สตางค์ (นายเอก)

อายุ: 18 ปี (ปี 1)

คณะ: วิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT)

สูง 170 ซม., ผมสั้นประบ่า สีดำตรง

บุคลิก: ร่าเริง ใสซื่อ ขี้อายหน่อย ๆ แต่ใจดีและตั้งใจเรียน

ความชอบ: วาดรูป เล่นเกม อ่านนิยาย ฟังเพลงชิล ๆ

พี่ซัน (พระเอก)

อายุ: 21 ปี (ปี 3)

คณะ: วิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล

สูง 180 ซม., ผมสั้นเรียบร้อย สีดำ

บุคลิก: ปากแข็ง เงียบขรึม แต่ใจดีและรับผิดชอบ

ความชอบ: เล่นกีฬา อ่านหนังสือ ดูแลเพื่อน

จีน(เพื่อนนายเอก)

อายุ: 18 ปี (ปี 1)

คณะ: วิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT)

ร่าเริง ขี้เล่น แกล้งสตางค์บ่อย ๆ

ชอบถ่ายรูป เล่นโซเชียล

เนย(เพื่อนนายเอก)

อายุ: 18 ปี (ปี 1)

คณะ: วิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT)

สาวมั่น จริงจังกับการเรียน ชอบเล่นบาส

มีความเป็นผู้นำในกลุ่มเพื่อน

หยก (เพื่อนนายเอก)

อายุ: 18 ปี (ปี 1)

คณะ: วิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT)

เงียบ ๆ สุภาพ คอยให้คำปรึกษาเพื่อน

ชอบอ่านหนังสือ เล่นเกม

วี(เพื่อนพระเอก)

อายุ: 22 ปี (ปี 4)

คณะ: ธุรกิจและการจัดการ (สาขาการตลาด)

นักกีฬาฟุตบอล เฮฮา ชอบแกล้งเพื่อน

รับผิดชอบและคอยช่วยเหลือเพื่อน

ปอ(เพื่อนพระเอก)

อายุ: 21 ปี (ปี 3)

คณะ: ศิลปกรรมศาสตร์ สาขาวาดภาพ

ชิลล์ ชอบวาดรูป และชวนพี่ซันทำกิจกรรมสนุก ๆ

เป็นเพื่อนสนิทที่ทำให้กลุ่มสด

หนูดี(นางร้ายย)

อายุ: 21 ปี (ปี 3)

คณะ: วิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล (เพื่อนร่วมคณะกับพี่ซัน)

บุคลิก: สวย เนี้ยบ ดูมั่นใจในตัวเองมาก แต่เป็นคนปากร้ายและเจ้าเล่ห์

หน้าตา: สวยหวานแต่มีสายตาเฉียบคมที่แฝงความเย็นชา

ชื่อ: เเพร

อายุ: 19 ปี (ปี 2)

คณะ: วิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ (IT)

สูงประมาณ 168 ซม. ผมยาวตรงสีดำ

บุคลิก:

เป็นพี่ใหญ่ใจดีของกลุ่ม เพื่อน ๆ ทุกคนไว้ใจ

กล้าพูดกล้าทำ ปากจัดแต่แฝงความห่วงใยลึก ๆ

เป็นคนที่คอยดูแลและให้คำปรึกษากับสตางค์และเพื่อน ๆ

ชอบแซวและล้อเลียนเพื่อนอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศกลุ่มสดใส

ความชอบ: เล่นกีฬาเบา ๆ ดูซีรีส์ ชอบนัดรวมกลุ่มกินข้าวด้วยกัน

เกริ่นนำ ของเรื่องนี้

ชีวิตมหาวิทยาลัย... คือจุดเริ่มต้นของความฝันใหม่ ๆ การพบเจอผู้คนที่หลากหลาย และเรื่องราวความรักที่ไม่อาจคาดเดา

สำหรับ สตางค์ หนุ่มน้อยปีหนึ่งจากคณะวิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ เขาเดินเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยใจที่เต็มไปด้วยความหวังและความกังวล

ทุกอย่างดูสดใสและน่าตื่นเต้น แต่ใครจะรู้ว่าการได้พบกับ พี่ซัน รุ่นพี่ปากแข็งจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมเครื่องกล จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล

ในขณะที่เพื่อน ๆ ของสตางค์ ทั้ง จีน, แพร, เนย (เจ๊ใหญ่ของกลุ่ม) คอยช่วยเหลือและเป็นกำลังใจให้ เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับความซับซ้อนของความรู้สึกที่ไม่ง่ายจะบอกใคร

และเมื่อมีเพื่อนพระเอกอย่าง หนูดี ผู้มีนิสัยเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความลับเข้ามาเกี่ยวข้อง ความรักและมิตรภาพในรั้วมหาวิทยาลัยนี้ก็ยิ่งทวีความซับซ้อนขึ้น

นี่คือเรื่องราวของหัวใจสองดวงที่แตกต่างกันแต่กลับผูกพันกันด้วยความอบอุ่น ความรัก และบททดสอบของชีวิตที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น...

เสียงลมในยามเช้าในรั้วมหาวิทยาลัยดังคลอเบา ๆ ผสมกับเสียงนกร้องและความคึกคักของนักศึกษาใหม่ที่เดินกันให้ขวักไขว่ในวันปฐมนิเทศ

ในกลุ่มเด็กปี 1 คณะวิทยาศาสตร์ สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศ สตางค์ยืนลังเลอยู่หน้าตึกเรียนด้วยสายตาละล้าละลัง ทั้งมือซ้ายถือเอกสาร มือขวาถือมือถือเปิดแผนที่ตึกเรียน — หน้าตาก็แบ๊วนิด ๆ เหมือนเด็กม.ปลายที่ยังไม่ชินกับความอลังการของชีวิตมหาลัย

"ไอ้สตางค์! ทางนี้โว้ยย!"

เสียงแสบแก้วหูของ แพร ดังขึ้นพร้อมกับการโบกมือรัว ๆ จากอีกฝั่งของสนามหญ้า

"โอ๊ยยย จะตะโกนทำไมเนี่ยยย!"

จีน เบะปาก มองด้วยหางตาอย่างหมั่นไส้ แต่ก็โบกมือเรียกเพื่อนเหมือนกัน

สตางค์ รีบวิ่งเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทั้งสามคนที่นั่งรวมกันอยู่บนม้านั่งใต้ต้นจามจุรี มันเป็นการรวมตัวกันของ "แก๊งเด็กปีหนึ่ง IT" ที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่ถึงสัปดาห์ แต่รู้สึกสนิทกันอย่างประหลาด

และไม่ต้องสงสัยเลยว่า ใครคือผู้รวมตัวนี้ไว้ด้วยกัน...

"เออ ๆ มาครบละ ขาดก็แต่หยก..."

เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับการปรากฏตัวของ เจ๊เนย — สาวปี 2 ที่ทั้งสวย มั่น ปากกล้า และพร้อมจะฟาดทุกคนที่ไม่อยู่ในสายตา

"นี่ๆ พวกหล่อน เดี๋ยวพี่พาไปแนะนำชมรม แล้วก็จะมีพวกรุ่นพี่มาช่วยดูเรื่องตารางเรียนให้... รวมถึงพี่ปี 3 ด้วยนะจ๊ะ~" เจ๊เนยยักคิ้วให้ สายตาเป็นประกายวิ้งค์ ๆ จนทุกคนอดระแวงไม่ได้ว่า เจ๊วางแผนอะไรอีก

ไม่ทันที่ใครจะได้ถามอะไรต่อ เสียงเรียบๆ ก็แทรกขึ้นเบาๆ

"ขอโทษที่มาช้า พอดีเพิ่งกลับจากไปยื่นเรื่องหอมา"

หยก เดินมาด้วยท่าทางสุขุม ใส่แว่นทรงเรียบ ๆ สะพายกระเป๋าไว้ข้างหนึ่ง พอมาถึงก็พยักหน้าเบา ๆ เป็นอันรู้กันว่าเจ้าตัวก็ยังนิ่งและเนี๊ยบเหมือนเดิม

"โอ๊ยยยยยย ครบแล้ว! ไปกันค่ะ ไปให้พี่ๆ ปีสามเห็นหน้าเด็กใหม่ซะหน่อย~"

เจ๊เนยหัวเราะแสบ ๆ แล้วก็เป็นคนนำทีมออกเดิน

---

ตัดภาพไปที่สนามหน้าตึกกิจกรรมประจำคณะ

รุ่นพี่หลายคนกำลังตั้งโต๊ะดูแลรับน้อง จัดชมรม บ้างก็กำลังแจกเอกสารพร้อมพูดจาแนะนำให้รุ่นน้องเข้าร่วม

และแล้ว...

"น้องคนนี้มาทางนี้สิครับ~"

เสียงทุ้มปนขี้เล่นดังขึ้น ทำให้สตางค์หันไปอย่างไม่ตั้งใจ

แวบแรกที่สบตา เขาก็แทบหยุดหายใจ

พี่ซัน — รุ่นพี่ปี 3 จากคณะวิศวกรรมเครื่องกล ผิวเข้ม หุ่นสูง ผมสั้นเรียบ หน้าคมแบบหนุ่มกีฬา ใส่เสื้อช็อปพับแขน เผยรอยสักเล็ก ๆ ที่ข้อแขนซ้าย และที่สำคัญคือ...

“สายตาเขาดูอบอุ่นจัง…”

"น้องชื่ออะไรอะ?"

เสียงนั้นกระตุกสตางค์ให้หลุดจากภวังค์

"เอ่อ... สตางค์ครับ"

"สตางค์เหรอ ชื่อน่ารักดีนะ"

"ข-ขอบคุณครับ..."

"รุ่นพี่ซัน คนที่เค้าเล่ากันว่าเย็นชา ปากแข็งแต่ใจดี... นี่เหรอ?" สตางค์คิดในใจพลางหลบตา

ทันใดนั้นเอง...

"เฮ้ย พี่ซัน! จะจีบน้องเขาเหรอ?"

เสียงโหวกเหวกของ บอล เพื่อนซี้พี่ซันจากคณะศิลปกรรมฯ ดังลั่น

"แหน่ะ ยิ้มแบบนั้นคือไม่เถียงเลยอ่ะ!" ต้น กับ หมอก ก็เข้ามาร่วมวง

กลุ่มรุ่นพี่รุมแซวกันยกใหญ่

พี่ซันทำแค่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดเรียบ ๆ

"ถ้าเด็กมันน่ารัก ใครจะไม่อยากรู้จัก"

บรรยากาศเหมือนหยุดหมุนไปชั่ววินาที สตางค์หน้าแดงจัดทันที

"ผะ-ผมไปละนะครับ!!"

ก่อนจะรีบหันหลังวิ่งหนีไปรวมกลุ่มกับเพื่อนตัวเองที่กำลังยืนตะลึงอยู่ไม่ไกล

---

“แกกกกกกก พี่ซันพูดงี้ต่อหน้าคนทั้งกลุ่มเลยนะเว้ย!”

แพร แทบจะเขย่าแขนสตางค์จนหลุด

“อ๊ายยย ฉันชิปแล้ววววว!” จีน ตะโกนลั่น

หยก มองหน้านิ่ง ๆ แล้วพูดสั้น ๆ ว่า

“เพื่อนเราน่ารัก ใครจะไม่ชอบล่ะ :)”

"หยกกกกก พูดแบบนี้ไม่ได้นะ!!!"

เนย ดีดหน้าผากหยกทันที

"เด็กเราน่ารักก็จริง แต่แกต้องกันภัยด้วยนะยะ ไม่ใช่ยุให้ไปโดนกิน!"

---

หลังจากวันนั้น ชื่อของ “พี่ซัน” ก็กลายเป็นชื่อที่วนเวียนอยู่ในหัวของสตางค์แทบทุกวัน

เขาไม่รู้ว่า… ทำไมพี่คนนั้นถึงใจดี

ทำไมถึงจำชื่อเขาได้

ทำไมถึงชอบมองเขาตอนเดินผ่าน

ทำไม... ถึงทำให้ใจเต้นแรงแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน

และที่สำคัญที่สุด...

“...หรือว่าผมจะชอบพี่เขาแล้วจริง ๆ ?”

เช้าวันใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย สตางค์เดินเข้าสู่ตึกวิทยาศาสตร์ด้วยใจที่ยังคงเต้นแรงเมื่อคิดถึงพี่ซัน

ความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อนคอยวนเวียนอยู่ในหัว

“แก...เป็นอะไรของแก!”

แพรดึงแขนสตางค์ที่กำลังเดินเหม่ออยู่

“อ่อ…เปล่านี่ แค่…คิดอะไรนิดหน่อยเอง”

สตางค์รีบตอบ พร้อมยิ้มแหยๆ

“แหม...จะไม่คิดอะไรได้ไงล่ะ หลังจากเจอ ‘พี่ซัน’ รุ่นพี่สุดหล่อของคณะวิศวะ”

“แพร! หุบปากไปเลยนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น!”

สตางค์รีบปฏิเสธเสียงดัง แต่หน้าแดงก่ำจนแพรกับจีนอดแซวไม่ได้

“เห็นหน้าแดง ๆ แบบนี้ ก็คงไม่ใช่แค่คิดนิดหน่อยหรอกนะ”

จีนหัวเราะแซว

หยกที่ยืนฟังอยู่เงียบ ๆ ยิ้มบาง ๆ แล้วพูดขึ้น

“ถ้าแกชอบใครจริง ๆ ก็ลองทำความรู้จักดูดี ๆ ก่อน อย่ารีบใจร้อน เดี๋ยวเสียใจทีหลัง”

“หยกพูดเหมือนประสบการณ์ตรงเลยนะเนี่ย”

เจ๊เนยที่เดินมาพอดี หัวเราะพลางยักคิ้ว

“งั้นเย็นนี้จะมีงานชมรมรอบสอง แกไปมั้ย? พี่ซันจะมาดูแลบูธด้วยนะ”

เจ๊เนยเพิ่มความตื่นเต้น

สตางค์ใจเต้นตุบตับทันที

“จริงเหรอครับ? ผม...ผมอยากไปครับ!”

---

ช่วงบ่าย ที่บูธกิจกรรมรวมของคณะ

สตางค์เดินเข้าไปอย่างตื่นเต้น ขณะที่เพื่อน ๆ แอบแซวกันเบา ๆ

ทันใดนั้น เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง

“น้องสตางค์ใช่มั้ย?”

เขาหันไปเจอพี่ซันในเสื้อช็อปสีน้ำเงินเข้ม กำลังยิ้มอ่อนโยนให้

“ครับ...”

สตางค์ตอบอย่างตื่นเต้นแต่พยายามทำใจนิ่ง

“เห็นชื่อเราจากใบสมัครเข้าชมรมแล้วนะ”

พี่ซันยื่นกระดาษให้ พร้อมกับพูดต่อ

“ถ้าไม่ว่าอะไร พี่อยากชวนไปกินข้าวกับพี่และเพื่อน ๆ เย็นนี้”

หัวใจสตางค์เต้นแรงจนแทบหยุด

“อ-อ๋อ ได้ครับ!”

---

เย็นนั้น ที่โรงอาหารมหาวิทยาลัย

สตางค์ได้นั่งร่วมโต๊ะกับพี่ซันและเพื่อน ๆ พี่ซันพูดน้อย แต่ยิ้มให้สตางค์บ่อย ๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จ

พี่ซันหันมาถาม

“จะให้พี่ไปส่งมั้ย?”

“เอ่อ...ได้ครับ”

สตางค์ตอบเสียงสั่น

เดินเคียงข้างกันในความเงียบที่ไม่อึดอัด พี่ซันพูดขึ้น

“จริง ๆ พี่ดีใจนะ ที่เราเข้าชมรมเดียวกัน”

“ทำไมครับ?”

สตางค์ถามอย่างสงสัย

“ก็...จะได้เจอแกบ่อย ๆ ไง :)”

---

คืนนั้น

สตางค์เข้านอนด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า

และความรู้สึกที่แน่ใจมากขึ้นว่า

“ผมชอบพี่ซันจริง ๆ แล้วล่ะ…”