“เมื่อเขากลับมา...พร้อมหัวใจที่เปลี่ยนไป”

“แค่เพื่อน...หรือมากกว่านั้น?”

“คืนนี้...เขาจูบฉัน”

“ความลับในห้องเรียนปีสาม”

“ใต้แสงจันทร์...ฉันเผลอใจให้เขา”

“ศัตรูหัวใจ กลายเป็นคนที่ฉันรัก”

“จากรูมเมต...สู่คนสำคัญ”

“มือของเขาอุ่นกว่าที่คิด”

“เขาบอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ทำไมจูบฉัน?”

“ในวันที่เขาร้อง ฉันกลับอยากกอดเขาไว้แน่น

---

เสียงประตูห้องปิดลงอย่างแรง

“มึงตามกูมาทำไม?” เขาหันกลับมา เสียงหายใจหอบถี่หลังวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในห้องของผม

“แล้วทำไมมึงไม่รับโทรศัพท์กูตั้งแต่เมื่อเย็น?” ผมตวาดกลับ เสียงดังกว่าที่ตั้งใจไว้ อารมณ์มันพุ่งปรี๊ดจนไม่อยากจะยั้ง

เขาไม่พูดอะไร แต่เดินเข้ามาหาผมทีละก้าว ทีละก้าว... แววตาของเขาไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด มันเต็มไปด้วยแรงกดดัน ความรู้สึกที่ปั่นป่วน และ...ความต้องการ

“กูเตือนมึงแล้ว...อย่ามายั่วกู” เสียงเขาแหบต่ำ ก่อนที่มือหนาจะคว้าแขนผมดึงเข้าไปประชิดร่างแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

“แล้วมึงจะทำอะไรล่ะ...” ผมท้าทาย เสียงตัวเองก็สั่นไม่แพ้กัน

ริมฝีปากเขากระแทกเข้ากับของผมรุนแรง มันไม่ใช่จูบที่อ่อนหวาน แต่มันคือไฟ—ไฟที่กำลังลุกไหม้ทั้งตัวเรา...

มือของเขาเลื่อนไปทั่วแผ่นหลังผม ก่อนจะผลักผมลงบนโซฟา ร่างกายเราแนบชิดกันจนไม่มีช่องว่าง

เสียงหายใจของเราปะปนกัน เสียงฝนด้านนอกยังคงตก แต่ภายในห้องกลับร้อนยิ่งกว่าไฟนรก

“กูอยากจะลืมทุกอย่างในคืนนี้...แต่กูอยากจำว่ามึงเป็นของกู”

เสียงของเขาดังข้างหู มือที่สั่นของผมคว้าเสื้อเขาไว้แน่น

“งั้นก็เอาสิ...ทำให้กูลืมตัวเองไปเลยก็แล้วกันดีมากเลยหอม! แนวอบอุ่นน่ารักกำลังพอดีเลย จะได้ทำให้นิยายน่าเอ็นดูและเข้าถึงใจผู้อ่านได้ง่ายด้วย 💛

ต่อไปนี้คือ ตอนที่ 1 ของนิยายเกย์แบบอบอุ่นละมุนหัวใจ มีฟีลคลั่งรักเบา ๆ แต่ไม่ดราม่า ไม่รุนแรงนะ:

---

💛 ตอนที่ 1: "เขาคนนั้น...ที่นั่งข้างหน้าฉันเสมอ"

ห้องเรียนปีสองคณะนิเทศศาสตร์ในเช้าวันจันทร์เหมือนจะเงียบกว่าทุกวัน

แสงแดดลอดผ่านม่านหน้าต่างบาง ๆ ตกกระทบแผ่นหลังของใครคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้า...เขาคนนั้น ที่ฉันไม่เคยรู้จักชื่อ

ฉันเจอเขาครั้งแรกในวิชาหนึ่งเมื่อเทอมก่อน จำได้แม่นว่าเขาชอบใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอก แล้วนั่งจดเลคเชอร์ด้วยลายมือที่เรียบร้อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

เขาไม่ใช่คนที่ดังหรือโดดเด่นอะไร แต่เขา...อบอุ่นอย่างประหลาด เหมือนเตาเล็ก ๆ ที่วางอยู่มุมห้องในฤดูหนาว

“มีที่นั่งไหม?”

เขาหันมาถามตอนที่ฉันยืนมองหาที่นั่งว่างในห้องเรียนวันนั้น เสียงนุ่ม ๆ ของเขาทำฉันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“อ๋อ ได้ครับ...ขอบคุณครับ” ฉันตอบ แล้วนั่งลงข้างเขา

ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่เคยนั่งที่อื่นเลย...

ทุกครั้งที่เขาเลิกเรียน จะมีขนมกล่องเล็ก ๆ ติดมือไว้เสมอ บางวันเป็นเค้กกล้วยหอม บางวันเป็นคุกกี้โฮมเมดที่เขาบอกว่า “แม่ทำมาเยอะเลย เอาไปแบ่งเพื่อนไว้กินตอนอ่านหนังสือนะ”

เขาไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่า...ขนมนั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน

เขาไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่า...แค่การมีเขาอยู่ตรงนั้น มันก็ทำให้ฉันอยากมาห้องเรียนมากขึ้นทุกวัน

และเขาไม่รู้เลยว่า...ใจฉันเริ่มเต้นแรงตั้งแต่วันแรกที่เขายิ้มให้

-- เริ่ม

เสียงรถไฟฟ้าขบวนล่าสุดพุ่งผ่านหัวฉันไปอย่างรวดเร็ว ฉันก้าวลงจากบันไดสถานีด้วยความเหนื่อยอ่อน กระเป๋าเป้ใบน้อยบนไหล่คือข้าวของเกือบทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้

“นี่คือการเริ่มต้นใหม่...” ฉันบอกตัวเอง

ฉันย้ายมาเรียนต่อปีสุดท้ายในกรุงเทพฯ หลังจากครอบครัวมีเหตุให้ต้องขายบ้านต่างจังหวัด และตอนนี้ฉันยังไม่มีที่อยู่ที่แน่นอน สิ่งเดียวที่ฉันมีคือเบอร์โทรของพี่ที่ฝากหาห้องพักไว้ให้

พี่เขาส่งที่อยู่มาให้ — คอนโดกลางเมือง ดูดีเกินกว่าฉันจะคาดหวัง

“ห้องนี้เป็นห้องแชร์นะ น้องอยู่กับรูมเมทได้ใช่ไหม?”

ฉันพยักหน้า อะไรก็ได้ทั้งนั้นตอนนี้ ขอแค่มีที่นอน

ฉันถือกุญแจไขประตูเข้าไป แล้วเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

"นายเหรอ?" เสียงนั้นคุ้นมาก แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

ผู้ชายตรงหน้านั้นสูงกว่าเล็กน้อย ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสบาย ๆ ใบหน้าคมคายและ...อบอุ่นประหลาด

"อ้าว...นาย?" เขาขมวดคิ้วเหมือนจะนึกอะไรออก

"เรา...เคยรู้จักกันเหรอ?" ฉันถาม เพราะไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าคุ้นหน้าเขามาจากไหน

เขาสบตาฉันอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า

"งั้นเดี๋ยวอยู่ด้วยกันไปซักพัก นายอาจจะจำได้เองก็ได้"

ฉันยิ้มเก้อ ๆ แล้วเดินเข้าห้อง แต่ในใจกลับเต้นแรงอย่างประหลาด...

เพราะถึงจะจำเขาไม่ได้...แต่ความรู้สึกอบอุ่นนั้นกลับคุ้นเหลือเกิน เย่! หอมอยากให้เขียนตอนต่อ ดีใจมากเลย 💛

เราจะไปต่อกับ ตอนที่ 2 ซึ่งเป็นช่วงเริ่มต้นของการอยู่ร่วมกันของนายเอกกับพระเอก ทั้งสองคนยังจำกันไม่ได้ชัด แต่เริ่มมี “อะไรบางอย่าง” ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ...

อยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน...ทำไมใจฉันถึงเต้นแรง”

เสียงกาต้มน้ำเดือดดังขึ้นจากในครัว ขณะที่ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดผมอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ

ห้องคอนโดที่ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อวานนี้ยังดูใหม่ในสายตา ทุกอย่างสะอาดเป็นระเบียบ และมีกลิ่นสบู่อ่อน ๆ ลอยอยู่ในอากาศ

"กาแฟมั้ย?" เสียงนั้นดังมาจากครัว

ฉันเดินออกมา เห็นเขากำลังยืนชงกาแฟอยู่ข้างโต๊ะทานข้าว เขาใส่เสื้อยืดสีเทาอ่อนกับกางเกงขาสั้น หน้าตาดูง่วงนิด ๆ แต่ก็ยังหล่อจนฉันแอบมองนานเกินควร

“อ่า...ได้ครับ ขอบคุณนะ” ฉันตอบ พร้อมนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“เมื่อคืนหลับสบายไหม?” เขาถามต่อ

“สบายครับ ห้องเงียบดี นอนเพลินเลย”

ฉันยิ้ม แล้วก็หยิบแก้วกาแฟที่เขาส่งมาให้

เรานั่งเงียบกันพักหนึ่ง ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติม แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัด…กลับกัน มันรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันชื่อธีร์นะ" เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด

“เรา...อชิ” ฉันตอบกลับไปก่อนจะเผลอยิ้มอีกครั้ง

อชิกับธีร์ เราได้รู้จักชื่อกันในวันที่สองของการเป็นรูมเมท

และในตอนนั้นเอง ที่ฉันเริ่มสังเกตได้ว่า…

ธีร์ชอบกินขนมปังกับกล้วยหอมตอนเช้า

ธีร์ชอบเปิดเพลงคลอเบา ๆ เวลาล้างจาน

ธีร์ชอบเดินออกมารับลมที่ระเบียงตอนห้าทุ่ม

และธีร์…ชอบยิ้มให้ฉันเวลาสบตากันโดยไม่พูดอะไร

"นายมีแผนจะหาหอใหม่อยู่ใช่มั้ย?" เขาถามขึ้นในเย็นวันหนึ่ง

ฉันพยักหน้า

"อือ แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย กำลังประหยัดเงิน"

เขายิ้มนิด ๆ

"อยู่ที่นี่ไปก่อนก็ได้นะ ฉันไม่รีบไล่นายออกหรอก"

เสียงหัวใจฉันเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

ทั้งที่มันควรจะเป็นแค่การอยู่ร่วมกันชั่วคราว

แต่ไม่รู้ทำไม…ฉันกลับรู้สึกว่าไม่อยากย้ายออกจากห้องนี้เลย

(ขอโทษนะคะทุกคนตอนที่ 1 อาจจะดูแปลกๆหน่อยนะคะเพราะว่าแอดยังแต่งไม่เป็นเท่าไหร่แต่แอดจะพยายามทำให้ดียิ่งขึ้นไปนะคะ)

( แนะนำตัวก่อนแอดชื่อฟ้าใสนะคะอายุ 16ค่ะพี่อยากแต่งนิยายก็เป็นเพราะว่าชอบอ่านนิยายเลยอยากลองแต่งดูว่าถ้าตัวเองแต่งแล้วจะเป็นยังไง)

---

“ใกล้กันแค่นี้...ทำไมถึงไม่อยากให้จบลงเลย”

“ฝนตกอีกแล้วเหรอ?”

ฉันพึมพำขณะยืนมองสายฝนพรำอยู่ที่ระเบียงคอนโด

เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน แสงจากอาคารฝั่งตรงข้ามลางเลือนเพราะม่านฝนที่โปรยลงมาไม่ขาดสาย เสียงหยดน้ำกระทบระเบียงชวนให้รู้สึกเงียบเหงาอย่างประหลาด

“อชิ”

เสียงหนึ่งดังจากข้างหลัง ทำให้ฉันหันกลับไปเจอธีร์ในเสื้อยืดหลวม ๆ กับผ้าขนหนูพาดคอ

“ยังไม่นอนเหรอ?” เขาถาม

“นอนไม่หลับอะ ฝนตกแล้วมันเหงา ๆ ยังไงไม่รู้…”

ธีร์เดินเข้ามาใกล้ ระยะห่างของเราน้อยลงทุกทีจนรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากตัวเขา

“งั้นก็นอนด้วยกันไหม?” เขาพูดออกมาแบบเรียบ ๆ

ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาเต็ม ๆ

ใจเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว

“...เอาจริงดิ”

ธีร์หัวเราะเบา ๆ

“ก็แค่จะให้นอนเล่นเฉย ๆ จะได้ไม่เหงา”

ฉันพยักหน้าอย่างไม่แน่ใจนัก แต่ก็เดินตามเขาเข้าไปในห้อง

บนเตียงนอนกว้างพอสำหรับสองคน เรานอนข้างกันแบบไม่แตะต้องกันเลยในตอนแรก

แต่เวลาผ่านไปสักพัก...มือของธีร์ก็เอื้อมมาวางเบา ๆ บนหลังมือฉัน

สัมผัสอุ่น ๆ นั้นทำให้หัวใจฉันเต้นระรัว

ฉันหันไปมองเขา — เขาก็หันมาสบตาฉันพอดี

“อชิ...” เขาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนลมหายใจ

“ฉันรู้สึกว่าเคยรู้จักนายมาก่อน...แต่นึกไม่ออกเลย”

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน…” ฉันตอบกลับ และไม่รู้ว่าเพราะอะไร น้ำเสียงตัวเองถึงได้สั่นแบบนั้น

ธีร์ค่อย ๆ เอื้อมมือมาประคองแก้มฉัน สายตาที่เขามองมาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลง

ริมฝีปากของเราสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาในตอนแรก

เหมือนสำรวจความรู้สึก เหมือนถามว่า "เราแน่ใจไหม"

แต่เมื่อไม่มีใครผละออกไป…

สัมผัสนั้นก็กลายเป็นจูบที่ลึกซึ้งขึ้น อ่อนโยนแต่ร้อนรุ่มจากข้างใน

มือของเขาสอดเข้ามากอดฉันไว้แน่น

และฉันก็ไม่คิดจะผลักไสเลยสักนิด...

เสื้อยืดหลุดออกไปจากร่างเราโดยไม่รู้ตัว

ในความมืดอ่อนของห้อง เราต่างถ่ายทอดความรู้สึกด้วยร่างกายที่ยังสั่นไหว

ไม่ใช่เพราะความหิวกระหาย

แต่เพราะเราทั้งคู่…กำลัง “โหยหากัน” โดยไม่รู้ตัวมาก่อน

และในค่ำคืนนั้น

ฉันไม่รู้ว่าเราจะเรียกกันว่าอะไร — เพื่อน? รูมเมท? หรือคนแปลกหน้าที่เคยผูกพัน?

แต่ฉันรู้แค่ว่า…

ฉันไม่อยากให้ความใกล้ชิดนี้จบลงเลย

---