ดอกไม้ของเจ้าพายุ
ฟินกันต่อ
พายุ
(เสียงเย็น เยาะเย้ย)
"นี่หรือเด็กที่ฉันไว้ใจ? ในที่สุดก็รู้แล้วว่าแกเป็นใคร..."
เชลย
(ยืนนิ่งไม่หลบตา)
"ผมไม่ขอโทษที่โกหก แต่ผมไม่เคยคิดจะฆ่าคุณ... ไม่สักวินาที"
พายุ
"แล้วที่อยู่ข้างฉันมาตลอดนี่มันคืออะไรล่ะ? แผน? หรือแค่หลอกให้ฉันตายใจ?"
เชลย
(ก้าวเข้าไปใกล้)
"คือความรู้สึกจริง...ที่ผมไม่ควรมีตั้งแต่แรก"
พายุ
(กระชากแขนเฉลยเข้ามาชิด)
"คิดว่าความรู้สึกมันลบได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?"
เชลย
(เสียงสั่น)
"ผมรู้ว่าผมไม่ควร... แต่หัวใจผมมันไม่ได้ฟังคำสั่ง"
(พายุผลักเฉลยไปติดผนัง ประชิดตัว)
"งั้นก็รับผิดชอบสิ ในเมื่อมาทำให้ฉันรู้สึก"
เชลย
(ใบหน้าร้อนผ่าว สบตาไม่หลบ)
"ผมยอม... ถึงจะเป็นคืนเดียวก็ยอม"
ลมหายใจร้อนจัดเป่ารดต้นคอ มือของพายุเลื่อนสัมผัสไปตามเอวแน่นราวกับกำลังย้ำเตือนว่าเฉลยเป็นของเขา
จูบที่เริ่มจากความโกรธกลายเป็นความหิวกระหาย… แล้วกลายเป็นความอ่อนโยนแบบที่มาเฟียไร้หัวใจคนนี้ไม่เคยให้ใคร
พายุผลักเฉลยลงบนเตียง กายแนบชิดจนไร้ช่องว่าง และในค่ำคืนฝนพรำนั้น... ทั้งสองต่างปลดเกราะลงพร้อมกัน
พายุ
(กระซิบข้างหู)
"คืนนี้ นายเป็นของฉัน... แต่หลังจากนี้ จะเป็นแค่ฉันของนายได้ไหม?"
เชลย
(น้ำตาคลอเบ้า)
"ถ้าผมมีชีวิตอยู่พอจะรักคุณ ผมจะไม่ไปไหนอีกเลย..."
ฟินกันต่อออ
เชลย
(เสียงเบา พึมพำ)
"ฉันควรหนีไป... หรือควรอยู่ตรงนี้ต่อดีวะ..."
(เขากำลังจะลุกขึ้นจากเตียง แต่แขนของพายุรัดแน่นขึ้น)
พายุ
(ยังหลับตา แต่เสียงแน่น)
"อย่าคิด... ทิ้งฉันไว้คนเดียว"
เชลย
(ตกใจเล็กน้อย หันกลับมาสบตา)
"ฉันแค่... กลัวว่ามันจะผิด"
พายุ
(ลืมตาช้าๆ)
"ต่อให้ทั้งโลกบอกว่ามันผิด… แต่หัวใจฉันมันจำแค่ว่า นายคือคนที่ฉันต้องปกป้อง"
พายุยันตัวขึ้นเล็กน้อย ก้มลงจูบหน้าผากของเฉลยอย่างอ่อนโยน เขาไม่พูดคำว่ารัก แต่การกระทำของเขาทำให้เชลยรู้ว่า… ความรู้สึกนั้นมัน “ชัดเจน” แค่ไหน
ทั้งคู่ไม่ต้องการคำอธิบายจากใคร ไม่ต้องมีคำสัญญาใด ๆ แค่ช่วงเวลาสั้นๆ นี้ก็พอจะทำให้ความรักของพวกเขามีน้ำหนักเกินกว่าคำว่า “ผิด”
พายุ
(กระซิบข้างหู)
"คืนนี้…อาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นของสงคราม"
เชลย
(พึมพำตอบเบาๆ)
"แล้วฉันจะยืนข้างนาย… ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใครก็ตาม"
🕰️ เวลา: 6:17 น.
เสียงระเบิดดังสนั่นกลางคฤหาสน์ — ฝุ่น เศษไม้ และเสียงปืนดังตามมาแทบจะทันที
พายุคว้าปืนจากใต้หมอนทันที ดึงเฉลยเข้ามากอดไว้กลางอก
เชลย
(เสียงหอบ ตื่นตระหนก)
"เขามาแล้ว... เราช้าไป!"
พายุ
(กรามแน่น ดวงตาแข็งกร้าว)
"ไอ้พวกสุนัขนั่นกล้าบุกถิ่นฉันตอนที่ฉันไม่ใส่เสื้อเหรอ?"
เชลย
(ขมวดคิ้ว พยายามดึงมือออก)
"ปล่อย ผมจะออกไปสู้ด้วย!"
พายุ
(จ้องตาแน่น)
"ไม่ต้องพูดมาก… นายยังเจ็บอยู่เมื่อคืน"
เชลย
(ใบหน้าแดงวูบ ก่อนสะบัดปืนขึ้นใส่ซอง)
"แล้วเมื่อคืนใครกันแน่ที่… โอ๊ย ช่างมันเหอะ ไปฆ่ามันดีกว่า!"
ทั้งสองพุ่งตัวออกจากห้องนอน ฝ่ากระสุนที่พุ่งมาเป็นสายฝน
พายุกระโดดข้ามโต๊ะ หยิบปืนลูกซองจากตู้เหล็ก ซัดใส่ศัตรูที่บุกมาไม่ยั้ง
เชลยล้มตัวลงบนพื้นแล้วกลิ้งตัวไปยิงสวนแบบไม่เหลือฟอร์มสายลับ
เสียงระเบิด, กระจกแตก, กลิ่นควันปืน และกลิ่นเลือด — ทุกอย่างเข้าปะทะกันจนห้องทั้งหลังสั่นไหว
ฟินกันต่อ
ศัตรู (พูดผ่านลำโพง):
"พายุ... ไอ้มาเฟียสุนัข! ส่งมันออกมา! ส่ง ‘สายลับของฉัน’ กลับมา!"
เชลย
(ชะงักทันที ใบหน้าซีด)
"เขาหมายถึงฉัน..."
พายุ
(เงียบไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนยกปืนขึ้น)
"ใครจะเอาแกไปก็ต้องเหยียบศพฉันก่อน!"
เชลย
(คว้าแขนพายุไว้แน่น)
"นายจะยอมตาย... เพื่อฉันจริงๆ เหรอ?"
พายุ
(พูดเสียงต่ำ แต่ชัดเจน)
"นายไม่ใช่แค่ ‘คนรัก’ สำหรับฉัน
นายคือศูนย์กลางที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่..."
เชลย
(น้ำตาคลอ แต่อมยิ้มทั้งที่มีเสียงปืนลั่นรอบตัว)
"ให้ตายสิ... มาเฟียอย่างนายมันน่ารักฉิบหายเลยว่ะ"
พายุและเชลยพยักหน้าให้กัน ก่อนกระโดดออกไปจากมุมหลบ
ทั้งคู่เปิดฉาก “สาดกระสุน” พร้อมกันแบบจัดเต็ม พายุซ้าย เฉลยขวา
ยิงไม่พลาดเป้า ศัตรูล้มเป็นใบไม้ร่วง
และขณะพายุยิงกระสุนสุดท้าย เสียงของเฉลยก็ดังขึ้นข้างหูว่า...
เชลย
"คืนนี้... ฉันจะ ‘รับผิดชอบ’ ที่นายบาดเจ็บเองนะ..."
พายุ
(ยิ้มมุมปาก)
"คืนนี้นายไม่ได้นอนแน่"
เชลย
(ใบหน้าขึงขัง หยุดยืนกลางห้องประชุม)
"ฉันเคยยืนตรงนี้...ในวันที่เขาสั่งให้ฉันเป็น ‘อาวุธ’
แต่วันนี้ ฉันกลับมาในฐานะ ‘คนของนาย’"
พายุซัดระเบิดใส่กำแพงกันกระสุน
เชลยพุ่งตัวเข้าปะทะกับหัวหน้าองค์กรศัตรูด้วยมีดสั้นในมือ
การต่อสู้สุดท้ายตึงเครียด เลือดกระเซ็น เศษกระจกแตกกระจาย
จนในที่สุด…
ศัตรูล้มลงกับพื้น หายใจเฮือกสุดท้าย ก่อนพูดเสียงแหบว่า...
ศัตรู
"ไอ้พายุ...สุดท้าย...แกก็เลือก ‘ความรู้สึก’... เหนือเหตุผล"
พายุ
(จ่อปืนเข้าหัว)
"ใช่ และความรู้สึกนี้...มันแรงพอจะฆ่าแกได้
ปัง!!! — ทุกอย่างจบลงในวินาทีนั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
