ณ วันที่ 16 มิถุนายน ปี ค.ศ. 202X

เวลา 16:19 นาที ที่ร้านขายเค้กแห่งนึง

คากามิ อาราตะ (鏡 新) ชายหนุ่มที่ตอนนี้ กำลังนั่งกินเค้ก เพื่อสุขสันต์วันเกิดตัวเอง ในวัย 18 ปี

(ลักษณะภายนอก)

- ผมสีขาวเงิน ไม่ค่อยยาว

- ดวงตาซ้ายสีแดง

- ดวงตาขวาสีน้ำเงิน

- ส่วนสูง 179 เซนติเมตร

เขานั่งกินเค้กช็อตโกแลตเงียบๆ จนเกือบหมด เหลือเค้กช็อกโกแลตคำเล็กๆ ที่อยู่ในช้อน

เขามองเต้กชิ้นนั้น อย่างเสียดาย แล้วบ่นพึมพำเบาๆคนเดียว เบามาก จนเกือบไม่ได้ยิน

อาราตะ:"นี่ชั้น มัวมาทำบ้าอะไรอยู่วะเนี่ย"

เขาหันออกไปมองนอกหน้าต่าง แล้วเสียงในหัว ก็เริ่มดังขึ้น ทีละเสียง

..."ถ้ามึงหาเงินเป็นล้านภายในไม่ถึงปีไม่ได้...

...มึงก็ไม่ต้องกลับมา!"...

..."มึงคิดว่าอย่างมึง จะหาเงินขนาดนั้น...

...มาจากไหนได้วะ!?"...

..."ถ้ามึงไม่จ่ายค่าเช่าเดือนนี้...

...เตรียมไปนอนข้างถนนได้เลย!"...

..."อย่างมึงน่ะ ไม่มีทางหาเงินได้หรอก!"...

เสียงพวกนั้น ลอยมาทีละเสียง ราวกับว่าเป็นสิ่งที่เขา ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

เขากินเค้กคำนั้น กลืนอย่างฝืนๆ แล้วเดินออกไปนอกร้าน แล้วคิดในใจเบาๆ

อาราตะ:"เค้ก 20 เยน ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หนิ"

..."สำหรับคนอย่างชั้นล่ะนะ"...

เขาเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่ง หางตาของเขา

ได้ไปเห็นใครบางคน

เขารับมาหลบหลังเสาทันที

...อีกฟากนึง ของทางเดิน...

มีกลุ่มนักเรียนหญิง 4 คน กำลังคุยกันอยู่

นักเรียนหญิง(1):"ยูนะจังเนี่ย สุดยอดเลยนะ ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยดังๆได้แน่ๆเลย"

นักเรียนหญิง(2):"นั้นสิ ว่าแต่ ยูนะจังจะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยอะไรเหรอ?"

ยูนะ:"ออ ชั้นจะไปต่อมหาวิทยาลัยชิราคาวะน่ะ"

นักเรียนหญิง(3):"งั้นเหรอ ชั้นก็อยากไปสอบเข้าที่นั่นนะ แต่น่าจะยากน่าดู แต่ถ้าเป็นยูนะจัง ต้องสอบเข้า/ด้แน่ๆเลย"

ยูนะ:"จ้าๆ ชั้นก็หวังว่าพวกเธอจะสอบเข้าได้นะ เร็นเอง ก็อ่านหนังสือเยอะๆ ฮานาเอะก็พยายามให้มากๆ ส่วนอาสึ ก็อย่าหักโหมเกินไปนะ"

เร็น:"เธอนี่ สมแล้วที่เป็นนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียน ทั้งฉลาด แถมยังเป็นห่วงคนอื่นอีก"

อาสึ:"นั้นสิๆ ดีนะ ที่เรามีเพื่อนแบบนี้"

ทั้ง 4 คน ได้เดินผ่านเสาที่อาราตะอยู่ แบบไม่ทันได้หันมามอง

(ลักษณะ/ข้อมูลเบื้องต้นของยูนะ)

- ชื่อ อาเคงาวะ ยูนะ (あけがわ ゆうな)

- อายุ 17 ปี

- ส่วนสูง 162 เซนติเมตร

- ผมสีน้ำตาลอ่อนอมทอง ยาวถึงไหล่

- ดวงตาสีเขียวเข้ม

อาราตะ:(เดินออกมาจากเสาตรงนั้น แล้วบ่นพึมพำ ด้วยความอิจฉานิดๆ)

"การได้เป็นนักเรียนดีเด่น มันน่าอิจฉาชะมัด ทั้งฉลาด ทั้งเรียนเก่ง กีฬาดี แถมมีเพื่อนเยอะอีก"

เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วพึมพำเบาๆ

..."นี่สินะ สิ่งที่ชั้นไม่สามารถเป็นได้"...

ณ เวลา 17:28 น. ที่สถานีรถไฟใต้ดินแห่งนึง

อาราตะ:พึมพำในใจ

"ถ้าชั้นหายไป จะมีใครสงสัยไหมนะ?"

เขาเดินไปที่เคาเตอร์ แล้วถามกับพนักงาน ราวกับว่าจะขึ้นรถไฟ

"เอิม รถไฟรอบถัดไป จะมาตอนไหนเหรอครับ"

เจ้าหน้าที่:(ตอบกลับ อย่างสุภาพ)

"17:30 คะ อยากซื้อตั๋วไปที่ไหนหรอคะ?"

อาราตะ:"ออ... เปล่าครับ"

เขาตอบกลับแบบตรงๆ แล้วเดินออกไปนั่งที่ม้านั่ง ราวกับว่ารอรถไฟ

...ทันใดนั้น...

ตึกๆๆ

เสียงฝีเท้า ของใครบางคน เดินเข้ามาใกล้อาราตะ ขึ้นเรื่อยๆ รู้ตัวอีกที เขาคนนั้น ก็มานั่งข้างเขาแล้ว

เขาคนนั้น เป็นชายสูง 180 กว่าๆ ใส่ชุดสูท พร้อมถือกระเป๋าทำงานที่ใส่ของบางอย่างไว้ข้างใน

ชายชุดสูท:(หันหน้ามาหาอาราตะ)

"ดูเหมือนว่า คุณจะมีปัญหาเรื่องเงินสินะครับ"

อาราตะ:(พูดเสียงเบา แต่ชัดเจน)

"ไปให้พ้น"

ชายชุดสูท:"ว่ายังไงนะครับ"

อาราตะ:(หันกลับไปมองชายชุดสูท)

"ไม่ได้ยินหรือไง ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับผม"

ชายชุดสูท:(ขำนิดๆ)

"เอาน่า" (ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ)

"ผมอุตส่าห์จะมาช่วยคนที่มีปัญหาเรื่องเงิ-"

อาราตะ:(หยิบบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง)

...*มีดคัตเตอร์...

อาราตะ:"ผมบอกว่าไปให้พ้น"

ชายชุดสูท:ยกมือขึ้นมา

"โว้วๆ ใจเย็นๆน่า"

ค่อยๆหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า

...ตั้กจี 2 ใบ สีน้ำเงินกับสีแดง*...

ชายชุดสูท:"เอางี้ ถ้าคุณสามารถเล่นตั้กจีชนะผมได้ คุณจะได้รางวัลเป็นเงินจำนวนมาก โอเคไหม"

อาราตะ:"เท่าไหร่?"

ชายชุดสูท:ยิ้มเย็นชามุมปาก

ก่อนจะเปิดกระเป๋าให้ดู

อาราตะ:"!?!?"

...ข้างในเป็นเงินจำนวนมหาศาลเติมกระเป๋า*...

ชายชุดสูท:"เริ่มสนใจขึ้นมาแล้วใช่ไหมล่ะครับ?"

อาราตะ:"มันเล่นยังไง?"

ชายชุดสูท:ลุกขึ้นยืน วางตั้กจีสีน้ำเงินไปที่พื้น

แล้วชูใบสีแดงขึ้นมา

"วิธีการเล่น ก็คือ ให้ปาตั้กจีใส่อีกใบ

ให้มันผลิกขึ้นมา แบบนี้ครับ"

ปาตั้กจีใบสีแดงลงไปที่พื้น

จนใบสีน้ำเงินผลิกขึ้นมา

ชายชุดสูท:"ลองดูครับ"

ยื่นตั้กจีให้อาราตะ

อาราตะ:หยิบตั้กจีมา ยืนดูช่วงนึง ก่อนจะปาลงไปที่ตั้กจีที่วางอยู่บนพื้น

ไม่ผลิก*

ชายชุดสูท:หยิบตั้กจีใบนึงขึ้นมา

"เอาใหม่ แบบนี้นะครับ"

ปาใส่อีกใบ

*ตั้กจีอีกใบ ผลิกทันที

ชายชุดสูท:ง้างมือ แล้วตบหน้าอาราตะทันที

แต็บ!

อาราตะ:สะดุ้งเล็กน้อย

"นี่คุณ! ตบหน้าผมทำไมครับ!?"

ชายชุดสูท:"หากคุณทำให้ตั้กจีผลิกขึ้นมาไม่ได้

ผมจะตบหน้าคุณ 1 ทีครับ"

อาราตะ:"..."

ชายชุดสูท:"คิดจะเล่นต่อไหมล่ะครับ"

อาราตะ:(พูดเสียงเบาแต่ชัดเจน)

"อือ เอาไงเอากัน เพื่อเงิน"

หลังจากนั้น อาราตะ ก็เล่นตั้กจีกับชายคนนั้น แต่ตั้กจี ก็ไม่ผลิกให้อาราตะซักที แล้วก็โดนตบหน้าไปด้วยจนสุดท้าย

อาราตะ ก็สามารถทำให้ตั้กจี ผลิกได้ซักที

ชายชุดสูท:ยื่นกระเป๋าให้

"นี่ครับ เงินทั้งหมด เป็นของคุณแล้ว"

อาราตะ:รับกระเป๋ามา เปิดดูเงินทั้งหมดในกระเป๋า

เพื่อเช็คดูว่าเป็นเงินจริงไหม

...ทันใดนั้น...

ชายชุดสูท ก็ได้โยนกระดาษใบนึง ให้อาราตะ เป็น

กระดาษใบเล็ก มีสัญลักษณ์ วงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมอยู่ และข้างหลัง เป็นตัวเลขเขียนไว้

คล้ายเบอร์โทรศัพท์

อาราตะ:(เงยหน้าขึ้นมามองชายคนนั้น)

"นี่คืออะไร?"

ชายชุดสูท:"เป็นเบอร์โทรศัพท์ติดต่อพวกเราครับ"

"หากคุณคิดว่าเงินไม่พอ ก็ให้โทรหาพวกเราครับ"

"ถ้าอยากโทร ให้โทรวันนี้เลยนะครับ"

เดินจากไปช้าๆ

ชายชุดสูท:

"รีบๆตัดสินใจ และไตร่ตรองให้ดีนะครับ"

"เพราะหารโทรครั้งนี้ อาจเปลี่ยนชีวิตคุณไปเลยก็ได้ครับ"

หลังจากนั้น ชายชุดสูท ก็เดินจากไป ปล่อยให้

อาราตะอยู่คนเดียว

อาราตะ:"เปลี่ยนชีวิตงั้นเหรอ?"

"หมายความว่ายังไง?"

ณ เวลา 21:29 น. ที่หอพักแห่งนึง

อาราตะ:(กำลังนั่งกลุ้มคิดอยู่ที่เตียง)

"เงินในกระเป๋า มันก็เยอะอยู่หรอก แต่ว่า..."

"ถ้ามันไม่พอใช้ล่ะ?"

มองไปที่เบอร์โทร ก่อนจะตัดสินใจ ลองโทรดู

ไม่นานนัก ก็มีตนรับสาย

เป็นเสียงชายคนนึง ที่ไม่ดัง ไม่เบา

"หากคุณอยากได้เงินพวกนั้น ให้คุณ มาที่ท่าเรืออิวามิ คืนนี้ ไม่เกิน 24:00 น. ครับ"

ก่อนที่ชายคนนั้น จะวางสายไป

อาราตะ เขาไม่คิดมาก รีบไปที่ท่าเรือนั้นทันที

ณ เวลา 21:58 น. ที่ท่าเรือ อิวามิ

อาราตะ เดินมาที่ท่าเรือนั้น ก่อนจะพบชายใส่ชุดชมพูคลุมทั้งตัว 3 คน

2 ใส่หน้ากากสีดำมีสัญลักษณ์สามเหลี่ยม อีกคนใส่เหมือนกัน แต่เป็นสัญลักษณ์สี่เหลี่ยม

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"คุณคือ คากามิ อาราตะ ใช่ไหมครับ"

อาราตะ:"ใช่ครับ... เดี๋ยวนะ รู้ชื่อผมได้ไง"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"เรื่องนั้นไม่สำคัญครับ กรุณาขึ้นเรือตามเรามาครับ"

หลังจากนั้น ชายชุดชมพูทั้ง 3 คน ก็เดินนำหน้าโซยะไป เขาไม่มีทางเลือก เลยต้องตามไป

หลังจากนั้น เรือออกมาได้ซักพัก กลางทะเล

อาราตะ:"ทำไม ต้องให้ผมนั่งข้างหลังคนเดียวด้วย

แถมหน้าต่างก็ปิดสนิทหมด คิดจะทำอะไรกันแน่"

ฟู้ว

หลังจากนั้น ก็มีแก๊สบางอย่าง

ออกมาในห้องที่อาราตะอยู่

อาราตะ:"เดี๋ยวนะ นี่แก๊สอะไร จะฆ่ากันหรือไง"

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"ไม่ต้องกังวนไปครับ นี่เป็นแค่แก๊สยานอนสลบ

ไม่เป็นอันตรายเท่าไหร่หรอกครับ"

อาราตะ:(หยิบมีดคัตเตอร์ขึ้นมา)

"นี่พวกคุณคิดจะพาผมไปที่ไหนกันแน่"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"คุณเองไม่ใช่เหรอครับ ที่อยากมาเอง ดังนั้น"

"อย่าขัดขืน จนต้องทำให้พวกผมใช้มาตรการ

เด็ดขาดนะครับ"

อาราตะ:"ไม่สนเว้ย! ผมจะทำ

เพื่อเป็นการป้องกันตัวเท่านั้น"

หลังจากนั้น อาราตะ ก็เริ่มใช้มีดคัตเตอร์ ทุบไปที่หน้าต่างเรือไปหลายครั้ง จนครั้งที่กระจกจะแตก

แต่

ครืด! ตุบ!

ชายคนนั้น ก็เบรคเรือทันที ขนหัวของอาราตะ กระแทกกับตัวเรือ จนสลบ

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"คุณบังคับ ให้พวกเราทำเองนะครับ"

ณ เวลาต่อมา ที่สถานที่แห่งหนึ่ง

อาราตะ ลืมตาตื่นมา ในสถานที่แห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยผู้คนนับร้อย แต่ทุกคน ใส่ชุดเหมือนกัน คือ

เสื้อแขนยาวกับกางเกงเกงขายาว สีขาวตัดกับสีเขียว ตามด้วยตัวเลข ตั้งแต่หลักหน่วย

ไปจนถึงร้อยกว่าๆ

เขาลุกออกจากเตียง ไล่ดูผู้เล่นแต่ละคน

ก่อนจะดูที่เสื้อของตัวเอง

พบว่าหมายเลขของตัวเองคือ 413

อาราตะ:"413 งั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน"

ไม่นานนัก ก็มีบุคคลปริศนาใส่ชุดชมพูเหมือนก่อนหน้า ที่มีสัญลักษณ์สามเหลี่ยมอยู่ที่หน้ากาก แต่มีคนนึง เป็นสัญลักษณ์สี่เหลี่ยม

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"ยินดีต้อนรับผู้เล่นทุกคนเข้าสู่สถานที่ชองเราครับ"

...จบ ตอนที่ 1...

...โปรดติดตามชม ตอนต่อไป...

หลังเสียงประกาศ ของชายชุดชมพูเสร็จ สายตาหลายคู่ ก็จับจ้องมาที่กลุ่มชายชุดชมพู

ผู้เล่นหลายคน มีผู้เล่นหลายคนตะโกนถาม ด้วยความสงสัย และไม่ไว้ใจ

ูหมายเลข 177:"นี่มันอะไรกัน? ที่นี่ที่ไหน?"

หมายเลข 047:"พวกคุณเป็นใคร แล้วต้องการอะไร?"

หมายเลข 099:"บอกว่ามาแล้วจะได้เงิน แต่นี่มันเข้าค่ายลักพาตัวชัดๆ!"

หมายเลข 315:"ใช่! แถมให้ใส่ชุดอะไรก็ไม่รู้ด้วย!"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"อย่างที่บอกครับ ที่นี่เป็นสถานที่เล่นเกมของเรา และเป็นความลับครับ"

"สิ่งที่พวกเราต้องการคือ ให้พวกคุณเล่นเกมของเรา ตามกติกาครับ"

"สิ่งที่พวกเราทำ มันก็คือหน้าที่ครับ"

"และเพื่อให้ง่าย ต่อการจดจำ เราจึงให้ใส่เครื่องแบบของผู้เล่นครับ"

ระหว่างที่ขายหน้ากากสี่เหลี่ยมกำลังอธิบาย

อาราตะ ก็ลองเดินสังเกตผู้เล่นดู ซึ่งก็พบว่ามีหมายเลขหลัก 400 กว่าๆ แต่ระหว่างที่กำลังสังเกต เขาก็ถูกมือของใครบางคน จับแขนเอาไว้

"คุณคือ คากามิ อาราตะ ใช่ไหมคะ"

อาราตะ(413):(คิดในใจ) "เสียงนี่มัน"

เมื่อหันหน้าไป ก็พบ

ยูนะ กับหมายเลข 077

อาราตะ(413):(คิดในใจ) "อึก! ใช่จริงๆด้วย"

"ว่าแต่ ทำไม เธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ มีปัญหาเรื่องเงินเหมือนกันเหรอ?"

ยูนะ(077):(ปล่อยมือ) "เป็นคุณอาราตะจริงๆด้วย ไม่สิ หรือว่า ต้องเรียกรุ่นพี่ดีนะ"

(ยิ้มอย่างอ่อนโยน)

อาราตะ(413):(กำลังจะพูดบางอย่าง แต่ก็รู้สึกบางอย่าง จนไม่กล้าพูดออกไป)

ยูนะ(077):"พอดี ทางครอบครัว ติดหนี้ราวๆ 700 ล้านเยนน่ะ ชั้นเลยต้องพยายาม เรียนให้เก่ง ทำงานหาเงินไปด้วย เพื่อครอบครัวน่ะ"

"แล้วรุ่นพี่ล่ะ ติดหนี้เท่าไหร่หรอ?"

อาราตะ(413):(ถอนหายใจ):

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก"

เดินออกมา อย่างเย็นชา

ยูนะ(077):"เอ้ะ! เดี๋ยวสิคะ รุ่นพี่อาราตะ!"

ก่อนที่เธอจะตามมา ก็ได้มรอีกเสียงนึง ที่ค่อนข้างคุ้น เรียกดังออกมาจากกลุ่มคน

"ยูนะ! ยูนะจัง! ชั้นอยู่นี่"

เมื่อทั้งคู่หันไป ก็พบกับ

ฮานาเอะ เพื่อนร่วมห้องของยูนะ

กับหมายเลข 246 ของเธอ

ยูนะ(077):"เอ้ะ ฮานาเอะจัง มาได้ไงเนี่ย?"

ฮานาเอะ(246):"พอดีว่า ที่บ้าน ชั้นก็ติดหนี้เหมือนกันน่ะ เลยต้องหาเงินใช้หนี้ไปด้วย"

ยูนะ(077):"งั้นเหรอ งั้น เราต้องอยู่ใกล้ๆกันนะ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้"

หลังจากที่เห็นว่า ยูนะไม่ได้โดดเดี่ยว เขา จึงเดินออกมาจากตรงนั้น อย่างเงียบๆ

ลักษณะและข้อมูลของ ฮานาเอะ

- ชื่อ นิชิโมริ ฮานาเอะ (にしもり はなえ)

- อายุ 16 ปี

- ส่วนสูง 158 ซม.

- ดวงตาสีฟ้าเข้ม

- ผมสี ชมพู

อาราตะ เดินออกมา อย่างโดดเดี่ยว แล้วไม่คิดจะหันกลับไป จนกระทั่ง

"นี่! อาราตะ! ไอน้องชาย! หยุดก่อน! อาราตะ!"

อาราตะ(413):(คิดในใจ) "เสียงนี่มัน หรือว่า..."

เขาไม่ทันได้หันไปตามเสียง ก็ถูกแขนของใครบางคน พาดไหล่ลงมา อย่างสนิทสนม

อาราตะ(413):"รุ่นพี่ชิกะ..."

ชิกะ(444):"ฮ่าๆๆ ไม่ได้เจอกันตั้ง 2 ปี ยังจำชั้นได้ด้วยนะเนี่ย ไอน้องชายเอ๊ย อย่าบอกนะว่าตั้งแต่ที่ชั้นโดดไล่ออกไป นายไม่ได้คุยกับใครเลยน่ะ"

อาราตะ(413):"ก็... ตามนั้นครับ ผม..."

ชิกะ(444):"แหมๆ น่าสงสารจัง ก็แหงสิ

อินโทรเวิลด์ก็งี้แหละ ชั้นเข้าใจ"

"ตั้งแต่มี่ชั้นโดยไล่ออกไป ก็ต้องต่อยทำงานรับจ้าง... แต่พอดีไอแก่นายจ้างอะไรนั้น ดันปากหมานิดหน่อย เลยโดนชั้นกระทืบไปหลายรอบน่ะ เลยกลายเป็นว่าชั้นต้องหาเงินมาจ่ายหนี้ให้มันตั้ง 4000 กว่าล้านน่ะ น่าหงุดหงิดเป็นบ้า"

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอย่างสนิทสนม จอทีวีขนาดใหญ่ ก็ฉายภาพของผู้เล่นคนอื่นๆ ที่ถูกไล่ตบหน้าทีละคน พร้อมการหารบอกตำนวนของหนี้แต่ละคน

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"ผู้เล่น 315 ติดหนี้ 500 ล้านเยน"

"ผู้เล่น 004 ติดหนี้ 2000 ล้านเยน"

ผู้เล่น 099 ติดหนี้ 9000 ล้านเยน"

ผู้เล่น 413 ติดหนี้ 1000 ล้านเยน"

ชิกะ(444):หันหน้ามามองอาราตะ

"โว้ว เยอะเหมือนกันนี่นา"

อาราตะ(413):เหลือบมองชายสวมหน้ากาก

อย่างแปลกใจ

"เดี๋ยวนะ พวกเขารู้ได้ไงกัน? ว่าผมติดหนี้เท่าไหร่"

ก่อนที่จอทีวี จะฉายภาพไปหา ชิกะ ที่กำลังจะโดนตบ แต่ดันหลบได้

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"และผู้เล่น 444 ติดหนี้ 4000 ล้านเยน"

"ทุกคน ต่างมีหนี้เป็นของตัวเอง ดังนั้น หาก็อยากได้เงิน เพื่อใช้หนี้ของตัวเอง"

ทันใดนั้น ก็มีผู้เล่นคนนึง เดินออกมาถาม ด้วยความสงสัย

ผู้เล่น 284 ชายหนุ่ม อายุไม่ถึง 20

ผู้เล่น (284):"หนิ จะให้เล่นเกมอะไร ชั้นไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"มีทั้งหมด 6 เกม แบ่งเป็น 6 วันครับ"

หลังจากนั้น ก็มีชายอายุราวๆ 40 ปี

เดินออกมาถามอีก

ผู้เล่น 055:"6 เกม 6 วัน ตั้ง 6 วันเชียวเหรอ!?"

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"ถูกต้องแล้วครับ"

"โกโร่! โกโร่! มาทำบ้าอะไรที่นี่"

เสียงเหมือนคุณป้า ตะโกนเรียก จากในกลุ่มคน

โกโร่(055):"มิยูกิ! แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่"

มิยูกิ(056):"ชั้นก็มาที่นี่ เพื่อจะหาเงินไปจ้านค้าเข่าไง แล้วคุณ มาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่อยู่เฝ้าร้าน"

โกโร่(055):"ชั้นต่างหากล่ะ ที่ต้องหาเงินมาจ่ายค่าเช่า เธอต่างหากล่ะ ทำไมไม่อยู่เฝ้าร้าน"

ชิกะ(444):เดินไปหาผู้เล่น 284 อย่างสนิทสนม

"นี่ เรียวสุเกะ นายก็มาอยู่นี่กสวยเหรอ"

เรียวสุเกะ(284):"ใช่ครับๆ ผมติดหนี้ 400 ล้านเยน ต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้น่ะครับ เลยต้องมา"

ชิกะ(444):"งั้นเหรอๆ" (หันหน้าไปหาอาราตะ)

"นี่ อาราตะ หมอนี่ เรียวสุเกะ อยู่รุ่นเดียวกับนายน่ะ พอดีไอหมอนี่มันทำงานรับจ้างกับชั้นด้วย"

(เกาะไหล่ทั้งคู่ ) "ทั้งคู่สนิทกันไว้ล่ะ"

ชายหน้าหากสี่เหลี่ยม:"ต่อไป เราจะให้ผู้เล่น ไปถ่ายรูปตัวเอง ก่อนจะไปเริ่มเล่นเกมที่ 1 กันครับ"

"กรุณาตามพวกเรามาครับ"

แนะนำ ตัวละคร*

หมายเลข 444

- ชื่อ คุโรคาวะ ชิกะ (くろかわ 死牙)

- อายุ 19 ปี

- ส่วนสูง 185 ซม.

- ดวงตาสีแดงเข้ม

- ผมสีดำอมแดง

หมายเลข 284

- ชื่อ นาคามุระ เรียวสุเกะ (中村 亮介)

- อายุ 18 ปี

- ส่วนสูง 178 ซม.

- ดวงตาสีแดง

- ผมสีดำปลายแดง

หมายเลข 055

- ชื่อ ทานากะ โกโร่ (田中 五郎)

- อายุ 44

- ส่วนสูง 161

- ดวงตาน้ำตาลเข้ม

- ผมสีดำปนเทา

หมายเลข 056

- ชื่อ ทานากะ มิยุกิ (田中 美雪)

- อายุุ 39 ปี

- ส่วนสูง 153 ซม.

- ดวงตาสีน้ำตสลอ่อน

- ผมสีน้ำตาลปนขาว

หลังจากนั้น ทุกคนก็เดินตามกลุ่มชายชุดชมพูไป จนไปถึงห้องนึง

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม::"หลังจากนี้ ให้ทุกคน ต่อแถวตามหมายเลขครับ เพื่อถ่ายรูปตัวเองครับ"

หลังจากนั้น แต่ละคน ก็เริ่มไปถ่ายรูปตัวเองกัน บางคนทำหน้าเฉยๆ บางคนยิ้ม บางคนชู 2 นิ้ว

จนสุดท้าย หลังจากถ่ายรูปเสร็จ ทุกคนก็เดินออกมาที่ลางกว้างข้างนอก มีกำแพงล้อมรอบ 4 ด้าน แต่ที่ปลายสุดของทางเดิน มีหุ่นตุ๊กตาผู้หญิง

ขนาดยักษ์ ตั้งอยู่

ผู้เล่น 177:"นั้นมันอะไรน่ะ รูปปั้นยักษ์เหรอ"

ผู้เล่น 320:"จะเป็นเกมแบบไหนกันนะ"

"เกมแรก คือเกม A E I O U เกมนี้ จะให้ผู้เล่น เคลื่อนไหว ในขณะที่หุ่นหันหลัง และหยุดเคลื่อนไหว ในขณะที่หุ่นหันมา ไม่เช่นนั้นจะถูกกำจัด โดยมีเวลา 5 นาที ในการไปถึงเส้นชัย"

"ขอให้ผู้เล่นทุกท่าน ทำตามกติกาค่ะ"

หลังเสียงประกาศผู้หญิงเงียบลง ผู้เล่นทุกคน ก็เริ่มถามกัน ด้วยความสงสัย

ผู้เล่น 233:"กำจัดเหรอ หมายความว่าไง"

ผู้เล่น 104:"น่าจะโดนคัดออกล่ะมั้ง"

ระหว่างที่ทุกคนปรึกษากัน หุ่นยักษ์ ก็หันหลัง แล้วก็เริ่มร้องตามจังหวะ

ผู้เล่น 004:"ชั้นว่า เรารีบไปกันเถอะ มีเวลาแค่ 5 นาทีเอง" (วิ่งออกตัวไป)

ผู้เล่น 177:"รอด้วยสิฟะ" (ออกตัวไปเช่นกัน)

หุ่นยักษ์:"A E I O U A E I O U!"

ระหว่างที่หุ่นยักษ์ กำลังท่องตามจังหวะ ผู้เล่นหลายคน ก็เริ่มออกตัวไป บางคนเดิน บางคนวิ่ง และหุ่น หันหน้ามา ในที่สุด

ทุกคน ยังคงยืนนิ่ง ไม่ขยับ ก่อนที่หุ่น จะหันไปท่องตามจังหวะ แล้วทุกคน ก็เดิน/วิ่ง ไปข้างหน้า

ชิกะ(444):(คิดในใจ)"ทำไมมันปัญญาอ่อนจังวะ?"

ในรอบนี้ มีผู้เล่น 2 คน ที่เดินนำหน้าไปก่อนอื่น แต่ในจังหวะที่หุ่นหันมา

ผู้เล่น 004:(สามารถหยุดมันได้)

แต่

ผู้เล่น 177:เดินตาม ผู้เล่น 004 มา แต่ดันสะดุดพื้น จนทำให้ล้มทั้งคู่

ผู้เล่น 004:"อะไรของนายเนี่ย ทำไมต้องโดนชั้นด้วยฟะ"

ผู้เล่น 177:"โทษทีๆ พอดีข้อเท้ามันผลิกน่ะ

จนกระทั่ง

ปั่ง!! ปั๋ง!!

มีเสียงปืน ดังขึ้นในลางกว้าง

ก่อนที่ผู้เล่น 2 คนนั้น จะนอนแน่นิ่งไป พร้อมกับเลือด ที่กระจายออกมา

"ผู้เล่น 004 ผู้เล่น 177 ถูกกำจัด"

ผู้เล่น 294 :เดินถอยหลังไป 2 ก้าว

"เชี่ยอะไรวะเนี่ย!?"

ปั๋ง!!

หลังจากนั้น ผู้เล่นหลายคน ก็เริ่มตื่นตระหนก และวิ่งหนี เพราะกลัวความตาย

บางคนเดินถอยหลัง บางคนวิ่งหนี บางคนเข่าซุก

บางคนโดนคนอื่นชน จนกระทั่งเสียงนี้ ก็ดังตามมา

ปั๋ง!! ปั๋ง!! ปั๋ง!! ปั๋ง!!

เสียงปืน ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ตามมาด้วยเสียงประกาศ ของผู้เล่นที่ถูกกำจัด จนลางกว้าง

เต็มไปด้วยศพและเลือด

แต่ก็ยังมีผู้เล่นอีกหลายคน ที่ยังตั้งสติได้

และยืนนิ่งอยู่ จนทุกอย่าง สงบลง

"ขอย้ำอีกครั้ง ผู้เล่น จะสามารถเคลื่อนไหวได้ ก็ต่อเมื่อหุ่นหันหลังให้เท่านั้นค่ะ"

"ขอให้ผู้เล่นทุกท่าน ทำตามกติกาค่ะ"

หลังเสียงประกาศหญิงจบลง หุ่น ก็กลับไปท่องตามจังหวะต่อ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือ ทุกคนรู้ว่า

...นี่ไม่ใช่แค่เกม อีกต่อไป...

ผู้เล่นหลายคน เริ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อ ในขณะที่บางคน ยังคงช็อต กับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้

แต่มีบางคน ที่เคลื่อนที่ไปด้วย คุยกันไปด้วย เพราะไม่เชื่อว่า เมื่อกี้ เกิดอะไรขึ้น

ผู้เล่น 128:"ถึงกับต้องฆ่ากันเลยหรอ"

ผู้เล่น 047:หันไปพูดกับผู้เล่น 128 ที่เป็นผู้หญิง

"นี่มันบ้าไปแล้ว ที่นี่มันลานประหารชัดๆ"

ตอนนี้เวลา 2 นาทีผ่านไป ผู้เล่นหลายคน เริ่มมาได้เกือบถึงครึ่งทางแล้ว

หุ่นหันมา*

ผู้เล่น 024:(ถูกผลักจากใครบางคน จนล้มลง)

"เฮ้! เดี๋ยวสิ! ทำบ้าอะไรเนี่ย!?"

ปั๋ง!!

ไม่ทันทีผู้เล่นคนนั้นจะได้ทำอะไร ก็ถูกยิงทิ้งทันที

อาราตะ(413):(ตกใจเล็กน้อย แล้วหันมามองชิกะ)

"ทำอะไรน่ะครับ"

ชิกะ(444):"อ้อ เมื่อกี้เหรอ" (ยิ้มเยือกเย็น)

..."กำจัดไอพวกเศษสวาท...

...ที่มันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ไง"...

ถึงจะช็อตเล็กน้อย แต่เมื่อหุ่นหันหน้าไป อาราตะ ก็เดินหน้าต่อทันที เดินเวลาผ่านไป

จนถึง 1 นาที่สุดท้าย

ผู้เล่นหลายคน เริ่มเข้าถึงเส้นชัยได้สำเร็จ รวมถึงอาราตะ และชิกะก็ด้วย

ผู้เล่น 111:(คิดในใจ):

"เหลือเวลาไม่ถึง 1 นาที เราต้องรีบแล้ว"

(หันหน้าไปตะโกนกับทุกคน เมื่อหุ่นหันไป)

"ทุกคน!! พยายามวิ่งให้เร็วที่สุด!!

เหลือเวลาไม่ทากแล้ว!!"

หลังจากนั้น ผู้เล่นหลายคน เริ่มวิ่งอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เร็วเกินไปจนหยุดไม่ทัน

ในจังหวะที่หุ่นหันมา

จนตอนนี้ เหลือ 10 วื สุดท้าย

ผู้เล่นส่วนใหญ่ สามารถเข้าถึงเส้นชัยได้ แต่ก็มีจำนวนนึง ที่ยังไมาถึงเส้นชัย

เมื่อหุ่นหันหน้าไป ทุกคน ก็เริ่มวิ่งสุดกำลังทันที จนสามารถถึงเส้นชัยได้ ในขณะที่บางคน ยังไกลอยู่

จนกระทั่ง หมดเวลา

แต่ว่า

มีผู้เล่น 2 คน ถูกผลักออกจากเส้นชัย จนกระทั่ง

ปั๋ง!! ปั๋ง!! ปั๋ง!! ปั๋ง!!

มีผู้เล่นไม่ถึง 10 คน รวมถึง 2 ตนนั้นด้วย

ถูกยิงทิ้งทันที เมื่อหุ่นหันมา

อาราตะ ได้มองไปที่ชิกะ และเรียวสุเกะ เพราะ

...เมื่อกี้ เป็นฝีมือของ 2 คนนั้น...

ชิกะ(444):(หันไปมองเรียวสุเกะ)

"ทำได้ดีมาก แตะมือ!" (ยื่นมือไปหาเรียวสุเกะ)

แปะ

อาราตะ และคนอื่นๆ จับตามองไปที่ 2 คนนั้น เพราะรู้แล้วว่า คนที่ต้องระวัง มีใครบ้าง

หลังจากนั้น ผู้เล่นที่เหลือ ก็กลับไปที่ห้องเดิม

ในเวลาต่อมา กลุ่มชายสวมหน้ากาก ก็เดินมา พร้อมนำขนมปังและน้ำมาด้วย แต่รอบนี้

มีหน้ากากวงกลมด้วย

หลายคน กินไม่ลง เพราะเพิ่งเห็นภาพสุดสยองมา ทำให้ทำได้แค่ถืออาหารไว้ในมือ

ในขณะที่บางคน ยังกินได้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

1 ในนั้น คือกลุ่มของอาราตะ ที่ยังกินได้

อย่างสบายใจ

ฝั่งของยูนะ(077)

ยูนะ(077):

(ถือขนมปังและน้ำในมือแล้วหันไปมองฮานาเอะ)

"เออ ฮานาเอะจัง เธอคิดไงบ้าง"

ฮานาเอะ(246):นั่งก้มหน้า ไม่พูดอะไร

ยูนะ(077):นั่งข้างๆ ก้มหน้า จับขาตัวเอง

" ชั้นเจ้าใจนะ ปกติ... เคยเห็นแค่คนตายตามหนัง หรือข่าว แต่พอเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา มัน..."

ฮาน่ะฮะ(246):วิ่งพรวดออกไปหาชายสวมหน้ากาก

ยูนะ(077):"เอ้ะ! เดี๋ยวสิ! ฮานาเอะจัง!"

ฮานาเอะ(246):คุกเข่าขอร้อง

"ขอร้องเถอะค่ะ! ปล่อยพวกหนูไปเถอะ!

หนูยังไม่อยากตาย!"

ยูนะ(077):(เดินมาดู)

"ฮานาเอะจัง..."

ทันใดนั้น ก็เริ่มมีกลุ่มผู้เล่น

ออกมาขอร้องแบบเดียวกัน

ผู้เล่น 192:"ใช่ครับ! พวกผมยังมีครอบครัว!

ผมยังไม่อยากตาย"

ผู้เล่น 012:"ชั้นมีสามีป่วยติดเตียงอยู่ที่บ้าน ถ้าชั้นตายไป ใครจะดูแลเค้าคะ"

ผู้เล่น 369:"ใช่ครับ! ผมก็เหมือนกัน! ผมมีแม่ป่วยเป็นมะเร็งอยู่ที่โรงพยาบาล

ผมต้องกลับไปดูแลเขาครับ!"

ตามด้วยผู้เล่นคนอื่นๆ ที่พูดแบบเดียวกัน

ทันใดนั้น ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม ก็ได้เดินออกมา

ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่เพราะมีข้อเสนอ

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"พวกเราเข้าใจครับ ว่าพวกคุณ ไม่อยากที่จะเล่นเกมต่อ ดังนั้น อีกไม่นาน จะมีการโหวตเกิดขึ้นครับ แต่ก่อนที่จะมีการโหวตเกิดขึ้น พวกเราอยากให้

ผู้เล่นทุกคน ดูนี่ก่อนครับ"

หลังจากนั้น จอทีวี ก็แสดงผลตัวเลขขึ้นมา

ก่อนที่โหลแก้วขนาดใหญ่ ที่ตอนแรกว่างเปล่า

จะมีเงินไหลลงมาจำนวนมาก

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"อย่างที่พวกคุณเห็นครับ"

"ตอนนี้ มีผู้เล่นรอดจากการเล่นเกมแรก อยู่ที่ 269 คนครับ มีผู้เล่น ถูกกำจัดไป 187 คนครับ"

"เงินรางวัลตอนนี้ อยู่ที่ 1,870,000,000 เยนครับ

เงินรางวัลต่อผู้เล่น อยู่ที่ 6,951,672 เยนครับ"

"ดังนั้น ก่อนที่จะโหวตกัน พวกเราอยากให้ผู้เล่นทุกคน คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนครับ"

หลังจากนั้น กลุ่มชายสวมหน้ากาก ก็เดินกลับไป

ปล่อยให้เหล่าผู้เล่นหบายคนคิด

ว่าจะไปต่อ หรือพอแค่นี้ดี

ชิกะ(444):(หันไปถามเรียวสุเกะ และอาราตะ)

"พวกนายจะเล่นต่อไหม เงินเกือบ 7 ล้าน

มันไม่น่าพอ สำหรับชั้นน่ะ"

เรียวสุเกะ(284):"ใช่ไหมล่ะ มันไม่พออยู่แล้ว"

(หันไปหาอาราตะ)

"นายคิดเหมือนกันใช่ไหม อาตะคุง"

อาราตะ(413):(พยักหน้า)

ฝั่งของยูนะ

ฮานาเอะ(246):

(พูดเสียงเบา ด้วยความตื่นตระหนก)

"พวกเราจะต้องออกไปจากที่นี้นะคะ ถ้าอยู่ต่อ เราอาจจะโดนฆ่าทิ้งแน่ๆเลย"

ผู้เล่น 192:"เข้าใจแล้ว เมื่อถึงเวลาโหวต

เราจะต้องออกไปจากที่นี่กัน"

ไม่นานนัก เหล่าชายสวมหน้ากาก ก็กลับมา

พร้อมแผลงอย่าง ที่ดูเหมือนว่า จะมีปุ่มโหวต

ชายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"ปุ่ม O คือเล่นเกมต่อ ส่วนปุ่ม X คือ ยุติเกมครับ ถ้าพร้อมแล้ว เราจะเริ่มจาก ผู้เล่น ที่ตัวเลขน้อยที่สุด ก่อนเลยละกันครับ"

"ผู้เล่น 002 เชิญออกมาโหวต ได้เลยครับ"

หลังจากนั้น ก็มีขายวัยทำงานคนนึง เดินออกมาหน้าปุ่มโหวต เขาลังเล็กน้อย ก่อนจะ

ตี้ด

...เสียงโหวต...

...X - 000...

...O - 001...

ก่อนที่เขาจะหยิบแผ่นพบาสติกสีน้ำเงิน ที่มีสัญลักษณ์ O ก่อนจะเดินไปอยู่ฝั่งขวาของห้อง

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"ผู้เล่น 003 ครับ"

หลังจากนั้น ก็มีผู้หญิงอีกคน หมายเลข 003 เดินออกมา ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะ

ตีด

...เสียงโหวต...

...X - 001...

...O - 001...

แล้วเธอก็หยิบแผ่นสีแดง ที่มีสัญลักษณ์ X แล้วเดินไปฝั่งซ้ายของห้อง

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"ผู้เล่น 006 ครับ"

หลังจากนั้น เสียง ตี้ด กับ ตีด ก็ดังสลับกันไปเรื่อยๆ ต่างฝ่าย ต่างโหวตสัญลักษณ์ของตัวเอง

...ผู้เล่น 012 โหวต X อย่างไม่ลังเล...

...ผู้เล่น 028 ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะโหวต O...

...ผู้เล่น 047 มองไปที่จอทีวี ก่อนจะโหวต O...

...โกโร่(055) โหวต X แบบไม่ลังเล...

...มิยูกิ(056) โหวต X เช่นกัน...

...ผู้เล่น 073 ลังเลมาก ก่อนจะโหวต O...

...ยูนะ(077) โหวต X ทันที...

...ผู้เล่น 088 มองไปที่จอทีวี ก่อนจะโหวต O...

...ผู้เล่น 099 โหวต O แบบไม่ลังเล...

...ผู้เล่น 104 คิดหนัก ก่อนจะโหวต X...

...ผู้เล่น 111 โหวต O อย่างไม่ลังเล...

...ผู้เล่น 118 โหวต O เช่นกัน...

...ผู้เล่น 128 โหวต X ทันที...

...ผู้เล่น 154 โหวต O เช่นกัน...

...ผู้เล่น 192 โหวต X แบบไม่คิด...

...ผู้เล่น 206 ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะโหวต O...

...ผู้เล่น 233 โหวต X ทันที...

...ฮานาเอะ (246) โหวต X แบบไม่คิด...

...เรียวสุเกะ(284) โหวต O แบบไม่คิดมาก...

...ผู้เล่น 315 โหวต O แบบไม่ลังเล...

...ผู้เล่น 320 โหวต X ทันที...

...ผู้เล่น 369 มองจอเล็กน้อย ก่อนจะโหวต O...

...อาราตะ(413) โหวต O แบบไม่ลังเล...

...ชิกะ(444) โหวต O เข่นกัน...

หลังจากนั้น ก็ใกล้ถึงผู้เล่นหมายเลขสุดท้าย ซึ้งตอนนี้ ผลโหวต ก็คือ

...X - 133...

...O - 133...

ขายหน้ากากสี่เหลี่ยม:"ผู้เล่น 452 ครับ"

ผู้เล่น 452 หญิงสาวอายุประมาณ 20 กว่าๆ

เดินออกมา มองไปที่จอทีวีเล็กน้อย

ก่อนจะโหวต O

...เสียงโหวต...

...X - 133...

...O -134...

เธอหยิบแผ่นพลาสติกสีน้ำเงิน แล้วติดตรงอก

ก่อนจะเดินไปฝั่งขวา

ฝั่งของ X

ผู้เล่น 192:"เหลืออีก 2 คน ถ้า 2 คนนั้คนโหวต X เราก็จะชนะ และเรา ก็จะได้กลับบ้าน"

ตีด

...เสียงโหวต...

...X - 134...

...O - 134...

โกโร่(055):"แต่เราจะมั่นใจได้ไง

ว่าคนสุดท้าย จะโหวต X"

ผู้เล่น 192:"นั้นแหละ ที่น่ากังวลครับ"

หลังจากนั้น ก็มีชายคนนึง หมายเลข 455

เดินออกมา เขาเป็นชายวัย 30 กว่าๆ

เขามองจอ คิดซักพัก ยังไม่กดทันที

...ทันใดนั้น...

ผู้เล่น 099:"นายมั่นใจเหรอ! ว่าเงินแค่นั้นจะพอน่ะ!"

ผู้เล่น 315:"ใช่! เงินยังไม่ถึง 7 ล้านเลย!"

ผู้เล่น 128:"คุณแน่ใจเหรอ!

ว่าคุณจะรอดไปได้น่ะ"

ผู้เล่น 104:"ใช่! เกมต่อไป คุณอาจไม่รอดก็ได้!"

หลังจากนั้น เสียงจากทั้ง 2 ฝั่ง ก็เริ่มดังขึ้น

ต่างฝ่ายต่างบอกเหตุผลที่จะเล่นต่อ หรือยุติเกม

...จนสุดท้าย...

ตี้ด

...เสียงโหวต...

...X - 134...

...O - 135...

เขาหยิบแผ่นพลาสติกมาแปะ ก่อนจะเดินไป

ชานหน้ากากสี่เหลี่ยม:

"สรุปว่า จะเล่นเกมต่อนะครับ"

"ต่อไป จะเป็นเวลาพักผ่อนนะครับ"

"อีกไม่นาน ไฟก็จะดับลง ให้ผู้เล่นทุกท่าน กลับไปประจำที่ของตัวเอง และพักผ่อนครับ"

หลังจากนั้น กลุ่มชายสวมหน้ากาก ก็เดินจากไป ปล่อยให้ทั้งห้อง เงียบไปเอง

มีทั้งความสิ้นหวัง ปนกับความโลถที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น

ในเวลาต่อมา ต่างคน ต่างไปประจำที่

ของตัวเอง ก่อนที่ไฟ จะดับลง

...จบ ตอนที่ 2...

...โปรดติดต่อชม ตอนต่อไป...