ด็อกเตอร์:ตามที่คุยกันก่อนหนานี้คุณจะต้องย้อยอดีตไปสมัย

ราชวงค์ชิง

ด็อกเตอร์:หน้าที่สำคัญขิงคุณ ดีไซน์เนอร์

คือ........... ................

หว่าน:ทราบเเล้วค่ะ!!!

หว่าน:ค้นหา ผ้าปักไป๋ซาน

หว่าน:อันล้ำค่าในตำนานที่บันทึกไว้ให้พบ...

หว่าน:ใช่ไหมคะ ด็อกเตอร์

ด็อกเตอร์:...เเน่นอน ไม่ใช่เเค่นี้

หว่าน:ยังไงคะ?

ด็อกเตอร์:เมื่อคุณย้อยอดีตไปถึงสมัยราชวงศ์ชิง

ก็จะทราบเอง

ด็อกเตอร์:ถ้าไม่มีคำถามเเล้ว ก็เซ็นชื่อลงในสัญญาเลยนะ

สัญญาย้อนอดีต

กฏการเข้าร่วม

1.จะต้องทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

2.จะต้องเก็บข้อมูลการเข้าร่วมเป็นความลับ

3.ศูนย์วิจัยของเราไม่รับประกันความปลอดภัยของร่างกายคุณที่อยู่ในยุคปัจจุบัน

ถ้าคุณยอบรับเงื่อนไขเเละความเสี่ยงได้ กรุณาเซ็นชื่อพร้อมประกันลายมือ

ผู้ว่าจ้าง:ศูนย์วิจัยชิงเฉียนหลง ผู้รับจ้าง:หว่าน

วันที่:14/10/2020 วันที่:14/10/2020

เเสงเเดดที่เเยงตาผ่านไปเเล้ว ข้าจึงลืมตา...

การที่ปรากฏสู่สายตาคือกำเเพงสีเเดง

ตระหง่านภายใต้ฟ้าสีคราม กระเบื้องเเก้วสีทอง

บนยอดตำหนักดูเต็มยศ จำจดความงามของพระราชวัง

ต้องห้ามไว้ในเเววตา

หว่าน:ข้ามยุคมาสำเร็จเเล้ว ไม่คิดเลยว่าจะง่ายขนาดนี้เสร็จภารกิจเมื่อไหร่จะต้องไปคารวะด็อกเตอร์เลย

ข้ามองสำรวจรอบทิศ ไม่ไกลกันนั้นมีขบวนรถม้าจอดยาวบรรดาสามงามที่เเต่งกายสดสวยค่อยพากันลงจากรถม้า

หว่าน:(สงสัย)เกิดอะไรขึ้น?สุภาพสตรีพวกนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่พวกที่มารับการคัดเลือก

ข้าถามองค์รักษ์ข้างๆจึงรู้ว่านี่คือรัชกาลเฉียนหลงปีที่หกเเละเพราะความผิดพลาดของด็อกเตอร์ข้าจึงมาช้าไปหนึ่งปี

เวลานี้ข้าไม่รู้จะยังไง ในระหว่างที่สับสนอยู่นั้น...................

มีหญิงสาวล้มอยู่ตรงหน้าผมเฝ้ากระเชิงมือไม้ฟกช้ำจนม่วงตัดกับสีขาวของกำไลหยกที่ข้อมือนางอย่างชันเจน

นางอ่อนระโหยโรยเเรงพยายามจะลุกขึ้นราวกับหนีการตามล่า ข้ากำลังจะเข้าไปช่วย

จู่ๆก็มีหญิงชรามาขวางทางข้าไว้

มามาผู้ดูเเล:นายหญิงน้อยหว่านจวิน วิ่งมาที่นี่ทำไม

มามาผู้ดูเเล:เจ้าคะ

หว่าน:(นายหญิงหว่านจวิน?นางทักผิดคนหรือเปล่า)

ข้าเข้าไปหานาง เเต่เพียงพริบตาหญิงสาวตรงหน้าก็หายวับไปราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่เลย

หว่าน:(หรือเมื่อกี้ข้าตาฝาดไป?)

มามาผู้ดูเเล:(ตื่นตระหนก)คุณพระคุณเจ้า!เจอท่านได้สักที!

ใกล้เวลาเเล้ว ถ้ายังไม่รีบเปลี่ยนชุด เดี๋ยวจะไม่ทันการ!

ข้าไม่ทันจะได้อธิบายก็ถูกนางพาตัวไปเปลี่ยนชุด

หมิงเซียง:เชิญนายหญิงน้อยเฉินหว่านจวินตามบ่าวมาเปลี่ยนชุดเจ้าคะ

จบ

โปรดติดตาม

ตอนต่อไป

นะออเจ้า

พบปะผู้คน

หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จเเบบเบลอๆ/งงเเล้ว ข้าตัดสินใจว่าจะอธิบายสถานการณ์ก่อน

หว่าน:ข้า.......................

มามาผู้ดูเเล:ไม่ต้องพูดอะไรหรอกเจ้าค่ะ คุณหนูมาถึงตอนนี้เเล้วป้าเองรู้ว่าท่านไม่ได้อยากไปคัดตัว

มามาผู้ดูเเล:เเต่ทางราชสำนักมีรับสั่งให้ธิดาของเหล่าขุนนางร่วมพิธีคัดตัวนี่เป็นกฎที่บรรพบุรุษปฏิบัติต่อกันมาในฐานะธิดาของใต้เท้าเฉินเหยียนจางนี่คือหน้าที่ของคุณหนู

มามาผู้ดูเเล:(สะอื้น)ถ้าคุณหนูเเอบหนีออกจากบ้านไปตระกูลเฉินเราจะทำยังไงหล่ะเจ้าค่ะ

คำพูดของมามา ทำให้ข้ารู้สึกว่านี่มันบ้าชะมัด

หรือว่าข้ากับนายหญิงน้อยหว่านจวินหน้าตาเหมือนกันเพียงนี้

เฉินหว่านจวิน:มามาวางใจเถอะ ข้าไม่หนีไปไหนเเล้วเเค่เข้าวังเองไม่ได้ไปเข้าถ้ำเสือถ้ำมังกรเสียหน่อย

เรื่องมาถึงขั้นนี้ ข้าก็ไม่คิดเยอะอีก ตัดสินใจปล่อยให้เรื่องมันเลยตามเลย

เสี่ยงสวมรอยเป็นเฉินหว่านจวิน

เพียงเเต่ในใจข้าเองยังคงหวานระเเวงอยู่ รู้สึกตลอดว่าเรื่องมันจะไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้

มามามองมาที่ข้าด้วยสายตาเเน่วเเน่ใจที่กวัดเเกว่งไปมาของเธอในที่สุดก็วางใจลงได้เสียที เธอมองส่งนายหญิงน้อยเข้าสู่ประตูวังไปด้วยความพอใจ จนสุดท้ายถึงกลับหลังเดินลับไป

หยินหยางเเปรปรวนพาข้ามาเป็น ซิ่วหนี่ ข้าเดินตามคนนำทางไปกลืนเข้ากลุ่มกับ ซิ่วหนี่ คนอื่นที่ล้วนดูสวยสดเเละมีชีวิตชีวาค่อยๆก้าวสู่ พระราชวังต้องห้ามกรง เเสนสวยเเห่งนี้

ในเมื่อก็เข้าวังมาได้อย่างราบรื่น ภารกิจครั้งนี้ถือว่าเริ่มต้นได้ดีที่ ทำได้ตอนนี้ก็คงค่อยๆดูกันไปทีละก้าวเเล้วหล่ะ

เพื่อตามหาเบาะเเสของผ้าปักไป๋ซาน ข้าทำได้เพียงปล่อยวาง ความกังวลของตัวตนข้าก่อน

เพี๊ยะ! เสียงฝ่ามือดังก้อง

ได้ดึงดูดความสนใจข้า ข้าเเยกตัวออกจากกลุ่ม เเละมุ่งมองไปยังต้นเสียง

หมิงเซียง:(มือปิดหน้า)ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ

เสี่ยวสู่จื่อ:เจ้าอย่าให้มันมากไปหน่อยเลย เจ้าชนหมิงเซียงก่อนเเท้ๆเเต่กลับมาสั่งสอนเขา

นางกำนัล.ก:อุเหมุฯเจ้าต้องรู้ไหมว่าในมือข้าหน่ะคือสิ่งใด?

นี่คือกล่องเครื่องประทินโฉมของนายหญิงน้อยน่าก่า

หลานสาวของรุ่ยกุ้ยเหรินฉะนั้นคนที่สั่งสอนเจ้าหน่ะ ไม่ใช่ข้าหรอก

เห็นท่าอวดใหญ่ ใช้อำนาจรังเเกคนของนางกำนัลนั่นเเล้ว

ข้ารู้สึกไม่สะใจขึ้นมาเเปลกๆทำยังไงดีนะ

เมื่อถูกกลั่นเเกล้ง ก็ต้องโต้ตอบหน่อยหล่ะ

เฉินหว่านจวิน:กระจอก ทำจัวอันธพาลมใช่ไหมเดี๋ยวข้าจะเเสดงให้เจ้าดูว่าอันธพาลที่เเท้จริงเป็นยังไง

นางกำนัลเห็นว่าพวกสองคนนั้นไม่ได้ตอบโต้ตอบอะไรเเล้วทำท่าอวดเป่งเตรียมจะกลับ

ข้าเห็นสบโอกาส จึงพุ่งเข้าใส่ พึ่งได้สัมผัสตัวเพียงนิดนางกำนัลนั่นก็กลับไปกองอยู่กับพื้นเเล้ว

เฉินหว่านจวิน:โอ๊ย!ชุดข้า ชุดนี้ท่านพ่อตั้งใจซื้อมาจากเจียงหนานให้ข้าด้วย ราคา500ตำลึงเเหนะ เจ้าชดใช้ข้ามาเลย

นางกำนัล.ก:ข้าเเค่อิงเจ้าเบาๆเองนะ เจ้าล้มเองตะหาก!

เฉินหว่านจวิน:ใครจะมาว่างหาเรื่องใส่ร้ายเจ้าหล่ะ เจ้าทำชุดข้าเปรอะไปหมดเเล้ว เเล้วข้าจะเข้าคัดตัวยังไง

นางกำนัล.ก:นี่เจ้า....งั้นเจ้าจะเอายังไง!

เฉินหว่านจวิน:ดูเจ้าก็ไม่ได้จะมีฐานะอะไร เจ้าก็ให้ข้าตบสักทีนี่ก็ถือว่าไม่ติดค้างอะไรกันเเล้ว

เฉินหว่านจวิน:ไม่ได้สิ มือข้าออกจะนุ่ม นางกำนัลทางนั่นหน่ะมาสั่งสอนนังนี่เเทนข้าหน่อยสิ

นางกำนัล.ก:รู้ยังว่าข้าคือใคร?ยังจะมาตีข้า

ถึงจะเจอกับพวกนางกำนัลหน้ายักษ์ใจมารนี่ คนใจมดอย่างหมิงเซียงก็ยังไม่กล้าจะลงมือ

เฉินหว่านจวิน:ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ทั้งคน

ด้วยกำลังใจจากข้า หมิงเซียงยื่นมือขวาออกมาตบออกไปสุดเเรง จนเกิดเสียงก้องกังวาล

นางกำนัล.ก:(เจ็บปวด)พวกเจ้า....ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ!

เฉินหว่านจวิน:เดี๋ยวไม่ใช่ธนาคารไม่มาฝากไว้นานหน่ะ

นางกำนัลใช้มือปิดหน้าที่เเดงฉาด จ้องมาที่พวกข้าอย่าง เจ็บเเค้นก่แนเดินจากไป

เสี่ยวลู่จื่อ:นายหญิงน้อยท่านพึ่งจะเข้าวังมา ไร้คนสนิทข้างกายทำอะไรคงไม่สะดวกนัก ยังไงท่านลองไปบอกที่สำนักฝ่ายในให้ข้าน้อยกับหมิงเซียงได้ติดตามข้างกาย

หมิงเซียง:ใช่ๆเป็นการตอบเเทนที่ท่านออกหน้าช่วยพวกเราไว้ ให้พวกทั้งสองติดตามท่านเถอะนะเจ้าคะ

เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังของทั้งสอง

หนำซ้ำข้าเองก็ยังไม่คุ้นเคยกับกฎเกณฑ์ในวัง จึงรับทั้งสองด้วยความยินดี

จบ

โปรดติดตาม

ตอนต่อไป

จ้า

เรื่องน่าสงสัย

เพราะมัวเเต่ทวงความยุติธรรมให้หมิงเซียงเสี่ยวสู่จือกล้าว่าข้าจะไปรวมกลุ่มซิ่วหนี่สายจึงตัดสินใจพาไปทางลัด

หัวหน้าขันที:หลีกไป หลีกไป อย่าขวางทางข้า

พอเข้ามาที่ทางเล็กๆนี่ ก็เจอเหล่าขันทีหามเปลนอนวิ่งกันเร็วปรี่ชนข้าจนปลิวหลบทางไป

เสี่ยวสู่จือมือไวคว้าข้าไว้ทัน ที่ชนเมื่อกี้อาจทำให้ปลายมุมหนึ่ง ของผ้าขาวที่คลุมบนเปลหามนั้นเปิดขึ้น

เฉินหว่านจวิน:ท่านกงกง ถึงรีบเพียงใดก็ควรระวังผู้อื่นด้วยท่านเกือยจะผลักข้าตกสวนดอกไม้เเล้ว

หัวหน้าขันที:รีบออกไปนะ อย่ามาขวางทางข้า

หัวหน้าขันที:ทุกท่านบนเปลหามนี้เป็นร่างของซิ่วหนี่ที่จมน้ำตาย หากทุกท่านไม่อยากโดนโชคร้าย ยังไงหลีกทางเสียเกิด

ข้ามองลงไปยังใต้ผ้าขาวที่เผยออกขึ้นมา นิ่งค้างไปชั่วขณะทันที

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำของร่างบนเปลหามใบหน้าที่ไร้วิญญาณนี้ทำข้ารู้สึกคุ้ยเคย

สองมือที่เต็มไปด้วยร้อยเเผลสิ้นสีผิวเดิมไปเเล้วมีเพียงกำไลหยกบนข้อมือที่ยังคงส่องประกายเเสงอยู่

เฉินหว่านจวิน:(กำไลหยกขาว?คนก่อนหน้านี้นี่!ที่เเท้นั่นไม่ใช่ภาพหลอน!)

จิตใจข้ายิ่งตระหนก คิดถึงคราวก่อนที่นางหมอบคลานอย่างน่า"สังเวช"ข้าสรุปได้ว่านางไม่ได้ตกน้ำหากเเต่ถูกทรมาณจนตาย!

เมืองต้องห้ามที่ผู้คนต่างปรารถนา ในสายตาข้ามันก็คือกรง

ขนาดมหึมา ชีวิตเเสนสดใสต้องมาเหี่ยวเฉาอยู่ที่นี่

อีกหน่อยข้ายิางต้องระเเวดระวังตัวให้มาก นอกจากกร่องรอยของผ้าปักไป๋เเล้ว พยายามอย่าไปยุ่งเรื่องอื่น

ข้าจัดผ้าขาวคลุมนางให้เรียบร้อย ขันทีที่ยกเปลหามเงยมองข้า เเว่บนึง ก่อนตกใจหน้าซีด ก้มหน้ากลับรีบรุดเดินจากไป

เฉินหว่านจวิน:(เป็นอะไรของเขานะ?เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย จู่ๆก็ทำหน้าราวกับเห็นผี)

คิดเท่าไหร่ข้าก็ไม่เข้าใจสักที ทำได้เเค่เก็บไว้ในใจเท่านั้นเรื่องนี้คงต้องพักไว้ก่อนเพราะมีเรื่องสำคัญกว่ารอข้าอยู่จากการนำทางของหมิงเซียงเเละเสี่ยวลู่จื่อ

ข้าก็มาถึงเรือนซิ่วหนี่หลังจากยืนยันตัวเสร็จกูถูกจัดไปที่ห้องๆนึง

เสี่ยวลู่จื่อ:ข้าน้อยจะไปสำนักฝ่ายในเอาของใช้ในวังให้นายหญิงน้อยนะขอรับเเล้วหใงเซียงพาท่านไปชมรอบๆวังก่อน

หมิงเซียง:นายหญิงน้อยเจ้าคะเรือนของซิ่วหนี่นี้อยู่ด้านหลังของตำหนักจิงเหรินกงเพราะในสามปีจะเปิดเพียงครั้งทางตำหนักจิงเหรินกงจึงเป็นผู้ดูเเล

หมิงเซียง:ถึงเเม้จะอยู่ระหว่างการรอคัดตัวเเต่ซิ่วหนี่ทุกคนก็ต้องเรียนรู้งานในต่างๆไว้รอนายหญิงน้อยคุ้นเคยในวังเเล้ว

ข้าน้อยค่อยเเนะนำนะเจ้าคะ

จบ

โปรดติดตาม

ตอนต่อไปจ้า

บายจ้า