เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะเนิบช้า เย็นยะเยือกและเปล่าเปลี่ยวไม่ต่างจากหัวใจของเขา

ภีมนั่งอยู่บนโซฟาสีเทาในห้องรับแขกของคอนโดที่เงียบงัน เขานั่งมองรูปถ่ายใบนั้นมานานนับชั่วโมง ริมฝีปากแห้งผาก กำมือแน่น ราวกับจะยื้อใครบางคนให้อยู่กับเขาต่ออีกสักวินาที

ในรูปถ่ายนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มให้กล้อง

…รอยยิ้มที่เคยเป็นโลกทั้งใบของเขา

…รอยยิ้มของ “ลิน”

“ถ้าฉันหายไป อย่าร้องไห้เลยนะภีม… ฉันอยากให้เธอมีความสุข แม้ไม่มีฉันอยู่”

คำพูดสุดท้ายของเธอยังคงดังสะท้อนในหัว เสียงที่นุ่มนวลแต่แผ่วเบา เหมือนใบไม้หล่นจากต้นในวันสุดท้ายของฤดูใบไม้ร่วง

เธอจากไปด้วยโรคร้ายที่เขาไม่เคยทันรู้

ลินรู้มาตลอด… และเธอเลือกที่จะไม่บอกเขาเลย

“ทำไมไม่ให้ฉันได้ดูแลเธอบ้างวะ…” ภีมพูดเสียงแหบต่ำ ดวงตาที่เคยเยือกเย็นคลอด้วยน้ำ

เขาเคยคิดว่าเขาแข็งแกร่งพอจะรับมือกับความเจ็บปวดได้

แต่ความจริงคือ… แค่ลมหายใจในแต่ละวันยังแทบไม่มีแรงจะฝืน

วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่ลินจากไป

แต่ความรู้สึกของเขาไม่เคยเลย… ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

⸻

ค่ำวันนั้น เขาเดินฝ่าสายฝนกลับบ้านจากที่ทำงาน

ฝนที่โปรยปรายไม่ต่างจากในวันนั้น… วันที่เธอหมดลมหายใจในอ้อมแขนของเขา

ระหว่างทาง… เขาเดินผ่านหน้าร้านดอกไม้เล็กๆริมทาง

แล้วเขาก็เห็นเธอ…

ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังยืนหลบฝนใต้กันสาดร้าน

เธอหันหน้ามา…

หัวใจของเขากระตุกวูบอย่างไม่รู้ตัว

เพียงแค่เสี้ยววินาที ดวงตาคู่นั้น

…เธอเหมือน “ลิน” ราวกับเป็นคนเดียวกัน

ภีมหยุดนิ่ง

มองเธอด้วยสายตาอึ้งงัน ราวกับเห็นผี

ลมหายใจขาดช่วงไปเสี้ยววินาที

หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“คุณ…เป็นอะไรรึเปล่าคะ?”

เสียงของเธอไม่เหมือนลินเลย

แต่มันยังอบอุ่นพอจะทำให้หัวใจเขาสั่นไหว

“ขะ…ขอโทษครับ ผมแค่… ผมนึกว่าคุณเป็นคนรู้จัก”

เขาตอบเสียงเบา ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

หญิงสาวยิ้มนิด ๆ

ยิ้มของเธอไม่ใช่ลิน แต่กลับทำให้เขารู้สึกเจ็บหน่วงแปลกๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่ออัญชัน” เธอแนะนำตัวเรียบง่าย “ขอหลบฝนตรงนี้ก่อนนะคะ”

ภีมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะก้าวเท้าออกจากตรงนั้น

เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากหนีจากผู้หญิงคนนี้

ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย…

แต่บางที อาจเพราะความเหมือนนั้นมันเจ็บเกินไป

มันเตือนว่า… ลินไม่มีวันกลับมาแล้ว

⸻

คืนนั้น ภีมนอนไม่หลับ

เขาเอื้อมไปหยิบสมุดบันทึกของลินที่เขาเก็บไว้อย่างดี

ทุกหน้าเต็มไปด้วยลายมือหวัดๆของเธอ

ความคิดถึง ความฝัน และความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกแล้ว

“วันนี้ฝนตกอีกแล้ว… ฉันยังคงชอบกลิ่นฝนเหมือนเดิม”

ข้อความหนึ่งในนั้นเขียนไว้แบบนั้น

น้ำตาของเขาไหลเงียบๆ บนหน้ากระดาษ

มันหยดลงไปเบาๆ ซึมเข้าหมึกเก่า กลืนเป็นรอยเปื้อนที่ไม่มีวันลบ

หลายวันผ่านไปหลังจากวันนั้น… วันที่ฝนตก วันที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้น

ภีม ยังจำใบหน้าเธอได้ชัด

ทุกส่วนของใบหน้าหล่อน… คิ้วเรียว ดวงตากลมใส จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่ม

ทุกอย่าง…เหมือนกับ “ลิน” คนที่เขารักสุดหัวใจ

คนที่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว

แต่เธอไม่ใช่ลิน

เขารู้…

และเขาก็ไม่ควรจะหวั่นไหว

⸻

เช้าวันจันทร์

ภีมนั่งจิบกาแฟดำในร้านเล็ก ๆ ใกล้ออฟฟิศ

เสียงคนพลุกพล่านด้านนอกตัดกับความเงียบในใจของเขาอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่ใช่คนช่างพูด

และยิ่งไม่มีหัวใจสำหรับการเริ่มต้นใหม่อีกต่อไป

แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ หนึ่งก็แทรกเข้ามา

“ขอโทษนะคะ ที่ตรงนี้มีคนหรือยัง?”

เขาเงยหน้าขึ้น

แล้วโลกทั้งใบก็เหมือนหยุดหมุนอีกครั้ง

อัญชัน

หญิงสาวจากวันฝนพรำ

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเจ็บจนแทบขาด

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันขอนั่งด้วยได้ไหมคะ… ร้านเต็มหมดแล้ว”

ภีมพยักหน้าเงียบ ๆ

ทั้งที่ในใจเหมือนมีพายุหมุน

เขาไม่อยากมองเธอ ไม่อยากพูด ไม่อยากรู้จัก

แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้…

เธอนั่งลงตรงข้าม

หยิบหนังสือเล่มบางจากกระเป๋าออกมา

และเขาก็เผลอมองเธอซ้ำ ๆ โดยไม่รู้ตัว

⸻

“เราคงเจอกันโดยบังเอิญบ่อยเกินไปนะคะ”

อัญชันเอ่ยขึ้นขณะกวาดสายตาไปบนหน้ากระดาษ

“หรือเพราะโลกมันกลมกันแน่?”

ภีมหลบตา

“คุณอัญชัน… ใช่มั้ย”

“ค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มบาง ๆ “ดีใจที่คุณจำได้”

“คุณ… เหมือนใครบางคนที่ผมเคยรู้จัก”

เขาพูดเบาๆ ไม่มองเธอ “เหมือนมาก จนผม… หลีกเลี่ยงไม่ได้”

เธอชะงักเล็กน้อย

แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

เธอเพียงแค่ยิ้มอีกครั้ง

“ฉันหวังว่าความเหมือนนั้นจะไม่ทำให้คุณเกลียดฉันนะคะ”

ภีมไม่ตอบ

เพราะในความจริง…

เขาไม่ได้เกลียด

แต่เขากลัว

⸻

หลังจากวันนั้น ทั้งสองคนเริ่มพบกันบ่อยขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

หรือบางที… มันอาจจะไม่ใช่แค่ความบังเอิญอีกต่อไป

บางครั้งที่ร้านกาแฟ

บางครั้งที่สถานีรถไฟฟ้า

บางครั้งในสวนสาธารณะระหว่างทางกลับบ้าน

เธอยังคงยิ้มให้เขาเสมอ

เธอยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม

เธอไม่เร่ง ไม่เร้า ไม่รุกล้ำ

เธอแค่… อยู่

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาเริ่ม “ไหว” อีกครั้ง

แม้เขาจะพยายามต้านมันสุดแรง

⸻

คืนหนึ่ง ภีมยืนมองรูปถ่ายของลินอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้… น้ำตาเขาไม่ไหลเหมือนเคย

“ฉันยังรักเธออยู่ลิน… แต่หัวใจของฉันเริ่มสั่นไหวเพราะผู้หญิงอีกคน

คนที่เธอหน้าเหมือนจนเจ็บ

แล้วฉันควรทำยังไงดี…”

เขาหลับตาแน่น

กลัวเหลือเกิน

กลัวว่าการเปิดใจอีกครั้ง จะเป็นการทรยศต่อความรักที่เคยมีให้ลิน

แต่ก็กลัวอีกเช่นกัน…

ว่าถ้าไม่คว้าอัญชันไว้ เขาอาจจะพลาดคนสำคัญอีกคนไปตลอดกาล

⸻

ไม่กี่วันต่อมา

เขาเจอเธออีกครั้งในสวน

เธอกำลังนั่งวาดภาพเงียบๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่

ลมเย็นพัดผ่าน เสียงใบไม้เสียดสีแผ่วเบา

ภีมเดินเข้าไปหา

นั่งลงข้างๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

เธอหันมายิ้ม

แล้วก็ยื่นภาพวาดที่เพิ่งเสร็จให้เขาดู

“ภาพนี้ฉันวาดจากความทรงจำ…

เป็นภาพของใครบางคนที่เคยจ้องมองฉันเหมือนกำลังร้องไห้ทั้งที่ไม่ได้หลั่งน้ำตาเลย”

ภาพนั้น… คือเขา

และนั่นคือวินาทีที่เขารู้ว่า

แม้เธอจะหน้าเหมือนลิน

แต่เธอไม่ใช่เงาของใครเลย

อัญชันเป็นตัวของเธอเอง

…และเขาเริ่มรู้สึกกับเธอจริงๆ เข้าแล้ว

“เธอเหมือนเขามาก… มากเกินไป”

ภีมพูดกับตัวเองขณะที่ยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

แสงสีขาวจากหลอดไฟสะท้อนใบหน้าซีดเซียว

ใต้ตาคล้ำลึกเพราะนอนไม่หลับมาหลายคืน

หัวใจของเขาเหมือนคนที่ถูกผ่าออกเป็นสองซีก

ซีกหนึ่งยังคงจมอยู่กับ “ลิน”

อีกซีกหนึ่ง… กำลังเต้นแรงเพราะ “อัญชัน”

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บจนแทบขาดใจ

⸻

เย็นวันนั้น

เขาไปเจอเธอโดยบังเอิญอีกครั้ง

ที่เดิม… ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนเดิม

แต่คราวนี้เธอไม่ได้วาดรูป

เธอกำลังนั่งนิ่ง ๆ มองดวงอาทิตย์ตก

“พระอาทิตย์ตกนี่มันเศร้าดีนะคะ”

เธอพูดเบา ๆ โดยไม่หันมามองเขา

“เหมือนบางสิ่งสวยงาม กำลังจะจากไปอีกแล้ว”

ภีมนั่งลงข้าง ๆ

เสียงลมพัดผ่าน หอบกลิ่นใบไม้แห้งในอากาศ

“คุณเคยเสียใครที่คุณรักที่สุดในชีวิตมั้ย?” เขาถาม

คำถามนั้นหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว

อัญชันหันมามองเขาเงียบ ๆ

สายตาของเธอไม่ได้เศร้า… แต่มันลึก

ลึกจนเขารู้สึกเหมือนเธอกำลังเข้าใจบางอย่างที่เขาไม่พูด

“ฉันเคยเสียคนที่เป็นทั้งบ้าน ทั้งหัวใจ ทั้งลมหายใจ”

เธอตอบช้า ๆ

“ตอนที่เขาจากไป ฉันไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงเลยค่ะ”

ภีมเงียบ

เขารู้แล้วว่าความเจ็บนั้น… เธอก็เคยผ่านมันเช่นกัน

⸻

คืนนั้น

ภีมนั่งมองรูปของลินอีกครั้ง

แต่ไม่ใช่ด้วยความเศร้าอย่างเดิม

มันมีอะไรบางอย่าง… ที่เปลี่ยนไป

เขาเริ่มเห็นว่า “ความเหมือน” ที่เขาเคยกลัว

มันไม่ใช่คำสาป

แต่มันเป็น “บาดแผล” ที่ยังไม่สมาน

และอัญชัน…คือคนที่เดินเข้ามาแตะเบา ๆ ตรงแผลนั้น

แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจ

ว่าเขารู้สึกกับเธอในวันนี้…

เพราะเธอคือเธอจริง ๆ

หรือเพราะเธอเหมือนคนที่เขายังลืมไม่ได้

⸻

วันต่อมา

เขาตัดสินใจชวนเธอไปที่หอศิลป์เล็ก ๆ กลางเมือง

ที่ที่เขาเคยไปกับลินบ่อย ๆ

เขาอยากรู้… ว่าหากอยู่ในสถานที่เดียวกัน

เขาจะยังคิดถึง “ลิน” หรือจะเริ่มมองเห็น “อัญชัน” จริง ๆ สักที

ภายในหอศิลป์มีผลงานศิลปะจากศิลปินท้องถิ่น

แต่ละภาพเต็มไปด้วยอารมณ์ สีหม่น เศร้า เงียบงัน

“ที่นี่เงียบดีนะคะ”

เธอเอ่ยขึ้นเบา ๆ ขณะหยุดมองภาพวาดของเด็กชายคนหนึ่งที่ยืนร้องไห้กลางสายฝน

“เหมือนกับหัวใจของคนที่กำลังรอใครบางคนอยู่”

เขาหันไปมองเธอ

เธอไม่ได้ร้องไห้

แต่แววตานั้น… เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้

“อัญชัน…”

เขาเรียกชื่อเธอครั้งแรกด้วยเสียงจริงจัง

“ผมอยากรู้… คุณเชื่อในความบังเอิญมั้ย?”

เธอยิ้มนิด ๆ

“เชื่อค่ะ”

“แล้วคุณเชื่อมั้ยว่า… ความเหมือนบางอย่าง อาจไม่ได้เป็นแค่เรื่องบังเอิญ?”

เธอชะงัก

มือที่ถือกระเป๋าแน่นขึ้นเล็กน้อย

“คุณกำลังหมายถึงใครเหรอคะ?”

ภีมหลบตา

กลืนความลังเลลงคอ

และพูดออกมาช้า ๆ

“คุณหน้าเหมือนคนรักเก่าของผม… เหมือนมาก

จนบางทีผมเองก็แยกไม่ออก

ว่าผมรู้สึกกับคุณ… เพราะคุณเป็นคุณ

หรือเพราะคุณเหมือนเธอคนนั้น”

ความเงียบเข้าปกคลุม

ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีคำพูดใด ๆ จากเธอ

มีเพียงแค่แววตาสั่นไหว และลมหายใจที่ติดขัด

⸻

“งั้น…”

อัญชันพูดช้า ๆ ดวงตายังจ้องเขานิ่ง

“คุณอยากให้ฉันหายไปมั้ยคะ?”

คำถามที่ตรงเกินไป

แทงเข้าอกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

“ไม่!” ภีมรีบตอบ

“ผมไม่ได้อยากให้คุณไป… ผมแค่อยากเข้าใจตัวเอง”

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน

แต่ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“บางทีคุณอาจจะเข้าใจตัวเองแล้วค่ะ

เพียงแค่คุณยังไม่ยอมรับมันเท่านั้นเอง”

ภีมเงียบ

เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

แต่ไม่รู้จะพูดยังไง

“ฉันไม่ใช่เธอคนนั้น…

และฉันก็ไม่อยากเป็นเธอ”

อัญชันพูดต่อ

“แต่ถ้าสักวัน… คุณจะมองฉันเป็นตัวฉันเอง

แค่คนนึงที่ยังอยู่ตรงนี้

ฉันก็จะรอค่ะ”

⸻

คืนนั้น ภีมนอนไม่หลับอีกครั้ง

แต่เป็นเพราะคำพูดของเธอยังคงวนเวียนในหัว

“ฉันไม่อยากเป็นเธอคนนั้น…”

เขารู้แล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป

เขาผูกอัญชันไว้กับอดีต

ทั้งที่เธอสมควรจะได้รับความรักในแบบที่ “เป็นเธอ” ไม่ใช่เงาของใคร

แต่เขาจะยังทันไหม…

ถ้าเขาจะเริ่มต้นใหม่กับเธอในแบบที่ถูกต้องเสียที