ฝนตกพรำ ๆ ในเมืองใหญ่ เสียงหยดน้ำกระทบหลังคาหอพักดังเป็นจังหวะราวกับนาฬิกาเตือนความเงียบขรึมของค่ำคืน ภูถือกระเป๋าเดินเข้าหอพักวันแรก ใจเต้นแรงเพราะไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง

ทันใดนั้น เสียงตะโกนร่าเริงดังมาจากห้องตรงข้าม

“เฮ้ย ภู! มาถึงแล้วเหรอ!” เน็ก เพื่อนสนิทของภู ยกมือทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของเรา” มาร์ค พูดตามมาด้วยหัวเราะ ขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง

ภูพยักหน้า เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจเพราะสายตาของเอเอที่มองมาจากมุมห้อง รอยยิ้มไม่เคยจางของเพื่อนร่วมห้องทำให้เขาเย็นวาบ

“ระวังตัวไว้ด้วยนะ…เรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นได้ทุกเวลาในหอนี้” ฮาร์ท รุ่นพี่สายลึกลับเข้ามาเตือน น้ำเสียงเรียบแต่แฝงความน่ากลัว

“เออ ๆ นายเก็บความลับของหอไว้บ้างสิ” ภูพึมพำ แต่ก็ถูก จั๋ง เพื่อนสายฮาแกล้งด้วยคำพูดขำ ๆ ทำให้บรรยากาศคลายเครียด

เอเอยังนั่งนิ่ง รอยยิ้มไม่เคยจางหาย มือยื่นมาช้า ๆ ราวกับอยากสัมผัสภู

“อย่ากลัวเรานะ…” เอเอเอ่ย น้ำเสียงฟังดูอ่อนโยน แต่ดวงตาว่างเปล่า

ภูถอยหลัง พยายามไม่ให้ตัวเองสั่น “ฉ…ฉันไม่เป็นไร” แต่เสียงสั่นเครือยืนยันว่าคำพูดนั้นโกหก

“เรามาเป็นเพื่อนกันก่อนก็ได้นะ” เอเอยิ้ม มือยังคงยื่นอยู่

“Hey, is everyone okay?” อลัน นักศึกษาต่างชาติแวะเข้ามา เสียงต่างชาติเข้ามาเพิ่มความแปลกในห้อง

“เออ…เราโอเค” คอปเปอร์ เพื่อนจริงจังตอบ พลางมองรอบห้องด้วยสายตาระแวดระวัง

“พวกนาย…ระวังนะ เราเคยเห็นอะไรแปลก ๆ ในหอนี้” ภีม พูดเสียงแผ่ว มือชี้ไปที่เอเอ รอยยิ้มไม่เคยจางของเขา

“ไม่ต้องห่วง…เราจะดูแลเอง” ขุนพล เพื่อนสายปกป้องกล่าว มองภูแล้วพยักหน้าให้กำลังใจ

จินวุค เพื่อนสายเทคโนโลยี นั่งถ่ายรูปเหตุการณ์แปลก ๆ ไว้ เงยหน้ามองเพื่อน ๆ แล้วบ่นเบา ๆ “คืนนี้มีอะไรให้บันทึกอีกเยอะแน่ ๆ”

เสียงฝนกระทบหน้าต่างดังต่อเนื่อง ราวกับกระซิบคำเตือน ภูพยายามหายใจลึก แต่หัวใจเต้นแรงเกินจะควบคุม

เอเอยังคงยืนนิ่ง ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ รอยยิ้มไม่เคยจางหาย

“คืนนี้…ทุกคนคงจะไม่ได้นอนคนเดียว” เอเอกระซิบ

ภูขมวดคิ้ว น้ำตาคลอเบ้า ร่างกายสั่นด้วยความหวาดกลัวและความสับสน

เขาเห็นภาพซ้ำในหัว เอเอยืนมองเขา รอยยิ้มไม่จางหาย แม้ในความมืดของห้อง

“ภู…นายทำอะไรน่ะ” เอเอเอ่ยอีกครั้ง มือยื่นมาหาเขาอย่างช้า ๆ

ภูรีบถอยหลัง รู้สึกเหมือนมีแรงดึงบางอย่างชักร่างเขาเข้าใกล้

ทันใดนั้น ไฟฟ้ากระพริบดับไปชั่วขณะ ห้องมืดสนิท ภูใจหายวาบ

เมื่อไฟกลับมาติด เอเอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น ยิ้มเดิม ดวงตาว่างเปล่า

“ภู…เราอยู่ตรงนี้นะ…” เอเอกระซิบ เสียงเหมือนลมพัดผ่านห้อง มันเย็นจนแทบช็อก

ภูกัดริมฝีปาก กำมือแน่น พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้

คืนนี้…รอยยิ้มที่ไม่เคยจางไปของเอเอ ทำให้เขารู้…ว่าความสงบในชีวิตจะไม่มีวันกลับมาอีก

จบ....ตอนที่1

📌 สรุปบรรยากาศ

ฝนตกพรำ ๆ และเสียงนาฬิกา/ฝนกระทบหน้าต่างสร้างความลึกลับ

ตัวละครไทย 9 คนมีบทบาทกระจายทั้งช่วยคลายความตึงเครียด เตือนภัย และสร้างบรรยากาศ

เอเอยังคงเป็นปริศนา รอยยิ้มไม่จาง และค่อย ๆ ทำให้ภูหวาดกลัว

สนับสนุนและให้กำลังใจกันได้นะ

เช้าวันใหม่ ภูลืมตาขึ้นมาในห้อง หอพักเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและพูดคุยของเพื่อน ๆ

“ภู! ตื่นได้แล้ว มัวแต่นอนอยู่ได้” เน็ก กระโดดเข้ามาเขย่าหัวเบา ๆ

“เช้าแล้วนะ นายต้องรีบไปเรียนแล้ว” มาร์ค พูดพร้อมยกแก้วกาแฟให้

ภูลุกขึ้นพยายามยิ้ม แต่ก็ยังรู้สึกเกร็ง ๆ เมื่อมองไปที่เอเอที่นั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้อง รอยยิ้มเดิมไม่เคยหายไป

“เช้านี้กินอะไรดี?” จั๋ง ชวนพูดคุยพลางยิ้มขี้เล่น “พวกเรามีแซนด์วิชกับนมสดนะ”

“อ่า…เอาแซนด์วิชก็ได้” ภูตอบ พลางพยายามไม่สนใจรอยยิ้มของเอเอ

“ภู…วันนี้นายอยากทำกิจกรรมกลุ่มกับเรามั้ย?” ฮาร์ท ถามด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่จริงจัง

“กิจกรรมอะไรเหรอครับ?” ภูถามอย่างสงสัย

“เราจะไปห้องสมุดรวมกัน แล้วช่วยกันทำโปรเจกต์กลุ่ม” คอปเปอร์ อธิบาย “อยากให้ทุกคนได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น”

“อืม…ได้เลย” ภูพยักหน้า ยิ้มบาง ๆ

ทันใด อลัน ก้าวเข้ามา “Let’s go together, everyone!” เสียงต่างชาติทำให้บรรยากาศสนุกขึ้น

ขณะที่พวกเขาเดินออกไป ภีม พูดเบา ๆ กับภู “ระวังเอเอนะ…บางทีเขาอาจจะดูแปลก ๆ แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าเมื่อคืน”

“อ๋อ…ผมเข้าใจแล้ว” ภูพยักหน้า เหมือนบอกตัวเองว่าเขาจะพยายามปรับตัว

ระหว่างทางไปห้องสมุด เพื่อน ๆ คุยกันเรื่องการเรียน เรื่องกิน เรื่องตลก

“นายจำได้มั้ย…ครั้งที่เราปีนเขาแล้วลื่นจนเปียกหมด?” ขุนพล หัวเราะ พลางเล่าเรื่องเก่าให้เพื่อน ๆ ฟัง

“ฮ่า ๆ จำได้ ๆ มาร์คก็ตกน้ำไปด้วยนะ” จั๋ง เสริม ทำให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่

ภูค่อย ๆ ผ่อนคลายขึ้น แม้รอยยิ้มของเอเอยังอยู่ในหัวใจเขา แต่เสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ช่วยให้เขาไม่กลัวเหมือนเมื่อคืน

“โอเค…วันนี้สนุกแน่ ๆ” ภูคิดในใจ

เมื่อไปถึงห้องสมุด พวกเขานั่งรวมกัน ทำงานร่วมกัน คุยเรื่องโปรเจกต์ แต่ยังแอบมีสายตาของเอเอมองภูเป็นระยะ รอยยิ้มไม่เคยหาย

“ภู นายเก่งเรื่องค้นหาข้อมูลเลยนะ” มาร์ค ชม พลางหัวเราะ

“ขอบคุณครับ” ภูตอบ ยิ้มอาย ๆ

“เอาเถอะ…วันนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว อย่ากังวลมาก” เน็ก พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

ตอนเย็น หลังเสร็จงานกลุ่ม พวกเขาเดินกลับหอพักด้วยกัน

“คืนนี้เราไปกินไอติมกันมั้ย?” จั๋ง ชวน

“ดีเลย!” ทุกคนตอบพร้อมกัน

ภูมองไปที่เอเอ รอยยิ้มยังคงอยู่ แต่คืนนี้ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน

เขาค่อย ๆ เริ่มเข้าใจว่า…บางครั้งรอยยิ้มไม่หายไปก็ไม่ได้หมายความว่าอันตรายเสมอไป

คืนนี้ ภูเรียนรู้ว่าเพื่อน ๆ และความสนุกสนาน สามารถช่วยให้เขารู้สึกปลอดภัย…แม้เอเอจะยังคงเป็นปริศนาอยู่ก็ตาม

จบ....ตอนที่2

📝 สรุปตอนที่ 2 – วันแรกในหอพัก

ภูและเพื่อน ๆ ไทย (เน็ก มาร์ค ฮาร์ท จั๋ง อลัน คอปเปอร์ ภีม ขุนพล จินวุค) ย้ายเข้าหอพักพร้อมกับเอเอ

วันแรกเต็มไปด้วย บรรยากาศปกติ แต่มีความรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย

ทุกคนเริ่ม ทำความรู้จักกัน และพูดคุยกันสนุกสนาน แต่บางช่วงก็มี เสียงหรือเงาที่ทำให้ขนลุก

เอเอแสดงรอยยิ้มให้ภู ทำให้ภูรู้สึก อบอุ่นและสบายใจแม้มีความแปลกประหลาดรอบตัว

ตอนจบ เพื่อน ๆ เริ่มสังเกตว่า บางครั้งห้องเหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวเอง แต่ยังไม่ชัดเจน

สนับสนุนและให้กำลังใจกันได้นะ

เช้าวันใหม่ ภูตื่นมาแล้วรู้สึกสดชื่นกว่าทุกวัน เสียงเพื่อน ๆ เริ่มคุยกันเบา ๆ ในหอพัก

“ภู! วันนี้อยากไปกินข้าวด้วยกันก่อนเรียนมั้ย?” เน็ก ยื่นมือมาดึงภูให้ลุกจากเตียง

“อืม…ไปด้วยกันก็ได้” ภูตอบยิ้มอ่อน ๆ

เอเอยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมห้อง รอยยิ้มไม่เคยหาย แต่วันนี้ภูรู้สึก ไม่กลัวเท่าเมื่อวาน

“นายดูดีขึ้นนะ วันนี้” เอเอเอ่ยพลางเงยหน้ามองภู

ภูหน้าแดงนิด ๆ แต่ก็พยายามตอบอย่างสุภาพ “ข…ขอบคุณครับ”

“เราจะไปด้วยกันใช่มั้ย?” มาร์ค แซว พลางยกแก้วน้ำ

“ไปสิ ไปกันเถอะ” ภูหัวเราะเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองเริ่มสนิทกับเพื่อนมากขึ้น

🏫 ที่มหาวิทยาลัย

ในห้องเรียน เพื่อน ๆ นั่งรวมกัน อลัน คอปเปอร์ ภีม ขุนพล จินวุค และภู ทั้งหมดต่างสนุกสนานกับการเรียน

“วันนี้พวกเราจะทำงานกลุ่มใหญ่” อาจารย์ประกาศ

ภูทำงานกับเอเอโดยตรง แม้ตอนแรกจะเกร็ง แต่เอเอกลับ ยิ้มและพูดคุยแบบสบาย ๆ

“ภู…นายคิดยังไงกับแนวคิดนี้?” เอเอยื่นสมุดโน้ตให้

ภูพยักหน้า ลองเสนอความเห็น “ถ้าเราใช้วิธีนี้ น่าจะทำให้ผลลัพธ์ออกมาดีขึ้น”

เอเอพยักหน้า ยิ้มแบบเดิม “ดีมาก ภู นายเก่งจริง ๆ นะ”

ภูใจเต้นแรง แต่รอบนี้เขาไม่รู้สึกกลัว…รู้สึกเหมือนมีใครเข้าใจและอยากให้กำลังใจ

🍦 ตอนเย็น – ไอติมกับเพื่อน

หลังเลิกเรียน เพื่อน ๆ ชวนไปกินไอติม จั๋ง และ เน็ก เลือกร้านโปรดของกลุ่ม

“วันนี้เลือกไอติมรสอะไรดี?” ภูถามพลางมองรอบ ๆ

“ช็อกโกแลตสิ! อร่อยสุด!” มาร์ค ตะโกนอย่างตื่นเต้น

เอเอยิ้มเล็ก ๆ พลางส่ายหัวเบา ๆ “ฉันเอารสสตรอว์เบอร์รีนะ”

ระหว่างกินไอติม ภูรู้สึกสนิทกับเอเอมากขึ้น ทั้งสองคุยเรื่องเรียนเรื่องงานอดิเรก

“ภู…นายชอบทำอะไรเวลาว่าง?” เอเอกระซิบ

ภูคิดสักครู่ แล้วตอบ “ผมชอบอ่านหนังสือ ฟังเพลง แล้วก็…ออกไปเดินเล่นบ้าง”

เอเอยิ้มกว้าง ราวกับพอใจในคำตอบของเขา “เราชอบเหมือนกันเลยนะ”

เสียงหัวเราะและบทสนทนาของเพื่อน ๆ ทำให้ภูรู้สึก อบอุ่นและปลอดภัย

🌙 กลับหอพัก

ตอนกลับหอพัก ภูและเอเอยังคงเดินด้วยกัน

“คืนนี้นายอยากเล่นเกมกับเพื่อน ๆ ไหม?” เอเอกระซิบ พลางส่งสายตาเป็นมิตร

“เออ…เล่นก็ได้ครับ” ภูตอบ พลางหัวเราะอาย ๆ

พวกเพื่อน ๆ ต่างหัวเราะ แซวกันสนุกสนาน อลัน จินวุค ขุนพล มีบทสนุก ๆ ชวนหัว พาให้ทุกคนผ่อนคลาย

แม้รอยยิ้มของเอเอยังไม่หายไป แต่ ภูไม่กลัวแล้ว เขารู้สึกสนุกและเริ่มสนิทใจ

จบ..ตอนที่3

✅ สรุป EP.3

ภูเริ่มสนิทกับเพื่อน ๆ มากขึ้น

เอเอค่อย ๆ ใกล้ชิดแบบวายเบา ๆ แต่ยังคงความลึกลับเล็ก ๆ

บรรยากาศไม่สยอง แต่สนุกสนาน อบอุ่น และเป็นมิตร

สนับสนุนและให้กำลังใจกันได้นะ