บุตรแห่งเงาบัลลังก์
เด็กน้อยผู้ถูกทอดทิ้ง
ค่ำคืนไร้แสงจันทร์ เมฆดำบดบังท้องฟ้า เสียงลมคร่ำครวญพัดผ่านต้นไม้สูงใหญ่ ราวกับเสียงครางสะอื้นของดวงวิญญาณในหุบเขา รถม้าคันหนึ่งแล่นฝ่าป่าลึกเข้าไปจนหยุดกลางลานหินที่ผู้คนร่ำลือว่าเป็น “ถิ่นปีศาจ”
ข้าราชบริพารสองคนลงจากรถม้า อุ้มทารกน้อยห่อผ้าเนื้อหยาบแน่นในอ้อมแขน เด็กน้อยเพิ่งลืมตาดูโลกไม่กี่วัน เสียงร้องแผ่วเบาแต่กลับสะท้อนก้องกลางความมืดราวกับคำสาป
ตัวประกอบ
1: พระบัญชามิอาจขัด… ทิ้งมันไว้ที่นี่เถิด
เสียงข้ารับใช้อาวุโสสั่นเครือ แม้รู้ดีว่าเด็กคือผู้บริสุทธิ์ แต่ก็ไม่อาจฝืนพระประสงค์ของผู้เป็นจักรพรรดิ
อีกคนเม้มปากแน่น ก่อนจะวางทารกลงบนแท่นหินเย็นเยียบ ร่างน้อยสั่นสะท้านเพราะความหนาวเย็น ป่าโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงสัตว์ป่าหวีดหวิวและเงามืดที่ดูประหนึ่งมีดวงตานับร้อยจับจ้อง
ตัวประกอบ
2: ไปเถอะ…ก่อนที่ปีศาจจะออกมา
ทั้งสองรีบร้อนหันหลังกลับ รถม้าค่อย ๆ ห่างออกไป เหลือไว้เพียงเสียงร้องไห้แผ่วบางของทารกที่ถูกทอดทิ้ง
ทันใดนั้น—สายลมแปลกประหลาดพัดผ่าน กลีบดอกไม้สีขาวโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าที่ไร้แม้แต่แสงจันทร์ เงาร่างมหึมาสองสายปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืด เสือขาวนัยน์ตาเปล่งประกายเย็นเยียบ และมังกรฟ้าสีครามที่เลื้อยออกมาจากหมอกควัน
ทารกหยุดร้องอย่างน่าประหลาด ดวงตาเล็ก ๆ เบิกกว้างมองสองเงานั้นราวกับรับรู้ถึงสายใยบางอย่างที่เชื่อมโยง
เสียงหนึ่งดังก้องในห้วงลม—
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ชะตาของเจ้า…คือชะตาที่โลกไม่อาจลบล้างได้
และจากคืนนั้น “เด็กน้อยผู้ถูกทอดทิ้ง” ก็กลายเป็นบุตรแห่งป่า ผู้ถูกรับไว้ใต้ปีกของภูติศักดิ์สิทธิ์…
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
โตขึ้นเเล้วสินะ…หลิงเซียว
หลิงเซียว(พระเอก)
ท่านน้าข้าขออกจากป่านี้ได้หรือไม่ครับ
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
เรื่องนี้—
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ไม่ได้!!
หลิงเซียว(พระเอก)
ทำไมล่ะ…ท่านอา
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ข้างนอกมันอันตรายกว่าที่เจ้าคิด
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
งั้น…รอให้หลิงเซียวอายุครบ 15ปีก่อนก็แล้วกัน
หลิงเซียว(พระเอก)
อีก5 ปี…
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
หลิงเซียวพวกข้าเลี้ยงดูเจ้าเหมือนลูกแท้ๆ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เพราะรักเจ้า…ข้ากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเจ้าออกจากที่นี่
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
ใช่…หลิงเซียวความจริงเเล้ว—
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ซิงหลง! อย่าพึ่ง
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
… เข้าใจเเล้ว
หลิงเซียว(พระเอก)
ก็ได้ครับ
หลิงเซียว(พระเอก)
งั้นข้าจะขอไปฝึกชายป่าก่อน
ข้าชื่อเหม่ยหง
หลิงเซียวก้มหน้าก้มตาฝึกซ้อมท่าต่อสู้ในสนามกว้าง แสงแดดกระทบใบหน้าของเขาเป็นระยะๆ แต่เขาไม่สนใจสิ่งรอบตัว ความคิดจดจ่ออยู่กับจังหวะการฟันและการหลบของตัวเอง เสียงฟันกระทบไม้และเสียงลมพัดทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว
เสียงเท้าเบาๆแต่ดูแข็งแรงเดินเข้ามาทางหลิงเซียว
เหม่ยหง(นางเอก)
เจ้า…เป็นคู่ซ้อมดาบให้ข้าได้ไหม
หลิงเซียว(พระเอก)
//หันไปมอง
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าคือใคร…มาที่นี่ได้อย่างไร
เหม่ยหง(นางเอก)
ข้าเป็นบุตรสาวชาวบ้าน…
เหม่ยหง(นางเอก)
อีก5 ปีข้าจะไปแข่งขันการประลองของ จักรวรรดิ
เหม่ยหง(นางเอก)
ที่องค์จักรพรรดิเป็นคนจัด ข้าจะเอาของรางวัลของอันดับหนึ่ง
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าจึงจะให้ข้าช่วยเจ้าฝึกซ้อมและไปแข่งกับเจ้า
หลิงเซียว(พระเอก)
ของรางวัลคืออะไร
เหม่ยหง(นางเอก)
มันคือดาบจิตวิญญาณราชัน เป็นของท่านอ๋องที่จากไปเพราะองค์จักรพรรดิ
เหม่ยหง(นางเอก)
สัญลักษณ์ของดาบคือความแข็งแกร่งและความรักใช้ได้เฉพาะผู้มีสายเลือดหรือความรักแท้เท่านั้น
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าไม่ได้เกี่ยวข้างกับคนผู้นั้นจะไปเอามาทำไมล่ะ
หลิงเซียว(พระเอก)
อีกอย่างที่เจ้าพูดมาคือเฉพาะรักแท้และสายเลือดไม่ใช่หรอ
เหม่ยหง(นางเอก)
ข้าแค่อยากลองว่าประวัติของดาบที่ทุกคนลือกัน
เหม่ยหง(นางเอก)
มันคือความจริงรึไม่…เจ้าช่วยข้าเถอะนะ
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าชื่ออะไร…ข้าขื่อหลิงเซียว
เหม่ยหง(นางเอก)
ข้าชื่อเหม่ยหง
หลิงเซียว(พระเอก)
ได้ข้าจะลองช่วยเจ้าแต่ข้าจะได้อะไรตอบแทนล่ะ
เหม่ยหง(นางเอก)
จบการเเข่งขันเจ้าอยากได้อะไรข้าให้หมดเลย
หลิงเซียว(พระเอก)
ได้…งั้นมาเริ่มกันเลย//ใช้ดาบพุ่งเข้าใส่
หลิงเซียว ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ เหม่ยหง ดวงตาคมจ้องจับจังหวะทุกการเคลื่อนไหว มือทั้งสองถือดาบยาวที่สะท้อนแสงแดดเป็นประกายเงิน
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ข้ามองเห็นว่านางเป็นรักแท้ของหลิงเซียว
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
ข้าก็มองเห็น
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
หลิงเซียวเจอคนรักเร็วขนาดนี้เลยหรอ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เหมือนข้ากับเจ้าไง//โอบกอดซิงหลง
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
ท่าน!
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
อย่าเสียงดังไป
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
แต่ข้าก็สงสารมารดาของหลิงเซียวเช่นกัน
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ หากนางพบหลิงเซียวคนๆนั้นจะกำจัดหลิงเซียวทันที
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
//เศร้า
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้าจะดูหลิงเซียวกับบุตรสาวแม่ทัพเอง
ชิงหลง(ภูติศักสิทธิ์)
อืม…
แหวนนิรันดร์
ทั้งคู่หยุดชั่วครู่ หอบเล็กน้อย แต่สายตายังเต็มไปด้วยความท้าทายและความเคารพซึ่งกันและกัน เหม่ยหงยิ้มมุมปาก ดาบของเธอยังคงจับจังหวะของหลิงเซียวได้อย่างพอดี
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
พอแค่นี้ก่อนดีไหม
หลิงเซียว(พระเอก)
ท่านไป๋หู เป็นท่านอาจารย์และท่านอาของข้า
หลิงเซียว(พระเอก)
ภูติศักสิทธิ์
เหม่ยหง(นางเอก)
ขออภัย//ก้มคำนับ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ไม่เป็นไร
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เจ้าคงได้ยินข่าวลือมาสินะ
เหม่ยหง(นางเอก)
เจ้าค่ะ… ใครๆก็พูดกันว่าที่นี่คือถิ่นปีศาจ
เหม่ยหง(นางเอก)
แต่พอเข้ามาจริงๆก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ลือกัน
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ข้าจะเเสดงอิทธิฤทธิ์ที่ดูคล้ายปีศาจให้คนที่เข้ามาทำไม่ดีกับป่าก็เท่านั้น
เหม่ยหง(นางเอก)
ท่านทำถูกแล้วเจ้าค่ะ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
หลิงเซียว
หลิงเซียว(พระเอก)
ครับ…ท่านอาจารย์
เหม่ยหง(นางเอก)
ขออภัยค่ะ…ข้าชื่อเหม่ยหง
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
//ยิ้มตอบ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เรียกข้าว่าท่านอาเหมือนกับหลิงเซียวเถิด
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
หลิงเซียวพาเหม่ยหงไปพักที่เรือนข้างๆเจ้าเถิด
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าตามข้ามา//เดินนำ
หลิงเซียว(พระเอก)
ที่พักเจ้า…เหม่ยหง..
หลิงเซียว(พระเอก)
ข้า…ข้าเรียกเจ้าว่า..หงเอ๋อได้รึไม่
เหม่ยหง(นางเอก)
//ยิ้มเขินๆ
หลิงเซียว(พระเอก)
//เขิน+หน้าแดง
หลิงเซียว(พระเอก)
เจ้าเรียกข้าตามใจได้เลยนะ
เหม่ยหง(นางเอก)
งั้นข้าเรียกว่าอาเซียวได้ไหม
หลิงเซียว(พระเอก)
งั้นเจ้าพักผ่อนไปก่อนข้าจะไปหาท่านอา
หลิงเซียว(พระเอก)
ท่านอาจารย์?
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เจ้ามาเเล้วรึ//หันมอง
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เจ้าเอาสิ่งนี้ไป
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ประโยชน์ของแหวนคือสามารถเก็บของได้ไม่จำกัด
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
และยังสามารถป้องกันคนโจมตีใส่เจ้าไม่ว่าจะเป็นเวทย์มนต์หรืออื่นๆ
หลิงเซียว(พระเอก)
ขอบคุณท่านอาจารย์
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
ภายภาคหน้าเจ้าต้องมาสืบทอดต่อจากข้าเข้าใจไหม
หลิงเซียว(พระเอก)
เข้าใจครับ
ไป๋หู(ภูติศักสิทธิ์)
เจ้ากลับไปพักผ่อนเถิด
หลิงเซียว(พระเอก)
ครับ…ท่านอาจารย์
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
