...—ตอนที่1—...

...ไม่ได้ตั้งใจจะมอง...

บ่ายวันอังคารกลางเทอมแรก

อากาศร้อนแบบลืมวิธีหายใจ หน้าผากของคิมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ และเสื้อพละสีขาวก็เปียกชื้นจนติดแผ่นหลังไปหมด

คาบพละวันนี้คือการจับคู่เล่นกีฬาประเภทต่างๆ

คิมโดนสุ่มให้เล่นแบดมินตัน แล้วก็บังเอิญโดนจับคู่กับ… “มีมี่”

—มีมี่—เธอเป็นคนค่อนข้างฮอตมีแต่ผู้ชายต้องเข้าหา

เธอหุ่นดี ผิวขาว เรียบร้อย เรียบเก่ง แถมยังน่าตาน่ารัก เธอน่ะโคตรเซกซี่อีกด้วย..

มีมี่รวบผมขึ้นก่อนจะเสิร์ฟลูกไปหาคิม

คิมมองตาค้าง เสื้อผ้าที่มีมี่สวมใส่มันดูแน่นรัดตัวไปหมด

สักพักใหญ่

“อย่าตีมาแรงได้มั้ย มันเจ็บ!” เธอว่าเสียงแข็ง ขณะใช้ไม้แบดฟาดลูกคืนมา

“ใครจะไปรู้ล่ะ ตีเบามันก็ไม่ข้าม” คิมบ่นพึมพำ แล้วหวดลูกกลับแรงกว่าเดิม

“เฮ้ยๆ เบามือหน่อยสิคิม! จะตีให้ลูกขนไก่ทะลุรั้วไปไหน” มีมี่ร้องพลางถอยไปหนึ่งก้าว

คิมยิ้มมุมปาก “ก็เธอตีเบาเหมือนโยนให้หมากัดเล่น ใครจะไปรับสนุก”

“ฉันก็แค่ไม่อยากเหนื่อย” เธอยักคิ้ว ก่อนจะเสิร์ฟลูกกลับมาอย่างตั้งใจ

คิมรีบวิ่งไปรับ แต่ตีพลาดจนลูกตกพื้น “เอ้า! แบบนี้เธอก็ได้แต้มอีก” มีมี่หัวเราะเสียงใส

“อย่าหัวเราะเยาะดิ” คิมบ่น “เดี๋ยวคาบหน้าฉันขอเปลี่ยนคู่เลย”

“เปลี่ยนสิ ใครอยากตีแบดกับนาย”

คิมหัวเราะหึๆ “ปากเก่งนะ แต่ก็ยังยิ้ม”

มีมี่เบ้ปาก “ก็เพราะเธอมันตลกไง”

ลูกขนไก่ตกลงที่พื้น

“พักก่อนเถอะ”มีมี่บอกคิม

เธอถอนหายใจแรง ๆ แล้วหันไปบ่นกับเพื่อน

เขาไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่แอบสังเกตได้ว่าเธอใส่กางเกงขาสั้นพละ ที่สั้นมากๆจนคิมแอบใจสั่น

…

หลังเล่นไปไม่นาน ครูก็ปล่อยให้พัก

คิมนั่งหลบแดดใต้ต้นไม้ ห่างจากสนามนิดหน่อย

เหงื่อยังไม่หยุดไหล เขาถอดรองเท้าผ้าใบออกแล้วเหยียดขาไปข้างหน้าอย่างเหนื่อยล้า

“เหนื่อยโว้ย”คิมบ่นเสียงดัง

โอม เพื่อนสนิทของเขา เดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมขวดน้ำเย็นในมือให้

“เฮ้ย มึงดูไอ่ซันดิ” โอมมองไปที่ซันกำลังฝึกเสิร์ฟลูกแบตอยู่ห่างๆ พร้อมกับขำที่ซันตีลูกไม่โดน

คิมหันไปมองซัน แต่ดันไปเห็นมีมี่นั่งยองๆ จัดขวดน้ำในกระเป๋า ท่าทางเหมือนกำลังหาของบางอย่าง

ขาพับเล็ก ๆ ของเธอยื่นออกมา และกางเกงพละก็ดันสูงขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจ

เขารีบเบือนหน้าหนี แอบเขินเล็กน้อย แต่…เขากลับคิด

“ถ้ามันสูงกว่านี้อีกนิด…จะเห็นอะไรมั้ยนะ”

แล้วเขาก็รีบสลัดความคิดนั้นออกทันที

บ้าเอ๊ย…คิดอะไรของมันวะ

นี่มันมีมี่นะ คนที่ทะเลาะกันแทบทุกคาบ

แต่ก่อนที่เขาจะหันไปมองซ้ำ โอมก็เอาขวดน้ำมาดันหัวเขาเบาๆ

“เอ้า หน้ามึงแดงๆนะไอ้คิม หรือแดดเผา?” โอมแซวเสียงเบา

คิมปัดมือเพื่อนออก

“มึงอย่าพูดมาก เดี๋ยวกูเขวี้ยงขวดน้ำใส่”

เสียงครูเป่านกหวีดเรียกให้นักเรียนรวมแถว คิมกับโอมลุกขึ้นพร้อมกัน

แต่จังหวะนั้นเองมีมี่ก็เดินผ่านมาข้างๆ มือเธอยกขึ้นปัดเหงื่อที่ซอกคอ กลิ่นแชมพูหอมจางๆ ลอยมากับลมจนคิมเผลอชะงัก

“ไปยืนแถวซะไอ้คิม อย่ามัวแต่เหม่อ” โอมดันหลังเพื่อนเบาๆ

คิมทำหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ก็เดินตามไปโดยไม่พูดอะไร

คาบพละจบลงตอนบ่ายแก่ๆ ทุกคนรีบวิ่งเข้าห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

คิมโยนเสื้อพละลงตะกร้าแล้วหยิบเสื้อคอปกขึ้นมาใส่ ระหว่างติดกระดุม

…

หลังจากพักจบ คาบพละก็จบไปโดยไม่มีเรื่องใหญ่

นักเรียนแต่ละคนเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียนปกติหรือบางคนก็สวมชุดเดิม

นักเรียนทยอยขึ้นห้องแบบเหนื่อยหอบกันเป็นแถบ

คาบต่อไปเป็นวิชา “ค้นคว้าอิสระ” ครูไม่เข้าสอน

บรรยากาศในห้องเลยเหมือนวันหยุดขนาดย่อม กลุ่มใหญ่ของเพื่อนมีมี่ก็ปูเสื่อ ปูผ้า เอาหมอนมานอนกันที่มุมห้องตามเคย

คิมนั่งกับโอมและซันเหมือนเดิม

พยายามจะเขียนรายงานพอเป็นพิธี แต่สมาธิของเขากลับกระเจิดกระเจิง

เสียงหัวเราะจากอีกฝั่งเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“มีมี่ ไปนอนหลังห้องเถอะ ใกล้สุดก็คือ…โต๊ะข้างไอ้คิม\~”

“เฮ้ยใช่! หรือเธอสองคนแอบชอบกันวะ”

เสียงแซวจากกลุ่มผู้หญิงทำให้คิมหันไปมอง

“ใครจะไปชอบคนแบบนั้นวะ ไร้สาระ!”

คิมตะโกนไป

มีมี่ที่ยืนพิงโต๊ะฟังอยู่ข้างๆ หันมามองเขาทันที

“หุบปากเลย ก่อนจะโดนเตะ”

เสียงเธอแข็งแต่ก็ไม่ตะโกน

แล้วเธอก็หันกลับไปวางหมอนเสื่อบนพื้น

ถัดจากโต๊ะเขาแค่นิดเดียว

“จะนอนแล้ว อย่าเสียงดังนะ พวกเพ้อเจ้อ” เธอพูดกับเพื่อนๆ

มีมี่ล้มตัวลงนอนหงายข้างๆเพื่อนสนิทของเธอ

มือหนึ่งพาดหน้าผาก ขาสองข้างเหยียดออกตามสบาย

กระโปรงพลิ้วนิดเดียว เพราะลมจากพัดลมเพดาน

คิมเผลอมองอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้…

กระโปรงมันสูงกว่าตอนสนาม

ขาขาวอมชมพู

เรียวยาว

และแสงจากห้องเรียนก็ส่องพอดีจนเห็นรายละเอียดของผิวที่ไม่ได้หยาบเลย

เขาหันหน้าหนีแทบไม่ทัน

ไม่ได้ตั้งใจ…ไม่ได้มอง…แต่…

ทำไมใจมันเต้นวะ

…

“เฮ้ย คิม”

ซันสะกิดแขนเขา

“มึงใจลอยป่ะวะ คิดอะไรอยู่ กูถามว่าข้อ11ทำยังไงนะ!?”

คิมส่ายหน้าแรงๆ แล้วรีบเปิดสมุดเขียนอะไรลงไปมั่วๆ //งูปลาไก่

“ห๊ะ เขียนไรวะน่ะ” ซันมองพร้อมบ่นพึมพำ

แต่ใจคิมยังวนเวียนอยู่ที่ภาพเมื่อครู่

ภาพที่เขาไม่ควรมอง

ภาพที่เขา…อยากเห็นชัดกว่านี้

หลังเลิกเรียน คิมกลับถึงบ้านตอนหกโมงเย็น เขาโยนกระเป๋านักเรียนลงบนเตียงแบบไม่คิดชีวิต

ปกติพอถึงบ้าน เขาจะรีบจัดการการบ้านให้จบเร็วที่สุด จะได้เหลือเวลาเล่นเกมหรือดูบอลในมือถือ

แต่วันนี้…มันแปลก

เขานั่งอยู่หน้ากองหนังสือประมาณครึ่งชั่วโมง

มือจับปากกา แต่ไม่ได้ขีดอะไรลงไปสักบรรทัด

สายตาเหม่อไปที่พัดลมติดผนัง

แต่ภาพในหัวกลับไม่ใช่ใบพัดที่หมุนวนอยู่ตรงหน้า

มันเป็นขาของมีมี่

ขาที่พาดไปตามพื้นห้องเรียน ช่วงขาที่ดูยาวกว่าปกติ

ผิวเนียนขาว…กับกระโปรงที่ปลิวขึ้นนิดหน่อยในมุมสายตาเขา

เขาส่ายหัวแรงๆ อีกรอบ

เหมือนพยายามเขย่าความคิดออกไปจากหัว

ทันใดนั้น เจ้าหนอนน้อยของคิมก็เริ่มกลายร่างเป็นพยามังกร

“เหี้ยเอ๊ย… มึงจะคิดเรื่องนี้อีกทำไมวะคิม”

เขาคุยกับตัวเอง

เอามือทึ้งหัวเบา ๆ แล้วก็เดินวนรอบห้อง เหมือนคนเป็นไข้อ่อนๆ

เขาไม่ได้ตั้งใจมอง

ไม่ได้อยากลามกกับใคร

แต่มันคือจังหวะนั้นจริง ๆ

…และที่เลวร้ายกว่านั้นคือ ตอนนี้เขาอยากเห็นมากกว่าเดิม

เสียงในหัวมันตีกันวุ่นวาย

“แค่อยากเห็นเฉยๆ ไม่ได้หมายความว่าเราชอบเธอหรอกมั้ง”

“แต่ถ้าไม่ชอบ…แล้วทำไมใจเต้นวะ?”

“ก็แค่มีมี่ ผู้หญิงที่เราไม่ถูกกันตั้งแต่เด็ก มองหน้าทีไรแทบกัดกันทุกที”

“ไม่ไหวแล้วเว้ย!!”

คิมรีบวิ่งไปห้องน้ำ แล้วช่วยตัวเอง

”อ๊ะส์ อ๊าส์ มีมี่ ขาอ่อนเธอช่าง อ๊ะส์ อาส์ อึก อ๊าส์ “ จากนั้นน้ำค่อยๆหลั่งออกมาจากพยามังกร

”เชี้ยเอ้ย เผลอคิดถึงมีมี่ตอนชัก บ้าไปแล้ว“

คิมรีบล้างมังกรและไปนอนพักผ่อน

หลังจากทิ้งตัวลงบนเตียง คิมก็ยังนอนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่แม้แต่จะพลิกตัว

“แต่ทำไมมันยังแข็งอยู่!?”

เสียงพัดลมดังหึ่ง ๆ ในห้องที่เงียบจนได้ยินหัวใจตัวเองเต้นอยู่ในอก

มือข้างหนึ่งยังคงถือดินสอ

แต่กระดาษสมุดการบ้านก็ยังว่างเปล่าเหมือนเดิม

“แค่ขาอ่อน…จะอะไรนักหนาวะ…”

เขาพึมพำออกมาเบา ๆ เหมือนพยายามสั่งสอนตัวเอง

แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงไม่หยุด

เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังค่อย ๆ สั่นสะเทือนอยู่ข้างใน

ภาพมีมี่ตอนนอนลงกับพื้น—กระโปรงที่เลิกขึ้นสูงจนเกือบเห็นสิ่งนั้น

แม้ว่าเขาจะรีบเบือนหน้าหนี

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนลามก

แต่ในหัวของเขาก็ยัง จำรายละเอียดตรงนั้นได้ชัดเจนเกินไป

“อยากเห็นอีก”

เขาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อรู้ตัวว่าคิดอะไรออกมาแบบนั้น

“เหี้ย…” คิมสบถกับตัวเอง ก่อนจะปาเอาดินสอทิ้งลงพื้นห้องอย่างหงุดหงิด

เขาไม่ได้ตั้งใจ

เขาไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่ไม่เคยพูดดีกันเลยสักครั้ง

เขาไม่ได้อยากรู้สึก…แบบนี้กับ “มีมี่”

แต่ความจริงมันกำลังเปลี่ยนไปทีละนิด

และเขาไม่รู้เลยว่า…จะห้ามหัวใจตัวเองได้นานแค่ไหน

เขาคลุมโปง หันหน้าเข้าผนัง ปิดตาแน่น

แต่กลับฝันถึงเธอ…ในแบบที่เขาไม่กล้ายอมรับด้วยซ้ำ…

คิมนอนคิดและกลิ้งไปมาบนที่นอนจนเหนื่อยและเผลอหลับไป

________

จบตอนที่1

...ตอนที่2...

...—ค่ายแคมป์ปิ้ง—...

เช้าวันพุธในห้องเรียนบรรยากาศคึกคักกว่าปกติ ครูประจำชั้นเดินเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ ก่อนจะเคาะโต๊ะเบา ๆ เรียกให้ทุกคนตั้งใจฟัง

“นักเรียนทุกคน ครูมีข่าวดีจะบอก” เสียงครูทำให้ห้องเงียบลงในทันที

“สัปดาห์หน้า พวกเราจะมีกิจกรรมแคมป์ปิ้ง เข้าป่าค้างคืนกันหนึ่งคืนเต็ม ๆ”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า แคมป์ปิ้ง เสียงเฮก็ดังก้องทั่วห้อง

“เย้! ในที่สุดก็มีทริปออกนอกโรงเรียนสักที!” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งตะโกน

“เราต้องเอาขนมไปเยอะ ๆ แน่เลย” เพื่อนผู้หญิงอีกคนพูดพลางหัวเราะ

“แล้วจะได้เล่นกองไฟไหมครู” เสียงถามดังมาจากด้านหลัง

ครูยิ้ม “แน่นอน ครูเตรียมกิจกรรมไว้ให้เพียบ”

คิมที่นั่งมุมห้องเผลอยิ้มตามความตื่นเต้นของเพื่อน ๆ

คิมกระแอมเบา ๆ แล้วเอียงตัวไปคุยกับโอม “มึงว่ามีมี่จะชอบค่ายไหม”

โอมหันมามองมีมี่และตอบคิม“ก็ไม่รู้สินะ… แต่ดูตาเธอสิ เหมือนไม่อยากไปเท่าไหร่”

เสียงกระดิ่งโรงเรียนในช่วงบ่ายของวันพุธจบลง พร้อมเสียงโห่ร้องดีใจของเพื่อนทั้งห้อง

“เย้! พรุ่งนี้ไม่ต้องเรียนเว้ยยย!”

บรรยากาศในห้องเรียนคึกคักกว่าปกติ เพราะวันพรุ่งนี้คือวันที่ทุกคนรอคอย

—กิจกรรมค่ายแคมป์ปิ้งค้างคืนในป่า ซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี

ทุกคนเตรียมเป้ เตรียมเสื้อ เตรียมใจ ราวกับจะไปต่างประเทศ

คิมนั่งอยู่หลังห้องกับกลุ่มของเขา — ซันและโอม สองเพื่อนสนิทที่แสบและเสียงดังเป็นอันดับต้นๆ ของห้อง

“เฮ้ย คิม มึงเอาชุดนอนแบบไหนไปวะ?” โอมถามพลางขยับเป้ใส่ของ

“กูก็นอนเสื้อยืดกางเกงปกติปะวะ จะเอาอะไรไปโชว์สาวไง?”

“เออเว้ย! แต่กูขอบอกเลยนะ ถ้าได้เดินผ่านหน้าเต็นท์มีมี่ตอนกลางคืน กูจะ…” พร้อมกับขำ

คิมเบะปากทันที “ก็เชี้ยละ มึงเลิกลามกดิ้ เขากลัวมึงหมดละ ” โมโหเล็กน้อย

ซันหัวเราะ “ทำไมเวลาใส่ชุดนักเรียนถึงดู…โคตรจะเซกซี่เลยว่ะ”

คิมไม่ได้ตอบ แต่ภาพของมีมี่ในชุดนักเรียนที่แนบกับรูปร่างของเธอ ลอยเข้ามาในหัวโดยไม่ตั้งใจ

รูปร่างนาฬิกาทรายที่ชัดเกินวัย หน้าอกที่ใหญ่จนกระดุมแทบปริ เขาสะบัดหัวเบาๆ พยายามไล่ภาพออก

⸻

คืนก่อนออกเดินทาง

แชทกลุ่มห้องเรียนเด้งรัวราวกับเป็นสนามรบ

🛏️ ใครจะนอนกับใครวะ!

🐜 เอาทิชชู่กันมาด้วยเด้อ ฝนตกแน่นอนคืนนี้

🔥 กิจกรรมตอนกลางคืนมีล่าท้าผีด้วยปะ?

🎂 ขี้เกียจไป

มีข้อความหนึ่งโผล่มา แล้วกลายเป็นไวรัลภายในกลุ่มเพื่อน

“คิมกับมีมี่อย่าไปนอนด้วยกันนะ เดี๋ยวมีเรื่องงงงงง “

“ใครส่งวะ!!” คิมรีบพิมพ์กลับ

“ไร้สาระ ใครจะไปชอบคนแบบนั้น!”

คิมพิมพ์ไปเพราะกลัวโดนคนอื่นๆล้อ

แต่สิ่งที่เขาไม่ได้บอกคือ ในความไร้สาระที่เขาตอบกลับไป มันมีบางอย่างที่สะกิดใจเขาอยู่ลึกๆ

เขาไม่ได้ชอบมีมี่… แต่มันมีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขาหลบตาทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน

⸻

วันเดินทาง

แสงแดดยามเช้าอบอุ่น รถบัสจอดรออยู่หน้าโรงเรียน กระเป๋าเป้เต็มคันรถ เพื่อนๆ วิ่งขึ้นรถกันด้วยเสียงหัวเราะ

คิมนั่งเบาะกลางๆ กับซันและโอม ส่วนมีมี่นั่งอีกคันหนึ่งที่เป็นของกลุ่มผู้หญิง — เธอมาในชุดลำลองเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงขายาวธรรมดา แต่ก็ยังดู…ไม่ธรรมดา

“มีมี่ใส่อะไรก็ดูสวยไปหมดเลยว่ะ ขนาดชุดธรรมดายังดูน่ารัก ” โอมพูดขำๆ

คิมไม่ได้ตอบ แต่เขาแค่เหลือบตามองเธอแว้บเดียว…ก่อนจะรีบหันหน้ากลับไป

“มีมี่น่ารัก??” คิมคิดในใจ

⸻

บ่ายวันเดียวกัน

กิจกรรมวันแรกสนุกสนาน มีทั้งเดินป่า ทำอาหาร แบ่งกลุ่มแข่งเกม

ช่วงที่ครูให้จับคู่เล่นกีฬาพื้นฐานแบบง่ายๆ คิมไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับมีมี่ แต่ดันต้อง “จับคู่” ซ้อมโยนบอลด้วยกัน เพราะจำนวนคนไม่ครบ

“อย่าทำบอลหลุดหัวฉันนะ!” มีมี่พูดเสียงนิ่ง

“หึ ใครอยากคู่กับเธอกันล่ะ” คิมตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์

แม้คำพูดจะไม่สุภาพนัก แต่สายตาของเขากลับไม่อาจหลีกเลี่ยง…จากภาพมีมี่ในชุดธรรมดา

เสื้อยืดรัดลำตัวเล็กน้อย กางเกงวอร์มที่ไม่ได้รัดแต่ขับให้เห็นรูปขาเรียวยาวชัดเจน

เขาไม่อยากมอง…แต่ก็แอบเหลือบมองตลอด

⸻

ค่ำวันนั้น

หลังมื้อเย็นจบลง นักเรียนถูกแยกเข้ากลุ่มและเข้าเต็นท์ตามที่กำหนด โซนผู้หญิงกับผู้ชายถูกคั่นด้วยรั้วกั้นชั่วคราว ครูย้ำกฎอีกครั้งว่า

“ห้ามผู้ชายเข้าฝั่งผู้หญิงเด็ดขาด”

ไฟกลางค่ายเริ่มมืดลง…และแน่นอนว่าเด็ก ม.5 ไม่มีทางนอนกันง่ายๆ

“คิม ไปป่าหลังค่ายกันมะ กูล่าท้าผี” ซันกระซิบ

“มึงบ้าเหรอครูอยู่รอบค่าย”คิมตอบซันด้วยความกังวล

“กลัวเหรอ?”โอมถามคิมแบบเยาะเย้ย

คิมถอนหายใจ แล้วคว้าไฟฉายกับเสื้อคลุมเบาๆ เดินตามเพื่อนออกไป เขา ซัน และโอม แอบออกไปด้านหลัง ซึ่งเป็นป่ารกแต่มีทางเดิน

เสียงหัวเราะ คำหยอกกันเบาๆ ดังก้องอยู่สักพัก…ก่อนจะเริ่มเบาลงเมื่อเริ่มเดินลึก

“เห้ย… โอมล่ะ?” ซันพูดขึ้นพร้อมกับท่าทีตกใจ

“เมื่อกี้มันอยู่ข้างหลังมึงไม่ใช่เหรอ?” คิมตอบนิ่งๆ

“ชิบหาย…พลัดกันแล้ว!”ซันพูดขึ้นและกระวนกระวาย

“เอาไงดีวะ”คิมถาม

“กูไม่รู้”ซันตอบคิมด้วยความเศร้าและน้ำตาคลอ

คิมตัดสินใจเดินวกกลับ แต่กลับมาเจอทางเดินอีกเส้นที่คุ้นตา เขาเดินเบาๆ ผ่านข้างเต็นท์ผู้หญิงอย่างหวาดระแวง

ทันใดนั้น…เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ

แสงจากไฟฉายส่องไปโดนคนหนึ่ง — เธอหันมาทันที

“คิม!?”

มีมี่ ยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนอนบางเบา — เสื้อแขนกุดตัวจิ๋วกับกางเกงขาสั้นที่สั้นจนแทบจะเห็นกางเกงใน

เธอกำลังเดินไปห้องน้ำ แต่มาเจอเขาเข้าโดยบังเอิญ

“ห๊ะ!?” เธออุทาน

“ทะ…เธอ…ออกมาทำไมเนี่ย!?”

มีมี่กระวนกระวายตกใจ

“ฉัน…คือ…ไม่ใช่แบบนั้นนะ…ฉันหลงทาง”

คิมกระวนกระวายเช่นกัน พยายามแก้ตัว

“แล้ว…มองอะไร?”

มีมี่รีบยกมือปิดหน้าอกกับขอบกางเกง ขณะที่คิมรีบเบนสายตาออกทันที

“เปล่า! ฉันไม่ได้ตั้งใจดู!” เขาพูดเสียงรัว

แต่ในหัวกลับย้ำภาพนั้นไม่หยุด

เรียวขาขาวที่โผล่พ้นชายกางเกง ความบางของเสื้อที่แนบกับอกสวยรูปพอดี…

เขาพยายามกลั้นใจ พ่นลมหายใจออกแรงๆ

“ใครน่ะ ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนกันอีก” เสียงครูตะโกนดังขึ้น

“อย่าพูดเสียงดัง เดี๋ยวครูได้ยิน” คิมพูดเสียงเบา

แล้วคว้ามือเธออย่างลืมตัว “ตามมาทางนี้ เราต้องไปหลบก่อน!”

ทั้งสองวิ่งเข้าไปหลบหลังเต็นท์ร้างข้างริมป่า คิมปล่อยมือมีมี่อย่างรวดเร็ว

เงียบ…

มีมี่ยืนหอบอยู่ตรงหน้าเขา แสงจากดวงจันทร์ส่องลงมาพอดี ทำให้เห็นหน้ากันชัดเจน

มีมี่หน้าแดงจัด คิมก็ไม่ต่างกัน

“เลิกมองได้แล้ว!”

“เปล่า!! ฉันก็แค่…หาทางกลับ!”

“อืม…” เธอไม่พูดต่อ แต่เบือนหน้าหนี

ทันใดนั้น คิมขยับตัวหลบใบไม้ แล้วมือเขาไปชนตรงเอวเปลือยของเธอ

สัมผัสเนียนนุ่มที่ไม่ได้ตั้งใจทำเอาหัวใจเขากระตุก

“ขะ…ขอโทษ!”

“ไม่เป็นไร…” เสียงมีมี่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

”อยากจับของใหญ่ๆนั้นสักครั้งจัง“คิมคิดและใช้หางตามองไปที่หน้าอกของมีมี่

“เชี้ย กูคิดบ้าไรวะ”คิมพยายามตั้งสติ

เสียงฝีเท้าที่เหยียบใบไม้ดังเข้าใกล้ทั้งคู่เรื่อยๆ

”ครูน่าจะตามมานะคิม“ มีมี่บอกคิม

คิมดันตัวมีมี่ให้แนบเข้ากับกำแพงด้านในของกระท่อมเก็บอุปกรณ์ ก่อนจะขยับยืนบังเธอไว้

“อยู่นิ่ง ๆ หน่อย จะได้ไม่โดนเห็น…” เขากระซิบเบา ๆ ใกล้ใบหู

มีมี่พยักหน้าเบา ๆ แม้ใบหน้าจะยังแดงจัด

เงียบ… จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

คิมพยายามไม่ก้มมอง แต่ภาพก่อนหน้านี้มันติดอยู่ในหัวจนใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง — เขารู้ดีว่าตัวเองไม่ควรคิดแบบนั้นกับเพื่อนร่วมชั้น… กับเด็กผู้หญิงที่แทบไม่ได้พูดคุยกันจริงจังด้วยซ้ำ

“นาย…” มีมี่เปรยเสียงเบา ขัดความเงียบ

คิมหันไปมอง “หือ?”

“เห็นหมดเลยใช่มั้ย…” น้ำเสียงเธอแผ่วลง พร้อมหลบสายตา

คิมสะดุ้งเบา ๆ รีบปฏิเสธ

“ไม่ได้ตั้งใจ! แล้วก็…ไม่ได้เห็นหมดขนาดนั้นซะหน่อย…”

เขาเกาแก้มเบา ๆ อย่างเคอะเขิน “อีกอย่าง…มันก็ไม่ใช่ความผิดเธอด้วยซ้ำ ชุดนั่นมัน…”

คิมเกิดอาการ ของเหลวกลายเป็นของแข็งและสิ่งนั้นแนบชิดกับท้องน้อยของมีมี่จนมีมี่รู้สึกได้

”คะ..คิม“มีมี่พยายามเรียกคิมและเขิน

“นายอยากให้ฉันช่วยรึป่าว”เสียงแผ่วเบาของมีมี่

คิมอึ้งสักพัก

”อืม ชะช่วยฉันหน่อยนะ“หลบสายตาเพราะเขิน

หลังจากมีมี่ได้ยินคำตอบ มีมี่ขยับตัวออกไปแล้วเดินไปหาครูพร้อมกับพูดว่า

“หนูหลงทางค่ะ พอดีหนูอยากเข้าห้องน้ำ”

คิมยืนงงอยู่แบบนั้น

” ไม่ใช่ว่ามีมี่จะทำให้เราหรอ!? เห้ย จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง “

คิดยืนคิด งง อยู่คนเดียว

หลังจากนั้นคิมเดินกลับมาที่พัก แต่เห็นซันและโอมหลับไปแล้ว

คิมนอนลงและนึกถึงคำพูดที่อ่อนไหวแผ่วเบาพร้อมกับหน้าตาที่แดงและชุดที่บางจนเห็นทุกอย่างของร่างกายมีมี่

คิมหน้าแดงและหนอนน้อยก็กลายเป็นมังกร คิมแอบจับมังกรและถูเบาๆ

“มีมี่เธอแม่งโคตรเซ็กซี่เลยว่ะ”คิมคิดพร้อมกับจับไปที่มังกรและเริ่มถูแรงขึ้นกว่าเดิม

ซันพลิกตัวเปลี่ยนท่านอน คิมตกใจจึงหยุดและหันไปอีกทางพร้อมกับห่มผ้า

“เผลอทำไรไปเนี่ยถ้าเพื่อนเห็นมันต้องล้อเราแน่เลย” คิมคิด พร้อมกับหยึดทำและพยายามนอนหลับ

จบบทที่2

...ตอนที่3...

...—กิจกรรมค่ายแคมป์ปิ้ง—...

เช้าวันถัดมา อากาศในค่ายสดชื่นกว่าที่คิด เสียงนกดังเจื้อยแจ้วบนยอดไม้ ไอหมอกบางๆ คลอเคลียอยู่รอบสนามกลางค่าย นักเรียนทุกคนถูกปลุกตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดีด้วยเสียงนกหวีดของครูพละ

“ตื่นๆๆ ทุกคน! วันนี้เรามีกิจกรรมเต็มวันนะจ๊ะ อย่ามัวอืดอาด!” เสียงครูตะโกนจากหน้ากระโจม ทำเอาหลายคนรีบลุกขึ้นยืนพร้อมหาววอดๆ

คิมเดินงัวเงียออกจากเต็นท์พร้อมซันและโอม

“ไอ้คิม หน้าตาอย่างกับนอนไม่พอ” ซันทักพลางหัวเราะ

“เออ ก็นอนไม่พอจริงๆ ว่ะ…ฝันเยอะไปหน่อย” คิมพูดอ้อมๆ เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเมื่อคืนเขามัวแต่คิดถึงภาพมีมี่ในชุดนอนจนหลับไม่ลง

คิมยังนอนพลิกไปมาไม่หลับ ส่วนซันกับโอมก็ยังไม่หลับดี

โอมพูดขึ้นมาเบาๆ

“เฮ้ย ไอ้คิม… กูถามจริงนะ มึงไม่รู้สึกบ้างเหรอ วันน้มีมี่แต่งตัวโคตรน่ารัก“

คิมสะดุ้ง “หา? น่ารักไงวะ”

ซันหัวเราะคิก “จริงว่ะ เสื้อแม่งรัดอกชิบหาย ไหนจะเปิดซิปนิดๆ อีก ดูแล้วใจไม่ดีเลยนะโว้ย”

โอมพยักหน้าเสริม “เออดิ เห็นตอนก้มๆ เงยๆ กูนี่แทบหายใจไม่ทั่วท้อง… แล้วถ้ามึงนั่งใกล้ขนาดนั้นจะไม่ตายห่ารึไง”

คิมรีบตอบเสียงแข็ง “บ้า! กูจะไปคิดไรแบบนั้นได้ไงวะ” แต่หน้ากลับร้อนจนแทบไหม้

ซันแซวทันที “ฮั่นแน่\~\~”

คิมต่อว่าซัน“เงียบเหอะไอ้บ้า เดี๋ยวคนอื่นว่าเอา!”

โอมยังไม่จบ “เอาจริงนะ ถ้าใครไม่รู้จัก กูก็คงเข้าไแจีบแล้ว ถ้ามึงจะชอบก็ไม่แปลกหรอก”

คิมเงียบไป ไม่ตอบอะไร ได้แต่หันหน้าหนี แล้วแอบซ่อนยิ้มเขินๆ ไว้ในเงามืดของเต็นท์

ช่วงเช้า — กิจกรรมฐานผจญภัย

ครูแบ่งนักเรียนออกเป็นกลุ่มใหญ่ คิมกับมีมี่ดันอยู่กลุ่มเดียวกันโดยบังเอิญ ในฐานแรกเป็นการปีนข้ามเชือกที่ขึงระหว่างต้นไม้ ต้องจับเชือกและพยายามก้าวข้ามโดยไม่ตกลงพื้น

“มีมี่ ระวังลื่นนะ” คิมเผลอพูดออกมาเมื่อเห็นเธอก้าวขึ้นเชือกอย่างช้าๆ

เธอเงียบและตั้งใจมองตรงไปข้างหน้า

…

ตอนที่มีมี่จะเสียหลัก คิมรีบเอามือไปพยุงเอวเธอโดยไม่ทันคิด

หัวใจคิมเต้นแรง ทำไมรู้สึกตัวร้อนๆ แบบนี้วะ… เขารีบดึงมือกลับแทบจะทันที

“ไงวะคิม ใกล้ชิดกันขนาดนั้นเลยนะ” เพื่อนในห้องคนนึ่งพูดแซวคิมกับมีมี่

“เงียบไปเลยไอ้บ้า” คิมดุทันที พยายามกลบเกลื่อนความเขิน

กิจกรรมฐานผจญภัย

หลังจากฐานปีนเชือกเสร็จ ครูพาทุกคนไปฐาน “ข้ามตาข่ายแมงมุม” ซึ่งต้องลอดช่องเชือกไปทีละคนโดยไม่ให้โดนเส้นเชือก

มีมี่ก้มลอดผ่านช่องแรกได้อย่างรวดเร็ว คิมตามหลังเธอมาติดๆ แต่พอเขาก้มจะลอดช่องถัดไป ดันสะดุดรากไม้เล็กๆ ทำให้เสียหลัก

“ว้าย!” มีมี่ร้องเบาๆ เมื่อคิมล้มไปด้านหน้า ทับร่างเธอเต็มๆ

ความวุ่นวายเกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาที แต่มือข้างหนึ่งของคิมดันไปยันตรงหน้าอกเธอเต็มๆ โดยไม่ตั้งใจ

หัวใจเขาเต้นแรงจนหูอื้อ ชิบ…นี่เราทำบ้าอะไรลงไป

คิมรีบผละออกพร้อมพูดรัว “ขะ ขอโทษ! ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!”

มีมี่หน้าแดงจัด และรีบลุกไปต่อ

ช่วงบ่าย — กิจกรรมแข่งพายเรือ

คิมกับมีมี่ต้องนั่งเรือลำเดียวกัน คิมอยู่ด้านหลังพาย ส่วนมีมี่นั่งด้านหน้า ทุกครั้งที่เรือโคลงและคิมเอื้อมมาปรับท่าพาย มือของเขาเผลอแตะโดนแขนเธอ หรือบางครั้งหัวไหล่ก็ชนกันเบาๆ

“อย่าพายแรงเกินไปสิ น้ำกระเด็นหมดแล้ว” มีมี่หันมาพูด น้ำหยดลงแก้มของเธอทำให้คิมเผลอมองนานกว่าปกติ

“อ…อือ” คิมตอบสั้นๆ หันหน้าหนีทันที เพราะรู้ว่าถ้ามองนานกว่านี้หน้า เจ้านั้นมันคงตื่นจนมีมี่เห็น

ช่วงเย็น — กิจกรรมแข่งทำอาหาร

กลุ่มของพวกเขาต้องทำแกงจืดผักรวม คิมหั่นผักอยู่ข้างๆ มีมี่ ขณะที่เธอกำลังก้มเก็บช้อนที่ตกลงพื้น คิมดันหมุนตัวไปหยิบหม้อ ทำให้หลังของเขาไปชนหน้าเธอเต็มๆ

“โอ๊ย! เดินยังไงของนายเนี่ย” มีมี่เงยหน้ามามอง

คิมตกใจรีบถอยหลัง

“ขะ ขอโทษ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ซันที่ยืนใกล้ๆ หัวเราะ “สองคนนี้นี่นะ”

คิมยิ่งรู้สึกผิดและเขินจนเงียบไปเลย

ช่วงดึก — รอบกองไฟ

นักเรียนทุกคนนั่งล้อมกองไฟ ฟังครูเล่าเรื่องตลกและร้องเพลง คิมนั่งห่างจากมีมี่เล็กน้อย แต่ในกิจกรรมส่งเทียนต่อให้กัน เขาดันได้เทียนจากคนถัดมาแล้วต้องส่งต่อให้มีมี่

ตอนส่ง มือของเขาแตะโดนปลายนิ้วของเธอโดยไม่ตั้งใจ ความอุ่นจากสัมผัสเล็กๆ นั้นทำให้หัวใจคิมเต้นแรงกว่าจังหวะกลองที่ดังอยู่รอบกองไฟ เขารีบหลบตา กลัวว่าใครจะเห็นสีหน้าตัวเองตอนนี้

”ฮันแหน่“ เพื่อนๆแต่ละคนแซวคิม

รอบกองไฟคืนนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศครึกครื้น ครูพละให้ทุกกลุ่มเล่นเกมสลับกัน ทั้งร้องเพลง ส่งของ และเกมเลียนแบบสัตว์ ทุกครั้งที่มีใครทำท่าประหลาด เพื่อนๆ ก็หัวเราะลั่นจนเสียงดังกลบแมลงกลางป่าหมด

“เอ้า! กลุ่มนี้ต้องออกมาเล่น ‘ต่อเพลง’ นะจ๊ะ ใครร้องผิด…โดนทำโทษ!” ครูพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ถึงตากลุ่มคิมพอดี เสียงกลองเคาะเป็นจังหวะ คนในวงเริ่มร้องเพลงที่กำหนดแล้วส่งไม้ต่อให้กันอย่างรวดเร็ว จนถึงคิวคิมที่ดันร้องเพี้ยนจนเพื่อนๆ เฮกันทั้งวง

“โว้ยย กูพลาดเอง!” คิมหัวเราะแห้งๆ ขณะครูชี้ว่าเขาต้องถูกลงโทษ

“ทำท่าไก่ขันสามรอบ! ไม่งั้นไม่ผ่าน” ครูบอกเสียงดัง

ทั้งวงหัวเราะคิกคัก คิมก็จำใจทำท่ากางแขน โบกปีกเลียนแบบไก่ขัน เดินไปรอบกองไฟ เสียงโห่ฮาของเพื่อนๆ ทำให้แก้มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็กลายเป็นสีสันที่เรียกเสียงฮาได้ทั้งวง

เมื่อถึงเกม “ส่งของด้วยเข่า” แต่ละกลุ่มต้องส่งลูกโป่งจากคนหนึ่งไปอีกคนโดยห้ามใช้มือ ต้องใช้เข่าหนีบและส่งต่อกันเท่านั้น ถึงตาคิมกับมีมี่ที่ต้องนั่งคู่กันกลางวง เพื่อนๆ ส่งเสียงเชียร์ “ฮั่นแน่ๆๆ” ดังสนั่น

มีมี่พยายามหนีบลูกโป่งแล้วส่งให้คิม แต่ดันพลาด ลูกโป่งกลิ้งไปติดตรงหว่างขาของคิม ทุกคนหัวเราะลั่น คิมหน้าแดงแจ๋ รีบหยิบส่งต่อทันที “บ้าเอ๊ย! ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะยังดังต่อเนื่อง จนถึงเกมสุดท้าย “เต้นรอบกองไฟ” แต่ละกลุ่มต้องออกมาเต้นท่าตลกๆ มีมี่โดนเพื่อนๆ ดันออกมากลางวง เธอหัวเราะเบาๆ แล้วก็ยอมเต้นท่าประหลาด แต่เพราะเสื้อที่เธอใส่รัดรูปนิดๆ ทุกการเคลื่อนไหวกลับทำให้เธอดูน่ามองเกินไปโดยไม่ตั้งใจ

คิมนั่งมองตาค้าง… เงาของกองไฟสะท้อนกับผิวขาวๆ ทำให้เธอดูเด่นกว่าใครในวง แถมตอนมีมี่เงยหน้าโยกหัวตามจังหวะ เผลอทีเดียวซิปตรงอกที่รูดค้างไว้ก็เลื่อนลงนิดจนเห็นร่องอกชัดกว่าเดิม

“ชิบ… อย่ามองนะเว้ยคิม” เขาพยายามเบือนหน้าหนี แต่ตากลับเหลือบมองอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

หัวใจเต้นแรงเหมือนกลองที่เพื่อนๆ เคาะอยู่รอบกองไฟ ร้อนผ่าวไปทั้งตัวจนต้องกอดอกซ่อนอาการ ใจหนึ่งก็รู้สึกผิด แต่อีกใจก็เก็บภาพนั้นเข้าไปในความคิดเรียบร้อยแล้ว

ไม่นานกิจกรรมก็เลิก ทุกคนทยอยเดินกลับเต็นท์ บางคนยังคุยหัวเราะต่อ แต่คิมกลับเดินเงียบๆ อยู่ด้านหลัง เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป—ระหว่างเขากับมีมี่ มันไม่ใช่แค่ความสนุกในค่ายอีกต่อไป แต่มันคือความรู้สึกบางอย่างที่กำลังคุกรุ่นในใจเขา

หลังเลิกกิจกรรม — ในเต็นท์

คิมนอนหงายมองเพดานเต็นท์ เสียงหายใจของเพื่อนๆ รอบตัวดังสม่ำเสมอ แต่เขากลับนอนไม่หลับ

เรานี่มันบ้าไปแล้วรึเปล่า แค่บังเอิญแตะตัวก็เขินเป็นเด็กๆ เลย…

เขารู้สึกผิดนิดๆ ที่ไม่ได้ขอโทษมีมี่สักครั้ง เพราะกลัวว่าเธอจะรำคาญ แต่ก็โล่งใจที่ดูเหมือนเธอจะไม่คิดอะไร บางจังหวะอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

ตั้งแต่คืนนั้น ทั้งคู่ไม่ค่อยได้คุยกันตรงๆ เพราะมักอยู่ในกลุ่มคนเยอะ หรือบางทีอยู่คนละฝั่งของกิจกรรม แม้จะใกล้กันแต่เหมือนมีกำแพงบางๆ คั่นอยู่ ทำให้คิมได้แต่แอบมองจากระยะไกล และซ่อนความรู้สึกไว้คนเดียว

”แต่ก็อยากจับอีกจัง ไม่เคยคิดเลยว่าหน้าอกของผู้หญิงมันนุ่มนิ่มขนาดนี้“

คิมคิด ในขณะนั้นเจ้าหนอนน้อยตื่นตัวกลายเป็นพยามังกร

คิมรีบห่มผ้าเพื่อปิดไม่ให้เพื่อนเห็น

“ร้อน ห่มผ้าทำไมวะ”ซันงัวเงียถามคิม

“รีบนอนไปเหอะมึงอะ”คิมตอบซันด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

“อย่าเสียงดังดิ กูจะนอน!!”โอมตะโกนด้วยความหงุดหงิดใส่เพื่อนๆและหลับต่อ

ซันและคิมเงียบ

สักพักทั้งสามก็หลับไป

_____

จบบที่3