เช้าวันจันทร์ สายลมต้นฤดูหนาวพัดเอื่อยผ่านสนามหญ้าในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง กลิ่นหญ้าเปียกชื้นผสมกับกลิ่นน้ำค้างยามเช้าทำให้บรรยากาศดูสงบและเย็นเยียบ วายุเดินเข้ามาในรั้วโรงเรียนอย่างเงียบงัน กระเป๋านักเรียนพาดบ่าข้างหนึ่ง เสื้อคลุมสีดำพลิ้วตามลม ใบหน้าเรียบเฉยของเขาดูจะไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

“วายุ! รอด้วยสิ” เสียงหวานใสดังจากข้างหลัง

ลิน เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่สมัยประถม วิ่งตามมาพร้อมรอยยิ้มสดใส ผมยาวปลิวตามแรงวิ่ง หอบเบา ๆ ก่อนจะมายืนข้างเขา

“นายไม่คิดจะหยุดรอฉันบ้างเลยเหรอ?” เธอบ่นปนหัวเราะ

วายุปรายตามองก่อนตอบสั้น ๆ “ก็เธอมาสายนี่”

ทั้งสองเดินเคียงกันผ่านสนามหน้าโรงเรียนเหมือนเช่นทุกวัน แต่ในความคุ้นเคยนั้น วันนี้กลับรู้สึกต่างออกไป

ทันใดนั้นเอง—เสียงหนึ่งแว่วมาเบา ๆ

> “วายุ…”

เด็กหนุ่มชะงัก หันมองรอบตัวทันที ไม่มีใครอยู่แถวนั้นนอกจากลิน

“เมื่อกี้เธอเรียกฉันเหรอ?” เขาหันไปถาม

“หืม? เปล่านี่” ลินขมวดคิ้ว “หรือว่านายหูฝาด?”

วายุไม่ตอบ เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร สายลมยังคงพัดมาเป็นระยะ ๆ เย็นเยียบกว่าปกติเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมองมา แต่มองไปก็ไม่เห็นสิ่งใดนอกจากต้นไม้ที่ลู่ตามแรงลม

ในคาบเรียนแรก วายุนั่งติดหน้าต่าง เขาชอบที่ตรงนี้เพราะสามารถมองออกไปไกล ๆ ได้ บางครั้งเขาก็เหม่อจนน้ำเสียงครูกลายเป็นเสียงพื้นหลังไปเสียหมด

เขาเหลือบมองออกไปอีกครั้ง ท่ามกลางเงาไม้ที่ไหวตามลม เขากลับมองเห็นบางอย่าง

เป็นเงาคน… ยืนอยู่ใต้ต้นก้ามปูไกลออกไป

ไม่มีใบหน้า ไม่มีตัวตนชัดเจน—แค่เงาดำ

วายุกะพริบตา มองอีกครั้ง… มันว่างเปล่า

เขาสะบัดหัวเบา ๆ พยายามคิดว่าอาจเป็นภาพลวงตา หรือเขายังไม่ตื่นดี

“วายุ เป็นอะไรเหรอ?” ลินกระซิบถามข้างหู

“ไม่มีอะไร” เขาพึมพำ แล้วหันกลับไปยังสมุดจดอีกครั้ง

---

หลังเลิกเรียน ฟ้ายังไม่มืดแต่ลมก็พัดแรงกว่าทุกวัน เสียงใบไม้ไหวดังกราวตลอดทางกลับบ้านที่ทั้งสองเดินด้วยกัน

“วันนี้เงียบผิดปกตินะ” วายุพูดขึ้นเบา ๆ

ลินไม่ตอบในทันที เธอหยุดเดิน ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัด

“ถ้ามีอะไรบางอย่างกำลังเฝ้าดูเราอยู่… นายจะเชื่อมั้ย?”

วายุชะงัก เท้าหยุดลงทันที “อะไรนะ?”

ลินหันมายิ้มให้เขา ยิ้มแปลก ๆ ที่วายุไม่คุ้นเคยเลยแม้จะรู้จักเธอมาหลายปี

“ล้อเล่นน่า” เธอหัวเราะ แล้วเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ข้างในใจวายุ กลับรู้สึกหนาววาบอย่างไม่มีเหตุผล

เสียงสายลมพัดแทรกผ่านต้นไม้ แล้วก็…

> “วายุ…”

เสียงนั้นอีกแล้ว

เขาหันไปทางเสียงทันที แต่รอบตัวกลับว่างเปล่า

มีเพียงเงาของต้นไม้ที่ทอดลงบนพื้นซีเมนต์

และสายลมที่ไม่เคยหยุดพัด…

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านหน้าต่าง ผสมกลิ่นหอมจางของใบไม้หลังฝนเมื่อคืน

รินตา ลืมตาขึ้นช้า ๆ รู้สึกถึงความสงบในเช้าวันใหม่ แต่ความสงบนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ... ความรู้สึกเหมือนเมื่อคืนเธอฝันอะไรบางอย่าง... แต่จำไม่ได้เลย

เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียง รวบผมขึ้นอย่างเคยชิน สายตาเผลอมองออกไปยังต้นก้ามปูที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างโรงเรียน เสียงใบไม้เสียดสีกันเบา ๆ พร้อมกลิ่นสายลมที่ชวนให้หายใจลึก มันคือกลิ่นของความทรงจำ...

> “วันนี้เขาจะมาหรือเปล่านะ…”

รินตาพึมพำเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว ใจหนึ่งยังหวนคิดถึงเด็กชายคนนั้น คนที่เธอบังเอิญเจอที่ชั้นดาดฟ้าเมื่อวาน และอีกใจหนึ่งก็สงสัย… เขาเป็นใครกันแน่?

---

โรงเรียนมัธยมวารีวัฒนาในยามเช้าเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของนักเรียน รินตาเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างเงียบ ๆ โดยมีเพื่อนสนิทอย่าง “เนย” โบกมือทักจากที่นั่งข้างหลัง

“ไงยะ นางฟ้าแห่งชั้นปี! ตื่นเช้ามาด้วยหน้าเหม่อลอยเชียวนะ เมื่อคืนฝันถึงผู้ชายหรือเปล่า~”

เนยแซวพลางหยิบขนมปังออกมาจากกล่องข้าวเช้า

รินตาหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ตอบอะไร เธอเพียงมองออกไปยังท้องฟ้าผ่านหน้าต่างด้านข้าง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

---

พักเที่ยง...

รินตาเดินเลี่ยงจากโรงอาหารไปยังตึกเก่า ตึกเรียนที่ปิดไม่ให้ใช้มาหลายปีแล้วเพราะโครงสร้างทรุดโทรม แต่ก็มีบางมุมที่ยังเงียบสงบและปลอดภัยพอให้เธอมาใช้เวลาคนเดียว

ขณะเดินผ่านสวนหลังตึก เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่าง... เสียงดนตรี?

เสียงนั้นดังมาจากชั้นบนสุดของตึก มันแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยอารมณ์เศร้าสร้อย รินตาเดินตามเสียงอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อเธอเปิดประตูห้องดนตรีเก่า…

> เขาอยู่ที่นั่น — ยืนอยู่หน้าเปียโนเก่า ราวกับกำลังฝึกเล่นบทเพลงที่ไม่มีชื่อ

เด็กชายคนนั้น…

---

“เธอตามฉันมาเหรอ”

เขาพูดขึ้น โดยไม่หันกลับมามอง

“เปล่านะ… ฉันแค่เดินผ่านมา แล้วได้ยินเสียง…”

รินตาตอบเบา ๆ ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

“เพลงที่เธอเล่น… เหมือนฉันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน…”

เธอพูดออกมาทั้งที่ไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าเคยได้ยินมันที่ไหน

เด็กชายคนนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดมือจากแป้นเปียโน

เขาหันกลับมามองเธอ สายตาของเขามีบางอย่างที่ลึกล้ำ ราวกับรู้จักเธอมานานแล้ว

“บางที… เธออาจเคยได้ยินมันจากในความฝัน”

เขาพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่แทบเป็นกระซิบ

รินตาสะดุ้งเล็กน้อย

> ใช่… คำว่า “ความฝัน” นั่นเองที่จุดประกายบางอย่างในใจเธอ

---

เด็กชายคนนั้นชื่อ “คีตา”

เขาบอกว่าเขาเรียนอยู่ที่นี่ แต่ไม่เคยเข้าห้องเรียน เพราะเขาชอบอยู่ในเงาของสายลม… บนดาดฟ้า เงียบสงบ ไม่มีใครรบกวน

รินตาฟังเขาเล่าเรื่องอย่างตั้งใจ ทั้งที่บางประโยคฟังดูแปลก บางคำดูคลุมเครือ แต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่น และสงบ เมื่ออยู่ใกล้เขา

> มีอะไรบางอย่างในตัวคีตา ที่ทำให้รินตาอยากรู้จักมากขึ้น

“เธอ… ไม่เคยรู้สึกไหมว่า บางครั้ง ลมก็พูดได้”

คีตาถามขึ้นขณะมองออกไปยังสวนด้านหลัง

“พูดอะไรเหรอ…” รินตาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

“ก็พูดในสิ่งที่เราไม่กล้าพูดออกไป… หรือบางครั้ง ก็เตือนเรา ถึงบางอย่างที่เราลืมไปแล้ว”

เขาหันมายิ้มบาง ๆ ให้เธอ ก่อนจะวางมือบนเปียโนอีกครั้ง

> ดนตรีดังขึ้นอีกครั้ง… คราวนี้ทำนองมันเศร้ายิ่งกว่าเดิม แต่กลับรู้สึกเหมือนกอดเธอไว้เบา ๆ

---

ก่อนรินตาจะกลับไปเรียน คีตายื่นสิ่งหนึ่งให้เธอ

มันคือกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ ที่มีตัวโน้ตเพียงไม่กี่ตัว

“ลองเล่นมันดู… ถ้าเธอฟังดี ๆ อาจจะได้ยินเสียงของสายลมจริง ๆ ก็ได้”

เขาพูดพลางเดินจากไป ทิ้งรินตาไว้กับคำถามในหัวมากมาย

---

เย็นวันนั้น รินตากลับถึงบ้าน พร้อมความรู้สึกแปลกประหลาดในใจ เธอหยิบโน้ตดนตรีที่คีตาให้ขึ้นมา พยายามฮัมทำนองเบา ๆ ตามตัวโน้ต

ทันใดนั้นเอง — ลมก็พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างแรง

กลิ่นหอมของกุหลาบแห้งจาง ๆ ลอยมากับสายลม

และในวินาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนเสียงของลมกำลังกระซิบบางอย่างข้างหูเธอ

เสียงนั้นไม่ใช่คำพูด แต่เป็นความรู้สึก…

> ความรู้สึกว่า...เธอกำลังจะได้ค้นพบความลับบางอย่าง ที่เกี่ยวข้องกับเขา กับโรงเรียนแห่งนี้ และกับตัวเธอเอง

---

เสียงระฆังเลิกเรียนดังขึ้นท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ทอดเงายาวไปตามระเบียงอาคารเรียน รินตาเก็บของลงกระเป๋าช้า ๆ ใจยังคงวนเวียนอยู่กับบทเพลงที่คีตาทิ้งไว้ให้เมื่อวาน และกลิ่นกุหลาบแห้งจาง ๆ ที่พัดมากับลมอย่างไม่มีที่มา

“วันนี้กลับยังไงอะ เดี๋ยวเราเดินไปส่งไหม?”

เนยถามพลางโบกพัดขนมรูปหัวใจในมือไปมา

“เรา…ขอเดินเล่นแป๊บนึงก่อนนะ อยากอยู่เงียบ ๆ”

รินตายิ้มบาง ๆ ขอโทษเพื่อน

เนยมองเธอด้วยสายตากังวลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

---

หลังจากแยกกับเนย รินตาก็เดินกลับไปยังสวนหลังตึกเรียนเก่าอีกครั้ง ที่เดิม ที่เงียบสงบที่สุดในโรงเรียน

แสงสีส้มทองของยามเย็นตกกระทบใบไม้ ทำให้ทุกรายละเอียดดูนุ่มนวลและเงียบงัน

ขณะที่เดินผ่านต้นไม้ใหญ่ รินตาได้ยินเสียงบางอย่างดังแว่ว…

เสียง “กิ่งไม้กระทบกันเบา ๆ” ดังเป็นจังหวะคล้ายเสียงกระซิบ

เธอหยุดยืน ฟังนิ่ง ๆ และสัมผัสได้ว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากลมธรรมดา แต่มันราวกับ “กำลังพูดอะไรบางอย่าง”

> "จำได้ไหม… จำสิ… ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป"

เสียงนั้นดังในหัว รินตาขนลุกเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัว

กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนเคยได้ยินประโยคนั้น… แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไร

---

รินตาเดินตามทางไปยังตึกดนตรีเก่า แต่วันนี้ห้องบนสุดกลับถูกล็อกด้วยโซ่เก่า ๆ

“ปิดปรับปรุง” เขียนไว้ด้วยลายมือจาง ๆ บนกระดาษเก่า

> “เมื่อวานยังเข้าได้อยู่เลย…”

เธอรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ฝืนเปิด เธอเพียงแค่นั่งลงที่บันไดด้านหน้าห้อง

หยิบโน้ตดนตรีจากกระเป๋า แล้วค่อย ๆ ฮัมทำนองเบา ๆ ตามที่คีตาให้ไว้

เสียงฮัมนั้นค่อย ๆ ผสมเข้ากับเสียงลมที่พัดลอดหน้าต่าง

และในชั่วขณะหนึ่ง เธอได้ยินเสียงเปียโนแผ่วเบาดังมาจากข้างใน… ทั้งที่ห้องถูกล็อก

เธอสะดุ้ง รีบลุกขึ้น แล้วแนบหูไปที่ประตู

“...เป็นเธออีกแล้วเหรอ...”

เสียงของคีตาดังลอดออกมา — เบาและชัดเจน

แม้ประตูจะปิดสนิท แต่ราวกับเขายืนอยู่ตรงหน้า

> “คีตา… นายอยู่ข้างในเหรอ?”

เงียบ…

แล้วจู่ ๆ เสียงนั้นก็ตอบกลับ

“อย่าไว้ใจทุกเสียงที่เธอได้ยินนะ… เพราะไม่ใช่ทุกเสียงที่มาจากความจริง”

---

รินตาถอยออกมาอย่างงงงัน หัวใจเต้นแรง เธอรู้สึกสับสนระหว่างความจริงกับความฝัน

แต่ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไรต่อ เสียงฝีเท้าก็แทรกเข้ามา

“เธอมาทำอะไรที่นี่”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

รินตาหันกลับไป พบกับหญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่ผมยาวสีดำขลับ และท่าทางเย็นชา

“เอ่อ… ฉัน…มาหาเพื่อนน่ะ”

รินตาตอบลังเล ๆ

หญิงสาวคนนั้นมองเธออย่างพิจารณา ก่อนพูดขึ้น

“ถ้าเธอหมายถึง ‘คีตา’ ล่ะก็… เขาไม่ได้อยู่ที่นี่มานานแล้ว”

---

รินตาชะงัก

“หมายความว่ายังไง… เขาเล่นเปียโนที่นี่เมื่อวาน แล้วก็…”

หญิงสาวส่ายหน้า

“คีตาเคยอยู่ที่นี่… แต่เขาหายตัวไปเมื่อสองปีก่อน หลังจากเกิดเหตุการณ์บนดาดฟ้า”

“ไม่มีใครเจอเขาอีกเลย”

รินตาเบิกตากว้าง สมองหมุนเร็วแต่หัวใจกลับช้า

คีตา...หายตัวไป?

แต่เธอเพิ่งเจอเขาเมื่อวาน ได้ยินเสียงเขา ได้พูดคุย ได้รับโน้ตจากเขา

หญิงสาวคนนั้นพูดต่อ

“มีข่าวลือว่าเขายังวนเวียนอยู่ในโรงเรียน…เหมือนเงาที่มากับสายลม…”

“แต่ถ้าเธอยังอยากรู้จักเขา… ก็จงระวังใจตัวเองไว้ให้ดี”

---

วันต่อมา...

รินตาไม่ไปเรียน เธอขอหยุดหนึ่งวัน นั่งเงียบ ๆ ในห้อง พร้อมเปิดกล่องไม้เก่าที่อยู่บนโต๊ะมานาน

กล่องนั้นเธอจำได้ว่าเป็นของแม่ — ของที่ห้ามเปิดจนกว่าจะ “จำบางอย่างได้”

วันนี้เธอเปิดมันออก…

ข้างในมีแผ่นโน้ตเพลงเปล่า ๆ อยู่แผ่นหนึ่ง และรูปถ่ายเก่าของเด็กชายคนหนึ่งในชุดนักเรียนดนตรี

ใบหน้าคุ้นเคยเหลือเกิน… ราวกับเป็นคนเดียวกับที่เธอพบเมื่อวาน

ข้างหลังรูปมีลายมือเล็ก ๆ เขียนไว้ว่า

> “ถึงรินตา — หากวันหนึ่งเธอจำฉันไม่ได้ ก็ให้สายลมพาเรากลับมาพบกันอีกครั้ง”

— คีตา

---

รินตานิ่งงัน มือสั่น

ในที่สุด... ความจริงบางส่วนเริ่มปรากฏชัด

เธอกับเขาเคยรู้จักกันมาก่อน

บางทีอาจเคยเป็นเพื่อน หรือมากกว่านั้น — แต่เธอกลับลืมเขาไป

และเขาก็ยังรออยู่…

ในเงาของสายลม