"ห้าโมงเย็น...เหลืออีกสิบหน้า...ขอกูเซฟก่อน..."

เสียงพึมพำเบาๆ ดังจากแพรไหม หญิงสาววัยยี่สิบห้าที่อาศัยอยู่ในห้องเช่าแคบๆ กลางกรุง

เธอกำลังนั่งก้มหน้าปั่นงานออกแบบคู่มือการใช้งานของลูกค้า ที่กำหนดส่งตอนเที่ยงคืน

อีกนิดเดียว...ไฟอย่าเพิ่งดับนะ ขอร้องล่ะ!

เธอเงยหน้ามองนาฬิกาแล้วกดเซฟอีกรอบ มือเริ่มชา สมองเบลอ แต่หัวใจยังเต็มไปด้วยความหวัง

จนกระทั่ง...

เปรี๊ยะ!!

เสียงไฟช็อตดังสนั่น พร้อมแสงวาบจากปลั๊กพ่วงที่เธอเสียบทั้งคอมพิวเตอร์ พัดลม โทรศัพท์ และหม้อหุงข้าวไว้ในช่องเดียวกัน

"เหี้ย!!"

ทุกอย่างดับวูบ ทั้งห้องกลายเป็นสีดำสนิท

แพรไหมยกมือจะควานหาโทรศัพท์ แต่ปลายนิ้วกลับไปโดนของเหลวบางอย่าง...แล้วมีบางสิ่งดึงร่างเธอลงไปในความมืด

...

...

เสียงนก เสียงจิ้งหรีด และกลิ่นไม้หอมลอยเข้าจมูก

แพรไหมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สิ่งที่เธอเห็น...คือเพดานไม้ไผ่เก่าๆ กับผ้าม่านปักลายดอกไม้ เสียงไก่ขันลอยมาเบาๆ ตามลม พร้อมกับแสงแดดอ่อนๆ จากหน้าต่าง

ที่นี่มันที่ไหน... บ้านยายเหรอ

เธอพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง และทันใดนั้น...ความรู้สึกแปลกประหลาดก็เกิดขึ้น

หน้าอกแบน ผิวเนียน ผมยาว แต่...อะไรบางอย่าง มันอยู่ตรงนั้น...ในกางเกง!

เธอรีบคว้าผ้ามาห่มตัวไว้ ร่างทั้งร่างเหมือนจะทรุดลง

เดี๋ยวนะ...นี่มันไม่ใช่ร่างกู! แล้ว...นั่นมันอะไรกันวะ!

ประตูไม้เก่าๆ ค่อยๆ เปิดออก หญิงสาวอีกคนในชุดพื้นบ้านเดินเข้ามาพร้อมถาดไม้

"เจ้าตื่นแล้วเหรอ ตาล"

"...หา!"

"เมื่อวานเจ้าหมดสติไปที่ลานน้ำ องค์หญิงมีรมย์ให้คนพามานอนพักที่เรือนหลังเล็กนี่ ข้าเป็นคนดูแลเจ้าเองนะ"

"...หมายความว่าไงอะ...ฉันชื่อแพรไ—"

เธอเงียบไปกลางประโยค ในหัวมีแต่เสียงกรีดร้องแบบไม่มีเสียง

นี่กูตายแล้วหรอ แล้วนี่กูเข้าสิงคนอื่นงั้นหรอ แล้วทำไมถึงเป็นผู้หญิงที่มี... เดี๋ยวสิ! กูเป็นผู้หญิงแท้ๆ นะ!!!

หญิงสาวในชุดพื้นบ้านเอียงคอ

"เจ้าคงยังมึนอยู่ ไว้ตื่นเต็มที่ก่อนค่อยว่ากันเนอะเดี๋ยวข้าไปบอกองค์หญิงก่อนว่าเจ้าฟื้นแล้ว"

เธอเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้แพรไหม...หรือคนในร่าง ‘ตาล’ นั่งงงอยู่คนเดียว

...

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงประตูเปิดอีกครั้ง หญิงสาวผิวขาวสะอาด ผมดำยาวเกล้าเป็นมวยหลวม เดินเข้ามาเงียบๆ ด้วยสีหน้าสงบ

"เจ้าตื่นแล้วหรือ...ตาล"

โอ้โห...นั่นมันองค์หญิงเหรอ ทำไมหน้าสวยขนาดนี้วะ!

หญิงสาวตรงหน้าคือองค์หญิงมีรมย์ นัยน์ตาเธอดูนิ่ง แต่ลึก...เหมือนมองทะลุทะลวงทุกอย่างในจิตใจคน

"เจ้าดูแปลกไปนิดหน่อยนะ"

"...อะ...เอ่อ..."

อย่าโป๊ะแตก...อย่าโป๊ะแตกเด็ดขาด

"ข้าแค่...มึนหัวนิดหน่อยค่ะ"

องค์หญิงยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า

"พักอีกวันพรุ่งนี้เจ้าไปกับข้า ข้าจะออกไปนอกวัง"

"ไป...ไปไหนเหรอคะ"

"ตลาด...ข้าจะไปซื้อของด้วยตนเอง ข้าชอบดูผู้คน และ...บางครั้ง...ชอบเดินกับคนที่ข้าไว้ใจได้"

หญิงสาวพูดทิ้งท้าย แล้วเดินออกจากห้อง

แพรไหมในร่างสาวดุ้น ได้แต่นั่งมึนอยู่บนเสื่อฟาง

โอเค...ตอนนี้กูอยู่ในวัง...เป็นสาวใช้...อยู่ในร่างสาวดุ้นแสนสวย... และกำลังจะถูกพาออกไปเดินตลาด...กับองค์หญิงที่สวยจนอยากตายตรงหน้า

"...เอิ่มมม"

เอาไงดีวะเนี่ย...กูแค่อยากส่งงาน ไม่ได้อยากส่งใจให้ใครซะหน่อย

...—จบบทที่ 1—...

เช้าวันถัดมา ไอลิน—หรือชื่อใหม่ในร่างนี้ “หนูตาล” ยังคงนั่งจ้องกระจกไม้เก่าๆ ด้วยสีหน้าผสมระหว่างมึนกับจิตตก

สรุปคือกูตายรึยังวะ หรือแค่หลุดมาโลกอื่นเฉยๆ แล้วใครมันส่งกูมาเป็นสาวใช้ในวังวะ!

เธอมองตัวเองในกระจก ใบหน้าเรียวเนียน ตาโต แก้มแดงแบบไม่ต้องใช้บลัชออน ผมยาวถึงกลางหลัง หน้าใสแบบ AI ยังต้องอาย แต่พอไอลินเลื่อนสายตาลงต่ำ...

มาเป็นดุ้นเลยนะมึง...ให้ตายเถอะสวรรค์ แต่กูก็ไม่รู้จะขอบคุณดีไหม!

เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อย้ำว่านี่ไม่ใช่ฝันก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงประตูเปิด

"ตาล เอ่อ...เจ้า พร้อมจะไปกับข้าแล้วหรือยัง"

องค์หญิงมีรมย์ยืนอยู่ตรงหน้าประตู สวมชุดเรียบหรูแบบผู้ดีเมืองเก่า ใบหน้าสงบเรียบแต่สวยเกินหญิงสามัญชนไปสามเท่า

"อะ...ค่ะ! พร้อมแล้วเจ้าค่ะ!" ไอลินลุกขึ้นแบบแทบสะดุดชายผ้าตัวเอง

ใจเย็นนะ...นี่ไม่ใช่ฉากเดตนะเว้ย! นี่องค์หญิงนะ!

ตลาดกลางเมืองสุวรรณคีรีคึกคักเป็นพิเศษในวันนี้

มีร้านขายของพื้นเมือง ร้านน้ำสมุนไพร แผงผ้าลายมัดย้อม ไปจนถึงรถเข็นขายของทอดแปลกๆ ที่มีกลิ่นไม่คุ้นเคย

"เจ้าชอบเดินตลาดหรือไม่"

องค์หญิงมีรมย์หันมาถามไอลิน ขณะเดินเคียงข้างกัน

"อะ...ค่ะ ก็ชอบอยู่แล้ว"

จริงๆ คือกูอยากโดดงานมากกว่า แต่เดินกับองค์หญิงแบบนี้ก็ไม่เลวนะ...กลิ่นหอมจังวะ

"คนแถวนี้ดูแปลกตาเวลามองข้า...แต่พอมีเจ้าข้างๆ เหมือนพวกเขาสนใจเจ้ามากกว่าเสียอีก"

มีรมย์พูดยิ้มๆ

"อะ...เอ่อ คงเพราะ...ข้าสวย...มั้งเจ้าค่ะ"

ไอลินตอบติดตลก แต่ลึกๆ ก็รู้ว่าเป็นเพราะหน้าในร่างนี้มัน "สาวมาก"

แล้วก็...ไม่รู้จะดีใจหรือเครียดดี ที่องค์หญิงชมกันตรงๆ แบบนี้ ทันใดนั้น มีคนวิ่งชนจากด้านหลัง แรงกระแทกทำให้ไอลินเสียหลัก เซลงไปด้านข้าง

"ระวัง—!"

องค์หญิงมีรมย์คว้าตัวเธอไว้ทัน แต่ท่าทางมันดันเป็นแบบ... หน้าแนบอก แขนโอบเอว ร่างแนบกันทั้งตัว

"..."

ไอลินช็อกไปสามวิองค์หญิงชะงักไปสองวิ อากาศระหว่างทั้งคู่กลายเป็นสูญญากาศในทันที

เชี่ย...หน้าอกองค์หญิง...นุ่ม...แต่มือกู...ไปแตะตรงนั้นของกูเองแล้ววววว!!

"...อะ...อะฮึ่ม ขอโทษเจ้าค่ะ ข้า...สะดุด..."

ไอลินรีบผละออก ใบหน้าแดงจัดยิ่งกว่าข้าวมันไก่เผ็ดพริกห้าช้อน มีรมย์เม้มปากแน่นเหมือนพยายามไม่ขำ แต่ตาก็แอบเหลือบมองอย่างสำรวจ

"เจ้าตาล...ตัวเจ้าร้อนมาก เจ้าสบายดีหรือไม่"

"สบายดีเจ้าค่ะ!"

ไอลินพูดพลางขยับตัวไปอีกด้าน

ไม่สบายเลยโว้ย! กูร้อนข้างล่างจนจะระเบิดแล้วเนี่ย! องค์หญิงอย่าเผลอกอดอีกนะ...ไม่งั้นกูอาจจะเผลอ...

หลังจากนั้น องค์หญิงพาไอลินเดินเข้าร้านขายสมุนไพร แม่ค้ายื่นชาสมุนไพรเย็นมาให้ลอง

"ช่วยลองดื่มดู ข้าชอบมาก ดับร้อนได้ดีทีเดียว"

มีรมย์ส่งยิ้มบางๆ ไอลินรับแก้วไม้ไผ่มา

"...ถ้าช่วยดับไฟในตัวได้จริง ข้าคงต้องสั่งลังนึงเลยล่ะเจ้าค่ะ..."

"หือ..."

"เปล่าๆ ค่ะ ข้าพูดกับตัวเอง"

ในหัวไอลินตอนนี้มีแต่เสียงกรีดร้อง

องค์หญิงน่ารักเกินไปแล้ว! นี่กูหลงเธอเหรอ! แล้วเธอจะยังยิ้มให้กูได้อยู่ไหมถ้ารู้ว่ากู...ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา!...แต่ช่างเถอะ วันนี้แค่นี้ก็เกือบใจเต้นตายแล้ว พรุ่งนี้จะเป็นยังไง…ก็ค่อยว่ากันอีกที

...—จบบทที่ 2—...

ห้องอาบน้ำกลางตำหนักฝ่ายในไม่ใหญ่มาก

เป็นเรือนไม้ที่เปิดโล่งด้านบน มีอ่างหินแกะสลักและน้ำสมุนไพรไหลผ่านจากลำธารข้างวัง กลิ่นตะไคร้กับใบมะกรูดลอยอวลในอากาศ

“...ทำใจดีๆไว้ ไอลิน แกอาบแค่น้ำ ไม่ได้อาบความรู้สึก”

เสียงเธอบ่นเบาๆ ขณะยืนอยู่หน้าอ่างอาบน้ำ

ในมือมีผ้าขาวบางชุดเดียว กับขันไม้ไผ่สำหรับตักน้ำ

เธอถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น รู้สึกอายตัวเองนิดๆ ทั้งที่อยู่คนเดียว เพราะทุกครั้งที่เธอส่องกระจก...ร่างใหม่ที่อยู่ในโลกนี้มัน “น่ารักเกินเหตุ” ผิวขาวนวล หน้าอกไม่มี แต่เรียวเอวกับสะโพกมันพริ้วเกินมนุษย์ และ...สิ่งที่ไม่ควรมีสำหรับหญิงสาวทั่วไป ก็ยังอยู่ครบ

ทำไมร่างนี้ต้องหน้าสวยหุ่นแซ่บขนาดนี้วะ...กูจะตัวเองไหวไหมเนี่ย...

เธอก้าวลงอ่างอย่างระวัง น้ำอุ่นพอเหมาะพอแช่ทั้งตัวลงไป ความตึงเครียดค่อยๆ ผ่อนคลาย

"อื้ม..."

เสียงครางหลุดออกมาเบาๆ โดยไม่ตั้งใจ

มือเรียวลูบผ่านไหล่ พาดลงหน้าท้อง แล้ว...

เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่ง! ยังไม่ควรทำอะไรแบบนั้น! นี่ไม่ใช่เวลามาเคลิ้มกับตัวเองนะ!

ไอลินเอาผ้าขาวมาพันตัวไว้ แล้วลุกขึ้น แต่น้ำที่เปียกผ้าทำให้ผ้ามันแนบไปกับร่างจนเห็นทุกเส้นสาย

ถ้าใครมาเห็นนะ...ตายแน่กู

เสียงไม้ลั่นเบาๆ ดังมาจากประตูด้านหลัง

เธอหันขวับไปทันที

"ใคร!"

ประตูเปิดออกช้าๆ

และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ—องค์หญิงมีรมย์

“อะ...ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่...เอ่อ...ลืมบอกเจ้าเรื่องกำหนดงานวันพรุ่งนี้...”

องค์หญิงพูดเสียงเบา แต่สายตาดูนิ่งผิดปกติ

ไอลินเบิกตากว้าง

"ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ องค์หญิง!! อย่า...!"

แต่สายตาคู่นั้นของมีรมย์ไม่ได้ละจากร่างของเธอเลย

ผ้าขาวที่เปียกแนบเนื้อกำลังทำหน้าที่ได้แย่มากในตอนนี้

"...เจ้า...มีบางอย่าง...ที่ข้าไม่เคยเห็นในผู้หญิงคนใดมาก่อน"

เสียงขององค์หญิงเบาลงอย่างประหลาด

"อะ เอ่อ ข้า...อธิบายได้!"

“หรือเจ้าจะบอกว่าเจ้าเป็น...ผู้ชายหรือ”

ไอลินนิ่ง

"ก็...ไม่เชิง...ข้าเป็น...เอ่อ...เป็นผู้หญิงที่มี...ของแถม"

"..."

"...ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกนะเจ้าค่ะ! ข้าแค่—"

มีรมย์ยกมือห้าม แล้วเดินเข้ามาใกล้ ใกล้จนไอลินต้องถอยหลังชนขอบอ่าง

"เจ้ารู้ไหม...ข้ามองเจ้ามาตลอดตั้งแต่วันแรก"

"...หา"

"ไม่ใช่แค่มอง...แต่รู้สึกบางอย่าง...และตอนนี้ ข้ายังรู้สึกอยู่"

มือขององค์หญิงค่อยๆ เอื้อมมาสัมผัสที่แก้มเธอ

ร้อนผ่าว...แต่ไม่ใช่จากน้ำในอ่าง

"ถึงเจ้าจะไม่ใช่หญิงแท้...แต่ใจข้า...มันไม่ได้สนใจสิ่งที่เจ้ามีหรือไม่มี"

ไอลินกลืนน้ำลาย

กูจะห้ามยังไงดีวะ...ไม่สิ! หรือจะไม่ห้ามดี

ริมฝีปากของมีรมย์ขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

"ข้าขอ...ลองแตะดูได้หรือไม่"

"หะ...หืมมม!"

นี่กูจะกลายเป็นสาวใช้ที่โดนองค์หญิงลวนลามเหรอ!

และในเสี้ยววินาทีนั้น...ปลายนิ้วขององค์หญิงก็แตะลงบนต้นขา เลื่อนขึ้น...ช้าๆ ไอลินหอบหายใจเบาๆ

"...ยะ...อย่าทำแบบนี้..."

"เหตุใดเล่า เจ้าไม่ต้องการข้าหรือ"

"...ข้า...ไม่ได้ว่าไม่ต้องการ..."

เสียงน้ำในอ่างยังคงไหลเอื่อย อากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความร้อนระอุ ที่ไม่เกี่ยวกับไอน้ำเลยสักนิด

—จบบทที่ 3—