ปี2570ท่ามกลางผู้คนมากมาย ในห้องนอนเล็กๆที่มีแต่เตียงนอนขนาดเล็กมีร่างของหญิงสูงวัยนอนหายใจแผ่วเบาโดดเดี่ยว มาตานอนคิดถึงอดีต

50กว่าปีที่ตนเองใช้ชีวิตมามันเหมือนผิดพลาดตลอดตอนนางเกิดพ่อกับแม่ได้แยกทางกันแม่เลยส่งมาตามาอยู่กับยาย

ยายเลี้ยงมาตาด้วยความรักมาตลอดมาตาเป็นเด็กน่ารักวานอนสอนง่ายจนมาตาอายุ7ขวบแม่ที่ไปทำงานในเมืองก็เกิดอยากกลับมารับมาตาไปอยู่ด้วย มาตาที่ขาดทั้งพ่อและแม่เมื่อมีโอกาสก็รีบตกลงไปอยู่กับแม่โดยไม่ฟังคำห้ามของยายและป้าที่ชวยกันเลี้ยงมาตาเพราะกลัวไปอยู่แบบนั้นจะทำให้มาตาเสียคนเพราะด้วยรู้นิสัยแม่มาตาเป็นคนไม่สนใจใครที่มารับไปเพราะผู้ชายที่เลี้ยงดูอยู่บอกเอ็นดูเด็กแม่มาตาเลยรีบมารับมาตาเพราะอยากให้สามีใหม่ดีใจแต่การที่มาตาตัดสินใจไปอยู่กับแม่คือความคิดที่ผิดมหัน

พอได้ไปใช้ชีวิตกับแม่จริงๆกลับไม่เป็นอย่างที่มาตาคิดไว้เลยแม่ออกจากบ้านตลอดมาตาต้องอยู่คนเดียวในบ้านอยู่เสมอพอไปโรงเรียนก็เจอคนรังแกเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดเด็กน้อยนำเรื่องไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็บ่นกลับมาว่าเธอเรื่องมากไม่คิดปรับตัวแล้วก็ใช้ไม้เรียวตีจนร่างกายเด็กน้อยมีแต่รอยตีเต็มตัวยิ่งทำให้โดนล่อมากขึ้นไปอีกจนนานวันเข้าเด็กน้อยก็ไม่อยากไปโรงเรียนโดดเรียนบ่อยๆ

พอถึงม.3มาตาก็เลิกเรียนต่อเพราะแม่ของมาตาได้สามีใหม่เป็นชาวต่างชาติแล้วคิดจะย้ายไปอยู่เมืองนอกกับสามีแต่ไม่คิดพาลูกสาวเพียงคนเดียวไปอยู่ด้วยเพราะสามีไม่ชอบเด็ก มาตาเลยถูกส่งกลับไปอยู่กับยายกับป้าที่ต่างจังหวัดเช่นเดิม แต่ด้วยตลอดหลายปีที่เด็กสาวต้องใช้ชีวิตไม่มีใครคอยสั่งสอนเพราะแม่ไม่เคยสนใจลูกสาวเลย จ่ายเงินแล้วทิ้งให้อยู่คนเดียวมาตลอดมาตาไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมไม่รู้ว่าต้องทำตัวกับคนอื่นยังไงเลยดูเหมือนเป็นคนเอาแต่ใจใครพูดอะไรก็เถียงไม่เข้าใจว่าต้องทำตามทำไมจนป้าปวดหัว พออายุ20ป้าก็คิดตัดปัญหาจะให้มาตาแต่งงานกับคนแถวบ้านหลานสาวได้โตเป็นผู้ใหญ่มีความคิดมากขึ้น มาตาที่เอาแต่ใจหรือจะยอมหญิงสาวเลยหนีออกจากบ้านเพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะคิดว่าในเมื่อไม่มีใครสนใจงั้นไปตายเอาดาบหน้าแต่เหมือนชีวิตของมาตาจะผิดพลาดอีกครั้งและอีกครั้ง จนหญิงสาวเริ่มเหนื่อยกับชีวิตที่ผ่านมาโชคดีหญิงสาวชอบทำบุญและทุกครั้งที่ทำบุญเธอจะตั้งจิตอธิฐานขอให้เธอมีชีวิตแต่ชาติภพนี้พอที่ผ่านมาคงเป็นกรรมที่ต้องใช้งั้นใช้กรรมให้หมดในชาตินี้พอเพราะเธอเหนื่อยกับชีวิตมากแต่ต่อให้หญิงสาวท้อมากขนาดไหนเธอก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองเมื่อเจอปัญหาชีวิตก็ได้แต่บอกว่ากรรมเก่าต้องใช้ให้หมดจนมาถึงตอนนี้

"คงถึงเวลาของเธอแล้วนะ ลาก่อนชีวิตที่ผิดพลาด"

ณ สนาถที่โล้งไม่มีผู้คน ที่นี่ที่ไหนกันทำไมถึงมีแต่สีขาวแถมไม่มีใครเลย

"เราตายแล้วไม่ใช้เหรอทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ"หญิงชราได้แต่ทำหน้างง

แต่แล้วก็มีเสียงของใครบางคนลอยมาเข้าหูเธอ"สวัสดีมาตา"

"ใครนะ"มาตาหันมองรอบตัวแล้วถามหาที่มาของเสียง..ก็ไม่เห็นมีใครแล้วเสียงมาจากไหน(　・３・)

"เราเจอกันผิดเวลาจริงๆแล้วเราควรเจอกันเร็วกว่านีแต่ด้วยภารกิจทำให้้เราเดินทางข้ามมิติมาถึงช้าเจ้าต้องเจอความลำบาก"เสียงเดิมลอยให้ได้ยิน"เรามารับเจ้าไปอยู่ด้วยกันแล้ว"

"ไปไหน..ฉันไม่ไปหลอกจ้ะไปหาคนอื่นเหอะฉันเบื่อแล้วไม่อย่างรู้สึกอะไรอีกแล้วมันเหนื่อย"หญิงชราพูดว่าความเบื่อหน่ายและรำคาญ

หมองสีขาวรอบๆตัวเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างคนสูงหน้าตาดี..เลยคำว่าดีให้บอกว่าหล่อมากเลยแหละเหมือนพระเอกจีนที่เธอเคยดูในซีรี่( ﾟ□ﾟ)

ชายรูปงามหันมาแล้วถามว่า"แบบนี้ละเจ้าจะไปกับเรามั้ย"มาตามองด้วยหางตาแล้วทำหน้าเบื่อหน่ายตลอดชีวิตเธอเจอผู้ชายมาทุกรูปแบบทั้งหล่อทั้งรวยแต่สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้นก็หน้าเนื้อใจเสือไว้ใจไม่ได้จนเธอเข็ดขยาดพวกหน้าตาดีไปเลยแล้วอิตานี้จะให้ไปด้วยฝันอยู่เหรอ(　｀□´)

เหมือนชายหนุ่มจะอ่านสีหน้าหญิงวัยกลางคนออกเลยยิ้มแล้วถามกลับไป

"เจ้าไม่ไวใจเรา"แหงสิยะ(｀ヘ´)

"แล้วทำอย่างไรเจ้าถึงจะเชื่อและไปกับเรา"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นปล่อยยายไปเหอะนะพ่อหนุ่มไปหาสาวๆสวยๆเหอะยายมันแก่แล้วแถมยายก็เหนื่อยมาพอแล้วไม่อยากอะไรทั้งนั้น"หญิงชรารีบร้องห้ามพอพูดจบก็หันหลังเดินไปอีกทาง

ชายหนุ่มรีบร้องห้าม"เดี๋ยวก่อน"หญิงชราหยุดแล้วหันมองชายหนุ่มอย่างงงๆ'จะมาเรียกทำไมอีกยิ่งจะแพ้ความหล่ออยู่ด้วยเดี๋ยวก็ใจอ่อนสะนิ'หญิงชราได้แต่คิดเล่นๆในใจแต่ยังคงทำหน้านิ่งเฉย

ชายหนุ่มลอยมายื่นข้างๆ..ย้ำว่าลอยมาเด้อสู ปีศาจป่าวว่ะยิ่งดูหนังผีเยอะด้วยมันน่าคิดไป108

( ゜o゜)

"เอาแบบนี้มั้ยเราให้เจ้ากลับไปใหม่ครั้งนี้เราจะกลับไปด้วย"ชายหนุ่มพูดอย่างให้ความหวังแต่ขอโทษยายคนนี้พอแล้วไปรู้จะกลับไปทำไมอีกชีวิตเธอเหมือนติดกระดุมเม็ดแรกผิดเม็ดต่อไปมันเลยผิดตลอดแถว

ชายหนุ่มยังไม่หมดความพยามแต่หญิงชรารีบยกมือห้ามแล้วบอก"พ่อหนุ่มรูปหล่อไปหาคนอื่นเหอะนะปล่อยยายไปเหอะยายแก่แล้วไม่มีอะไรพิเศษแถมก็ไม่ได้ฉลาดเก่งอะไนหน้าตาหรือก็บ้านๆ ไปแล้วนะไปหาคนสวยๆเหอะ"

"เราเลือกเจ้าแล้วนะแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนใจด้วย"ชายรูปร่างสูงหล่อเหลายังคงยืนยันตามที่พูด

มาตารำคาญเลยหลุดปากบอกไปแบบที่เคยอ่านในนิยายออนไลน์

"งั้ยเอางี้นะพ่อรูปหล่อถ้าจะให้ยายไปอยู่ด้วยยายขอกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยชีวิตเดิมเพิ่มเติมคือขอไอเทมเก๋ๆแบบพวกมิติจิตอะไรแบบนั้นนะแล้วก็..อื่อ..ในมิติจิตให้มีห้างที่มนนั้นมีทุกอย่งได้มั้ยละถ้าได้ก็ตกลง"หญิงชราพูดๆไปเพื่อชายหนุ่มถอดใจเพราะของพวกนี้มันจะมีได้ไงเล่าแต่หญิงชราลืมไปว่าที่ยืนคุยกันอยู่นี้ก็ไม่เรียกว่าปกติแล้วนะ

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแล้วตอบตกลง"ได้"( ﾟεﾟ；)

ก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มหมุนจนตาลายจนอยากจะอ้วกแล้วก็มีเสียงเดิมลอยเข้าหูมาก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลง

"เราขอโทษที่ปล่อยเจ้าให้อยู่อย่างไม่มีความสุขมาตลอดเรามาเริ่มต้นใหม่นะครั้งนี้เราจะก้าวเดินไปด้วยกันแล้วพบกันนะภรรยาข้า"！Σ(×_×;)!ไหนใครภรรยา

เดี๋ยวยังไม่ได้ถามชื่อเลยแกเป็นใครรรรร(・・;)

"แม่..น้องโดนไฟดูด"เสียงตื่นตะหนกทำให้มาตาได้สติ

นี้ที่ไหน..อย่าบอกนะว่าเราย้อนกลับมาจริงๆ ว่าแต่ทำไมมือถึงเล็กจังเราย้อนมาช่วงไหนเนียะแล้วไอ้หนุ่มนั้นเป็นใครว่ะยังไม่ได้ถามอะไรกันเลยก็ส่งอีเฒ่ากลับมาทำไม(・・;)

มองกลับไปที่ต้นเสียง..เอะ..นี้พี่รดาลูกสาวคนโตของป้าทิพย์นี้หน่าดูพี่รดาน่าจะอยู่ช่วงม.ต้น เด็กน้อยเลยก้มมองมือตัวเอง！Σ(￣□￣;)

นี้มันเด็กอนุบาลชัดๆทำไมย้อนกลับมาไกลขนาดนี้ละมันต้องย้อนกลับมาช่่วงวัยรุ่นสิมาเด็กน้อยขนาดนี้จะไปทำอะไรได้

ป้าทิพย์อุ้มหลานสาวตัวน้อยด้วยความเป็นห่วง

"มาตาเป็นไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนมั้ยค่ะ"พูดไปก็ลูบเนื้อตัวหลานสาวไปด้วย มาตาคิดออกแล้วเธอย้อนกลับมาช่วงอายุ5ขวบเด็กน้อยกินข้าวเสร็จแล้วจะปิดพัดลมเพื่อประหยัดไฟให้ป้าแต่นิ้วเล็กๆดันไปโดนปลั๊กไฟทำให้ไฟดูดโดยไม่มีใครรู้แต่เป็นจังหวะที่รดาจะมาขยับปลั๊กไฟให้ห่างน้องทำให้เด็กน้อยหลุดจากการโดนไฟดูดแบบบังเอิญ

มาตามองป้าทิพย์ด้วยความคิดถึงกี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอท่านเธอรู้สึกผิดมาตลอดที่ทำตัวไ่ม่น่ารักไม่เชื่อฟังท่านทั้งๆที่ท่านหวังดีกับเธอตลอด ป้าที่กำลังดูรอยไฟไหม้ที่นิ้วหลานสาวพอเงยหน้าเห็นเด็กน้อยตาแดงแล้วน้ำตาไหลก็หลงคิดว่าหลานสาวคงใจเสียเลยกอดแล้วปลอยใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ขวัญเอ้ยขวัญมานะลูกไม่เป็นไรแล้วนะแม่อยู่นี้"ด้วยความที่แม่ของมาตานำเธอมาให้ยายกับป้าเลี้ยงตั้งแต่อายุ6เดือนมาตาเลยติดเรียกนางว่าแม่ตามพี่ๆแล้วป้าทิพย์ก็รักเด็กน้อยเหมือนลูกในใส้ด้วยเลี้ยงมาตั้งแต่อ่อนๆ

"มาตาไฟดูดเหรอรดาเดินไปบอกแม่เมื่อกี่หลานเป็นไงบ้างต้องไปหาหมอมั้ยไหนๆมาให้ยายดูสิลูก"เสียงนี้คือเสียงยายของเธอนิหน่ายายดอกไม้เด็กน้อยรีบหันไปหาอ้อมกอดผู้เป็นยายทันที่แล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอืนป้ากับยายคิดไปว่าหลานสาวคงใจหักจากการโดนไฟดูดเลยกอดแล้วปลอบใจ..

เวลาผ่านไปยายที่นอนกกให้มาตานอนกลางวันพอเห็นหลานสาวเงียบไปเลยลุกจะไปทำงานอย่างอื่นปล่อยให้หลานสาวตัวน้อยนอนรับลมอยู่หน้าบ้าน

ส่วนมาตาที่ไม่ได้หลับแต่หลับตานิ่งใช้ความคิดเรียบเรียงเรื่องราวว่ามันเกิดอะไรขึ้นคือทุกอย่างเหมือนเร็วมากแบบไม่ได้ตั้งตัวตอนที่พูดกะพ่อหนุ่มรูปหล่อก็พูดไปงั้นแหละกะให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ ได้เลิกยุ่งกะเธอ'มิติจิต'พอนึกได้ก็คิดไหนละมิติมาตาได้แต่กระพริบตาแบบสงสัยว่าจะทำไงถึงรู้ว่ามีสิ่งนี้มั้ย..'ไหนรองตั้งจิตแล้วคิดถึงสิในนิยายตัวเอกทำแบบนี้เสมออีป้าจำได้อ่านมาเยอะ' อยู่ๆเด็กน้อยก็เหมือนโดนดูดแว๊บมาอยู่ในที่..เออ...ที่ไหนละเนียะ(*´-`) เด็กน้อยยืนงงมองไปรอบๆแล้วนึกขึ้นได้

'นี้มันห้างใจกลางเมืองที่ใหญ่ที่สุดนี้หน่า'เธอจำลานตรงน้ำพุได้ทุกครั้งที่เกิดความเครียดเธอจะชอบมานั้งฟังเสียงน้ำไหลเพื่อให้จิตใจสงบพอคิดได้ดังนั้นเลยรองเดินไปรอบๆ...ห้างนี้เป็นห้างดังแถมมีทุกอย่างขายทั้งซุบเปอร์ทั้งร้านอาหารเด็กน้้อยถึงกะร้องกริ้ดออกมาดังๆด้วยความดีใจ พอเดินเหนื่อยก็มานั้งตรงลานน้ำพุว่าไปน้ำพุหรือจะเรียกให้ถูกต้องเป็นน้ำตกเพราะเขาทำให้น้ำไหลลงมาเป็นชั้นๆแล้วมีน้ำพุตรงกลางว่าไปมันจะเหมือนในนิยายมั้ยนะไหนรองสิ

เด็กน้อยรองดมว่ามีกลิ่นอะไรมั้ยมีกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาจากน้ำพุเลยรองกวักน้ำขึ้นมาดื่มดูเล็กน้อย"ไม่เห็นมีอะไรเลยดื่มไปอีกอึกใหญ่ไปเลยได้รู้ว่าจะมีอะไรมั้ย"..น้ำรสชาติออกหวานดื่มแล้วชื่นใจจังดื่มอีกสิ..แต่แล้วร่างกายของเด็กน้อยก็รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวจนต้องล้มตัวนั้งลงแล้วมาตาก็นึกในใจ 'ยายแก่แกไม่น่าตะกะเลยดื่มยาพิษสะละมั้งนั้นนี้อีแก่อย่างฉันต้องมาตายอีกรอบเหรอยังไม่ได้เริ่มอะไรใหม่เลย'

เวลาผ่านไปความเจ็บปวดก็ลดลงจนหายไปในที่สุดแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดหาคำตอบแหละเธอเข้ามานานแล้วเดี๋ยวจะมีคนสงสัยว่าเด็กน้อยนอนนานไม่ยอมตื่น พอคิดดังนั้นได้เลยรีบหลับตาแล้วคิดว่าออกไปพอลืมตาหันไปมองยายกำลังตำหมากเสร็จพอดีพอจะเอาเข้าปากหันมาเห็นหลานสาวตัวน้อยเลยตกใจ"มาตายังไม่หลับเหรอลูกยายก็คิดว่าหลานหลับแล้วเลนลุกมาตำหมากกิน..นอนสะนะลูกยายอยู่ไกล้ๆนี้เอง"

เด็กน้อยทำหน้านิ่งๆแล้วแกล้งหลับตาต่อ'เราใช้เวลาในมิตินานตั้งหลายช.มแต่เวลาจริงกลับผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีเองเป็นไปได้ไง'

มาตาย้อนเวลากลับมาได้หลายอาทิตย์จนเริ่มปรับตัวได้เด็กน้อยได้รู้แล้วว่าน้ำตกในมิติมีคุณสมบัติล้างของเสียในร่างกายชีวิตก่อนเธอใช้ชีวิตเต็มที่ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่เธอจัดเต็มทำให้ในร่างกายมีแต่ของเสีย..แล้วมันตามกลับมาด้วยเหรอสารพิษเหล่านั้นมันไม่น่าจะตามมานะ..

เธอย้อนกลับมาช่วงอายุ5ขวบเกือบ6ขวบแปลว่าปีหน้าแม่ก็จะมารับเธอไปอยู่ด้วยถ้าไม่อยากเดินซ้ำลอยเก่าครั้งนี้เธอจะต้องไม่ได้เธอโหยหาความรักจากแม่มากจนลืมความรักที่ยายและป้ามีให้ตลอดครั้งนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ แล้วไอ้หนุ่มตัวขาวบอกว่าแล้วเจอกัน..เจอกันตอนไหนไม่ได้ถามอะไรชื่อไรอยู่ที่ไหน

อยากจิบ้า(^_^;)

บ้านของป้าทิพย์เป็นบ้านสวนมะม่วงป้าทิพย์อายุ35แต่งงานกับลุงชลออายุ37มีลูกด้วยกัน3คนคนโตเป็นผู้หญิงชื่อรดาอายุ15คนรองเป็นผู้ชายชื่อชลิตอายุ13คนเล็กก็เป็นผู้ชายชื่อชีวินอายุ10ลูกของป้าทิพย์เรียนเก่งทุกคนแถมขยันชวยงานในสวนส่วนยายดอกไม้อายุ55ยายของมาตามีลูกด้วยกัน2คนคือป้าทิพย์และแม่ของมาตาคือจิตดีอายุ30จริงๆแม่ชื่อจิตคำเดียวแต่พอแม่ไปอยู่เมืองหลวงคิดว่า'จิต'คำเดียวมันดูเฉยเลยเพิ่มคำว่า'ดี'เพื่อให้ดูสมัยใหม่ จิตดีเป็นคนสวยสมัยสาวๆมีหนุ่มๆมาติดพันหลายคน1ในนั้นคือพ่อของมาดีชื่ออำนวยอายุ42 นายอำนวยทำงานเป็นนายทารถเมย์อยู่ในเมืองหลวงจิตดีที่เป็นสาวบ้านนอกอยากไปเป็นสาวเมืองกรุ่งเลยเลือกที่จะแต่งงานกับนายอำนวยทั้งที่อายุห่างกัน20กว่าปีแถมนิสัยก็ไปกันคนละทางนายอำนวยมีนิสัยเจ้าระเบียบทุกอย่างต้องเป๊ะแถมเป็นคนช่างเลือกผู้หญิงคนไหนผ่านเข้ามาก็ตินั้นนี้จนเขาทนไม่ได้เลิกลากันไปจนมาเจอจิตดีด้วยความสวยและคุยเก่งของจิตดีทำให้ผู้ชายเลือกมากอย่างอำนวยตกหลุมรักเที่ยวตามจีบหญิงสาวจนได้แต่งงานกันแต่อยู่ด้วยกันมาหลายปีทั้งคู่ก็ไม่มีบุตรด้วยกันแรกๆน้ำต้มผักยังหวานอะไรก็ดูดีไปหมดครั้งพอนานวันเข้านิสัยที่แท้จริงของทั้งคู่ก็ได้แสดงตัวตนออกมาจิตดีถึงจะเป็นคนรักสวยรักงามแต่งตัวเก่งแต่งานบ้านเธอก็ทำออกมาได้เรียบร้อยแต่ด้วยนายอำนวยเป็นคนจุกจิกแถมเป็นคนหัวโบราญนานวันเข้าจิตดีที่เป็นคนหัวสมัยใหม่ก็เกิดความเบื่อหนายแถมทั้งคู่ไม่มีลูกด้วยกันอีกยิ่งทำให้ความสัมพันของทั้งคู่แย่ลงไปอีก..

จิตดีเบื่อที่จะอยู่แต่บ้านเลยเริ่มออกไปหาสังคมนอกบ้านจากแรกๆแค่คบค้าสมาคมพูดคุยกับคนแถวบ้านจนนานวันเข้าก็เริ่มหัดดื่มเหล้าสูบบุหรี่หายออกจากบ้านไปเป็นวันๆจนอยู่มาจิตดีก็ตั้งครรภ์แรกๆนายอำนวยก็ดีใจที่ในที่สุดตัวเองก็จะมีลูกทุกอย่างเริ่มไปให้ทางที่ดีจนมีป้าข้างบ้านผู้หวังดีมาพลายกระซิบเป่าหูว่าเห็นจิตดีตอนไปเที่ยวมีหนุ่มๆเข้าติดพันแถมยังดูสนิทสนมจนเกินพอดีนายอำนวยเกินความระแวงว่าเด็กในท้องอาจไม่ใช้ลูกของตัวเองจากที่ค่อยเอาใจใส่ก็กลายเป็นห่างเหินยิ่งพอเด็กคลอดออกมาเป็นผู้หญิงนายอำนวยยิ่งไม่ให้ความสนใจเด็กจนจิตดีทนไม่ไหวของเลิกแล้วหอบลูกกลับไปให้แม่และพี่สาวตัวเองเลี้ยงส่วนตัวเองก็กลับไปใช่ชีวิตโสดแบบอิสระ

ภพก่อนตลอดชีวิตของมาตาได้เจอพ่อแท้ๆของตัวเองนับครั้งได้แถมแต่ละครั้งนายอำนวยก็ไม่เคยให้ความสนใจเด็กสาวเพราะตัวเองอยากได้ลูกชายมากกว่าแต่ตลอดชีวิตของนายอำนวยนอกจากมาตาแล้วนายอำนวยก็ไม่มีลูกคนอื่นจนชาวบ้านแอบพูดลับหลังว่าแท้จริงแล้วนายอำนวยอาจเป็นหมันแล้วมาตาเป็นลูกใครกัน เธอต้องทนรับฟังเรื่องเล่านี้มาตลอดหลายปี

มาตานอนคิดถึงเรื่องราวในภพก่อนก็ได้แต่ถอนใจกลับมาครั้งนี้พอกันทีจะไม่มีการตามหารักจากพ่อแม่ไดๆเธอมีป้าทิพย์และลุงชลอที่ให้ความรักเธอเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่งว่าแล้วก็เข้าไปหานมในมิติดื่มดีกว่า..ถึงป้าจะเลี้ยงเธออย่างดีแต่ด้วยอาชีพทำสวนแถมยังต้องส่งลูกเรียนอีก3คนทำให้การเงินของครอบครัวก็ไม่ได้สุขสบายนักด้วยนมชงสำหรับเด็กมีราคาที่แพงป้าทิพย์จนใจที่จะหาซื่อมาให้หลานมาตาเลยได้ดื่มนมข้นหวานผสมน้ำหรือไม่ก็น้ำข้าวใส่น้ำตาลแทนนมสำหรับเด็กภพที่แล้วไม่รู้ก็แล้วไปแต่ครั้งนี้เธอมีมิติห้างที่ในนั้นมีทุกอย่างกะอิแค่นมเด็กจะไม่มีได้ไง พอได้ดื่มนมถูกชนิดจากเด็กน้อยแคระแกนผ่านไปเป็นเดือนเด็กน้อยก็มีรูปร่างอ้วนแก้มอิ่มใสจนใครเห็นก็เอ็นดูยายดอกไม้ก็ยิ่งรักและด้วยนางมีอาชีพเป็นช่างเย็บผ้าชาวบ้านจะชอบมาจ้างให้ยายดอกไม้เย็บชุดชั้นในแบบมีซิปในตัวแบบสมัยเก่าให้ทำให้พอมีรายได้บ้างแต่ที่ยายดอกไม้มาอยู่กับลูกสาวคนโตเพราะนางอายุมากขึ้นตาสมสามีก็ได้เสียชีวิตทำให้ลูกสาวเป็นห่วงว่าแม่อยู่คนเดียวเลยรับมาอยู่ด้วยจังหวะเดียวกับที่จิตดีนำมาตามาให้ยายดอกไม้เลี้ยงป้าทิพย์เลยให้มาอยู่ด้วยกันได้ชวยกันเลี้ยงหลานแถมพอมีเศษผ้าที่ตัดชุดเหลือยายก็มักเอาตัดชุดน่ารักให้หลานสาวใส่

ว่าไปก็คิดถึงความทันสมัยของชีวิตเก่านะตอนนี้ปี2525อะไรก็ไม่มียิ่งต่างจังหวัดด้วยลูกหลานถ้าไม่ชวยงานครอบครัวก็ออกไปรับจ้างเล็กๆน้อยพอให้มีรายได้เข้าครอบครัว ป้าทิพย์ด้วยรักและสงสารหลานสาวคนเดียวว่าขาดทั้งพ่อและแม่เลี้ยงดูตอนมาตากลับมาอยู่ตอนมาตาวัยรุ่นแกเลยให้ความรักมาตามากไม่เคยปล่อยให้หลานสาวลำบากชาติที่แล้วไม่รู้ว่าการที่ป้าทำแบบนี้ถึงจะดูรักและกลับกลายเป็นพิษเพราะมาตาทำอะไรไม่เป็นเลยป้าค่อยแต่ประคับประคองให้หลานสาวไม่เสียคนแบบแม่ของเด็กสาวแต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

ครั้งนี้มีบทเรียนแล้วจะไม่กลับไปทรงเดิมอีกแนๆ(คิดว่านะ)

สิ่งหนึ่งที่มีความเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดคือตั้งแต่ดื่มน้ำพุในมิติมาตาเริ่มมีความจำที่ดีขึ้นแถมเรียนรู้เร็วมากอะไรที่ผ่านตาแค่ครั้งเดียวเด็กสาวจะจดจำและทำตามได้ อย่างชุดที่ยายตัดให้ใส่เด็กน้อยนั้งดูแค่ครั้งเดียวก็สามารสจำและตัดตามได้ทั้งๆที่ชาติที่แล้วเธอความจำสั้นมากเรียนรู้อะไรก็ช้ายิ่งตัดเย็บเสื้อผ้าเหรออย่าได้หวังเพราะมันยากเกินไปสำหรับสมองของมาตา

เด็กสาวเข้าไปในมิติแล้วเดินไปที่ร้านหนังสือมองหาหนังสือแบบตัดเสื้อผ้ามานั้งอ่าน มีแบบการเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าเบื้องต้น การวัดขนาดตัว การวางผ้าคือครบหมดมีแม้หนังสือการปักผ้าแบบต่างๆ แต่ปัญหาคือเธอจะเอาหนังสือพวกนี้ออกไปยังไงไม่ให้คนในครอบครัวสงสัยการมีอยู่สิ่งของเหล่านี้ เด็กสาวเลยเริ่มที่เอาเศษผ้ามาทำทีนั้งเล่นแล้วรองเย็บตุ๊กตาในใจก็คิดเด็กเล็กขนาดนี้จะทำอะไรก็ลำบากแท้ในมิติมีร้านงานฝีมือในร้านมีจักรแบบหิ้วสมัยใหม่หลายแบบเลยเธออยากเอาออกมาให้ยายได้ใช้เพราะจักรยายที่ใช้ตอนนี้เก่าเหลือเกินเด็กสาวได้แต่นึกมือก็เย็บตุ๊กตาไปด้วย

ป้าทิพย์กลับจากไปสวนมาเห็นหลานเย็บตุ๊กตาก็ยิ้มแล้วชม

"มาตาทำอะไรอยู่จ้ะลูก"พูดไปมือก็ลูบหัวน้อยๆของหลานไปด้วย

"หนูกำลังทำตุ๊กตาจ้ะแม่ หนูจะเย็บชุดสวยๆให้ตุ๊กตาใส่ด้วยนะ" พูดไปก็ยิ้มอวดฟันน้อยๆให้ผู้เป็นป้าเห็น..ผู้เป็นป้าไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าแม่คงสอนหลานสาวไหนเลยจะรู้ว่าเด็กสาวแค่เห็นในหนังสืองานฝีมือก็นำมาตัดเย็บตามได้

"พรุ่งนี้บ้านยายบัวจะมีงานบวชลูกชายคนกลางแม่จะไปชวยงานมาตาจะไปกับแม่ด้วยมั้ยลูกหรือจะอยู่กับยาย"ผู้เป็นป้าถามหลานสาวตัวน้อยด้วยห่วงหลานจะเหงาเพราะอยู่แต่ในสวนไร่มะม่วงต้นยุค80ในต่างจังหวัดเด็กจะเข้าเรียนตอนอายุ7ขวบคือเข้าป.1ไปเลยอนุบาลยังไม่มีในโรงเรียนวัดเด็กเล็กจึงไม่ได้เข้าเรียนได้แต่วิ่งเล่นในบ้านไปวันๆ

ชาติที่แล้วมาตาเอาแต่ใจและเข้ากับชาวบ้านไม่ได้ถึงไม่เคยไปชวยงานบุญของเพื่อนบ้านแต่ไม่ใช้กะชาตินี้เด็กหญิงรีบตอบผู้เป็นทันที่

"หนูไปด้วยนะจ้ะแม่"พูดแล้วกอดเอาแก้มถูนมผู้เป็นป้าไปด้วย"โตแล้วยังจะมาอ้อนให้กกนมอีกเหรอเจ้าเด็กคนนี้"พูดไปก็ยิ้มไปกับความอ้อนของหลานสาว"แล้วยายไปไหนละลูก"

เด็กน้อยนั้งแล้วชี้ไปทางหลังบ้าน"ยายบอกจะไปหาผักมาแกงปลาจ้ะ"

พอป้าได้ฟังก็เดินไปทางที่หลานบอกนางกะจะไปชวยผู้เป็นแม่เก็บผักมาทำกับข้าวชีวิตในต่างหวัดของกินส่วนใหญ่จะเอาเอารอบบ้านน้อยครั้งจะต้องเสียเงินซื่อ ชีวิตที่เรียบง่ายทำไมชาติที่แล้วเธอถึงมองไม่เห็นยังมัววิ่งตามหาอะไรก็ไม่รู้