📖 ในห้องเช่าแสงราง

Season 1 : จุดเริ่มต้นที่ไม่ควรเกิด

ฝนตกลงมาไม่หยุดตั้งแต่หัวค่ำ เม็ดฝนซัดกระจกหน้าต่างห้องเช่าเก่า ๆ จนเกิดเสียงดังซ้ำ ๆ คล้ายจังหวะดนตรีที่ไม่รู้จักหยุดพัก ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีเพียงแสงไฟรางจากโคมตั้งโต๊ะดวงเดียวที่ส่องสลัว ราวกับตั้งใจจะกักเก็บความอ้างว้างเอาไว้ให้หนาแน่นกว่าที่เป็นอยู่

ผมนั่งพิงกำแพง มือกอดเข่า มองเงาของตัวเองบนพื้นปูนเย็นเฉียบ ความเหงามันกัดกินจนแทบไม่มีแรงจะคิดถึงวันพรุ่งนี้ เสียงฝนควรจะกล่อมให้นอน แต่กลับทำให้หัวใจยิ่งหนักอึ้งขึ้นทุกที

…จนกระทั่งเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ก๊อก ๆ”

ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นมองประตูไม้ที่เปียกชื้นจากความชื้นของฝน หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล คนอย่างผมแทบไม่มีใครแวะเวียนมาหาในยามดึกเช่นนี้ ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู

และตรงนั้น — เขายืนอยู่

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง เสื้อเชิ้ตสีเข้มแนบชิดไปกับเรือนร่างเพราะฝนที่สาดใส่จนชุ่มโชก เส้นผมเปียกน้ำหยดลงมาตามกรอบหน้า ดวงตาคมกริบมองตรงเข้ามาในดวงตาผม ราวกับไม่สนใจว่าตัวเองกำลังทำให้ห้องเล็ก ๆ แห่งนี้อึดอัดขึ้นเพียงใด

“ฝนแรงกว่าที่คิด…” เสียงทุ้มพร่าเอ่ยออกมา ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต

ผมถอยหลังโดยอัตโนมัติ ความอบอุ่นจากร่างกายเปียกชื้นนั้นกลับทำให้ห้องที่หนาวเย็นราวถูกห่อหุ้มด้วยความร้อนในทันใด แสงไฟรางสลัวสะท้อนเงาของเราสองคนลงบนกำแพง — ใกล้ชิดจนเกินสมควร

“นาย… มาที่นี่ทำไม” ผมถามเสียงเบา ทั้งที่สายตาไม่กล้าประสานตรง ๆ

เขาไม่ตอบในทันที เพียงยกมือขึ้นปัดหยดน้ำออกจากผม แล้วเดินเข้ามาจนระยะห่างเหลือเพียงคืบเดียว

“เพราะรู้ว่านายอยู่คนเดียว” เสียงเขาขาดห้วงคล้ายกระซิบ

หัวใจผมกระตุกวูบ ความเงียบที่อัดแน่นในห้องกลายเป็นแรงกดดันมหาศาล เขายกมืออีกข้างขึ้นแตะกำแพงด้านหลังผม ร่างสูงโน้มลงมาใกล้จนผมต้องเงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ

กลิ่นฝนผสมกับความร้อนจากลมหายใจของเขาทำให้ผมหายใจติดขัด

“ดะ… เดี๋ยว…” ผมเอ่ยห้าม ทั้งที่เสียงสั่นจนแทบไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ

แต่ประโยคยังไม่ทันจบ ริมฝีปากร้อนจัดก็ทาบลงมาบดขยี้อย่างกะทันหัน

ทุกความโดดเดี่ยวที่สะสมมา ถูกเผาผลาญในวินาทีนั้น ลมหายใจถูกช่วงชิง ร่างกายถูกตรึงไว้กับกำแพงจนไร้ทางขัดขืน เขาจูบอย่างดุดัน — ไม่ใช่การขอ แต่เป็นการยึดครองอย่างแท้จริง

ผมพยายามผลักอกเขา แต่แรงนั้นก็เบาหวิว ร่างกายกลับสั่นสะท้านเมื่อปลายลิ้นแทรกเข้ามาลึกขึ้น ความร้อนรุ่มลามไปทั่วทั้งอก ความอ่อนแอที่เคยซ่อนอยู่ปะทุออกมาจนแทบล้มพับลงตรงนั้น

เขาผละออกเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาคมสบเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ “อยากให้หยุดจริง ๆ หรือเปล่า…” เสียงพร่าถามตรง ๆ

ผมเม้มริมฝีปากแน่น ส่ายหน้าแทบไม่ออกคำใด ในวินาทีนั้นผมรู้ดีว่า ต่อให้พูดคำว่า “หยุด” ออกไป เขาก็ไม่มีวันหยุดอยู่ดี — และยิ่งไปกว่านั้น ตัวผมเองก็ไม่อยากให้หยุดด้วยซ้ำ

ริมฝีปากถูกกดซ้ำลงมา คราวนี้ไม่รุนแรงเท่าครั้งแรก แต่ลึกซึ้งจนใจสั่น ราวกับเขากำลังถ่ายทอดความร้อนทั้งหมดในใจลงมาผ่านสัมผัสนั้น

ในห้องเช่าแสงรางที่โดดเดี่ยวมาตลอด คืนนี้กลับเต็มไปด้วยลมหายใจสองคนที่พันกันแน่นหนา — และผมรู้แล้วว่า เรื่องราวนี้…เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั่น

มีต่อ Season 2ครับ