เริ่มนิทานกัน

ในหุบเขาลึกลับที่ผู้คนไม่เคยย่างกราย มีปราสาทใหญ่โตโอ่อ่า ตั้งตระหง่านท่ามกลางป่าทึบ ครอบครัวขุนนางชั้นสูงเคยอาศัยอยู่ที่นั่น แม้รอบด้านจะเงียบงัน แต่ตัวปราสาทกลับงดงามและดูมีชีวิตชีวา

วันหนึ่ง ชายแปลกหน้าหลงทางเข้ามาในป่า เขาเดินเรื่อยไปจนพบกับปราสาทหลังนั้น ความตระการตาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปสำรวจ ประตูบานใหญ่ส่งเสียงครืดดังสะท้อนก้องไปทั่วโถงราวกับเขาเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในนั้น ภายในสะอาดและงดงามเกินกว่าจะเชื่อว่าเป็นสถานที่ร้าง

เขาเดินขึ้นบันไดวน สำรวจห้องแล้วห้องเล่า จนถึงชั้นบนสุด ที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ถูกปิดตายและล็อกไว้ ระหว่างทางเขาพบลูกกุญแจเก่าตกอยู่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงหยิบขึ้นมาแล้วไขแม้กุญแจออก

เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาแทบหยุดหายใจ เด็กชายและเด็กหญิงสองคนนั่งเงียบในชุดโบราณงดงาม แต่ร่างกายกลับเหลือเพียงกระดูกโครงเปลือยในเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ดวงตาเบิกโพรงว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา ราวกับจ้องเขาอยู่

ชายคนนั้นสะดุ้งเฮือก รีบวิ่งลงบันไดไปยังโถงด้านล่าง แต่ภาพที่เห็นกลับเลวร้ายยิ่งกว่า เหล่าผู้มีตระกูลมากมายในชุดงานราตรีกำลังเต้นรำอย่างครึกครื้น ด้วยเสียงเพลงอันไพเราะ ทว่าทุกคนล้วนไร้ผิวหนัง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อและกระดูกที่เคลื่อนไหวราวกับยังมีชีวิต

เขาหอบหายใจแรงหลังจากวิ่งพ้นประตูปราสาทออกมา ความหนาวเหน็บยังเกาะกุมทั่วร่าง แต่พอหันกลับไปมองอีกครั้ง ปราสาทที่งดงามกลับเหลือเพียงซากหักพัง เถาวัลย์พันเกาะประตูราวกับมันถูกทิ้งร้างมานานหลายร้อยปี

ชายหนุ่มยืนตะลึง พยายามบอกตัวเองว่ามันคือภาพลวงตา แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งในมือ…ลูกกุญแจเก่าแก่ยังคงกำแน่นอยู่ ทั้งที่เขาจำได้ดีว่าโยนทิ้งไปตอนหนีออกมาแล้ว

ทันใดนั้น สายลมเย็นก็พัดมาพร้อมเสียงดนตรีแผ่วเบาราวกับมาจากงานเลี้ยงที่เพิ่งผ่านมา…เสียงหัวเราะ เสียงไวโอลิน และเสียงฝีเท้าเต้นรำยังคงก้องอยู่ในความมืด ทำให้เค้าขนลุกวาบไปทั้งตัว

ชายหนุ่มวิ่งออกจากป่านั้นอย่างไม่คิดชีวิต แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปไกลเพียงใด เขากลับยังได้ยินเสียงกระซิบตามหลังมาเบา ๆทุกครั้ง

“เจ้าคือแขกคนใหม่…ของปราสาทเรา”

จบ.

ตัวละคร

แคทเธอรีน อายุ 25 ปี

มาเรีย อายุ 28 ปี

ไดอาน่า อายุ 18 ปี

ทั้งสามคือเพื่อนซี้ต่างวัย ที่มีความลับผูกพันกัน เพราะพ่อแม่ของพวกเธอหายสาบสูญไปในคืนฮาโลวีนหลายปีก่อน และชาวบ้านเชื่อว่าทั้งหมดคือ การสังเวยชีวิต ให้ปีศาจที่เฝ้าหมู่บ้าน

คืนวันที่ 31 ตุลาคม ปี X พวกเธอตัดสินใจล่าท้าผีใน “บ้านร้าง” หลังใหญ่ ที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่าขนลุก ชาวบ้านร่ำลือว่าทุกปีจะต้องมี “เด็กหนึ่งคน และผู้ใหญ่สองคน” หายไปอย่างไร้ร่องรอย เชื่อว่าเป็นเครื่องสังเวยบูชาที่ทำให้หมู่บ้านรุ่งเรือง

เมื่อทั้งสามเดินเข้ามาในบ้านเก่า ภายในก็มีเพียงฝุ่นและความทรุดโทรม ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ...จนกระทั่งเสียงลมเย็นพัดมา แฝงเสียงกระซิบต่ำก้องไปทั่วทั้งบ้าน

“เครื่องสังเวยของข้า…”

เสียงนั้นชัดเจนราวกับดังอยู่ข้างหู แต่ไม่มีใครหาต้นเสียงได้พบ

แคทเธอรีนตัวสั่น รีบตะโกนออกไปด้วยความกล้าและความโกรธแค้น

“ออกมาสิ! แกเอาแม่ฉันไปใช่ไหม!”

ทันใดนั้น ความเงียบก็เข้าปกคลุม ทุกอย่างนิ่งสงัด…และเมื่อแคทเธอรีนหันกลับไป เพื่อนทั้งสองของเธอ มาเรียและไดอาน่า ก็หายไปแล้ว เหลือแค่เธอเพียงลำพังในบ้านที่มืดทึบ

เธอวิ่งพล่าน หาทางออก แต่ทุกบานประตูหน้าต่างกลับหายไป เหลือเพียงกำแพงปิดตาย เธอกรีดร้องสุดเสียงก่อนความมืดจะกลืนกินทุกสิ่ง…

วันรุ่งขึ้น บ้านหลังนั้นยังคงตั้งอยู่ แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงหญิงสาวทั้งสามอีกเลย ราวกับไม่เคยมีตัวตนในหมู่บ้าน ชื่อของพวกเธอถูกลบหายจากความทรงจำ เหลือเพียงเสียงลือที่เล่าต่อกัน ว่าในคืนฮาโลวีน บ้านร้างจะเลือกเครื่องสังเวยใหม่ทุกปี…

หลังจากแคทเธอรีน มาเรีย และไดอาน่าหายไป ชาวบ้านที่เหลือก็หายสาบสูญไปทีละคน…หมู่บ้านทั้งหมู่ค่อย ๆ ว่างเปล่า ราวกับถูกลบออกจากแผนที่ โลกภายนอกก็เหมือนไม่เคยมีหมู่บ้านนี้อยู่

จนสุดท้าย เหลือเพียงหญิงชราผิวเหี่ยวย่น ห่มผ้าคลุมสีดำ หน้าตาขยะแขยงชวนขนลุก นั่งอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านเงียบสงัด บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแผ่วเบา

“ชิชิชิ…อิ่มรึยัง…”

หญิงชรามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด มีเพียงดวงจันทร์สีเลือดส่องสว่างอย่างลึกลับ รอยยิ้มของเธอแผ่ซ่านไปทั่วบ้านเรือนที่ว่างเปล่า เสียงหัวเราะก้องกังวาน จนรู้สึกได้ว่าหมู่บ้านทั้งหมดกำลัง “หายใจ” อยู่ราวกับมีชีวิต

ความเงียบและความมืดโอบล้อมทุกสิ่ง ทุกซอกทุกมุมของหมู่บ้าน…ไม่มีใครหนีไปได้ หญิงชราผู้นั้นคือผู้ครอบครองหมู่บ้านตลอดกาล…และทุกปี ฮาโลวีนก็วนกลับมา…นำเหยื่อใหม่ๆสู่บ้านร้างแห่งนี้

มาพร้อมกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาก้องอยู่ในความมืด…ชิชิชิ…อิ่มรึยัง…ทุกคืนวันฮาโลวีน