...----------------...

เสียงดนตรีไพเราะดังคลอเบา ๆ ท่ามกลางบรรยากาศหรูหราในงานเลี้ยงฉลองโปรเจกต์ใหม่ของบริษัท DM แชนเดอเลียร์ระยิบระยับสะท้อนแสงจนทั่วทั้งห้องโถงดูราวกับโลกอีกใบ แขกผู้มีเกียรติในชุดราตรีหรูหราพากันจับกลุ่มสนทนาอย่างมีระดับ

เพรช ณิชารีย์ วัย 22 ปี ก้าวเข้ามาในงานด้วยท่วงท่าสง่างาม เธอสวมชุดราตรีสีไข่มุกที่เรียบง่ายแต่ขับให้เธอดูมีเสน่ห์จับตา รอยยิ้มอ่อนหวานที่มักทำให้ผู้คนรอบข้างอบอุ่นใจ ยังคงเป็นเสน่ห์เฉพาะตัวของเธอ

แต่หัวใจของเพรชกลับเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำพอดีตัว เขายืนท่ามกลางกลุ่มนักธุรกิจด้วยท่วงท่าที่บ่งบอกถึงอำนาจและความมั่นใจ

ติณณภัทร

ชายหนุ่มวัย 23 ปี ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทั้งความสุขและความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเธอ เขาเปลี่ยนไปจากเมื่อสี่ปีก่อนมากนัก — จากเด็กหนุ่มที่เคยหัวเราะง่าย ๆ กลายเป็นประธานหนุ่มที่สุขุม เย็นชา และเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ทำให้ทุกสายตาจับจ้อง

เพรชยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าหนี แต่โชคชะตากลับไม่ปล่อยให้เธอหลบไปได้ง่าย ๆ เพราะเพียงเสี้ยววินาที สายตาคมกริบของเขาก็เลื่อนมาสบกับเธอโดยตรง

ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย “คุณก็มางานนี้ด้วย...” เสียงทุ้มต่ำที่เธอจำได้ขึ้นใจดังขึ้น

เพรชพยายามเก็บอาการ พลางส่งยิ้มบาง ๆ “แน่นอนสิคะ งานใหญ่ขนาดนี้ ใคร ๆ ก็มาทั้งนั้น”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ สายตาคมยังคงจ้องเธอไม่วางตา ราวกับจะอ่านความคิดในใจของเธอออกหมดทุกอย่าง

หัวใจเพรชสั่นระรัว เธอรีบเบือนสายตาหนี แต่ทันใดนั้น เสียงเรียกชื่อเธอก็ดังขึ้น

“เพรช!” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มเดินตรงเข้ามาหา — ภูมิ แฟนหนุ่มที่คบกันมาสองปี เขาโอบเอวเธออย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พลางส่งยิ้มให้ณภัทรอย่างท้าทาย

ณภัทรยืนนิ่ง สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ แต่แววตาที่แวบผ่านกลับเย็นเยือกจนเพรชเผลอสะท้านไปทั้งร่าง

บรรยากาศรอบตัวราวกับจะเงียบลงทันทีเมื่อผู้ชายสองคนยืนเผชิญหน้ากัน โดยมีเธอเป็นศูนย์กลาง...

...----------------...

...----------------...

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง แขกผู้มีเกียรติทยอยกลับ เพรชเดินเคียงข้าง ภูมิ ออกมายังลานจอดรถ เธอพยายามยิ้ม แต่หัวใจกลับยังสั่นไหว ภาพดวงตาคมของใครบางคนยังคงวนเวียนไม่หาย

“เพรช...” เสียงทุ้มของภูมิดังขึ้นข้างกาย เขาหยุดเดินแล้วหันมาจับมือเธอไว้ “เมื่อกี้...ตอนที่เธอเจอไอ้ณภัทร ฉันเห็นแววตาเขา...มันไม่ใช่แค่คนรู้จักธรรมดา”

เพรชชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้ม “นายคิดมากไปแล้ว ภูมิ ฉันกับเขามัน...จบไปตั้งนานแล้ว”

ภูมิยังไม่คลายสีหน้ากังวล แต่เพราะทั้งคู่เพิ่งคบกันได้เพียงหกเดือน เขาจึงเลือกที่จะเงียบ และพาเธอขึ้นรถหรูไปด้วยกัน

---

บนระเบียงชั้นสองของโรงแรม...

ณภัทร ยืนมองรถคันนั้นเคลื่อนออกไป สายตาคมทอดยาวตามแสงไฟท้ายที่ค่อย ๆ เลือนหายไปในความมืด ใบหน้าสุขุมเรียบนิ่ง แต่ในอกกลับปั่นป่วนอย่างรุนแรง

สี่ปีก่อน เขาเลือกเดินจากเธอไปเพื่อครอบครัว แต่วันนี้...แค่ได้เห็นเธออีกครั้ง หัวใจก็เต้นแรงจนแทบควบคุมไม่ได้

“คุณณภัทรคะ” เสียงหวานดังขึ้น ฟ้าใส แฟนสาวของเขาก้าวเข้ามาในชุดราตรีสีแดงเพลิง รอยยิ้มเจือด้วยความมั่นใจและความเป็นเจ้าของ

“งานคืนนี้สำเร็จมากค่ะ ทุกคนชื่นชมคุณ” เธอกล่าว พลางมองเขาด้วยแววตาอ่อนหวาน แต่ลึก ๆ แฝงไปด้วยความสงสัย เพราะเธอเองก็เห็นสายตาที่ณภัทรใช้มองเพรช

ณภัทรเพียงพยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้ง แต่ในใจกลับไม่ได้เห็นดาว มีเพียงภาพรอยยิ้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่ฝังแน่นในหัวใจเสมอมา...

---

วันถัดมา

เมืองทั้งเมืองเต็มไปด้วยป้ายโฆษณาประกาศงานใหญ่ — กาล่าการกุศลเพื่อระดมทุนช่วยเหลือเด็กกำพร้า จัดขึ้นโดย ปรเมศวร์ กรุ๊ป และ DM กรุ๊ป สองตระกูลใหญ่ที่ร่วมมือกันจัดขึ้นทุกปี

ค่ำคืนนั้น แสงไฟหรูหราประดับประดาไปทั่วห้องโถงของโรงแรมห้าดาว แขกผู้มีเกียรติในชุดราตรีและสูทหรูทยอยเข้ามา

เพรชก้าวเข้ามาพร้อมกับพ่อแม่ — ปรเมศวร์ และ วรรณิศา — เธอสวมชุดราตรีสีงาช้างเรียบง่าย แต่กลับโดดเด่นจนผู้คนหันมองไม่วางตา

ในเวลาเดียวกัน... ณภัทร ปรากฏตัวพร้อมกับพ่อแม่ — ภาคิน และ ปณิศรา — เขาอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำขับผิว ยิ่งทำให้บารมีและความสุขุมฉายชัด

และเมื่อทั้งสองครอบครัวก้าวเข้ามาในห้องโถงเดียวกัน...ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่พวกเขา

เพรช กับ ณภัทร สบตากันโดยไม่ตั้งใจ...เพียงเสี้ยววินาที แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบข้างเหมือนเงียบสงัดไปทั้งห้อง

หัวใจของทั้งคู่สั่นสะท้าน — เหมือนวันวานที่ไม่เคยจางหาย กำลังจะกลับมาทำร้ายกันอีกครั้ง...

...----------------...