ว่าด้วยเซอร์ไพรส์ของฟ่ง....

หมอชีเดินจูงมือเด็กหญิงแต้ววัยห้าขวบมาซื้อของ

"น้องแต้วทานอะไรดี......"

"แครอท......" น้องแต้วชี้มือ.....

"อะไรอีก......" พ่อถามซ้ำ

"ปลาค่ะ....."เด็กหญิงชี้ปลา

"............................." สองพ่อลูกเดินกระหนุงกระหนิงกันมาซื้อของสำหรับทำกับข้าว

"โอ๊ย....."แรงกระแทกไม่ได้เบาเลย หมอชีแทบจะหันไปด่ากราดเพราะอีกฝ่ายเหยียบมาเต็มๆ เท้าเขา

"ซอรี่......เอิ่ม...ขอโทษครับ" คนอะไรสูงเกิ๊น....เด็กๆ ซัดนมแทนน้ำใช่มั๊ย....

"ครับ....."ปากบอกไม่เป็นไรแต่หน้าไม่รับแขกเอาซะเลย

"พ่อขา.....เจ็บมั๊ยคะ"

"เจ็บค่ะ" หมอชีกระซิบบอกลูกสาว

"ผมขอโทษนะครับ....ไม่ทันระวัง"

"ไม่เป็นไร....."จูงมือลูกเดินหนี แถมไม่วายสอนลูก

"คนแปลกหน้าแต้วอย่าไปยุ่งนะลูก"

"ค่ะ" เด็กหญิงพยักหน้า

ฟ่งมองตามไปแล้วส่ายหัว.....คนอะไร.....ดูมองโลกในแง่ร้ายชะมัด

เดินไปเดินมาเลี้ยวไปเลี้ยวมาก็เจอกันอยู่ดี........

ฟ่งหัวเราะออกมาเพราะทุกครั้งที่เจอกันคุณพ่อกับลูกสาวต้องมีอาการเดินหนีเขาทุกที

"เดินหนีผมทำไม......." หมอชีเอาลูกสาวหลบด้านหลัง

"แล้วคุณเดินตามทำไม......" หมอชีพูดพลางทำหน้าสงสัย

คนตัวสูงมองแล้วหัวเราะ

"ซุปเปอร์มาเก็ตนี่ไม่ได้กว้างสามร้อยเอเคอร์นะ....ยังไงก็ต้องเดินวนมาเจอ" ฟ่งหรี่ตามอง.....

"แล้วคุณต้องกลัวผมด้วยเหรอ......หรือว่าคุณสนใจผม"

"บ้า......สมองคุณไม่ปกติรึไง....ประสาท" หมอชีอุ้มลูกสาวเข้าเอวแล้วถือตะกร้าไปจ่ายเงิน

"พ่อขา........" แต้วสะกิดพ่อ

"พี่เขาตามมา......" เท่านั้นเอง....จังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่บอกราคาแล้วจ่ายเงิน

"อ่ะ........" หมอชีลืมเรื่องกระเป๋าตังเสียสนิท.....

"ทั้งหมดสี่ร้อยสามสิบหกบาทค่ะ......." พนักงานหน้านิ่งบอกราคาอีกรอบ

"นี่ครับคิดรวมกันเลย......" ฟ่งยื่นขวดน้ำกับอาหารกึ่งสำเร็จรูปรวมไปแล้วยื่นการ์ดให้

"...............ขอบคุณค่ะ......"ฟ่งดันหลังคนที่ยื่นหน้าบูดอุ้มลูกให้เดินออกจากเคาเตอร์

"พ่อขาๆ ......พี่คนแปลกหน้าเขาจ่ายเงินให้เราค่ะ"

"..........................."เงียบเท่านั้นที่หมอชีจะทำได้

"นี่ของๆ คุณ.....ถือว่าผมขอโทษเรื่องที่เหยียบเท้าคุณอย่างแรงละกัน"

"เอาสมองตรงไหนคิด........ว่าเหยียบเท้าผมแล้วจะขอโทษกันด้วยวิธีนี้น่ะ....."

"เอ้า....ก็ผม......"

"ผมคงรับไว้ไม่ได้" หมอชีวางลูกสาวลงและหมุนตัวเดินกลับทันที

"แต้วไปเถอะลูก.....ไปเอากระเป๋าตังที่รถกัน"

"งั้น.........เอางี้.....คุณก็เดินไปหยิบเงินมาจ่ายผมก็หมดเรื่อง......" เออ.....เนอะ....หมอชียิ้มมุมปาก....แล้วหุบฉับ

"ก็ได้......." ฟ่งมองตามคู่พ่อลูกที่คุยกระหนุงกระหนิงไป

"..............................."

ตอนกลับมาทำกับข้าวเรื่องเมื่อบ่ายก็แว่บเข้ามาในสมอง

เอาเถอะถ้าจะนั่งไม่ติดขนาดนี้

"เป็นอะไรไปครับคุณพี......." หมอชีผู้ไม่รู้เรื่องราวถามอย่างสงสัย

"เปล่า......."เจ้าตัวสะบัดเสียงใส่

"เห็นเดินวนไปมา......หรือว่า ตัววิตบีแซด ฟิวไม่ผ่านครับ......." นั่น.....หมอชียังเดาสุ่ม

"ไม่ใช่......" พีส่ายหัว

"เอ้า.....แล้วเรื่องหมูหมากระเพราไก่อะไรละครับ......" หมอชีเริ่มยกมือมาเกาหัว

"หมอว่าถ้าสมมติหมอเป็นแม่แล้วรู้ว่าเพื่อนของลูกคิดอะไรมากว่าเพื่อนกับลูกตัวเอง...แล้วยังนัดทานข้าวกันอีก มันหมายความว่ายังไง"

"ขอเป็นพ่อได้มั๊ยครับ....."หมอชียกมือขอออกความเห็น

"เออ....ได้....."

"สงสัยจะมาบอกว่าคุณพ่อครับผมขอลูกสาวคุณพ่อครับ....." หมอชีทำท่าทางซีเรียสตอนตอบ

".............ไม่...." พีแทบดิ้น หมอชียิ่งงงเป็นนกฮูกตาโต

"ไม่ก็ไม่ครับ......" หมอชีหันกลับมาดูตารางยาล็อตหน้าที่เคมีจะเข้า

"มีเรื่องอะไรที่ทำให้คนเราเลิกกัน......" พีพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงที่ไม่ได้เบาเท่าไหร่นัก

"ก็หลายอย่างครับ.....อย่างเช่น มีคนอื่น ไม่รักกันแล้ว....หรือไม่ก็เรื่องเงิน" หมอชีตอบฉะฉาน

"แล้วหมอเคยโดนเรื่องไหนมา....." จุกจนลิ้นจะพุ่งออกมาจากปากทั้งยวงเงิบไปเลยทีเดียว

"ก็........" หมอชีหน้าเหวอเมื่อโดนคำถามจี้จุด......

ใครๆ ก็รู้ว่าภรรยาเขามีชู้......แล้วชู้ก็ไม่ใช่ใครเลยพระเอกลิเกในตลาดใกล้บ้าน ทิ้งลูกสาววัยห้าขวบไว้ดูต่างหน้า

"ขอโทษๆ ผมเสียมารยาทเอง......" พียกมือโบกไปมา

"...." หมอชีนั่งบ่นงึมงำ....เข้าโหมดชัตดาวน์เรียบร้อย

ก็ใช่สิเป็นใครจะรับได้ ...........

หมอชีได้แต่คิดแล้วหม่นอยู่คนเดียว

บทที่ 1

หมอชียืนรอลูกสาววัยห้าขวบอยู่หน้าบ้าน

"น้องแต้ววววว.....เสร็จรึยังลูก"

"ยางงงงงงงง" เสียงน้อยตะโกนกลับมา

"ทำอะไรอยู่ลูก......"

"น้องแต้วลืมติดกิ๊บ......" นั่นปะไร ลูกสาวตัวน้อยวิ่งดุกดิกมาหาชูกิ๊บสีเขียวให้ดู

"มาๆ ....พ่อติดให้"

".........." น้องแต้วยืนอยู่นิ่งให้พ่อติดกิ๊บให้....

"สวยแล้ว... ไปโรงเรียนได้แล้ว"

ตั้งแต่แม่น้องแต้วจากไป (?) หมอชีก็ทำหน้าทั้งพ่อและแม่แทนอย่างสุดความสามารถ

ทั้งเรื่องทำอาหาร

(เมนูง่ายๆ เช่น ผัดแครอทกับหมูหรือไก่ ต้มซุปแครอท แล้วยังจะสารพัดที่มีสีส้มๆ ของแครอทอีกมากมาย)

เรื่องงานบ้านต้องยกมือถอยกรูดไปยืนมองเฉยๆ เพราะทำอะไรได้ไม่มาก เนื่องจากตอนนก่อนหน้าจะแต่งงานก็อยู่กับครอบครัว มีคุณแม่ทำให้ตลอด พอแต่งงานมาแม่น้องแต้วก็จัดการเสียเสร็จสรรพ

จนตอนนี้หมอชีก็ได้แต่จ้างแม่บ้านมาทำให้ อาทิตย์ละสองวัน

"น้องแต้วตั้งใจเรียนนะลูก... พ่อไปทำงานก่อนนะครับ"

"พ่อต้องตั้งใจทำงานนะ... อย่าอู้ อย่าดื้อ อย่าซนนะคะ" น้องแต้วยืนเท้าเอวบอกคุณพ่อ

"ขอรับท่านลูก....." หมอชียิ้มหน้าบาน... ลูกสาวเขาน่ารักที่ซู๊ดดดด

ใครจะว่าหลงลูกก็ช่าง... เขายอมรับ... ฮ่าๆ

เพราะน้องแต้วคือทุกอย่างในชีวิต... เป็นขุมพลังเดียวที่ทำให้เขาเดินต่อไปได้

ในวันที่เศร้าที่สุด น้องแต้วคือของขวัญที่สำคัญที่สุดในชีวิต

กิจวัตรประจำวันของหมอชีนอกจากเลี้ยงลูกแล้วก็คงเป็นงาน

วันๆ เอาแต่ทำงานๆ เงยหน้ามองนาฬิกาเห็นได้เวลาก็พุ่งตัวไปรับลูกสาวมานั่งเล่นที่แล็ปแล้วตัวเองก็ทำงานหกโมงกลับบ้าน

แต่วันก่อนที่ไปเจอเจ้าเด็กโย่งนั่นที่มาร์เก็ตทุกย่างก็เหมือนจะเปลี่ยนไปทีละนิด

อันที่จริงเปลี่ยนไปเยอะเลยหล่ะจากวันนั้น

วันนั้นเป็นวันโลกาวินาศของหมอชี

งานงอกกกกกกกกก

เพราะเครื่องกดยาที่โรงงานเกิดพังและเขาเองก็ต้องอยู่คุยกับช่างที่มาจากโรงงานใหญ่ แล้วยังต้องคอยช่วยจนกว่าจะเสร็จ

"หมอไปรับลูกเถอะเดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง...." คุณน่านฟ้าหัวหน้าช่างหันมาบอกผม

"เอ่อ....ผม...โทรไปบอกคุณครูน้องแต้วแล้วครับว่าจะไปรับช้าหน่อย" ปากบอกว่าหน่อยแต่สายตาเหลือบไปมองนาฬิกานี่มันจะห้าโมงแล้ว

"ไปเถอะหมอ....เดี๋ยวลูกสาวหมอร้องไห้แย่" คุณน่านดันไหล่หมอชีเบาๆ

"ขอบคุณมากครับ" ผมก้มหัวขอบคุณ คุณน่านหัวเราะแล้วโบกมือว่าไม่ใช่หน้าที่ของผมด้วยซ้ำ

ผมขับรถมาถึงโรงเรียนน้องแต้วเกือบหกโมงแล้ว

"น้องแต้วครับ" น้องแต้วเดินมาหาในมือถือหนังสือนิทานภาพเล่มใหญ่อยู่กับอก

"คุณพ่อ....." น้องแต้ววิ่งเขามาหาผม

"วันนี้คุณพ่อมอมแมมจังเลยค่ะ"

"พ่อซ่อมเครื่องมาน่ะลูก....วันนี้พ่อเป็นซุปเปอร์แด๊ดแปลงร่างเป็นช่างซ่อมมือหนึ่ง" น้องแต้วเอียงคอหัวเราะ

"เก่งจังนะครับ เป็นได้หลายอย่างเชียว" เสียงผู้ชายตัวสูงที่หมอชีจำได้ว่าเป็นเดียวกับที่เจอที่มาร์เก็ต

"...น้องแต้วกลับบ้านเถอะลูก"

"บายนะน้องแต้ว... " ยิ่งเห็นลูกสาวโบกมือให้ไอ้สูงนั่น หมอชียิ่งอารมณ์เสีย

... เจ้าเด็กโย่งนั่นจะมาวนเวียนอะไรใกล้ๆ

"น้องแต้วอย่าไปยุ่งนะลูกคนบ้าที่ไหนไม่รู้"

"คนบ้าอะไรจะหล่อ จะรวย จะฉลาด จะเก่ง อย่างผม" โอ้โหหหหหห

"หลงตัวเอง"

"ไม่อยากหลงผมบ้างเหรอ"

"ปัญญาอ่อน"

"เหรอ... แล้วคุณปัญญาแข็งเหรอ"

"โอ๊ย....กวนประสาท" หมอชีจิ๊ปากอย่างขัดใจ

"พ่อขา... พี่ฟ่งไม่ได้บ้าค่ะ... พี่ฟ่งเอาหนังสือนิทานมาให้น้องแต้วอ่านเล่น"

"หลอกเด็ก... น้องแต้วอย่าไปยุ่งนะลูก... ไม่ได้เลยนะคะ"

คนเป็นพ่อทำท่าซีเรียสสอนลูกสาวที่จ้องเขาตาใส แล้วยังมีท่าทางการส่ายหน้าประกอบ

"นี่... เยอะไปแล้ว ผมทำงานอยู่ร้านกาแฟตรงนั้น เป็นเด็กเสิรฟ์" ฟ่งชี้มือไปร้านกาแฟร้านคาแพงตรงข้ามโรงเรียน

"อ่อ... แล้วมายุ่งกับลูกสาวผมทำไม น้องแต้วคุณครูละลูก"

"คุณครูไปเข้าห้องน้ำค่ะ... นั่นไง ครูจ้ามาแล้ว"

"ขอโทษทีค่ะ พอดีจ้าท้องเสีย ขอบคุณมากเลยค่ะคุณฟ่ง" ครูจ้ายกมือไหว้ไอ้โย่งนี่เสียสวย

"ไม่เป็นไรครับ" ฟ่งยิ้มรับ

"ขอบคุณมากนะครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบาก"

"โอ๊ย... ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ"

"น้องแต้วสวัสดีครูจ้าลูก" น้องแต้วยกมือไหว้พร้อมถอนสายบัวสวยงาม

"สวัสดีค่ะครูจ้า"

ไม่วายหันไปหาคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้วย

"สวัสดีค่ะ พี่ฟ่ง"

"สวัสดีค่ะ เอาไว้อ่านนิทานกันใหม่นะ" คนตัวสูงก้มมาลูบหัวน้องแต้วเบาๆ รอยยิ้มกวนๆ กลายเป็นยิ้มอ่อนโยน แถมก่อนมันเดินกลับไปมันยังเหล่เขาเสียอีก

"... ไอ้โย่ง" หมอชีพึมพำ

........................................

ฟ่งเปิดประตูเข้ามาในร้าน

"ไปไหนมา โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป" พี่สาวคนละแม่ของฟ่งบ่นงึมงำ แต่ก็บรรจงตักเค้กเข้าปากต่อ

"ก็ไปโรงเรียนแม่พี่อ่ะแหละ... เอากาแฟไปส่งลูกค้า"

"อ่อ... แล้วหายไปตั้งนาน เดี๋ยวฉันจะฮุบกิจการ" พี่สาวฟ่งชื่ออิงกานต์ สะบัดค้อนใส่

"พี่อิง โรงเรียนแม่พี่นี่คนรวยๆ เรียนทั้งนั้นเลยเนอะ"

"เออ... บุคลากรเยี่ยมเว้ย โรงเรียนผู้ดี" คนพูดยกแก้วกาแฟกระดก

"แกก็หัวดีมาขอที่ข้างหน้าเปิดร้านกาแฟหรูๆ ฉันจะมาเก็บค่าที่แกเป็นเค้กกับกาแฟทุกวันเลย"

"เอาเลย ถ้าพี่จะกินมันทุกวันแล้วไม่อ้วนอยู่บนคานน่ะนะ"

"อีฟ่ง... เดี๋ยวโดนตบ หยาบคายจริงๆ "

พ่อของฟ่งแต่งงานกับแม่ของอิงกานต์มาเกือบยี่สิบปีแล้ว และครอบครัวใหม่นี่ก็ไม่ได้สร้างความวุ่นวายใจให้มากนัก พ่อกับแม่เลี้ยงเขา

อยู่บ้านที่จีน และบินมาไทยสามเดือนครั้ง

อิงกานต์อยู่ดูแลโรงเรียนให้แม่

ส่วนเขาที่เพิ่งเรียนจบแล้วบินตามพร้อมมาไทย เลยขอที่เล็กๆ (?) ทำร้านกาแฟกึ่งห้องสมุดที่หน้าโรงเรียน

ตอนนี้พร้อมเข้าไปทำงานที่โรงงานยาอะไรนั่น เขาพยายามบอกพร้อมว่าคนคนนั้นของพร้อมไม่ได้ดีอย่างที่พร้อมคิด

ถ้าคนนั้นทำพร้อมเสียใจร้องไห้

เขายินดีที่จะยืนอยู่ข้างๆ ก็เขารักพร้อมนี่นา รักมาสามปี รักข้างเดียวที่พร้อมก็รู้ว่าเขารัก แต่ก็วางเขาไว้ในฐานะเพื่อนมาตลอด

บางทีก็เสียใจ แต่มันก็ทำใจไม่ได้ถ้าจะให้ตัดขาดกันไปเลย เขารักพร้อมมากกว่าที่คนอื่นเห็นมากนัก

"ฟ่ง... ฉันว่าแกเป็นคนจีนที่สูงโอเว่อร์มากนะ"

"อื้ม... ก็ไม่เท่าไหร่นะ"

"แกสูงเท่าเหยาหมิงเลยมั๊ย"

"บ้านเหรอพี่อิง แค่ร้อยเก้าสิบ"

"แกมันกินเสาไฟฟ้าเป็นอาหารชัดๆ "

"..." ฟ่งมองหน้าพี่สาว

"ก็พี่อิงเตี้ยเอง"

"อีฟ่ง!!!! "

ฟ่งหัวเราะ อิงกานต์เป็นครูสอนภาษาจีน พูดจีนกับเขาตั้งแต่เริ่มต้นเพราะแม่เลี้ยงเขาสอนให้พูดจีนตั้งแต่เด็ก สองคนแม่ลูกเลยไม่พูดไทยกับเขา

แต่พอกลับมาครั้งนี้เขาเริ่มพูดไทยด้วยได้ เพราะพร้อมสอนเขา ในอีกนัยหนึ่งเพราะเขาอยากอยู่ใกล้ๆ เลยเกาะติดให้สอนก็เท่านั้นเอง

แล้วตอนที่เดินไปส่งกาแฟกับเค้กให้ลูกค้าที่ด้านในโรงเรียนครูจ้าก็เดินหนีบๆ มากระซิบ

"... คุณฟ่งคะ... ฝากน้องแต้วสักครู่นะคะ คือจ้าปวดท้องมากเลย" ครูจ้ากุมท้องเหงื่อซึมอย่างน่าสงสาร

"อื้ม ครับ" ฟ่งเดินไปหยิบหนังสือนิทานภาพเล่มโตมาถือไว้แล้วเดินไปหาเด็กผู้หญิงที่ติดกิ๊บสีเขียว

"สวัสดีครับ" ฟ่งนั่งลงข้างๆ เด็กหญฺงถอยไปนิดแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีว่ากลัวหรืออะไร

"..." ฟ่งจำได้ เด็กผู็หญิงที่อยู่กับพ่อที่มองโลกในแง่ร้ายที่มาร์เก็ตวันนั้น

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... " อ่านไทยไม่ออกหรอก แต่พอจะจำเนื้อเรื่องได้ ก็นี่มันเรื่องเจ้าหญิงนิทรา

แถมมันก็เป็นรูปภาพประกอบ ดูๆ เอาก็เล่าได้แหละ

"ที่เมืองหนึ่ง มีราชาและราชินีใจดีที่มีลูกสาว..." เล่าๆ ไปเด็กหญิงเริ่มกระเถิบเข้ามาใกล้ๆ

เล่าไปสักครู่เด็กหญิงค่อยๆ เอื้อมมือมาเป็นคนเปิดหน้าให้ รอยยิ้มสดใสของเด็กน้อยที่หน้าตาละม้ายพ่อส่งมาให้เขา

"แล้วทั้งสองก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข" เด็กน้อยปรบมือแปะๆ

"เก่งจังเลยค่ะ พี่คนแปลกหน้า"

"เอ่อ... น้องครับพี่ชื่อฟ่ง"

"พี่ฟ่ง..." ฟ่งสบตาใสๆ นั้น

"คุณพ่อไม่มารับเหรอครับ..."

"คุณพ่องานงอกค่ะ"น้องแต้วบอกตามที่พ่อบอกในโทรศัพท์

"งานงอก? " ฟ่งหัวเราะกับคำซื่อๆ ของเด็กหญิง

"งานใหญ่ด้วยค่ะ... พ่อเลยต้องอยู่ช่วยงานก่อน"

"เหรอ... พ่อน้องแต้วทำอะไรครับ"

"เป็นนักวิทยาศาสตร์ในห้องทดสอง เป็นคุณหมอ วันนี้เป็นช่างค่ะ" สารพัดประโยชน์ดีแท้ๆ

"บางทีก็เป็นคนขับรถ บางทีก็เป็นพ่อครัวหัวแครอท..."น้องแต้วทำตัวดุ๊กดิ๊ก

"พ่อครัวหัวแครอท"

"พ่อชอบทำข้าวที่มีแครอทสีส้มๆ แต่น้องแต้วชอบสีเหลือง"น้องแต้วกระโดดไปรอบๆ

"ฟักทอง? "

"ช่ายเลย แต่พ่อชอบทำท่า อึ๊ยๆ " ท่าทางขนลุกสั่นๆ ของเด็กน้อยทำให้ฟ่งพาลจินตนาการไปถึงคนเป็นพ่อ

"แล้วแครอทละ? "

"แครอทๆ แครอทสีส้ม โอ้โหสีส้ม กินหม่ำๆ สาวน้อยน่ารักหม่ำแครอท" ฟ่งมองเด็กหญิงแต้วเต้นประกอบเพลงแครอท

"พ่อสอน... " ฟ่งหัวเราะก๊ากเมื่อน้องแต้วหันมาเฉลย

มันน่ารักวุ้ย ลูกน่ารักขนาดนี้ พ่อนี่ต้องกระเทาะเปลือกแข็งๆ ออกก่อน

ข้างในคงน่ารักสุดๆ ยืนยิ้มไปเช็ดแก้วไป ลูกค้าสาวๆ หันมองแล้วใจจะละลาย

"ไอ้โย่ง... " ทั้งที่ถูกเรียกอย่างนั้นแท้ๆ

แต่กลับไม่โกรธสักนิด

แต่ดันถูกใจสายตาเอาเรื่องที่ทำใส่เขากับท่าทางน่ารักของผู้ชายคนนั้นที่แสดงต่อลูกสาว

...............................................

บทที่ 2

ฟ่งเดินเข้ามาที่ออฟฟิศของพร้อมอย่างอารมณ์ดี วันนี้เจ้าตัวจองตัวพร้อมไปขับรถเล่น

แต่เพราะพร้อมติดประชุมช่วงเช้าเลยต้องมานั่งรอที่ออฟฟิศก่อน

"รอแปบนะ... เอ่อ ชั่วโมงนึงอ่ะ ฟ่งรอก่อนนะ" เจ้าตัวเดินออกจากห้องประชุมปรี่เข้ามาเขาที่นั่งอยู่ส่วนรับแขก

"โอเคๆ ไม่เป็นไร" ฟ่งยิ้มแล้วจับแก้มของพร้อมเบาๆ

"... อื้มๆ " พร้อมเดินตัวปลิวเข้าห้องประชุมไปต่อ

ฟ่งนั่งจิบกาแฟที่เจ้าหน้าที่เอามาให้แล้วอ่านข่าวหุ้นในเน็ตไปพลางๆ

"คุณหมอชีคะ หมอชี..." ร่างสมส่วนวิ่งตามเจ้าของเสื้อกราวน์สีขาวที่พุ่งตัวออกมาจากห้องคุณแมน

"ครับผม" เบรกตัวโก่งละมั้งน่ะ เพราะเจ้าตัวแถไปสองสามก้าว

"คุณพีให้ตามเข้าไปพบคุณเอริคจาก ไฮเอทฟาร์มาค่ะ"

"ผมเหรอ เดี๋ยวๆ ด่วนมั๊ย" หมอชีเกาหัวสองสามที ผมที่ชี้อยู่แล้วยิ่งยุ่งหนักเข้าไปอีก

"ผมต้องไปที่แล็ปก่อนผล เซฟสี่สามไม่ผ่านแล้วคุณแมนก็เร่งด้วย"

"เอิ่ม... งั้นคุณหมอไปแล็ป เดี๋ยวหนูไปบอกคุณพีให้ค่ะ" สาวสวยหน้าเจื่อนไปเพราะถ้าบอกคุณพีว่าไม่พบหมอชีเธอคงโดนบ่นอีกยาว

"งั้น... เอางี้นะ คุณบอกที่แล็ปให้พักเซฟสี่สามไปก่อน เดี๋ยวผมขึ้นไป แล้วก็ถ้ายังไงก็ช่วยบอกผมด้วยนะ"

"ค่ะ" หมอชีเดินเร็วเข้าห้องประชุมเล็กไป

"เสร็จแล้วๆ " พร้อมเดินสะบัดแขนออกมาจากห้องประชุม

"อื้ม... ไปไหนดีลูกแมวน้อย"

"ไปกินข้าวเถอะ บ่ายแล้ว" จริงอย่างพร้อมว่าบ่ายแล้ว ฟ่งหันกลับไปมองที่ห้องประชุมเล็กก่อนคิดอะไรบางอย่าง

"คุณหมอคะ... ขนมเค้กค่ะ" สาวประชาสัมพันธ์ยื่นกล่งเค้กมาให้

"หืม? ของผมเหรอ"

"ค่ะ คุณพร้อมเอามาฝากไว้ให้ค่ะ"

"ขอบคุณครับ" หมอชีเดินถือกล่องเค้กมางง พอถึงโต๊ะแล้วเปิดดู

เค้กช็อกฯ สีน้ำตาลเข้มกับเค้กสตอเบอรี่น่าตาน่าหม่ำสี่ชิ้นเรียงตัวสวย

"เค้กช็อคฯ ของหมอชี เค้กสตอเบอรี่ของน้องแต้วนะครับ"หมอชีมองอย่างสงสัย

ตอนเย็นไปรับน้องแต้ว ลูกสาวเขาก็นั่งอยู่กับไอ้เด็กโย่งนั่น

"น้องแต้วกลับบ้านกันเถอะลูก"

"ขอฟังเรื่องนี้จบก่อนไม่ได้เหรอค่ะ" น้องแต้วส่งสายตาปิ๊งละลายใจพ่อมาให้

"เอ่อ... " พ่ออึกอัก ใจอ่อนไปแล้วนั่นแหละแต่พอสบตาไอ้ที่นั่งข้างๆ แล้วมันแบบ หึ้ยยยยย

"อีกนิดเดียวเองค่ะ พ่อขาาาาาา" คนเป็นพ่อจำนนต่อน้องแต้ว

"ก็ได้... " เท่านั้นเองเด็กหญิงเดินไปจูงมือพ่อมานั่งข้างๆ ฟังนิทานหลอกเด็กของไอ้โย่ง

"เจ้าชายก็ขี่ม้ากระโดดข้างกองต้นโป๊ยเซียน..." เด็กหญิงแต้วชี้มือที่รูปภาพของฟ่ง

"อุ๊บ... " ฟ่งหุบปากกลั้นขำ

"นี่ไงๆ ... ต้นหนามๆ ที่บ้านก็มีใช่มั๊ยพ่อขา"

"ใช่ค่ะ" เด็กหญิงแต้วเป็นเด็กฉลาดเขาคอนเฟิร์ม หมอชียืดอกลูบหัวลูกสาว

"เก่งมากลูก"

"อ่อ... แล้วเจ้ามังกรก็..."

"เจ้ามังกรเดินไปจุดไฟแช็คปาใส่เจ้าชายใช่มั๊ยคะ" ภาพมังกรพ่นไฟออกจากปากมันค่อนข้างคล้อยตาม (?)

"ใช่ลูก ดังนั้นเราต้อง... " หมอชียกนิ้วชีข้างขวามาแตะที่หัวทำท่าทางคิดเหมือนเด็กๆ

"ปิดถังแก๊สทุกครั้งหลังทำกับข้าว" น้องแต้วปรบมือแปะๆ

"เก่งที่ซู้ดดดดดด มาๆ หอมแก้มกัน" พ่อลูกหอมซ้ายหอมขวากันเรียบร้อย เหมือนคนเป็นพ่อจะเพิ่งรู้สึกตัวถึงสายตาของบุคคลที่สาม

"เอ่อ... พรุ่งนี้ค่อยมาฟังใหม่นะน้องแต้ว พ่อต้องกลับไปทำงานต่อ" หมอชีหยิบกระเป๋าสีเหลืองรูปเป็ดมาถือเอาไว้

"ค่ะ... พี่ฟ่งขา สวัสดีค่ะ"

"ครับ พรุ่งนี้เจอกัน" ฟ่งยิ้มแล้วโบกมือให้

สองคนพ่อลูกเดินจูงมือกันไป แว่วเสียงคนเป็นพ่อบอกลูกว่า

"วันนี้พ่อมีเค้กสตอเบอรี่สีชัมพูว์ ให้หนูด้วยลูกเดี๋ยวต้องไปขอบคุณค่ะคุณพร้อมนะคะ คุณพร้อมฝากเอามาให้"

"แล้วของพ่อละคะ"

"เค้กช็อคโกแล็ตค่ะ อร่อยมาก พ่อชิมไปแล้ว" พ่อทำท่าน่ารัก ทำเอาคนมองตามอดนึกถึงตอนที่เขาตักเค้กเข้าปากไม่ได้ ท่าทางจะมีความสุข

แล้วไหนจะท่า "ดังนั้นเราต้อง..." ที่ทำท่าเอียงคอได้น่ารักน่าขย้ำของเขาอีก ฟ่งมองตามรถเก๋งของสองพ่อลูกไปจนลับตา

อารมณ์ดีสุดๆ แหม่ มีความสุขจริงๆ วันนี้

ต้องกลับไปถามตัวเองว่ามีความสุขเพราะไปขับรถเล่นกับพร้อมหรือถูกใจท่าทางของหมอชีคนนั้น

...........................................

หลังจากทานข้าวแล้วสองคนพ่อลูกนั่งหันหลังชนกัน

คนพ่อนั่งเปิดหนังสือวิเคราะห์เคมีปัจจุบัน

ลูกสาวเปิดหนังสือภาพเรื่องกาแล็คซี่

"พ่อคะ... น้องแต้วง่วงแล้ว" น้องแต้วขยี้ตาแล้วยืนขึ้น

"เหรอลูกมานี่มา พ่อพาไปนอน" หมอชีบรรจงอุ้มลูกสาวขึ้นมากอด กดจมูกหอมแก้มลูกสาว

"นอนด้วยกันเลยได้มั๊ยคะ นอนกอดกัน"หมอชียิ้มอ่อนโยน

“งั้นของสามนาทีนะคะ”

เขารีบวิ่งลงไปตรวจดูรอบๆ บ้าน ปิดประตูและปิดไปจนหมดก่อนจะเข้านอนพร้อมลูกสาว

"นอนเถอะลูก... พ่อนอนด้วย"

ลูกสาวนอนหนุนไหล่หมอชี ดวงตาน้อยๆ ปรือแล้วปรืออีก

"พ่อขา แม่ไปไหนคะ" เด็กคือเด็ก ถามทุกครั้งที่นึกได้

"คุณแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ"

"เหรอคะ แล้วแม่คิดถึงน้องแต้วมั๊ยคะ น้องแต้วคิดถึงแม่ค่ะ" คนเป็นพ่อกลืนก้อนที่จุกอยูที่ลำคอ

"คิดสิลูก แม่ต้องคิดถึงอยู่แล้ว" น้องแต้วพยักหน้าหงึกหงัก

ไม่นานน้องแต้วก็หลับไป ทิ้งเอาไว้เพียงบางอย่างในใจของคนเป็นพ่อที่เหมือนตะกอนถูกกวนจนน้ำขุ่น

"ไม่อยู่แล้ว ก็ไม่ได้รักพี่วัฒน์" แม่น้องแต้วสะบัดมือออกจากมือสามีอย่างเขาอย่างไร้เยื่อใย

"แก้วไปแล้วน้องแต้วละ"

"พี่วัฒน์อยากมีก็เลี้ยงไปสิ แก้วไม่ได้อยากมีนี่นา"

"แก้ว... "ผู้ชายอย่างหมอชีววัฒน์ครางในลำคอ

"แก้วรักพี่กรกฏ แก้วจะไปอยู่กับพี่เขา" หมอชีหันขวับไปที่รั้วบ้าน ผู้ชายตัวสูงขาวหุ่นดียืนเต๊ะท่ารอเมียเขาอยู่

"แก้ว พี่รักแก้วนะ แก้วไม่รักพี่สักนิดเลยเหรอ" จำไม่ได้ว่าแก้วตวาดมาว่าอะไรบ้าง แต่ประโยคนี้เขาพร่ำพูดเหมือนเทปที่กรอซ้ำไปมา

"รัก เมื่อก่อนรัก แต่วันนี้ไม่รัก ปล่อยมือแก้วสิพี่วัฒน์"

"มันรักแก้วจริงเหรอ" แก้วหันมาสะบัดมือออกจาการเกาะกุมอย่างโกรธเคือง

"รักมั๊ยไม่รู้ รู้แต่แก้วรักเขา แล้วแก้วก็มีความสุขเวลาอยู่กับเขา"

"แล้วพี่กับน้องแต้วละแก้ว พี่กับน้องแต้วแก้วไม่รักเหรอ" การยื้อยุดหยุดลง ร่างอวบอิ่มนั้นนิ่งไป

"รักสิ แต่แก้วอยากมีความสุขในแบบที่แก้วอยากเป็น" แก้วจ้องตาเขา ผู้หญิงที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอน้ำตาไหลช้าๆ

"ขอละพี่วัฒน์ แก้วไม่อยากใช้ชีวิตอย่างนี้ แก้วรักพี่ รักน้องแต้ว แต่มันไม่ใช่สิ่งที่แก้วต้องการ แบบนี้มันไม่ใช่"

"แก้วจะกลับมามั๊ย... " แก้วส่ายหน้าแล้วเมินไปอีกทาง

"บอกน้องแต้วไปแล้วกันว่าแก้วตายไปแล้ว แก้วคงหายไปเลย" เขายืนนิ่งมองเมียของเขาเดินไปกับไอ้พระเอกลิเกหลังตลาด

เขาบกพร่องตรงไหน เป็นผัวที่แย่งั้นเหรอ รักแก้วไม่พองั้นเหรอ

ปีกว่าๆ ที่แก้วหายไป หัวใจของเขาแห้งเหี่ยวเหลือเกิน

จะให้แต่งงานมีเมียใหม่ ใครจะรับรองได้ว่าผู้ใหญิงคนใหม่จะรักลูกสาวเขาอย่างที่เขารัก

ตราบใดที่ยังหาคนที่รักน้องแต้วอย่างที่เขารักก็ขออยู่กันสองคนนี่แหละ

"พ่อขา... หิวๆๆๆๆๆๆ " เช้าแล้ว น้องแต้วกลิ้งตัวทับเขาไปมา

"น้องแต้วๆ ... พ่อตื่นแล้วๆ "

"ซุปเปอร์โจ๊กใส่ฟักทองแครอทกับปลาๆๆๆๆๆๆๆ " น้องแต้วส่ายเอวตามจังหวะที่ตะโกน

"ครับๆ ท่านลูก พ่อจะทำให้เดี๋ยวนี้"

"ใส่ไข่แดงด้วยนะท่านพ่อท่านลูกจะไปดูมิกกี้เม้าส์"

ลูกสาวคนดีวิ่งปรู๊ดลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

"หอมฉุยๆ ฟักทองสีเหลืองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" น้องแต้วกรี๊ดกร๊าด

"ชอบก็ทานเยอะๆ นะลูก"

"พ่อขา วันนี้เราจะทำอะไรกันดีคะ" น้องแต้วถามพ่อก่อนหันไปสนใจมิกกี้เม้าท์

"วันนี้เราจะปลูกต้นไม้อีกสองต้น เอาต้นอะไรดี ต้นมะม่วงมั๊ยลูก พอมันโตเราจะได้หม่ำลูกมัน แล้วก็เอาต้นอะไรดี"

"เอาต้นฟักทอง"

"น้องแต้วไปซื้อเอาก็ได้ลูก"

"งั้นต้น... ผักกาด"น้องแต้วบอกเสียงดีใจ

"เพื่อนน้องแต้วชื่อผักกาด"

"ฮ่าๆ ได้ๆ ครับ ทานข้าวแลวไปอาบน้ำเตรียมตัวเป็นชาวสวนกันเถอะ"

สองคนพ่อลูกปลูกต้นไม้อย่างสนุกสนาน หมอชียิ้มเมื่อเห็นลูกสาวตั้งอกตั้งใจพรวนดิน

น้องแต้วร่าเริงจนลบความเจ็บปวดทุกอย่างหายไปหมด

"ตอนเย็นไปไหนดีลูก"

"ไปมาร์เก็ต"

"โอเค"

"กินซุปเปอร์อาโลฮ่าด้วยนะ" โบโลน่าลูก แหม่ ซุปเปอร์อาโลฮ่า

"โอเค บานาน่า" หมอชีส่ายหน้า

"พ่อคะๆ มีดุ๊กดิ๊กตรงนี้" หมอชีชะโงกหน้าไปดู

"เขาเรียกไส้เดือนค่ะ เราต้องเอาไปไว้ที่แปลงผักกาดให้มันช่วยพรวนดิน"

"มันไม่มีส้อมพรวนนะ มันดุ๊กดิ๊กเฉยๆ " น้องแต้วทำนิ้วกระดิกไปมา

"มันเป็นเครื่องมือของธรรมชาติค่ะ มันจะช่วยเราพรวนดินให้ มีค่าตอบแทนนิดหน่อยอาจจะเป็นใบผักกาดของน้องแต้ว"

"เหรอ อื้ม เอาไปเลยนะดุ๊กดิ๊กน้องแต้วให้ใบหนึ่งเลย" ใจปล้ำซะด้วยลูกใครหว่าฮ่าๆ

เห็นลูกสาวทำท่าสนใจทุกอย่างหมอชีก็รู้สึกดี

"น้องแต้ว มาจุ๊บแก้มสักทีพ่อต้องการพลัง"

"จุ๊บ!!! เต็มถังค่ะพี่" น้องแต้วโบกมือไปมา หมอชียิ้มให้กับลูกสาว