ยามเช้าของหมู่บ้านเล็กๆที่ตั้งอยู่ริมขอบป่าเซเลน่า อากาศยังเย็นกรุ่นด้วยหมอกอ่อน ๆ ที่ลอยคลอเคลียกับยอดหญ้า เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อคลุมพ่อมดที่ดูเก่าแต่เรียบร้อย เดินถือไม้กวาดและตะกร้าผลไม้จากตลาดกลับบ้าน
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะจ๊ะ ลูเซียส!” ป้าคนขายผลไม้โบกมือให้พร้อมรอยยิ้มใจดี
“ไว้ผมจะกลับมาใหม่นะครับ” ลูเซียสยิ้มตอบ เขาเป็นพ่อมดฝึกหัดอายุสิบเจ็ดที่อาศัยอยู่กับยายในบ้านไม้หลังเล็กที่ขอบป่า
แม้จะดูเป็นวันธรรมดา แต่วันนี้กลับมีบางอย่างต่างออกไป... เสียงแผ่วเบาแว่วมาไกล ๆ จากในป่าลึก
“ช่วยฉันด้วย...”
เสียงนั้นเบาจนแทบไม่แน่ใจว่าเป็นจริงหรือจินตนาการ แต่หัวใจของลูเซียสกลับเต้นแรงราวกับมันเรียกเขา
และเขาก็เลือกเดินตามเสียงนั้น...
ใต้เงาไม้สูงและเถาวัลย์ห้อยระย้า ลูเซียสพบร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ในพุ่มไม้ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง และแขนมีรอยเลือดแห้ง ๆ ดูเหมือนจะหลุดออกมาจากมิติไหนสักแห่ง
เด็กหนุ่มคนนั้นมีผมยาวสีดำสนิทเหมือนรัตติกาล และตาสีฟ้าเรืองรองราวกับมีแสงจันทร์ส่องจากข้างใน
ลูเซียสตกใจนิดหน่อย แต่ก็รีบพยุงเขาขึ้นมา
“เฮ้! ได้ยินฉันไหม นายโอเครึเปล่า?”
เปลือกตาคู่นั้นขยับเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าจะค่อย ๆ ลืมขึ้น
“นาย...คือใคร...”
“ฉันชื่อ ลูเซียส นายล่ะ?” เขาเอ่ยถาม พร้อมใช้มนต์เล็ก ๆ รักษารอยแผล
เด็กหนุ่มนิ่งไปนิดๆ “...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”
ลูเซียสกลืนน้ำลาย “จำไม่ได้ว่าเป็นใคร? งั้นไปพักที่บ้านฉันก่อนนะที่ป่าแถวนี้น่ะไม่ค่อยปลอดภัย”
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์...
สองวันผ่านไป เด็กหนุ่มที่จำอะไรไม่ได้ยังคงอยู่กับลูเซียสที่บ้านเล็กกลางป่า เด็กหนุ่มคนนั้นเขาชื่อว่า “อีเลียส” ลูเซียสเป็นคนตั้งให้ตามแสงสีฟ้าในดวงตาของเขา
อีเลียสเป็นคนเงียบ ๆ แต่ชอบฟังลูเซียสเล่าเรื่องเวทมนตร์ เวลายิ้มก็จะยิ้มบาง ๆ แต่แอบมองลูเซียส บ่อยเหมือนพยายามจำอะไรบางอย่าง
“อีเลียส นายชอบขนมปังกับซุปเห็ดมั้ย?”
“อืม... ถ้านายทำ ฉันก็ชอบหมดนั่นแหละ”
ลูเซียสหน้าแดงนิด ๆ แล้วบ่นเบา ๆ “พูดแบบนี้ก็ใจสั่นกันพอดี...”
อีเลียสหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีฟ้าทอประกายบางอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา
เขา...ไม่ใช่คนแน่ ๆ
แต่ลูเซียสก็ไม่กลัวเลย เขารู้แค่ว่า ตอนที่ได้อยู่กับอีเลียส หัวใจของเขากลับอบอุ่นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
แต่ในคืนเดือนแรม คืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามืดสนิท
อีเลียสกลับฝันถึงอะไรบางอย่าง...
เสียงกระซิบเย็นเยียบ...
“กลับมาหาเราซะ อีเลียส...เจ้าเป็นเงาของเงาปีศาจ...”
เขาสะดุ้งตื่น ลมหายใจหอบหนัก ดวงตาสีฟ้าเรืองขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้...กลับเต็มไปด้วยความสับสนและความกลัว
และที่ปลายนิ้วของเขา...มีเงาดำบางเบากำลังขยับไปมาอย่างมีชีวิต
ลูเซียสที่เปิดประตูมาเจอเข้าพอดี ค่อย ๆ เดินเข้าหาอีเลียส แล้วพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“ไม่ว่าความจริงนายจะเป็นใคร...ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียว”
อีเลียสมองเขานิ่ง...แล้วยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยแววตาที่เศร้า
“ขอบใจนะ...ลูเซียส”
กลางดึกคืนนี้ ลูเซียสนั่งเขียนคาถาใหม่อยู่ใต้แสงตะเกียง กลิ่นสมุนไพรลอยคลุ้งทั่วห้อง ในขณะที่อีเลียสนั่งนิ่ง ๆ อยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปยังเงามืดของป่าราวกับมีบางสิ่งกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น
“นายแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้?” ลูเซียสถามเบา ๆ
“ฉัน...แค่ฝันแปลก ๆ น่ะ” อีเลียสหลบสายตา
“ฝันเรื่องเงา?”
อีเลียสหันมองเขาทันที สีหน้าประหลาดใจ
“นายรู้ได้ยังไง...”
“ฉัน...เห็นมัน” ลูเซียสพึมพำ
“นิ้วของนายเมื่อกี้ มีเงาที่ขยับได้เอง…”
อีเลียสเงียบไป ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ
“งั้น...ฉันคงต้องเล่าแล้วสินะ”
อีเลียสบอกว่าเขาไม่ได้มาจากโลกนี้... เขามาจาก อาณาจักรเงา ที่ซ่อนอยู่ในชั้นมิติลึกใต้ผืนโลก เป็นสถานที่ที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีวันมองเห็น
ที่นั่น เขาเป็น เจ้าชายแห่งปีศาจเงา ลูกของราชาปีศาจเงาผู้ปกครองความมืดมิดมาหลายพันปี
แต่วันหนึ่ง เขาเริ่มตั้งคำถามกับคำสอนของพ่อเขา...
“ทำไมเงาต้องมีอยู่เพื่อกลืนกินแสง? ทำไมเราไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้?”
นั่นทำให้เขาถูกมองว่าเป็น “เจ้าชายที่อ่อนแอ” จนถูกราชาปีศาจส่งออกจากอาณาจักร เพื่อให้ “เงากลืนเขากลับมา”
“ฉันไม่อยากกลับไป...” อีเลียสพูดเสียงเบา “แต่มันอยู่ในตัวฉัน เงานั่น... มันจะครอบงำฉันในสักวัน”
ลูเซียสมองเขานิ่ง ๆ แล้วขยับเข้ามาใกล้ วางมือลงบนมือของอีกฝ่ายอย่างมั่นคง
“ฉันเป็นพ่อมดนะ... ฉันเชื่อว่าสิ่งที่อยู่ในตัวนาย ไม่ได้มีไว้ให้ทำลายเสมอไป”
“แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์ลูเซียส นายไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวสิ...” เขายิ้มบาง “แต่ฉันกลัวมากกว่าว่า...ถ้านายหายไป เเล้วฉันก็จะไม่เจอรอยยิ้มแบบนี้อีกเลย”
อีเลียสหน้าแดงนิด ๆ ก่อนจะเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง
“นายมัน...บ้า.......”
ขณะเดียวกัน ที่ชั้นลึกของอาณาจักรเงา
ราชาปีศาจเปิดม่านเงาออก มองภาพลูกชายผ่านเงาในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ดวงตาสีดำขลับหรี่ลงอย่างไม่พอใจ
“เจ้ากำลังอ่อนแอลงเพราะความรักงั้นหรือ...อีเลียส...”
และราชาปีศาจก็ออกคำสั่งกับปีศาจชั้นสูงในเงา
“ตามหาเจ้าชายและลากเขากลับมาให้ข้า ไม่ว่าเขาจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม....”
---จบตอน🌙✨
เสียงฝนตกพรำ ๆ ยามเช้า คลอไปกับเสียงนกป่า และกลิ่นหอมของซุปที่ลูเซียสกำลังเคี่ยวอยู่ในหม้อทองแดง
อีเลียสนั่งอยู่ข้างเตาผิง หนังสือเวทมนตร์เล่มเก่าเปิดอยู่ตรงหน้า ถึงจะยังอ่านไม่เก่ง แต่เขาชอบดูเวลาลูเซียสพูดถึงเวท
“บทนี้ใช้เรียกแสงจากหัวใจ” ลูเซียสบอก พลางยื่นมือมาจับมือเขา “ต้องเชื่อในสิ่งดี ๆ ก่อนนะ แล้วเวทถึงจะออกมา”
“หัวใจฉันมันมืดจะตาย…” อีเลียสหัวเราะเบา ๆ แต่แววตานั้นเศร้า
“ถ้างั้น…ให้ฉันอยู่ข้าง ๆ จนมันสว่างก็แล้วกัน”
คำพูดนั้นทำให้อีเลียสเงียบไปนาน ก่อนที่เขาจะบีบมือลูเซียสกลับเบา ๆ
แต่ความอบอุ่นนั้นอยู่ได้ไม่นาน...
เย็นวันนั้นเอง เงาเริ่มแผ่ขยายเข้าสู่ป่า
หมอกสีดำค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาใกล้บ้าน พืชพรรณเริ่มเหี่ยวเฉา เสียงนกเงียบลง และอากาศเย็นจัดราวกับฤดูหนาวมาเยือนในพริบตา
ลูเซียสสัมผัสได้ทันที
“มีบางอย่าง...ไม่ปกติ”
ก่อนที่เงาจะปรากฏร่างของมัน สิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงเพรียว ผิวคล้ำราวกับสร้างจากความมืด ดวงตาแดงเรืองแสง และไม่มีปาก
มันก้าวออกมาจากเงาต้นไม้ พร้อมเสียงคำรามที่ไม่ได้ใช้ปากพูด แต่สะเทือนอยู่ในหัวใจ
“เจ้าชาย...จงกลับไป”
อีเลียสยืนขึ้นทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เงาดำเล็ก ๆ วูบไหวรอบตัวเขา
“กลับไปบอกเขาซะ ว่าฉันไม่ใช่เงาของเขาอีกแล้ว!”
ปีศาจเงาอีกตัวปรากฏขึ้นข้างหลังเขา ก่อนจะพุ่งเข้าหาอีเลียสทันที
แต่ลูเซียสก็ไม่อยู่เฉย
เขาร่ายเวทในจังหวะรวดเร็ว “แสงแห่งหัวใจ ปกปักษ์สิ่งรัก!”
แสงสีทองพุ่งออกจากปลายนิ้วเขา กระทบปีศาจเงาเสียงดัง เปรี๊ยะ! ทำให้มันชะงัก
“ลูเซียส อย่าเข้าใกล้!”
“นายไม่ใช่คนเดียวที่ปกป้องฉันได้หรอกนะ!”
ปีศาจส่งเงาดำเข้าล้อมลูเซียส แต่ลูเซียสเปิดโล่เวทสีทองป้องกันตัวเองไว้ได้ แล้วตะโกนไปทางอีเลียส
“ใช้พลังเงาของนายร่วมกับเวทฉัน เงาไม่ใช่สิ่งเลวร้ายมันแค่ต้องมีใครเข้าใจมัน!”
อีเลียสกำหมัดแน่น แล้วยิ้มอย่างห้าวหาญ
“ก็ได้... งั้นเรามาลองดูกันเลย!”
เขาหลับตา ปล่อยให้เงาดำไหลเวียนรอบร่าง พร้อมกับแสงจากลูเซียสที่เข้ามาประสานกัน
เงาสีดำกับแสงสีทองมาบรรจบกัน — กลายเป็นแสงเงาสีเงินบริสุทธิ์
พลังนั้นกระแทกใส่ปีศาจจนกระเด็นกลับสู่เงา!
ปีศาจส่งเสียงคำราม แล้วค่อย ๆ หายกลับไปในความมืด พร้อมคำพูดสุดท้าย...
“ราชา...จะไม่ยอมง่าย ๆ หรอก......”
หลังการต่อสู้ ลูเซียสทรุดตัวนั่ง หอบหายใจ
อีเลียสรีบเข้ามานั่งข้าง ๆ ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมไหล่ให้เขาเบา ๆ
“นายบ้ามาก.....แต่ก็กล้าดี”
“ฉันบ้าเพราะนายไง....” ลูเซียสหัวเราะแผ่ว ๆ
อีเลียสยิ้มบาง ๆ แล้วเงียบไป ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว
“ถ้าเงาในตัวฉันควบคุมไม่ได้...สัญญาได้ไหม ว่านายจะไม่เกลียดฉัน…”
ลูเซียสมองเขานิ่ง ก่อนจะเอื้อมมาจับมืออีกฝ่ายแน่น
“ฉันจะไม่มีวันเกลียดแสง หรือเงาในตัวนายเลย...เพราะมันคือนายทั้งหมด”
อีเลียสหลบตา แต่แก้มก็แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“งั้น…ฉันจะอยู่…ตราบใดที่นายยังอยู่”
หลายวันผ่านไปนับจากการต่อสู้กับปีศาจเงาครั้งแรก อีเลียสและลูเซียสใช้ชีวิตสงบอยู่ในบ้านหลังเล็กกลางป่า ทั้งสองพยายามฝึกเวทร่วมกัน เพื่อรับมือกับสิ่งที่จะตามมาในอนาคต
วันหนึ่ง ลูเซียสค้นเจอกระจกเก่าบานหนึ่งในห้องใต้ดิน เป็นกระจกสีดำสนิท ล้อมด้วยลวดลายเงาที่เหมือนมีชีวิต
“มันไม่สะท้อนภาพเลย...” ลูเซียสแตะเบา ๆ
ทันใดนั้น กระจกก็สั่นไหวเบา ๆ ก่อนที่ภาพจะปรากฏขึ้น เป็นห้องโถงราชบัลลังก์มืดมนในอาณาจักรเงา
เสียงของราชาปีศาจดังขึ้นแผ่วเบา แต่ทรงพลัง
“ลูกข้า...อีเลียส เจ้าอยู่กับเด็กพ่อมดจริงหรือ...”
อีเลียสก้าวมาอยู่ข้าง ๆ ลูเซียสทันที สายตานิ่ง
“อย่าฟังเขา” เขากระซิบ
ราชาปีศาจยิ้มเยือกเย็นจากในกระจก
“ข้าจะส่ง ‘ของขวัญ’ ไปหาพวกเจ้า เร็วกว่าที่คิด…”
จากนั้นกระจกก็แตก เปรี๊ยะ! แสงดำทะลักออกมาพร้อมเศษเงาที่ซึมหายไปในพื้น
ในคืนนั้นเอง…
อีเลียสกับลูเซียสนั่งข้างเตาผิง พูดคุยถึงโลกที่พวกเขาอยากเห็น โลกที่เเสงกับเงาจะไม่ต้องเป็นศัตรูกัน
“ฉันอยากเห็นเงากลายเป็นร่มเงา...ไม่ใช่ภัย” อีเลียสพูด
“แล้วนายล่ะ?” เขาถามลูเซียส
“ฉันอยากให้นายมีบ้านที่ไม่ต้องหลบหนีอีก...จะที่ไหนก็ได้ ขอแค่อยู่ด้วยกัน”
อีเลียสยิ้ม แล้วเอนหัวลงบนไหล่เขาอย่างผ่อนคลาย
แต่ท่ามกลางความอบอุ่นนั้น....
มีบางสิ่ง...กำลังคลืบคลานเข้ามาเงียบ ๆ จากในเงาของบ้าน
เสียง กรอบแกรบ ดังมาจากหลังบ้านลูเซียสสะดุ้งเล็กน้อย
“เสียงอะไรน่ะ…”
อีเลียสลุกขึ้นทันที ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม เขาสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนของเงาปีศาจระดับสูง
“ออกห่างจากเงาเดี๋ยวนี้”
ลูเซียสยังไม่ทันขยับ เงาดำหนาแน่นก็พุ่งออกมาจากผนังบ้าน พร้อมเสียงคำรามต่ำ ๆ
มันคือ “เดรธเนล” ปีศาจเงาในตำนาน ผู้ควบคุมเงาแห่งความตาย ร่างสูงกว่า 3 เมตร มีปีกสีดำใหญ่และกรงเล็บยาว
“เจ้าเด็กพ่อมด ต้องตาย!!”
มันพุ่งเข้าหาลูเซียสทันที แต่ในเสี้ยววินาที
อีเลียสผลักเขาออกไป แล้วตนเองก็รับการโจมตีแทน
ครืนนนน!
เสียงแรงระเบิดจากเงากระแทกพื้นจนห้องสั่นสะเทือน
“อีเลียส!!!” ลูเซียสร้องสุดเสียง
อีเลียสยืนนิ่งกลางกลุ่มเงา บาดเจ็บที่ไหล่ขวา แต่ดวงตาเปล่งประกายแรงกล้า
“อย่าแตะต้องเขา…”
แผ่นดินใต้เท้าสั่นไหว เงารอบตัวอีเลียสแผ่ขยายราวกับป่าเงาทั้งป่ากำลังตอบรับคำสั่งเขา
จากนั้นเขายกมือขึ้น ชูนิ้วเรียวที่สั่นเล็กน้อย
“เงา...จงเป็นโล่ จงเป็นดาบ และจงเป็นกรงขัง!”
เวทเงาในสายเลือดของเขาปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งแรก กลายเป็นคมเงาราวใบมีดนับร้อยพุ่งเข้าล้อมเดรธเนลไว้ทุกทิศทาง
แต่เดรธเนลคำราม แล้วพุ่งฝ่าเงานั้นเข้ามาอีกครั้ง จ้องจะสังหารลูเซียสที่กำลังร่ายเวทอย่างไม่สมบูรณ์
“อย่าแตะต้องเขา!!” อีเลียสตะโกนอีกครั้ง
พรึ่บ! เงาแตกตัวออกเป็นปีกใหญ่จากหลังอีเลียส
เขาพุ่งเข้าไปขวางทันที
เสียงระเบิดของพลังเงาดังสนั่นไปทั่ว แต่ลูเซียสรอด...
เขาลืมตาขึ้น เห็นอีเลียสบาดเจ็บหนักตรงหน้า
“ทำไม…นายต้องมาปกป้องฉันขนาดนี้…”
อีเลียสยิ้มอ่อน ร่างกึ่งมนุษย์กึ่งเงาของเขาเริ่มสลายเล็กน้อย
“เพราะนายคือแสงเดียวที่ฉันยอมสู้...แม้จะต้องกลายเป็นเงาตลอดไป”
ลูเซียสพยายามร่ายเวทรักษา แต่มือสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
อีเลียสยกมือมาสัมผัสแก้มเขาเบา ๆ
“อย่าร้องเลย...แค่เห็นนายปลอดภัย ฉันก็พอใจแล้ว”
น้ำตาของลูเซียสร่วงลงบนแก้มเขา
“อย่าเพิ่งจากฉันไปนะ…”
ทันใดนั้น เงาทั้งหมดที่ปล่อยออกจากอีเลียสกลับค่อย ๆ ซึมกลับเข้าสู่ตัวเขา แทนที่จะกลืนกินเขา
เหมือนมัน…เชื่อฟังเขาแล้วอย่างสมบูรณ์
อีเลียสยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดเสียงแผ่ว
“ดูเหมือน...เงาจะเลือกหัวใจฉันแล้วสินะ”
และเดรธเนล...ก็หายไปกับความมืด ปรากฏเพียงคำสาปแช่งสุดท้ายในอากาศ
“เจ้าจะไม่มีวันหลบเลี่ยงเงา...ตราบใดที่ยังรักเเสง…”
---จบตอน🌙✨
บ้านไม้หลังเล็กยังคงตั้งอยู่กลางป่าเซเลน่า แม้บางส่วนจะพังไปจากการต่อสู้ แต่ก็ยังพออาศัยได้
ลูเซียสนั่งอยู่ข้างเตียง ดูแลอีเลียสที่นอนหลับสนิทด้วยสีหน้าอ่อนแรงแต่สงบ
เขาค่อย ๆ เช็ดเลือดที่แห้งตรงคางอีกฝ่าย
แล้วกระซิบเบา ๆ
“ถ้านายฟื้นขึ้นมานะ ฉันจะไม่ปล่อยให้นายแบกทุกอย่างคนเดียวอีกต่อไปแล้ว.…”
เสียงนกร้องในเช้าวันถัดมา
“...นายกำลังพูดคนเดียวเหรอ?”
เสียงอีเลียสแหบแผ่วแต่แฝงรอยยิ้ม ทำให้ลูเซียสเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ
“ตื่นแล้ว! ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?!”
“ยังเจ็บนิดหน่อย...แต่ก็มีคนดูแลอยู่ตรงนี้ จะกลัวอะไรล่ะ”
ลูเซียสหน้าแดงนิด ๆ
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ คนเจ็บควรพักเงียบ ๆ ไป”
อีเลียสหัวเราะเบา ๆ แล้วยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้แน่น
“ขอบใจนะ...ที่ยังอยู่”
วันนั้นทั้งวันลูเซียสทำขนม ซุป และต้มยาสมุนไพรให้ ส่วนอีเลียสก็อ่านตำราร่วมกับเขา ทั้งสองใช้เวลาสงบอย่างที่ไม่ได้มีมานาน
ลูเซียสสอนอีเลียสร่ายเวทเรียกแสงโดยไม่เจ็บตัว
อีเลียสก็สอนลูเซียสให้ใช้เงาเป็นบาเรียกันฝนในสวน
และในเย็นวันนั้น...
ฝนก็ตกปรอย ๆ พอดี
ลูเซียสกับอีเลียสนั่งอยู่ใต้เงาบาเรียที่โปร่งใสราวฟองน้ำ
เสียงฝนตกกระทบเงาดัง เป๊าะๆ! อย่างแผ่วเบา
ลูเซียสวางแก้มลงบนไหล่ของอีเลียสเงียบๆ
อีเลียสหันมามอง ก่อนจะพูดเบา ๆ
“รู้ไหม ตั้งแต่ฉันหนีออกมาจากโลกของเงา ฉันไม่เคยรู้สึกว่า 'มีความสุข' ขนาดนี้เลย..จนฉันได้เจอเเสง....คือนายนี่เเหละ”
ลูเซียสนิ่งไป ก่อนจะยิ้มแผ่วแล้วพูดกลับ
“ฉันเองก็ไม่เคยรู้ว่าเงา...อบอุ่นได้ขนาดนี้เหมือนกัน”
อีเลียสยิ้ม
เขายื่นนิ้วออกไปลากกลางอากาศ เงาดำกลายเป็นรูปหัวใจกลางฝน ก่อนจะส่งมันลอยมาหาลูเซียส
“มันไม่โรแมนติกหรอกนะ แต่ฉันก็อยากให้”
“เงาหัวใจงั้นเหรอ...แปลกดี แต่ฉันชอบ” ลูเซียสตอบ
ทั้งสองหัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางเสียงฝนที่ตกช้า ๆ
ใต้ร่มเงาที่ไม่มีใครมองเห็น
แต่ในเงาแห่งคืนเดียวกัน
ณ ปราสาททางใต้ของอาณาจักรเงา
หญิงสาวในชุดดำล้วน ผมสีเทาซีดสะบัดพลิ้ว เดินผ่านเงาที่สั่นไหวไปยังบัลลังก์สำรอง
เธอคุกเข่าต่อหน้าราชาปีศาจ แล้วพูดว่า
“ข้าจะไปพาเจ้าชายกลับมาเอง…ในแบบที่ ‘หัวใจ’ ของเขาจะไม่เหลืออีก”
ราชาปีศาจยิ้มราวกับเงามืดกำลังจะกลืนโลก
---จบตอน🌙✨
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
