ศูนย์ใหญ่ของกองทัพฮันเตอร์ ภายในกำแพงเมืองเอทร่า

"ทุกคนฟัง! ภารกิจของเรา คือนำเสาไปปักเพื่อสร้างม่านพลังกันไม่ให้พวกซอมบี้หรือพวกกลายพันธุ์เข้ามาได้ในระยะห้ากิโลเมตรจากกำแพงฝั่งตะวันตก แน่นอนว่าระหว่างทางจะต้องเจอกับอันตราย แต่งานของเราไม่ใช่การเคลียร์พื้นที่ แค่นำเสาไปปักแล้วเดินทางกลับมาที่เมือง ชั้นจะไม่บังคับเพราะงั้นมีใครอยากจะถอนตัวหรือสงสัยอะไรมั้ย?"เสียงประกาศจากหัวหน้าหน่วย คังซิก เขาเป็นฮันเตอร์แรงค์ห้าที่เป็นแรงค์สูงสุดจากการจัดอันดับฮันเตอร์ ด้วยบุคลิกที่ค่อนข้างเป็นคนเข้มงวด ฮันเตอร์หน้าใหม่จึงไม่ค่อยกล้าเลือกมาอยู่ที่หน่วยนี้ สมาชิกในหน่วยจึงมีกันแค่สี่สิบคนเท่านั้น

"เอ่อ..รางวัลที่ได้ล่ะครับหัวหน้าคังซิก"หนึ่งในฮันเตอร์ระดับสองพูดขึ้น

"นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากพระราชา ซึ่งแน่นอนว่ารางวัลย่อมควรค่าแก่การเสียงชีวิต มีใครสงสัยอะไรอีกมั้ย?"หัวหน่วยคังซิกถามย้ำอีกครั้งในสีหน้าที่ไม่ค่อยชอบใจนัก

"หัวหน้าหน่วยคังซิกครับ! เราจะมีกำลังเสริมมาจากหน่วยอื่นเพิ่มหรือเปล่าครับ!"ฮันเตอร์ระดับสามพูดขึ้น คังซิกตกใจเล็กน้อยเพราะกะจะหลีกเลี่ยงไม่พูดเรื่องนี้เพื่อไม่ให้ลูกทีมหมดกำลังใจ

"เรายังไม่ทราบแน่ชัดว่าจะมีกำลังมาเสริมหรือไม่ แต่ชั้นเชื่อมั่นว่าลำพังหน่วยของเราจะทำภารกิจนี้ได้สำเร็จลุล่วง...เอาล่ะเก็บสัมภาระของตัวเองและพักผ่อน พรุ่งนี้เช้าเราจะรวมตัวกันที่หน้าประตูใหญ่ฝั่งตะวันตกของกำแพง ห้ามสายเด็ดขาด เคารพ!"

เคารพ!

ฮันเตอร์ทุกคนได้แยกย้ายกันกลับที่พักของตัวเองเพื่อเตรียมตัวทำภาระกิจในวันพรุ่งนี้

ณ หอพักของฮันเตอร์ หอพักฮันเตอร์นั้นเป็นหนึ่งในสวัสดิการอีกอย่างที่จะได้รับเมื่อเข้าร่วมเป็นฮันเตอร์ นอกจากอาหารฟรีสามมื้อแล้ว ยังมีเงินเดือนที่จะได้รับค่อนข้างสูง ผู้คนจึงใฝ่ฝันที่จะได้เป็นฮันเตอร์ แต่การเป็นฮันเตอร์นั้นต้องรับภารกิจที่เสี่ยงอันตรายมากมาย ก็เลยยังมีคนที่ไม่กล้าเสี่ยงชีวิตทำอาชีพนี้อยู่เช่นกัน

ชินวู ฮันเตอร์หน้าใหม่ ถอดยูนิฟอร์มออกใส่ชุดสบายๆ และเริ่มเก็บสัมภาระจำเป็นใส่กระเป๋า

เขาเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับสสารที่พลังแฝงยังไม่ตื่นขึ้น แต่เขาก็สามารถสอบผ่านการเป็นฮันเตอร์ได้อย่างง่ายดายจนฮันเตอร์ระดับสูงหลายคนสนใจในตัวเขา แต่เขากลับเลือกที่จะอยู่ในหน่วยที่สี่ ของหัวหน้าคังซิกแทนที่จะเลือกอยู่ในหน่วยพิเศษของฮันเตอร์ระดับสูง

"นายจะเข้าร่วมภารกิจนี้จริงๆเหรอชินวู? คิก"เสียงของหญิงสาวที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องของชินวูพูดเชิงหยอกล้อ"อย่าเมินกันสิ..ฉันแค่ถามเพราะเป็นห่วงนายก็เท่านั้นเอง"

"เอาเวลาที่มายุ่งเรื่องของฉัน ไปฝึกควบคุมพลังของตัวเองให้คงที่ไม่ดีกว่าเหรอไอริ"

"ใจร้ายกับฉันตลอดเลยน้า..ยังเคืองเรื่องเมื่อตอนนั้นอยู่รึไง ฮ่าๆ นี่ชินวู ฉันพูดจริงนะ ถอนตัวจากภารกิจนี้เถอะ"อยู่ๆน้ำเสียงของไอริก็ดูจิงจังขึ้น"จริงอยู่ที่ความสามารถทางกายภาพของนายมันน่าทึ่ง แต่พลังแฝงของนายมันยังไม่ตื่นไม่ใช่เหรอ ถ้าพลังแฝงของนายเกิดตื่นขึ้นมาขณะกำลังทำภาระกิจแล้วนายหมดสติไปจะทำยังไง"

ผู้ที่ได้รับสสารนั้นจะมีพลังทางกายภาพเพิ่มขึ้นทันที แต่พลังแฝงนั้นอาจจะตื่นขึ้นมาตอนไหนก็ได้ หลังจากที่พลังแฝงตื่นขึ้นแล้ว คนๆนั้นจะรู้สึกปวดหัว เสียสมดุลทางร่างกาย และหมดสติไปในที่สุด แต่ฮันเตอร์ไม่มีกฏห้ามผู้ที่พลังแฝงยังไม่ตื่นทำภารกิจ มีเพียงคำแนะนำจากหัวหน้าหน่วยเท่านั้นและถามความสมัครใจว่าคนๆนั้นจะสมัครใจไปจริงๆหรือเปล่า

"ฉันรู้เรื่องนั้นดี และได้ตัดสินใจแล้ว"

"นายนี่มัน!"ถึงจะรู้สึกไม่ชอบใจแต่ไอริก็รู้ว่าคงไม่สามารถห้ามเขาได้"เฮ้อ..ไม่รู้ด้วยแล้วตาบ้า"

...

เช้าวันต่อมา ที่หน้าประตูใหญ่ฝั่งตะวันตก

ประตูถูกเปิดออก ฮันเตอร์ที่เข้าร่วมทำภารกิจ ทะยอยเดินตามกันออกมาข้างนอกกำแพง ฮันเตอร์หลายคนถอนตัวที่จะเข้าร่วมทำภารกิจในครั้งนี้ จึงมีฮันเตอร์ไม่ถึงสามสิบคนเท่านั้นที่ต้องทำภารกิจแสนอันตรายนี้

บรรยากาศข้างนอกกำแพงนั้นเต็มไปด้วยหมอกควัน จึงทำให้การเดินทางเป็นไปด้วยความยากลำบาก ซอมบี้ที่ยืนอยู่ประปรายถูกจัดการได้อย่างง่ายดาย น่าแปลกที่พวกซอมบี้มักจะอยู่กันเป็นกลุ่มเสมอ กลับกระจายตัวออกไปกันคนละจุด และมีบางตัวที่ตายเพราะถูกโจมตีด้วยบางสิ่ง ซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องดีเพราะง่ายต่อการทำภารกิจ

"บรรยากาศมันไม่ดูเงียบเกินไปหน่อยเหรอ เหมือนจะมีผีโผล่ออกมาได้ตลอดเวลาเลย ฉันชักกลัวแล้วสิ"ไอริเดินตามชินวูอยู่ไม่ห่าง

"อืม..สมกับเป็นเธอจริงๆ เรื่องไร้สาระน่ะ"

"นี่!"

เดินกันมาได้เกือบครึ่งทาง ไกด์ประจำหน่วยที่สี่ เอเลน เหมือนเธอจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง หัวหน้าหน่วยคังซิกจึงส่งสัญญาณมือให้หยุดเคลื่อนไหว

"ระยะห่างสามร้อยเมตรข้างหน้า มีสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังมุ่งตรงมาทางเราด้วยความเร็วสูง ฉันคิดว่าเป็นสัตว์กลายพันธุ์ค่ะ!"

"ฮันเตอร์ทุกคน เตรียมพร้อมต่อสู้!"หัวหน้าหน่วยคังซิกออกคำสั่งให้ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้กับบางสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา

เสียงฝีเท่านับสิบดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีแดงมองทะลุผ่านหมอกเข้ามายังกลุ่มฮันเตอร์ ก่อนจะปรากฏตัวออกมา และพุ่งเข้าใส่ฮันเตอร์ที่ยืนอยู่แนวหน้าอย่างรวดเร็วจนรับการโจมตีแทบไม่ทัน

"สัตว์กลายพันธุ์ระดับสาม!"ฮันเตอร์คนหนึ่งในแนวหน้าได้ตะโกนขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮันเตอร์ทุกคนจึงเข้าใจสถานการณ์ และรีบเข้าไปเป็นกำลังเสริมให้ฮันเตอร์แนวหน้าทันที ชินวูถูกจัดให้อยู่แนวหลังเพราะพลังแฝงของเขายังไม่ตื่น

สัตว์กลายพันธุ์นั้นแข็งแกร่งแตกต่างกันออกไป ซึ่งในตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญอยู่กับหมูป่ากลายพันธุ์ระดับสาม มันทนทานกับการโจมตีแทบจะทุกรูปแบบจึงยากต่อการกำจัด

"โจมตีแบบนั้นไม่ได้ผลกับพวกมันหรอก"ชินวูพูดบางอย่าง เหมือนจะหมายถึงสัตว์กลายพันธุ์ชนิดนี้

"นายหมายความว่าไง ที่ว่าโจมตีแบบนั้นไม่ได้ผล เรามีฮันเตอร์ระดับห้าหนึ่งคน ระดับสี่สามคน ระดับสามสี่คน และฮันเตอร์ที่เหลือก็เป็นฮันเตอร์หน้าใหม่และระดับสองที่มีฝีมือกันทั้งนั้นนะ"ไอริไม่เข้าใจความหมายของชินวูที่เขาพยายามจะบอก

"ฝากดูแนวหลังให้ที"ชินวูไม่รอคำตอบ วิ่งตรงไปยังกลุ่มฮันเตอร์แนวหน้าที่กำลังรับมือกับหมูป่าระดับสามอยู่

เขาพุ่งเข้าใส่หมูป่าที่กำลังโจมตีฮันเตอร์คนหนึ่งขณะที่กำลังเผลอ และใช้มีดปักเข้าที่กลางหัวของมันอย่างแม่นยำ จนมันล้มลงแน่นิ่งในทันที

ฮันเตอร์ที่เห็นชินวูกำจัดหมูป่าระดับสามได้อย่างง่ายดายก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีเวลามาชื่นชมเพราะยังเหลืออีกหลายสิบตัวที่ยังไม่ถูกกำจัด

"โจมตีตรงกลางหัวของมันให้ตายในครั้งเดียวนั่นเป็นวิธีฆ่ามัน ยิ่งมันได้รับบาดแผลมากมันจะยิ่งคลั่งและยากที่จะกำจัด"ชินวูตะโกนบอกทุกคนว่าจุดอ่อนของมันอยู่ที่กลางหัว

ฮันเตอร์ที่ได้ยินก็ไม่รอช้า ทำตามที่ชินวูตะโกนบอก และมันได้ผล หมูป่าระดับสามล้มลงจากการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว ชินวูเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พยายามเล็งมีดปักเข้าที่กลางหัวของหมูป่า แต่บางตัวก็ค่อนข้างลำบากเพราะอยู่ในสถานะคลุ้มคลั่ง

"บ้าจริง!"หมูป่าที่อยู่ในอาการคลุ้มคลั่งนั้นมันจะไม่อยู่นิ่งให้จัดการได้ง่ายๆ ชินวูพยายามตามความเร็วของมันให้ทัน จนในที่สุดเขาก็สามารถปักมีดเข้าไปกลางหัวของมันได้สำเสร็จ

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็สามารถกำจัดหมูป่าระดับสามได้หมดทุกตัวโดยที่ไม่มีผู้เสียชีวิต มีแค่บางคนที่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ชินวูหอบเหนื่อยเพราะใช้พลังในการเคลื่อนไหวตามความเร็วของหมูป่ามากเกินไป หัวหน้าหน่วยคังซิกเล็งเห็นบางอย่างในตัวของชินวูมาก่อนหน้านี้แล้วจึงรู้สึกโล่งใจ

"นายทำได้ยังไงน่ะ! ทั้งๆที่เป็นฮันเตอร์หน้าใหม่แท้ๆ แต่กลับรู้จุดอ่อนของหมูป่าระดับสามแถมยังจัดการมันไปได้ตั้งสี่ตัวแหนะ นายนี่มันเจ๋งไปเลยนี่ พึ่งพาได้มากกว่าคุณคังซิกอีก!"ฮันเตอร์ระดับสี่คนสนิทของหัวหน้าหน่วยคักซิกเดินมากอดคอคุยกับชินวู

"หนอยเจ้าบ้าดงอู ได้ทีเอาใหญ่เลยนะแก!"หัวหน้าคังซิกหงุดหงิดเล็กน้อยจากคำพูดของดงอู แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชินวูช่วยพวกเขาไว้จริงๆ"ที่จริงฉันอยากให้เธอมาอยู่แนวหน้า แต่เพราะพลังแฝงของเธอยังไม่ตื่นเลยให้เธอมาอยู่แนวหน้าไม่ได้ หวังว่าเธอจะเข้าใจนะชินวู"

"ผมทราบในเรื่องนั้นดีครับหัวหน้าหน่วย"ชินวูเข้าใจดี เพื่อไม่ให้อันตรายต่อตัวเขาเอง เขาจึงได้มาอยู่แนวหลังแทน

"อย่าฝืนตัวเองนักสิชินวู"ไอริยื่นขวดน้ำให้ชินวูและพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"รู้น่า"ชินวูรับขวดน้ำจากไอริและเดินไปหาที่นั่งพักโดยที่ไอริก็ตามไปด้วย

หลังจากได้พักเอาแรงที่หมดไปจากการต่อสู้เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เพื่อไม่ให้เสียเวลา พวกเขาก็ได้เริ่มเดินทางกันต่อ แต่เหมือนว่ายิ่งออกห่างจากกำแพง ความอันตรายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เดินมาจนเกือบถึงจุดที่ต้องปักเสา เอเลนก็ได้รู้สึกถึงบางอย่างอีกครั้ง

"ข้างหน้ามีฝูงซอมบี้กลุ่มใหญ่อยู่รวมกัน จำนวนน่าจะมากกว่าร้อยตัวค่ะ"เอเลนบอกกับฮันเตอร์แนวหน้า

เหล่าซอมบี้ที่เคยเห็นกระจัดกระจายออกไปเป็นกลุ่มเล็กๆ ตอนนี้พวกมันอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ที่มีจำนวนมากกว่าร้อยตัว จนยากที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ

"แบบนี้ไม่ดีเลย พวกมันอยู่กันเยอะเกินไป เสียงที่จะถูกลอบโจมตีในวันที่หมอกหนาแบบนี้"ฮันเตอร์แถวหน้าคนหนึ่งพูดขึ้น

"นั่นสิ ต้องหาวิธีแยกพวกมันออกมาและค่อยๆจัดการไปทีละนิด หรือคุณมีแผนอะไรในใจมั้ยคุณคังซิก"ดงอูนั้นมักจะคิดแผนที่ปลอดภัยต่อตัวเองและคนอื่นๆเสมอ เพื่อไม่ให้มีโอกาสที่จะเกิดการสูญเสีย เขาจึงคิดว่าแผนนี้ปลอดภัยที่สุด

"เรียกหัวหน้าสิเจ้าบ้านี่...แต่ฉันค่อนข้างเห็นด้วยกับแผนของนายนั่นแหละ พวกมันมีเยอะมากเกินไป อีกอย่างเราก็เหนื่อยจากการสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามมามากแล้ว คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ต้องเข้าไปโจมตีมันตรงๆ"หัวหน้าหน่วยคังซิกเขาหันไปมองฮันเตอร์แต่ละคนที่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่จึงได้ตัดสินใจแบบนั้น

"ชินวู นายไม่มีแผนอะไรเลยเหรอ?"ไอริหันมาถามชินวูที่อยู่ข้างๆ

"จำนวนของมันมีมากเกินไป ถ้าจะโจมตีมันทีละหลายๆตัวก็ต้องพึ่งพลังแฝงของผู้ใช้พลังจิตหรือเวทย์ ซึ่งเท่าที่ชั้นสังเกตดู หน่วยของเราไม่มีใครเลยที่ใช้พลังพลังจิตหรือเวทย์"ชินวูเองก็เห็นด้วยกับแผนของดงอู ถึงมันจะใช้เวลานานกว่าเดิม แต่ก็ยังปลอดภัยกว่าไปเผชิญซึ่งๆหน้า

ฮันเตอร์ดงอูเรียกรวมฮันเตอร์ทุกคนมาฟังแผนการของเขา ก่อนที่ฮันเตอร์ทั้งยี่สิบเก้าคนจะแยกออกเป็นหกกลุ่มและไปอยู่ตามจุดต่างๆตามแผนของฮันเตอร์ดงอู

หัวหน้าหน่วยคังซิกส่งสัญญาณมือให้เริ่มทำตามแผนได้ ก่อนที่ฮันเตอร์สองคนของแต่ละกลุ่มจะเดินเข้าไปล่อซอมบี้จำนวนหนึ่งให้ออกมาห่างจากกลุ่มใหญ่เกือบร้อยเมตร และเข้าโจมตีพร้อมกันเป็นอันสำเร็จ แผนของฮันเตอร์ดงอูดำเนินไปอย่างง่ายดาย และเมื่อทำซ้ำๆก็สามารถกำจัดซอมบี้กลุ่มใหญ่สำเร็จในที่สุด

"ง่ายกว่าตอนสู้กับหมู่ป่าอะไรนั่นอีก คุณดงอูนี่สุดยอดจริงๆ"ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดขึ้น

"เอาล่ะ นำเสามาปักได้"

แท่งเหล็กขนาดเท่าขวดน้ำถูกปักลงบนพื้นดิน และเริ่มขยายขนาดความยาวขึ้นจนความสูงเทียบเท่ากับกำแพงเมืองเอทร่า ก่อนที่จะมีม่านพลังปรากฏและวิ่งแล่นตามพื้นดินเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าไปบรรจบกับกำแพงของเมืองจนในที่สุดม่านพลังก็ก่อตัวขึ้นเป็นดั่งบาเรียที่ใช้ป้องกันไม่ให้มีซอมบี้หรือสัตว์กลายกันธุ์ผ่านเข้ามาได้ ฮันเตอร์ทุกคนรู้สึกโล่งใจที่ภารกิจสำเร็จไปได้ด้วยดี พื้นที่ที่ถูกปักเสา จะถูกสร้างเป็นกำแพงในอนาคตเมื่อปักเสาครบทุกพื้นที่รอบกำแพงแล้ว พื้นที่ที่เหลือ หน่วยอื่นจะเป็นฝ่ายจัดการ ตอนนี้เองพวกเขาก็น่าจะสำเร็จภารกิจกันไปแล้วเช่นกัน

"เยส! ภารกิจสำเร็จ!"ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความดีใจ

"รางวัลจะเป็นอะไรกันนะ ชักรอไม่ไหวแล้วฮ่าๆ"ฮันเตอร์อีกคนก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน

"ความเข้มข้นของสสารนี่มัน!"เอเลนรับรู้ถึงบางสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ

แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ในขณะที่ไม่ทันตั้งตัว ฮันเตอร์ระดับหนึ่งสองคน ถูกบางสิ่งโจมตีกระทันหันจนร่างของพวกเขาขาดเป็นสองท่อน

ชินวูที่อยู่ใกล้ๆกับพวกเขานั้นสามารถหลบการโจมตีจากบางสิ่งได้อย่างฉิวเฉียด

"เราถูกลอบโจมตี!"ฮันเตอร์บางคนตะโกนขึ้นเพื่อแจ้งให้คนอื่นๆระวังตัว

"ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้!"หัวหน้าหน่วยคังซิกสั่งการ

ชินวูลุกขึ้นและมองไปทางฮันเตอร์ที่ถูกโจมตีเมื่อครู่และเขาแทบอาเจียนออกมา เพราะพึ่งเคยเห็นศพของมนุษย์ที่ถูกสัตว์กลายพันธุ์ฆ่าเป็นครั้งแรก ถึงจะเคยเห็นซอมบี้ถูกฆ่ามากี่ครั้งแล้วก็ตาม แต่ภาพที่เขาเห็นนี้มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

เงาของสัตว์กลายพันธุ์เดินอยู่หลังหมอก ฮันเตอร์ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้ สัตว์กลายพันธุ์คำรามเสียงดังและปรากฏตัวออกมาจากหมอกจนทำให้ฮันเตอร์ทุกคนหน้าถอดสี ลิงยักษ์ระดับเจ็บที่แทบจะไม่พบเห็นกันได้ง่ายๆ ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขาในตอนนี้

"สัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย"

"แบบนี้ไม่รอดแน่ พวกเราตายกันหมดแน่!"

ฮันเตอร์หลายคนเริ่มสติแตก หัวหน้าหน่วยคังซิกเองก็ตกใจไม่น้อยไปกว่าพวกเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องต่อสู้เพื่อปกป้องลูกทีมให้มีชีวิตรอดกลับเข้าไปในกำแพง

"พวกแกหนีไปซะ เจ้านี่ฉันจะเล่นกับมันเอง"ร่างกายของหัวหน้าคังซิกขยายใหญ่ขึ้น กล้ามเนื้อของเขาเพิ่มขึ้นจนชุดยูนิฟอร์มพระจำหน่วยฉีกขาด พลังแฝงของเขาถูกปลดปล่อย"ฮันเตอร์ดงอู นายพาพวกเด็กๆหนีไปซะ ฉันจะตามไปหลังจากจัดการเจ้าลิงยักษ์นี่เสร็จ"

"คุณคิดว่าผมจะทิ้งตาแก่ให้สู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดคนเดียวเหรอ"ฮันเตอร์ดงอูและฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนเดินมาอยู่ข้างๆหัวหน้าหน่วยคังซิก"เรามาฆ่าเจ้านี่แล้วไปดื่มกันครับหัวหน้าหน่วย"ร่างกายของฮันเตอร์ดงอูเริ่มมีไฟฟ้าสถิตอยู่รอบตัวและเผยร้อยยิ้มบางๆที่เหมือนกับเตรียมใจไว้แล้ว พร้อมกับฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนที่ได้ปลดปล่อยพลังแฝงเช่นกัน

"คุณเอเลน ช่วยนำทางฮันเตอร์คนอื่นๆกลับเข้าไปในกำแพงอย่างปลอดภัยทีครับ"ฮันเตอร์ดงอูพูดขึ้น ก่อนที่เอเลนจะนำทางฮันเตอร์ทุกคนเดินทางกลับไปยังกำแพง

"แกเคยเชื่อฟังคำสั่งของฉันบ้างมั้ยเนี่ยเจ้าดงอู กลับไปฉันจะเล่นงานแกให้หนักเลย"หัวหน้าหน่วยคังซิกเคลื่อนที่เข้าไปหาลิงยักษ์พร้อมกับฮันเตอร์ทั้งสามคน

"อะไรนะครับ ผมไม่ได้ยินเลย"ฮันเตอร์ดงอูเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วเข้าโจมตีลิงยักษ์โดยที่แม้แต่ฮันเตอร์คังซิกเองก็มองตามความเร็วของเขาไม่ทัน

ฮันเตอร์คังซิกได้เข้าปะทะซึ่งๆหน้ากับลิงยักษ์ มือของเขาทั้งสองข้างรั้งมือทั้งสองของมันเอาไว้ ก่อนที่เขาและลิงยักษ์จะเริ่มวัดพลังกันเหมือนนักมวยปล้ำ ฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคนเข้าโจมตีมันจากด้านข้างจนมันได้รับบาดแผลและร้องคำรามออกมา

บรรยากาศรอบตัวของมันเปลี่ยนไป อยู่ๆมันก็มีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่สเดิม ฮันเตอร์คังซิกรับรู้ของพลังของมันที่เพิ่มมากขึ้นและถูกมันจับเหวี่ยงจนกระเด็นออกไปไกล

"ตาแก่! หน่อยแก!"ฮันเตอร์ดงอูง้างมือเหมือนกำลังจะปาอะไรบางอย่าง ก่อนที่สายฟ้าจะมารวมกันเป็นรูปทรงเหมือนแท่งเหล็กแหลม"หอกอัสนี!"หอกสายฟ้าถูกปาเข้าปะทะร่างของลิงยักษ์จนแทงทะลุตัวของมันและช๊อตร่างของมันอย่างรุนแรง

ฮันเตอร์อีกสองคนรีบเข้าโจมตีซ้ำทันที แต่กลับถูกมือของมันปัดจนกระเด็นปลิวหายไปในหมอก

"คุณดงอู เหมือนว่ามันจะคลุ้มคลั่งกว่าเดิมอีกนะครับ ฮันเตอร์ชินวูเคยพูดว่าสัตว์กลายพันธุ์บางตัวยิ่งได้รับบาดแผลยิ่งจะคลุ้มคลั่งและมีพลังเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม เช่นหมูป่าที่เราเจอในวันนี้ ผมคิดว่าเราน่าจะหาจุดอ่อนและปิดจ๊อบมันในครั้งเดียว"ฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนพูดขึ้นถึงข้อมูลที่เคยได้รับจากชินวู

"บ้าจริงฉันลืมไปซะสนิทเลย"

"อย่างนั้นเองเรอะ ถึงว่าล่ะเจ้าลิงนั่นโยนชั้นซะกระเด็นไปไกลเลย มันน่าเจ็บใจนัก"ฮันเตอร์คังซิกเดินกลับมารวมกลุ่มพร้อมกับฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนที่ถูกตบกระเด็นไปเช่นกัน

"ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองโจมตีไปตามจุดต่างๆที่คิดว่าน่าจะเป็นจุดอ่อนให้ทะลุงั้นสินะครับ ผมกับฮันเตอร์ดงอูพอจะทำแบบนั้นได้"ฮันเตอร์ระดับสี่อีกคนพูดขึ้น

"งั้นผมกับจินซองจะหาจังหวะโจมตีหาจุดอ่อนของมัน คุณช่วยรั้งมันไว้อีกรอบได้รึเปล่าครับคุณคังซิก?"

"เฮ้อ..เวรกรรมของฉันที่เกิดเป็นแทงค์จริงๆ ฉันอาจต้านมันไม่ได้นานหรอกนะ"

"แค่สามนาทีก็พอแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นแดซอง นายรอจังหวะโจมตีซ้ำเมื่อพวกฉันหาจุดอ่อนของมันเจอ"

"รับทราบครับ"

"เอาล่ะ งั้นเรามาเริ่มชำแหละเจ้าลิงอวดดีนี่กัน"

...

ห่างจากเมืองประมาณสองกิโลเมตร ฮันเตอร์ยี่สิบกว่าคนกำลังเดินทางกลับไปที่เมือง หลังได้รับคำสั่งจากดงอู รองหัวหน้าหน่วยที่สี่ ที่กำลังต่อสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด ร่วมกับหัวหน้าหน่วยคังซิกและฮันเตอร์ระดับสี่อีกสองคน

"ชินวู เราจะไม่กลับไปช่วยพวกเขาจริงๆ เหรอ? "ไอริรู้สึกไม่สบายใจทั้งๆ ที่พวกเขาทุกคนต่างก็เป็นฮันเตอร์ แต่กลับหนีออกมา

"จะไปเป็นตัวถ่วงกันเปล่าๆ น่ะสิ"ถึงเขาเองจะไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ก็ตาม แต่ถ้ามองจากความจริงแล้ว สัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงขนาดนั้น นอกจากฮันเตอร์ระดับสูง ก็แทบจะไม่เคยมีฮันเตอร์ที่ระดับต่ำกว่านั้นเคยกำจัดมันได้เลยซักคน ยิ่งเป็นฮันเตอร์ระดับต่ำกว่าสี่อย่างพวกเขาแล้ว แทนที่จะอยู่เป็นภาระ การหนีออกจากที่นั่นให้พวกเขาสู้ได้อย่างเต็มที่มันเป็นวิธีที่ดีกว่า

แต่ในตอนนี้ชินวู กำลังสนใจบางเรื่องที่เขายังไม่เข้าใจมากกว่า เขานึกถึงตอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ฮันเตอร์สองคนที่เสียชีวิตเมื่อตอนเจอกับลิงยักษ์ บาดแผลของฮันเตอร์สองคนถูกโจมตีจนร่างของพวกเขาขาดเป็นสองท่อน จริงหรือที่นั่นจะเป็นการโจมตีของสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดที่เป็นลิง มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่

ชินวูเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเอเลนที่เดินนำอยู่แถวหน้า เอเลนเป็นไกด์ประจำหน่วย และแน่นอนว่าไกด์ทุกคนจะต้องมีข้อมูลที่เกี่ยวกับสัตว์กลายพันธุ์อย่างแน่นอน เขาจึงต้องการที่จะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับลิงยักษ์ตัวนั้นจากเธอ

"คุณเอเลนครับ ผมขอถามอะไรบางอย่างจากคุณได้หรือเปล่า? "

เอเลนหันมามองชินวูที่เดินอยู่ข้างๆ เธอ

"อยากรู้เรื่องอะไรเหรอคะ? "

"ผมอยากรู้ข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดตัวนั้นครับ"

เอเลนรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมอยู่ๆ ชินวูถึงต้องการรู้เรื่องเกี่ยวกับลิงยักษ์ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรกลับไป

"ถ้าเป็นข้อมูลเบื้อต้นฉันก็พอจะรู้อยู่บ้างค่ะ"

"ขอแค่วีธีที่มันใช้โจมตีก็พอครับ"

"ถ้าเป็นเรื่องนั้น เมื่อแปดปีก่อน คนที่เคยเจอมันเล่าว่า การโจมตีของมันเหมือนกับลิงปกติค่ะ การทุบ การตบ การกัดหรือกระชาก เว้นแต่พละกำลังและขนาดนานที่ผิดปกติไปจากการกลายพันธุ์"

เอเลนสังเกตได้ถึงสีหน้าที่เคร่งเครียดของชินวูจึงได้ถามกลับไป

"ฮันเตอร์ชินวู ทำไมอยู่ๆ คุณถึงอยากรู้เรื่องนี้เหรอคะ? "

ชินวูเงียบไปซักพักก่อนจะตัดสินใจบอกกับเอเลนถึงความผิดปกติบางอย่าง

"คุณจำฮันเตอร์สองคนที่ถูกฆ่าได้มั้ยครับ"

"คะ? "

"พวกเขาถูกโจมตีจนร่างขาดเป็นสองท่อน ที่ผมกำลังสงสัยตอนนี้คือ อาจจะไม่ได้มีแค่สัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดที่เจอเราครับ"

เอเลนรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินในสิ่งที่ชินวูบอก เธอพยายามมองหาความเข้มข้นของสสารจากสิ่งมีชีวิตรอบๆ แต่ก็ไม่พบว่ามีสัตว์กลายพันธุ์อยู่ใกล้ๆ เลยนอกจากซอมบี้

"ฉันลองเช็คดูรอบๆ แล้วแต่ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์อยู่แถวนี้เลยค่ะ"เอเลนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

"ตอนนี้มันอาจจะอยู่ที่นี่กับเราครับ"

"แต่พลังของฉันไม่เคยผิดพลาดเลยนะคะ"

"ที่นั่นมีสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด ถ้าเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงกว่าหรือเท่ากัน เจ้าลิงนั่นคงถูกสัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นโจมตีไปแล้ว ฮันเตอร์สองคนถูกฆ่าก่อนที่เจ้าลิงนั่นจะปรากฏตัวออกมา มันอาจจะกลัวเลยไม่กล้าเข้ามาโจมตีเราซ้ำ นั่นก็เพราะสัตว์กลายพันธุ์ตัวนั้นมีระดับที่ต่ำกว่าเจ็ดแน่นอน"ชินวูอธิบายความเป็นไปได้ให้เอเลนฟัง แต่ก็ยังมีอยู่อีกอย่างที่เขานั้นยังไม่เข้าใจ

"แล้วทำไมมันถึงยังไม่โจมตีเราล่ะ? "

"เรื่องนั้นผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน โดยปกติแล้วนิสัยของสัตว์กลายพันธุ์ เมื่อเจอเหยื่อแล้วมันจะไม่ปล่อยให้หนีรอดไปง่ายๆ นอกซะจากว่ามีสิ่งอื่นที่ทำให้มันสนใจได้มากกว่า แต่คงไม่มีอะไรที่ทำให้มันสนใจไปมากกว่ามนุษย์ที่อยู่กันเป็นกลุ่มอย่างแน่นอน บางที่มันอาจจะหาจังหวะที่เราเผลอและตายใจเพื่อจะได้จู่โจมให้ตายในครั้งเดียวก็ได้"

"ฉันสงสัยมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าทำไมคุณถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกมันเยอะจัง"

"ผมเคยอ่านเจอในบันทึกของพ่อน่ะ"

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน อยู่ๆ ก็มีฮันเตอร์คนหนึ่งหยุดเดินแล้วพูดขึ้น

"พวกเรากลับไปช่วยคุณคังซิกกันเถอะ"

ฮันเตอร์ทุกคนที่ได้ยินต่างก็หยุดเดินและหันกลับไปมองเขา

"นายบ้าไปแล้วหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าเราพึ่งเจอกับสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ดมา นายอยากกลับไปตายหรือไง? "ฮันเตอร์คนหนึ่งพูดตอบโต้เสียงดัง

"เราทุกคนเป็นฮันเตอร์ไม่ใช่เหรอ! ฮันเตอร์ที่วิ่งหนีสัตว์กลายพันธุ์เพราะกลัวตายน่ะ แบบนี้ยังจะมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นฮันเตอร์อีกหรือไง! "

ทุกคนได้แต่ยืนก้มหน้าเพราะพวกเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกของฮันเตอร์คนนั้น

"ฉันไปคนเดียวก็ได้! พวกนายน่ะ...อย่าได้เที่ยวไปบอกใครว่าตัวเองเป็นฮันเตอร์ล่ะ"เขาเดินหันหลังเพื่อจะกลับไปช่วยหัวหน้าหน่วยคังซิก

แต่ทว่า..ในขณะที่เขากำลังวิ่งกลับไป จู่ๆ สัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งก็ได้ปรากฏตัวขึ้นแล้วพุ่งเข้าโจมตีฮันเตอร์คนนั้นจนหัวของเขาหลุดออกจากบ่า ทุกคนที่เห็นต่างก็ตกใจและรีบหยิบอาวุธออกมาทันที

"ทุกคนเตรียมพร้อมต่อสู้! "เอเลนออกคำสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อม ไอริรีบวิ่งมาหาชินวู ทั้งสองคนหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมาเตรียมพร้อมอยู่ข้างๆ เอเลน

สัตว์กลายพันธุ์รูปร่างท่าทางคล้ายกับตั๊กแตนชนิดหนึ่ง ขาและแขนของมันเรียวยาว มือของมันมีกงเล็บที่เหมือนใบเลื่อยและมีคราบเลือดติดอยู่ เอเลนตรวจสอบความเข้มข้นของสสารในตัวมันพบว่าสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้น่าจะอยู่ที่ระดับห้าไม่ผิดแน่

"ทุกคนระวังตัวด้วยค่ะ มันคือสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้า! "

ฮันเตอร์หน้าใหม่และฮันเตอร์ระดับสองไม่ฟังคำเตือนของเอเลน

พวกเขาวิ่งเข้าไปโจมตีสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้าตัวนั้น แต่ก่อนที่พวกเขาจะถึงตัวมัน ร่างของมันก็ได้หายไปในหมอก

"มันหายไปไหนแล้ว! "ฮันเตอร์ทุกคนพยายามมองหาตัวมันแต่ก็ไม่พบ

เอเลนพยายามมองหามันผ่านความเข้มข้นของสสารแต่ก็ไม่เจอมันอีกเช่นกัน และเหมือนชินวูจะนึกอะไรบางอย่างออก

"ทุกคนถอยกลับมา! เจ้านั่นมันพรางตัวได้! "ก่อนที่ชินวูจะพูดจบ ร่างของมันก็ได้ปรากฏขึ้นด้านหลังของฮันเตอร์คนหนึ่งและใช้กงเล็บของมันโจมตีฮันเตอร์คนนั้นจนแขนของเขาขาดไป เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะถูกโจมตีซ้ำที่คอจนหัวของเขากลิ้งหลุดลง

ฮันเตอร์หลายคนเริ่มสติแตกและพยายามจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกมันฆ่าตายไปทีละคน ส่วนคนที่ยังรอดชีวิตก็ได้เข้าโจมตีมันพร้อมกัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงตัวมันได้เลยแม้แต่น้อย

ซอมบี้ที่อยู่รอบๆ เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามามากขึ้น ฮันเตอร์ระดับสองคนหนึ่งที่กำลังเผลอ ถูกกลุ่มซอมบี้โจมตี มันฉุดกระชากร่างของเขาไปกัดกินอย่างน่าสยดสยอง พร้อมกับเสียงกรีดร้องของเหยื่อรายนั้น

ฮันเตอร์ระดับสามคนหนึ่งละสายตาไปมองข้างหลัง ก่อนที่ตั๊กแตนกลายพันธุ์จะพุ่งเข้าหาตัวเขาทันที ชินวูที่เห็นฮันเตอร์ระดับสามคนนั้นกำลังพลาดท่าเขาจึงได้พุ่งเข้าไปสกัดการโจมตีของมันไว้ได้อย่างเฉียดฉิว

"พวกนายไปต้านพวกซอมบี้เอาไว้ เจ้านี่ฉันจัดการเอง"ชินวูบอกให้ฮันเตอร์ทุกคนไปจัดการกับพวกซอมบี้ก่อนที่จะถูกพวกมันล้อม

เขาใช้มีดฟันไปที่แขนข้างซ้ายของมันอย่างรุนแรงและรวดเร็วจนมันร้องออกมาเสียงดัง แขนข้างซ้ายของมันขาดจากการโจมตีของชินวูในครั้งเดียว มันพุ่งเข้าใส่ชินวูด้วยความอาฆาตหวังจะเอาชีวิตของเขา ชินวูเองก็พุ่งเข้าโจมตีมันอย่างรวดเร็ว เขาต่อสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ระดับห้าด้วยตัวคนเดียวอย่างสูสี

ในขณะเดียวกัน ฮันเตอร์ที่ยังรอดชีวิตก็กำลังถูกซอมบี้รายล้อมและพยายามเอาตัวรอดอย่างยากลำบาก ทางด้านของไอริและเอเลนเองก็เช่นกัน เธอฟาดฟันซอมบี้ที่กำลังรายล้อมเธอแต่ดูเหมือนจำนวนของมันนั้นมีมากเกินไปจนเธอเริ่มไม่มีทางเลือก

"ไม่มีทางเลือกแล้ว บ้าจริง! อยู่ข้างหลังฉันไว้นะคะคุณเอเลน"ไอริปลดปล่อยพลังแฝงของเธอ เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากพลังของเธอเอง

"คุณไอริคะ! "เอเลนพยายามจะจับตัวเธอแต่ก็ถูกไอริปัดมือออกไป

"อย่ามาแตะตัวฉัน.."บรรยากาศในตัวของเธอดูเปลี่ยนไป ตาของเธอเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิดเหมือนถูกอะไรบางอย่างสิงอยู่

ซอมบี้วิ่งกรูเข้าใส่ไอริทันทีมื่อมันได้กลิ่นสสารที่มาจากพลังของเธอ เอเลนทำได้แค่เพียงยืนดูเธอจัดการกับซอมบี้อย่างโหดเหี้ยม ซอมบี้สิบกว่าตัวถูกเธอจัดการภายในไม่ถึงสิบวินาที ก่อนที่เธอหยุดเคลื่อนไหวแล้วทำท่าทางแปลกๆ และวิ่งฝ่าฝูงซอมบี้หายไปในหมอก

"ฮันเตอร์ไอริคะ! "

"ให้ตายสิยัยนั่น! " ชินวูร้อนรนใจเมื่อไอริเธอเริ่มอาละวาดเหมือนครั้งก่อน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะการต่อสู้ของเขากับตั๊กแตนระดับห้าเองก็ยังไม่จบ

ชินวูที่ลืมโฟกัสในการต่อสู้ก็ได้พลาดท่าโดนกงเล็บของตั๊กแตนฟันที่แขนไปถากๆ จนมีเลือดไหลออกมา เขาเร่งความเร็วพยายามจะเด็ดหัวมันแต่ก็เป็นไปได้ยากเมื่ออีกฝ่ายเองก็เร็วพอๆ กัน แต่ทันใดนั้นร่างอ้วนท้วมก็ได้วิ่งมาด้วยความเร็ว ชินวูและตั๊กแตนหันไปมองสัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งมาทางพวกเขา

หมีสีน้ำตาลกระโดดใช้กงเล็บฟาดเข้าไปเต็มหน้าของตั๊กแตนระดับห้าจนเป็นแผลฉีกขาดขนาดใหญ่ ร่างของตั๊กแตนล้มลงโดยที่ร่างอ้วนท้วมยืนเหยียบอยู่ก่อนที่มันจะหันมามองชินวูแบบงงๆ แล้ววิ่งไปต่อ ชินวูและเอเลนได้แต่งงงวยกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นก่อนที่ชินวูจะนึกได้ว่าต้องรีบไปช่วยไอริที่ไม่มีสติในตอนนี้ ในขณะที่เขากำลังวิ่งไป ร่างของไอริก็ได้ปลิวกลับมากระแทกกับพื้นดินไถลไปไกล

"ไอริ! "ชินวูหันไปมองไอริที่ปลิวไป ก่อนจะหันกลับไปมองสัตว์กลายพันธุ์ที่เล่นงานเธอ

ร่างสูงใหญ่ที่ยืนสองขาเหมือนมนุษย์ กล้ามเนื้อแขนที่ขยายใหญ่จนฉีกขาด ดวงตาหนึ่งลูกที่อยู่ตรงกลางใบหน้าโดยที่ไม่มีแม้แต่ปากและจมูก ในมือของมันถืออาวุธบางชนิดคล้ายไม้เบสบอลที่ถูกห่อหุ้มด้วยเนื้อและเชื่อมติดกับมือขวาของมัน นี่คือมนุษย์กลายพันธุ์

เอเลนได้ตรวจสอบสิ่งมีชีวิตชนิดนี้พบว่า สสารที่อยู่ในตัวของมันนั้นเทียบเท่ากับสัตว์กลายพันธุ์ระดับหกไม่ผิดแน่ ชินวูกัดฟันเพราะรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าลำพังเขาคนเดียวสู้เจ้านี่ไม่ได้อย่างแน่นอน

ไอริพุ่งผ่านเขาเข้าไปโจมตีมนุษย์กลายพันธุ์ตัวนั้นแต่ก็ถูกมันซัดกระเด็นกลับมาอีกครั้ง ความต่างระดับของสสารในตัวทำให้เธอไม่สามารถสู้มันได้นอกจากหาจุดอ่อนและโจมตีมันเท่านั้น

"ยัยโง่เอ๊ย! "

ยักษ์ตาเดียวเริ่มเคลื่อนไหว มันวิ่งเข้ามาหาชินวูด้วยความเร็วและพยายามโจมตีเขาด้วยอาวุธของมัน ชินวูเหวี่ยงตัวหลบการโจมตี และใช้เท้าเตะสวนเข้าไปที่หัว

"..."

แต่เหมือนมันจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย การโจมตีของเขานั้นไม่มีผลกับมัน ชินวูถูกจับขาและเหวี่ยงไปข้างหน้าจนลอยไปกระแทกกับต้นไม้อย่างรุนแรงจนตัวเขาสำลักเลือดออกมา

"อ่า..แบบนี้แย่แน่"

เขาค่อยๆ ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เสียงฝีเท้าของยักษ์ตาเดียวมุ่งตรงมาทางเขา ก่อนที่มันจะฟาดอาวุธที่อยู่ในมือของมันลงมาใส่อีกฝ่ายอย่างกระทันหัน

ชินวูใช้แขนทั้งสองข้างกันอาวุธที่ถูกฟาดลงมาได้ฉิวเฉียด แต่แรงฟาดของมันนั้นรุนแรงจนพื้นข้างล่างที่เขายืนอยู่เกิดรอยบุบร้าว

ชินวูรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดและชาจากแขนและขาทั้งสองข้างที่ร้าวจนเขาต้องกัดฟันทนรับการโจมตี ก่อนที่ยักษ์ตาเดียวเริ่มที่จะโจมตีเขาอีกครั้ง มันกระหน่ำฟาดอาวุธลงมาจนแขนของเขาได้หักไปในที่สุดก่อนที่มันจะง้างอาวุธเพื่อจะฟาดลงมาอีกครั้ง

ชินวูหลับตาเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่รอดจากการโจมตีในครั้งนี้ แต่ทว่า แขนของมันที่ถืออาวุธอยู่ ได้ถูกฟันจนขาดจากดาบคาตะนะของฮันเตอร์ระดับสามคนหนึ่ง...

ดวงตาสีม่วงเข้ม รูปร่างผอมสูง และผมยาวสีดำม่วงถูกมัดเป็นหางม้า ฮาน ฮันเตอร์ระดับสามที่มีดาบคาตะนะเป็นอาวุธหลัก เขาไม่รีรอที่จะพุ่งเข้าโจมตียักษ์ตาเดียวในขณะที่มันกำลังสับสน

คมดาบถูกฟาดฟันใส่ร่างของยักษ์ตาเดียวด้วยความเร็วจนแทบมองไม่ทัน ชินวูหลบออกจากพื้นที่ต่อสู้ของพวกเขามานั่งพิงซากกำแพงเพื่อฟื้นฟูตัวเอง เขารับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ ซอมบี้หลายตัวได้เดินเข้ามาหาชินวูที่กำลังนั่งอยู่ แต่เขานั้นยังไม่สามารถขยับได้ในตอนนี้เพราะมันถึงขีดจำกัดของร่างกายเขาแล้ว

"เฮ้อ! ให้มันได้อย่างนี้สิ.."

ตอนที่ 2 มนุษย์กลายพันธุ์

ท่ามกลางเสียงคำรามอย่างคลุ้มคลั่ง ฮันเตอร์ทั้งสี่คนอยู่ในสภาพอ่อนแรงเนื่องจากใช้พลังมากเกินไป

"ให้ตายสิ เจ้านี่มันไม่มีจุดอ่อนจริงๆ เหรอเนี่ย"ดงอูรู้สึกหัวเสียเล็กน้อยเมื่อแผนที่พวกเขาคิดไว้มันไม่ได้ผล

"ฮันเตอร์ดงอูครับ.."ร่างกายของจินซองเริ่มมีควันสีขาวคล้ายไอน้ำระเหยออกมา มันคือสัญญาณเตือนว่าเขากำลังจะถึงขีดจำกัดในเร็วๆ นี้

"ขืนยังสู้ต่อนายได้เป็นอัมพาตชั่วคราวแน่ รีบผนึกพลังแล้วไปหาที่ซ่อนซะ"ดงอูหันมาคุยกับจินซองก่อนจะพุ่งเข้าไปโจมตีลิงยักษ์อีกครั้ง

สสารเปรียบดั่งพลังงานชนิดหนึ่ง พลังแฝงจะสามารถทำงานได้ก็ต่อเมื่อมีพลังงานเพียงพอ ร่างกายของผู้ที่ได้รับพลังจำเป็นที่จะต้องมีพลังงานที่เกิดจากสสารคอยหล่อเลี้ยง ถ้าฝืนใช้มันจนหมด ร่างกายของเขาคนนั้นจะไม่สามารถขยับได้จนกว่าจะฟื้นฟูพลังงานขึ้นมาใหม่อีกครั้ง นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฮันเตอร์บางคนถึงใช้เฉพาะยามจำเป็น

คังซิกใช้หมัดกระหน่ำโจมตีไปที่ลำตัวของลิงยักษ์ ในขณะที่ฮันเตอร์อีกคนคอยซับพอร์ตทุกคนอยู่ใกล้ๆ

"หอกคู่! "หอกสายฟ้าสองเล่มถูกปาเข้าใส่ร่างของลิงยักษ์จนมันร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่นานแผลของมันก็ค่อยๆ หาย

"บ้าเอ๊ย! ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปเราแย่แน่"

เวลาผ่านไปหลายสิบนาที ร่างกายของทุกคนก็เริ่มมีควันสีขาวระเหยออกมา

"ฉันชักจะเริ่มขยับตัวไม่ไหวแล้ว เจ้านี่มันคงเกินความสามารถของเราที่จะกำจัด"ฮันเตอร์คังซิกผนึกพลังของตัวเองแล้วถอยมาตั้งหลัก

"บาดแผลจากการโจมตีของเราถูกรักษาหายภายในไม่กี่วินาที เราต้องหาวิธีอื่นกำจัดมันแล้วล่ะ"ฮันเตอร์คนหนึ่งพูด

"ผมเห็นด้วยกับแจกู พลังงานของเราเองก็แทบไม่เหลือแล้ว คงยื้อมันไว้นานกว่านี้ไม่ได้"

ฮันเตอร์ทั้งสี่คนต่างก็คิดหาวิธีที่จะกำจัดลิงยักษ์ก่อนที่พลังงานของพวกเขาจะหมด

"เราลองตัดหัวของมันดูมั้ยครับ? "จินซองเสนอวิธีที่น่าสนใจขึ้นมา

"ทำไมนายถึงคิดว่ามันจะได้ผลล่ะ? "

"เท่าที่ผมสังเกต พลังของมันสามารถฟื้นฟูและรักษาบาดแผลได้แทบทุกแบบ แตกต่างจากมนุษย์กลายพันธุ์ที่สามารถงอกชิ้นส่วนต่างๆ ของร่างกายขึ้นมาใหม่ได้"

"นายกำลังบอกไม่ใช่เหรอว่ามันรักษาได้แทบทุกแบบน่ะ"

"ถ้าผมคิดถูก พลังของมันรักษาสิ่งที่พังได้เท่านั้น ไม่ใช่สร้างขึ้นมาใหม่ เพราะงั้น ถ้าเราตัดหัวมัน เราก็อาจฆ่ามันได้"

"อย่างงี้นี่เอง"ฮันเตอร์ดงอูเริ่มเข้าใจในสิ่งที่จินซองพยายามจะบอก

"งั้นเรามาลองดู ฉันน่าจะเล่นกับมันได้อีกซักสองนาที"

ฮันเตอร์คนหนึ่งเดินไปยังร่างของฮันเตอร์ที่ถูกลอบสังหาร

"ขอยืมก่อนนะ"เขาหยิบดาบสองเล่มขึ้นมาแล้วส่งให้ฮันเตอร์อีกคน

"ฉันจะเปิดช่องให้พวกนายโจมตีเอง"ฮันเตอร์ดงอูเปิดใช้พลังแฝง ไฟฟ้าสถิตอยู่ทั่วร่างของเขา

"หน่วยเสือขาว เคารพ! "

เคารพ!

ฮันเตอร์คังซิกและฮันเตอร์จินซองวิ่งเข้าไปปะทะกับลิงยักษ์จากด้านหน้า โดยที่ฮันเตอร์อีกสองคนวิ่งอ้อมไปด้านหลังเพื่อหาจังหวะในการโจมตี

"มาเลยไอ้หนู! "คังซิกเปิดฉากโจมตีด้วยหมัดขวาเข้าที่กลางหน้าของมัน แต่กลับโดนมันเหวี่ยงหมัดสวนกลับเข้าที่หน้าจนร่างของเขาถไลกลับไป

"เฮ้ยไอ้ลิงโง่! "ดงอูตะโกนใส่ลิงยักษ์ ในจังหวะที่มันหันมามอง หอกสายฟ้าขนาดใหญ่กว่าปกติสองเท่าก็ได้พุ่งไปปักเข้าที่กลางอกของมัน

ร่างของมันถูกช็อตและหยุดเคลื่อนไหว ในจังหวะนั้นฮันเตอร์สองคนก็ได้พุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว

"ตายซะ! "ฮันเตอร์ทั้งสองตะโกนเสียงดัง คมมีดทั้งสองเล่มฟันไปที่คอของลิงยักษ์ก่อนที่หัวของมันจะกลิ้งหล่นลงที่พื้น

"สำเร็จมั้ย?! "ดงอูพูด

ลิงยักษ์หยุดนิ่งไร้การเคลื่อนไหว ก่อนที่ร่างของมันจะล้มลงที่พื้นจนเกิดเสียงดัง สัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด ถูกฮันเตอร์ทั้งสี่คนสังหารได้สำเร็จ

"เอาจริงเหรอเนี่ย พวกเราฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ระดับเจ็ด!! "ฮันเตอร์จินซองพูดด้วยความตื่นเต้นและสับสนเล็กน้อย

"เจ้าบ้านี่จะเอายังไงแน่ฮ่าๆๆ "ฮันเตอร์ดงอูหัวเราะในความไร้เดียงสาของจินซอง

"หมดสิ้นซักทีภารกิจนรกแตกนี่"ฮันเตอร์ดงอูทรุดนั่งลงที่พื้นด้วบความโล่งใจ

"เราจะกลับกันเลยรึเปล่า"ฮันเตอร์แจกูพูด

"ไหนๆ งานเราก็เสร็จแล้ว ขอเวลานั่งพักหน่อยน่า"ฮันเตอร์จินซองพูดกับแจกูที่เป็นคู่หู

"ฮ่าๆๆ ฉันอนุญาต..หื้ม"ฮันเตอร์คังซิกมองไปเจอศพของฮันเตอร์ที่ถูกลอบสังหาร เขาหยุดมองสักพักก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

"มีอะไรเหรอตาแก่? "ดงอูถามด้วยความสงสัย

"เราต้องไปกันตอนนี้เลย.."

...

โครม! เสียงของบางอย่างปะทะกับกำแพงจนพังทลายลง

"แกมันหน้าตาน่าเกลียดเป็นบ้า.."ฮานหลบและปัดการโจมตีของมนุษย์กลายพันธุ์ระดับหกที่ตอนนี้รูปร่างของมันได้เปลี่ยนไป

แขนที่เคยมีแต่กล้ามเนื้อขาดหลุดลุ่ยก็ได้มีกระดูกแหลมๆ แทงทะลุออกมา ใบหน้าที่เคยมีเพียงดวงตาดวงเดียว กลับมีปากที่ฉีกกว้างจนดูน่ากลัว

เอเลนแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะขนาดไกด์อย่างเธอเองก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่า มนุษย์กลายพันธุ์สามารถวิวัฒนาการได้

ด้านชินวูที่เกือบจะถูกซอมบี้รุมกินโต๊ะ ได้ถูกฮันเตอร์อีกคนเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน หลังจากใช้เวลาไปหลายสิบนาที บาดแผลของเขาก็ค่อยๆ หายไปทีละนิด

"ร่างกายของนายคงถูกฝึกมาอย่างหนักเลยล่ะสินะ"บาริว ฮันเตอร์ระดับสามเดินเข้ามาดูอาการหลังจากเคลียร์ซอมบี้ใกล้ๆ จนหมดแล้ว

"นั่นน่ะสิ ร่างกายของนายฟื้นตัวเองเร็วมาก เป็นผลจากการฝึกจริงๆ เหรอ? "ไอริที่นั่งอยู่ข้างๆ พูด

"อ่า..คงงั้น.."จินวูตอบแบบไม่ใส่ใจพรางมองไปยังฮานที่กำลังต่อสู้กับมนุษย์กลายพันธุ์

'เขาเป็นฮันเตอร์ระดับสามจริงเหรอ..'ชินวูนึกสงสัย

โฮกก! เสียงคำรามดังขึ้นเมื่อฮานใช้ดาบคาตะนะฟันไปที่ตาของมนุษย์กลายพันธุ์ก่อนจะถอยออกมาตั้งหลัก มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเริ่มคลั่งและวิ่งตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็ว

"ฮานสไตล์.."ฮานถือดาบยกขึ้นเหนือหัวโดยที่ชี้ปลายดาบลงไปที่ไหล่ข้างซ้ายก่อนจะฟันเป็นแนวเฉียงพร้อมเคลื่อนที่ผ่านร่างของมนุษย์กลายพันธุ์ไปอย่างรวดเร็ว

"ปลิดชีพ.."ร่างของมนุษย์กลายพันธุ์ขาดครึ่งเป็นแนวเฉียง

ทั้งชินวูและคนอื่นๆ ที่เห็นต่างก็อึ้งในความสามารถของฮาน ทั้งๆ ที่เป็นแค่ฮันเตอร์ระดับสาม แต่กลับสามารถสังหารมนุษย์กลายพันธุ์ระดับหกได้

ถึงแม้มนุษย์กลายพันธุ์จะสามารถงอกอวัยวะทุกส่วนขึ้นมาใหม่ได้ แต่ถ้าจุดอ่อนของมันถูกทำลาย ระบบการทำงานของร่างกายมันก็จะถูกหยุดและตายลง

มนุษย์กลายพันธุ์ทุกตัวนั้นต่างก็มีจุดอ่อนเหมือนๆ กัน ถ้าเราสามารถหาที่ตั้งของจุดอ่อนของมันได้ เราก็มีโอกาสที่จะสังหารมันได้มากขึ้น

ฮานมีพลังแฝงที่สามารถเคลื่อนที่ไปยังอีกจุดได้อย่างรวดเร็วภายในเวลาสั้นๆ ซึ่งการใช้พลังของเขาในแต่ละครั้งจะใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก เขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะใช้มันถ้าไม่จำเป็น บวกกับความชำนาญในการใช้ดาบของเขา ถือว่าพลังที่เขาได้รับมานั้นแข็งแกร่งอย่างมาก

ร่างของมนุษย์กลายพันธุ์ค่อยๆ หดลงและมีของเหลวสีดำไหลออกมาจากร่างและค่อยๆ แห้งไป

ฮานเช็ดและเก็บดาบก่อนจะเดินกลับมารวมกลุ่ม แต่ทันใดนั้นก็ได้มีชายปริศนาพุ่งเข้ามาโจมตีเขาอย่างรวดเร็ว

"โอ้ หลบได้ด้วยแฮะ"เขาพูดขึ้นหลังจากที่โจมตีพลาด

"นาย.."ฮานรู้สึกตกใจเล็กน้อย เมื่อคนที่โจมตีเขา เป็นหนึ่งในฮันเตอร์ระดับสามที่เป็นเพื่อนของเขาเอง

"แปลกใจเหรอ..หึ"เขาพุ่งเข้าโจมตีฮานอย่างกระทันหันด้วยมีดสั้นที่เป็นอาวุธหลักของนักฆ่า คมมีดถูกเล็งไปที่คอของฮาน ก่อนจะถูกใครบางคนเข้ามาสกัดการโจมตีเอาไว้

"ไม่สมเป็นแกเลยนะแดเนียล โจมตีคนที่อ่อนแอกว่าน่ะ"บาริวใช้มีดสั้นสกัดการโจมตีของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะใช้มีดอีกเล่มพยายามฟันไปที่คอของอีกฝ่ายจนอีกฝ่ายต้องถอยกลับมาตั้งหลัก

"แกก็ยังคงปกป้องเจ้านั่นเหมือนเดิมเลยนะบาริว หึ"เขาพุ่งเข้ามาโจมตีบาริว ต่างฝ่ายต่างโจมตีสวนกันไปมาด้วยความเร็วที่เป็นเอกลักษณ์ของนักฆ่า เสียงคมมีดปะทะกันหลายครั้งจนเกิดเสียงดัง ในขณะเดียวกัน ชินวูรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง อุณหภูมิของร่างกายก็เพิ่มสูงขึ้น เขาทนไม่ไหวจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อะไรกัน..เริ่มแล้วเหรอ? "บาริวได้ยินเสียงของชินวูจึงได้เปลี่ยนเป้าหมายแล้วพุ่งไปหาชินวูอย่างรวดเร็ว

"หรือว่าเจ้านั่น..บ้าเอ๊ย! "บาริวเริ่มเข้าใจว่าแท้จริงแล้วเป้าหมายของแดเนียลไม่ใช่ฮานตั้งแต่แรก

แดเนียลเล็งมีดไปที่หัวใจของชินวู แต่ก่อนที่มีดจะถึงตัวชินวู ไอริก็ได้ใช้มือของเธอปัดการโจมตีของเขาออกไป

"แกคิดจะทำอะไรผู้ชายของฉันน่ะ"ไอริที่ตอนนี้อยู่ในอีกร่างก็ได้กรีดร้องใส่อีกฝ่าย แดเนียลถอยออกมาในขณะที่บาริวเองก็ได้เข้ามาโจมตีเขาเช่นกัน

แดเนียลรับการโจมตีของบาริวด้วยอาวุธของเขาก่อนจะดีดตัวถอยออกไป

"แบบนี้ก็ลำบากเลยสิฉัน.."

"อะไรกัน..แกกลัวจะถูกผู้หญิงจัดการงั้นเหรอ"บาริวที่กำลังจะเข้าไปโจมตีแดเนียลก็ได้ถูกไอริโจมตีจนปลิวไปด้านข้าง

ไอริจะพุ่งเข้าไปใช้กงเล็บของเธอโจมตีใส่แดเนียล แดเนียลพยายามป้องกันการโจมตีของไอริที่มาอย่างต่อเนื่อง เมื่อเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบจึงตัดใจที่จะสังหารชินวู

"เอาเถอะ..ยังไงเจ้านั่นก็ต้องถูกเนรเทศออกไปจากกำแพงอยู่ดี ถือว่าเป็นของขวัญก็แล้วกัน"แดเนียลดีดตัวถอยออกมาแล้ววิ่งหนีไปในหมอก

ไอริที่กำลังจะตามไปอยู่ๆ ก็หยุดเคลื่อนไหว ควันสีขาวระเหยออกจากร่างของเธอก่อนที่สติของเธอจะกลับมา

อีกด้านหนึ่ง...

ดงอูจัดการซอมบี้ที่พยายามเดินเข้ามาโจมตีพวกเขา

"ทำไมแถวนี้ถึงได้มีพวกซอมบี้เยอะจังล่ะ ไม่ใช่ว่าเราจัดการมันไปหมดแล้วหรอกเหรอ"

"ถ้าสิ่งที่ฉันคิดมันจริงล่ะก็..พวกเด็กต้องลำบากแน่"

เสียงบางอย่างเคลื่อนที่มาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่คนเตรียมพร้อมตั้งรับ แต่กลับพบว่าเป็นแดเนียลที่กำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

"นาย..ฮันเตอร์ระดับสามนี่"คังซิกพูด

"หัวหน้า! พวกเราถูกลอบโจมตีครับ! "แดเนียลทำสีหน้าร้อนรน

"บ้าเอ๊ย! ฉันนึกแล้วไง! "

ในขณะที่คังซิกไม่ทันระวังตัว แดเนียลได้ใช้อาวุธของเขาปักเข้าที่หัวใจของคังซิกอย่างรวดเร็ว

"จากฉันเอง หึ! "แดเนียลรีบวิ่งหนีหายไปในหมอกทันที

"หัวหน้า! "ฮันเตอร์ทั้งสามคนรีบเข้ามาดูอาการของคังซิกที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

หัวใจของคังซิกถูกแทงทะลุด้วยอาวุธของแดเนียล บาดแผลของเขาสาหัสเกินว่าจะฟื้นฟูได้อีกครั้ง

"ดงอู หัวใจของฉันถูกแทงทะลุไปแล้ว"คังซิกพูด

"ตาแก่! ทนไว้ก่อนสิ! เฮ้ย! "ดงอูร้อนรนเมื่อเห็นสภาพของคังซิกกำลังแย่

"ดงอู ฉันมีเรื่องอยากให้แกช่วย"

"บ้าเอ๊ย! "ดงอูเริ่มร้องไห้ออกมา คังซิกเป็นเหมือนญาติคนหนึ่งที่ดูแลเขามาโดยตลอด

"ฟังนะ นายช่วยเอาสิ่งนี้ไปบอกกับชินวูที"

คังซิกได้พูดบางอย่างกับดงอู ก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจไป ดงอูและอีกสามคนได้พาร่างของคังซิกกลับไปที่เมือง ในระหว่างทางก็ได้เจอกับกลุ่มฮันเตอร์ที่ยังรอดชีวิตอยู่ ทุกคนต่างก็เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะดงอูที่สนิทกับคังซิกมากที่สุด

หลายวันผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น ณ ศูนย์ใหญ่ของกองทัพฮันเตอร์

"ฮันเตอร์ชินวู มีคำสังให้คุณออกไปจากเมืองเอทร่านับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป"

ตอนที่ 3 เนรเทศ