เล่ม 1 — VelvetPaws

บทที่ 1 : เงาหมอกบนทราย

ทะเลทรายยามดึกเหมือนทะเลสีเทาปนเงิน ลมร้อนในตอนกลางวันถูกกลืนด้วยความหนาวคมกริบในยามค่ำ แสงไฟจากขบวนรถหุ้มเกราะของคาราวานน้ำมันวิ่งเป็นเส้นบนผืนทราย ราวดาวตกที่ลากหางยาวไม่รู้จบ

บนรถคันหน้า ไลลา อัลมานซูร์ เอนหลังพิงเบาะหนัง กลิ่นเครื่องหนังใหม่กับน้ำหอมแนวอำพันติดอยู่ตามข้อมือ เธอกวาดตามองเส้นขอบฟ้าอย่างนิ่งขรึม รายงานจากวิทยุพูดถึงเส้นทางลัดใหม่ที่จะหลบจุดตรวจของทหารรับจ้างต่างชาติ แต่ในหัวของไลลากลับคิดถึงอย่างอื่น—ข่าวลือเรื่อง “ของที่หายไป” ในท่าขนส่งเมื่อสัปดาห์ก่อน และชื่อคนทรยศที่ยังจับไม่ได้

เสียงปังแหวกอากาศ—ยางรถคันหลังระเบิด ควันดำพลุ่ง ไลลายกมือขึ้นเพียงนิดเดียว “หมอบ” คนของเธอรู้คำสั่งโดยไม่ต้องเอ่ยคำซ้ำ ไฟสปอตสาดไปรอบทิศ เงาร่างเล็ก ๆ พรึกพรั่กวิ่งตัดผืนทรายตรงเข้ามาหาแสงราวผีเสื้อหลงเปลว

“หยุด!” หน่วยคุ้มกันขึ้นนกนิ้วเดียว แต่ร่างนั้นสะดุดล้ม ผ้าโพกศีรษะเก่า ๆ หลุดออกเผยแก้มผอมซีด เด็กสาววัยยี่สิบต้น ๆ ตัวเล็กจนเหมือนหลุดมาจากอีกโลก เธอพยายามป้องหน้าเมื่อลมทรายพัดซัด

ไลลาลงจากรถเอง รองเท้าบูตจมทรายไปครึ่งส้น เธอย่อตัวตรงหน้าเด็กสาว—ดวงตาคู่เล็กช้อนขึ้นช้า ๆ เหมือนกลัว—ก่อนไลลาจะเห็นรอยเชือกขีดที่ข้อมือ และเลือดแห้งบนสันนิ้ว

“หนีมาจากไหน” เสียงเธอเรียบ แต่แฝงแรงดึง

เด็กสาวกัดริมฝีปาก “จาก…รถของพวกนั้น” เธอชี้ลิบ ๆ ไปทางทิศตะวันตกที่ยังมีกลุ่มไฟสลัว—ลานพักของขบวนค้ามนุษย์ไร้สัญชาติที่ไลลาเพิ่งสั่งให้หลีกเลี่ยงเพราะมีคนคุมใหม่โหดกว่าที่คิด

เงาปืนเล็งขึ้นอีกครั้งเมื่อมีเงาคนไล่ตามมา ไลลาหันขวับ “ถ้ากระสุนของพวกมันโดนผิวเธอแม้แต่นิด—หัวพวกแกปลิว” คำสั่งแค่เบา ๆ แต่เฉียบจนคนถือปืนตัวแข็ง เธอโยนเสื้อคลุมของตัวเองคลุมไหล่เด็กสาว แล้วดึงเข้าแนบลำตัวพาไปยังรถหุ้มเกราะ

กระสุนสามนัดแหวกอากาศ พรืด! คนของไลลาตอบกลับภายในสองวินาที เงาศัตรูล้มลงกลืนในทราย—ลมพัดรอยเลือดให้กลายเป็นเส้นสีหม่น

ในรถ เด็กสาวหายใจแรง แต่ยังจ้องหน้าผู้ช่วยชีวิตเหมือนค้นคำในหัวไม่เจอ

“ชื่ออะไร” ไลลาถาม

“…ไม่มีใครเรียกค่ะ” เสียงเบาแทบกลืนกับเสียงเครื่องยนต์

“งั้นฉันเรียกเธอว่า แมวน้อย” ไลลาวางฝ่ามือบนเส้นผมแห้งกร้านเบา ๆ “เพราะเธอวิ่งเข้าหาไฟเหมือนลูกแมวหาทางกลับบ้าน”

เธอสั่งคนขับให้วกกลับทางส่วนตัวที่มีป้อมลมเย็นและจุดแพทย์สนามของเครือข่าย ในหางเสียงคำสั่งนั้นมีบางอย่างที่แมวน้อยไม่รู้จัก: ความอ่อนโยนที่คมพอจะเป็นอาวุธ

บนเบาะหนัง แมวน้อยค่อย ๆ ปล่อยไหล่ที่เกร็ง พอรู้สึกถึงผ้าห่มหนานุ่มและน้ำอุ่นในมือ เธอชำเลืองมองผู้หญิงที่ทั้งโลกเรียกนางปีศาจทราย—แต่ในระยะประชิด ดวงตาคู่นั้นกลับดูเหมือนทะเลกลางคืน: ลึกมาก และเย็นมาก

คืนนั้นเอง แมวน้อยถูกพาเข้าสู่คฤหาสน์กลางโอเอซิส—โลกอีกใบที่มีไฟโคมระย้า เสียงน้ำพุ และความเงียบที่ปลอดภัยเกินจริง ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของไลลาสั่นด้วยข้อความสั้นจากคนสนิท: “ของที่หายในท่าขนส่ง—เจอรอยจากคนในครับ” ไลลาขยับรอยยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา “ดี…เกมเริ่มแล้ว”

และเกมนั้น—เริ่มจากลูกแมวที่ซุกอยู่ในอ้อมแขนของนางปีศาจ

บทที่ 2 : โอเอซิสของคนสองคน

เช้าแรกในคฤหาสน์ แมวน้อยตื่นขึ้นท่ามกลางผ้าปูเตียงผืนฝ้ายอียิปต์หนาเนียน แสงเช้าไหลผ่านมู่ลี่ไม้ ละอองกลิ่นส้มและดอกส้มจากสวนข้างนอกพรมผืนหนา เธอลืมตาแล้วคิดว่าทุกอย่างเป็นความฝัน—จนพยาบาลในชุดขาวยิ้มและบอกให้เธอ “ยืดแขน” ตรวจรอยเชือก

“จะอยู่ที่นี่ชั่วคราว…จนกว่าทุกอย่างปลอดภัย” เสียงไลลามาจากประตู เธอสวมเชิ้ตสีงาช้าง ปลดกระดุมเม็ดบนสุด ดวงตาพักพิงอยู่กับใบหน้าที่เพิ่งได้อาบน้ำอุ่น

“ฉัน…สร้างปัญหาหรือเปล่า” แมวน้อยถาม เสียงเบาจนพยาบาลต้องแกล้งยุ่งเพื่อให้ทั้งสองได้คุยกันตามลำพัง

“เธอช่วยฉันต่างหาก” ไลลาตอบ “เพราะตอนเธอวิ่งเข้าหาไฟ ฉันเลยเห็นรอยของพวกมัน—และตอนนี้ฉันรู้ว่าเส้นไหนต้องตัด”

เธอพาแมวน้อยเดินชมโอเอซิสส่วนตัว—อาคารสีทรายเรียงเป็นครึ่งวงกลม รอบสระน้ำกลางสวนมะกอก โดมแก้วฝังเครื่องปรับอากาศที่ทำอุณหภูมิพอดีราวจงใจบอกว่าที่นี่ “ไม่มีทะเลทรายสำหรับเธออีกแล้ว”

แมวน้อยหยุดมองกระจกเงาบานยาว—เสื้อผ้าผืนใหม่หลวมพอดี ผมที่ถูกหวีเรียบจนลืมกลิ่นทราย เธอสบตาตัวเองและแปลกใจที่ได้เห็น “คน” ในภาพฝัน

ระหว่างอาหารเช้า—ชาใบมิ้นต์ ขนมปังแผ่นบาง น้ำผึ้งดอกส้ม—เสียงโทรศัพท์ของไลลาสั่นอีกครั้ง ภาพกล้องวงจรปิด: ท่าขนส่งเมื่อคืน มีรถบรรทุกหายหนึ่งคัน คนในที่ชื่อ อาเดล หายไปพร้อมกัน ไลลาปิดจอ วางช้อนช้า ๆ แล้วเงยตายิ้มให้แมวน้อยราวไม่เกิดอะไรขึ้น “วันนี้เธออยากลองอะไร”

“อยาก…นั่งเฉย ๆ ได้ไหมคะ” เธอหัวเราะแห้ง ๆ “ฉันเพิ่งเคยนั่งกินอะไรโดยไม่ต้องเร่งรีบ”

“ได้สิ” ไลลาพยักหน้า “เราเริ่มจากการเรียนรู้วิธี ‘ปลอดภัย’ ก่อน แล้วค่อยเรียนรู้โลก”

ในเงาสระน้ำ ดวงตาของไลลาระยับขึ้นคล้ายประกายหินมีค่าเมื่อโดนแสง เธอรู้—คนทรยศจะโผล่หัว และตอนนั้น…เธอจะกัดไม่ปล่อย แต่ในเวลาเดียวกัน มือของไลลาก็ค่อย ๆ ปรับเบาะพิงให้แมวน้อย พูดเสียงเบาจนฟังเหมือนลม “ถ้าเธอง่วง—นอนเถอะ” ราวกับโลกภายนอกหยุดหมุนเมื่อเด็กสาวหลับตาลงบนโซฟา

โอเอซิสแห่งนี้กลายเป็นพื้นที่สองชั้น—ชั้นบนคือสวนและเสียงน้ำพุ ชั้นล่างคือสนามสงครามในเงา และไลลาก็ยืนอยู่บนบันไดทั้งสองฝั่ง

บทที่ 3 : รอยเท้าที่ไม่มีในทราย

กลางคืนถัดมา ลมพัดแรงกว่าเดิม ไลลาขึ้นไปยังหอคอยเฝ้าสวนบนยอดโดม—สถานที่ที่เธอมักใช้วางแผน เธอสวมชุดดำสนิท ผมรวบสูง ดวงตาตรึงกับแผนที่ท่าขนส่งที่ขยายเต็มผนัง มีหมุดสีแดงปักชี้เส้นทางคร่าว ๆ และภาพรถที่หายไป

“บอสครับ มีคนเสนอจะส่งคืน ‘ของ’ ที่หาย…แต่ขอเจรจา” คนสนิทรายงานผ่านวิทยุ

“ปล่อยให้คิดว่าคุมเกม” ไลลาตอบ “นัดเช้ามืด ข้างรางเก่า”

ก่อนลงจากหอ เธอแวะหน้าห้องของแมวน้อย—บานประตูสีงาช้างมีเงาแผ่วของแสงโคมลอดช่อง ไลลายืนเพียงครู่เดียว ก็เดินต่อ โดยไม่เปิดเข้าไป เธอไม่กลัวศัตรูภายนอกเท่ากับกลัวความอ่อนนุ่มในอกตัวเองที่จะทำให้เธอช้าลง

เช้ามืด รางรถไฟเก่ากลายเป็นเวที เสียงโลหะเสียดสายลมเป็นจังหวะ ไลลาปรากฏตัวพร้อมคนสนิทสองนาย ในระยะหนึ่งร้อยเมตรมีรถกระบะจอดคว่ำผ้าใบคลุมลัง “ของ”—เปิดให้เห็นกล่องแบนเรียงแน่น

ชายผ้าคลุมหน้าเอ่ยคำแรก “ของอยู่ครบ…แต่คนของคุณ—”

ไลลาชะลอยิ้ม “ไม่อยู่กับฉันอีกต่อไปใช่ไหม”

ชายคนนั้นชะงักเสี้ยววินาที—พอให้ไลลารู้ว่าเธอแทงถูกจุด

“อยากได้ของแลกอะไร” ไลลาถาม

“ทางลัดผ่านด่านตะวันตกสองสัปดาห์” เขาตอบเร็ว

ไลลาดันกล่องหนึ่งเปิด แผ่นเหล็กบางภายในเผยตราประทับที่เธอรู้จักดี—โลโก้เครือข่ายของใครบางคนที่มีเส้นต่อไปไกลกว่าขอบประเทศ

“ได้” เธอตอบง่ายดาย “แต่จะได้เร็วขึ้น…ถ้านำหัวของ ‘อาเดล’ มาให้”

เงียบ—ลมพัดจนผ้าใบโบกกราว ชายผ้าคลุมหน้าเสมอง คนของไลลาช้อนปืนสูงขึ้นหนึ่งองศา ไลลายิ้มอีกครั้ง “หรือว่าเขาอยู่ตรงนี้แล้ว”

ประโยคนี้ดึงเงาจากหลังกองของ—ชายหนุ่มวัยยี่สิบปลาย ๆ หน้าซูบ ตาแดง เขาสบตาไลลาเพียงวูบเดียวก่อนก้มหนี

“ถ้าเธออยากอยู่รอด” ไลลาเอ่ยกับชายผ้าคลุม “อย่าให้คนทรยศยืนอยู่ข้างเธอ”

ดีลคืนนั้นจบลงด้วยการที่ของถูกส่งกลับ รถกระบะอีกคันลากอาเดลไปในความมืด ส่วนไลลากลับคฤหาสน์ด้วยจังหวะเครื่องยนต์ที่สม่ำเสมอ—และความคิดหนึ่งที่สม่ำเสมอกว่า: ลูกแมวยังหลับสนิทอยู่หรือไม่

เมื่อถึงบ้าน เธอเจอแมวน้อยนั่งรอในห้องรับแขก ผ้าคลุมไหล่แผ่ว ๆ บนผิว

“นอนไม่หลับ” แมวน้อยบอก “เลยอยากนั่งฟังเสียงน้ำพุ”

ไลลานั่งลงข้าง ๆ ห่างพอให้มือไม่แตะ “ในโลกของฉัน เสียงดังเสมอ เธอได้เจอความเงียบ—เก็บมันไว้นานเท่าที่ได้”

แมวน้อยยิ้มบาง “แล้วถ้าฉันอยากเก็บคนที่ทำให้เงียบไว้ด้วยล่ะคะ”

ครั้งแรกที่แววตาไลลาหลุดมีด—ชั่วครู่เดียวที่กลิ่นอำพันในอากาศเปลี่ยนเป็นกลิ่นของอะไรที่อ่อนนุ่มกว่า เธอหันกลับ “เก็บได้…ตราบใดที่ไม่ให้ใครเห็นว่าเธอสำคัญ”

และเช้ามืดต่อมา วิดีโอจากคนสนิทส่งเข้ามือถือไลลา—ภาพอาเดลคุกเข่าในทราย ปากพร่ำขอชีวิต—ก่อนสัญญาณขาด เสี้ยววินาทีนั้น ไลลาปิดจอ แล้วสั่งให้คนเก็บศพ “ให้ทรายทำงานของมัน” เธอตัดสินใจช้าไม่ได้ในโลกที่คมกว่าใบมีด