ตอนที่ 1: ไม่กล้ามองนานกว่านี้... เพราะกลัวใจจะดังเกินไป

“เสียงสูงตรงนี้... ต้องใช้ลมหายใจให้มั่นคงกว่านี้นะฮานะ”

“อะ... ค่ะ!”

ฮานะพยักหน้าตอบเร็นทันที ทั้งที่ในใจเต้นระรัวเพียงแค่ได้ยินเสียงเขาใกล้ ๆ เธอพยายามไม่สบตา แต่ก็ยังไม่วายแอบเหลือบมองเขาผ่านกระจกเงาในห้องซ้อม

เขายังคงเหมือนเดิม... ใส่เสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ กับกางเกงสีเข้ม มีหูฟังพาดอยู่รอบคอ ขณะมองดูโน้ตเพลงในแท็บเล็ต

‘ทำไมถึงยังใจดีแบบนี้... ทั้งที่ฉันพยายามจะลืมคุณไปแล้วแท้ ๆ’

"เอาล่ะ พัก 10 นาที ก่อนขึ้นรอบสุดท้ายนะ"

ทันทีที่เร็นพูดจบ ไอดอลสาวคนอื่น ๆ พากันหยิบขวดน้ำแล้วนั่งพัก แต่ฮานะเดินออกไปคนเดียวที่ระเบียงหลังห้อง

เธอยืนพิงกำแพง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“ห้ามหวั่นไหว… ห้ามแสดงออก… นายคือคนที่ฉันไม่มีสิทธิ์รัก”

แต่เธอไม่รู้เลยว่า เร็นมองตามเธอจากเงาประตูอยู่เงียบ ๆ

เขายิ้มน้อย ๆ แล้วพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“…ยังคงมองออกทะเลทุกครั้งที่รู้สึกอ่อนแอสินะฮานะจัง”

ตอนที่ 2: คุณไม่รู้… แต่ฉันเก็บทุกคำพูดของคุณไว้ในใจหมดแล้ว

เสียงเปียโนจากห้องบันทึกเสียงดังแผ่วออกมาเบา ๆ …

ท่วงทำนองยังไม่สมบูรณ์ดี แต่ท่อนฮุคที่เขากำลังลองแต่ง ทำเอาใครบางคนที่ได้ยินถึงกับชะงัก

“...แค่ได้เห็นเธอหัวเราะ ก็พอแล้วสำหรับวันธรรมดา ๆ ของฉัน”

ฮานะยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องบันทึกเสียง ดวงตาเบิกเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้น

— นั่นมัน... ประโยคที่เธอเคยพูดกับเขาเมื่อสองปีก่อน

ตอนที่เธอยังเป็นแค่เด็กฝึกหัด ไม่มีอะไรโดดเด่นในวงการนี้เลย

และเขาคือคนที่ให้โอกาสแรกในชีวิตเธอ

"คุณเร็นคะ..."

เสียงเรียกแผ่ว ๆ หลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ก่อนที่เขาจะเงยหน้าจากเปียโนช้า ๆ

“ฮานะ? มาทำอะไรที่นี่... ซ้อมเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ”

เขายิ้มเล็ก ๆ แล้วดึงหูฟังออกข้างหนึ่ง

เธอกะพริบตาถี่เล็กน้อย พยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้เผยความสั่นไหว

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง…”

“ไม่เป็นไรหรอก เพลงยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ มันยังเละอยู่เลย”

“...ไม่เละหรอกค่ะ มันเพราะมากเลย”

เธอพูดเสียงเบา พยายามกลบความรู้สึกที่กำลังแล่นเต็มอก

เร็นยิ้มบาง ๆ แล้วขยับให้เธอนั่งข้าง ๆ บนเก้าอี้หน้าเปียโนตัวใหญ่

“อยากลองร้องไหม?”

“…เอ๋?”

“ลองร้องดูสิ ท่อนนี้ฉันแต่งจากเสียงเธอในหัวเลยนะ”

ฮานะรู้สึกเหมือนเวลาในโลกหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง

เขาจำได้เหรอ…?

ประโยคนั้นที่เธอพูดแบบไม่ได้หวังอะไรเลย เขายังเก็บไว้อยู่จริง ๆ งั้นเหรอ?

“ฉัน...”

เสียงเธอสั่นเล็กน้อย

“...ฉันดีใจที่คุณยังจำได้ค่ะ”

เร็นหันมาสบตาเธอ ดวงตาของเขาดูสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่แฝงอะไรบางอย่างที่ฮานะไม่เข้าใจนัก

“บางอย่างที่ฟังดูเหมือนไม่สำคัญ... บางทีมันก็เป็นแรงบันดาลใจที่ดีที่สุดนะ”

---

ในขณะเดียวกัน – อีกด้านหนึ่งของวงการ

ผู้จัดการวงเดินเข้ามาในออฟฟิศค่าย พร้อมกับเอกสารบางอย่างในมือ

“คิริวซัง... มีคำขอพิเศษมาจากรายการ Music Link สัปดาห์หน้า”

“หืม? อะไรเหรอ?”

“...พวกเขาอยากให้คุณขึ้นเวทีไปเล่นเปียโนประกอบการแสดงของฮานะในเพลงใหม่ค่ะ”

เร็นเงียบไป

ขณะที่ฮานะ… ยืนอยู่หลังผนังบาง ๆ ที่กั้นระหว่างห้อง เธอได้ยินทุกอย่าง

หัวใจของเธอเต้นแรงเกินกว่าจะควบคุม

ครั้งแรกที่ได้เดบิวต์... เขาอยู่ตรงนั้น

ถ้าครั้งนี้ได้อยู่ด้วยกันบนเวทีอีกครั้ง—

เธออาจจะแสดงออกไม่ได้... แต่หัวใจจะไม่โกหกอีกแล้ว

ตอนที่ 3: เธอสวย... และกำลังจะเอาคุณไปจากฉัน

สตูดิโอถ่ายภาพข้างค่ายไอดอลกำลังเต็มไปด้วยทีมงานและแฟลชไฟสว่างวาบ

ฮานะเดินผ่านอย่างเงียบ ๆ หลังซ้อมเสร็จ แต่แล้วเธอก็หยุดเมื่อเห็นใครบางคน

— คิริว เร็น กำลังยืนข้างนางแบบสาวชื่อดัง “มิซากิ เรนะ”

หญิงสาวร่างสูงเพรียว ผมดำยาว ดวงตาคมแบบนิตยสารแฟชั่น

เธอกำลังหัวเราะกับเร็นเหมือนสนิทกันมานาน

“เร็นซังคะ~ หลังจากถ่ายเสร็จ เราไปทานดินเนอร์ด้วยกันดีไหมคะ? ได้ข่าวว่าร้านอาหารฝรั่งเศสเปิดใหม่ใกล้ ๆ นี้อร่อยมาก”

เสียงหวานชัดเจนดังลอดมาจนฮานะได้ยินชัดเจน

เร็นยิ้มบาง ๆ

“อ่า... คงต้องดูตารางงานก่อน แต่ขอบคุณที่ชวน”

หัวใจของฮานะกระตุกเล็กน้อย

ภาพตรงหน้ามันเหมือนเขาอยู่คนละโลกกับเธอ — โลกของผู้ใหญ่ที่มีอิสระ และไม่ต้องแอบรักใครในความเงียบ

“โอ๊ะ นั่นไม่ใช่ฮานะจังเหรอ?” เสียงเรนะดังขึ้นเมื่อหันมาเห็นเธอ “คุณคือเซ็นเตอร์วง LumenLily ใช่ไหมคะ? ยินดีที่ได้เจอค่ะ”

ฮานะฝืนยิ้มอย่างสุภาพ

“ยินดีที่ได้เจอค่ะ เรนะซัง”

“เร็นซังเป็นคนแนะนำผลงานของคุณให้ฉันฟังเลยนะคะ บอกว่าเสียงของคุณพิเศษมาก”

เรนะพูดพลางหัวเราะนุ่มนวล ก่อนจะวางมือบนต้นแขนของเร็นอย่างสนิทสนม

ฮานะรีบหลบตา

“…ขอตัวก่อนนะคะ”

เธอเดินออกมาจากสตูดิโอเร็วเกินกว่าจะได้ฟังว่าเร็นพูดอะไรต่อ

ในหัวมีแต่เสียงถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

— ทำไมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นของเราเลยสักนิด?

---

ฉากต่อมา – ในห้องซ้อมส่วนตัวของฮานะ

เสียงเปียโนที่เร็นเคยเล่นยังคงก้องอยู่ในหัวเธอ แต่ภาพของเรนะที่อยู่ใกล้เขามากกว่ายังคงชัดเจนกว่า

มือถือสั่น — ข้อความจากเร็น

> “ซ้อมอยู่เหรอ? อย่าฝืนมากนะ”

“พรุ่งนี้ฉันมีของอยากให้ ลองว่างมาหลังซ้อมได้ไหม?”

ฮานะจ้องข้อความนั้นนานหลายวินาที

เธอไม่รู้ว่า “ของ” ที่ว่า… คือเพลงใหม่ หรือบางอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น

ตอนที่ 4: คุณมองออก... ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบเธอคนนั้น

วันถ่ายทำรายการ Music Link ใกล้เข้ามาแล้ว

ฮานะและเมมเบอร์ในวงกำลังซ้อมกันอย่างจริงจัง แต่วันนี้เร็นก็อยู่ในห้องซ้อมด้วย เพื่อดูความพร้อมของการแสดงสด

หลังพักซ้อม ฮานะนั่งดื่มน้ำเงียบ ๆ อยู่มุมห้อง

เร็นเดินเข้ามาในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ แล้วหย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามเธอ

“ดูเหนื่อยนะ”

“...นิดหน่อยค่ะ”

เธอตอบสั้น ๆ พลางหลบตา แต่เร็นก็ยังคงจ้องเธออยู่สักพัก

แววตานั้น… เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

“เมื่อวานที่สตูดิโอ... นายทำไมรีบกลับขนาดนั้นล่ะ?”

เสียงเขาราบเรียบ แต่คำถามตรงเกินกว่าที่เธอจะตอบทันที

“...เอ่อ ฉัน... มีซ้อมต่อค่ะ”

“เหรอ? หรือจริง ๆ แล้วไม่อยากอยู่ตรงนั้น”

ฮานะเผลอชะงัก กะพริบตาถี่เหมือนพยายามปฏิเสธ แต่เร็นก็หัวเราะในลำคอเบา ๆ

“ฉันสังเกตได้เวลานายไม่ชอบใครน่ะ”

“...!”

เขาเอนตัวเล็กน้อย โน้มหน้าเข้ามาพูดใกล้ ๆ จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขา

“นายไม่เก่งเรื่องซ่อนสายตาเท่าไหร่... ฮานะ”

หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบระเบิด

เธออยากเถียงว่าไม่จริง แต่ก็รู้ว่ามันเปล่าประโยชน์ เพราะเขามองออกหมดแล้ว

---

ฉากช่วงบ่าย – หลังเลิกซ้อม

เรนะมาที่ค่ายเพื่อถ่ายสัมภาษณ์ร่วมกับเร็น และบังเอิญเจอฮานะที่ยังไม่กลับบ้าน

หญิงสาวนางแบบเดินมาทักด้วยรอยยิ้มสดใส

“ฮานะจัง~ ซ้อมหนักจังเลยนะคะ จะว่าไป... พรุ่งนี้ฉันกับเร็นซังมีนัดดินเนอร์กันอีกแล้วล่ะ”

น้ำเสียงหวานเจือความจงใจ

ฮานะเพียงยิ้มสุภาพ “ขอให้สนุกนะคะ” แต่แววตาเธอเย็นชาลงเล็กน้อย

เร็นที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มองภาพนั้นตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาคมสงบของเขา… กลับเหมือนอ่านใจเธอได้ทุกอย่าง

ตอนที่ 5: แลกสไตล์... แลกหัวใจที่เก็บซ่อนไว้

สตูดิโอของรายการ “Switch Style Show” เต็มไปด้วยทีมงานและกล้องถ่ายทอดสด

คอนเซปต์วันนี้คือให้แขกรับเชิญ “สลับสไตล์” กัน — ไม่ใช่แค่เสื้อผ้า แต่รวมถึงวิธีพูด วิธีเดิน และเอกลักษณ์ของอีกคนด้วย

“วันนี้เราจะได้เห็นเซ็นเตอร์ไอดอลชื่อดัง ‘ไอริเซะ ฮานะ’ และซูเปอร์โมเดล ‘มิซากิ เรนะ’ สลับสไตล์กันค่ะ~”

เสียงพิธีกรดังขึ้นพร้อมเสียงเชียร์จากแฟน ๆ

หลังเวที

“ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ฮานะจัง” เรนะพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

เธอสวมชุดกระโปรงสั้นสไตล์ไอดอลสีพาสเทล พยายามเลียนแบบท่าทางน่ารักของฮานะ

ฮานะตอบยิ้ม “เช่นกันค่ะ เรนะซัง”

เธอสวมเดรสสีดำเรียบหรู มีเครื่องประดับเงิน แผ่รัศมีเย็นและมั่นใจแบบนางแบบมืออาชีพ

เร็นที่ยืนกอดอกมองจากมุมห่าง ๆ แอบยิ้มบาง ๆ

— นี่สินะโอกาสที่จะได้เห็นว่าฮานะจะทำยังไงเมื่ออยู่ใกล้เรนะนาน ๆ

บนเวที

เมื่อถึงช่วง “โชว์ร่วมกัน” ฮานะในสไตล์ของเรนะเดินอย่างมั่นใจบนแคทวอล์ก ดวงตาสบกล้องทุกวินาที

เสียงเชียร์ดังลั่น — หลายคนทึ่งที่เธอดูเปลี่ยนเป็นอีกคนไปเลย

เรนะในสไตล์ของฮานะก็พยายามส่งท่าโพสและยิ้มหวาน ๆ ให้กล้อง พร้อมพูดประโยคแนวไอดอล เช่น

“ขอบคุณที่มาเชียร์ฮานะจังนะคะ~”

แต่หลายคนสังเกตว่ามันดู “ฝืน” เล็กน้อย

ช่วงสัมภาษณ์กลางรายการ

พิธีกร: “เรนะซัง รู้สึกยังไงบ้างคะที่ต้องสวมบทเป็นฮานะจัง?”

เรนะ: “สนุกมากค่ะ แต่บอกตรง ๆ ว่าการยิ้มตลอดเวลาเหมือนฮานะจังนี่เหนื่อยมากเลยค่ะ” (หัวเราะ)

แฟน ๆ หัวเราะตาม แต่ฮานะเพียงยิ้มบาง ๆ

พิธีกร: “แล้วฮานะจังล่ะคะ รู้สึกยังไงกับการเป็นเรนะซัง?”

ฮานะ: “รู้สึกว่ามัน… ต้องมั่นใจในตัวเองมาก ๆ ค่ะ และต้องไม่หวั่นไหวต่อสายตาคนอื่นเลย”

คำพูดนี้ทำให้เร็นที่มองอยู่เงียบ ๆ แอบจ้องเธอนานกว่าปกติ

หลังจบการถ่ายทำ

ระหว่างที่ทีมงานเก็บของ เรนะเข้าไปยืนข้างเร็น

“คุณว่าใครเหมาะกับสไตล์ตัวเองมากกว่ากันคะ?” เธอถามพร้อมรอยยิ้มท้าทาย

เร็นเหลือบไปมองฮานะที่กำลังถูกเมมเบอร์ในวงแซวอยู่

“...คนที่ไม่ต้องพยายามก็เป็นตัวเองได้” เขาตอบสั้น ๆ

เรนะเลิกคิ้วเล็กน้อย เหมือนได้คำตอบที่เธอไม่ค่อยพอใจ

แต่ฮานะ… แอบได้ยินทุกคำจากระยะไม่ไกล หัวใจเธอเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

ตอนที่ 6: เกมกดดันบนเวที... ใครจะอดทนได้นานกว่ากัน

รายการวาไรตี้ครั้งต่อมา “Switch Style Show Special” กลับมาสร้างสีสันอีกครั้ง

แต่คราวนี้ทีมงานเพิ่มดีกรีความท้าทายด้วยการให้แขกรับเชิญตอบคำถามที่ “ต้องพูดความจริง” แบบตรง ๆ ต่อหน้ากล้องและแฟน ๆ

บนเวที — ช่วงตอบคำถามตรงใจ

พิธีกรถามเรนะด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เรนะซัง เคยสังเกตไหมว่าฮานะจังมีท่าทางแปลก ๆ เวลาอยู่ใกล้คุณ?”

เรนะก้มลงยิ้มเจ้าเล่ห์

“อ่า… ฉันก็รู้สึกเหมือนกันค่ะ ว่าเธอดูน่าจะรู้สึก ‘อะไรบางอย่าง’ กับคุณเร็น”

เสียงเธอหวานแต่มีแววจงใจข่มขวัญ

กล้องซูมไปที่ฮานะที่กำลังยืนนิ่ง สีหน้าสงบ แต่แววตาบอกว่าใจเต้นแรงเกินควบคุม

พิธีกรหันมาถามฮานะทันที

“ฮานะจัง... จริงหรือเปล่าคะ?”

ฮานะหายใจลึก ก่อนตอบเสียงนิ่ง ๆ

“ฉันคิดว่า... ในวงการนี้ ใครจะมีความรู้สึกอย่างไร คงไม่แปลก”

แต่ทันใดนั้น เร็นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยื่นมือมาจับเบา ๆ ที่แขนเธอ

สายตาของเขามั่นคงและอบอุ่น

เหมือนจะบอกเธอว่า “ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไร”

หลังถ่ายทำ — ในห้องพักแขกรับเชิญ

เรนะเดินเข้ามาใกล้ฮานะ

“เห็นไหมคะว่าเกมนี้... ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับคุณสองคน”

เธอยิ้มเย้ย พร้อมเอื้อมมือมาแตะไหล่ฮานะอย่างตั้งใจ

ฮานะเบี่ยงตัวหนีทันที

“ฉันไม่คิดว่าจะมีอะไรที่คุณไม่รู้หรอกค่ะ”

แต่ในใจกลับสั่นระริก

เพราะเธอรู้ดีว่า “เกมนี้” ไม่ใช่แค่เรื่องสไตล์หรือแฟชั่นอีกต่อไป