะที่เขายิ้มร่าไปเปิดประตู

"อ้าว คุณพร้อม" ทัศนะ ยิ้มให้พร้อมที่โผล่หน้าเข้ามา

"พี่พีมีเพื่อนเป็นคนดังก็ไม่บอก" พร้อมค้อนพีน้อยๆ อย่างแสนงอน

"แล้วคุณพร้อมมีไปไหนต่อมั๊ยครับไปทานข้าวเย็นด้วยกันมั๊ย"

"เชิญคุณทัดกับพี่พีเถอะครับ" พร้อมยิ้มตอบ สดใสเหลือเกิน ไม่มีแววเจ็บปวดอย่างช่วงก่อน

"........" ทัศนะมองเห็นแววตาโหยหายจากพีที่มองไปยังพร้อม

แววตาเจ็บปวดเหมือนวันที่เขาเมา

"งั้นผมของตัวคุณพีเลยแล้วกันครับ ช่วงนี้ผอมจนตัวเหลือแต่กระดูก"

"ครับ เดี๋ยวพร้อมบอกหมอชีให้" พร้อมอาสา

"ม่ะ..." อยากจะบอกว่าไม่ต้องแต่ทัศนะชิงพูดก่อน

"โอ้ ขอบคุณมากครับ คุณพร้อมน่ารักจริงๆ เลย" พร้อมหัว ทัศนะเป็นคนดังแต่ก็ยังเป็นกันเอง

"ไม่เป็นไรครับ งั้นขอตัวนะครับ" พร้อมปิดประตูห้องให้แล้วทุกอย่างก็เงียบ

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง รักเขาว่างั้นแต่เขาไม่รักเลยอกหัก"

"พร้อมรักกู มึงไม่รู้อย่ามาเสือก" พีโกรธไม่รู้ว่าโกรธเรื่องที่มันทำตัวกวนประสาท หรือว่าจี้จุดเรื่องที่พร้อมไม่รักเขา

"พูดไม่เพราะเลยพี" ส่ายหัวยียวนจนพีแทบอยากจะกระโจนไปซัดปากให้เลือด

"ไปทานข้าวเถอะ เดินออกไปก่อนที่คุณพร้อมจะเข้ามาเห็นช็อตหวานๆ ของเรา"

พียอมรับว่าอดกลัวว่าพร้อมจะเข้าใจผิดเรื่องนี้ไม่ได้

ไม่อยากให้พร้อมเห็นว่าเขาเลวอีกแล้ว ไม่อยากเห็นสายตาผิดหวังอีกแล้ว

แม้ว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายมองพร้อมอย่างนั้นก็เถอะ

ตอนที่เดินออกมาพีได้ยินเสียงสาวๆ ตรงเคานเตอร์กรี๊ดกร๊าดเบา ส่วนคนที่เดินตามเขาก็หันไปโบกมือให้โปรยยิ้มไปเรื่อย

"เห็นมั๊ย ใครๆ ก็รู้จักผม คุณก็ต้องทำความรู้จักผมให้มากๆ "

"หึ ไม่เห็นจำเป็น"

"จำเป็นสิ คุณอาจจะจำไม่ได้ แต่ผมจำได้ว่าผมกับคุณเรา..."

"หุบปาก"

"แล้วผมอยากทบทวนมันกับคุณนะ" ทัศนะโหมดที่ไม่มีใครเคยเห็น

โหมดกรุ้มกริ่มเจ้าชู้ โหมดกวนประสาทอย่างที่ไม่เคยเป็น

ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องทำให้คนๆ นี้เป็นของเขา และจะปัดเป่าความเจ็บปวดหรือเรื่องเศร้าอะไรก็ตามที่เกาะกุมหัวใจคนๆ นี้ให้หายไป

.....................