...ในมหาลัยชื่อดังที่ได้ฉายาว่า “มหาลัยน้ำแข็ง” เพราะเต็มไปด้วยคนเก่ง เย็นชา และแข่งขันสูง มี “ปั๊ก"รุ่นพี่วิศวะปี 4 ที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาที่สุดในคณะ ไม่เคยมีข่าวคบใครจริงจัง ทั้งๆ ที่มีคนตามจีบไม่ขาดสาย...

...จนวันหนึ่ง “โย"เด็กปี 1 แพทย์ศาสตร์ ย้ายมาเรียนที่นี่ด้วยความสดใสและจริงใจ ภายนอกอาจดูอ่อนโยน แต่กลับมีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวกว่าที่ใครคิด การมาเจอกันทำให้โลกที่แข็งแกร่งและเย็นชาของปั๊กริ่มสั่นคลอน และน้ำแข็งในหัวใจที่ใครก็ละลายไม่ได้…กลับเริ่มละลายเพราะเด็กคนนี้...

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นตั้งแต่ตีห้า โยสะดุ้งลุกขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นแรง ไม่ใช่เพราะง่วงนอน แต่เพราะวันนี้…คือวันแรกที่เขาจะได้ก้าวเข้าสู่ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยชื่อดังที่ใครต่อใครต่างเรียกกันว่า “มหาลัยน้ำแข็ง” ไม่ใช่เพราะอากาศหนาว แต่เพราะผู้คนในที่นี่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน แข่งขัน และ…เย็นชา

“สู้นะโย นายต้องไม่กลัว” เขาสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในบริเวณมหาลัยที่กว้างใหญ่และสวยงาม

บรรยากาศเต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่ เสียงหัวเราะคึกคัก แต่ก็แฝงไปด้วยสายตาจับจ้อง บางคนมองกันด้วยความเป็นมิตร บางคนกลับมองกันด้วยสายตาแข็งกร้าวราวกับวัดระดับ

และที่ท่ามกลางฝูงชน โยก็สะดุดตากับใครบางคน…

ร่างสูงในชุดนักศึกษาวิศวะสีขาวสะอาด เดินผ่านไปท่ามกลางความสนใจของผู้คนรอบข้าง ใบหน้าคมเฉยชา ไม่แม้แต่จะหันมามองใคร แต่กลับทำให้ทุกสายตาต้องหันตามอย่างไม่อาจละสายตาได้

...“นั่น…พี่ปั๊ก ปี 4 วิศวะ” เสียงกระซิบของรุ่นพี่ปี 2 ดังขึ้นใกล้หูโย “เย็นชาที่สุดในคณะ ไม่เคยยิ้มให้ใคร แต่ก็เก่งที่สุดเหมือนกัน”...

โยมองตามแผ่นหลังนั้นอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเขาเต้นแรงโดยไร้เหตุผล…

...ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งก้าวเข้ามา แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนโลกของตัวเองเริ่มสั่นไหวเพราะผู้ชายคนนั้นแล้วนะ...

...ตอนบ่าย...

...โยเดินตามกลุ่มเพื่อนไปยังลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัย ที่นั่นมีการปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่ เสียงไมโครโฟนดังขึ้นประกาศเรียกรวมตัว แต่ท่ามกลางความวุ่นวาย โยกลับหลงออกจากแถวโดยไม่รู้ตัว...

...“เอ๊ะ…ทางไปลานกิจกรรมอยู่ไหนนะ” โยก้มมองแผนที่ในมือถือ แต่เพราะมัวแต่กังวล จึงเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างแรง...

...สมุดและปากกาที่โยถืออยู่หล่นกระจายไปบนพื้น เขารีบก้มลงเก็บด้วยความลนลาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้น…แล้วก็พบเข้ากับสายตาคมกริบที่กำลังมองลงมา...

เป็นเขา…คนเมื่อเช้าที่ทุกคนพูดถึง

ปั๊ก รุ่นพี่ปี 4 วิศวะ

“เดินยังไงของนาย” น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยขึ้น สั้น กระชับ แต่กดดันอย่างบอกไม่ถูก

“ขะ…ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” โยก้มหัวรีบเก็บของจนแทบหายใจไม่ทัน

...ปั๊กก้มช่วยเก็บปากกาด้ามหนึ่งแล้ววางลงบนสมุดของโยโดยไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ และความรู้สึกที่หัวใจโยเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา...

...“ทำไม…ถึงดูน่ากลัวขนาดนั้น แต่ก็…” โยเผลอพึมพำกับตัวเอง พลางกอดสมุดแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมเพียงแค่สบตาไม่กี่วินาที เขาถึงรู้สึกเหมือนถูกสายตาเย็นชานั้นสะกดจนลืมหายใจ...

จบตอนที่1

ฝากติดตามด้วยนะ

พี่ปั๊กและน้องโย

ตอนที่ 2 : หลังเลิกปฐมนิเทศ

งานปฐมนิเทศดำเนินไปจนถึงเย็น เสียงพิธีกรปิดท้ายดังขึ้นพร้อมเสียงปรบมือ นักศึกษาปีหนึ่งทยอยแยกย้ายกันกลับหอพัก

“ วันนี้เหนื่อยจริงๆ” โยบ่นกับเพื่อนข้างกาย แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกได้ว่า…กระเป๋าสะพายที่ควรจะมีสมุดเลกเชอร์เล่มหนึ่งกลับหายไป

“ไม่นะ…สมุดเล่มนั้นมีทั้งตารางเรียนกับบันทึกสำคัญเลย!”

เขารีบเดินย้อนกลับไปยังลานกิจกรรมที่ตอนนี้แทบไม่มีใครอยู่แล้ว ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ ของยามเย็น ลมพัดเย็นเฉียดผ่าน

และที่มุมหนึ่งของลาน โยก็เห็นร่างสูงคุ้นตากำลังนั่งอยู่บนม้านั่งเหล็ก ในนั้น…ในมือของคนนั้น ก็คือสมุดของเขา

ปั๊ก.

“เอ่อ…นั่นของผมครับ” โยรวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้น

ปั๊กเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาคมกริบสบกับดวงตาของโยอีกครั้ง สายตาที่เย็นชาเหมือนเคย แต่แฝงไว้ด้วยแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก

“ของนายเหรอ” ปั๊กพูดสั้นๆ พลิกสมุดเล่มนั้นเหมือนเช็กความแน่ใจ ก่อนจะยื่นคืนให้

โยรีบรับมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย “ขอบคุณครับพี่…เอ่อ พี่ปั๊กใช่ไหมครับ”

ปั๊กไม่ตอบในทันที เขาเพียงแค่ยืนขึ้นเต็มความสูง มองโยด้วยสายตาเฉยชา “กลับหอได้แล้ว มืดแล้ว”

พูดจบ เขาก็เดินผ่านไปเหมือนครั้งก่อน ทิ้งโยยืนอยู่กับสมุดในมือและหัวใจที่เต้นแรงรัวเหมือนเดิม

“คนบ้า…พูดน้อยชะมัด แต่ทำไมรู้สึกว่าอยากเจออีกก็ไม่รู้” โยยกยิ้มบางๆ โดยไม่รู้ตัว

"โย"กลับหอพักดีกว่า

“รุ่นพี่คนนี้… ทำไมถึงดูเย็นชา แต่ทำให้ใจผมเต้นแบบนี้นะ”

“รุ่นพี่เย็นชา… แต่ทำไมทำให้ผมคิดถึงตลอดเวลาแบบนี้นะ”

คืนนี้ โยนอนหลับไปพร้อมความคิดถึงรุ่นพี่ปี 4 ทั้งที่เย็นชา

เช้าวันรุ่งขึ้นที่คณะ

แดดเช้าอ่อน ๆ สาดเข้ามาที่ลานหน้าคณะ นักศึกษาปีหนึ่งทยอยเดินเข้ามาเพื่อเตรียมตัวเรียนวันแรก

โยเดินมาถึงหน้าตึกตามเวลาที่"พิม"บอก

"มาแล้วสินะ" พิมพูดขึ้นมา

"โย"พิมมาเช้าจังเลย ตอบกลับด้วยความตื่นเต้น

พิมก้าวนำไปยังห้องอาจารย์ที่ปรึกษา

"วันนี้ฉันจะพาไปแนะนำอาจารย์… ตามมา"

โยเดินตามอย่างสงบ

โย"พิมรู้จักห้องด้วยหรอ

"พิมพ์"ฉันรู้สิ เคยมาบ่อยครั้ง

โย"อ่อ

ถึงห้องอาจารย์ พิมพ์เปิดประตูให้"โย"เข้าก่อน

"โย"นั่งลงด้วยความประหม่า

พิมพ์นั่งลงข้างๆ

ภีมนั่งอยู่ในห้องเรียนวันแรก สายตายังไม่ค่อยคุ้นชินกับบรรยากาศรอบตัว

อาจารย์เริ่มกิจกรรมให้เพื่อน ๆ ในห้องแนะนำตัว

"เริ่มจากชื่อและคณะนะครับ"

เพื่อนคนแรกยกมือขึ้นพูดชื่อเสียงดัง และทุกคนพยักหน้าเป็นมิตร

ต่อมาถึงคิวโย เขาลุกขึ้น เดินไปยืนหน้าห้องด้วยความประหม่า

"ผม…โยครับ คณะแพทยศาสตร์ครับ"

เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย แต่มีความตั้งใจชัดเจน

เพื่อน ๆ ยิ้มและทักทาย

"สวัสดีจ้า โย!"

โยพยักหน้าแล้วนั่งลง

หลังจากเพื่อนทุกคนแนะนำตัวจบ

พิมพ์"โยนายไม่สบายหรอ ดูสีหน้าซิงๆ

โย"ก็ตื่นเต้นนี่หน่า

บรรยากาศในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและมิตรภาพ

จบตอนที่2

ฝากเอ็งดูน้องโยด้วยน่ะ

โยกลับหอพักแล้วเจอกับปั๊ก

โยถือกระเป๋าเดินกลับหอพักหลังเลิกเรียน

หัวใจยังเต้นแรงจากกิจกรรมในห้องเรียน วันนี้เพื่อน ๆ หลายคนสนิทกันมากขึ้น

เมื่อเดินเข้าไปใกล้หอพัก เขาก็พบว่ามีคนยืนอยู่ใกล้ประตู

เป็นปั๊ก รุ่นพี่ปี 4 เย็นชา

"โย… พี่ปั๊ก" ยืนอึ้ง

ปั๊กมองโยด้วยสายตาเรียบเฉย

ปั๊กก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย

โยหน้าแดงขึ้นทันที ใบหน้านี้ทำไมหล่อจังเลย

“รุ่นพี่เย็นชา… อยู่ใกล้แล้วทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้นะ”

ปั๊กก็เดินออกไปแบบไม่พูดอะไร

โยก็ยืนงง เดินหนีแบบนี้ทุกรอบเลยหรอ

“รุ่นพี่ปั๊ก… เย็นชาแบบนี้ แต่ทำไมทำให้หัวใจผมเต้นแรงกันน่ะ

โยเดินเข้าหอพักหลังยืนงง

เมื่อเปิดประตูห้อง เขาพบว่า รูมเมทของเขา กำลังนั่งอยู่บนเตียง

ไอซ์: รูมเมทปี 1 ของโย ขี้เล่น ชอบแซวและเอาใจเพื่อนเก่ง

ห้องพักเรียบร้อย มีเตียงสองเตียง โต๊ะเล็ก ๆ และตู้เสื้อผ้า"เฮ้ย โยกลับมาแล้วเหรอ วันนี้เจอกับรุ่นพี่ปี 4 คนนั้นใช่ไหม?" ไอซ์แซวทันที

โยหน้าแดง รีบวางกระเป๋า

"อ…อื้อใช่แล้ว"

ไอซ์หัวเราะก่อนจะชี้ไปที่เตียง

"มานั่งนี่สิ เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังว่าเขาเย็นชาแต่ทำไมดูมีเสน่ห์จัง"

โยพิงหมอนเงียบ ๆ ยังเขินอายจากเรื่องปั๊ก

ไอซ์เริ่มเล่าเรื่องเพื่อนในคณะ การเรียน และมุกแซวรุ่นพี่ที่เย็นชา

"เห็นไหม? รุ่นพี่บางคนเย็นชาก็จริง แต่เวลาใส่ใจเรา… มันก็รู้สึกอบอุ่นนะ"

โยพยักหน้า แต่ไม่กล้าตอบอะไรมาก

หลังจากพูดคุย ไอซ์ก็ชวนโยทำความสะอาดห้องและจัดของให้เรียบร้อย

สองคนช่วยกันจัดห้อง จนโยรู้สึกสบายใจและผ่อนคลายมากขึ้น

“ถึงปั๊กจะเย็นชา… แต่มีรูมเมทแบบไอซ์ ทำให้ฉันไม่เหงาเลย”

คืนนี้ โยเข้านอนพร้อมรอยยิ้ม และหัวใจยังคิดถึงรุ่นพี่ปี 4 อยู่เสมอ

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนไปเรียน

เช้าวันรุ่งขึ้น โยตื่นนอนพร้อมเสียงนาฬิกาปลุก

ไอซ์ก็ลุกขึ้นมาเตรียมตัวเหมือนกัน ขณะที่จัดของบนโต๊ะเล็กๆ

โยจัดกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว พร้อมออกจากห้อง

ไอซ์ก็เตรียมของของตัวเองเช่นกัน

"เฮ้ โย วันนี้เราไปเจอรุ่นพี่เย็นชานั่นแน่ ๆ เลยนะ" ไอซ์แซว พลางยกกระเป๋า

โยหน้าแดงเล็กน้อย

ขณะที่โย ไอซ์ และพิมพ์เดินไปคณะ

ปั๊กก้าวนำอยู่ด้านหน้า สายตาเรียบเฉยมองไปรอบ ๆ

ไอซ์พยายามทักทาย

"สวัสดีครับ รุ่นพี่ปั๊ก"

ปั๊กหันมองแวบเดียว แต่เพียงแค่พยักหน้าเรียบ ๆ

"สวัสดี" เสียงเรียบเฉย ไม่มีรอยยิ้ม

โยหน้าแดงเล็กน้อย

"อ…ครับ"

ไอซ์แอบกระซิบกับพิมพ์

"เห็นไหม รุ่นพี่ปี 4 เย็นชาแบบนี้… โยก็ไม่รอดเหมือนกัน"

โยหน้าแดง แต่ไม่กล้าแซว

ปั๊กเดินต่อไป ไม่พูดอะไรอีก

ไอซ์และพิมพ์พยายามสร้างบรรยากาศสนุกด้วยการพูดคุยกับโย

แต่ปั๊กยังคงมองเฉพาะโยด้วยสายตาเรียบเฉย

“เย็นชาแบบนี้… แต่กลับทำให้หัวใจทุกคนสั่นไปหมด”

ระหว่างทางไปคณะ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตลกของเพื่อน และความเย็นชาแต่ใส่ใจของปั๊ก

โยรู้สึกหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นปั๊ก

ช่วงเย็นที่สนามกีฬา ปั๊กเดินไปยัง สระว่ายน้ำของมหาวิทยาลัย

วันนี้เป็นเวลาซ้อมของเขา

เขาเปลี่ยนชุดกีฬาเป็นชุดว่ายน้ำเรียบร้อย เส้นผมเปียกน้ำและสายตาเย็นเฉียบยังคงเรียบเฉย

พิมพ์ ไอซ์ และโย เดินไปชมอยู่ด้านข้าง

โยใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นปั๊กลงน้ำ

"ว้าว… รุ่นพี่ว่ายน้ำเก่งจัง" พิมพ์กระซิบกับไอซ์

ไอซ์หัวเราะ

"เธอหน้าแดงอีกแล้วนะ ภีม"

ปั๊กว่ายน้ำด้วยความมุ่งมั่น มือเท้าเป็นจังหวะชัดเจน

ภีมมองไม่กระพริบตา

ถึงพี่ปั๊กจะเย็นชา… แต่เวลาทำสิ่งที่ตัวเองชอบ เขาดูมีเสน่ห์เหลือเกิน

หลังซ้อมเสร็จ ปั๊กออกจากสระ เดินไปเช็ดตัว

โยอดไม่ได้ที่จะชม

"รุ่นพี่… วันนี้ซ้อมดีจังครับ"

ปั๊กหันมามองเพียงแวบเดียว

"ตั้งใจทำทุกวัน" เสียงเรียบเฉย แต่โยสัมผัสถึงความใส่ใจ

ไอซ์และพิมพ์แซว

"เห็นไหม… ถึงจะเย็นชา แต่ก็มีเสน่ห์แบบสุด ๆ"

โยหน้าแดง ยิ้มเล็ก ๆ

บรรยากาศที่สระว่ายน้ำเต็มไปด้วยแสงเย็นจากดวงอาทิตย์ยามเย็น และความใกล้ชิดแบบเงียบ ๆ

สำหรับโย… การได้เห็นปั๊กทำสิ่งที่ชอบ ทำให้หัวใจละลายทุกครั้ง

ขณะที่ภีม ไอซ์ และโยยืนดูคิณซ้อมว่ายน้ำอยู่ข้างสระ

อยู่ ๆ สาว ๆ กลุ่ม ปี 2 ที่ไม่พอใจไอซ์ พิมพ์ และโย เดินเข้ามาใกล้

พวกเธอแสดงท่าทีไม่พอใจทันที

หนึ่งในสาว ๆ พูดขึ้นเสียงเข้ม

"เฮ้! ทำไมพวกเธอถึงมากวนรุ่นพี่ปั๊กแบบนี้ล่ะ?"

อีกคนเสริม

"เห็นไหม? พวกเธอมายุ่งกับคนอื่นจนเกินไปแล้ว"

ไอซ์พยายามยิ้มและลดความตึงเครียด

"เราไม่ได้กวนค่ะ เราแค่สนใจรุ่นพี่ปั๊กนิดหน่อย"

โยพยายามนิ่ง ไม่อยากมีเรื่อง แต่หัวใจเต้นแรงเพราะสถานการณ์ตึงเครียด

พิมพ์ยืนข้าง ๆ พยักหน้า ปกป้องเพื่อน

ปั๊กยืนเฉยอยู่ไม่พูดอะไร

สายตาเรียบเฉย แต่จับจ้องไปที่โย

ถึงจะเย็นชา แต่สายตาของเขาเหมือนบอกว่า เรื่องพวกเธอไม่เกี่ยวกับฉัน

สาว ๆ กลุ่มนั้นเห็นปั๊กไม่สนใจพวกเธอ หน้าแดงและรู้สึกอายเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน พิมพ์ไอซ์ และโยรู้สึกว่า คิณคอยปกป้องหรือใส่ใจพวกเขาแบบเงียบ ๆ

บรรยากาศตึงเครียดแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกสนิทชิดระหว่างโยและปั๊ก

โยยืนเฉย ๆ แต่หัวใจเต้นแรง เพราะรู้สึกว่าปั๊กไม่สนใจสาว ๆ กลุ่มนั้นเลย

โย" พวกเรากลับกันเถอะ

ไอซ์"แซวโย ยัยโยยังไงหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย

พิมพ์"ไอซ์มึงก็ชอบแซวเพื่อนจังเลยนะ

"ไอซ์พูดขึ้นมาว่า"คืนนี้ไปร้านเหล้ากัน

โย"จะดีหรอ

ไอซี"ดุสิต

จบตอนที่3