ปมปริศนา
1
ณ ที่ห่างไกลจากผู้แห่งหนึ่ง
ตปก :
คุณชายเจ็ดทางจวนหลักสั่งให้ท่านกลับจวนหลักด่วนขอรับ!
เซิ่นว่านอัน
หมดธุระแล้วก็ออกไป
ตปก :
ต้องขอล่วงเกินคุณชายเจ็ดแล้ว//อุ้มนอ.ขึ้นรถม้า
ตั้งแต่ข้าจำความได้ที่นี่ก็เป็นบ้านของข้าแล้ว
ท่านพ่อข้าไปรบหลายเดือนแล้วยังไม่กลับมา...ส่วนท่านแม่เสียไปตั้งแต่ข้าเกิด
ข้ารู้เพียงแต่มีคนส่งข้าวให้ข้าวกินทุกวันชีวิตนี้เคยเหยียบที่นั้นแค่ตอนเกิดเท่านั้น
ตปก :
ถึงแล้วขอรับ//จอดรถม้า
หว่านจื่อ
คราวะคุณชายเจ็ด//ก้มหัว
หว่านจื่อ
หว่านจื่อได้รับคำสั่งมาจากคนจวนหลักให้มาดูแลท่านเจ้าค่ะ
เซิ่นว่านอัน
คนจวนหลักอีกแล้ว....
เซิ่นว่านอัน
ข้าจะไปหาท่านย่าก่อน
หว่านจื่อ
เจ้าค่ะ//เดินนำนอ.
ตปก :
นายหญิงผู้เฒ่าคุณชายเจ็ดขอพบขอรับ
ฮั่วหลี่
ให้เข้ามาพบสักนิดสักหน่อยก็ดีนะเจ้าคะ
เซิ่นกู่หมิง
เอาตัวการากินีเข้าบ้านก็เกินพอแล้วจะให้มาพลข้าอีกรึ!?
เซิ่นกู่หมิง
ถ้าเซิ่นหลงไม่เกิดเรื่องข้าจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีตัวแบบนี่อยู่ในตระกูล
เซิ่นว่านอัน
ขออภัยที่ล่วงเกินฝืนคำสั่งท่านย่า//เดินเข้ามา
เซิ่นว่านอัน
ข้าไม่มีคนสั่งสอนไม่รู้จักกาลเทศะต้องขโทษด้วย//มองนิ่ง
ฮั่วหลี่
คุณชายเจ็ดไม่ทราบว่ารีบเข้ามาเพราะเหตุใด?
เซิ่นว่านอัน
พ่อข้าเป็นอะไร?
เซิ่นว่านอัน
เรื่องของบิดาของข้าข้าไม่ควรรู้หรือขอรับ?
เซิ่นกู่หมิง
เข้าเสียชีวิตแล้วข้าจึงต้องรับเจ้ามาดูแล
เซิ่นว่านอัน
เขาตายได้เยื่ยงไร!?
ฮั่วหลี่
คุณชายเจ็ดโปรดสำรวมกริยา
เซิ่นว่านอัน
ทำพิธีรึยังขอรับ....
ฮั่วหลี่
ขอโทษที่ไม่ได้เชิญเจ้าร่วมงาน
เซิ่นว่านอัน
ข้าน้อยขอตัว//เดินออกไป
2
ตปก :
เดี๋ยวนี้ไรท์ว่าแต่งฟิคบางเรื่องแต่งได้ไม่ดีก็เลยลบไป
ตปก :
ต้องขอกราบอภัยคนอ่านอย่างสูงนะคะ🤒🤒🤒
ตปก :
เรื่องนี้จะพยามยามแต่งให้ได้ดีที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้คนอ่านสาปไรท์นะคะ
หว่านจื่อ
ค..คุณชายรีบร้อนขนาดนี้----
เซิ่นว่านอัน
เรือนข้าคือที่ใด?
หว่านจื่อ
เรือนหลัง...เชิญเจ้าค่ะ//เดินนำ
หว่านจื่อ
หว่านจื่อทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
เซิ่นว่านอัน
เจ้าออกไปก่อน
หว่านจื่อ
เจ้าค่ะ//เดินออกไป
เซิ่นว่านอัน
เห้อ.....//เงยหน้าขึ้น
เซิ่นว่านอัน
//วิ่งออกไปดู
เซิ่นว่านอัน
เจ้าจะทำอะไร!?
ตปก :
คุณชายเจ็ด....//ก้มหัว
เซิ่นว่านอัน
//ดึงหว่านจื่อมาไว้ด้านหลัง
ตปก :
ข้าไม่รู้ว่าแม่นางผู้นี้เป็นคนของท่าน
เซิ่นว่านอัน
ออกไปได้แล้วเข้ามาทำอะไรจวนหลัง?
เซิ่นกู่หมิง
ว่านอัน//เดินเข้ามา
เซิ่นว่านอัน
คราวะท่านย่า//คุกเข่า
เซิ่นกู่หมิง
ต่อจากนี้เจ้าต้องอย่ดูที่นี่ห้ามออกไปจนกว่าข้าจะอนุญาติ
เซิ่นว่านอัน
ข้าทำอะไรผิดรึ?
เซิ่นกู่หมิง
ข้ากล้าต่อว่าคนของฮูหยิน3โดยไม่มีความผิด
เซิ่นว่านอัน
ขอรับว่านอันจะทำตามที่ท่านย่าสั่ง//จับแขนหว่านจื่อ
หว่านจื่อ
คุณชายทำไมถึงไม่บอกความจริง!?
เซิ่นว่านอัน
บอกไปก็ไร้ประโยชน์นางเห็นข้าเป็นตัวการากินีย่อมต้องหาข้ออ้างไม่ให้ข้าไปไหนมาไหนอยู่แล้ว
เซิ่นว่านอัน
เจ้าเจ็บตรงไหนไหม
หว่านจื่อ
ไม่เจ็บเจ้าค่ะ//ยิ้ม
หว่านจื่อ
เจ้าค่ะ//เดินออกไป
เซิ่นว่านอัน
//กินขนมปังแผ่นที่อยู่ในกระเป๋า
เซิ่นว่านอัน
ว่านอันเจ้าต้องเข้มแข็งเข้าไว้.....
เซิ่นว่านอัน
ห้ามอ่อนแอ....
ยกำบำบำงงกงกวกววสกสกกกยำยำบ_บบ_ำยำยำยำยำยำยำบำบำบำ
3
เซิ่นว่านอัน
//เดินไปรอบห้อง
เซิ่นว่านอัน
(ห้องนี้เคยเป็นของพ่อข้าแน่ๆ)
เซิ่นว่านอัน
(แต่เหตุใดถึงไม่อยู่เรือนหน้าเป็นแม่ทัพออกรบกลับมาอยู่ที่แบบนี้.)
เซิ่นว่านอัน
น่าแปลกหรือท่านพ่อไม่เป็นที่โปรดปรานท่านย่า?
หว่านจื่อ
คุณชายนายหญิงผู้เฒ่าสั่งให้ข้ามาจับตาดูท่าน//ปิดประตู
เซิ่นว่านอัน
หว่านจื่อ....
เซิ่นว่านอัน
ถือว่าเจ้าช่วยข้าสักครั้งนะ
เซิ่นว่านอัน
(คนเยอะเสียจริง)
เซิ่นว่านอัน
(ข้าเริ่มกลัวแล้วจริงๆ)
ตปก :
อย่าเข้ามา!!//ถือมีดจี้คอตัวประกัน
ตปก:
ฮือ!!...ช่วยข้าด้วย!!
เทียนชิง
//พุ่งเข้ามาแย่งตัวตัวประกัน
ตปก :
นี่เจ้าอยากตายใช่หรือไม่!!
？？？
ฆ่า...ตายแล้วก็โยนให้แร้งให้กากิน
ตปก :
ท่านแม่ทัพไว้ชีวิตข้าด้วย!!//คุกเข่า
หยงเฉินเย่
//เงยขึ้นไปมองนอ.
เซิ่นว่านอัน
......//มองหยงเฉินเย่
เทียนชิง
คุณชายกลับจวนเลยรึไม่ขอรับ?
หยงเฉินเย่
อืม...//ควบม้าออกไป
หยงเฉินเย่
(เหตุใดจึงมองข้าอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว....)
เซิ่นว่านอัน
(น่ากลัวเกินไปแล้วคนเมืองนี้โหดร้ายจริงๆ...)
เซิ่นว่านอัน
//เดินลงมาจากสะพาน
？？？
ข้าไม่เคยออกมานานแล้วงดงามจริงๆ
ตปก:
คุณหญิงโรคที่คุณหญิงเป็นยังไม่หายดีกลับจวนเถอะเจ้าค่ะ
ตปก:
อีกประเดี๋ยวนายน้อยจะกลับมาแล้ว
？？？
อัก!!...//ชักลงไปกับพื้น
ตปก:
ช่วยด้วย!!!//ประคองไว้
เซิ่นว่านอัน
จับนางให้นอนตะแคง....
เซิ่นว่านอัน
ข้าขอกระดาษกับพู่กัน
ตปก:
นี่เจ้าค่ะ!!//ยื่นให้นอ.
เซิ่นว่านอัน
สั่งยาตามนี้//ยื่นกระดาษให้
เซิ่นว่านอัน
ภายในสามวันหากนางยังตัวเย็นมีไข้เตรียมจัดงานศพได้เลย
เซิ่นว่านอัน
เจ้าพานางมาเดินตาก ลมทั้งที่นางยังป่วยนี่นะ?
ตปก:
ความประสงค์ของคุณหญิงเจ้าค่ะ
เซิ่นว่านอัน
คนเมืองจิ่งโจวน่ากลัวน่านัก...//นั้งลง
เซิ่นว่านอัน
ฆ่ากันทรามกลางคนมากมาย//ขนลุก
หว่านจื่อ
คนชายยืนดูหรือเจ้าคะ!?
หว่านจื่อ
คนที่ท่านเห็นน่าจะเป็นแม่ทัพตระกูลหยงนะเจ้าคะ
เซิ่นว่านอัน
ข้าไม่สนใจหรอก
หว่านจื่อ
เจ้าไปพักผ่อนเถอะ....เหอะ!
หว่านจื่อ
คำนี้ท่านพูดบ่อยจนข้าจำได้แล้ว
หว่านจื่อ
ลาก่อนเจ้าค่ะ//เดินออกไป
หยงเฉินเย่
ท่านย่าข้ามาแล้ว//ยิ้ม
หยงเฉินเย่
อาการกำเริบอีกแล้วรึขอรับ//ประคอง
หยงลั่ว
ถ้าไม่ได้คุณชายเจ็ดตระกูลเซิ่งช่วยไว้ข้าคงได้ตายไปแล้ว
หยงเฉินเย่
ไว้ข้ามีโอกาศจะไปขอบคุณเขาแทนท่าน
หยงลั่ว
พรุ่งนี้ข้าจะให้ฉินเอ๋อร์ไป
หยงเฉินเย่
นางไม่ว่างหรอกขอรับข้าไปเองดีกว่า
หยงจิ่นฉิน
เหตุใดถึงไม่ให้ข้าไป!!
หยงลั่ว
ให้พี่เจ้าไปเถอะนะหลานย่า
หยงจิ่นฉิน
ฉินเอ๋อร์ไม่ยอมนะเจ้าคะ!
หยงเฉินเย่
อายุปูนนี้งอแงอยู่ได้
หยงเฉินเย่
ไปนอนได้แล้ว....//เดินออกไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
