🌹 แนะนำตัวละคร 🌹

ลูคัส โบเก็ต (29)

นักธุรกิจอันดับหนึ่งของโลก ผู้ครองบัลลังก์มาเฟียอันดับสองอย่างไม่ยอมให้ใครแซง

นิ่ง... เงียบ... เย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก แต่กลับขี้อ้อนเหมือนแมวจอมซนยามอยู่กับคนที่ไว้ใจ

เก่งทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องของ "ความรัก" ที่เธอพ่ายแพ้แบบหมดรูป

"คนอย่างฉัน... ไม่เคยมีใครปฏิเสธ แต่เธอคือข้อยกเว้น"

ริน ไรนะ (17)

มาเฟียอันดับหนึ่งของโลก ถือหุ้นใหญ่แทบทุกบริษัทบนโลกจนไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกะพริบตาผิดจังหวะ

เธอเป็นไมโครเวฟที่ใจดี ขี้เล่น และร้ายลึก... แพ้แอลกอฮอล์แบบยับเยิน

"ฉันไม่สนว่าเธอจะเป็นใคร... แต่อย่ามาออกคำสั่งกับฉันก็แล้วกัน"

ธันวา ไคม่า (25)

นักร้องสาวเสียงนุ่ม ผู้มีรอยยิ้มเป็นอาวุธ

อ่อนโยนแต่ก็ซ่อนเขี้ยวเอาไว้เสมอ... พร้อมจะปกป้องคนที่เธอรักด้วยทุกอย่าง

"ถ้าเธอทำร้ายไรนะ... ฉันจะทำลายทั้งโลกของเธอ"

เบล รู้นะ (17)

เพื่อนสาวผู้เงียบขรึมของไรนะ

น่ากลัวในแบบที่ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะสบตานานเกินห้าวินาที

"ใครแตะต้องไรนะ ฉันจะทำให้หายไปจากโลก"

จิน (26)

นักศึกษาสาวผู้อาฆาต… ขี้อิจฉา… และไม่เคยยอมให้ใครอยู่เหนือเธอ

เธอพร้อมจะเผาทุกสิ่ง... เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

"ฉันเกลียดเธอ ริน ไรนะ… และฉันจะทำลายทุกอย่างที่เป็นของเธอ"

ยายนัส – สาวใช้ในคฤหาสน์โบเก็ต ขี้สงสัย พูดตรง ติดละครน้ำเน่า

ลุงเซฟ – คนขับรถขี้บ่นแห่งตระกูลโบเก็ต แต่ขับรถเหมือนซิ่ง F1

ยายดา – หัวหน้าตระกูลไรนะ อดีตเจ้าพ่อหญิงในตำนาน

ลุงพี – ผู้ควบคุมบริษัทในเงา คอยเฝ้าดูไรนะอย่างเงียบงัน

ตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของดวงดาว

“บริษัทรินไรนะ คอร์ปอเรชั่น”

เป็นตึกระฟ้าใจกลางมหานคร ที่ใครได้เหยียบย่างเข้าไปจะสัมผัสถึงอำนาจที่กดทับลมหายใจอย่างไม่รู้ตัว

วันนี้ ลูคัส โบเก็ต เดินเข้าไปพร้อมด้วยสูทสีดำเข้ารูป ท่ามกลางสายตาหวาดหวั่นของพนักงานทั้งบริษัท

“ผู้หญิงคนนั้น…คือคุณโบเก็ตจริง ๆ เหรอ…?”

“ใช่…แค่เธอเดินผ่าน น้ำในขวดก็หยุดไหลแล้วอะ…”

เธอไม่พูด ไม่มองใคร

จนกระทั่ง… ประตูห้องประชุมใหญ่เปิดออก

เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างสดใสเกินกว่าจะอยู่ในโลกธุรกิจที่เยือกเย็น

> "ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูคัส~ ฉันริน ไรนะ เองง~♡"

เด็กสาวร่างเล็กในชุดสูทชมพูหวานหวาน ยืนยิ้มทะเล้นกลางห้องอย่างไม่เกรงกลัว

ดวงตาของลูคัสชะงัก… เธอไม่เคยเห็นใครกล้าทักเธอแบบนั้นมาก่อน

และยิ่งไปกว่านั้น—เธอไม่เคยรู้สึกว่าใจเต้นแรงขนาดนี้

> "เธอ...เป็นใครกันแน่?"

ไรนะกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้จนจมูกเกือบชนกัน

> "ฉันเป็นคนที่คุณจะหลง...เร็ว ๆ นี้แน่นอน ♡"

และก่อนที่ใครจะทันได้ห้าม เธอก็ยื่นมือไปดึงเนคไทของลูคัสลง

ใกล้...จนลมหายใจแทบจะหลอมรวม

> “ถ้าคุณอยากเล่นเกม ฉันก็พร้อมจะเป็นคู่ต่อสู้...หรือไม่ก็เป็นของเล่นของคุณก็ได้นะคะ~♡”

ลูคัสกัดฟันแน่น เธอหื่นนะ...ใช่

แต่เจอเด็กแบบนี้...เธอเริ่มกลัวว่าตัวเองจะเสียอำนาจที่เธอรักษามาทั้งชีวิตให้กับเด็กอายุ 17 คนนี้

💥 ตอนที่ 2: เกมที่ไม่มีใครยอมใคร

---

ห้องประชุมถูกปิดลงทันทีหลังริน ไรนะ ดึงเนคไทของลูคัส โบเก็ตลงมาอย่างจงใจ

เสียง “คลิก” จากประตูดังสะท้อนกลางความเงียบ

> “นี่ห้องประชุม ไม่ใช่ห้องนอนนะคะคุณไรนะ...”

เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบา แต่เย็นเฉียบเหมือนใบมีดน้ำแข็ง

> “เอ๊ะ? แย่จังเลย~ งั้นฉันควรพาเธอไปห้องนอนเลยมั้ยล่ะ~♡”

ไรนะตอบพร้อมทำหน้าตาไร้เดียงสา แต่ดวงตาวิบวับเหมือนมีแผนปีศาจในใจ

ลูคัสกัดฟันแน่น

เธอไม่ชินกับการตกเป็นฝ่ายถูกคุกคาม...แต่ไอ้เด็กนี่มัน โคตรน่ากิน

> “รู้มั้ย...ปกติฉันไม่ชอบเด็ก” “ดีเลย~ เพราะฉันไม่ใช่เด็กธรรมดา ฉันคือภัยพิบัติที่มีใบหน้าสุดน่ารัก ♡”

ลูคัสเดินเข้าหาไรนะอย่างช้า ๆ สายตาเย็นเยียบเหมือนจะกลืนกินโลกทั้งใบ

แต่ไรนะยังคงยืนเชิดหน้าไม่กลัวแม้แต่นิด

> “เธอเล่นกับไฟอยู่นะ” “แล้วถ้าไฟมันร้อน...จะเปลื้องผ้าให้เหลือแต่ใจยังทันมั้ยล่ะ~?”

ทันใดนั้น! เสียงประตูห้องประชุมเปิดผาง

เสียงร้องใส ๆ ดังขึ้นจากหญิงสาวผมยาวในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน

“ไรนะ! เธอทำอะไรกับเจ๊ลูคัสของฉันนน~!”

ธันวา ไคม่า โผล่เข้ามาอย่างรุนแรง ราวกับนางเอกลุยเดี่ยวช่วยเจ้าหญิง

ไรนะยิ้มมุมปาก

> “อ้าว ธันวา~ ไม่รู้ว่าเป็นเจ้าของเขานี่นา?”

ธันวาเดินเข้ามากันรินออกจากลูคัส แล้วจับมืออีกฝ่ายแน่น

> “เจ๊ลูคัส...อย่าหลงกลเด็กนี่นะ เธอมันน่ารักจอมปลอม!”

ลูคัสเลิกคิ้วนิด ๆ

> “แล้วเธอล่ะ...ธันวา เธอคิดว่าฉันควรถูกหวง...หรือควรถูกครอบครอง?”

บรรยากาศเดือดขึ้นทันที

ไรนะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันหลังกลับช้า ๆ

> “หึ...ถ้าคุณไม่รู้จะเลือกใคร งั้นฉันจะทำให้คุณเสพติดฉัน...จนไม่ต้องเลือกใครเลยก็ได้~”

---

ฉากหลังจากนั้น…

ลูคัส ยืนอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว สวมเพียงเสื้อเชิ้ตเปิดกระดุมบนสองเม็ด

เธอเอื้อมแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ

“ไรนะ…เธอมันอันตราย…แต่ฉันมันบ้า ที่อยากโดนอันตรายนั่นซ้ำ ๆ”

---

คุณชอบนิยายของเราไหมถ้าชอบบอกต่อให้เพื่อนคุณด้วยนะฉันอัพทุกวันเลย🥰❤️ คุณรู้ไหมว่าฉันพยายามมากเลยนะคุณต้องอ่านให้จบนะค้าบรักคนอ่าน

🔥 ตอนที่ 3: ยั่วไปก็เท่านั้น ถ้ายังไม่โดน “กิน” จริง ๆ

---

กลางค่ำคืนในคฤหาสน์โบเก็ต แสงจันทร์ส่องลอดม่านบาง ผ้าเนื้อดีพลิ้วไหวตามลมอ่อน

ลูคัส โบเก็ต ยืนอยู่หน้ากระจก

ผมยาวสีดำถูกรวบไว้หลวม ๆ หลังการอาบน้ำ

เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว...ไม่ติดกระดุมสักเม็ดเดียว

> “หึ… ไรนะ… ถ้าเธอคิดว่าเล่นกับฉันแล้วจะหนีไปได้ง่าย ๆ…”

มือเรียวยกไวน์ขึ้นจิบ ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูเบา ๆ

ก๊อก… ก๊อก…

> “ฉันเข้ามาแล้วนะ~♡”

เสียงหวานซุกซนของริน ไรนะ ดังขึ้น ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินเข้ามาในห้อง…แบบไม่ได้ขออนุญาตจริงจัง

เด็กสาวในชุดนอนลูกไม้ซีทรูสีขาวลายดอกไม้

รอยยิ้มสดใสปนซน ชวนให้จิตใจคนเย็นชาสั่นไหว

> “นี่เธอ...แต่งตัวมาเพื่อฆ่าฉันเหรอ?” “เปล๊า~ มาเพื่อยอมให้เธอกินต่างหาก~♡”

---

ลูคัส หรี่ตา ดันแก้วไวน์ทิ้งไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้าไปหาช้า ๆ

> “เธออายุ 17…รู้ใช่ไหมว่าฉันควรจะไล่เธอกลับ?”

ไรนะเชิดหน้า ยื่นมือขึ้นลูบเสื้อเชิ้ตของอีกฝ่าย

ปลายนิ้วลากเบา ๆ บนแผ่นอก

> “แต่ถ้าฉันบอกว่า…ฉันยินยอมให้จับ ให้จูบ และให้ครอบครองล่ะ?”

ลูคัสชะงัก…

> “เธอพูดอย่างกับเข้าใจเกมนี้แล้วจริง ๆ”

“งั้น…สอนฉันสิ”

ไรนะแกล้งก้มกระซิบใกล้ ๆ หูอีกฝ่าย

“เริ่มจาก ‘จูบ’ ก่อนมั้ย?”

---

ลูคัสไม่รอแล้ว—

มือข้างหนึ่งดันร่างเล็กชิดกำแพง อีกข้างยกคางเธอขึ้นเบา ๆ

ริมฝีปากแตะลงมาช้า ๆ หนักแน่นแต่ไม่เร่งรีบ

เหมือนทดสอบ...ว่าคนตรงหน้าไหวแค่ไหน

แต่ริน ไรนะ…

กลับสอดแขนโอบคอเธอไว้ แล้วจูบกลับ...อย่างร้อนแรง

จูบแรก… กลายเป็นสนามรบ

ไม่มีใครยอมอ่อนข้อ ไม่มีใครยอมถอย

มีเพียงเสียงหอบเบา ๆ ที่ดังขึ้น…กับลมหายใจร้อน ๆ ที่พันกัน

> “อื้มม...เจ๊ลูคัส~ จูบเก่งจังเลย...แต่ยังไม่ถึงครึ่งของฉันหรอกนะ~♡”

ตึง! ลูคัสดันไรนะลงบนเตียง ไม่พูดสักคำ

เพียงแค่โน้มตัวลงตาม...ในดวงตาเปล่งแสงเหมือนสัตว์นักล่า

> “ปากดีนัก...งั้นคืนนี้ก็เตรียมตัวร้องชื่อฉันไปจนถึงเช้าได้เลย”

---

💋 ฉาก fade to black (แต่ใจไม่ fade)

เสียงเสื้อผ้าถูกดึง

เสียงจูบที่ยาวนาน

เสียงครางที่พยายามกดไว้…แต่หลุดออกมาทุกครั้งที่ลูคัสไล้ปลายลิ้นไปตามผิวกาย

“อ๊า…พอแล้ว...มะ ไม่ไหว…”

“ฉันยังไม่ได้ครึ่งด้วยซ้ำ อย่ามาท้าทายฉันถ้าเธอยังน่ารักขนาดนี้…”

คืนทั้งคืนเป็นของพวกเธอ—

ไม่มีใครรอด

ทั้งคนรุก ทั้งคนรับ…

ต่างพังเพราะความต้องการที่กดไม่ไหว

---

เช้าวันถัดมา

รินนอนหมดสภาพอยู่ใต้ผ้าห่ม ชุดนอนกระจัดกระจาย

ลูคัสนั่งไขว่ห้างอ่านเอกสารอยู่ข้างเตียง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน

แต่รอยจูบสีแดงบนคอกับไหล่ของเธอ...มันฟ้องหมดทุกอย่าง

> “อย่าดื้ออีกนะ...ฉันไม่การันตีว่าครั้งหน้าจะเบากว่านี้”

> “หึ…แต่ฉันชอบตอนเจ๊ไม่เบา…♡”

---