: สวัสดีงับบ

เสียงแจ้วๆ ดังมาจากทางด้านหลัง

; อ้าว! ว่าไงฮงชิ มานั่งกินข้าวคนเดียวอีกแล้วเหรอวันนี้

ฉันทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม ยิ้มกว้างจนตาหยี

; มากินข้าวคนเดียวอีกแล้วนะมึงเนี่ย แล้วพวกเพื่อนๆ ไปไหนกันหมดวะวันนี้ หรือว่าวันนี้มึงทะเลาะกับใครมาอีกเนี่ย

ฉันพูดพลางตักข้าวเข้าปากอย่างไม่ถือตัว

; วันนี้มีแต่เมนูโปรดกูทั้งนั้นเลยว่ะ

: แล้วกินอะไรมายังง

; ยังเลยเนี่ย เพิ่งมาถึงก็เห็นมึงนั่งหน้าบูดอยู่คนเดียวเลยรีบพุ่งมาทักเลยนะเนี่ย

ฉันตอบพลางคีบหมูทอดในจานของตัวเอง

; แล้วมึงอะ กินอะไรมายัง หรือว่ารอแดกข้าวพร้อมกู

ฉันถามพลางยักคิ้วหลิ่วตาอย่างทะเล้น

; ว่าแต่วันนี้มึงเป็นอะไรมาวะเนี่ย ทำไมหน้าบูดเป็นตูดลิงขนาดนั้น หรือว่าใครทำอะไรให้มึงไม่พอใจอีก

: เบื่อใครบ้างคนน

ฉันวางช้อนลง มองหน้าฮงชิอย่างจริงจัง

; เบื่อใคร? ใครมันบังอาจทำให้ตัวแม่อย่างมึงเบื่อได้วะเนี่ย บอกมาเลยเดี๋ยวกูไปกระทืบให้

ฉันกำมือแน่น ทำท่าฮึกเหิม

; ว่าแต่ใครวะ บอกชื่อมาดิกูอยากรู้ เผื่อกูรู้จัก

ฉันเลิกคิ้วรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ

; "หรือว่า...จะเป็นคนที่มึงชอบ"

(ทำไมกูต้องใจเต้นด้วยวะเนี่ย)

: อาจจะใช่

ฉันแอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

; หา? จริงดิ ใครวะคนที่มึงชอบเนี่ย

ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้เป็นปกติที่สุด

; แล้วทำไมถึงเบื่อเขาได้วะ หรือว่าเขาทำอะไรให้มึงไม่พอใจ

ฉันถามต่ออย่างอยากรู้อยากเห็น

; หรือว่า...เขารู้แล้วว่ามึงชอบ แล้วเขาไม่ได้ชอบมึงตอบ

(ทำไมกูต้องรู้สึกใจแป้วด้วยวะเนี่ย)

: แต่นี้ก็ไม่ได้เบื่อเขาขนาดนั้น

; อ้าว! ไหนเมื่อกี้บอกเบื่อไง แล้วนี่คือไม่ได้เบื่อขนาดนั้น สรุปคือยังไงวะเนี่ยฮงชิ

ฉันขมวดคิ้วมุ่น

; ตกลงมึงชอบเขาหรือไม่ชอบ แล้วที่บอกว่าเบื่อคืออะไรวะเนี่ย งงไปหมดแล้วน

ฉันส่ายหัวเบาๆ อย่างงงงวย

; หรือว่า...ที่จริงแล้วมึงไม่ได้เบื่อเขา แต่มึงแค่...งอนเขา

(ทำไมกูต้องลุ้นขนาดนี้วะเนี่ย)

: เขาไม่ได้งอนน

; เอ้า! แล้วอะไรวะเนี่ยฮงชิ สรุปคืออะไร มึงเล่นกูงงไปหมดแล้วนะเนี่ย

ฉันโอดครวญอย่างขำๆ

; ตกลงมึงไม่ได้เบื่อ ไม่ได้งอน แล้วอะไรวะ หรือว่า...มึงแค่รู้สึก...เซ็งๆ

ฉันพยายามคาดเดา

; ว่าแต่คนที่มึงชอบนี่ใครวะ บอกกูได้ยัง หรือว่าต้องให้กูไปสืบเอง

ฉันยักคิ้วอย่างทะเล้น

(ทำไมกูอยากรู้ขนาดนี้วะเนี่ย)

ถ้าผิดตรงไหนขออภัยด้วยงับบ

: ก็

; ก็...อะไรวะเนี่ย อย่าเล่นตัวดิวะฮงชิ บอกมาเลย

ฉันเริ่มกระวนกระวาย

; กูอยากรู้แล้วนะเว้ย ใครกันที่ทำให้ตัวแม่อย่างมึงต้องมานั่งหน้าบูดอยู่ที่โรงอาหารคนเดียวแบบนี้

ฉันจ้องหน้าฮงชิเขม็ง

; หรือว่า...คนที่มึงชอบ...ก็คือ...

ฉันเว้นจังหวะ

; ..คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมึงตอนนี้

(ไอ้ตุ้ย มึงคิดอะไรของมึงวะเนี่ย)

: เดี๋ยวใบ้ให้เอามั้ย

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

; ใบ้? ใบ้อะไรวะ

ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย

; มึงจะใบ้ทำไม มึงก็บอกมาตรงๆ เลยดิวะ

ฉันเริ่มใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

; หรือว่า...ที่มึงจะใบ้...ก็เพราะว่ามึงกลัวกูรู้...ว่าคนที่มึงชอบคือใคร

(ไอ้ตุ้ย มึงอย่าคิดเข้าข้างตัวเองดิวะ)

: ใช่

หัวใจของฉันเต้นระรัวเหมือนกลองชุด

; ใช่? ใช่ที่ว่าอะไรวะฮงชิ

ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน

; มึงจะบอกว่า...ที่มึงจะใบ้...ก็เพราะว่ามึงกลัวกูรู้ว่าคนที่มึงชอบคือใคร...อย่างนั้นเหรอ

ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างไม่ละสายตา

(หรือว่า...มันจะเป็นอย่างที่กูคิดจริงๆ)

: ใช่จ้าา คนๆนั้น ตัวจะสูงกว่า เท่ๆ ยิ้มแล้วหล่อมาก ผมจะออกดำน้ำตาลหน่อย

ฉันนั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

; สูง...เท่...ยิ้มหล่อ...ผมดำน้ำตาล...

ฉันทวนคำพูดของฮงชิในใจ

(ทำไมมันตรงกับกูขนาดนี้วะ)

; แล้ว...แล้วยังไงต่อวะ

ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

; มีอะไรที่...ที่บ่งบอกได้มากกว่านี้อีกไหม

(กูอยากรู้...กูอยากรู้ว่าคนที่มึงชอบ...คือใครกันแน่)

: อือ~ก็ร้องเพลงเพราะมากๆ มีกล้าม

เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วร่าง

; ร้องเพลงเพราะ...มีกล้าม...

ฉันแทบจะหยุดหายใจ

(นี่มันกูชัดๆ)

; ฮงชิ...มึง...มึงกำลังพูดถึงใคร

ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาที่สุด

; "มึง...มึงหมายถึง..."

ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

; "...กูเหรอ"

(หรือว่า...มันจะเป็นเรื่องจริง)

: อาจจะใช่มั้งนะ

เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

; อาจจะ...ใช่...มั้ง...

เสียงของฮงชิแผ่วเบา แต่กลับดังก้องอยู่ในหัวของฉัน

ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างไม่เชื่อสายตา

(นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม)

; ฮงชิ...มึง...

ฉันพยายามรวบรวมสติ

; ...มึงชอบกูเหรอ

(หรือว่า...ทุกอย่างที่กูคิดมาตลอด...มันเป็นเรื่องจริง)

ถ้าผิดตรงไหนขออภัยด้วยงับบ

: แล้วมึงชอบใครอะ

คำถามของฮงชิเหมือนระเบิดที่จุดชนวน

ฉันรู้สึกเหมือนถูกกระชากเข้าไปในห้วงอารมณ์ที่สับสนวุ่นวาย

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้

กลัวว่าถ้าบอกออกไป ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป

แต่ในวินาทีนี้ ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกต่อไป

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ มองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างแน่วแน่

; "กู..."

ฉันเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

; "...กูก็..."

ฉันเว้นจังหวะ

; "...ชอบมึงเหมือนกัน"

(ในที่สุด...กูก็พูดออกไป)

: กูก็ชอบมึงเหมือนกันน

เหมือนมีเวทมนตร์บางอย่างเกิดขึ้น

คำพูดของฮงชิเหมือนเสียงเพลงที่ไพเราะที่สุดที่ฉันเคยได้ยินมา

หัวใจของฉันพองโตจนแทบจะระเบิดออกมา

; มึง...

ฉันพูดไม่ออก บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง

; ...มึงพูดจริงเหรอ

(หรือว่า...กูกำลังฝันไป)

ฉันเอื้อมมือไปจับมือของฮงชิอย่างเบามือ

สัมผัสอุ่นๆ ทำให้ฉันมั่นใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

นี่คือเรื่องจริง

ฮงชิ...ก็ชอบกูเหมือนกัน

: จริงงสิ

รอยยิ้มของฉันกว้างขึ้นไปอีกจนแทบจะฉีกถึงหู

; จริง...

ฉันทวนคำพูดของฮงชิเบาๆ

; มึงชอบกูจริงๆ...

ฉันยังคงไม่อยากจะเชื่อ

ฉันบีบมือของฮงชิเบาๆ มองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยความรู้สึกที่ล้นปรี่

; ฮงชิ...

ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

; ...กูดีใจ...ดีใจมากๆ เลย

(ในที่สุด...ความฝันของกูก็เป็นจริง)

ฉันโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮงชิมากขึ้น

อยากจะสัมผัส อยากจะกอด อยากจะบอกให้เขารู้ว่ากูมีความสุขมากแค่ไหน

(แต่กูควรทำยังไงดีวะ)

: ตอนนี้รอคนตรงขอเป็นแฟนอยู่อะ

เหมือนมีอะไรมากระแทกใจอย่างแรง

คำพูดของฮงชิทำให้ฉันชะงัก

ฉันผละตัวออกมาเล็กน้อย มองหน้าฮงชิด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ดีใจ...ตื่นเต้น...แต่ก็ประหม่า

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้

วันที่ฉันจะได้ยินคำว่า "ชอบ" จากคนที่ฉันชอบ

และวันที่ฉันจะได้...ขอเขาเป็นแฟน

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี

; "ฮงชิ..."

ฉันเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

; ...ที่ผ่านมา...กูอาจจะไม่ได้แสดงออกชัดเจน...

ฉันเว้นจังหวะ

; ...แต่กูอยากให้มึงรู้ว่า...กูชอบมึงมากจริงๆ

ฉันจ้องมองเข้าไปในดวงตาของฮงชิอย่างแน่วแน่

; ...เพราะฉะนั้น...

ฉันยิ้ม

; "...เป็นแฟนกับกูนะ"

(ได้โปรด...ตอบตกลงนะ)

ถ้าผิดตรงไหนขออภัยด้วยงับ