เวฬารัตติกาล
เวฬา 01
ปลายฟ้า
มึงจะกัดปากกาเล่นทำไมเนี่ยสกปรก!//ปัดมือธาริน
ธาริน
แม่ง..โครงงานนี้กูไม่ผ่านแน่เลยว่ะฟ้า
ปลายฟ้า
มึงทำได้แน่ริน//จับไหล่เพื่อน
ปลายฟ้า
แต่ก่อนอื่นเลยมึงควรพักก่อน มึงนั่งทำสไลด์นี้อยู่4ชั่วโมงแล้วนะ
ปลายฟ้า
หยุดกินข้าวสักแป๊บก็ดี มาม่าที่ฝากกูต้มอืดหมดแล้วเนี่ย
ธาริน
...//หันไปมองถ้วยมาม่า
ธาริน
เฮ้ออ~ เออๆหยุดก่อนก็ได้วะ//วางปากกา
ปลายฟ้า
4ทุ่มแล้วหรอวะโคตรไวเลย//พึมพัม
ธาริน
หือ..!?//สูดเส้นมาม่า+มองปลายฟ้า
ปลายฟ้า
4ทุ่มแล้ว มึงจะกลับก่อนปะ
ธาริน
แต่กูยังทำสไลด์ไม่เสร็จเลยนะ//วางถ้วยมาม่า
ปลายฟ้า
เออน่าๆ ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูทำต่อเอง
ปลายฟ้า
มึงกลับก่อนก็ได้ยิ่งดึกไปมากกว่านี้มันยิ่งจะอันตราย
ธาริน
โห่..กูแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
ธาริน
กูอยากช่วยหนิ นี่ก็งานของกูกับมึง มึงทำเยอะแล้วนะฟ้า
ปลายฟ้า
กูทำได้ ที่มึงทำไว้ก็ดีอยู่แล้วกูแค่ตกแต่งกับใส่ข้อมูลเพิ่มอีกนิดหน่อยก็น่าจะเสร็จแล้ว
ธาริน
อือๆ ถ้ามึงว่าแบบนั้น..กูกลับก็ได้
สิ้นเสียงประโยคธารินก็เดินออกจากล็อบบี้ไป
เขาเดินไปหารถของตัวเองก่อนจะขึ้นคร่อมและสตาทขับออกไปทันที
ธาริน
(ไฟแดงอีกละ)//เบื่อหน่าย+จอด
ธารินบ่นงึมงัมในใจพลางมองไปรอบๆ
บังเอิญสายตาของเขาดันไปสะดุดเข้ากับร้านร้านหนึ่งเข้า
ธาริน
(เห้ย..ร้านอะไรวะน่ะ)//หรี่ตา
ธาริน
(ไม่เคยเห็นเลยแฮะ แต่ดูแปลกตาจังขายอะไรนะ)
ธาริน
(ลองไปดูสักหน่อยก็แล้วกัน)
ธาริน
อ่ะ..ไฟเขียวพอดี//เลี้ยวไปทางร้านที่ตนเห็น
ธาริน
(ย้อนยุคจัดเลย)//ลงจากรถ+เดินผลักประตูเข้าไปในร้าน
เมื่อเปิดประตูเข้ามาเสียงกระดิ่งที่ติดอยู่บนประตูก็สั่นดังขึ้นทันที
หญิงสาวท่าทางดูใจดีที่กำลังเช็ดเคาน์เตอร์อยู่นั้นเมื่อได้ยินเสียงลูกค้าเข้ามาจึงหันมาหาธารินทันที
วิฬา
อ่ะ..สวัสดีค่ะ//ยิ้มแย้ม
ธาริน
เอ่อ..สวัสดีครับ//มองไปรอบๆ
วิฬา
ไม่ทราบว่าอยากให้ฉันช่วยอะไรรึเปล่าคะ?
ธาริน
พอดีว่าผมไม่เคยเห็นร้านนี้น่ะครับ เลยลองเข้ามาดูว่ามันเป็นร้านอะไร
วิฬา
เดิมทีแล้วที่ตรงนี้เป็นบ้านร้างค่ะ
วิฬา
ฉันรู้สึกชอบบ้านหลังนี้ เลยมารีโนเวทบ้านหลังนี้ให้กลายเป็นร้านค้าอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ
ธาริน
ร้านของคุณขายพวกกำไลสินะครับเนี่ย
วิฬา
เรื่องประดับต่างๆ หรือจะเป็นพวกกำไล สร้อยคอ มงคลก็มีนะคะ
วิฬา
สายมูฉันก็มี หรือจะดูดวงก็ได้นะคะ^^
ธาริน
(แต่เครื่องประดับพวกนี้ก็ดูสวยดีแฮะ อยากได้สักอันจังราคาแรงมั้ยนะ)
วิฬา
ถ้าหากคุณสนใจ ราคาของทุกชิ้นเริ่มต้นที่500บาท
วิฬา
แต่น้องเป็นคนแรกที่เดินเข้ามาฉันจะลดราคาให้นะคะ^^
ธาริน
(แม่งเหมือนอ่านใจกูได้อะ..)
ธาริน
เอ่อ..แต่ผมไม่รู้จะเลือกอันไหนดีสิครับมันสวยทุกแบบเลย
คำตอบของธารินทำเอาหญิงสาวหัวเราะออกมาเบาๆ
วิฬา
งั้นให้ฉันเลือกให้ดีไหมคะ?
วิฬา
งั้นเดินเข้ามาใกล้ๆสิคะ
ธารินยืนนิ่งอยู่ครู่นึงก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาวิฬา
หญิงสาวยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะหยิบสร้อยคอเส้นนึงขึ้นมา
วิฬา
ฉันว่าน้องเหมาะกับสร้อยคอเส้นนี้นะคะ
วิฬา
สร้อยเส้นนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนจะเป็นเจ้าของได้ ต้องเป็นคนที่เหมาะสมกับมันจริงๆเท่านั้น
วิฬา
หันหลังสิ..เดี๋ยวฉันจะใส่ให้
วิฬา
ฉันรู้สึกได้ตั้งแต่น้องเดินเข้ามาแล้ว..
เมื่อสร้อยคออยู่บนตัวของธารินแล้ว จี้สีน้ำเงินเข้มก็เปล่งประกายขึ้นก่อนจะกลับมาเป็นจี้ธรรมดาอย่างเดิม
ธาริน
เอ๋..?//จับจี้ขึ้นมาดู
ธาริน
(ทำไมเมื่อกี้มันสว่างขึ้น..? หรือเราตาฝาดไป)
วิฬา
เห็นไหม..มันเลือกน้อง//ยิ้ม
ธาริน
อ่ะ..//หันกลับมามองวิฬา
วิฬา
ว่ายังไง น้องสนใจสร้อยเส้นนี้รึเปล่า
วิฬา
พี่ไม่ได้บังคับให้ซื้อนะ แต่สร้อยเส้นนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนจะครอบครองมันได้
วิฬา
น้องเป็นผู้ถูกเลือกนะ
คำพูดของวิฬาทำธารินลังเลอยู่ไม่น้อย
ธาริน
แล้วมันราคาเท่าไหร่ล่ะครับ
วิฬา
ปกติถ้าคนที่ไม่ใช่ผู้ถูกเลือกแต่ต้องการมันจริงๆฉันจะขายให้ในราคา2หมื่นบาท
วิฬา
แต่ถ้าเป็นผู้ถูกเลือกแล้ว..เอาเถอะค่ะฉันให้ฟรี
ธาริน
อ่ะ..เอ๋! อย่างนี้ก็ได้หรอครับ!?
วิฬา
ค่ะ..มีหลายคนที่อยากได้สร้อยเส้นนี้ บางคนถึงขั้นขายทุกอย่างเพื่อเอาเงินมาซื้อ
วิฬา
แต่ไม่มีใครเลยสักคนที่จะครอบครองมันไว้ได้ ไม่เกิน3วันก็นำกลับมาคืนทุกคน
วิฬา
น้องโชคดีมากเลยนะรู้ไหม..//ยิ้ม
ธาริน
(เส้นเป็นหมื่นแต่ให้ฟรีเนี่ยนะ)
วิฬา
อื้ม..เป็นความคิดที่ดีมากเลย//ยิ้ม
วิฬา
ขอแค่ใส่มันตลอดเวลา น้องจะมีแต่โชคดีและความสุข มันเลือกเจ้าของแล้วน้องไม่มีทางผิดหวังแน่นอน
ธาริน
ยังไงก็..นี่ก็ดึกมากแล้วผมคงต้องกลับก่อนแล้วล่ะครับ
วิฬา
เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยค่ะ
ธาริน
//ยิ้มอ่อนๆก่อนจะหันหลังและผลักประตูออกไป
วิฬา
(ในที่สุดก็เจอคนที่คู่ควร..)
วิฬา
(ฉันเชื่อว่าเขาต้องทำได้ดีเลยล่ะ)//ยิ้ม+กลับไปเช็ดเคาน์เตอร์ตามเดิม
เวฬา 02
ธาริน
กลับมาแล้วคร้าบบ!//ปิดประตู
ธาริน
ทำไมวันนี้บ้านเงียบจัง?//เดินไปทางห้องครัว
ธาริน
จ๊ะเอ๋!!//โผล่หัวเข้าไปห้องในครัว
นิทาน
ว๊าย!!//สะดุ้งโหยง+ขว้างตะหลิวไปทางธาริน
นิทาน
ไอ้ริน! กลับมาตอนไหนเนี่ย
ธาริน
เพิ่งจะถึงบ้านตะกี้นี้เอง//เดินไปหยิบตะหลิวที่นิทานขว้างมา
ธาริน
ดีนะไม่โดนหน้าผม น้ำมันร้อนๆเลย//มองตะหลิว+เดินไปหานิทาน
นิทาน
ใครใช้ให้มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนั้นล่ะ//หยิบตะหลิวจากมือธาริน
ธาริน
ว่าแต่พี่กำลังทำอะไรน่ะหอมจัง!
นิทาน
หมูผัดพริกหยวกกับไข่ดาวน่ะ
ธาริน
น่ากินอะ พอดีเลยกลับมาหิวๆ
ธาริน
เออ..ว่าแต่แม่ล่ะ ทำไมวันนี้พี่มาทำอาหารคนเดียว
นิทาน
วันนี้แม่กลับดึก น่าจะกลับถึงบ้านตี1ตี2นู่นแหละ
นิทาน
อืม..ไม่เป็นไรหรอกทานข้าวกันแค่2คนก็ได้
นิทาน
แกไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่เตรียมกับข้าวรอ
ธาริน
//เปิดประตู+เดินเข้ามา
ธาริน
เฮ้ออ~ วันนี้เหนื่อยชะมัด
ธารินยืนพึมพัมกับตัวเองก่อนเขาจะรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดผ่านตัวเขาไป
ธาริน
หูยย..! ทำไมอยู่ๆก็หนาววะ
ธารินลูบแขนตัวเองก่อนจะชายตามองไปทางระเบียงห้องที่โดนเปิดทิ้งไว้
ธาริน
หืม? นี่กูลืมปิดประตูระเบียงหรอวะ//เดินไปทางระเบียง
ก่อนที่จะปิดประตูระเบียงธารินเลือกที่จะเดินออกไปรับลมหน้าระเบียงก่อน
ธาริน
ลมโคตรสบายเลยโว้ย!//กางแขนออก
ธาริน
สดชื่นเป็นบ้า ในบ้านอย่างร้อนออกมานี่อากาศคนละอย่างเลย
ในระหว่างที่ธารินกำลังดื่มด่ำกับลมหนาวอยู่นี้ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าสร้อยคอที่เขากำลังสวมใส่อยู่นั้น
จี้สีน้ำเงินเข้มมันกำลังกระทบเข้ากับแสงของดวงจันทร์และเปล่งประกายออกมาอีกครั้ง
ธาริน
ฮ่าา~..อ่ะหาวว..//ปิดปากหาว
ธาริน
อืมม์..อะไรวะเนี่ยอยู่ๆก็หาว
ไม่รู้ทำไมหรือเพราะอะไร..จู่ๆร่างกายของธารินก็ค่อยๆง่วงขึ้นเรื่อยๆราวกับคนไม่ได้นอนมาทั้งคืน
ดวงตาของธารินค่อยๆหลับลงพร้อมกับสติที่ค่อยๆดับไป..
:ตื่นโว๊ยย มานอนเหี้ยไรตรงนี้!
ธาริน
เฮือก!!//สะดุ้งตื่น+ลุกพรวด
หนึ่งนที
เหี้ย!!//ตกใจ+หงายหลัง
ธาริน
(เชี่ย..กูเผลอหลับไปหรอวะ)
ธาริน
อ่า..ปวดหัว..//พึมพัมเบาๆ+กุมขมับ
หนึ่งนที
กว่าจะตื่นนะมึงกูปลุกตั้งหลายครั้ง//ลุกขึ้นยืน+ปัดเสื้อผ้า
ธาริน
!?(ใครวะ)//หันไปมองหนึ่งนที
หนึ่งนที
//นั่งยองๆ+มองหน้าธาริน
หนึ่งนที
มึงเป็นใคร มานอนอะไรตรงนี้
หนึ่งนที
เอ้า..ถามก็ตามดิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?
ธาริน
น่ะ..นายนั้นแหละเป็นใคร
ธาริน
มาอยู่ในห้องเราได้ไง
หนึ่งนที
ห้องบ้านมึงต้นไม้ขึ้นเป็นป่าแบบนี้หรอวะ
หนึ่งนที
ตะโกนหาแม่มึงอะกูตกใจ!
ธาริน
กูมาอยู่ที่นี่ได้ไงวะเนี่ย!?//ช็อค
ธาริน
นายลักพาตัวผมมาหรอ!!//ชี้หน้าหนึ่งนที
หนึ่งนที
ลักพาตัวอะไรเล่า! กูก็งงเนี่ยมึงมานอนหลังบ้านกูได้ไง
หนึ่งนที
กูปลุกตั้งหลายรอบกว่าจะตื่นนึกว่าตายห่าซะละ
หนึ่งนที
มึงเป็นใคร มาจากไหน
ธาริน
ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้แค่ว่ากำลังจะไปอาบน้ำแต่ดันสลบไปซะก่อน..
ธาริน
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาโผล่นี่แล้ว
ธาริน
นายต้องช่วยผมนะ!//เข้าไปจับตัวหนึ่งนที
ธาริน
พาผมกลับบ้านที!//เขย่าตัว
หนึ่งนที
ฮ่ะ..เฮ้ย! อย่าเขย่าตัวกู!!
ด้วยความที่หนึ่งนทีอยู่ในท่านั่งยองเมื่อธารินเข้าไปเขย่าตัวแบบนั้นทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่จนได้ล้มหงายละไปอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ดันพาธารินล้มลงไปด้วย
เวฬา 03
*ท่าประมาณนี้..(หามาได้แค่นี้😞)
ธาริน
อึก..//ชะงัก+มองหน้าหนึ่งนที
หนึ่งนที
...//มองหน้าธาริน
หนึ่งนที
ล่ะ..ลงไปดิวะ!//ผลักธารินออก
หนึ่งนที
ชิ!//ลุกขึ้นยืน+ปัดเสื้อ
หนึ่งนที
เมื่อกี้นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
หนึ่งนที
กูไปละ มึงก็กลับบ้านได้ละไป//เดินผ่านหน้าธารินออกไป
ธาริน
ด่ะ..เดี๋ยวสิ!//รีบเดินตาม
หนึ่งนที
อะไรอีก!!//หงุดหงิด
ธาริน
ผมไม่รู้ว่าบ้านผมอยู่ไหน..
หนึ่งนที
สมองเสื่อมรึไง คนบ้าอะไรไม่รู้บ้านตัวเอง
ธาริน
จริงๆนะ! แถวนี้ไม่คุ้นเลยผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ไง
ธาริน
ช่วยผมก่อนได้มั้ย..มันจะมืดแล้วให้ผมอยู่ในป่าคนเดียวตอนค่ำๆมันน่ากลัวนะ
ธารินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ตื้อให้อีกฝ่ายใจอ่อน
ธาริน
น้าๆๆ ช่วยผมก่อนเถอะน้าา~//จับแขนหนึ่งนที+ส่งสายตาปิ๊งๆ
ธาริน
เย่~! ขอบคุณนะ//ยิ้ม
หนึ่งนที
//สีหน้าไม่สบอารมณ์
หนึ่งนที
งั้นมึงมาบ้านกูก่อนก็แล้วกัน จำทางกลับบ้านได้เมื่อไหร่ก็ค่อยกลับ
พูดจบหนึ่งนทีก็เดินนำออกไปทันทีโดยไม่รอธารินเลย
ธาริน
(ปากน่าตบชิบหาย)//หน้ามุ่ย
พิมพ์พิรุณ
ไปไหนมาล่ะ แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากลับช้า//ยืนดักอยู่ก่อนแล้ว
ธาริน
เอ๊อะ!//ชนหลังหนึ่งนที
หนึ่งนที
อะไรของมึงเนี่ย!//หันไปด่าธารินเบาๆ
ธาริน
ก็หยุดไม่บอกอะ!//พูดเบาๆ
พิมพ์พิรุณ
อะแฮ่ม!//มองทั้ง2
หนึ่งนที
//หันกลับมามองพิมพ์พิรุณ
หนึ่งนที
ผมลืมของไว้ที่บ้านไอ้ป่ามันเลยกลับไปเอา
หนึ่งนที
ก็เลยกลับช้าอย่างที่เห็นนี่แหละ//หันหน้าหนี
พิมพ์พิรุณ
แล้วนั่นใคร//มองธาริน
หนึ่งนทีตอบกลับผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงห้วนก่อนจะจับมือธารินพาเดินออกไปโดยที่ไม่หันมาสนใจพิมพ์พิรุณเลยแม้แต่น้อย
พิมพ์พิรุณ
//มองแผ่นหลังของทั้ง2
พิมพ์พิรุณ
(ทำไมเพื่อนคนนี้ฉันไม่เคยเห็น?)
หนึ่งนที
//ปิดประตูห้อง+ปล่อยมือธาริน
ธาริน
ทำไมพูดกับแม่แบบนั้นล่ะ
ธาริน
เอ้า! คนอุตส่าพูดดีด้วย
หนึ่งนที
เรื่องของกู//เดินไปนั่งที่เตียง
ธาริน
(เกลียดมันชะมัด..แต่ไม่ได้เดี๋ยวมันไล่กูออกจากบ้าน)
ธาริน
(ต้องใจเย็นๆเข้าไว้ธาริน..)//สูดลมหายใจ
ธาริน
นี่..ว่าแต่นายชื่ออะไร//เดินเข้าไปหา
หนึ่งนที
หนึ่งนที เรียกสั้นๆว่านทีก็ได้ แล้วมึง?
ธาริน
แล้วอายุเท่าไหร่หรอ!
ธาริน
เอ๊ะ..จริงหรอ งั้นก็เป็นเพื่อนกันได้สิ!
ธาริน
อ่ะ..😊💢(เหมือนกูอยากเป็นเพื่อนกับมึงมากมั้ง)
หนึ่งนที
นี่ก็ดึกมากละ กูจะไปอาบน้ำ//ลุกขึ้น
ธาริน
(ใครอยากรู้)//พยักหน้า
หนึ่งนที
มึงก็เดินเล่นในห้องไปก่อนแล้วกัน
ธาริน
อ่า..โอเค จริงสิเราก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยแฮะ
หนึ่งนที
บอกกูทำไม//ขมวดคิ้ว
ธาริน
แหะๆ..ขอใช้ห้องน้ำด้วยได้มั้ย~ ผมเหนียวตัวมากเลย
หนึ่งนที
มึงไม่นอนบ้านกูไปเลยล่ะถ้าขนาดนี้
ธาริน
อ่ะ..อ่าว ถ้านายไม่ให้นอนเราก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ
หนึ่งนที
แล้วบ้านมึงล่ะ ยังนึกไม่ออกอีกรึไง
หนึ่งนที
มึงอาบต่อจากกูก็แล้วกัน
หนึ่งนที
วุ่นวายจริงๆ//บ่น+เดินตรงไปทางห้องน้ำ
ธารินนั่งรอหนึ่งนทีพักใหญ่แต่ก็ไม่มีวี่แวว่าคนในห้องน้ำจะออกมา
เขาจึงตัดสินใจเดินสำรวจภายในห้อง
ธาริน
จัดแต่งบ้านห่วยชิบหาย
ธาริน
ถ้าไม่บอกกูนึกว่ากูย้อนเวลามาสมัยไหนก็ไม่รู้
ธารินพูดออกไปแบบขำๆไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาได้เจอเข้ากับปฏิทินที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ
ไม่รู้อะไรทำให้เขาอยากหยิบปฏิทินนั้นขึ้นมาดู
ธาริน
อย่างเก่าอะ ว่าแต่วันนี้วันที่เท่าไหร่วะ//ดู
ธารินดูปฏิทินไปมาจนสายตาได้ไปสะดุดเข้ากับพ.ศ.บนปฏิทิน
ธาริน
วันที่1สิงหาคม พ.ศ.2528..
ธาริน
2528..แต่ตอนนี้มัน2568แล้วไม่ใช่หรอวะ..//ขมวดคิ้ว
ธาริน
!//สะดุ้ง+หันขวับไปมองทางต้นเสียง
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
