ฝาแฝดหญิง: "วันสว่าง" & "วันแรม"

ครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ขอนแก่น ภาคอีสานในประเทศไทย เมื่อลูกสาวทั้งสองคนอายุครบ12

ปีเรียนจบป.6กันแล้ว พ่อแม่จึงมีความคิดเห็นกันว่าจะให้สองคนนี้แยกกันอยู่โดยให้เลือกโรงเรียนประจำโดยมีข้อแม้คือห้ามโรงเรียนเดียวกันกับจังหวัดเดียวกันและสามารถอยู่ภาค เดียวกันได้

ครอบครัวของวันแรมและวันสว่างพ่อทำธุรกิจเซลล์ขายรถยนต์มือสอง และมีธุรกิจการเกษตรในสวนเล็กน้อยส่วนแม่เป็นแม่บ้านดูแลทุกอย่างในบ้าน เลยไม่ได้ทำงานอะไรมากนอกจากรับจ๊อบพิเศษแปลภาษาจีนและไทย ก่อนหน้านั้นแม่ของวันแรกและวันสว่างได้ทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวของบริษัทแห่งหนึ่ง แต่พอแต่งงานและท้องนึกได้ลาออกจากงาน

วันแรม (พี่สาวฝาแฝดคนโต)

นิสัย: ร่าเริง สดใส เข้ากับคนง่าย พูดเก่ง

บุคลิก: หัวเราะง่าย ยิ้มบ่อย ใจดี

จุดอ่อน: เชื่อคนง่าย อ่อนไหวกับคำพูด

ความสามารถพิเศษ: ชำนาญการขับรถและมีความรู้เรื่องรถ สามารถขับรถได้ทั้งวันทั้งคืน

วันสว่าง(น้องสาวฝาแฝดคนเล็ก)

นิสัย: เงียบ ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก

บุคลิก: หน้านิ่ง ท่าทางดูเย็นชาแต่ไม่หยิ่ง

จุดเด่น: ฉลาด สังเกตเก่ง มีโลกในใจที่ลึก

จุดอ่อน: สื่อสารไม่เก่ง ทำให้คนเข้าใจผิดว่าเย็นชา

ความสามารถพิเศษ:ถนัดเรื่องเxี้ย สมองความจำดี

รถยนต์สีเงินเคลื่อนตัวผ่านทางหลวงเลียบทุ่ง

เสียงลมตีเบา ๆ เข้าทางกระจกหลัง ที่พ่อเปิดลงเพียงนิดให้ลมเย็นพัดไล่กลิ่นแดดจากภายนอก

“เหนื่อยไหมลูก” แม่หันมาถามจากเบาะหน้า

วันแรมส่ายหัวช้า ๆ ไม่พูดอะไร

วันสว่างเพียงพิงหน้าต่างมองออกไปเงียบ ๆ ดวงตานิ่ง แต่เปลือกตาดูล้าเล็กน้อยจากการเดินทางไกล

ในความเงียบของสายลม เสียงดนตรีท่อนแรกก็ดังขึ้นจากลำโพง

พ่อเปิดเพลย์ลิสต์ที่ลูกสาวตั้งไว้เมื่อหลายเดือนก่อน

เพลงที่ขึ้นต้นด้วยเสียงเปียโนแผ่วเบา

> "Forever we are young... 날이 저물고 해가 지면..."

เสียงของเพลง “Young Forever” ค่อย ๆ ลอยแทรกอยู่ในบรรยากาศอบอุ่น

เสียงเพลงยังคงดังเบา ๆ

> “แม้เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ในความกลัวนั้น… ฉันจะคอยปกป้องเธอเอง”

ไม่มีใครพูดอะไรอีก

แต่ในห้องโดยสารนั้น กลับเต็มไปด้วยความรู้สึก

ของคนสองคนที่โตขึ้น — แต่หัวใจยังไม่เคยกล้าพอจะบอกใคร

แม้โลกข้างนอกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน

อย่างน้อย… เพลงนี้ก็ยังอยู่ตรงนี้

เหมือนวัยเยาว์ที่ยังไม่ยอมลาจากไปเสียที

> [Verse – RM]

언젠가 꽃은 지겠지만

그대의 봄은 오겠죠

지금의 나는 아직 꿈을 꿔

영원히 살 순 없지만

แปลไทย:

วันหนึ่งดอกไม้จะร่วงโรย

แต่ฤดูใบไม้ผลิของเธอจะมาถึง

ตอนนี้ฉันยังคงฝันอยู่

แม้จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ตลอดไป

🌱 ท่อนนี้สื่อถึงการ ยอมรับการเปลี่ยนแปลง (ดอกไม้ร่วงโรย \= การเติบโต) แต่ก็ยังเชื่อมั่นว่า “ฤดูที่งดงาม” จะกลับมา และฝันของเรายังไม่ตาย

Forever we are young

날이 저물고

해가 지면

두려움 속에서

너를 지켜줄게

ตลอดไปเรายังเป็นเด็ก

แม้เมื่อค่ำคืนมาเยือน

แม้เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า

ในความกลัวนั้น

ฉันจะคอยปกป้องเธอเอง

เพลงYoung Forever" ของBTS

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางลากผ่านพื้นซีเมนต์หน้าอาคารหอพักหญิง "อินโนว์ 02" ดังสม่ำเสมอท่ามกลางแสงแดดยามเช้าอ่อน ๆ

วันแรมหยุดยืนตรงหน้าป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่ — ตัวอักษร "บังทันนวัตวิทยาคม" สีขาวบนพื้นม่วงเข้ม ดูโดดเด่นและแปลกตาไปจากโรงเรียนทั่วไป เธอสูดลมหายใจลึก...เงียบ ๆ คนเดียว

โรงเรียนบังทันนวัตวิทยาคม Bangtan Innovate Academy)

คำย่อ: B.I.A.

สถานที่: อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่

ประเภท: โรงเรียนมัธยมศึกษาประจำ ระดับ ม.1 – ม.6 (สหศึกษา)

แนวคิดหลักของโรงเรียน ฝึกมือ สร้างสมอง ปกป้องด้วยหัวใจ”

โรงเรียนที่บ่มเพาะเยาวชนให้เติบโตพร้อม 3 ด้าน:

ความสามารถด้านการต่อสู้ (ป้องกันตัว ศิลปะการต่อสู้ กีฬา)

ทักษะนวัตกรรมและสิ่งประดิษฐ์ (ประดิษฐ์เครื่องมือ สร้างแอป คิดโปรเจกต์ใหม่)

ความเชี่ยวชาญในการขับเคลื่อนและควบคุมยานพาหนะ (จากจักรยานยนต์ธรรมดา จนถึงรถยนต์ไฟฟ้า หรือโดรน AI)

โครงสร้างหลักสูตร

ศิลปะการต่อสู้ (MART) มวยไทย, ยิวยิตสู, เทควันโด, ศิลปะการป้องกันตัว, การเอาตัวรอด

นวัตกรรมและประดิษฐกรรม (INNO) หุ่นยนต์, เครื่องมือเกษตรอัจฉริยะ, โดรน, พลังงานทางเลือก

การขับเคลื่อนอัจฉริยะ (DRIVE) ขับขี่ปลอดภัย, แข่งขันมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า, ขับรถแบบอัตโนมัติ, ซ่อมแซมขั้นพื้นฐาน

วิชาทั่วไป (CORE) คณิต, วิทย์, ภาษาไทย-อังกฤษ, เทคโนโลยี

🛏️ หอพัก:

แยกชาย–หญิง

แต่ละหอมี “กลุ่มความถนัดเฉพาะทาง” เช่น:

หอ Drive01: เด่นด้านการขับขี่

หอ IN-CORE: นักคิดสร้างสรรค์สิ่งใหม่

หอ M-Guard: นักต่อสู้ หัวใจนักกีฬา

คำโปรยโรงเรียน

ณ โรงเรียนบังทันนวัตวิทยาคม

ที่ซึ่งการต่อสู้คือศิลปะ นวัตกรรมคือชีวิต

และทุกการขับขี่…คือการค้นหาเส้นทางของหัวใจ

สีประจำโรงเรียน: ม่วง – ขาว

🟣 ม่วง ความแข็งแกร่งทางจิตใจ ความกล้าหาญอย่างมีสติ จิตวิญญาณนักสู้ ความคิดสร้างสรรค์

⚪ ขาว ความบริสุทธิ์ ความเรียบง่าย สันติ ความตั้งใจดี ความเท่าเทียม

ชุดนักเรียน “บังทันนวัตวิทยาคม”

🔹 ชุดนักเรียนประจำวัน (ทุกระดับ ม.1–ม.6)

เสื้อ:

เชิ้ตแขนสั้น (หรือแขนยาวฤดูหนาว) สีขาวสะอาด

ปักตราโรงเรียน “บังทันนวัตวิทยาคม” สีม่วงที่อกซ้าย

คอปกมีแถบเส้นสีม่วงเข้มเล็ก ๆ เพื่อเอกลักษณ์

กางเกง/กระโปรง:

สีกะปิอมม่วง หรือ “ม่วงกล้วยไม้”

กระโปรงจีบกลางความยาวคลุมเข่า (นักเรียนหญิง)

กางเกงผ้าตัดตรง (นักเรียนชาย / non-binary)

รองเท้า:

สีดำ / ขาวล้วน

ถุงเท้าขาว ยาวระดับข้อเท้า

เนกไท/โบ (ระดับ ม.ปลาย):

สีม่วงเข้ม ปักตรา B.I.A. สีเงิน

🎓 เครื่องแบบนักเรียนดีเด่น / ผู้นำรุ่น

ปักแถบ “BIA ELITE” สีเงินที่แขนซ้าย

เพิ่มหมวกเบเรต์ สีม่วงเข้ม ประจำตำแหน่ง (สำหรับนักเรียนสภา / รุ่นพี่ฝ่ายกิจกรรม)

ตราโรงเรียน: บังทันนวัตวิทยาคม

(Bangtan Nawat Wittayakhom)

🔷 รูปแบบโดยรวม:

พื้นวงกลมสีม่วงเข้ม ล้อมรอบด้วยลายฟันเฟืองบาง ๆ (แทนนวัตกรรม)

ประตูคู่เปิดเข้าหากัน ตรงกลาง สื่อถึง:

ซ้าย: เป็นรูปดาบ (แทนการต่อสู้ ความกล้า)

ขวา: เป็นแผงวงจรหรือสายไฟฟ้า (แทนนวัตกรรม ความรู้)

ตรงกลางระหว่างประตู เป็นแสงพุ่งขึ้นฟ้า — หมายถึง “ความหวัง / ปัญญา / เส้นทางอนาคต”

เสียงล้อกระเป๋าลากครูดผ่านพื้นซีเมนต์หน้าหอพักหญิง "อินโนว์ 02" ในช่วงสายของวันเปิดเทอมปีแรก

วันแรมยืนมองป้ายชื่อโรงเรียนสีม่วงเข้ม "บังทันนวัตวิทยาคม" อย่างเงียบ ๆ

ตัวอักษรสีขาวเด่นชัด สะอาด เรียบง่าย แต่สำหรับเธอ มันเหมือนโลหะเย็นเฉียบที่ขวางอยู่ตรงหน้า

นี่คือชีวิตใหม่

ไม่มีฝาแฝดคอยเดินข้าง ๆ

ไม่มีโต๊ะข้างหน้าต่างที่บ้าน

ไม่มีเสียงพ่อแม่ปลุกตอนสาย

มีแค่…เธอกับกระเป๋าใบหนึ่ง และโลกที่ใหญ่เกินไปนิด

“หอพักนักเรียนปี 1 ห้อง 202 ชั้นสอง ขวาสุดนะคะ”

เสียงของครูเวรหอพูดด้วยสำเนียงเหนือนุ่ม ๆ แล้วก็กลับไปจดบันทึกของตัวเองต่อ

วันแรมพยักหน้า ก้าวขึ้นบันไดไม้เหล็กไปช้า ๆ ประตูกระจกหน้าห้องสะท้อนเงาเธอเอง — ร่างบาง ผมดำยาวแค่บ่า หน้าตาเรียบนิ่ง

ในมือยังถือหมวกกันน็อกสีดำที่เธอใช้มาตั้งแต่ ม.2

มันดูเหมือนไม่เข้ากับเธอเลย — แต่จริง ๆ แล้วมันคือสิ่งเดียวที่เธอไว้ใจ

^⁠_⁠^

กลางวัน เธอคือนักเรียนในคลาส “DRIVE102” และ “MECH-BASIC”

เธอเรียนรู้การแยกชิ้นส่วนมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า ประกอบวงจร แปลงพลังงาน

ขณะที่เพื่อนหลายคนยังสับสนกับทฤษฎี เธอกลับใช้มือไขน็อตและบัดกรีเหมือนคนคุ้นเคยกับกลิ่นเหล็กมาตั้งแต่เกิด

"เธอเก่งเรื่องนี้เหรอ?" เพื่อนร่วมห้องถามหลังเห็นเธอปรับแต่งโครงเบาะได้ในเวลาไม่ถึงสิบนาที

"ก็แค่…ฝึกมา" วันแรมตอบสั้น ๆ ไม่ยิ้ม ไม่หลบตา

เสียงในหัวเธอดังชัด

.......เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่เราคุมมันได้….....

-----------

แต่กลางคืน — เธอไม่ใช่นักเรียนดีเด่นในห้องอีกต่อไป

้

หลังไฟหอพักดับลง เธอจะสวมหมวกกันน็อกใบเดิม หยิบกุญแจ

แล้วเดินเบา ๆ ออกจากหอ ใช้เส้นทางลับจากคลังอะไหล่

เพื่อไปยังสนามฝึกขับรถเบอร์ 3 ที่ถูกปิดใช้ในเทอมนี้

ภายใต้แสงไฟสนามสลัว ๆ

เสียงเครื่องยนต์ไฟฟ้าดังขึ้น

ร่างของเด็กหญิงที่เงียบเกินไปในตอนกลางวัน กำลังซิ่งวนในลู่วงรี

ล้อเสียดกับพื้น ดวงตาของเธอมั่นคงกว่าทุกครั้งที่อยู่ในห้องเรียน

ไม่มีคำถามไม่มีสายตามีแค่เธอกับความเร็ว...และหัวใจที่เริ่มค่อย ๆ หายใจออก

แต่วันแรมไม่รู้เลยว่า มีสายตาคู่หนึ่ง เห็นทุกครั้งที่เธอแอบมา

ใครบางคน…ที่อยู่เงียบ ๆ อีกฟากของสนาม

ที่อาจจะกำลังเฝ้ารอให้ประตูของเธอเปิดออกบ้างเช่นกัน