โอ้ยเหนื่อยกว่าจะขนของลงจากรถเสร็จ!!! แก้วบ่นพึมพำขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อต้องขนของเองเป็นครั้งแรกเนื่องจากนิสัยลูกคุณหนูของแก้วที่ไม่เคยลำบากเลยแม้แต่น้อย

นิสาไม่เหนื่อยหรอ แก้วหันไปถามนิสาอย่างสงสัย นิสาถอนหายใจและยิ้มให้แก้วเล็กน้อยก่อนจะตอบไม่หรอกแค่นี้เองถึงที่ผ่านมาเราทั้งคู่จะไม่เคยต้องขนของเองก็เถอะ นิสายิ้มเล็กน้อยพรางวางของลงในห้องพัก เอาล่ะเราขนของเสร็จแล้วเราเริ่มตัดของกันดีกว่านิสาพูดอย่างกระตือรื้อรน

เอาจริงหรอนิสาจ้างคนอื่นทำให้ดีกว่ามั้ยอ่า แก้วพูดด้วยน้ำเสียงโน้มน้าวให้นิสาเปลี่ยนใจและกุมมือนิสาไว้พรางส่งสายตาอ้อนวอนนิสา

นิสาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ ก็ได้ๆแค่ครั้งนี้เท่านั้นน่ะ นิสาพูดอย่างอ่อนโยนและเด็ดขาด ทำให้แก้วยิ้มร่าอย่างดีใจ

เอาล่ะงั้นฝากด้วยน่ะ แก้วหันไปพูดกับบอร์ดี้การ์ดของทั้งคู่ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจนิสาต่อ แล้วเราจะไปทำอะไรกันต่อดี—

โอ้ยเหนื่อยโว้ยจัดของเสร็จสักที!!!! เสียงดังจากห้องข้างๆตัดบทสนทนาที่แก้วกำลังจะพูดทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดและชะเง้อหน้าออกไปเช็คดู

แม่งเอ่ยเหนื่อยขนาดนี้ไม่น่าเลยว่ะ เสียงของต้นดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะทิ้งไม้กวาดที่ถืออยู่ลงกับพื้นก่อนจะโดนกรตบหัวอย่างแรง บ่นอยู่นั้นแหละเสร็จแล้วก็ดีแล้วรึเปล่า กรพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดปนตลกเล็กน้อย

เออขอโทษนะคะพึ่งย้ายมาอยู่เหมือนกันหรอคะ แก้วพูดขึ้น

จัดของใหม่ขนาดนี้อยู่มา3ปีแล้วมั้งครับ ต้นพูดด้วยน้ำเสียงที่กวนโอยจนทำให้แก้วเปลี่ยนสีหน้าไปด้วยความหงุดหงิด เอ้านี่นายฉันถามดีๆน่ะย่ะ แก้วพูดพรางกอดอกและขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนนิสาจะดึงแขนแก้วไว้ เอาหน่าๆไม่เป็ไรหรอกแค่นี้เอง นิสาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประณีตประนอม

แล้วทำไมตอบแค่นี้ก็ไม่ได้โธ่- ต้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนบาทาอีกครั้งทำให้กรต้องรีบอุดปากของเขาด้วยมือทันที เอ่อขอโทษนะครับเพื่อนผมมันปากไม่ค่อยดีเท่าไหร่ กรยิ้มแห้งพรางปิดปากของต้นไว้แน่น

แล้วคุณสองคนชื่ออะไรหรอครับ ต้นพูดขึ้น

เอ่อ.. นิสาอ้ำอึ้งอยู่สักพักก่อนจะตอบ ฉันชื่อนิสาค่ะส่วนนี่แก้วเพื่อนของฉันเอง นิสายิ้มอย่างสุภาพเรียบร้อย

ผมกรน่ะครับส่วนไอ้นี้ชื่อต้นครับ กรตอบในขณะเดียวกันก็มีเสียงอู้อี้ของต้นที่พยายามพูด

เมื่อจ้องตากันไปสักพักต้นก็สะบัดมือกรที่ปิดปากของตัวเองออกได้พรางแสดงสีหน้าที่นึกอะไรได้

เดี๋ยวน่ะ!? เธอชื่อ ''นิรสา เทพอัปภาคย์กุลวงศ์'' ใช่ไหม??? ต้นถามนิสาอย่างตื่นเต้นและตาลุกวาว ผมได้ยินเรื่องเธอมาเยอะเลยและก็คนที่อยู่ข้างๆเธอนี่คงจะเป็น''วิภาดา เทพอัปภาคย์กุลวงศ์"สิน่ะ ต้นเปลี่ยนสายตาเล็กน้อยเมื่อมองแก้ว

แก้วและนิสามองหน้ากันไปมาอย่างสงสัยก่อนนิสาจะเอ่ยขึ้น ใช่ค่ะว่าแต่คุณรู้ชื่อพวกเราสองคนได้ยังไงหรอคะ? นิสาถามต้นอย่างอยากรู้อยากเห็นและศึกษาใบหน้าของต้นเพื่อค้นหาสัญญาณของภัยคุกคาม

ต้นเลิกลั่กเล็กน้อย เปล่าน่ะเปล่า...ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดีน่ะถึงผมจะเป็นคนปากไวแต่ว่าเรื่องชื่อของพวกคุณใครจะไม่รู้ได้ยังไง ต้นปฏิเสธด้วยท่าทีที่จริงใจและตื่นตระหนกเล็กน้อยก็จะจับคอตัวเองและแสดงท่าทีที่ประหม่า

ไม่แปลกหรอกครับพวกคุณสองคนนามสกุลเดียวกันกับผู้อำนวยการมหาลัยนิครับ กรพูดขึ้นด้วยท่าทียิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรให้สองสาวและจับไหล่ต้นเพื่อเป็นการปลอบใจเขาเล็กน้อย

แก้วพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะถอนหายใจและเริ่มพูด ก็ไม่แปลกหรอกค่ะเพราะพวกเราสองคนเป็นหลานสาวของผู้อำนวยการมหาลัย จะว่าไปที่คุณรู้ได้เนี้ยแสดงว่าคุณก็อยู่มหาลัยดีกันกับฉันสินะคะ แก้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแต่ก็แสดงออกก็ยังคงดูผ่อนคลายเล็กน้อย

สองชายหนุ่มมองหน้ากันและพยักหน้าก่อนต้นจะเริ่มพูด ใช่ครับผมอยู่"มหาลัยกฤตยาคมญาณวิสุทธิ์"เหมือนกันครับ ต้นพูดพรางจับคอและแสดงสีหน้ารู้สึกผิด ผมขอโทษที่พูดกวนโอยไปนะครับผมแค่หงุดหงิดนิดหน่อย ต้นพูดพรางก้มหัวโค้งขอโทษอย่างจริงจัง

นิสาและกรมองหน้ากันพรางมองต้นที่กำลังก้มหัวขอโทษแก้วและศึกษาใบหน้าแก้วว่าจะแสดงท่าทีอย่างไร

แก้วถอนหายใจเล็กน้อยก็จะพูด ช่างเถอะไม่เป็นไรหรอกเรื่องแค่นี้เองอย่าคิดมา แก้วบัดมือไปมาและแสดงสีหน้าสบายๆทำให้ต้นยิ้มออกมาเล็กน้อย ขอบคุณครับ ต้นเอ่ยอย่างจริงใจ

...********หลังจากนั้นทั้ง4ก็แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเองจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนดึก********...

...........01:13...........

เสียงข่วนกำแพงดังขึ้นที่ห้องห้องหนึ่งชั้นบนของทั้ง4คน แกรก...แกร็ก....แกร๊กดังขึ้น ดังขึ้น ถี่ขึ้น ถี่ขึ้น ปรากฏร่างหญิงสาวผมยาวรุงรังกำลังข่วนบางอย่างอยู่ไม่รู้ว่าทำไปทำไมแต่มันอาจจะมีเหตุผลรึเปล่าน่ะ?

...........01:14...........

ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่วหอพักชั้น3ที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ห้อง713ห้องที่อยู่ริมสุดของชั้นนี่แม้ทุกอย่างจะมืดมัวแต่ก็มีเสียงข่วนประตูดังขึ้นไม่มีใครรู้ว่ามันคือเสียงของอะไรมันดังแกร๊ก...แกร๊ก....แกร๊กเหมือนเสียงแมวข่วนประตูก็ไม่ใช่

ในขณะนัันแก้วกับนิสาที่อาศัยอยู่ห้อง753ชั้น3เช่นกันเธอสองคนกำลังหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าแต่ไม่นานนิสาก็สะดุ้งตื่นกลางคัน นิสามองไปรอบๆห้องนอนของตนเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจและทิ้งตัวลงนอนเหม่อมองเพดานแต่จู่ๆก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นแถวโถงทางเดินของชั้น

ครืด....ครืด...เหมือนเสียงคนลากเท้าเดินอยู่ความรู้สึกเย็นยะเยือกปนสงสัยเล็กน้อยของนิสากระตุ้นความอยากรู้เยากเห็นของเธอด้วยความที่ห้องนอนของเธอนั้นติดกับหน้าต่างบานเกล็ดเธอจึงเดินไปส่องดูเล็กน้อยด้วยความใคร่รู้

เงาความหญิงสาวที่เดินลากรองเท้า เท้าของเธอบิดเบี้ยวราวกับกระดูกข้อเท้านั้นหักมืออุ้มบา

อย่างเหมือนอุ้มเด็กทารกสวมเสื้อคลุมชุดนอนสีม่วงเข้มเดินอยู่โถงทางเดินไหล่งอลงเหมือนหลังจะค่อมแขนที่เหมือจะอุ้มทารกก็เหมือนกับถูกฟาดอย่างหนักจนบิดเบี้ยว

นิสาตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าจนเอามือปิดปากตัวเองด้วยสัญชาตญาณทันที ทันใดนั้นหญิงสาวปริศนาก็หยุดเดินและค่อยๆหันมามองที่หน้าต่างบานเกล็ดที่นิสาส่องอยู่ทำให้นิสาสะดุ้งจนหันหลังทรุดตัวลงด้วยความหวาดกลัว

เสียงเดินลากเท้านั้นหยุดเดินสักพักทำให้นิสาแทบกลั้นหายใจด้วยความกลัวว่าตัวเธอจะถูกพบเห็นเข้าแล้ว แต่ไม่นานเสียงเดินนั้นก็ดังขึ้นและค่อยๆจางหายไปทำให้นิสาถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย แต่ไม่ทันจะดีใจเงาที่บางอย่างก็ปกคลุมแสงไฟที่สาดส่องจากโถงทางเดินผ่านหน้าต่างบานเกล็ด

นิสารู้ได้ทันทีว่าเงานั้นคืออะไรเธอตัวสั่นขึ้นมาทันทีไม่กล้าหันกลับไปมองแม้แต่น้อย เงานั้นแม้จะรับรู้ได้เพียงแค่ความสลัวแต่ก็มำให้รู้สึกเสียวสันหลังไปถึงกระดูกทำให้นิสานั่งตัวสั่นหลับตาเอามือปิดหน้าตัวเองทันที

นิสาเป็นอะไรหรอ?