ละลายใจรุ่นพี่น้ำแข็ง
ถึงเขาจะเย็นชา...แต่ฉันก็อยากรู้ใจเขา
---
บทนำ
"ละลายใจรุ่นพี่น้ำแข็ง"
โรงเรียนมัธยมปลายสาธิตแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพฯ เต็มไปด้วยความคึกคักของนักเรียนที่กำลังเริ่มต้นปีการศึกษาใหม่—ทุกคนล้วนมีความหวัง ความฝัน และความคาดหวัง... รวมถึง "มีนา" เด็กสาวสายเฟรนด์ลี่ผู้เปล่งประกายราวกับแสงแดดยามเช้า
"ปีนี้เราต้องเจอเรื่องดี ๆ แน่เลย!" มีนาพึมพำกับตัวเองพลางหมุนตัวในกระจก พร้อมสายสะพายกระเป๋าเป้ใบใหม่สุดน่ารัก ก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านไปเจอแพรว เพื่อนสนิทที่รออยู่หน้าปากซอย
ในขณะที่เธอกำลังยิ้มแย้มและพูดคุยอย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินผ่านไปตรงทางเข้าประตูโรงเรียน...
สูงโปร่ง ผิวขาวจัด ผมดำขลับ และสายตาเย็นชาราวกับไม่เคยรู้จักคำว่า "ยิ้ม" เขาไม่พูดอะไรกับใครและเดินเฉียดผ่านไปเหมือนลมหนาวที่ไม่มีใครแตะต้องได้
มีนา (น้อง ม.4)
นั้นใครอ่ะแพรว?
แพรว (เพื่อนมีนา)
ออ คนหล่อๆคนนั้นคือพี่พีท พี่แกหล่อ,เรียนเก่ง,เล่นกีฬาเก่ง
แพรว (เพื่อนมีนา)
เก่งทุกด้านเลยล่ะ
แพรว (เพื่อนมีนา)
แต่พี่แกค่อนข้าง..เย็นชา
มีนา (น้อง ม.4)
คอยดูนะแพรว เรานี่แหละคือคนที่จะทำลายความเย็นชาของเขาให้หายไปเลย!
แพรว (เพื่อนมีนา)
เห้อ..แล้วแต่แกล่ะกัน
ในช่วงเย็นของวันศุกร์นักเรีบนคนอื่นๆก็รีบเก็บของเพื่อจะกลับบ้าน แต่ฝนดันตก
มีนา (น้อง ม.4)
เห้อ..ฝนตกอีกแล้ว แต่ดีนะเราพาร่มมาด้วย
มีนา (น้อง ม.4)
ไอแพรวก็กลับบ้านไปแล้วด้วยต้องเดินกลับบ้านคนเดียวสินะเรา
ในขณะนั้นมีนาเห็นคนคนนึงที่ดูคุ้นๆ พี่พีทนั่นเอง
มีนา (น้อง ม.4)
อ่าวพี่พีท
มีนา (น้อง ม.4)
ทำไมมาเดินอยู่แบบนี้ล่ะคะ?
พีท (พี่ ม.6)
แค่มาเดินเล่นก่อนกลับบ้านครับ แต่ก็ไม่คิดว่าฝนจะตก
มีนา (น้อง ม.4)
หนูมีร่มนะค่ะพี่ เราใช้ด้วยกันได้นะค่ะ
พีท (พี่ ม.6)
ไม่เป็นไรครับ
พีท (พี่ ม.6)
ผมว่าจะยืนรอสักพักแล้วค่อยกลับหอครับ
มีนา (น้อง ม.4)
แต่ฝนก็ตกพี่ก็อยู่คนเดียว
มีนา (น้อง ม.4)
ถ้าพี่เงียบแบบนี้แปลว่าได้สินะ
มีนาเดินไปข้างพีทแล้วกางร่ม
มีนา (น้อง ม.4)
เราเดินกลับหอด้วยกันนะค่ะ
มีนา (น้อง ม.4)
หนูเป็นห่วงพี่ พี่อยู่คนเดียวมันอันตราย
และนั่นคือครั้งแรก...
ที่ร่มคันเดียว
มีคน 2 คน
และหัวใจของใครบางคน
เริ่มสั่นไหว...
ตอนที่2:เผลอยิ้มเพราะเธอ
เมื่อถึงวันจันทร์เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับเสียงนักเรียนที่ทยอยเดินเข้าห้องเรียนอย่างอึกทึก มีนานั่งอยู่กับแพรวที่โต๊ะประจำของพวกเธอ ก่อนจะหันไปมองที่มุมห้องฝั่งตรงข้ามอย่างเคย
แพรว (เพื่อนมีนา)
แกมองใครอีกแล้วว~ //แซวเบา ๆ พลางยิ้มกรุ่มกริ่ม//
มีนา (น้อง ม.4)
ไม่ได้มองสักหน่อย… ก็แค่บังเอิญมองไปเฉย ๆ เอง //เสียงอ้อมแอ้ม ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ//
พีทนั่งอยู่ที่โต๊ะเงียบ ๆ เช่นเคย หูเสียบหูฟังข้างหนึ่งอีกข้างก็ว่างไว้ราวกับตั้งใจฟังอะไรบางอย่าง เขาดูตั้งใจจดจ่อกับการอ่านหนังสือ แต่ก็เหมือนรู้ตัวว่ามีนากำลังมองอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอพอดี
มีนา (น้อง ม.4)
อ๊ะ! //เบือนหน้าหลบแทบไม่ทัน ใจเต้นแรงราวกับกำลังวิ่งรอบสนามกีฬา//
พีท (พี่ ม.6)
//ไม่ได้พูดอะไร แต่มุมปากกลับยกขึ้นนิด ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน//
ช่วงพักกลางวัน แพรวลากมีนาไปที่โรงอาหาร มีนาเอาแต่เหม่อลอย
แพรว (เพื่อนมีนา)
แกอย่าบอกนะว่า...รุ่นพี่พีทยิ้มให้!?
มีนา (น้อง ม.4)
ก็แค่ยิ้มมุมปากเบา ๆ เองนะ แค่นั้นเอง //เสียงเบา แต่ใจกลับลอยฟุ้งยิ่งกว่าข้าวเหนียวมะม่วงในจาน//
ขากลับบ้าน รุยเดินมากับพีทเงียบ ๆ แต่บรรยากาศก็ไม่ได้อึดอัด
รุย (เพื่อนพีท)
วันนี้แกยิ้มว่ะ... //พูดขึ้นแบบไม่ได้หันมามอง//
พีท (พี่ ม.6)
หืม? //ตอบเรียบ ๆ//
รุย (เพื่อนพีท)
อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะเว้ย! ตั้งแต่มีนามองมานั่นแหละ แกแม่ง...เผลอยิ้ม
พีท (พี่ ม.6)
//ไม่ตอบอะไร แต่เดินนำไปข้างหน้า ทิ้งรุยไว้กับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์//
ตอนที่ 3: แค่เธอก็วุ่นวายไปหมดแล้ว
ในโรงอาหารที่คึกคักไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงจอแจของนักเรียน มีนาเดินถือถาดข้าวมาอย่างร่าเริงพร้อมกับแพรว เพื่อนสนิทสุดสดใส
แพรว (เพื่อนมีนา)
มีน๊า~ วันนี้จะไปนั่งกับรุ่นพี่พีทอีกเหรอ?
มีนา (น้อง ม.4)
(ยิ้มแหะๆ) ปะ...เปล่าสักหน่อย ก็แค่...บังเอิญนั่งแถวนั้นเฉยๆ
แพรว (เพื่อนมีนา)
หึหึ นั่งใกล้เขาทุกวันจนเขาเริ่มจำชื่อเธอได้แล้วล่ะมั้ง
ขณะที่ทั้งสองสาวกำลังหัวเราะกันอยู่นั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากโต๊ะประจำใกล้หน้าต่าง
รุย (เพื่อนพีท)
จะนั่งตรงนี้ก็รีบๆ มาเหอะ มีที่ว่างอยู่นะ
มีนาหันไปมอง ก่อนจะเจอสายตาของรุ่นพี่พีทที่กำลังนั่งกินข้าวเงียบๆ อยู่ตรงข้ามรุย พีทไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาเขานิ่งและลึกเหมือนเคย...
แพรว (เพื่อนมีนา)
(กระซิบ) ไปสิ ยืนเอ๋อเดี๋ยวเขาจะหาว่าชอบเขาจริงๆ หรอกนะ
มีนา (น้อง ม.4)
(หน้าแดงแจ๋) ไม่ใช่สักหน่อย!
สุดท้าย... เธอก็เดินเข้าไปนั่งด้วยใจเต้นตุบตับ หัวใจเหมือนจะกระโดดออกมาจากอก
รุย (เพื่อนพีท)
(อมยิ้ม) รุ่นน้องของมึงดูวุ่นวายน่ารักดีว่ะ
พีท (พี่ ม.6)
(ยังคงกินข้าว ไม่ตอบ)
แต่มีนากลับเผลอสบตากับเขา... และครั้งนี้ พีทก็ไม่หลบตา
พีท (พี่ ม.6)
(พูดเบาๆ แต่ชัดเจน) เมื่อวันศุกร์... ขอบคุณนะ ที่เดินกลับหอและให้พี่ยืนร่ม
มีนา (น้อง ม.4)
(เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มแบบไม่คิดมาก แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าเดิม)
มีนา (น้อง ม.4)
แค่นั้นเองเหรอคะ? ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ค่ะ :)
พีท (พี่ ม.6)
(หยุดตะเกียบกลางอากาศ เสี้ยววินาทีนั้น รุยกับแพรวหันไปสบตากันแบบรู้ทันว่าอะไรบางอย่าง…กำลังเปลี่ยนไป)
รุย (เพื่อนพีท)
(กระซิบ) พี่ว่าเพื่อนพี่ชอบเพื่อนน้องนะ
แพรว (เพื่อนมีนา)
(กระซิบตอบ) หนูก็ว่าแบบนั้นค่ะพี่
รุย (เพื่อนพีท)
(คิดในใจ) "เพื่อนพี่ชอบเพื่อนน้อง..แต่พี่ว่าพี่ชอบน้อง" (คิดในใจพลางมองไปทางแพรว)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
