เสียงนกร้องจิ๊บๆ แสงแดดอ่อนๆ และกลิ่นหอมของดอกกุหลาบที่ลอยมาตามสายลมยามเช้า คือสิ่งแรกที่ผมรับรู้ได้เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา แวบแรกผมคิดว่าตัวเองกำลังฝัน แต่พอลองขยับตัวก็รู้สึกถึงความนุ่มสบายของเตียงและผ้าห่มที่หรูหราผิดปกติ ผมลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ห้องนอนที่ตกแต่งสไตล์ยุโรปโบราณด้วยโทนสีฟ้าอ่อนและทองที่ดูแพงหูฉี่...นี่มันห้องใครกัน?
ภาพสุดท้ายที่ผมจำได้คือ ผมกำลังอ่านนิยายที่ชื่อว่า "พรหมลิขิตรักในสวนบุปผา"อยู่บนโซฟา และหลับไปพร้อมกับหนังสือในมือ เนื้อเรื่องของนิยายเล่มนี้เกี่ยวกับการผจญภัยของ คริสเตียน่า นางเอกของเรื่องที่ต้องรับมือกับชายหนุ่มถึง 6 คนที่มาตามจีบเธอและพยายามพิชิตใจเธอ ผมนึกถึงชื่อเรื่องแล้วก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
ผมลุกจากเตียง เดินไปที่กระจกบานใหญ่...และภาพที่สะท้อนกลับมาไม่ใช่ใบหน้าของผมเอง แต่เป็นใบหน้าของเด็กชายวัยสิบขวบที่มีผมสีน้ำตาลออกแดง ดวงตาสีแดงใส และแก้มที่แดงระเรื่อ...นี่มัน คริสติน น้องชายของนางเอกในนิยายเรื่องนั้น! ผมยืนอึ้งอยู่นานราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!?"ผมอุทานออกมาเสียงเบา ผมไม่ได้กำลังฝัน เพราะผมรู้สึกได้ถึงแรงบีบที่แก้มตัวเองเมื่อลองหยิกดู ความเจ็บที่แล่นเข้ามาทำให้ผมแน่ใจว่าทั้งหมดนี้คือความจริง ผมไม่ได้กลับมาในโลกเดิมแล้ว แต่มาอยู่ในร่างของตัวละครในนิยายที่ผมเพิ่งอ่านจบไปหมาดๆ นี่มัน...ซวยซ้ำซ้อนชัดๆ
ตามเนื้อเรื่องแล้ว คริสตินควรจะเป็นเพียงตัวประกอบที่คอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ เป็นเด็กดีที่อยู่แต่ในห้องหนังสือของตัวเอง คอยให้กำลังใจพี่สาวจากเบื้องหลัง และไม่เคยมีบทบาทอะไรสำคัญเลย...แต่นี่อะไรกัน? ทำไมผมถึงได้มีบทบาทที่ดูเหมือนจะสำคัญขนาดนี้?
ขณะที่ผมกำลังประมวลผลสถานการณ์อยู่นั้น ประตูห้องก็เปิดออกอย่างแผ่วเบา และคนที่เดินเข้ามาก็ทำให้ผมตาค้าง ชายหนุ่มรูปงามผมสีดำสนิทราวกับรัตติกาล ดวงตาสีไพลินที่ล้ำลึก เขาคือ อัศวินคาเอล หนึ่งในผู้ชายทั้งหกคนที่เป็นรูทจีบนางเอก และเขาก็กำลังเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
"คริสติน! ตื่นแล้วเหรอ?" คาเอลเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ เตียง ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบศีรษะของผมอย่างแผ่วเบา "พี่เห็นว่าวันนี้ไม่มีเรียน ก็เลยว่าจะมารับไปฝึกดาบด้วยกัน"
ผมหันไปมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ในนิยายอัศวินคาเอลเป็นคนที่สุขุม เย็นชา และจริงจังมากจนแทบจะไม่มีรอยยิ้มให้ใครเห็น แต่ตอนนี้เขากลับยิ้มให้ผมอย่างใจดี และ...มาลูบหัวผม?
"พี่...พี่คาเอล..." ผมเรียกชื่อเขาออกไปอย่างไม่มั่นใจ
"หืม? ว่าไง?" คาเอลเลิกคิ้วเล็กน้อย
"พี่สาวผมล่ะครับ? พี่คริสเตียน่า?" ผมถามออกไปอย่างไม่มั่นใจ"คริสเตียน่าเหรอ? เธอออกไปแต่เช้าแล้วล่ะ...เห็นว่ามีนัดกับ นักบวชลูเซียส ที่โบสถ์" คาเอลตอบพลางหัวเราะเบาๆ "ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะยุ่งๆ กับการเข้าสังคมนะ"
ผมพยักหน้าอย่างงุนงง ในหัวกำลังประมวลผลอย่างหนัก คริสเตียน่า นางเอกของเรื่อง กำลังไปเดทกับ นักบวชลูเซียส ซึ่งเป็นหนึ่งในตัวละครชายทั้งหกคน...นี่มันเรื่องปกติในนิยายนี่นา...แล้วทำไมตัวละครที่เหลือถึงยังมาอยู่ที่นี่กับผมล่ะ?
ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ก็มีเสียงทุ้มแหบเสน่ห์ดังมาจากหน้าต่าง ผมหันไปมอง...ปรากฏร่างของชายหนุ่มผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงฉาน เขาคือ พ่อมดโซเรน ผู้เก่งกาจและลึกลับ เขานั่งอยู่บนขอบหน้าต่างได้อย่างน่าเหลือเชื่อราวกับไร้น้ำหนัก ก่อนจะกระโดดลงมาอย่างง่ายดาย
"อะไรกัน...ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นเต็มที่เลยนะเจ้าหนู" โซเรนพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก "เห็นว่าวันนี้ไม่มีเรียน เลยว่าจะชวนไปดูดอกไม้เวทมนตร์ด้วยกันซะหน่อย"
ผมมองพ่อมดโซเรนสบกับอัศวินคาเอลที่ยืนอยู่ข้างๆ...คนหนึ่งก็เสน่ห์เหลือร้าย อีกคนก็อบอุ่นจนน่าเกรงขาม...ในนิยาย ทั้งสองคนนี้แทบจะไม่อยู่ใกล้กันเลยด้วยซ้ำ เพราะมีบุคลิกที่ตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง แต่นี่อะไรกัน! พวกเขากำลังแย่งกันชวนผมไปนู่นไปนี่งั้นเหรอ?
"ไม่ได้หรอกโซเรน" คาเอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "คริสตินต้องไปฝึกดาบกับข้า"
"ฮ่าๆๆๆ...มาฝึกดาบกับอัศวินคาเอลเนี่ยนะ? น่าเบื่อแย่เลย" โซเรนหัวเราะเบาๆ "มาดูดอกไม้กับข้าดีกว่าน่าสนุกกว่าเยอะ"
ทั้งสองคนเริ่มโต้เถียงกันเบาๆ แต่ในสายตาของผมนั้น...ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้กำลังแย่งผมไปหาพี่สาวเลย แต่กำลังแย่งผมกันเอง!
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น เสียงทุ้มนุ่มที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ชายหนุ่มผมสีเงินยวง ดวงตาสีทองที่คมกริบแต่ก็มีแววอ่อนโยนซ่อนอยู่ลึกๆ เขาคือ ท่านดยุคเซเรียส ผู้สูงศักดิ์และสง่างามที่สุดในอาณาจักร
"ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะลืมไปว่าวันนี้เป็นวันฝึกมารยาทของคริสตินกับข้า" ท่านดยุคเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทรงพลังจนทำให้อีกสองคนต้องหยุดชะงัก
"ท่านดยุคเซเรียส!" อัศวินคาเอลทักทายอย่างให้เกียรติ
"ไง! ท่านดยุค!" พ่อมดโซเรนทักทายอย่างไม่เป็นทางการ
ผมยืนอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มรูปงามสามคนที่เป็นถึงตัวเอกในนิยายและตัวละครสำคัญ...ผมรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในเกมจีบหนุ่มที่มีตัวเลือกให้เลือกเยอะเหลือเกิน แต่มันไม่ใช่เกมของผม!
"เอ่อ...ทุกคน..." ผมพยายามจะพูด แต่ก็โดนขัดจังหวะทันที
"ไม่ต้องห่วงนะเจ้าหนู" พ่อมดโซเรนยื่นมือมาลูบผม "พวกเราจะอยู่กับนายเอง...นายก็แค่เลือกคนที่ดีที่สุดจากพวกเราก็พอ"
"โซเรน!" อัศวินคาเอลขมวดคิ้ว "อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ"
"หึๆๆ...ข้าว่ามันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอ? ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายแล้วใครจะได้หัวใจของเจ้าหนูน้อยคนนี้ไปครอง" โซเรนพูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ผมหันไปมองหน้า อัศวินคาเอล และ ท่านดยุคเซเรียส อีกครั้ง และในชั่วพริบตา ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว...
"หรือว่า...ผมต้องเคลียร์รูทให้ตัวเอง?"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
